Early life and educationChristiaan

Early life and education

Christiaan Eijkman was born on 11 August 1858, at Nijkerk, Netherlands as the seventh child of Christiaan Eijkman, the headmaster of a local school, and Johanna Alida Pool. His elder brother Johann Frederik Eijkman (1851–1915) was also a chemist.

A year later, in 1859, the Eijkman family moved to Zaandam, where his father was appointed head of a newly founded school for advanced elementary education. It was here that Christiaan and his brothers received their early education. In 1875, after taking his preliminary examinations, Eijkman became a student at the Military Medical School of the University of Amsterdam, where he was trained as a medical officer for the Netherlands Indies Army, passing through all his examinations with honours.

From 1879 to 1881, he was an assistant of T. Place, Professor of Physiology, during which time he wrote his thesis On Polarization of the Nerves, which gained him his doctoral degree, with honours, on 13 July 1883.
Career
Christiaan Eijkman

In 1883, Eijkman left the Netherlands for The Indies, where he was made medical officer of health, first in Semarang, then later at Tjilatjap, a small village on the south coast of Java, and at Padang Sidempoean in Western Sumatra. It was at Tjilatjap that he caught malaria, which later so impaired his health that he, in 1885, had to return to Europe on sick-leave.

For Eijkman this was to prove a lucky event, as it enabled him to work in E. Forster's laboratory in Amsterdam, and also in Robert Koch's bacteriological laboratory in Berlin; here he came into contact with C.A. Pekelharing and C. Winkler, who were visiting the German capital before their departure to the Indies. In this way medical officer Christiaan Eijkman was seconded as assistant to the Pekelharing-Winkler mission, together with his colleague M. B. Romeny. This mission had been sent out by the Dutch Government to conduct investigations into Beriberi, a disease which at that time was causing havoc in that region.

In 1887, Pekelharing and Winkler were recalled, but before their departure Pekelharing proposed to the Governor General that the laboratory which had been temporarily set up for the Commission in the Military Hospital in Batavia should be made permanent. This proposal was readily accepted, and Christiaan Eijkman was appointed its first Director, at the same time being made Director of the "Dokter Djawa School" (Javanese Medical School) which later become University of Indonesia. Thus ended Eijkman's short military career – now he was able to devote himself entirely to science.

Eijkman was Director of the "Geneeskundig Laboratorium" (Medical Laboratory) from 15 January 1888 to 4 March 1896, and during that time he made a number of his most important researches. These dealt first of all with the physiology of people living in tropical regions. He was able to demonstrate that a number of theories had no factual basis. Firstly he proved that in the blood of Europeans living in the tropics the number of red corpuscles, the specific gravity, the serum, and the water content, undergo no change, at least when the blood is not affected by disease which will ultimately lead to anaemia. Comparing the metabolism of the European with that of the native, he found that in the tropics as well in the temperate zone, this is entirely governed by the work carried out. Neither could he find any disparity in respiratory metabolism, perspiration, and temperature regulation. Thus Eijkman put an end to a number of speculations on the acclimatization of Europeans in the tropics which had hitherto necessitated the taking of various precautions.
Greatest work

Eijkman had been sent to Indonesia / Dutch East Indies to study Beriberi, a disease of the peripheral nerves, but his discovery of the cause was accidental. He noticed the symptoms of beriberi in some chickens used in his laboratory when their feed had been altered for a few months. During that time, chickens in the laboratory had been fed leftover rice from military rations, until a new cook refused to allow military rice to be fed to civilian animals. Rice was then purchased from another source, and the birds soon recovered. [1] During the months that the chickens developed beriberi, the feed had been polished rice, and when the birds' diet was switched back to unpolished rice, the birds recovered in a few days. Eijkman surmised that polished rice lacked a dietary component found in unpolished rice, and that beriberi was caused by depriving the body of this component, which he called "the anti-beriberi factor". Subsequently, Eijkman was able to prove that the disease was not caused by blood contamination, respiratory metabolism, perspiration, or seasonal or temperature variation. He suspected the disease was caused by an unknown bacteria.

Eijkman was unable to continue his research due to ill health, but a study by his friend Adolphe Vorderman confirmed the link between polished rice and the disease. Eventually it was determined the missing compound that was causing Beriberi was vitamin B1, thiamine. Chemist Casimir Funk shortened the term "vital amine" to coin a new word, vitamin. For his contributions to the discovery of vitamins, Eijkman won the 1929 Nobel Prize for Medicine, sharing the prize with Sir Frederick Hopkins. Funk, perhaps unfairly, was never given full credit for his work.

In addition to his work on beriberi, he occupied himself with other problems such as arach fermentation, and indeed still had time to write two textbooks for his students at the Java Medical School, one on physiology and the other on organic chemistry.
Later life and death

In 1898 he became successor to G. van Overbeek de Meyer, as Professor in Hygiene and Forensic Medicine at Utrecht. His inaugural speech was entitled Over Gezondheid en Ziekten in Tropische Gewesten (On health and diseases in tropical regions). At Utrecht, Eijkman turned to the study of bacteriology, and carried out his well-known fermentation test, by means of which it can be readily established if water has been polluted by human and animal defaecation containing coli bacilli. Another research was into the rate of mortality of bacteria as a result of various external factors, whereby he was able to show that this process could not be represented by a logarithmic curve. This was followed by his investigation of the phenomenon that the rate of growth of bacteria on solid substratum often decreases, finally coming to a halt. Beyerinck's auxanographic method was applied on several occasions by Eijkman, as for example during the secretion of enzymes which break down casein or bring about haemolysis, whereby he could demonstrate the hydrolysis of fats under the influence of lipases.

Eijkman did not confine himself to the University. He also engaged himself in problems of water supply, housing, school hygiene, physical education. As a member of the Gezondheidsraad (Health Council) and the Gezondheidscommissie (Health Commission), he participated in the struggle against alcoholism and tuberculosis. He was the founder of the Vereeniging tot Bestrijding van de Tuberculose (Society for the struggle against tuberculosis ).

He died in Utrecht, on 5 November 1930, after a protracted illness.
Awards

In 1907, Eijkman was appointed Member of the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences, after having been Correspondent since 1895. The Dutch Government conferred upon him several orders of knighthood, whereas on the occasion of the 25th anniversary of his professorship a fund was established to enable the awarding of the Eijkman Medal. But the crown of all his work was the award of the Nobel Prize in 1929.

Eijkman was holder of the John Scott Medal, Philadelphia, and Foreign Associate of the National Academy of Sciences in Washington. He was also Honorary Fellow of the Royal Sanitary Institute in London.

To honor his dedication, the government of Indonesia named his research center on pathology and bacteriology the Eijkman Institute for Molecular Biology.
Personal life

In 1883, before his departure to the Indies, Eijkman married Aaltje Wigeri van Edema, who died in 1886. In Batavia, Professor Eijkman married Bertha Julie Louise van der Kemp in 1888; a son, Pieter Hendrik, who became a physician, was born in 1890.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงชีวิตและการศึกษาคริสเตียนไอค์มานเกิดในค.ศ. 1858 11 สิงหาคม Nijkerk เนเธอร์แลนด์เป็นเด็กเจ็ดของคริสเตียนไอค์มาน ครูใหญ่ของโรงเรียนท้องถิ่น และ Johanna Alida สระว่ายน้ำ น้องชายพี่โยฮันน์โอเปร่ามาน (1851-1915) ยังเป็นนักเคมีปีต่อมา ในปี 1859 ครอบครัวมานย้าย Zaandam ที่พ่อของเขาถูกแต่งตั้งหัวหน้าใหม่ก่อตั้งโรงเรียนประถมศึกษาขั้นสูง มันนี่ที่คริสเตียนไอค์ และพี่น้องของเขาได้รับการศึกษาก่อน ใน 1875 หลังจากการตรวจสอบเบื้องต้นของเขา มานเป็น นักเรียนโรงเรียนแพทย์ทหารมหาวิทยาลัยของอัมสเตอร์ดัม ซึ่งเขาได้รับการอบรมเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในกองทัพอินเดียเนเธอร์แลนด์ ผ่านการตรวจของเขาทั้งหมดมีเกียรติจาก 1879 เพื่อ 1881 เขาเป็นผู้ช่วยของต.สถาน ศาสตราจารย์ของสรีรวิทยา ในช่วงเวลาที่เขาเขียนวิทยานิพนธ์ของเขาบนโพลาไรซ์ของเส้นประสาท ซึ่งเขารับเขาปริญญา มีเกียรติ บน 13 กรกฎาคม 1883อาชีพคริสเตียนไอค์มานใน 1883 มานเหลือเนเธอร์แลนด์สำหรับอินเดีย ที่เขาทำหน้าที่ทางการแพทย์สุขภาพ ในเซมา รัง ก่อน แล้วภายหลัง ที่ Tjilatjap หมู่บ้านเล็ก ๆ บนใต้ชายฝั่งของเกาะชวา และ ที่ปาดัง Sidempoean ในเกาะสุมาตราตะวันตก มันเป็นที่ Tjilatjap ว่า เขาติดเชื้อมาลาเรีย ซึ่งในภายหลังดังนั้นความบกพร่องทางด้านสุขภาพของเขา ใน 1885 เขากลับยุโรปลาป่วยสำหรับมาน นี้ถูกพิสูจน์เหตุการณ์โชคดี เป็นมันเปิดใช้งานเขาให้ทำงานในห้องปฏิบัติการของ Forster E. ในอัมสเตอร์ดัม และ ในห้องปฏิบัติการ bacteriological โรเบิร์ตคอในเบอร์ลิน ที่นี่เขามาไปยังฝั่ง C.A. Pekelharing และ C. Winkler ผู้ที่เข้าเมืองหลวงเยอรมันก่อนการออกสู่ตะวัน วิธีนี้แพทย์ เจ้าหน้าที่คริสเตียนไอค์มานถูก seconded เป็นผู้ช่วยปฏิบัติภารกิจ Pekelharing Winkler ร่วมกับเพื่อนร่วมงานของเขา Romeny B. ม. ภารกิจนี้ได้รับการส่งออก โดยรัฐบาลดัตช์การสืบสวนเป็นเหน็บชา โรคที่ขณะนั้นเกิดความเสียหายในพื้นที่ที่ใน 1887, Pekelharing และ Winkler ถูกยกเลิก แต่ก่อนการออก Pekelharing เสนอการทั่วไปผู้ว่าราชการที่ ห้องปฏิบัติการที่มีชั่วคราวค่าคอมมิชชันที่โรงพยาบาลทหารประชุม ควรมีถาวร พร้อมยอมรับข้อเสนอนี้ และคริสเตียนไอค์มานถูกแต่งตั้งกรรมการของแรก ขณะเดียวกันการทำกรรมการ "Dokter มือโรงเรียน" (โรงเรียนแพทย์ชวา) ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยอินโดนีเซีย จึง สิ้นสุดลงของมานสั้นทหารอาชีพ – ขณะนี้ เขาได้อุทิศตัวเองเพื่อวิทยาศาสตร์ทั้งหมดมานคือ กรรมการ "Geneeskundig Laboratorium" (แพทย์) จาก 15 1888 มกราคมถึง 4 1896 มีนาคม และในช่วงเวลานั้น เขาทำจำนวนงานวิจัยที่สำคัญที่สุดของเขา เหล่านี้แจกครั้งแรกของทั้งหมดกับสรีรวิทยาของคนที่อาศัยอยู่ในเขตร้อน เขาได้แสดงให้เห็นว่า ทฤษฎีจำนวนที่มีมูลไม่ ประการแรก เขาพิสูจน์ว่า ในเลือดของชาวยุโรปที่อาศัยอยู่ในเขตร้อนของ corpuscles แดง เฉพาะแรงโน้มถ่วง เซรั่ม และ ปริมาณน้ำ รับเปลี่ยน ไม่น้อย เมื่อเลือดจะไม่มีผลต่อโรคที่สุดจะทำให้โรคโลหิตจาง เขาเปรียบเทียบการเผาผลาญของยุโรปที่ มีของพื้นเมือง พบว่า ในเขตร้อนเช่นในแถบอบอุ่น นี้อยู่ทั้งหมดภายใต้งาน เขาสามารถหา disparity ใด ๆ ในทางเดินหายใจควบคุมการเผาผลาญ เหงื่อออก และอุณหภูมิไม่ ดังนั้น มานตัดจำนวน speculations บน acclimatization ของชาวยุโรปในเขตร้อนซึ่งมี necessitated การของมาตรการป้องกันต่าง ๆ มาจนบัดนั้นทำงานมากที่สุดมานก็ถูกส่งไปอินโดนีเซีย / ดัตช์อีสต์อินดีส์ศึกษาเหน็บชา โรคของเส้นประสาทที่ต่อพ่วง แต่เขาค้นพบสาเหตุได้โดยไม่ตั้งใจ เขาสังเกตเห็นอาการของเหน็บชาในไก่บางใช้ในห้องปฏิบัติการของเขาเมื่อฟีดของพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงในไม่กี่เดือน ในช่วงเวลานั้น ไก่ในห้องปฏิบัติการมีการเลี้ยงข้าวเหลือจากทหารได้ จนกว่าอาหารใหม่ปฏิเสธที่จะให้ทหารข้าวเพื่อเป็นอาหารให้สัตว์พลเรือน ข้าวที่ซื้อจากแหล่งอื่นแล้ว และนกกู้เร็ว ๆ นี้ [1] ในช่วงเดือนที่ไก่พัฒนาเหน็บชา เนื้อหาสรุปได้ขัดข้าว และเมื่ออาหารนกสลับกลับไปยังข้าวข้าวกล้อง นกกู้คืนในกี่วัน มาน surmised ว่า ขัดข้าวขาดองค์ประกอบอาหารในข้าวกล้องเป็นข้าว และที่เหน็บชาที่เกิดจาก depriving ตัวประกอบนี้ ซึ่งเขาเรียกว่า "ปัจจัยป้องกันเหน็บชา" ในเวลาต่อมา มานไม่สามารถพิสูจน์ว่า โรคไม่เกิดจากเลือดปน เผาผลาญหายใจ เหงื่อออก หรือตามฤดูกาล หรืออุณหภูมิ เขาสงสัยว่า โรคที่เกิดจากแบคทีเรียไม่รู้จักมานไม่ทำวิจัยเนื่องจากการป่วยของเขา แต่การศึกษา โดยเพื่อนของเขา Adolphe Vorderman ยืนยันลิงค์ระหว่างข้าวขัดและโรค ในที่สุดได้กำหนดบริเวณขาดที่เกิดเหน็บชามีวิตามินบี 1 ไทอามีน นักเคมี Casimir ยอดสั้นคำว่า "สำคัญ amine" เพื่อเหรียญคำใหม่ วิตามิน สำหรับผลงานของเขาจะค้นพบวิตามิน มานชนะรางวัลโนเบล 1929 สำหรับแพทย์ ร่วมรางวัลกับเซอร์เฟรเดอริกฮ็อปกินส์ ยอด ที unfairly ไม่เคยให้เครดิตเต็มจำนวนสำหรับงานของเขานอกจากงานของเขาเหน็บชา เขาครอบครองตัวเองกับปัญหาอื่น ๆ เช่นหมัก arach และแน่นอนยัง มีเวลาที่จะเขียนตำราสองสำหรับนักเรียนของโรงเรียนแพทย์ Java หนึ่งในสรีรวิทยาและอื่น ๆ ในเคมีอินทรีย์ชีวิตและความตายในภายหลังใน 1898 เขากลายเป็นผู้สืบทอดที่กรัม van Overbeek เด Meyer เป็นศาสตราจารย์ในสุขอนามัยและยา Forensic ที่อูเทรคต์ คำพูดของเขาเข้าเป็นสิทธิเหนือ Gezondheid น้ำ Ziekten ใน Tropische Gewesten (เกี่ยวกับสุขภาพและโรคเขตร้อน) ในอูเทรคต์ มานหันไปศึกษา bacteriology และดำเนินการทดสอบของเขาหมักที่รู้จักกันดี โดยที่จะสามารถพร้อมสร้างถ้าน้ำมีการเสีย โดยประกอบด้วย coli bacilli ถ่ายอุจจาระคน และสัตว์ งานวิจัยอื่นในอัตราของการตายของแบคทีเรียเป็นผลมาจากปัจจัยภายนอกต่าง ๆ โดยเขาได้แสดงว่า กระบวนการนี้อาจไม่สามารถแสดง โดยเส้นโค้งลอการิทึมได้ นี้ถูกตาม ด้วยเขาตรวจสอบปรากฏการณ์ที่อัตราการเจริญเติบโตของแบคทีเรียบนฐานทึบมักลด สุดท้าย มาสะดุดหยุดชะงัก วิธี auxanographic ของ Beyerinck ถูกใช้ในหลายโอกาส โดยมาน สำหรับตัวอย่างระหว่างการหลั่งเอนไซม์ที่ทำลายลงเคซีน หรือนำ haemolysis โดยเขาได้แสดงให้เห็นถึงไฮโตรไลซ์ไขมันภายใต้อิทธิพลของ lipasesมานได้ไม่รวมตัวมหาวิทยาลัย เขายังหมกมุ่นเองปัญหาน้ำ หมู่บ้าน โรงเรียนอนามัย พลศึกษา เป็นสมาชิกของ Gezondheidsraad (สุขสภา) และ Gezondheidscommissie (เสริมสุข), เขาเข้าร่วมในการต่อสู้กับโรคพิษสุราเรื้อรังและวัณโรค เขาเป็นผู้ก่อตั้งของทีโอที Vereeniging Bestrijding van de Tuberculose (สังคมสำหรับต่อสู้กับวัณโรค)เขาตายในอูเทรคต์ บน 1930 พฤศจิกายน 5 หลังจากเจ็บป่วยยืดเยื้องานประกาศผลรางวัลใน 8 ธันวาคมพ.ศ. 2450 มานมีห้องรอยัลเนเธอร์แลนด์สถาบันศิลปะและวิทยาศาสตร์ หลังมีนักข่าวตั้งแต่ปีค.ศ. 1895 เพื่อ รัฐบาลดัตช์ปรึกษาเขาหลายใบของ knighthood ในขณะที่ในโอกาสครบรอบ 25 ของ professorship เขา กองก่อให้ทรัพเหรียญมาน แต่มงกุฎงานของเขาถูกรางวัลรางวัลโนเบลในปีพ.ศ. 2472มานถูกยึด เหรียญจอห์นสก็อต ฟิลาเดลเฟีย และการเชื่อม โยงต่างประเทศของชาติสถาบันของวิชาวิทยาศาสตร์ในวอชิงตัน เขายังได้เพื่อนกิตติมศักดิ์สถาบันรอยัลสุขาภิบาลในลอนดอนการอุทิศตนของเขาให้เกียรติแก่ รัฐบาลอินโดนีเซียชื่อศูนย์วิจัยของเขาเกี่ยวกับพยาธิและ bacteriology สถาบันมานในอณูชีววิทยาชีวิตส่วนตัวมานแต่งงาน Aaltje Wigeri แวนอาการบวมน้ำ ที่เสียชีวิตใน 1886 ใน 1883 ก่อนออกเดินทางเขาไปอินเดีย ในประชุม ศาสตราจารย์มานแต่งงานกับ Bertha จูลี่หลุยส์ van der Kemp ใน 1888 สน เปียเตอร์นดริ ที่กลายเป็นแพทย์ เกิดใน 1890

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตในวัยเด็กและการศึกษาคริสตียานไอก์มันเกิดเมื่อวันที่ 11 สิงหาคม 1858 ที่ Nijkerk, เนเธอร์แลนด์เป็นเด็กที่เจ็ดของคริสตียานไอก์มันครูใหญ่โรงเรียนท้องถิ่นและ Johanna อาลิดาสระว่ายน้ำ พี่ชายของเขาโยฮันน์เฟรดเดอ Eijkman (1851-1915) ยังเป็นนักเคมี. ปีต่อมาในปี 1859 ในครอบครัว Eijkman ย้ายไปซานดัมที่พ่อของเขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าของโรงเรียนที่เพิ่งก่อตั้งเพื่อการศึกษาระดับประถมศึกษาขั้นสูง ที่นี่เป็นที่ Christiaan และพี่น้องของเขาได้รับการศึกษาแรกของพวกเขา ในปี 1875 หลังจากที่ได้รับการตรวจสอบเบื้องต้นของเขา Eijkman กลายเป็นนักเรียนที่โรงเรียนแพทย์ทหารของมหาวิทยาลัยอัมสเตอร์ดัมซึ่งเขาได้รับการฝึกอบรมเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์สำหรับเนเธอร์แลนด์อินเดียกองทัพผ่านการตรวจสอบของเขาทั้งหมดด้วยเกียรตินิยม. จาก 1879-1881 เขาเป็นผู้ช่วยของ T. สถานที่ศาสตราจารย์สรีรวิทยาในช่วงเวลาที่เขาเขียนวิทยานิพนธ์ของเขาในการจับขั้วของเส้นประสาทซึ่งทำให้เขาได้รับการศึกษาระดับปริญญาเอกของเขาด้วยเกียรตินิยมเมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 1883. อาชีพคริสตียานไอก์มันใน 1883 Eijkman ซ้าย เนเธอร์แลนด์อินเดียที่ซึ่งเขาได้ทำเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของสุขภาพเป็นครั้งแรกในเซมารังแล้วต่อมาที่ Tjilatjap เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ บนชายฝั่งทางตอนใต้ของ Java และที่ปาดัง Sidempoean ตะวันตกของเกาะสุมาตรา มันอยู่ที่ว่าเขา Tjilatjap จับมาลาเรียซึ่งต่อมาได้มีความบกพร่องเพื่อสุขภาพของเขาว่าเขาในปี 1885 ก็จะกลับไปยังยุโรปในการลาป่วย. สำหรับ Eijkman นี้คือการพิสูจน์ว่าเป็นเหตุการณ์ที่โชคดีในขณะที่มันทำให้เขาสามารถทำงานในอี ห้องปฏิบัติการของฟอสเตอร์ในกรุงอัมสเตอร์ดัมและยังอยู่ในห้องปฏิบัติการแบคทีเรีย Robert Koch ในกรุงเบอร์ลิน ที่นี่เขาเข้ามาติดต่อกับ CA Pekelharing และซีเคลอร์ที่ได้รับการเยี่ยมชมเมืองหลวงของเยอรมันก่อนการเดินทางของพวกเขาที่จะต์อินดีส เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในวิธีนี้คริสตียานไอก์มันได้รับการหนุนเป็นผู้ช่วยภารกิจ Pekelharing-เคลอร์ร่วมกับเพื่อนร่วมงานของเขา MB Romeny ภารกิจครั้งนี้ได้รับการส่งออกโดยรัฐบาลดัตช์ที่จะดำเนินการสอบสวนโรคเหน็บชาโรคซึ่งเมื่อถึงเวลาที่ก่อให้เกิดความเสียหายในพื้นที่ที่. ในปี 1887 Pekelharing และเคลอร์กำลังนึกถึง แต่ก่อนการเดินทางของพวกเขา Pekelharing เสนอให้ผู้ว่าราชการทั่วไปว่า ห้องปฏิบัติการที่ได้รับการตั้งชั่วคราวขึ้นสำหรับคณะกรรมการในโรงพยาบาลทหารในปัตตาเวียควรจะทำอย่างถาวร ข้อเสนอนี้ได้รับการยอมรับอย่างง่ายดายและคริสตียานไอก์มันได้รับการแต่งตั้งผู้อำนวยการคนแรกของในเวลาเดียวกันการทำผู้อำนวยการของ "หมอ Djawa โรงเรียน" (ชวาโรงเรียนแพทย์) ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นมหาวิทยาลัยของประเทศอินโดนีเซีย สิ้นสุดวันที่ดังนั้นทหารอาชีพระยะสั้น Eijkman ของ -. ตอนนี้เขาก็สามารถที่จะอุทิศตัวเองทั้งหมดเพื่อวิทยาศาสตร์Eijkman เป็นผู้อำนวยการของ "Geneeskundig ปฏิบัติการ" (ห้องปฏิบัติการทางการแพทย์) จาก 15 มกราคม 1888 to 4 มีนาคม 1896 และในช่วงเวลาที่เขาทำจำนวนของเขา งานวิจัยที่สำคัญที่สุด เหล่านี้กระทำแรกของทั้งหมดที่มีสรีรวิทยาของคนที่อาศัยอยู่ในเขตร้อน เขาก็สามารถที่จะแสดงให้เห็นว่าจำนวนของทฤษฎีที่ไม่มีมูล ตอนแรกเขาพิสูจน์ให้เห็นว่าในเลือดของชาวยุโรปที่อาศัยอยู่ในเขตร้อนจำนวน corpuscles สีแดง, แรงโน้มถ่วงที่เฉพาะเจาะจงในซีรั่มและปริมาณน้ำที่ได้รับไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างน้อยเมื่อเลือดไม่ได้รับผลกระทบจากโรคซึ่งในที่สุดจะนำไปสู่ โรคโลหิตจาง เปรียบเทียบการเผาผลาญอาหารของยุโรปกับที่ของพื้นเมืองของเขาพบว่าในเขตร้อนได้เป็นอย่างดีในเขตหนาวนี้ถูกควบคุมโดยสิ้นเชิงทำงานไปดำเนินการ ทั้งที่เขาจะได้พบกับความแตกต่างใด ๆ ในการเผาผลาญระบบทางเดินหายใจ, เหงื่อและการควบคุมอุณหภูมิ ดังนั้น Eijkman หมดสิ้นไปจำนวนของการคาดเดาเกี่ยวกับเคยชินกับสภาพของชาวยุโรปในเขตร้อนซึ่งเพียงพอจนบัดนี้การของข้อควรระวังต่างๆ. การทำงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดEijkman ถูกส่งไปยังอินโดนีเซีย / ดัตช์อีสต์อินดีสเพื่อการศึกษาโรคเหน็บชาโรคของเส้นประสาทส่วนปลาย แต่การค้นพบสาเหตุของเขาเป็นอุบัติเหตุ เขาสังเกตเห็นอาการของโรคเหน็บชาในไก่บางอย่างที่ใช้ในห้องปฏิบัติการของเขาเมื่อฟีดของพวกเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงเพียงไม่กี่เดือน ในช่วงเวลานั้นไก่ในห้องปฏิบัติการที่ได้รับการป้อนข้าวที่เหลือจากการปันส่วนทหารจนปรุงอาหารใหม่ปฏิเสธที่จะให้ข้าวทหารจะได้รับอาหารสัตว์พลเรือน ข้าวที่ซื้อมาแล้วจากแหล่งอื่นและนกหายเร็ว ๆ นี้ [1] ในช่วงหลายเดือนว่าไก่ที่พัฒนาโรคเหน็บชาอาหารที่ได้รับการขัดข้าวและเมื่ออาหารนก 'ถูกเปลี่ยนกลับไปข้าวกล้องนกหายในไม่กี่วัน Eijkman สันนิษฐานว่าข้าวสารขาดส่วนประกอบอาหารที่พบในข้าวกล้องและโรคเหน็บชาที่เกิดจากการพรากร่างกายขององค์ประกอบนี้ซึ่งเขาเรียกว่า "ปัจจัยป้องกันโรคเหน็บชา" ต่อมา Eijkman ก็สามารถที่จะพิสูจน์ได้ว่าเป็นโรคที่ไม่ได้เกิดจากการปนเปื้อนในเลือด, การเผาผลาญอาหารทางเดินหายใจ, เหงื่อหรือการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลหรืออุณหภูมิ เขาสงสัยว่าเป็นโรคที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรียที่ไม่รู้จัก. Eijkman ก็ไม่สามารถที่จะดำเนินการวิจัยของเขาเนื่องจากสุขภาพไม่ดี แต่การศึกษาโดยเพื่อนของเขาดอล์ฟ Vorderman ได้รับการยืนยันการเชื่อมโยงระหว่างข้าวสารและโรค ในที่สุดมันก็ตั้งใจสารประกอบหายที่ก่อให้เกิดโรคเหน็บชาเป็นวิตามินบี 1 วิตามินบี เคมีฉุนเมียร์สั้นลงคำว่า "เอมีความสำคัญ" เหรียญคำใหม่วิตามิน สำหรับผลงานของเขาที่จะค้นพบวิตามิน Eijkman ได้รับรางวัล 1929 รางวัลโนเบลแพทย์, การแบ่งปันรางวัลกับเซอร์เฟรเดอริฮอปกินส์ กลัวอาจจะไม่เป็นธรรมก็ไม่เคยได้รับเครดิตเต็มรูปแบบสำหรับการทำงานของเขา. นอกเหนือจากการทำงานของเขาในโรคเหน็บชาเขาครอบครองตัวเองกับปัญหาอื่น ๆ เช่นการหมัก Arach และแน่นอนยังคงมีเวลาที่จะเขียนสองตำราเรียนสำหรับนักเรียนของเขาที่โรงเรียนแพทย์ Java หนึ่งในสรีรวิทยาและอื่น ๆ บนเคมีอินทรีย์. ต่อมาชีวิตและความตายใน 1898 เขาก็กลายเป็นทายาทที่ G. รถตู้ Overbeek เดเมเยอร์เป็นศาสตราจารย์ในสุขอนามัยและนิติเวชศาสตร์ที่ Utrecht กล่าวเปิดของเขาก็มีสิทธิกว่าสุขภาพและ Ziekten ใน Tropische Gewesten (ต่อสุขภาพและโรคในเขตร้อน) ที่นั Eijkman หันไปศึกษาของแบคทีเรียและดำเนินการทดสอบการหมักที่รู้จักกันดีของเขาโดยใช้วิธีการที่จะสามารถจัดตั้งได้อย่างง่ายดายถ้าน้ำได้รับการปนเปื้อนด้วยมนุษย์และสัตว์ defaecation มีแบคทีเรียอีโคไล การวิจัยอีกประการหนึ่งคือเป็นอัตราการตายของเชื้อแบคทีเรียที่เป็นผลมาจากปัจจัยภายนอกต่างๆอย่างไรเขาก็สามารถที่จะแสดงให้เห็นว่ากระบวนการนี้ไม่สามารถแทนด้วยเส้นโค้งลอการิทึม นี้ตามด้วยการสืบสวนของปรากฏการณ์ที่ว่าอัตราการเจริญเติบโตของแบคทีเรียบนรากฐานที่มั่นคงมักจะลดลงในที่สุดก็มาหยุด วิธี auxanographic Beyerinck ถูกนำมาใช้ในหลายต่อหลายครั้งโดย Eijkman เป็นเช่นในระหว่างการหลั่งของเอนไซม์ที่ทำลายลงเคซีนหรือนำเกี่ยวกับเม็ดเลือดแตกโดยที่เขาจะแสดงให้เห็นถึงการย่อยสลายของไขมันภายใต้อิทธิพลของเอนไซม์ไลเปส. Eijkman ไม่ได้ จำกัด ตัวเองกับมหาวิทยาลัย . นอกจากนี้เขายังมีส่วนร่วมตัวเองในปัญหาของน้ำประปา, ที่อยู่อาศัย, สุขอนามัยโรงเรียนพลศึกษา ในฐานะที่เป็นสมาชิกคนหนึ่งของ Gezondheidsraad (Health Council) และ Gezondheidscommissie (สุขภาพสำนักงานคณะกรรมการกำกับ) เขามีส่วนร่วมในการต่อสู้กับโรคพิษสุราเรื้อรังและวัณโรค เขาเป็นผู้ก่อตั้ง Vereeniging ทีโอที Bestrijding แวนเดอ Tuberculose (สมาคมการต่อสู้กับวัณโรค). เขาเสียชีวิตใน Utrecht, วันที่ 5 พฤศจิกายน 1930 หลังจากป่วยยืดเยื้อ. ได้รับรางวัลในปี 1907 ได้รับการแต่งตั้ง Eijkman สมาชิกของ Royal Academy of เนเธอร์แลนด์ ศิลปะและวิทยาศาสตร์, รับหลังจากที่มีข่าวมาตั้งแต่ปี 1895 รัฐบาลดัตช์หารือกับเขาคำสั่งหลายอัศวินขณะที่ในโอกาสครบรอบปีที่ 25 ของศาสตราจารย์ของเขาเป็นกองทุนที่จัดตั้งขึ้นเพื่อช่วยให้การตัดสินของ Eijkman เหรียญ แต่มงกุฎของทุกงานของเขาได้รับรางวัลจากรางวัลโนเบลในปี 1929. Eijkman เป็นผู้ถือจอห์นสก๊อตเหรียญฟิลาเดลและต่างประเทศรองจากสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์แห่งชาติในกรุงวอชิงตัน นอกจากนี้เขายังกิตติมศักดิ์ของราชสุขาภิบาลสถาบันในกรุงลอนดอน. เพื่อเป็นเกียรติแก่ความทุ่มเทของเขาที่รัฐบาลของอินโดนีเซียชื่อศูนย์การวิจัยของเขาในพยาธิวิทยาและแบคทีเรียสถาบัน Eijkman ชีววิทยาโมเลกุล. ชีวิตส่วนตัวในปี 1883 ก่อนที่จะออกเดินทางไปยังหมู่เกาะอินเดีย Eijkman แต่งงาน Aaltje Wigeri รถตู้บวมผู้ที่เสียชีวิตในปี 1886 ในปัตตาเวียศาสตราจารย์ Eijkman แต่งงานกับจูลี่เบอร์ธาหลุยส์ฟานเดอร์เคมพ์ในปี 1888; ลูกชายของปีเตอร์ Hendrik ซึ่งกลายเป็นแพทย์เกิดในปี 1890