- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
MAMZELLE AURLIE possessed a good st
MAMZELLE AURLIE possessed a good strong figure, ruddy cheeks, hair that was changing from brown to gray, and a determined eye. She wore a man's hat about the farm, and an old blue army overcoat when it was cold, and sometimes top-boots.
Mamzelle Aurlie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.
So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.
One morning Mamzelle Aurlie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.
The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Lodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcline and Marclette followed with irresolute steps.
Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas -- it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.
"It's no question, Mamzelle Aurlie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I wouldn' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurlie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Lon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!" -- a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.
She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.
Mamzelle Aurlie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Lodie. She surveyed with the same calculating air Marclette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.
If Mamzelle Aurlie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs: they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurlie, and which she was ill prepared to give.
She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marclette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marclette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.
"'T ain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurlie," Marcline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurlie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.
At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sun-browned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcline and Marclette laugh merrily -- the idea that Mamzelle Aurlie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that lodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.
"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurlie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bont! don't talk to me about chil'ren!"
"T ain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurlie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."
Mamzelle Aurlie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far-reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' buried six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.
Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses -- the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Lodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.
But at the end of two weeks Mamzelle Aurlie had grown quite used to these things, and she no longer complained.
It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurlie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her home-coming was a happy one.
But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurlie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcline and Marclette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Lodie, she was safe enough in Mamzelle Aurlie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.
THE excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurlie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.
She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurlie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.
Mamzelle Aurlie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.
So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.
One morning Mamzelle Aurlie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.
The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Lodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcline and Marclette followed with irresolute steps.
Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas -- it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.
"It's no question, Mamzelle Aurlie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I wouldn' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurlie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Lon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!" -- a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.
She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.
Mamzelle Aurlie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Lodie. She surveyed with the same calculating air Marclette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.
If Mamzelle Aurlie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs: they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurlie, and which she was ill prepared to give.
She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marclette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marclette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.
"'T ain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurlie," Marcline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurlie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.
At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sun-browned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcline and Marclette laugh merrily -- the idea that Mamzelle Aurlie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that lodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.
"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurlie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bont! don't talk to me about chil'ren!"
"T ain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurlie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."
Mamzelle Aurlie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far-reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' buried six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.
Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses -- the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Lodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.
But at the end of two weeks Mamzelle Aurlie had grown quite used to these things, and she no longer complained.
It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurlie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her home-coming was a happy one.
But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurlie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcline and Marclette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Lodie, she was safe enough in Mamzelle Aurlie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.
THE excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurlie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.
She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurlie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.
0/5000
aurlie Mamzelle มีตัวเลขที่ดีที่แข็งแกร่งแก้มแดงก่ำผมที่เปลี่ยนจากสีน้ำตาลเป็นสีเทาและตามุ่งมั่น เธอสวมหมวกของมนุษย์เกี่ยวกับฟาร์มและเสื้อคลุมสีฟ้ากองทัพเก่าเมื่อมันเป็นเย็นและบางครั้งด้านบนรองเท้า.
Mamzelle aurlie ไม่เคยคิดว่าการแต่งงาน เธอไม่เคยอยู่ในความรัก ที่อายุยี่สิบที่เธอได้รับข้อเสนอที่เธอได้ปฏิเสธทันทีและเมื่ออายุห้าสิบที่เธอยังไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเสียใจมัน.
ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างอยู่คนเดียวในโลกยกเว้น Ponto สุนัขของเธอและพวกนิโกรที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของเธอและเธอทำงานพืชและนกที่ ไม่กี่วัวสองสามล่อปืนของเธอ (ซึ่งเธอยิงไก่เหยี่ยว) และศาสนาของเธอ.
เช้าวันหนึ่ง Mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่แกลเลอรี่ของเธอใคร่ครวญด้วยแขนเท้าสะเอววงดนตรีเล็ก ๆ ของเด็กเล็กมากที่จะ intents และวัตถุประสงค์อาจได้ลดลงจากเมฆจึงไม่คาดคิดและทำให้สับสนเป็นมาของพวกเขาและไม่พอใจมาก พวกเขาเป็นเด็กของเพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดของเธอ odile ที่ไม่ได้เช่นเพื่อนบ้านใกล้หลังจากทั้งหมด.
หญิงสาวเคยปรากฏ แต่ห้านาทีก่อนที่จะมาพร้อมกับเหล่าเด็กทั้งสี่อยู่ในอ้อมแขนของเธอเธอถือ lodie น้อยเธอลาก nomme Ti โดยมือไม่เต็มใจในขณะที่ marcline marclette และตามด้วยขั้นตอนลังเล
ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและรูปร่างจากน้ำตาและความตื่นเต้น. เธอได้รับการเรียกตัวไปตำบลใกล้เคียงโดยการเจ็บป่วยเป็นอันตรายของแม่สามีของเธอเป็นไปในเท็กซัส - มันดูเหมือนจะเธอล้านห่างออกไป;และ valsin กำลังรอด้วยล่อซื้อที่จะขับรถของเธอไปยังสถานี
"มันเป็นคำถามที่ไม่มี aurlie Mamzelle. คุณ jus 'ได้เพื่อให้เด็กเหล่านั้นสำ' ฉันบอกฉันกลับมา Dieu Sait ฉัน wouldn 'Botha คุณ. ด้วย 'em ถ้ามันเป็นวิธีที่ Otha ใด ๆ ที่จะทำให้' em เหมืองคุณ aurlie Mamzelle. ดอน 'ว่าง' em ฉันมีฉันครึ่งบ้าระหว่าง chil'ren, 'LON ไม่ได้บ้าน'อาจจะไม่ได้ที่จะปรับปอ' maman มีชีวิตอยู่อีกครั้ง "-. ความเป็นไปได้ที่บาดใจ odile ขับรถที่จะใช้ขั้นสุดท้ายและรีบร้อนออกจากกระตุกของครอบครัวเศร้าของเธอ
เธอทิ้งไว้แออัดในแถบสีบนระเบียงแคบ ยาวบ้านต่ำ; แสงแดดสีขาวได้รับการตีในบอร์ดเก่าสีขาวไก่บางคนเกาในหญ้าที่เท้าของขั้นตอนที่และเป็นหนึ่งในการติดตั้งได้อย่างกล้าหาญและก้าวอย่างหนักเคร่งขรึมและคว้างข้ามแกลเลอรี่ มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของสีชมพูในอากาศและเสียงของเสียงหัวเราะนิโกร 'ที่มาในดอกฝ้ายสนาม.
Mamzelle aurlie ยืนใคร่ครวญเด็ก เธอมองด้วยสายตาที่สำคัญเมื่อ marcline ที่ถูกทิ้งส่ายภายใต้น้ำหนักของ lodie อ้วนเธอสำรวจแบบเดียวกับที่คำนวณ marclette อากาศปนน้ำตาเงียบของเธอกับความเศร้าโศกเสียงและการก่อจลาจลของ nomme ทิ ในระหว่างช่วงเวลาไม่กี่ฌานเธอได้รับการเก็บรวบรวมตัวเองกำหนดตามเส้นของการกระทำที่ควรจะเหมือนกันกับการปฏิบัติหน้าที่ เธอเริ่มด้วยการกินพวกเขา.
ถ้าความรับผิดชอบ aurlie Mamzelle อาจได้เริ่มและจบลงที่นั่นพวกเขาได้อย่างง่ายดายได้รับการยอมรับ; เพราะตู้เก็บอาหารของเธอถูกจัดให้อย่างพอเพียงกับเหตุฉุกเฉินในลักษณะนี้ แต่เด็กเล็ก ๆ ไม่หมูน้อยที่พวกเขาต้องการและความสนใจความต้องการซึ่งเป็นที่ไม่คาดคิดทั้งหมดโดย aurlie Mamzelle และที่เธอเป็นคนไม่ดีเตรียมที่จะให้
เธอเป็นจริงไม่สมควรอย่างมากในการจัดการของเธอเด็ก odile ในช่วงสองสามวันแรก. .วิธีที่เธอจะได้รู้ว่า marclette เสมอร้องไห้เมื่อพูดถึงในเสียงดังและผู้บังคับบัญชาของเสียง? มันเป็นความผิดปกติของ marclette ของ เธอก็กลายเป็นความคุ้นเคยกับความรัก nomme Ti สำหรับดอกไม้เฉพาะเมื่อเขาได้ดึงออกมาทั้งหมดพุด choicest และสีชมพูเพื่อวัตถุประสงค์ชัดเจนของวิกฤตการศึกษาการก่อสร้างทางพฤกษศาสตร์ของพวกเขา.
"'t ไม่เพียงพอที่จะบอก' im, aurlie Mamzelle,"marcline สั่งของเธอ" ที่คุณได้รับจะผูก 'im ในเก้าอี้ มัน maman w'at เวลาทั้งหมดทำ w'en เขาไม่ดี. เธอผูก 'im ในเก้าอี้ "เก้าอี้ที่ aurlie Mamzelle ผูก nomme Ti เป็นกว้างและความสะดวกสบายและเขาคว้าโอกาสที่จะหลับนอนในนั้น ช่วงบ่ายเป็นอบอุ่น.
ในเวลากลางคืนเมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและไปที่เตียงในขณะที่เธอจะได้ shooed ไก่เป็นไก่บ้านพวกเขาอยู่ก่อนที่เธอจะไม่เข้าใจ สิ่งที่เกี่ยวกับชุดคลุมนอนสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะต้องนำมาจากหมอนใบที่พวกเขาถูกนำตัวไปและเขย่าโดยบางส่วนมือที่แข็งแกร่งจนกว่าพวกเขาจะตะคอกเหมือนวัวแส้? สิ่งที่เกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งจะถูกนำมาและตั้งอยู่ตรงกลางของชั้นในที่เล็ก ๆ น้อย ๆ เหนื่อยฝุ่นฟุตดวงอาทิตย์สีน้ำตาลมีทุกคนจะได้รับการล้างหวานและสะอาด และมันทำให้ marcline และ marclette หัวเราะอย่างสนุกสนาน - ความคิดที่ว่า aurlie Mamzelle ควรสักครู่เชื่อว่า nomme Ti สามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องได้รับการบอกเล่าเรื่องราวของ Croque-mitaine หรือ Loup-Garou หรือทั้งสองอย่างหรือ lodie ที่จะหลับไป ที่ทุกคนได้โดยไม่ต้องถูกโยกและร้องไป.
"ฉันบอกคุณป้าทับทิม"Mamzelle aurlie แจ้งปรุงอาหารของเธอในความเชื่อมั่น" ผมอยากจะจัดการโหลไร่กว่าสำ 'chil'ren มัน terrassent! bont! ไม่ได้พูดคุยกับฉันเกี่ยวกับ chil'ren! "
" ไอเอ็นที 'Sich ispected ที่คุณจะได้รู้ว่าสิ่งที่โปร่งสบาย' แข่งขัน 'em, aurlie Mamzelle ฉันเห็นว่า yistiddy ชัดถ้อยชัดคำ w'en ฉันสอดแนมว่าชิลี li'le playin 'วิดโย' Baskit O 'คีย์ คุณ don 'รู้ว่าทำให้ chillun เติบโตขึ้นอย่างหนักหัวในการเล่นคีย์วิด? des เหมือนว่ามันจะทำให้ฟันของมันยากที่จะมองในกระจก lookin' พวกเขาเป็นสิ่งที่คุณได้รู้ในลูกเกด '' manigement O 'chillun. "
Mamzelle aurlie แน่นอนไม่ได้หลอกหรือความปรารถนาที่จะมีความรู้ที่ลึกซึ้งและกว้างขวางเช่นในเรื่องที่เป็นป้าของทับทิมมีผู้ได้" ยกห้า 'ฝังหก "ในวันของเธอเธอดีใจมากพอที่จะเรียนรู้เทคนิคแม่เล็ก ๆ น้อยที่จะให้บริการในขณะที่ความต้องการของนิ้วมือเหนียว
ทิ nomme ที่บังคับให้เธอพบผ้ากันเปื้อนสีขาวที่เธอไม่เคยสวมใส่มานานหลายปีและเธอต้องเป็นพลเมืองของตัวเองที่จะจูบชื้นของเขา. - การแสดงออกของความรักธรรมชาติและมีชีวิตชีวา เธอได้รับการตัดเย็บลงตะกร้าของเธอซึ่งเธอไม่ค่อยมีใครใช้จากชั้นบนสุดของตู้ที่และวางมันในการเข้าถึงพร้อมและง่ายต่อการฉีกขาดที่ใบและเอวการคลิกเรียกร้อง มันต้องใช้เวลาของเธอบางวันจะกลายเป็นที่คุ้นเคยกับการหัวเราะร้องไห้พูดคุยที่สะท้อนผ่านบ้านและรอบ ๆ ได้ตลอดทั้งวัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรือคืนที่สองที่เธอจะได้นอนหลับสบายด้วยร้อนร่างกายอวบ lodie น้อยกดใกล้ชิดกับเธอและลมหายใจอุ่นน้อยหนึ่งของการตีแก้มของเธอเหมือนพัดปีกของนก.
แต่ที่ส่วนท้ายของสองสัปดาห์ aurlie Mamzelle ได้เติบโตค่อนข้างใช้ในการสิ่งเหล่านี้และเธอก็ไม่บ่น.
มันก็ยังเป็นที่สิ้นสุด สองสัปดาห์ที่ aurlie Mamzelle, เย็นวันหนึ่งมองไปยังเปลที่วัวถูกเลี้ยงเห็น valsin ของตะกร้าสีฟ้าเปลี่ยนโค้งของถนนodile นั่งข้างบดีที่ตรงและการแจ้งเตือน ตามที่พวกเขาเข้ามาใกล้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของหญิงสาวชี้ให้เห็นว่าบ้านของเธอมาเป็นความสุขหนึ่ง.
แต่ตอนนี้มาเงียบ ๆ และไม่คาดคิดโยน aurlie Mamzelle เป็นกระพือว่าเกือบจะปั่นป่วน เด็กต้องได้รับการรวมตัวกัน ที่เป็น nomme Ti? โน่นอยู่ในเพิงที่วางขอบบนมีดของเขาที่หินสำหรับลับและ marcline และ marclette? การตัดและสมัยนิยมตุ๊กตาเศษผ้าในมุมของแกลเลอรี่ สำหรับ lodie เธอมีความปลอดภัยเพียงพอที่อยู่ในอ้อมแขนของ aurlie Mamzelle และเธอกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นรถสีฟ้าที่คุ้นเคยซึ่งนำแม่ของเธอกลับไปหาเธอ
ความตื่นเต้นถูกกว่าและพวกเขาก็หายไป. วิธีการที่ยังคงเป็นตอนที่พวกเขาหายไป Mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่แกลเลอรีมองและการฟัง เธอไม่สามารถมองเห็นเกวียนพระอาทิตย์ตกสีแดงและสีฟ้าสนธยาสีเทาได้โยนกันหมอกสีม่วงทั่วเขตข้อมูลและถนนที่ซ่อนไว้จากมุมมองของเธอ เธอไม่สามารถได้ยินเสียงหอบและลั่นดังเอี๊ยดของล้อ แต่เธอจะยังคงได้ยินเสียงแผ่วเบาแหลมเสียงดีใจของเด็ก.
เธอหันเข้ามาในบ้าน มีการทำงานมากที่รอเธอสำหรับเด็กที่ออกจากความผิดปกติที่น่าเศร้าที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งค่าในครั้งเดียวเกี่ยวกับงานของมันกิริยาตอบสนองฉับพลัน Mamzelle aurlie ตัวเองนั่งอยู่ข้างโต๊ะ เธอให้ช้าอย่างรวดเร็วผ่านห้องหนึ่งที่เป็นที่เงาเย็นกำลังคืบคลานและลึกรอบรูปเดี่ยวของเธอ เธอปล่อยให้หัวของเธอล้มลงกับแขน Bended ของเธอและเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้องไห้! ไม่ได้เบา ๆในขณะที่ผู้หญิงมักจะทำ เธอร้องไห้เหมือนคนที่มีสะอื้นที่ดูเหมือนจะฉีกจิตวิญญาณของเธอ เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอ
Mamzelle aurlie ไม่เคยคิดว่าการแต่งงาน เธอไม่เคยอยู่ในความรัก ที่อายุยี่สิบที่เธอได้รับข้อเสนอที่เธอได้ปฏิเสธทันทีและเมื่ออายุห้าสิบที่เธอยังไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเสียใจมัน.
ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างอยู่คนเดียวในโลกยกเว้น Ponto สุนัขของเธอและพวกนิโกรที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของเธอและเธอทำงานพืชและนกที่ ไม่กี่วัวสองสามล่อปืนของเธอ (ซึ่งเธอยิงไก่เหยี่ยว) และศาสนาของเธอ.
เช้าวันหนึ่ง Mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่แกลเลอรี่ของเธอใคร่ครวญด้วยแขนเท้าสะเอววงดนตรีเล็ก ๆ ของเด็กเล็กมากที่จะ intents และวัตถุประสงค์อาจได้ลดลงจากเมฆจึงไม่คาดคิดและทำให้สับสนเป็นมาของพวกเขาและไม่พอใจมาก พวกเขาเป็นเด็กของเพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดของเธอ odile ที่ไม่ได้เช่นเพื่อนบ้านใกล้หลังจากทั้งหมด.
หญิงสาวเคยปรากฏ แต่ห้านาทีก่อนที่จะมาพร้อมกับเหล่าเด็กทั้งสี่อยู่ในอ้อมแขนของเธอเธอถือ lodie น้อยเธอลาก nomme Ti โดยมือไม่เต็มใจในขณะที่ marcline marclette และตามด้วยขั้นตอนลังเล
ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและรูปร่างจากน้ำตาและความตื่นเต้น. เธอได้รับการเรียกตัวไปตำบลใกล้เคียงโดยการเจ็บป่วยเป็นอันตรายของแม่สามีของเธอเป็นไปในเท็กซัส - มันดูเหมือนจะเธอล้านห่างออกไป;และ valsin กำลังรอด้วยล่อซื้อที่จะขับรถของเธอไปยังสถานี
"มันเป็นคำถามที่ไม่มี aurlie Mamzelle. คุณ jus 'ได้เพื่อให้เด็กเหล่านั้นสำ' ฉันบอกฉันกลับมา Dieu Sait ฉัน wouldn 'Botha คุณ. ด้วย 'em ถ้ามันเป็นวิธีที่ Otha ใด ๆ ที่จะทำให้' em เหมืองคุณ aurlie Mamzelle. ดอน 'ว่าง' em ฉันมีฉันครึ่งบ้าระหว่าง chil'ren, 'LON ไม่ได้บ้าน'อาจจะไม่ได้ที่จะปรับปอ' maman มีชีวิตอยู่อีกครั้ง "-. ความเป็นไปได้ที่บาดใจ odile ขับรถที่จะใช้ขั้นสุดท้ายและรีบร้อนออกจากกระตุกของครอบครัวเศร้าของเธอ
เธอทิ้งไว้แออัดในแถบสีบนระเบียงแคบ ยาวบ้านต่ำ; แสงแดดสีขาวได้รับการตีในบอร์ดเก่าสีขาวไก่บางคนเกาในหญ้าที่เท้าของขั้นตอนที่และเป็นหนึ่งในการติดตั้งได้อย่างกล้าหาญและก้าวอย่างหนักเคร่งขรึมและคว้างข้ามแกลเลอรี่ มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของสีชมพูในอากาศและเสียงของเสียงหัวเราะนิโกร 'ที่มาในดอกฝ้ายสนาม.
Mamzelle aurlie ยืนใคร่ครวญเด็ก เธอมองด้วยสายตาที่สำคัญเมื่อ marcline ที่ถูกทิ้งส่ายภายใต้น้ำหนักของ lodie อ้วนเธอสำรวจแบบเดียวกับที่คำนวณ marclette อากาศปนน้ำตาเงียบของเธอกับความเศร้าโศกเสียงและการก่อจลาจลของ nomme ทิ ในระหว่างช่วงเวลาไม่กี่ฌานเธอได้รับการเก็บรวบรวมตัวเองกำหนดตามเส้นของการกระทำที่ควรจะเหมือนกันกับการปฏิบัติหน้าที่ เธอเริ่มด้วยการกินพวกเขา.
ถ้าความรับผิดชอบ aurlie Mamzelle อาจได้เริ่มและจบลงที่นั่นพวกเขาได้อย่างง่ายดายได้รับการยอมรับ; เพราะตู้เก็บอาหารของเธอถูกจัดให้อย่างพอเพียงกับเหตุฉุกเฉินในลักษณะนี้ แต่เด็กเล็ก ๆ ไม่หมูน้อยที่พวกเขาต้องการและความสนใจความต้องการซึ่งเป็นที่ไม่คาดคิดทั้งหมดโดย aurlie Mamzelle และที่เธอเป็นคนไม่ดีเตรียมที่จะให้
เธอเป็นจริงไม่สมควรอย่างมากในการจัดการของเธอเด็ก odile ในช่วงสองสามวันแรก. .วิธีที่เธอจะได้รู้ว่า marclette เสมอร้องไห้เมื่อพูดถึงในเสียงดังและผู้บังคับบัญชาของเสียง? มันเป็นความผิดปกติของ marclette ของ เธอก็กลายเป็นความคุ้นเคยกับความรัก nomme Ti สำหรับดอกไม้เฉพาะเมื่อเขาได้ดึงออกมาทั้งหมดพุด choicest และสีชมพูเพื่อวัตถุประสงค์ชัดเจนของวิกฤตการศึกษาการก่อสร้างทางพฤกษศาสตร์ของพวกเขา.
"'t ไม่เพียงพอที่จะบอก' im, aurlie Mamzelle,"marcline สั่งของเธอ" ที่คุณได้รับจะผูก 'im ในเก้าอี้ มัน maman w'at เวลาทั้งหมดทำ w'en เขาไม่ดี. เธอผูก 'im ในเก้าอี้ "เก้าอี้ที่ aurlie Mamzelle ผูก nomme Ti เป็นกว้างและความสะดวกสบายและเขาคว้าโอกาสที่จะหลับนอนในนั้น ช่วงบ่ายเป็นอบอุ่น.
ในเวลากลางคืนเมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและไปที่เตียงในขณะที่เธอจะได้ shooed ไก่เป็นไก่บ้านพวกเขาอยู่ก่อนที่เธอจะไม่เข้าใจ สิ่งที่เกี่ยวกับชุดคลุมนอนสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะต้องนำมาจากหมอนใบที่พวกเขาถูกนำตัวไปและเขย่าโดยบางส่วนมือที่แข็งแกร่งจนกว่าพวกเขาจะตะคอกเหมือนวัวแส้? สิ่งที่เกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งจะถูกนำมาและตั้งอยู่ตรงกลางของชั้นในที่เล็ก ๆ น้อย ๆ เหนื่อยฝุ่นฟุตดวงอาทิตย์สีน้ำตาลมีทุกคนจะได้รับการล้างหวานและสะอาด และมันทำให้ marcline และ marclette หัวเราะอย่างสนุกสนาน - ความคิดที่ว่า aurlie Mamzelle ควรสักครู่เชื่อว่า nomme Ti สามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องได้รับการบอกเล่าเรื่องราวของ Croque-mitaine หรือ Loup-Garou หรือทั้งสองอย่างหรือ lodie ที่จะหลับไป ที่ทุกคนได้โดยไม่ต้องถูกโยกและร้องไป.
"ฉันบอกคุณป้าทับทิม"Mamzelle aurlie แจ้งปรุงอาหารของเธอในความเชื่อมั่น" ผมอยากจะจัดการโหลไร่กว่าสำ 'chil'ren มัน terrassent! bont! ไม่ได้พูดคุยกับฉันเกี่ยวกับ chil'ren! "
" ไอเอ็นที 'Sich ispected ที่คุณจะได้รู้ว่าสิ่งที่โปร่งสบาย' แข่งขัน 'em, aurlie Mamzelle ฉันเห็นว่า yistiddy ชัดถ้อยชัดคำ w'en ฉันสอดแนมว่าชิลี li'le playin 'วิดโย' Baskit O 'คีย์ คุณ don 'รู้ว่าทำให้ chillun เติบโตขึ้นอย่างหนักหัวในการเล่นคีย์วิด? des เหมือนว่ามันจะทำให้ฟันของมันยากที่จะมองในกระจก lookin' พวกเขาเป็นสิ่งที่คุณได้รู้ในลูกเกด '' manigement O 'chillun. "
Mamzelle aurlie แน่นอนไม่ได้หลอกหรือความปรารถนาที่จะมีความรู้ที่ลึกซึ้งและกว้างขวางเช่นในเรื่องที่เป็นป้าของทับทิมมีผู้ได้" ยกห้า 'ฝังหก "ในวันของเธอเธอดีใจมากพอที่จะเรียนรู้เทคนิคแม่เล็ก ๆ น้อยที่จะให้บริการในขณะที่ความต้องการของนิ้วมือเหนียว
ทิ nomme ที่บังคับให้เธอพบผ้ากันเปื้อนสีขาวที่เธอไม่เคยสวมใส่มานานหลายปีและเธอต้องเป็นพลเมืองของตัวเองที่จะจูบชื้นของเขา. - การแสดงออกของความรักธรรมชาติและมีชีวิตชีวา เธอได้รับการตัดเย็บลงตะกร้าของเธอซึ่งเธอไม่ค่อยมีใครใช้จากชั้นบนสุดของตู้ที่และวางมันในการเข้าถึงพร้อมและง่ายต่อการฉีกขาดที่ใบและเอวการคลิกเรียกร้อง มันต้องใช้เวลาของเธอบางวันจะกลายเป็นที่คุ้นเคยกับการหัวเราะร้องไห้พูดคุยที่สะท้อนผ่านบ้านและรอบ ๆ ได้ตลอดทั้งวัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรือคืนที่สองที่เธอจะได้นอนหลับสบายด้วยร้อนร่างกายอวบ lodie น้อยกดใกล้ชิดกับเธอและลมหายใจอุ่นน้อยหนึ่งของการตีแก้มของเธอเหมือนพัดปีกของนก.
แต่ที่ส่วนท้ายของสองสัปดาห์ aurlie Mamzelle ได้เติบโตค่อนข้างใช้ในการสิ่งเหล่านี้และเธอก็ไม่บ่น.
มันก็ยังเป็นที่สิ้นสุด สองสัปดาห์ที่ aurlie Mamzelle, เย็นวันหนึ่งมองไปยังเปลที่วัวถูกเลี้ยงเห็น valsin ของตะกร้าสีฟ้าเปลี่ยนโค้งของถนนodile นั่งข้างบดีที่ตรงและการแจ้งเตือน ตามที่พวกเขาเข้ามาใกล้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของหญิงสาวชี้ให้เห็นว่าบ้านของเธอมาเป็นความสุขหนึ่ง.
แต่ตอนนี้มาเงียบ ๆ และไม่คาดคิดโยน aurlie Mamzelle เป็นกระพือว่าเกือบจะปั่นป่วน เด็กต้องได้รับการรวมตัวกัน ที่เป็น nomme Ti? โน่นอยู่ในเพิงที่วางขอบบนมีดของเขาที่หินสำหรับลับและ marcline และ marclette? การตัดและสมัยนิยมตุ๊กตาเศษผ้าในมุมของแกลเลอรี่ สำหรับ lodie เธอมีความปลอดภัยเพียงพอที่อยู่ในอ้อมแขนของ aurlie Mamzelle และเธอกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นรถสีฟ้าที่คุ้นเคยซึ่งนำแม่ของเธอกลับไปหาเธอ
ความตื่นเต้นถูกกว่าและพวกเขาก็หายไป. วิธีการที่ยังคงเป็นตอนที่พวกเขาหายไป Mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่แกลเลอรีมองและการฟัง เธอไม่สามารถมองเห็นเกวียนพระอาทิตย์ตกสีแดงและสีฟ้าสนธยาสีเทาได้โยนกันหมอกสีม่วงทั่วเขตข้อมูลและถนนที่ซ่อนไว้จากมุมมองของเธอ เธอไม่สามารถได้ยินเสียงหอบและลั่นดังเอี๊ยดของล้อ แต่เธอจะยังคงได้ยินเสียงแผ่วเบาแหลมเสียงดีใจของเด็ก.
เธอหันเข้ามาในบ้าน มีการทำงานมากที่รอเธอสำหรับเด็กที่ออกจากความผิดปกติที่น่าเศร้าที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งค่าในครั้งเดียวเกี่ยวกับงานของมันกิริยาตอบสนองฉับพลัน Mamzelle aurlie ตัวเองนั่งอยู่ข้างโต๊ะ เธอให้ช้าอย่างรวดเร็วผ่านห้องหนึ่งที่เป็นที่เงาเย็นกำลังคืบคลานและลึกรอบรูปเดี่ยวของเธอ เธอปล่อยให้หัวของเธอล้มลงกับแขน Bended ของเธอและเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้องไห้! ไม่ได้เบา ๆในขณะที่ผู้หญิงมักจะทำ เธอร้องไห้เหมือนคนที่มีสะอื้นที่ดูเหมือนจะฉีกจิตวิญญาณของเธอ เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
MAMZELLE AURLIE ต้องการตัวเลขแรงดี แก้มเป็ด ผมที่ถูกเปลี่ยนจากสีน้ำตาลกับสีเทา และตาที่กำหนด เธอสวมหมวกเป็นคนเกี่ยวกับฟาร์ม และเดิมฟ้ากองทัพชุดเสื้อกันเมื่อเย็น และบางครั้งสูงสุด-รองเท้า
Mamzelle Aurlie ก็ไม่เคยคิดแต่ง เธอไม่เคยรักกัน ที่อายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอ ซึ่งเธอได้ทันทีปฏิเสธ และที่อายุห้าสิบ เธอมีไม่ได้อาศัยการเสียใจมัน
เพื่อเธอค่อนข้างคนเดียวในโลก ยกเว้น Ponto สุนัขของเธอ และ negroes ที่อาศัยอยู่ในเคบินของเธอ และทำพืชไร่ของเธอ และนก กี่โค คู่ของ mules ปืน (ที่เธอยิงเหยี่ยวไก่), และศาสนาของเธอ
Mamzelle Aurlie ยืนตามแกลเลอรีของเธอเช้าวันหนึ่งใคร่ครวญ มีแขน akimbo วงเล็กของเด็กเล็ก ๆ ที่ การปรับทั้งหมดและวัตถุประสงค์ อาจได้ลดลงจากเมฆ ไม่คาดคิดดังนั้น และ bewildering ถูก มา และของพวกเขานั้นไม่ พวกเด็ก ๆ ของเธอใกล้ใกล้เคียง Odile ที่ไม่ใช่เพื่อนดังกล่าวใกล้บ้าน หลังจากทั้งหมด
หญิงสาวมีปรากฏแต่ห้านาทีก่อน หลัง ๆ โดยเด็ก 4 ในอ้อมแขนของเธอ ที่เธอทำ Lodie เล็กน้อย เธอลาก Nomme ตี้ โดยจำยอมเป็นมือ ในขณะที่ Marcline และ Marclette ตาม ด้วย irresolute ตอนนั้น
หน้าเธอเป็นสีแดง และสงสารน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกไปแพริชใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีไปถูกในเท็กซัส - เหมือนกับเธอล้านห่าง และ Valsin คือรอกับรถล่อขับเธอสถานี
"ก็ไม่มีคำถาม Mamzelle Aurlie กลางของรึเพื่อให้เยาวชนเหล่านั้นรวดเร็ว ' ฉันบอกฉันมา ลูวา Dieu ฉัน wouldn' botha กับ 'em ถ้าเป็นวิธีที่ otha จะทำ ทำ 'em เหมืองคุณ Mamzelle Aurlie ดอน ' อะไหล่ 'em ฉัน มี ฉันบ้าครึ่งหนึ่งระหว่าง chil'ren, an' น่าทาวน์ไม่หน้าแรก an' อาจจะไม่ได้ไปดีปอ ' maman อังชีวิต! " - เป็น harrowing โอกาสที่ขับรถ Odile จะสุดท้ายนำ และตัว ปล่อยของเธอใจครอบครัว
เธอปล่อยให้หนาแน่นเป็นแถบแคบของเงาบนระเบียงของบ้านยาว ต่ำ แสงสีขาวถูกตีในบนไวท์บอร์ดเก่า ไก่บางเกาในหญ้าที่ขั้นตอน และได้ติดอย่างกล้าหาญ และก้าวมาก สาบาน และพเนจรในเก็บ มีกลิ่นที่ดีของสีชมพูในอากาศ และเสียงหัวเราะในเสียงของ negroes ของถูกมาในฝ้ายดอก-ฟิลด์
Mamzelle Aurlie ยืนคิดเด็ก เธอมอง ด้วยตาที่สำคัญเมื่อ Marcline ที่มีการทิ้งส่ายภายใต้น้ำหนักของ Lodie ท้วม เธอสำรวจ ด้วยเครื่องคำนวณเดียวกันสนุกสนานน้ำตาเธอเงียบเสียงความเศร้าโศกและกบฏของตี้ Nomme Marclette ระหว่างที่พรุครู่ เธอถูกเก็บตัวเอง กำหนดตามรายการของการดำเนินการซึ่งควรจะเหมือนกับบรรทัดของ เธอเริ่ม โดยการให้อาหารให้ได้
ถ้า Mamzelle Aurlie ของความรับผิดชอบอาจมีเริ่ม และสิ้นสุดมี พวกเขาสามารถเดินได้ถูกไล่ สำหรับ larder ของเธอ amply ให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กน้อยไม่หมูน้อย: พวกเขาต้องการ และความต้องการ attentions ซึ่งไม่คาดคิดทั้งหมด โดย Mamzelle Aurlie และเธอป่วยพร้อมให้การ
เธอ จริง ๆ มาก inapt เธอจัดการ Odile ของเด็กในช่วงสองสามวันแรก สามารถเธอรู้ว่า Marclette จะร้องไห้เมื่อพูดไปในเสียงเสียงดัง และรับของเสียงหรือไม่ การหลุดของ Marclette ได้ เธอกลายเป็นความคุ้นเคยกับตี้ Nomme หลงดอกไม้เมื่อเขาได้ควักทั้ง choicest gardenias และสีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ชัดเจนของเหลือเรียนก่อสร้างนักพฤกษศาสตร์ ain '
"ที t พอแจ้ง 'im, Mamzelle Aurlie"Marcline สั่งเธอคุณได้ผูก 'im ในแบบเก้าอี้ มันของ w'at maman ทั้งหมดเวลาทำ w'en เขาไม่ดี: เธอผูก 'im ในเก้าอี้" เก้าอี้ Mamzelle Aurlie เชื่อมโยง Nomme ตี้ถูกขวาง และสะดวกสบาย และเขายึดโอกาสหลับใน ตอนบ่ายที่อบอุ่น
ในเวลากลางคืน เมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและทั้งหมดนอนกับเธอจะได้ shooed ไก่เป็นไก่บ้าน พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนเธอ อะไรน้อยขาว nightgowns ที่ได้นำมาจากหมอนบันทึกซึ่งจะถูกนำผ่าน และเขย่ามือบางแข็งแรงจนกว่าจะจัดชิดเช่นแส้วัว อะไรเกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งมีจะนำ และตั้งค่ากลางชั้น ที่น้อยเหนื่อย ฝุ่น เท้า browned ซันได้ทุกคนควรล้างหวาน และสะอาดหรือไม่ ทำ Marcline และหัวเราะคิดว่า Mamzelle Aurlie ควรครู่เชื่อว่า Nomme ตี้อาจจะหลับ โดยไม่มีการบอกเรื่องราวของ Croque-mitaine หรือ Loup-garou หรือทั้ง สอง merrily - Marclette หรือ lodie ที่สามารถหลับเลยไม่มี rocked และสูงเพื่อ
"ฉันบอกคุณ ป้าทับทิม"Mamzelle Aurlie ทราบอาหารของเธอในความเชื่อมั่นฉัน ฉันจะค่อนข้างจัดการสวนโหล ' กว่าโฟ ' chil'ren มัน terrassent Bont ไม่พูดกับฉัน chil'ren "
" T ain' sich ispected เป็นคุณจะรู้ว่าสิ่งที่โปร่งสบาย ' แข่งขัน 'em, Mamzelle Aurlie เห็น dat อุปมา yistiddy w'en ฉันสะกดชิลี li'le ดาษ playin' wid ยอ ' baskit โอคีย์ คุณ ' รู้ dat ทำให้เติบโตหนักหัว chillun เล่นคีย์ wid เดเหมือนมันทำให้ 'em ฟันยากที่จะค้นหาใน lookin'-แก้ว พวกเขาสำหรับสิ่งที่คุณได้รู้ raisin' an' manigement โอ chillun นี้"
Mamzelle Aurlie แน่นอนไม่ได้ไม่ทำเป็น หรือคาดหวังที่จะความฉลาด และผับรู้นั้นในเรื่องเป็นป้าทับทิมมอบ ที่มี "ยกห้า an' ฝัง 6" ในวันที่เธอ เธอดีใจพอที่จะเรียนรู้เทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่กี่ให้บริการช่วงเวลาต้องการ
มือเหนียวตี้ Nomme ถูกเธอขุด aprons สีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่ในปี และเธอต้องทำให้ตัวเองการจูบของเขาชุ่มชื่น - นิพจน์มีธรรมชาติแห่งความสนุกสนานรื่นเริง และความรักจากการ เธอได้ลงเธอเย็บตะกร้า ที่เธอค่อยใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire และวางในการเข้าถึงง่าย และพร้อมที่จัดส่งที่ฉีกและ waists buttonless แค่นั้น มันพาเธอบางวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับการหัวเราะ การร้องไห้ chattering ได้พูดที่ย้ำ ผ่านบ้าน และรอบ ๆ ตลอดทั้งวัน และไม่ใช่ครั้งแรกหรือคืนที่สองที่เธอสามารถนอนสบาย มีน้อย Lodie ร้อน ร่างกายอวบกดปิดกับเธอ และของอบอุ่นลมตีแก้มเช่นแฟนนิงของนกปีก
แต่เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สอง Mamzelle Aurlie ได้ปลูกค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ และเธอแนะนำไม่
เนื่องจากเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สองที่ Mamzelle Aurlie เย็นหนึ่ง มองออกไปเปลที่มีการเลี้ยงวัวเห็นรถสีน้ำเงินของ Valsin เปิดโค้งของถนน Odile นั่งข้าง mulatto ตรง และแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาวาดใกล้ ของหญิงสาวอย่างเบิกบานหน้าระบุว่า มาบ้านของเธอเป็นหนึ่งในความสุขด้วย
แต่นี้มา เบคอน และไม่คาด คิด โยน Mamzelle Aurlie เป็นกระพือที่อาการกังวลต่อเกือบ เด็กจะสามารถรวบรวมได้ ที่ถูก Nomme ตี้ Yonder ในโรง วางขอบบนของมีดที่ grindstone และ Marcline และ Marclette ตัด และ fashioning ตุ๊กตาเศษผ้าที่มุมของเก็บ สำหรับ Lodie เธอปลอดภัยเพียงพอในแผ่นดิน Mamzelle Aurlie และเธอก็กรีดร้อง ด้วยความยินดีที่สายตาของตะกร้าสีน้ำเงินคุ้นเคยที่ถูกแม่ของเธอนำไป her.
ที่นี่มีทั้งหมดกว่า และพวกเขาไป ยังไร ก็เมื่อพวกเขาหายไป Mamzelle Aurlie ยืนตามแกลเลอรี่ ดู และฟัง เธอไม่เห็นรถเข็น ส่วนพระอาทิตย์ตกดินสีแดงและสนธยาสีน้ำเงินเทามีกันใหญ่หมอกสีม่วงข้ามเขตและถนนที่ซ่อนจากมุมมองของเธอ นอกจากนี้เธอไม่สามารถได้ยินหายใจหอบและ creaking ของล้อ แต่เธอยังคงรำไรอาจได้ยินเสียงใด ๆ ดีใจของเด็ก
เธอเปิดเข้าบ้าน มีงานมากรอเธอ เด็กได้ทิ้งโรคเศร้าเบื้องหลัง แต่เธอก็ไม่ครั้งตั้งค่าเกี่ยวกับงานของ righting มัน Mamzelle Aurlie นั่งตัวเองข้างตัว เธอให้ชำเลืองมองช้าผ่านห้องพัก ที่เงาเย็นได้เลื้อย และลึกสถานภาพของปัจเจก เธอให้หัวของเธอล้มลงตามแขน bended และเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้อง ไม่เบา ๆ เป็นหญิงมักจะทำ เธอร้องเหมือนคน กับ sobs ที่ดูเหมือนจะฉีกวิญญาณของเธอมาก นอกจากนี้เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอ
Mamzelle Aurlie ก็ไม่เคยคิดแต่ง เธอไม่เคยรักกัน ที่อายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอ ซึ่งเธอได้ทันทีปฏิเสธ และที่อายุห้าสิบ เธอมีไม่ได้อาศัยการเสียใจมัน
เพื่อเธอค่อนข้างคนเดียวในโลก ยกเว้น Ponto สุนัขของเธอ และ negroes ที่อาศัยอยู่ในเคบินของเธอ และทำพืชไร่ของเธอ และนก กี่โค คู่ของ mules ปืน (ที่เธอยิงเหยี่ยวไก่), และศาสนาของเธอ
Mamzelle Aurlie ยืนตามแกลเลอรีของเธอเช้าวันหนึ่งใคร่ครวญ มีแขน akimbo วงเล็กของเด็กเล็ก ๆ ที่ การปรับทั้งหมดและวัตถุประสงค์ อาจได้ลดลงจากเมฆ ไม่คาดคิดดังนั้น และ bewildering ถูก มา และของพวกเขานั้นไม่ พวกเด็ก ๆ ของเธอใกล้ใกล้เคียง Odile ที่ไม่ใช่เพื่อนดังกล่าวใกล้บ้าน หลังจากทั้งหมด
หญิงสาวมีปรากฏแต่ห้านาทีก่อน หลัง ๆ โดยเด็ก 4 ในอ้อมแขนของเธอ ที่เธอทำ Lodie เล็กน้อย เธอลาก Nomme ตี้ โดยจำยอมเป็นมือ ในขณะที่ Marcline และ Marclette ตาม ด้วย irresolute ตอนนั้น
หน้าเธอเป็นสีแดง และสงสารน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกไปแพริชใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีไปถูกในเท็กซัส - เหมือนกับเธอล้านห่าง และ Valsin คือรอกับรถล่อขับเธอสถานี
"ก็ไม่มีคำถาม Mamzelle Aurlie กลางของรึเพื่อให้เยาวชนเหล่านั้นรวดเร็ว ' ฉันบอกฉันมา ลูวา Dieu ฉัน wouldn' botha กับ 'em ถ้าเป็นวิธีที่ otha จะทำ ทำ 'em เหมืองคุณ Mamzelle Aurlie ดอน ' อะไหล่ 'em ฉัน มี ฉันบ้าครึ่งหนึ่งระหว่าง chil'ren, an' น่าทาวน์ไม่หน้าแรก an' อาจจะไม่ได้ไปดีปอ ' maman อังชีวิต! " - เป็น harrowing โอกาสที่ขับรถ Odile จะสุดท้ายนำ และตัว ปล่อยของเธอใจครอบครัว
เธอปล่อยให้หนาแน่นเป็นแถบแคบของเงาบนระเบียงของบ้านยาว ต่ำ แสงสีขาวถูกตีในบนไวท์บอร์ดเก่า ไก่บางเกาในหญ้าที่ขั้นตอน และได้ติดอย่างกล้าหาญ และก้าวมาก สาบาน และพเนจรในเก็บ มีกลิ่นที่ดีของสีชมพูในอากาศ และเสียงหัวเราะในเสียงของ negroes ของถูกมาในฝ้ายดอก-ฟิลด์
Mamzelle Aurlie ยืนคิดเด็ก เธอมอง ด้วยตาที่สำคัญเมื่อ Marcline ที่มีการทิ้งส่ายภายใต้น้ำหนักของ Lodie ท้วม เธอสำรวจ ด้วยเครื่องคำนวณเดียวกันสนุกสนานน้ำตาเธอเงียบเสียงความเศร้าโศกและกบฏของตี้ Nomme Marclette ระหว่างที่พรุครู่ เธอถูกเก็บตัวเอง กำหนดตามรายการของการดำเนินการซึ่งควรจะเหมือนกับบรรทัดของ เธอเริ่ม โดยการให้อาหารให้ได้
ถ้า Mamzelle Aurlie ของความรับผิดชอบอาจมีเริ่ม และสิ้นสุดมี พวกเขาสามารถเดินได้ถูกไล่ สำหรับ larder ของเธอ amply ให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กน้อยไม่หมูน้อย: พวกเขาต้องการ และความต้องการ attentions ซึ่งไม่คาดคิดทั้งหมด โดย Mamzelle Aurlie และเธอป่วยพร้อมให้การ
เธอ จริง ๆ มาก inapt เธอจัดการ Odile ของเด็กในช่วงสองสามวันแรก สามารถเธอรู้ว่า Marclette จะร้องไห้เมื่อพูดไปในเสียงเสียงดัง และรับของเสียงหรือไม่ การหลุดของ Marclette ได้ เธอกลายเป็นความคุ้นเคยกับตี้ Nomme หลงดอกไม้เมื่อเขาได้ควักทั้ง choicest gardenias และสีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ชัดเจนของเหลือเรียนก่อสร้างนักพฤกษศาสตร์ ain '
"ที t พอแจ้ง 'im, Mamzelle Aurlie"Marcline สั่งเธอคุณได้ผูก 'im ในแบบเก้าอี้ มันของ w'at maman ทั้งหมดเวลาทำ w'en เขาไม่ดี: เธอผูก 'im ในเก้าอี้" เก้าอี้ Mamzelle Aurlie เชื่อมโยง Nomme ตี้ถูกขวาง และสะดวกสบาย และเขายึดโอกาสหลับใน ตอนบ่ายที่อบอุ่น
ในเวลากลางคืน เมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและทั้งหมดนอนกับเธอจะได้ shooed ไก่เป็นไก่บ้าน พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนเธอ อะไรน้อยขาว nightgowns ที่ได้นำมาจากหมอนบันทึกซึ่งจะถูกนำผ่าน และเขย่ามือบางแข็งแรงจนกว่าจะจัดชิดเช่นแส้วัว อะไรเกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งมีจะนำ และตั้งค่ากลางชั้น ที่น้อยเหนื่อย ฝุ่น เท้า browned ซันได้ทุกคนควรล้างหวาน และสะอาดหรือไม่ ทำ Marcline และหัวเราะคิดว่า Mamzelle Aurlie ควรครู่เชื่อว่า Nomme ตี้อาจจะหลับ โดยไม่มีการบอกเรื่องราวของ Croque-mitaine หรือ Loup-garou หรือทั้ง สอง merrily - Marclette หรือ lodie ที่สามารถหลับเลยไม่มี rocked และสูงเพื่อ
"ฉันบอกคุณ ป้าทับทิม"Mamzelle Aurlie ทราบอาหารของเธอในความเชื่อมั่นฉัน ฉันจะค่อนข้างจัดการสวนโหล ' กว่าโฟ ' chil'ren มัน terrassent Bont ไม่พูดกับฉัน chil'ren "
" T ain' sich ispected เป็นคุณจะรู้ว่าสิ่งที่โปร่งสบาย ' แข่งขัน 'em, Mamzelle Aurlie เห็น dat อุปมา yistiddy w'en ฉันสะกดชิลี li'le ดาษ playin' wid ยอ ' baskit โอคีย์ คุณ ' รู้ dat ทำให้เติบโตหนักหัว chillun เล่นคีย์ wid เดเหมือนมันทำให้ 'em ฟันยากที่จะค้นหาใน lookin'-แก้ว พวกเขาสำหรับสิ่งที่คุณได้รู้ raisin' an' manigement โอ chillun นี้"
Mamzelle Aurlie แน่นอนไม่ได้ไม่ทำเป็น หรือคาดหวังที่จะความฉลาด และผับรู้นั้นในเรื่องเป็นป้าทับทิมมอบ ที่มี "ยกห้า an' ฝัง 6" ในวันที่เธอ เธอดีใจพอที่จะเรียนรู้เทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่กี่ให้บริการช่วงเวลาต้องการ
มือเหนียวตี้ Nomme ถูกเธอขุด aprons สีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่ในปี และเธอต้องทำให้ตัวเองการจูบของเขาชุ่มชื่น - นิพจน์มีธรรมชาติแห่งความสนุกสนานรื่นเริง และความรักจากการ เธอได้ลงเธอเย็บตะกร้า ที่เธอค่อยใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire และวางในการเข้าถึงง่าย และพร้อมที่จัดส่งที่ฉีกและ waists buttonless แค่นั้น มันพาเธอบางวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับการหัวเราะ การร้องไห้ chattering ได้พูดที่ย้ำ ผ่านบ้าน และรอบ ๆ ตลอดทั้งวัน และไม่ใช่ครั้งแรกหรือคืนที่สองที่เธอสามารถนอนสบาย มีน้อย Lodie ร้อน ร่างกายอวบกดปิดกับเธอ และของอบอุ่นลมตีแก้มเช่นแฟนนิงของนกปีก
แต่เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สอง Mamzelle Aurlie ได้ปลูกค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ และเธอแนะนำไม่
เนื่องจากเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สองที่ Mamzelle Aurlie เย็นหนึ่ง มองออกไปเปลที่มีการเลี้ยงวัวเห็นรถสีน้ำเงินของ Valsin เปิดโค้งของถนน Odile นั่งข้าง mulatto ตรง และแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาวาดใกล้ ของหญิงสาวอย่างเบิกบานหน้าระบุว่า มาบ้านของเธอเป็นหนึ่งในความสุขด้วย
แต่นี้มา เบคอน และไม่คาด คิด โยน Mamzelle Aurlie เป็นกระพือที่อาการกังวลต่อเกือบ เด็กจะสามารถรวบรวมได้ ที่ถูก Nomme ตี้ Yonder ในโรง วางขอบบนของมีดที่ grindstone และ Marcline และ Marclette ตัด และ fashioning ตุ๊กตาเศษผ้าที่มุมของเก็บ สำหรับ Lodie เธอปลอดภัยเพียงพอในแผ่นดิน Mamzelle Aurlie และเธอก็กรีดร้อง ด้วยความยินดีที่สายตาของตะกร้าสีน้ำเงินคุ้นเคยที่ถูกแม่ของเธอนำไป her.
ที่นี่มีทั้งหมดกว่า และพวกเขาไป ยังไร ก็เมื่อพวกเขาหายไป Mamzelle Aurlie ยืนตามแกลเลอรี่ ดู และฟัง เธอไม่เห็นรถเข็น ส่วนพระอาทิตย์ตกดินสีแดงและสนธยาสีน้ำเงินเทามีกันใหญ่หมอกสีม่วงข้ามเขตและถนนที่ซ่อนจากมุมมองของเธอ นอกจากนี้เธอไม่สามารถได้ยินหายใจหอบและ creaking ของล้อ แต่เธอยังคงรำไรอาจได้ยินเสียงใด ๆ ดีใจของเด็ก
เธอเปิดเข้าบ้าน มีงานมากรอเธอ เด็กได้ทิ้งโรคเศร้าเบื้องหลัง แต่เธอก็ไม่ครั้งตั้งค่าเกี่ยวกับงานของ righting มัน Mamzelle Aurlie นั่งตัวเองข้างตัว เธอให้ชำเลืองมองช้าผ่านห้องพัก ที่เงาเย็นได้เลื้อย และลึกสถานภาพของปัจเจก เธอให้หัวของเธอล้มลงตามแขน bended และเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้อง ไม่เบา ๆ เป็นหญิงมักจะทำ เธอร้องเหมือนคน กับ sobs ที่ดูเหมือนจะฉีกวิญญาณของเธอมาก นอกจากนี้เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
mamzelle aurlie เข้ายึดรูปที่แข็งแรงดีที่แก้มแดงผมว่าเป็นการเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเป็นสีเทาและสายตาที่กำหนด เธอสวมหมวกของคนคนหนึ่งเกี่ยวกับฟาร์มที่กองทัพและเสื้อคลุมสีฟ้าเก่าที่เมื่อมีความหนาวเย็นและบางครั้งด้านบนรองเท้าบู๊ต. aurlie
mamzelle ไม่เคยคิดว่าการแต่งงาน เธอไม่เคยอยู่ในความรัก ในวัยยี่สิบเธอได้รับการเสนอซึ่งเธอก็ลดลงทันทีและที่ซึ่งมีอายุครบห้าสิบเธอยังมีชีวิตอยู่ได้ไม่ต้องเสียใจมัน.
เธอก็เป็นคนเดียวในโลกยกเว้นสุนัขของเธอ ponto ,และที่พวกนิโกรที่อยู่ในตัวเธอห้องเคบินและทำงานของเธอพืชและสัตว์ป่า,ไม่กี่วัวที่สองของตัวล่อ,เธอปืน(พร้อมด้วยซึ่งก็ยิงไก่ - เหยี่ยว)และเธอศาสนา.
เช้าวันหนึ่ง mamzelle aurlie ยืนอยู่ของเธอห้องแสดงผลงานทางศิลปะ,ตริตรองด้วยเท้าสะเอวแขน,คลื่นความถี่ขนาดเล็กของขนาดเล็กเป็นอย่างมากที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์และท่านอาจได้ตกลงมาจากท้องฟ้ามีเมฆบางส่วนและที่คาดไม่ถึงและทำให้งงงวยตามมาได้และไม่เป็น เขาเป็นลูกของเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดของเธอ odile ที่ไม่ใช่เพื่อนบ้านใกล้กับที่ดังกล่าวหลังจาก.หญิงสาว
ทั้งหมดได้เข้ามาแล้วแต่ระยะเวลาห้านาทีก่อนเดินทางไปพร้อมกับของทั้งสี่คนเหล่านี้อยู่ในอ้อมแขนของเธอเธอนำ lodie น้อยเธอก็ลาก TI nomme ด้วยมือไม่เต็มใจในขณะที่ marcline และ marclette ตามด้วยขั้นตอนอิหลักอิเหลื่อ.
ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและปฏิรูปจากความน่าตื่นตาตื่นใจและน้ำตา เธอได้รับการเรียกไปยังตำบลที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงโดยโรคอันตรายที่ของแม่สามีของเธอเธอไปอยู่ในรัฐเท็กซัสซึ่งดูเหมือนจะเป็นของเธอที่อยู่ห่างออกไปในล้านไมล์และ valsin กำลังรอพร้อมด้วยลา - ตะกร้าสินค้าที่จะขับรถของเธอเพื่อไปยังสถานีที่.
"มันไม่มีคำถาม mamzelle aurlie ของคุณ(เนื้อ)ราดน้ำจะต้อง'เยาวชน FO ผู้ที่ผมพูดได้เลยว่าผมจะกลับมา ฝนยังตกอย่างคุณพระช่วยผม wouldn ' botha คุณพร้อมด้วย' em หากเป็น otha ใดๆในการดำเนินการ ทำให้' em ของเราคุณ mamzelle aurlie ดอน'สำรอง' em ผมมีผมครึ่งบ้าระหว่าง"ที่' REN 'ลองจิจูดที่ไม่ได้กลับบ้าน'ที่อาจจะไม่ถึงชั้นดีของใบสั่งซื้อ maman มีชีวิตชีวาอีกครั้ง!" - - ที่บาดใจความเป็นไปได้ที่จะขับ odile สุดท้ายใจเร็วด่วนได้และทำให้สั่นไปทั่วทำให้ครอบครัวของเธอกระจองหง่อง.
เธอไปแออัดกันอยู่ในที่แคบๆแถบร่มเงาบนระเบียงบ้านของมานาน, Low House ;ที่เป็นสีขาวถูกแสงแดดก็เต้นในที่ที่เป็นสีขาวเก่าบอร์ด;บางส่วนไก่มีรอยขีดข่วนในพงหญ้าที่ขั้นตอน,และแล้วก็กล้าแสดงออกและติดตั้งอย่างหนักขอถวายสัตย์ปฏิญาณว่าข้าพระพุทธเจ้าเป็น stepping และกระเซอะกระเซิงในห้องแสดงผลงานทางศิลปะที่ มีกลิ่นที่เพลิดเพลินใจของสีชมพูในอากาศและเสียงของเสียงหัวเราะของพวกนิโกรได้เดินข้ามดอกไม้จากผ้าฝ้าย - ฟิลด์ที่. aurlie
mamzelle ยืนดูคน เธอมองด้วยสายตาที่สำคัญเมื่อ marcline ที่ถูกทิ้งอยู่ใต้จำนวนผู้เข้าชมงานน้ำหนักของ lodie ยุ้ยได้เธอทำแบบสำรวจพร้อมด้วย marclette อากาศการคำนวณแบบเดียวกันที่ลอยขึ้นมาเรื่อยๆก่อนน้ำตาไม่มีเสียงของเธอด้วยการปฏิวัติและความทุกข์ใจด้วยเสียงของหมากผู้หมากเมีย nomme ในระหว่างช่วงเวลาเพียงไม่กี่คนที่เป็นท่าทีของเธอเป็นการเก็บตัวเธอเองการพิจารณาเมื่อสายของการดำเนินการซึ่งควรมีค่าเหมือนกับสายของหน้าที่ เธอเริ่มด้วยการป้อนนมเขา.
หากความรับผิดชอบของ mamzelle aurlie อาจจะได้มีการเริ่มและสิ้นสุดมีได้รับการบอกสำหรับตู้เก็บอาหารของเธอได้ให้กับเบอร์ฉุกเฉินในลักษณะนี้มากพอได้อย่างง่ายดาย แต่เด็กไม่หมูน้อยก็ต้องมีความต้องการและให้ความใส่ใจเป็นพิเศษซึ่งไม่มีผู้ถือหุ้นทั้งหมดโดย mamzelle aurlie และซึ่งเธอจะเป็นความพร้อมในการทำให้ป่วย.
อันที่จริงเธอเป็นอย่างมากไม่ชำนาญในการบริหารจัดการของเธอเด็กใน odile ในช่วงไม่กี่วันแรกวิธีการจะทำให้เธอรู้ว่า marclette เสมอร้องไห้เมื่อพูดถึงในโทนเสียงดังและที่งดงามของเสียง มันเป็นเฉพาะของ' smarclette เธอกลายมาเป็นความคุ้นเคยกับความปรารถนาอันแรงกล้าของหมากผู้หมากเมีย nomme สำหรับดอกไม้เท่านั้นเมื่อเขากระชากและสีชมพู gardenias ไปกับทางเลือกทั้งหมดสำหรับวัตถุประสงค์ของการก่อสร้างถึงขั้นวิกฤติการศึกษาของสวนพฤกษศาสตร์.
"มันไม่พอที่จะบอกว่า"ฉัน mamzelle aurlie" marcline ได้รับคำสั่งให้เธอว่า"คุณจะต้องผูกเนคไท"อยู่บนเก้าอี้ เป็น W 'ที่ maman เวลาทั้งหมดให้ทำ W 'ในตัวของเขาไม่ดีเธอ City Tie "อยู่บนเก้าอี้"เก้าอี้ที่ mamzelle aurlie ผูกหมากผู้หมากเมีย nomme มีขนาดกว้างขวางและสะดวกสบายและเขาคว้าโอกาสที่จะเข้านอนที่อยู่ในช่วงบ่ายที่อบอุ่น
ในเวลากลางคืนเมื่อเธอสั่งให้หนึ่งและทั้งหมดนอนเป็นเธอก็จะได้ไล่ไก่ที่เข้าไปในเล้าไก่ที่พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนของเธอ อะไรที่เกี่ยวกับ nightgowns ตัวเล็กสีขาวที่จะต้องนำมาจากปลอกหมอนที่ถูกนำมาและเขย่าด้วยมืออย่างบางคนจนกว่าจะงับเหมือนวัว - ชุดสายไฟหลักหรือไม่? อะไรที่เกี่ยวกับอ่างน้ำที่จะต้องนำมาและตั้งอยู่ในส่วนกลางของชั้นในซึ่งตัวน้อยที่เหนื่อยล้าฝุ่นเขรอะฟุตอาบแดด - คงตายอย่างเป็นสุขล่ะ"คนเดียวทุกครั้งเพื่อจะล้างทำความสะอาดและของหวาน และมันทำให้ marcline และ marclette หัวเราะสนุกสนาน - - แนวคิดที่ว่า mamzelle aurlie ควรจะเป็นช่วงเวลาที่จะเชื่อว่าหมากผู้หมากเมีย nomme ไม่สามารถหลับไปโดยไม่ต้องบอกว่าเรื่องของ croque - mitaine หรือ Loup - garou ,หรือทั้งสองอย่างหรือที่ lodie ไม่สามารถหลับไปที่ทั้งหมดโดยไม่มีการโยกขึ้นลงและสูงถึง
"ผมบอกคุณ,ป้า Ruby Tuesday ," mamzelle aurlie ทราบทำอาหารของเธอในความมั่นใจ"ผมอยากจะจัดการนับสิบไร่'มากกว่า'ควม"' REN มาก มันเป็น terrassent bont ! ไม่ได้คุยกับผมเกี่ยวกับ"' number หรือ REN !"
" Ain ' t ispected เร็วยังงั้นเป็นคุณก็จะรู้ว่ามีอากาศโปร่งสบายเป็นเรื่อง'การแข่งขัน' em , mamzelle aurlie . ผมเห็นคนนั้นอย่างชัดเจน yistiddy W 'ในตัวผมนั้นสอดแนม Li ' Le ชิลีเล่นสนุกเหงื่อไหลไคลย้อยกันทีเดียว Yo Girl 'จีบ' baskit O 'ได้ คุณไม่รู้ว่าคนนั้นทำให้ chillun เติบโตขึ้นหัวเห็ดในการเล่นคีย์ WID ? des เช่นให้' em ฟันยากที่จะมองในเอ่ย' - แก้ว เขาเป็นที่สิ่งที่คุณต้องรู้ในลูกเกด'ที่' O ' manigement chillun "
mamzelle aurlie ไม่ได้เสแสร้งหรือไปเช่นแบบเรียบง่ายและอยู่ไกลออกไปถึงความรู้ในเรื่องนี้อย่างที่ป้า Ruby Tuesday ยึด,ผู้ที่มี"ยกห้าที่'ฝังไว้หก"ในวันนี้.เธอก็ดีใจพอที่จะเรียนรู้ไม่กี่ตัวน้อยแม่ - เคล็ดลับในการให้บริการที่ช่วงเวลาของความต้องการ.
TI nomme ของโน้ตมือต้องรีบไปขุดขึ้นมาสีขาวผ้ากันเปื้อนว่าเธอไม่สวมใส่สำหรับปีและเธอก็ต้องฝึกให้เคยชินตัวเองเพื่อเขาให้ความชุ่มชื้นจูบ - - - สำนวนของที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและรักธรรมชาติ เธอก็ลงมาตัดเย็บผ้า - ตะกร้าของเธอซึ่งเธอไม่เคยใช้จากชั้นบนสุดของตู้ขนาดใหญ่ที่และวางไว้ ภายใน และสะดวกสบายต่อการเดินทางไปยังพร้อมที่ใบฉีกขาดและเส้นรอบเอว buttonless ถาม มันทำให้เธอบางวันจะกลายเป็นชินกับการหัวเราะได้ร้องไห้ที่คุยได้ว่าดังก้องผ่านบ้านที่อยู่โดยรอบและนานตลอดวัน และมันก็ไม่ใช่คนแรกที่หรือที่สองในคืนนั้นเธอไม่สามารถนอนหลับพักผ่อนอย่างสะดวกสบายพร้อมด้วยความร้อนของ lodie น้อยร่างกายเจ้าเนื้อกดอยู่ใกล้กับเธอและที่ตัวหนึ่งของความอบอุ่นงดงามจนแทบต้องหยุดหายใจของเธอเต้นแก้มเหมือนที่พัดของนกของปีกอาคาร.
แต่ในช่วงปลายของสองสัปดาห์ mamzelle aurlie ก็ค่อนข้างใช้เพื่อสิ่งเหล่านี้และเธอไม่ถึงกับบ่นว่า.
และยังเป็นที่ที่ด้านปลายของสองสัปดาห์ที่ mamzelle aurlie ,เย็นวันหนึ่งที่กำลังมองหาอยู่ห่างออกไปในทางที่ขัดขวางซึ่งสัตว์ได้รับ,เห็น valsin ของสีฟ้าตะกร้าสินค้าที่ทางโค้งของถนนodile นั่งอยู่ด้านข้างผิวที่ตั้งตรงและการแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาใกล้เข้ามาของหญิงที่หน้าต้องการลำเสียงเช่นระบุว่าที่มาของเธอเป็นคนหนึ่งที่มีความสุข.
แต่พอมาถึงนี้ไม่บอกกล่าวและที่ไม่คาดคิดโยน mamzelle aurlie เข้าไปในทำให้ตื่นเต้นที่ได้เกือบจะทำให้กระเพื่อม คนที่จะถูกเก็บมา ที่มีหมากผู้หมากเมีย nomme ไปในโรงเก็บที่ใส่ขอบที่อยู่ในใบมีดของเขาที่หินสำหรับลับได้.และ marcline และ marclette หรือไม่? ใบมีดและซึมซับเอาตุ๊กตา - ผ้าขี้ริ้วในมุมของห้องแสดงผลงานที่ สำหรับ lodie เธอก็ ปลอดภัย พออยู่ในอ้อมแขนของ mamzelle aurlie และเธอก็ร้องโอดโอยด้วยความปีติยินดีที่เห็นในตะกร้าสินค้าคุณคุ้นเคยเป็นอย่างดีสีฟ้าซึ่งเป็นการนำแม่ของเธอกลับไปเธอ.
ความน่าตื่นตาตื่นใจที่มีทั้งหมดมากกว่าและเขาก็หายไป วิธีการก็ยังเมื่อพวกมันก็หายไป mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่ห้องแสดงผลงานทางศิลปะกำลังมองหาและการฟัง เธอไม่สามารถดูตะกร้าสินค้าได้ชมพระอาทิตย์ตกดินได้อีกต่อไปไม่มีสีแดงและสีฟ้าเวลาโพล้เพล้ - สีเทาที่มีหมอกสีม่วงที่โยนข้ามถนนและฟิลด์ที่ซ่อนไว้จากมุมมองของเธอด้วยกัน เธอไม่สามารถได้ยินเสียงและเสียงวี๊ดของล้อไม่มีอีกต่อไป แต่เธอไม่อาจยังคงได้ยินเสียงแหลมเสียงดีใจของเด็กที่ไม่เต็มใจ.
เธอหันมาเข้าไปในบ้าน มีงานมากรอเธอสำหรับเด็กที่มีความผิดปกติทางด้านซ้ายเศร้าที่อยู่ข้างหลังเขาแต่เธอก็ยังไม่ได้ตั้งค่าเกี่ยวกับงานของ righting ที่เมื่อ mamzelle aurlie นั่งอยู่ข้างโต๊ะ เธอก็ทำให้หนึ่งชำเลืองมองผ่านห้องเข้าไปในเงามืดในช่วงเย็นซึ่งเป็นสัตว์เลื้อยคลานและโดยรอบรูปที่อยู่คนเดียวของเธอ เธอให้ศีรษะของเธอลงแขนดัดของเธอและเริ่มร้องไห้ "โอแต่เธอร้อง ไม่ได้อย่างนุ่มนวลเป็นผู้หญิงมักจะทำ เธอร้องเหมือนคนที่พร้อมด้วยเสียงสะอื้นว่าดูเหมือนจะฉีกขาดจิตวิญญาณของเธอเป็นอย่างมาก เธอไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า ponto เลียมือเธอ
mamzelle ไม่เคยคิดว่าการแต่งงาน เธอไม่เคยอยู่ในความรัก ในวัยยี่สิบเธอได้รับการเสนอซึ่งเธอก็ลดลงทันทีและที่ซึ่งมีอายุครบห้าสิบเธอยังมีชีวิตอยู่ได้ไม่ต้องเสียใจมัน.
เธอก็เป็นคนเดียวในโลกยกเว้นสุนัขของเธอ ponto ,และที่พวกนิโกรที่อยู่ในตัวเธอห้องเคบินและทำงานของเธอพืชและสัตว์ป่า,ไม่กี่วัวที่สองของตัวล่อ,เธอปืน(พร้อมด้วยซึ่งก็ยิงไก่ - เหยี่ยว)และเธอศาสนา.
เช้าวันหนึ่ง mamzelle aurlie ยืนอยู่ของเธอห้องแสดงผลงานทางศิลปะ,ตริตรองด้วยเท้าสะเอวแขน,คลื่นความถี่ขนาดเล็กของขนาดเล็กเป็นอย่างมากที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์และท่านอาจได้ตกลงมาจากท้องฟ้ามีเมฆบางส่วนและที่คาดไม่ถึงและทำให้งงงวยตามมาได้และไม่เป็น เขาเป็นลูกของเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดของเธอ odile ที่ไม่ใช่เพื่อนบ้านใกล้กับที่ดังกล่าวหลังจาก.หญิงสาว
ทั้งหมดได้เข้ามาแล้วแต่ระยะเวลาห้านาทีก่อนเดินทางไปพร้อมกับของทั้งสี่คนเหล่านี้อยู่ในอ้อมแขนของเธอเธอนำ lodie น้อยเธอก็ลาก TI nomme ด้วยมือไม่เต็มใจในขณะที่ marcline และ marclette ตามด้วยขั้นตอนอิหลักอิเหลื่อ.
ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและปฏิรูปจากความน่าตื่นตาตื่นใจและน้ำตา เธอได้รับการเรียกไปยังตำบลที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงโดยโรคอันตรายที่ของแม่สามีของเธอเธอไปอยู่ในรัฐเท็กซัสซึ่งดูเหมือนจะเป็นของเธอที่อยู่ห่างออกไปในล้านไมล์และ valsin กำลังรอพร้อมด้วยลา - ตะกร้าสินค้าที่จะขับรถของเธอเพื่อไปยังสถานีที่.
"มันไม่มีคำถาม mamzelle aurlie ของคุณ(เนื้อ)ราดน้ำจะต้อง'เยาวชน FO ผู้ที่ผมพูดได้เลยว่าผมจะกลับมา ฝนยังตกอย่างคุณพระช่วยผม wouldn ' botha คุณพร้อมด้วย' em หากเป็น otha ใดๆในการดำเนินการ ทำให้' em ของเราคุณ mamzelle aurlie ดอน'สำรอง' em ผมมีผมครึ่งบ้าระหว่าง"ที่' REN 'ลองจิจูดที่ไม่ได้กลับบ้าน'ที่อาจจะไม่ถึงชั้นดีของใบสั่งซื้อ maman มีชีวิตชีวาอีกครั้ง!" - - ที่บาดใจความเป็นไปได้ที่จะขับ odile สุดท้ายใจเร็วด่วนได้และทำให้สั่นไปทั่วทำให้ครอบครัวของเธอกระจองหง่อง.
เธอไปแออัดกันอยู่ในที่แคบๆแถบร่มเงาบนระเบียงบ้านของมานาน, Low House ;ที่เป็นสีขาวถูกแสงแดดก็เต้นในที่ที่เป็นสีขาวเก่าบอร์ด;บางส่วนไก่มีรอยขีดข่วนในพงหญ้าที่ขั้นตอน,และแล้วก็กล้าแสดงออกและติดตั้งอย่างหนักขอถวายสัตย์ปฏิญาณว่าข้าพระพุทธเจ้าเป็น stepping และกระเซอะกระเซิงในห้องแสดงผลงานทางศิลปะที่ มีกลิ่นที่เพลิดเพลินใจของสีชมพูในอากาศและเสียงของเสียงหัวเราะของพวกนิโกรได้เดินข้ามดอกไม้จากผ้าฝ้าย - ฟิลด์ที่. aurlie
mamzelle ยืนดูคน เธอมองด้วยสายตาที่สำคัญเมื่อ marcline ที่ถูกทิ้งอยู่ใต้จำนวนผู้เข้าชมงานน้ำหนักของ lodie ยุ้ยได้เธอทำแบบสำรวจพร้อมด้วย marclette อากาศการคำนวณแบบเดียวกันที่ลอยขึ้นมาเรื่อยๆก่อนน้ำตาไม่มีเสียงของเธอด้วยการปฏิวัติและความทุกข์ใจด้วยเสียงของหมากผู้หมากเมีย nomme ในระหว่างช่วงเวลาเพียงไม่กี่คนที่เป็นท่าทีของเธอเป็นการเก็บตัวเธอเองการพิจารณาเมื่อสายของการดำเนินการซึ่งควรมีค่าเหมือนกับสายของหน้าที่ เธอเริ่มด้วยการป้อนนมเขา.
หากความรับผิดชอบของ mamzelle aurlie อาจจะได้มีการเริ่มและสิ้นสุดมีได้รับการบอกสำหรับตู้เก็บอาหารของเธอได้ให้กับเบอร์ฉุกเฉินในลักษณะนี้มากพอได้อย่างง่ายดาย แต่เด็กไม่หมูน้อยก็ต้องมีความต้องการและให้ความใส่ใจเป็นพิเศษซึ่งไม่มีผู้ถือหุ้นทั้งหมดโดย mamzelle aurlie และซึ่งเธอจะเป็นความพร้อมในการทำให้ป่วย.
อันที่จริงเธอเป็นอย่างมากไม่ชำนาญในการบริหารจัดการของเธอเด็กใน odile ในช่วงไม่กี่วันแรกวิธีการจะทำให้เธอรู้ว่า marclette เสมอร้องไห้เมื่อพูดถึงในโทนเสียงดังและที่งดงามของเสียง มันเป็นเฉพาะของ' smarclette เธอกลายมาเป็นความคุ้นเคยกับความปรารถนาอันแรงกล้าของหมากผู้หมากเมีย nomme สำหรับดอกไม้เท่านั้นเมื่อเขากระชากและสีชมพู gardenias ไปกับทางเลือกทั้งหมดสำหรับวัตถุประสงค์ของการก่อสร้างถึงขั้นวิกฤติการศึกษาของสวนพฤกษศาสตร์.
"มันไม่พอที่จะบอกว่า"ฉัน mamzelle aurlie" marcline ได้รับคำสั่งให้เธอว่า"คุณจะต้องผูกเนคไท"อยู่บนเก้าอี้ เป็น W 'ที่ maman เวลาทั้งหมดให้ทำ W 'ในตัวของเขาไม่ดีเธอ City Tie "อยู่บนเก้าอี้"เก้าอี้ที่ mamzelle aurlie ผูกหมากผู้หมากเมีย nomme มีขนาดกว้างขวางและสะดวกสบายและเขาคว้าโอกาสที่จะเข้านอนที่อยู่ในช่วงบ่ายที่อบอุ่น
ในเวลากลางคืนเมื่อเธอสั่งให้หนึ่งและทั้งหมดนอนเป็นเธอก็จะได้ไล่ไก่ที่เข้าไปในเล้าไก่ที่พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนของเธอ อะไรที่เกี่ยวกับ nightgowns ตัวเล็กสีขาวที่จะต้องนำมาจากปลอกหมอนที่ถูกนำมาและเขย่าด้วยมืออย่างบางคนจนกว่าจะงับเหมือนวัว - ชุดสายไฟหลักหรือไม่? อะไรที่เกี่ยวกับอ่างน้ำที่จะต้องนำมาและตั้งอยู่ในส่วนกลางของชั้นในซึ่งตัวน้อยที่เหนื่อยล้าฝุ่นเขรอะฟุตอาบแดด - คงตายอย่างเป็นสุขล่ะ"คนเดียวทุกครั้งเพื่อจะล้างทำความสะอาดและของหวาน และมันทำให้ marcline และ marclette หัวเราะสนุกสนาน - - แนวคิดที่ว่า mamzelle aurlie ควรจะเป็นช่วงเวลาที่จะเชื่อว่าหมากผู้หมากเมีย nomme ไม่สามารถหลับไปโดยไม่ต้องบอกว่าเรื่องของ croque - mitaine หรือ Loup - garou ,หรือทั้งสองอย่างหรือที่ lodie ไม่สามารถหลับไปที่ทั้งหมดโดยไม่มีการโยกขึ้นลงและสูงถึง
"ผมบอกคุณ,ป้า Ruby Tuesday ," mamzelle aurlie ทราบทำอาหารของเธอในความมั่นใจ"ผมอยากจะจัดการนับสิบไร่'มากกว่า'ควม"' REN มาก มันเป็น terrassent bont ! ไม่ได้คุยกับผมเกี่ยวกับ"' number หรือ REN !"
" Ain ' t ispected เร็วยังงั้นเป็นคุณก็จะรู้ว่ามีอากาศโปร่งสบายเป็นเรื่อง'การแข่งขัน' em , mamzelle aurlie . ผมเห็นคนนั้นอย่างชัดเจน yistiddy W 'ในตัวผมนั้นสอดแนม Li ' Le ชิลีเล่นสนุกเหงื่อไหลไคลย้อยกันทีเดียว Yo Girl 'จีบ' baskit O 'ได้ คุณไม่รู้ว่าคนนั้นทำให้ chillun เติบโตขึ้นหัวเห็ดในการเล่นคีย์ WID ? des เช่นให้' em ฟันยากที่จะมองในเอ่ย' - แก้ว เขาเป็นที่สิ่งที่คุณต้องรู้ในลูกเกด'ที่' O ' manigement chillun "
mamzelle aurlie ไม่ได้เสแสร้งหรือไปเช่นแบบเรียบง่ายและอยู่ไกลออกไปถึงความรู้ในเรื่องนี้อย่างที่ป้า Ruby Tuesday ยึด,ผู้ที่มี"ยกห้าที่'ฝังไว้หก"ในวันนี้.เธอก็ดีใจพอที่จะเรียนรู้ไม่กี่ตัวน้อยแม่ - เคล็ดลับในการให้บริการที่ช่วงเวลาของความต้องการ.
TI nomme ของโน้ตมือต้องรีบไปขุดขึ้นมาสีขาวผ้ากันเปื้อนว่าเธอไม่สวมใส่สำหรับปีและเธอก็ต้องฝึกให้เคยชินตัวเองเพื่อเขาให้ความชุ่มชื้นจูบ - - - สำนวนของที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและรักธรรมชาติ เธอก็ลงมาตัดเย็บผ้า - ตะกร้าของเธอซึ่งเธอไม่เคยใช้จากชั้นบนสุดของตู้ขนาดใหญ่ที่และวางไว้ ภายใน และสะดวกสบายต่อการเดินทางไปยังพร้อมที่ใบฉีกขาดและเส้นรอบเอว buttonless ถาม มันทำให้เธอบางวันจะกลายเป็นชินกับการหัวเราะได้ร้องไห้ที่คุยได้ว่าดังก้องผ่านบ้านที่อยู่โดยรอบและนานตลอดวัน และมันก็ไม่ใช่คนแรกที่หรือที่สองในคืนนั้นเธอไม่สามารถนอนหลับพักผ่อนอย่างสะดวกสบายพร้อมด้วยความร้อนของ lodie น้อยร่างกายเจ้าเนื้อกดอยู่ใกล้กับเธอและที่ตัวหนึ่งของความอบอุ่นงดงามจนแทบต้องหยุดหายใจของเธอเต้นแก้มเหมือนที่พัดของนกของปีกอาคาร.
แต่ในช่วงปลายของสองสัปดาห์ mamzelle aurlie ก็ค่อนข้างใช้เพื่อสิ่งเหล่านี้และเธอไม่ถึงกับบ่นว่า.
และยังเป็นที่ที่ด้านปลายของสองสัปดาห์ที่ mamzelle aurlie ,เย็นวันหนึ่งที่กำลังมองหาอยู่ห่างออกไปในทางที่ขัดขวางซึ่งสัตว์ได้รับ,เห็น valsin ของสีฟ้าตะกร้าสินค้าที่ทางโค้งของถนนodile นั่งอยู่ด้านข้างผิวที่ตั้งตรงและการแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาใกล้เข้ามาของหญิงที่หน้าต้องการลำเสียงเช่นระบุว่าที่มาของเธอเป็นคนหนึ่งที่มีความสุข.
แต่พอมาถึงนี้ไม่บอกกล่าวและที่ไม่คาดคิดโยน mamzelle aurlie เข้าไปในทำให้ตื่นเต้นที่ได้เกือบจะทำให้กระเพื่อม คนที่จะถูกเก็บมา ที่มีหมากผู้หมากเมีย nomme ไปในโรงเก็บที่ใส่ขอบที่อยู่ในใบมีดของเขาที่หินสำหรับลับได้.และ marcline และ marclette หรือไม่? ใบมีดและซึมซับเอาตุ๊กตา - ผ้าขี้ริ้วในมุมของห้องแสดงผลงานที่ สำหรับ lodie เธอก็ ปลอดภัย พออยู่ในอ้อมแขนของ mamzelle aurlie และเธอก็ร้องโอดโอยด้วยความปีติยินดีที่เห็นในตะกร้าสินค้าคุณคุ้นเคยเป็นอย่างดีสีฟ้าซึ่งเป็นการนำแม่ของเธอกลับไปเธอ.
ความน่าตื่นตาตื่นใจที่มีทั้งหมดมากกว่าและเขาก็หายไป วิธีการก็ยังเมื่อพวกมันก็หายไป mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่ห้องแสดงผลงานทางศิลปะกำลังมองหาและการฟัง เธอไม่สามารถดูตะกร้าสินค้าได้ชมพระอาทิตย์ตกดินได้อีกต่อไปไม่มีสีแดงและสีฟ้าเวลาโพล้เพล้ - สีเทาที่มีหมอกสีม่วงที่โยนข้ามถนนและฟิลด์ที่ซ่อนไว้จากมุมมองของเธอด้วยกัน เธอไม่สามารถได้ยินเสียงและเสียงวี๊ดของล้อไม่มีอีกต่อไป แต่เธอไม่อาจยังคงได้ยินเสียงแหลมเสียงดีใจของเด็กที่ไม่เต็มใจ.
เธอหันมาเข้าไปในบ้าน มีงานมากรอเธอสำหรับเด็กที่มีความผิดปกติทางด้านซ้ายเศร้าที่อยู่ข้างหลังเขาแต่เธอก็ยังไม่ได้ตั้งค่าเกี่ยวกับงานของ righting ที่เมื่อ mamzelle aurlie นั่งอยู่ข้างโต๊ะ เธอก็ทำให้หนึ่งชำเลืองมองผ่านห้องเข้าไปในเงามืดในช่วงเย็นซึ่งเป็นสัตว์เลื้อยคลานและโดยรอบรูปที่อยู่คนเดียวของเธอ เธอให้ศีรษะของเธอลงแขนดัดของเธอและเริ่มร้องไห้ "โอแต่เธอร้อง ไม่ได้อย่างนุ่มนวลเป็นผู้หญิงมักจะทำ เธอร้องเหมือนคนที่พร้อมด้วยเสียงสะอื้นว่าดูเหมือนจะฉีกขาดจิตวิญญาณของเธอเป็นอย่างมาก เธอไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า ponto เลียมือเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ความจริง
- คุณหายไปไหนมา ผมรอคุณอยู่
- แหลม
- อาชีพสัตวแพทย์ คือ อาชีพที่เกี่ยวข้องกับ
- With regard to utilization and valorizat
- รายงานการประชุมเกี่ยวกับการจัดตั้งบริษัท
- With regard to utilization and valorizat
- the best effective herbal spray in remov
- With regard to utilization and valorizat
- Executing restore operation
- คุณพูดก่อน
- Mushroom fungi glove
- One of the most cogent uses of the drama
- Generating actions to remove registry en
- U like without cloth kiss
- a parallelogram is a quadrilateral with
- that's quite all right/l understand comp
- ฉันจะรอรับโทรศัพคุณนะค่ะ
- ยินดีที่รูจักเช่นเดียวกัน
- What's the reason (funny)
- ขอบคุณที่ยอมฉันตลอด
- คุณเคยมาเที่ยวประเทศไทยไหม
- what wildlife will we see
- I was originally destined to see.
