เดือนวาด พิมวนา. (2546). ช่างสำราญ. กรุงเทพ ฯ : สามัญชน.
ธนรัชฏ ศิริสวัสดิ์. (2529). การใช้ประโยค.เอกสารประกอบการสอนชุดวิชาภาษาไทย ๖
(การเขียนสำหรับครู) หน่วยที่ 1– 8. หน้า 179 – 203. นนทบุรี: สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บุปผา บุญทิพย์. (2547). การเขียน. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย
รามคำแหง.
ประภัสสร เสวกุล. (2546). อ้างถึงใน สัจภูมิ ละออ. จดุประกายวรรณกรรม. กรุงเทพธุรกิจ.ปีที่ 16
ฉบับที่ 5371 (สิงหาคม). หน้า 15.
เปลื้อง ณ นคร. (2542). ศิลปะแห่งการประพันธ์. กรุงเทพฯ : ข้าวฟ่าง.
ยุวพาส์ (ประทีปะเสน) ชัยศิลป์วิฒนา. (2542). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ:
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิภา กงกะนันทน์. (2533). วรรณคดีศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
เวียง –วชิระ บัวสนธ์. (2546). บทความแสดงความคิดเห็นใน ช่างสำราญ. กรุงเทพ ฯ : สามัญชน.
สิริวรรณ นันทจันทูล. (2552). บทพรรณนาโวหารในวรรณกรรมบันเทิงคดี : กรณีศึกษานวนิยาย
ของทมยันตี. วารสารมนุษย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. ปีที่ 16 ฉบับที่ 1
(มกราคม – มิถุนายน). หน้า 76 – 88.
อรจิรา อัจฉริยไพบูลย. (2550). กลวิธีสร้างภาพลักษณ์ตัวละครชายในผู้ชนะสิบทิศ.
ปริญญานิพนธ์
การศึกษามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ ประสานมิตร, กรงเทพฯ.
กองเทพ เคลือบพณิชกุล. (2542). การใช้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ โอเดียนสโตร์.
กุหลาบ มัลลิกะมาส. วรรณกรรมไทย. กรงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2517
ชวน เพชรแกว. การศึกษาวรรณคดีไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรงเทพฯ : โอ. เอส.
พริ้นติ้งเฮ้าส์,2524.