Tail biting is an important animal

Tail biting is an important animal welfare problem that is known to negatively affect production
performance. We studied how tail biting influences the production performance in fattening
pigs. Production performance was measured as the average daily gain (ADG), gross feed
conversion ratio (FCR), red meat percentage (Meat%). Pigs' genetic merit, gender and breed
were taken into account in the analysis. In addition, differences between breeds and genders
in the prevalence of tail biting were studied. The data were collected from a farm and they included
individual records for 3190 pigs. Altogether, 11.4% pigs were identified as victims. Between
boars, females and barrows there were not significant differences in the risk for being
a tail biting victim. Yorkshire (Y) pigs were identified as victims more often than Landrace
(L) pigs, 13.8% and 10.0%, respectively (p=0.001). Non-victims had a greater ADG than victims
(33.4 g/d difference in observed means but 10.8 g/d difference when adjusted to genetic
merit). These values correspond to 1 to 3% reduction in ADG. By contrast, no significant differences
between victims' and non-victims' FCR and Meat% were found. The results highlight the
need to take into account genetics, breed and other factors affecting production performance
when estimating the effects of a health disorder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียดสีหางเป็นสวัสดิการสำคัญสัตว์มีปัญหาที่ทราบว่าเป็นผลผลิตประสิทธิภาพของ เราศึกษาว่าหางเสียดสีมีผลต่อประสิทธิภาพการผลิตในเลี่ยนสุกร ประสิทธิภาพการผลิตถูกวัดเป็นค่าเฉลี่ยต่อวันกำไร (ADG), รวมอาหารแปลงอัตรา (FCR), เปอร์เซ็นต์เนื้อแดง (เนื้อ%) บุญทางพันธุกรรมของสุกร เพศ และสายพันธุ์ถูกนำมาพิจารณาในการวิเคราะห์ นอกจากนี้ ความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์ลูกผสมผสานระหว่างเพศทั้งในส่วนของหางเสียดสีถูกศึกษา ข้อมูลถูกรวบรวมจากฟาร์ม และพวกเขาอยู่แต่ละระเบียนสำหรับสุกร 3190 ทั้งหมด 11.4% สุกรมีระบุเป็นเหยื่อ ระหว่างขำ หญิง และ barrows มีไม่แตกต่างกันความเสี่ยงในการหางกระหน่ำตกเป็นเหยื่อ หมูยอร์คเชียร์ (Y) ได้ระบุว่าเป็นเหยื่อบ่อยเกินแม่(L) สุกร 13.8% และ 10.0% ตามลำดับ (p = 0.001) เหยื่อไม่มี ADG สูงกว่าเหยื่อ(33.4 g/d แตกต่างในวิธีการสังเกตแต่ความแตกต่าง 10.8 g/d เมื่อปรับปรุงพันธุกรรมบุญ) ค่าเหล่านี้ตรงกับ 1 ADG ลด 3% โดยคมชัด ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างเหยื่อและไม่เหยื่อ FCR และเนื้อ%พบ เน้นผลลัพธ์ต้องเป็นบัญชีพันธุศาสตร์ สายพันธุ์ และปัจจัยอื่น ๆ มีผลต่อประสิทธิภาพการผลิตเมื่อประเมินผลกระทบของความผิดปกติของสุขภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กัดหางเป็นปัญหาสวัสดิภาพสัตว์ที่สำคัญที่เป็นที่รู้จักกันมีผลเสียต่อการผลิต
ประสิทธิภาพ เราศึกษาวิธีหางกัดมีผลต่อประสิทธิภาพการผลิตในขุน
สุกร ประสิทธิภาพการผลิตวัดเป็นกำไรเฉลี่ยต่อวัน (ADG) อาหารขั้นต้น
อัตราการแปลงสภาพ (FCR) ร้อยละเนื้อแดง (เนื้อสัตว์%) บุญพันธุกรรมสุกร 'เพศและสายพันธุ์
ที่ถูกนำมาพิจารณาในการวิเคราะห์ นอกจากนี้ความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์เพศ
ในความชุกของหางกัดการศึกษา เก็บรวบรวมข้อมูลจากฟาร์มและพวกเขารวมถึงการ
บันทึกส่วนบุคคลสำหรับ 3190 สุกร พรึบ 11.4% สุกรถูกระบุว่าเป็นผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ ระหว่าง
หมูป่า, เพศหญิงและสุสานมีไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในความเสี่ยงในการเป็น
หางกัดเหยื่อ ยอร์ค (Y) สุกรที่ถูกระบุว่าเป็นผู้ที่ตกเป็นเหยื่อมักจะมากกว่าแลนด์เรซ
(L) หมู, 13.8% และ 10.0% ตามลำดับ (p = 0.001) ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อไม่ได้ ADG มากกว่าผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ
(33.4 กรัม / วันความแตกต่างในวิธีการสังเกต แต่ 10.8 กรัม / วันแตกต่างเมื่อปรับให้ทางพันธุกรรม
บุญ) ค่าเหล่านี้สอดคล้องกับการลดลง 1% ใน 3 ADG โดยคมชัดไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ
ระหว่างเหยื่อและเหยื่อที่ไม่ใช่ 'FCR และเนื้อสัตว์ที่พบ% ผลการเน้น
ความต้องการที่จะใช้เวลาในการพันธุศาสตร์บัญชีพันธุ์และปัจจัยอื่น ๆ ที่มีผลต่อประสิทธิภาพการผลิต
เมื่อประมาณการผลกระทบของความผิดปกติของสุขภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หางกัดเป็นปัญหาสำคัญสวัสดิภาพสัตว์ที่เป็นที่รู้จักกันจะส่งผลเสียต่อประสิทธิภาพการผลิต

เราเรียนแล้วหางกัดมีผลต่อสมรรถภาพการผลิตสุกรขุน
. วัดประสิทธิภาพการผลิตที่ได้รับทุกวัน เฉลี่ย ( ADG ) รวมอาหาร
อัตราส่วนการแปลง ( FCR ) เนื้อแดง ( เนื้อสัตว์ร้อยละ % ) สุกรพันธุ์บุญ เพศและพันธุ์
ถูกนำมาพิจารณาในการวิเคราะห์ นอกจากนี้ ความแตกต่างระหว่างพันธุ์และเพศ
ในความชุกของหาง กัดได้ ข้อมูลที่รวบรวมได้จากฟาร์มและพวกเขารวม
ประวัติบุคคลสําหรับของสุกร ทั้งหมด เนื่องจากสุกรที่ถูกระบุว่าเป็นเหยื่อ ระหว่าง
หมูป่า เพศหญิง และรดน้ำพรวนดินพบว่า ไม่มีความแตกต่างทางสถิติในความเสี่ยงที่
หางกัดเหยื่อยอร์คเชียร์ ( Y ) สุกรที่ถูกระบุว่าเป็นเหยื่อบ่อยกว่าพันธุ์พื้นเมือง
( L ) หมู ร้อยละ 13.8 และ 10.0 ตามลำดับ ( p = 0.001 ) เหยื่อไม่มีอัตราการเจริญเติบโตมากกว่าเหยื่อ
( ลลา g / D หมายถึง แต่สังเกตความแตกต่างใน 10.8 กรัม / วัน เมื่อปรับความแตกต่างทางพันธุกรรม
บุญ ) ค่าเหล่านี้สอดคล้องกับ 1 เพื่อลด 3% ใน ADG . ในทางตรงกันข้าม ไม่มีความแตกต่าง
ระหว่างเหยื่อและเหยื่อไม่ใช้และเนื้อ % พบว่า ผลลัพธ์เน้น
ต้องใช้เวลาในทางบัญชี พันธุ์ และปัจจัยอื่นๆ ที่มีผลต่อประสิทธิภาพการผลิต เมื่อประมาณ
ผลของความผิดปกติของสุขภาพ