SociolinguisticsSociolinguistics is

Sociolinguistics

Sociolinguistics is the study of the relationship between language use and the structure of society. It takes into account such factors as the social backgrounds of both the speaker and the addressee (i.e. their age, sex, social

class, ethnic background, degree of integration into their neighbourhood, etc.), the relationship between speaker and addressee (good friends, employer–employee, teacher–pupil, grandmother–grandchild, etc.) and the context and manner of the interaction (in bed, in the supermarket, in a TV studio, in church, loudly, whisper-
ing, over the phone, by fax, etc.), maintaining that they are crucial to an under-standing of both the structure and function of the language used in a situation. Because of the emphasis placed on language use, a sociolinguistically adequate analysis of language is typically based on (sound or video) recordings of everyday interactions (e.g. dinner-time conversations with friends, doctor–patient consulta-tions, TV discussion programmes, etc.).

Recordings of language use, as described above, can be analysed in a number of different ways depending on the aims of the research. For instance, the socio-linguist may be interested in producing an analysis of regional or social dialects in order to investigate whether different social groups speak differently and to discover whether language change is in progress. Rather different is research into

Introduction 15


the form and function of politeness in everyday interaction, an interest which will lead to a search for markers of politeness in conversations and how these are

related to social dimensions such as those enumerated above. Alternatively, the focus may be on so-called minimal responses (such as mmm, yeah and right) or discourse markers (such as well, you know and actually).

In addition to phenomena which arise in interactions between individuals or small groups, sociolinguistics is concerned with larger-scale interactions between language and society as a whole. One such interaction is language shift. Here, in a multilingual setting, one language becomes increasingly dominant over the other languages, taking over more and more of the domains in which these other languages were once used. Understanding the conditions which facilitate language shift and the dynamics of the process itself is properly viewed as a sociolinguistic task. It would, of course, be possible to raise many other research topics in the study of language which share a social focus, but because it will play a central role in much of our subsequent discussion, we shall close this introduction by going into a little more detail on the contemporary study of language variation and change.

The views of lay people about language are often quite simplistic. One illustration of this concerns the relationship between the so-called standard languages and the non-standard dialects associated with those languages. Standard French and Standard English, for example, are varieties of French and English that have written grammar books, pronunciation and spelling conventions, are promoted by the media and other public institutions such as the education system and are considered by a majority of people to be the ‘correct’ way to speak these two languages. Non-standard varieties (sometimes called ‘dialects’) are often consid-ered to be lazy, ungrammatical forms, which betray a lack of both educational training and discipline in learning. Linguists strongly disagree with this view. The study of language use has shown not only that non-standard varieties exhibit grammatical regularity and consistent pronunciation patterns in the same way that standard varieties do, but also that a vast majority of people will use non-standard features at least some of the time in their speech. Sociolinguistic research has demonstrated that the speech of most people is, at least in some respects, variable, combining, for example, both standard and non-standard sounds, words or gram-matical structures. The study of language variation involves the search for con-sistent patterns in such variable linguistic behaviour.

Another area where language variation plays a crucial role is in the study of language change. It is the principal concern of historical linguistics to investigate how languages change over time, and until recently, historical linguists have studied language change by relying exclusively on diachronic methods. These involve analysing the structure of language from a succession of dates in the past and highlighting those structural features (phonological, morphological or syntactic) that appear to have changed over that period of time. For obvious reasons, if we are considering a form of a language from many years ago, we do not have access to native speakers of the language; as a consequence, historical linguists have had to rely largely on manuscripts from the past as evidence of how languages may once

16 linguistics

have been spoken, but such evidence is of variable quality, particularly when we take account of the fact that very few people were able to write in the pre-modern era. In these circumstances, it is difficult to judge just how representative surviving manuscripts are of the way ordinary people actually spoke.

As an alternative to diachronic methods and aided by the invention of the tape recorder allowing the collection of a permanent record of someone’s speech, William Labov has pioneered a synchronic approach to studying language change. Whereas diachronic techniques demand language data from different periods in time, Labov’s synchronic, so-called apparent-time, approach requires data to be collected at only one point in time. Crucially, the data collected within the same community are from people of different ages and social groups. Labov reasoned that if the speech of young people within a particular social group is different from that of old people in the same group, then it is very likely that language change is taking place. This technique has a number of advantages over the traditional historical method. Firstly, the recorded language data constitute a considerably more representative sample of the speech patterns of a community than do the manuscript data of traditional historical linguistics. Secondly, it allows the linguist to study language change as it is actually taking place – traditionally, historical linguists had believed this to be impossible. Finally, it allows the linguist to study how language changes spread through society, answering questions such

as, Which social groups tend to lead language changes? How do language changes spread from one social group to another? (exercises 9 and 10).

Labov’s apparent-time model assumes that a difference between young and old with respect to a certain linguistic feature may be due to linguistic change. Not all variable linguistic features that are sensitive to age variation are necessarily indica-tive of language changes in progress, however. Slang words, for example, are often adopted by youngsters, but then abandoned when middle age is reached. Similarly, some phonological and grammatical features, such as the use of multiple negation (e.g. I haven’t got none nowhere), seem to be stable yet age-graded, i.e. not under-going change, but associated with a particular age group, generation after generation.

This brief introduction to the methods and concerns of sociolinguistics may seem to suggest that these are far removed from those of other types of linguist. However, in studying variable patterns of language behaviour and the language change that this variation may reveal, the sociolinguist seeks to uncover universal properties of language, attempting to address questions such as, Do all languages change in the same way? We have already met this preoccupation with universals in our earlier discussion, so we can see that at this level, sociolinguistics exhibits important affinities with other approaches to the study of language. However, a fundamental difference remains: the sociolinguist’s questions about universals require answers in which the structure of society plays an integral part. In this regard, they differ from the questions with which we opened this introduction, but there is no conflict here. Taken together, the various emphases we pursue in this book present a comprehensive picture of the complex and many-faceted phenom-ena which the study of language engages.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาศาสตร์เชิงสังคม

ภาษาศาสตร์เชิงสังคมคือ การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการใช้ภาษาและโครงสร้างของสังคม การเช่นปัจจัยเป็นพื้นหลังสังคมทั้งผู้และผู้รับ (เช่นของตนอายุ เพศ สังคม

คลาส เชื้อชาติ ระดับของการบูรณาการเข้าสู่การเขียน ฯลฯ), ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บรรยายและผู้รับ (เพื่อนที่ดี นายจ้าง – พนักงาน ครู – นักเรียน ยายหลาน ฯลฯ) และบริบทและลักษณะของการโต้ตอบ (เตียง ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ในสตูดิโอ TV ในโบสถ์ ดัง whisper-
ing โทรศัพท์ โทรสาร ฯลฯ), รักษาที่ พวกเขามีความสำคัญเป็นส่วนน้อยของทั้งโครงสร้างและหน้าที่ของภาษาที่ใช้ในสถานการณ์ เนื่องจากเน้นวางในการใช้ภาษา โดยทั่วไปวิเคราะห์ภาษาแบบ sociolinguistically เพียงพอจะตามให้ (เสียง หรือวิดีโอ) บันทึกโต้ตอบทุกวัน (เช่นเวลาอาหารเย็นสนทนากับเพื่อน แพทย์คนไข้ consulta-tions โปรแกรมสนทนา TV ฯลฯ)

สามารถ analysed บันทึกการใช้ภาษา ตามที่อธิบายไว้ข้างต้น จำนวนหลายจุดมุ่งหมายของการวิจัยได้ ตัวอย่าง นักภาษาศาสตร์สังคมอาจจะสนใจในการผลิตการวิเคราะห์ภาษาระดับภูมิภาค หรือสังคม เพื่อตรวจสอบว่า กลุ่มสังคมพูดแตกต่างกัน และพบว่า ภาษาเปลี่ยนแปลงอยู่ในระหว่างดำเนิน แตกต่างกันค่อนข้างเป็นงานวิจัยเป็น

แนะนำ 15


แบบฟอร์มและฟังก์ชันของ politeness ในการโต้ตอบทุกวัน ความสนใจที่จะนำไปสู่การค้นหาเครื่องหมาย politeness ในการสนทนาและวิธีเหล่านี้เป็น

ที่เกี่ยวข้องกับมิติทางสังคมเช่นผู้ที่ระบุข้างต้น หรือ โฟกัสอาจจะตอบน้อยที่สุดเรียกว่า (เช่นใช่ mmm และขวา) หรือวาทกรรมเครื่องหมาย (เช่นดี คุณทราบ และจริง) ได้

นอกเหนือจากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างบุคคลหรือกลุ่มเล็ก ๆ ภาษาศาสตร์เชิงสังคมเกี่ยวข้องกับโต้ขนาดใหญ่ระหว่างภาษาและสังคม โดยรวม โต้ตอบหนึ่งรายการดังกล่าวเป็นภาษากะ ที่นี่ ในภาษา ภาษาหนึ่งกลายเป็นโดดเด่นมากขึ้นกว่าภาษาอื่น ๆ การเพิ่มเติมและเพิ่มเติมของโดเมนในที่นี้ภาษาอื่น ๆ เมื่อใช้ ถูกต้องดูได้เข้าใจเงื่อนไขที่เอื้ออำนวยให้กะภาษาและพลศาสตร์ของกระบวนการเอง เป็นงาน sociolinguistic ต้อง แน่นอน สามารถเพิ่มหลายอื่น ๆ หัวข้องานวิจัยในการศึกษาภาษาที่ใช้เน้นสังคม แต่เนื่องจากมันจะเล่นบทบาทเซ็นทรัลมากการสนทนาถัดไปของเรา เราจะปิดแนะนำนี้ไปลงในรายละเอียดเพิ่มเติมเล็กน้อยในการศึกษาร่วมสมัยภาษาความผันแปรและเปลี่ยนแปลง

อันบุคคลวางเกี่ยวกับภาษามักค่อนข้างเร่งรีบ หนึ่งภาพนี้เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษามาตรฐานเรียกว่าสำเนียงมาตรฐานที่เกี่ยวข้องกับภาษาเหล่านั้น ภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษ ตัวอย่าง มีสายพันธุ์ของฝรั่งเศสและอังกฤษที่เขียนหนังสือไวยากรณ์ การออกเสียง และแบบ แผนการสะกดคำ ส่งเสริมสื่อและสถาบันสาธารณะอื่น ๆ เช่นระบบการศึกษา และจะถือ โดยคนส่วนใหญ่เป็นวิธี 'ถูกต้อง' พูดสองภาษา พันธุ์มาตรฐาน (บางครั้งเรียกว่า 'ภาษา') มัก ered consid จะ ขี้เกียจ ungrammatical แบบฟอร์ม การหักหลังขาดการศึกษาอบรมและระเบียบวินัยในการเรียนรู้ นักภาษาศาสตร์ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับมุมมองนี้ การศึกษาการใช้ภาษาได้แสดงไม่เพียง แต่ว่า สายพันธุ์มาตรฐานแสดงความไวยากรณ์ และออกเสียงสอดคล้องกันรูปแบบเดียวที่สายพันธุ์มาตรฐานวิธี ทำ แต่ยังที่ส่วนใหญ่คนจะใช้คุณลักษณะมาตรฐานน้อยบางครั้งคำพูดของพวกเขา วิจัย sociolinguistic ได้สาธิตการออกเสียงของคนส่วนใหญ่ว่า น้อยบางประการ ตัวแปร รวม เช่น ทั้งมาตรฐาน และมาตรฐานเสียง คำ หรือโครงสร้าง matical กรัม การศึกษาการเปลี่ยนแปลงภาษาเกี่ยวข้องกับการค้นหารูปแบบคอน sistent ในพฤติกรรมเช่นภาษาศาสตร์ผันแปร

พื้นที่อื่นที่เปลี่ยนแปลงภาษามีบทบาทสำคัญในการศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษาได้ มันเป็นความกังวลหลักของภาษาศาสตร์เชิงประวัติการตรวจสอบว่าภาษาเปลี่ยนแปลงเวลา และจนล่าสุด นักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ได้ศึกษาการเปลี่ยนแปลงภาษา โดยเฉพาะอาศัยวิธี diachronic เหล่านี้เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์โครงสร้างของภาษาจากบัลลังก์วันที่ในอดีต และเน้นคุณลักษณะโครงสร้างเหล่านั้น (คำโครงสร้างประโยค สัณฐาน หรือทางไวยากรณ์) ที่จะมีการเปลี่ยนแปลงนั้นระยะเวลา เหตุผลชัดเจน ถ้าเราจะพิจารณารูปแบบของภาษาจากหลายปีที่ผ่านมา เราไม่สามารถเข้าถึงภาษาของภาษา ผล มีนักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่พึ่งเป็นมาเป็นหลักฐานว่าภาษาอาจครั้งเดียว

16 ภาษาศาสตร์

ได้การพูด แต่หลักฐานดังกล่าวเป็นตัวแปรคุณภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรามีบัญชีของความจริงที่คนน้อยมากจะเขียนในยุคก่อนสมัยใหม่ ในสถานการณ์เหล่านี้ เป็นการยากที่วิพากษ์ตัวแทนเพียงวิธีรอด เป็นที่ของทางธรรมดาคนจริงพูด

เป็นทางเลือกวิธี diachronic และช่วย โดยการประดิษฐ์ของเทปบันทึกเสียงให้เก็บรวบรวมข้อมูลคำพูดของถาวร William Labov ได้เป็นผู้บุกเบิกวิธี synchronic เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษา ในขณะที่เทคนิค diachronic ต้องข้อมูลภาษาจากเวลา Labov ของ synchronic ชัดเจนเรียกว่าเวลา วิธีต้องการข้อมูลเพื่อรวบรวมที่จุดเดียวในเวลา อำนาจ ข้อมูลที่เก็บภายในชุมชนเดียวกันมาจากคนต่างวัยและกลุ่มสังคม Labov reasoned ถ้าคำพูดของคนหนุ่มสาวในกลุ่มสังคมเฉพาะแตกต่างจากของ คนในกลุ่มเดียวกัน แล้วก็ว่าน่าเปลี่ยนภาษาจะมีสถานที่ เทคนิคนี้มีข้อดีกว่าวิธีการทางประวัติศาสตร์โบราณ ประการแรก ภาษาที่บันทึกข้อมูลเป็นตัวพนักงานมากขึ้นอย่างรูปแบบคำพูดของชุมชนต่างให้ข้อมูลฉบับของภาษาศาสตร์เชิงประวัติดั้งเดิม ประการที่สอง จะช่วยให้นักภาษาศาสตร์ศึกษาเปลี่ยนภาษาเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น – ประเพณี นักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ก็เชื่อว่าเป็นไปไม่ได้ สุดท้าย จะช่วยให้นักภาษาศาสตร์ศึกษาวิธีเปลี่ยนภาษาแพร่กระจายผ่านสังคม การตอบคำถามเช่นนี้

เป็น กลุ่มที่สังคมมักจะ นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงภาษา วิธีทำเปลี่ยนภาษาแพร่กระจายจากสังคมกลุ่มหนึ่งไปยังอีก (ออกกำลังกาย 9 และ 10) .

รุ่นของ Labov ชัดเจนเวลาถือว่า ต่างกันมาเกี่ยวกับภาษาศาสตร์คุณลักษณะบางอย่างอาจเกิดจากการเปลี่ยนแปลงภาษาศาสตร์ ไม่ผันแปรภาษาศาสตร์คุณลักษณะที่มีความไวต่อการเปลี่ยนแปลงอายุได้จำ indica-tive ของภาษาการเปลี่ยนแปลงในระหว่างดำเนินการ อย่างไรก็ตาม คำสแลง เช่น เป็นมักนำไปใช้ โดยเยาวชน แต่ยกเลิกแล้ว เมื่อถึงวัยกลางคน ในทำนองเดียวกัน คุณลักษณะบางอย่างคำโครงสร้างประโยค และไวยากรณ์ เช่นการใช้ซ้อน (เช่นฉันไม่มีไม่มีไม่มีที่ไหน), ดูเหมือนจะมีเสถียรภาพ แต่อายุระดับ เช่นไม่น้อยจะเปลี่ยนแปลง แต่สัมพันธ์กับกลุ่มอายุเฉพาะ สร้างหลังจากสร้าง

แนะนำโดยย่อนี้เพื่อวิธีการและความกังวลของภาษาศาสตร์เชิงสังคมอาจดูเหมือนจะ แนะนำที่ เหล่านี้ห่างไกลออกจากชนิดอื่น ๆ ของนักภาษาศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ในการศึกษาตัวแปรรูปแบบของภาษารูปแบบพฤติกรรมและการเปลี่ยนแปลงภาษาที่เปลี่ยนแปลงนี้อาจเปิดเผย sociolinguist ที่พยายามเปิดคุณสมบัติสากลของภาษา พยายามถามอยู่เช่น ทุกภาษาเปลี่ยนเดียว เราแล้วได้พบ preoccupation นี้ มีลักษณะทางชาติพันธ์ในการสนทนาของเราก่อนหน้านี้ ดังนั้นเราจะเห็นว่า ที่ระดับนี้ ภาษาศาสตร์เชิงสังคมจัดแสดง affinities สำคัญ ด้วยวิธีอื่น ๆ ในการศึกษาภาษา อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างพื้นฐานยังคง: คำถามของ sociolinguist เกี่ยวกับลักษณะทางชาติพันธ์ต้องการคำตอบซึ่งโครงสร้างของสังคมในการเล่นเป็นส่วนหนึ่ง ในการนี้ พวกเขาแตกต่างจากคำถามที่เราเปิดแนะนำนี้ แต่มีความขัดแย้งไม่ได้ที่นี่ เอากัน emphases ต่าง ๆ ที่เราติดตามในหนังสือเล่มนี้นำเสนอรูปภาพที่ครอบคลุมของซับซ้อน และหลายนคร phenom-อีนะซึ่งวิชาภาษาเกี่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาศาสตร์เชิงสังคมคือการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการใช้ภาษาและโครงสร้างของสังคม จะใช้เวลาพิจารณาปัจจัยเช่นภูมิหลังทางสังคมของทั้งสองลำโพงและผู้รับ (เช่นอายุเพศของสังคมชั้นเชื้อชาติระดับของการรวมเข้ากับพื้นที่ใกล้เคียงของพวกเขาและอื่น ๆ ), ความสัมพันธ์ระหว่างลำโพงและผู้รับ (เพื่อนที่ดี , นายจ้างพนักงานครูนักเรียนยายหลาน ฯลฯ ) และบริบทและลักษณะของการทำงานร่วมกัน (ในเตียงในซูเปอร์มาร์เก็ตในสตูดิโอทีวีในคริสตจักรเสียงดังกระซิบไอเอ็นจีทางโทรศัพท์ โทรสาร ฯลฯ ), การรักษาที่พวกเขามีความสำคัญต่อภายใต้การยืนของทั้งโครงสร้างและหน้าที่ของภาษาที่ใช้ในสถานการณ์ เพราะเน้นวางอยู่บนการใช้ภาษาการวิเคราะห์ sociolinguistically เพียงพอของภาษาที่เป็นไปตามปกติใน (เสียงหรือวิดีโอ) การบันทึกของการสื่อสารในชีวิตประจำวัน (เช่นการสนทนาอาหารค่ำเวลากับเพื่อนแพทย์ผู้ป่วย Consulta tions, โปรแกรมสนทนาทีวี ฯลฯ ) บันทึกการใช้ภาษาตามที่อธิบายไว้ข้างต้นสามารถวิเคราะห์ได้ในหลายวิธีที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับจุดมุ่งหมายของการวิจัย ตัวอย่างเช่นสังคมนักภาษาศาสตร์อาจมีความสนใจในการผลิตการวิเคราะห์ภาษาในระดับภูมิภาคหรือสังคมเพื่อที่จะตรวจสอบว่ากลุ่มสังคมที่แตกต่างกันพูดที่แตกต่างกันและการค้นพบว่าการเปลี่ยนแปลงภาษาที่อยู่ในความคืบหน้า แต่แตกต่างกันคือการวิจัยในเบื้องต้น 15 รูปแบบและฟังก์ชั่นของความสุภาพในการปฏิสัมพันธ์ในชีวิตประจำวันที่น่าสนใจซึ่งจะนำไปสู่การค้นหาเครื่องหมายของความสุภาพในการสนทนาและวิธีการเหล่านี้จะเกี่ยวข้องกับมิติทางสังคมเช่นที่แจกแจงข้างต้น หรือโฟกัสอาจจะอยู่ในที่เรียกว่าการตอบสนองน้อยที่สุด (เช่น mmm ใช่และขวา) หรือเครื่องหมายวาทกรรม (เช่นเดียวกับที่คุณรู้และจริง) นอกจากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลหรือกลุ่มเล็ก ๆ ภาษาศาสตร์ ที่เกี่ยวข้องกับการสื่อสารขนาดใหญ่ขนาดระหว่างภาษาและสังคมโดยรวม หนึ่งในการทำงานร่วมกันดังกล่าวเป็นภาษากะ ที่นี่ในการตั้งค่าที่พูดได้หลายภาษาภาษาหนึ่งจะกลายเป็นที่โดดเด่นมากขึ้นกว่าภาษาอื่น ๆ พาไปมากขึ้นและมากขึ้นของโดเมนในภาษาอื่น ๆ เหล่านี้ถูกนำมาใช้อีกครั้ง ทำความเข้าใจเกี่ยวกับเงื่อนไขที่อำนวยความสะดวกในการเปลี่ยนภาษาและการเปลี่ยนแปลงของกระบวนการที่ตัวเองมีการดูอย่างถูกต้องเป็นงาน sociolinguistic มันจะแน่นอนจะเป็นไปได้ที่จะเพิ่มจำนวนมากหัวข้อการวิจัยในการศึกษาของภาษาที่ใช้ร่วมกันให้ความสำคัญในสังคม แต่เป็นเพราะมันจะมีบทบาทสำคัญมากในการอภิปรายต่อไปของเราที่เราจะปิดการแนะนำนี้โดยจะเป็นเพียงเล็กน้อย รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการศึกษาร่วมสมัยของการเปลี่ยนแปลงภาษาและเปลี่ยนมุมมองของการวางคนที่เกี่ยวกับภาษาที่มักจะค่อนข้างง่าย หนึ่งภาพของเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษามาตรฐานที่เรียกว่าและภาษาที่ไม่ได้มาตรฐานที่เกี่ยวข้องกับภาษาเหล่านั้น มาตรฐานภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษตามมาตรฐานเช่นความหลากหลายของภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษที่มีการเขียนหนังสือไวยากรณ์การออกเสียงและการสะกดคำการประชุมมีการส่งเสริมโดยสื่อและสถาบันของรัฐอื่น ๆ เช่นระบบการศึกษาและได้รับการพิจารณาโดยคนส่วนใหญ่จะเป็น 'ถูกต้อง' วิธีที่จะพูดทั้งสองภาษา พันธุ์ที่ไม่ได้มาตรฐาน (บางครั้งเรียกว่า 'ภาษา') มักจะ consid-ered ที่จะขี้เกียจรูปแบบผิดไวยากรณ์ซึ่งทรยศขาดทั้งการฝึกอบรมการศึกษาและการมีวินัยในการเรียนรู้ นักภาษาศาสตร์เห็นด้วยอย่างยิ่งกับมุมมองนี้ การศึกษาการใช้ภาษาที่ได้แสดงให้เห็นว่าไม่เพียง แต่พันธุ์ที่ไม่ได้มาตรฐานสม่ำเสมอแสดงไวยากรณ์และการออกเสียงที่สอดคล้องรูปแบบในลักษณะเดียวกันกับที่พันธุ์มาตรฐานไม่ แต่ยังว่าส่วนใหญ่ของคนที่จะใช้คุณลักษณะที่ไม่ได้มาตรฐานอย่างน้อยบางส่วนของเวลา ในคำพูดของพวกเขา sociolinguistic วิจัยได้แสดงให้เห็นว่าคำพูดของคนส่วนใหญ่เป็นอย่างน้อยในบางประเด็นตัวแปรรวมตัวอย่างเช่นมาตรฐานและไม่ได้มาตรฐานเสียงทั้งสองคำหรือโครงสร้างแกรมทางคณิตศาสตร์ การศึกษาความแตกต่างของภาษาที่เกี่ยวข้องกับการค้นหารูปแบบ con-sistent ในพฤติกรรมภาษาเช่นตัวแปรพื้นที่ที่แตกต่างภาษามีบทบาทสำคัญอีกประการหนึ่งคือในการศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษา มันเป็นความกังวลหลักของภาษาศาสตร์เชิงประวัติเพื่อตรวจสอบวิธีการเปลี่ยนภาษาที่เมื่อเวลาผ่านไปจนเมื่อเร็ว ๆ นี้นักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ได้ศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษาโดยอาศัยเฉพาะในวิธีการ diachronic เหล่านี้เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์โครงสร้างของภาษาจากความสำเร็จของวันที่ในอดีตที่ผ่านมาและเน้นลักษณะโครงสร้างเหล่านั้น (เสียงก้านหรือประโยค) ที่ปรากฏมีการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาที่ ด้วยเหตุผลที่เห็นได้ชัดว่าเรากำลังพิจารณารูปแบบของภาษาจากหลายปีที่ผ่านมาเราไม่สามารถเข้าถึงเจ้าของภาษาของภาษา; เป็นผลให้นักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์มีการพึ่งพาอยู่กับต้นฉบับจากที่ผ่านมาเป็นหลักฐานว่าภาษาอาจเมื่อ16 ภาษาศาสตร์ได้รับการพูด แต่มีหลักฐานดังกล่าวเป็นตัวแปรที่มีคุณภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราคำนึงถึงความจริงที่ว่าคนน้อยมากมี สามารถที่จะเขียนในยุคสมัยก่อน ในสถานการณ์เช่นนี้มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินเพียงวิธีการที่เป็นตัวแทนต้นฉบับที่หลงเหลืออยู่มีวิธีที่คนธรรมดาพูดจริงเป็นทางเลือกที่วิธีการกับประวัติศาสตร์และความช่วยเหลือจากการประดิษฐ์ของเทปบันทึกเสียงที่ช่วยให้การเก็บบันทึกถาวรของคำพูดของใครบางคนวิลเลียม Labov ได้บุกเบิกวิธีการซิงโครเพื่อการศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภาษา ในขณะที่เทคนิคการ diachronic ต้องการข้อมูลภาษาจากระยะเวลาที่แตกต่างกันในเวลา Labov ของซิงโครเรียกว่าเห็นได้ชัดเวลาวิธีการต้องใช้ข้อมูลที่จะเก็บเพียงหนึ่งจุดในเวลา ขับเคลื่อนข้อมูลที่รวบรวมที่อยู่ในชุมชนเดียวกันที่มาจากคนทุกวัยที่แตกต่างกันและกลุ่มทางสังคม Labov ให้เหตุผลว่าถ้าคำพูดของคนหนุ่มสาวในกลุ่มทางสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความแตกต่างจากที่คนเฒ่าคนแก่ในกลุ่มเดียวกันแล้วมันเป็นไปได้มากว่าการเปลี่ยนแปลงภาษาที่เกิดขึ้น เทคนิคนี้มีจำนวนของข้อได้เปรียบกว่าวิธีการทางประวัติศาสตร์แบบดั้งเดิม ประการแรกข้อมูลภาษาที่บันทึกไว้เป็นตัวอย่างมากตัวแทนของรูปแบบการพูดของชุมชนกว่าทำข้อมูลที่เขียนด้วยลายมือของภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ประการที่สองจะช่วยให้นักภาษาศาสตร์การศึกษาการเปลี่ยนแปลงภาษาที่มันเป็นจริงที่เกิดขึ้น - ประเพณีที่นักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์เชื่อว่านี้จะเป็นไปไม่ได้ ในที่สุดก็จะช่วยให้นักภาษาศาสตร์ที่จะศึกษาว่าการเปลี่ยนแปลงภาษาที่แพร่กระจายผ่านสังคมการตอบคำถามดังกล่าวเป็นกลุ่มทางสังคมซึ่งมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงของภาษา? อย่างไรการเปลี่ยนแปลงภาษาที่แพร่กระจายจากกลุ่มสังคมหนึ่งไปยังอีก? (การออกกำลังกายที่ 9 และ 10) รูปแบบที่เห็นได้ชัดเวลา Labov ของสมมติว่าได้มีความแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ที่เกี่ยวกับคุณลักษณะภาษาบางอย่างอาจจะเกิดจากการเปลี่ยนแปลงทางด้านภาษา ไม่ให้มีคุณสมบัติด้านภาษาทุกตัวแปรที่มีความไวต่อการเปลี่ยนแปลงอายุจำเป็นต้อง indica-เชิงของการเปลี่ยนแปลงภาษาในความคืบหน้าอย่างไร คำสแลงเช่นนี้มักจะนำไปใช้โดยเด็ก ๆ แต่แล้วก็ถูกทิ้งร้างเมื่อวัยกลางคนถึง ในทำนองเดียวกันเสียงและไวยากรณ์คุณสมบัติบางอย่างเช่นการใช้การปฏิเสธหลาย (เช่นฉันไม่ได้มีใครที่ไหน) ดูเหมือนจะมีเสถียรภาพยังอายุช้าคือไม่ได้อยู่ภายใต้การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น แต่ที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มอายุโดยเฉพาะอย่างยิ่ง รุ่นแล้วรุ่นนี้แนะนำสั้น ๆ กับวิธีการและความกังวลของภาษาศาสตร์อาจดูเหมือนจะชี้ให้เห็นว่าเหล่านี้จะอยู่ห่างไกลจากคนประเภทอื่น ๆ ของนักภาษาศาสตร์ อย่างไรก็ตามในการศึกษารูปแบบตัวแปรของพฤติกรรมภาษาและการเปลี่ยนแปลงภาษาที่เปลี่ยนแปลงนี้อาจเปิดเผย sociolinguist พยายามที่จะค้นพบคุณสมบัติสากลของภาษาพยายามที่จะตอบคำถามเช่นทำทุกภาษามีการเปลี่ยนแปลงในทางเดียวกันได้หรือไม่ เราได้พบแล้วความลุ่มหลงนี้กับสากลในการอภิปรายก่อนหน้านี้ของเราดังนั้นเราจะเห็นว่าในระดับนี้ภาษาศาสตร์แสดงความพอใจที่สำคัญด้วยวิธีการอื่น ๆ เพื่อการศึกษาภาษา แต่ความแตกต่างพื้นฐานยังคง: คำถาม sociolinguist ที่เกี่ยวกับสากลจำเป็นต้องตอบในการที่โครงสร้างของสังคมเป็นส่วนหนึ่ง ในเรื่องนี้พวกเขาแตกต่างจากคำถามที่เราเปิดแนะนำนี้ แต่มีความขัดแย้งไม่มีที่นี่ ที่ร่วมกันเน้น ๆ ที่เราไล่ตามความในหนังสือเล่มนี้นำเสนอภาพรวมที่ซับซ้อนและหลายเหลี่ยมเพชรพลอย Phenom-Ena ซึ่งการศึกษาของเลขาภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาษาศาสตร์สังคมภาษาศาสตร์สังคม

คือ การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการใช้ภาษาและโครงสร้างของสังคม ก็จะพิจารณาปัจจัยต่างๆ เช่น ภูมิหลังทางสังคมของทั้งผู้พูดและผู้รับ ( เช่น อายุ เพศ เชื้อชาติ สังคม

ชั้น , พื้นหลัง , ระดับของบูรณาการของพื้นที่ใกล้เคียง , ฯลฯ ) , ความสัมพันธ์ระหว่างผู้พูดกับผู้รับ ( ดีเพื่อนนายจ้าง - ลูกจ้าง อาจารย์ - ลูกศิษย์ ยาย - หลาน ฯลฯ ) และบริบทและลักษณะของปฏิสัมพันธ์ ( บนเตียง ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ใน ทีวี สตูดิโอ ในโบสถ์ เสียงดัง กระซิบ -
ไอเอ็นจีผ่านทางโทรศัพท์ , โทรสาร , ฯลฯ ) , การรักษาที่พวกเขามีความสําคัญต่อภายใต้ยืนอยู่ ทั้งโครงสร้างและการทำงานของการใช้ภาษาในสถานการณ์ เพราะเน้นวางอยู่บนการใช้ภาษาการวิเคราะห์ sociolinguistically เพียงพอของภาษาโดยทั่วไปจะขึ้นอยู่กับ ( เสียงหรือวิดีโอ ) บันทึกการโต้ตอบทุกวัน ( เช่น รับประทานอาหารเวลาสนทนากับเพื่อนหมอและคนไข้ consulta tions ทีวีอภิปรายโปรแกรม , ฯลฯ ) .

บันทึกการใช้ภาษาตามที่อธิบายไว้ข้างต้น สามารถวิเคราะห์ได้ในหลายวิธีที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์ของการวิจัย สำหรับอินสแตนซ์สภาพนักภาษาศาสตร์อาจจะสนใจในการผลิต การวิเคราะห์ในระดับภูมิภาคหรือภาษาในสังคม เพื่อตรวจสอบว่า กลุ่มสังคมต่าง ๆ พูดต่างกัน และเพื่อดูว่าเปลี่ยนภาษาอยู่ในความคืบหน้า แต่ที่แตกต่างกันคือ การศึกษาวิจัยในเบื้องต้น 15




รูปแบบและฟังก์ชันของมารยาทในชีวิตประจำวัน ปฏิสัมพันธ์ความสนใจซึ่งจะนำไปสู่การค้นหาเครื่องหมายของความสุภาพในการสนทนาและวิธีการเหล่านี้

ที่เกี่ยวข้องกับมิติทางสังคมเช่นที่ระบุข้างต้น อีกวิธีหนึ่งคือ การโฟกัสอาจจะเรียกว่าน้อยการตอบสนอง ( เช่น อืมม ใช่ และใช่ ) หรือดัชนีปริจเฉท ( เช่น คุณก็รู้ และจริง ๆ

)นอกจากปรากฏการณ์ซึ่งเกิดขึ้นในการปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลหรือกลุ่มเล็ก ภาษาศาสตร์สังคม เกี่ยวข้องกับ ขนาดใหญ่ระหว่างภาษาและสังคมโดยรวม ปฏิสัมพันธ์หนึ่งเช่นเปลี่ยนภาษา ที่นี่ในการตั้งค่าหลายภาษา ภาษาหนึ่งกลายเป็นเด่นมากขึ้นกว่าภาษาอื่น ๆควบคุมมากขึ้นของโดเมน ซึ่งภาษาเหล่านี้อื่น ๆเคยใช้ ความเข้าใจเงื่อนไขที่ช่วยเปลี่ยนและพลศาสตร์ของกระบวนการเอง ภาษาถูกมองว่าเป็นงานภาษา . มันแน่นอนไปได้ที่จะเพิ่มหลายหัวข้อวิจัยอื่นๆ ในการศึกษาภาษาที่ใช้เน้นสังคมแต่เพราะมันจะมีบทบาทหลักในมากของการอภิปรายที่ตามมาของเรา เราก็จะปิดตัวนี้โดยจะลงในรายละเอียดในการศึกษาร่วมสมัยของการเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนภาษา

มุมมองของคนที่วางเกี่ยวกับภาษามักจะค่อนข้างง่าย .หนึ่งภาพประกอบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและภาษาถิ่นเรียกว่ามาตรฐานมาตรฐานที่เกี่ยวข้องกับภาษาเหล่านั้น มาตรฐานภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษมาตรฐาน ตัวอย่างเช่น เป็นพันธุ์ของภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษที่เขียนหนังสือ ไวยากรณ์ การออกเสียงและสะกดคำประชุมส่งเสริมโดยสื่อและสถาบันสาธารณะอื่นๆ เช่น ระบบการศึกษา และมีการพิจารณาโดยส่วนใหญ่ของคนเป็น ' ถูกต้อง ' พูดได้ทั้งสองภาษา พันธุ์มาตรฐานไม่ได้ ( บางครั้งเรียกว่า ' ภาษา ' ) มักจะ consid รด จะขี้เกียจ ที่ผิดไวยากรณ์รูปแบบซึ่งทรยศขาดทั้งการศึกษา ฝึกอบรมและวินัยในการเรียนนักภาษาศาสตร์เห็นด้วยกับมุมมองนี้ การศึกษาการใช้ภาษาได้ไม่เพียง แต่ที่ไม่ได้มาตรฐานมีความสม่ำเสมอสอดคล้องพันธุ์ไวยากรณ์และการออกเสียงในรูปแบบเดียวกับที่พันธุ์มาตรฐาน แต่ยังว่า คนส่วนใหญ่จะใช้คุณสมบัติมาตรฐานอย่างน้อยบางส่วนของเวลาในการพูดของพวกเขาการวิจัยได้แสดงว่า การพูดภาษาของคนส่วนใหญ่คือ อย่างน้อยในบางประการ , ตัวแปร , รวมตัวอย่าง ทั้งมาตรฐานและเสียงมาตรฐาน คำ หรือ โครงสร้าง matical กรัม . การศึกษาการเปลี่ยนแปลงภาษาเกี่ยวข้องกับค้นหา sistent con ในรูปแบบเช่นตัวแปรภาษาพฤติกรรม

พื้นที่อื่นที่ภาษาเปลี่ยนแปลงบทบาทสําคัญในการเปลี่ยนภาษา มันเป็นปัญหาหลักของภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์เพื่อศึกษาวิธีการที่ภาษาเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา และจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาประวัติศาสตร์เปลี่ยนภาษาโดยอาศัยเฉพาะในวิธีการจุดมุ่งหมาย .เหล่านี้เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์โครงสร้างของภาษาจากบัลลังก์ของวันที่ในอดีตและเน้นที่โครงสร้างคุณสมบัติ ( ระบบเสียง คำ หรือประโยคที่ปรากฏที่จะมีการเปลี่ยนแปลงผ่านช่วงเวลาที่ สำหรับเหตุผลที่ชัดเจน ถ้าเราพิจารณารูปแบบของภาษาจากหลายปีที่ผ่านมาเราไม่ได้มีการเข้าถึงเจ้าของภาษา ; ผลที่ตามมา ,นักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ต้องอาศัยส่วนใหญ่ในต้นฉบับในอดีตเป็นหลักฐานของวิธีการที่ภาษาอาจจะครั้งเดียว

16 ภาษาศาสตร์

ได้พูดได้ แต่หลักฐานดังกล่าวคือคุณภาพของตัวแปร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราพิจารณาความจริงที่ว่าคนน้อยมากสามารถที่จะเขียนในยุคสมัยก่อน ในสถานการณ์เหล่านี้มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินว่าตัวแทนจากต้นฉบับของทางคนธรรมดาที่จริงพูด

เป็นทางเลือกวิธีการจุดมุ่งหมายและช่วยโดยการประดิษฐ์ของเทปบันทึกการอนุญาตให้เก็บบันทึกถาวรของผู้อื่น การพูด , วิลเลียม ลาบอฟเริ่มศึกษาวิธีการ synchronic เปลี่ยนภาษาส่วนจุดมุ่งหมายความต้องการภาษาเทคนิคข้อมูลจากช่วงเวลาที่แตกต่างกันในเวลาลาบอฟก็ synchronic เวลาชัดเจนที่เรียกว่า วิธีการต้องใช้ข้อมูลที่จะเก็บเพียงจุดหนึ่งในเวลา crucially , ข้อมูลภายในชุมชนเดียวกัน จากคนทุกวัยที่แตกต่างกันและกลุ่มสังคมลาบอฟให้เหตุผลว่าถ้าคำพูดของคนหนุ่มสาวในกลุ่มทางสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะแตกต่างจากที่ของคนแก่ ในกลุ่มเดียวกัน ก็มีแนวโน้มมากว่า เปลี่ยน ภาษา เป็นสถานที่ถ่าย เทคนิคนี้มีจำนวนของข้อได้เปรียบกว่าวิธีการทางประวัติศาสตร์แบบดั้งเดิม ประการแรกบันทึกข้อมูลเป็นภาษามากขึ้นตัวอย่างที่เป็นตัวแทนของคำพูดรูปแบบของชุมชนมากกว่าการทำต้นฉบับข้อมูลภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ประการที่สองจะช่วยให้นักภาษาศาสตร์ศึกษาเปลี่ยนภาษาตามที่มันเป็นจริงที่เกิดขึ้น – ซึ่งนักภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์เชื่อนี้จะเป็นไปไม่ได้ ในที่สุดมันช่วยให้นักภาษาศาสตร์ศึกษาเรื่องภาษาเปลี่ยนแพร่กระจายผ่านสังคม ตอบคำถามนี้

เป็นซึ่งกลุ่มสังคมมีแนวโน้มที่จะนำการเปลี่ยนแปลงภาษา ? ทำไมเปลี่ยนภาษากระจายจากกลุ่มหนึ่งไปยังอีก ? ( แบบฝึกหัดที่ 9 และ 10 ) .

ลาบอฟเห็นเวลารูปแบบสันนิษฐานว่า ความแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ด้วยความเคารพบางภาษา คุณสมบัติอาจจะเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงทางภาษา ไม่ทั้งหมดมีตัวแปรภาษาที่มีความอ่อนไหวต่อการเปลี่ยนแปลงของอายุจะต้องสกัด tive ภาษาเปลี่ยนในความคืบหน้า อย่างไรก็ตาม สแลงคำ ตัวอย่างเช่น มักจะใช้โดยเยาวชน ,แต่แล้วทิ้งเมื่ออายุกลางถึง ในทำนองเดียวกันบางระบบเสียงและไวยากรณ์โครงสร้าง เช่น การใช้หลายปฏิเสธ ( เช่น ไม่มีไม่มีไม่มี ) ดูเหมือนจะมั่นคง แต่อายุ ( เช่นไม่ได้ที่จะเปลี่ยนไป แต่ที่เกี่ยวข้องกับอายุ โดยเฉพาะคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า

สั้นๆแนะนำวิธีการและความกังวลของภาษาศาสตร์สังคมอาจดูเหมือนจะชี้ให้เห็นว่าเหล่านี้อยู่ห่างไกลจากพวกของประเภทอื่น ๆของนักภาษาศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ตัวแปรในการศึกษารูปแบบพฤติกรรมและการเปลี่ยนแปลงนี้อาจเปิดเผยว่า ภาษาเปลี่ยนภาษา sociolinguist พยายามที่จะค้นพบสมบัติสากลของภาษา พยายามถามที่อยู่เช่นทำทุกภาษาเปลี่ยนไปในทางเดียวกัน ? เราเคยพบกันที่วุ่นกับสากลในการอภิปรายก่อนหน้านี้ ดังนั้นเราจะเห็นได้ว่า ในระดับนี้ ศูนย์ญี่ปุ่นศึกษา นิทรรศการ affinities สำคัญกับวิธีการอื่น ๆเพื่อเรียนภาษา อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างพื้นฐานที่ยังคง :ของ sociolinguist คำถามเกี่ยวกับสากลต้องการคำตอบที่โครงสร้างของสังคมส่วนหนึ่งที่เล่น . ในการนี้ พวกเขาแตกต่างจากคำถามที่เราเปิดตัวนี้ แต่ไม่มีความขัดแย้งตรงนี้ ถ่ายด้วยกันต่าง ๆ เน้นที่เราติดตามในหนังสือปัจจุบันภาพที่ครอบคลุมที่ซับซ้อนและหลายเหลี่ยมเพชร Phenom ENA ซึ่งศึกษาภาษาเกี่ยวนี้
.