The Asian situation is still in flu

The Asian situation is still in flux at the time of writing, information is still incomplete, and no careful economic studies are yet available. So this can only be a brief and provisional summary.

During 1995 a number of economists had begun to wonder whether the countries of Southeast Asia might be vulnerable to a Latin-type crisis. The main objective indicator was the emergence of very large current account deficits. Closer examination also revealed that several of the countries had developed worrying financial weaknesses: heavy investment in highly speculative real estate ventures, financed by borrowing either from poorly informed foreign sources or by credit from underregulated domestic financial institutions. It is now known that during 1996 officials from the IMF and World Bank actually began warning the governments of Thailand, Malaysia, and other countries of the risks posed by their financial situation, and urged corrective policies. However, these warnings were brusquely rejected by those governments.

As in the case of the other regional currency crises, financial markets showed little sign of concern until very late in the game. The extraordinary growth record of the region seems to have convinced many that the usual cautions did not apply. (One pension fund manager described to me a briefing on Indonesian prospects by someone from Moody's. Some members of the audience had expressed worry about the reliability of the data and the financial reports they had seen. His response was that you should think of it as being like a Javanese shadow puppet show - you couldn't actually see the puppets, but you could see their shadows, and that told the story).

The slide toward crisis began with an export slowdown in the region, partly due to the appreciation of the dollar (to which the target currencies were pegged) against the yen, partly to specific developments in key industries, partly to growing competition from China. With export growth flagging, the overbuilding of real estate - especially in Thailand - became all too apparent. In turn, dropping real estate prices pulled down stock prices and placed the solvency of financial institutions in question.

Up to this point, the developments were mainly a domestic financial crisis, similar in general outline to the bursting of Japan's "bubble economy" in the early 1990s. During the first half of 1997, however, speculators finally began to wonder whether the financial distress of Southeast Asian countries, especially Thailand, might provoke them to devalue in the hope of reflating the economy. The growing suspicion that such a move might be in prospect, despite government insistence that it was not, led to widening interest premia; these in turn increased the pressure, both by adding deflationary impetus and by creating cash flow problems for financially stressed businesses.

On July 2 Thailand gave in to the pressures and floated the baht; as in the other crises, this led to speculation against other regional currencies, and was followed shortly by somewhat smaller devaluations in Malaysia, Indonesia, and the Philippines. The wave of devaluations, and the troubled financial picture revealed by the crisis, shook investor confidence; in an effort to regain that confidence, all of the countries involved have imposed new fiscal austerity. Thailand received an emergency loan from the IMF; part of the conditionality was a cleanup of its financial system.

At this point the real consequences of the crisis are still to be revealed. There seems to be general agreement that Thailand, like Mexico, will suffer an initial blow to its growth. Typical estimates are that it will go from the 9 percent average rates of recent years to roughly zero growth over the next year. The impact on neighboring economies is a subject of considerable dispute, with the IMF predicting only a small impact while many private economists predict much more severe slowdowns.

At this point it remains unclear how far the contagion will spread. South Korea is the most interesting case: it has severe internal financial problems and a massive current account deficit, but has few real linkages to the Southeast Asian economies. At the time of writing there does not seem to have been any pressure on China, even though the giant nation is reported to have massive quantities of bad internal debt.

An interesting counterpoint to the Latin experience is provided by Hong Kong, which like Argentina has a currency board and is pegged to the U.S. dollar (and intends to remain that way, even though it is politically now part of China). After a brief probing, financial markets seem to have decided that the HK dollar is not at risk, and what is now the Special Administrative Region thus seems to have insulated itself from the crisis.

The most peculiar aspect of the Asian crisis has been the reaction of some of the region's leaders. Malaysia's Prime Minister, Mahathir bin Mohamed, has taken the lead, blaming the crisis on the conspiratorial activities of George Soros (whom he has described as a "moron"), prompted by U.S. government officials. Unless new evidence surfaces, this claim is even odder than it sounds: as far as market participants are aware, Soros was not even a player in this crisis, and indeed seems to have guessed wrong, buying Malaysian ringgit. Mahathir temporarily imposed limits on stock trading intended to stop the alleged conspiracy, and has made public calls for an end to currency trading that have made financial markets understandably nervous that he might try to impose capital controls.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สถานการณ์ในเอเชียยังเป็นฟลักซ์ที่เวลาเขียน ข้อมูลจะยังไม่สมบูรณ์ และยังมีศึกษาเศรษฐกิจไม่ระมัดระวัง ดังนี้สามารถสรุปโดยสังเขป และสำรองระหว่าง 1995 นักเศรษฐศาสตร์จำนวนหนึ่งก็เริ่มสงสัยว่า ประเทศของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อาจเสี่ยงวิกฤตชนิดละติน ตัวบ่งชี้วัตถุประสงค์หลักเกิดมากขาดดุล ตรวจสอบใกล้ชิดยังเปิดเผยว่า หลายประเทศได้พัฒนาขึ้นความกังวลจุดอ่อนทางการเงิน: หนักลงทุนในกิจการอสังหาริมทรัพย์สูงเก็งกำไร เงิน โดยกู้ยืมจากต่างประเทศแหล่งงานทราบ หรือ โดยสินเชื่อจากสถาบันการเงินในประเทศที่ underregulated ก็คือตอนนี้รู้จักกันว่า ในช่วงปี 1996 เจ้าหน้าที่จาก IMF และธนาคารโลกจริงเริ่มเตือนรัฐบาลไทย มาเลเซีย และประเทศอื่น ๆ ในความเสี่ยงโดยสถานการณ์ทางการเงินของพวกเขา และเรียกร้องให้แก้ไขนโยบาย อย่างไรก็ตาม คำเตือนเหล่านี้ถูก brusquely ถูกปฏิเสธ โดยรัฐบาลนั้นในกรณีของวิกฤตสกุลเงินภูมิภาคอื่น ๆ ตลาดการเงินพบว่าเครื่องน้อยความกังวลมากในเกม บันทึกพิเศษเจริญเติบโตของภูมิภาคน่าจะ มีความเชื่อมั่นมากที่ไม่ได้ใช้ควรระวังตามปกติ (ผู้จัดการกองทุนบำนาญหนึ่งอธิบายผมรายงานตัวในลูกค้าอินโดนีเซียโดยคนจากดี้ส์ บางคนได้แสดงความกังวลเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของข้อมูลและรายงานทางการเงินที่พวกเขาได้เห็น ตอบได้ว่า คุณควรคิดว่า มันเป็นเหมือนการแสดงหุ่นเงาชวา- คุณไม่สามารถมองเห็นหุ่นกระบอกจริง แต่คุณสามารถเห็นเงาของพวกเขา และที่บอกเรื่องราว)ภาพนิ่งไปยังวิกฤตเริ่ม ด้วยการส่งออกชะลอตัวของเศรษฐกิจภูมิภาค ส่วนหนึ่งเนื่องจากการแข็งค่าของดอลลาร์ (ซึ่งสกุลเงินเป้าหมายที่ pegged) กับเยน บางส่วนไปพัฒนาเฉพาะในอุตสาหกรรมสำคัญ บางส่วนจะเจริญเติบโตการแข่งขันจากประเทศจีน มีตั้งค่าสถานะในการเจริญเติบโตส่งออก overbuilding อสังหาริมทรัพย์ -โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศไทย - กลายเป็นชัดเจนเกินไปทั้งหมด ใช้ ปล่อยราคาอสังหาริมทรัพย์ดึงลงราคาหุ้น และอยู่สภาพคล่องในสถาบันการเงินของสอบถามUp to this point, the developments were mainly a domestic financial crisis, similar in general outline to the bursting of Japan's "bubble economy" in the early 1990s. During the first half of 1997, however, speculators finally began to wonder whether the financial distress of Southeast Asian countries, especially Thailand, might provoke them to devalue in the hope of reflating the economy. The growing suspicion that such a move might be in prospect, despite government insistence that it was not, led to widening interest premia; these in turn increased the pressure, both by adding deflationary impetus and by creating cash flow problems for financially stressed businesses.On July 2 Thailand gave in to the pressures and floated the baht; as in the other crises, this led to speculation against other regional currencies, and was followed shortly by somewhat smaller devaluations in Malaysia, Indonesia, and the Philippines. The wave of devaluations, and the troubled financial picture revealed by the crisis, shook investor confidence; in an effort to regain that confidence, all of the countries involved have imposed new fiscal austerity. Thailand received an emergency loan from the IMF; part of the conditionality was a cleanup of its financial system.ที่จุดนี้ ผลกระทบจริงของวิกฤตจะต้องถูกเปิดเผย มีน่าจะ เป็นที่ประเทศไทย เช่นเม็กซิโก จะประสบการระเบิดเริ่มต้นการเจริญเติบโตของความตกลงทั่วไป การประเมินโดยทั่วไปได้ว่า มันจะไปจากอัตราเฉลี่ยร้อยละ 9 ของปีประมาณศูนย์เจริญเติบโตของปีถัดไป ผลกระทบต่อเศรษฐกิจของประเทศเพื่อนบ้านเป็นเรื่องของข้อโต้แย้งมาก กับ IMF คาดการณ์ผลกระทบเล็ก ๆ เท่านั้นในขณะที่นักเศรษฐศาสตร์ส่วนมากทายว่า เทร์มากรุนแรงจุดนี้ จะยังคงไม่ชัดเจนเท่าใดการแพร่กระจายจะแพร่กระจาย เกาหลีใต้เป็นกรณีน่าสนใจที่สุด: มีปัญหาการเงินรุนแรงภายในและการขาดดุลบัญชีขนาดใหญ่ แต่มีบางลิงค์ที่จริงกับประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เวลาเขียน ไม่ดูเหมือน ได้รับแรงกดดันใด ๆ ในจีน แม้ชาติยักษ์มีรายงานมีขนาดใหญ่ปริมาณของหนี้เสียภายในเป็น counterpoint น่าสนใจกับประสบการณ์ติได้ โดย Hong Kong ที่เช่นอาร์เจนตินามีกระดานสกุลเงิน pegged ดอลลาร์สหรัฐ (และมีอยู่วิธี แม้ว่าจะเป็นทางการเมืองตอนนี้ส่วนหนึ่งของจีน) หลังจากสั้น ๆ อาศัย ตลาดการเงินดูเหมือนจะ ได้ตัดสินใจว่า ดอลลาร์ HK ไม่เสี่ยง และเป็นเขตปกครองพิเศษจึงดูเหมือนว่าจะ มีฉนวนเองจากวิกฤตด้านที่แปลกประหลาดที่สุดของวิกฤตเอเชียแล้วปฏิกิริยาของผู้นำในภูมิภาค นายกฯ มาเลเซีย Mahathir ช่อง Mohamed นำการนำ blaming วิกฤตกิจกรรม conspiratorial ของ Soros จอร์จ (ซึ่งเขาได้อธิบายว่า "ปัญญาอ่อน"), รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่รัฐบาลสหรัฐฯ ถ้าพื้นผิวหลักฐานใหม่ เรียกร้องนี้คือ odder ยิ่งกว่า เสียง: เป็นที่ตลาดผู้เรียนมีความตระหนัก Soros ยังไม่ได้เล่นในวิกฤตนี้ และแน่นอนว่า จะเดาผิด ริงกิตมาเลเซียซื้อ Mahathir ชั่วคราวกำหนดวงเงินในการซื้อขายหุ้นมีจุดประสงค์เพื่อหยุดการสมคบคิดที่ถูกกล่าวหา และได้ทำโทรศัพท์สาธารณะสำหรับการสิ้นสุดการซื้อขายสกุลเงินที่ได้ประสาทความเข้าใจว่า เขาอาจพยายามที่จะแสดงตัวควบคุมทุนตลาดการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สถานการณ์ในเอเชียยังคงอยู่ในฟลักซ์ในช่วงเวลาของการเขียนข้อมูลยังไม่สมบูรณ์และไม่มีการศึกษาเศรษฐกิจระวังยังมีอยู่ ดังนั้นนี้อาจจะเป็นช่วงสั้น ๆ และสรุปชั่วคราว. ในช่วงปี 1995 จำนวนของนักเศรษฐศาสตร์ก็เริ่มที่จะสงสัยว่าประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อาจจะมีความเสี่ยงที่จะเกิดวิกฤตละตินชนิด ตัวบ่งชี้ที่วัตถุประสงค์หลักคือการเกิดขึ้นของการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดที่มีขนาดใหญ่มาก ใกล้สอบยังพบว่าหลายประเทศที่มีการพัฒนากังวลจุดอ่อนทางการเงินการลงทุนหนักในกิจการด้านอสังหาริมทรัพย์การเก็งกำไรสูงทุนโดยการกู้ยืมเงินทั้งจากแหล่งข้อมูลต่างประเทศหรือไม่ดีด้วยบัตรเครดิตจากสถาบันการเงินในประเทศ underregulated เป็นที่รู้จักกันในขณะนี้ว่าในช่วง 1996 เจ้าหน้าที่จากกองทุนการเงินระหว่างประเทศและธนาคารโลกจริงเริ่มเตือนรัฐบาลของไทยมาเลเซียและประเทศอื่น ๆ ของความเสี่ยงที่เกิดจากสถานการณ์ทางการเงินของพวกเขาและกระตุ้นให้นโยบายการแก้ไข แต่คำเตือนเหล่านี้ถูกปฏิเสธห้วนๆโดยรัฐบาลเหล่านั้น. เช่นในกรณีของวิกฤตสกุลเงินในภูมิภาคอื่น ๆ ที่ตลาดการเงินมีสัญญาณของความกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ จนกระทั่งในช่วงปลายเกม บันทึกการเจริญเติบโตพิเศษของภูมิภาคดูเหมือนว่าจะมีหลายคนเชื่อว่าข้อควรระวังตามปกติไม่ได้ใช้ (ผู้จัดการกองทุนบำเหน็จบำนาญหนึ่งอธิบายให้ฉันฟังการบรรยายสรุปเกี่ยวกับโอกาสอินโดนีเซียโดยใครบางคนจากมูดี้ส์. สมาชิกบางคนของผู้ชมได้แสดงความกังวลเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของข้อมูลและรายงานทางการเงินของพวกเขาได้เห็น. การตอบสนองของเขาคือว่าคุณควรจะคิดว่ามันเป็น เป็นเหมือนการแสดงหุ่นเงาชวา -. คุณอาจจะไม่ได้เห็นจริงหุ่น แต่คุณจะได้เห็นเงาของพวกเขาและที่เล่าเรื่อง) สไลด์ต่อวิกฤตเริ่มต้นด้วยการส่งออกชะลอตัวในภูมิภาคส่วนหนึ่งเนื่องจากการแข็งค่าของ ค่าเงินดอลลาร์ (ซึ่งสกุลเงินเป้าหมายที่ถูกตรึง) เทียบกับเงินเยนส่วนหนึ่งในการพัฒนาเฉพาะในอุตสาหกรรมที่สำคัญส่วนหนึ่งที่จะแข่งขันที่เพิ่มขึ้นจากประเทศจีน กับการส่งออกการตั้งค่าสถานะการเจริญเติบโตของ overbuilding อสังหาริมทรัพย์ - โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศไทย - กลายเป็นทั้งหมดที่เห็นได้ชัดมากเกินไป ในทางกลับกันการลดลงของราคาอสังหาริมทรัพย์ดึงลงราคาหุ้นและวางไว้ละลายของสถาบันการเงินในคำถาม. ถึงจุดนี้การพัฒนาส่วนใหญ่เป็นวิกฤตการเงินในประเทศที่คล้ายกันในร่างทั่วไปในการระเบิดของญี่ปุ่น "เศรษฐกิจฟอง" ใน ในช่วงต้นปี 1990 ในช่วงครึ่งแรกของปี 1997 แต่นักเก็งกำไรในที่สุดก็เริ่มสงสัยว่าความทุกข์ทางการเงินของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศไทยอาจกระตุ้นให้พวกเขาที่จะลดค่าในความหวังของ reflating เศรษฐกิจ สงสัยมากขึ้นว่าการย้ายดังกล่าวอาจจะอยู่ในโอกาสแม้จะมีการเรียกร้องรัฐบาลว่ามันไม่ได้นำไปสู่การขยับขยายความสนใจ Premia; เหล่านี้ในทางกลับกันความดันที่เพิ่มขึ้นทั้งโดยการเพิ่มแรงผลักดัน deflationary และสร้างปัญหากระแสเงินสดสำหรับธุรกิจที่เน้นทางการเงิน. 2 กรกฏาคมในประเทศไทยให้แรงกดดันและการลอยค่าเงินบาท; ในขณะที่วิกฤตอื่น ๆ ที่นำไปสู่การเก็งกำไรเทียบกับสกุลเงินอื่น ๆ ในภูมิภาคและตามมาด้วย devaluations เล็กในประเทศมาเลเซียอินโดนีเซียและฟิลิปปินส์ คลื่นของ devaluations และภาพทางการเงินที่มีปัญหาการเปิดเผยจากวิกฤตส่ายเชื่อมั่นนักลงทุน; ในความพยายามที่จะฟื้นความเชื่อมั่นว่าทุกประเทศที่เกี่ยวข้องได้กำหนดเข้มงวดบัญชีใหม่ ประเทศไทยได้รับเงินกู้ฉุกเฉินจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ; ส่วนหนึ่งของ conditionality คือการทำความสะอาดของระบบการเงินของตน. ณ จุดนี้ผลกระทบที่แท้จริงของวิกฤตยังคงที่จะได้รับการเปิดเผย ดูเหมือนจะมีความตกลงทั่วไปว่าประเทศไทยเช่นเม็กซิโกจะประสบระเบิดเบื้องต้นเพื่อการเจริญเติบโตของ ประมาณการโดยทั่วไปที่ว่ามันจะไปจากร้อยละ 9 อัตราเฉลี่ยของปีที่ผ่านมาประมาณศูนย์การเจริญเติบโตในปีหน้า ส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจของประเทศเพื่อนบ้านเป็นเรื่องของความขัดแย้งมากกับกองทุนการเงินระหว่างประเทศคาดการณ์ผลกระทบเพียงเล็ก ๆ ในขณะที่นักเศรษฐศาสตร์คาดการณ์เอกชนจำนวนมากชะลอตัวรุนแรงมากขึ้น. ณ จุดนี้มันยังไม่ชัดเจนว่าไกลติดเชื้อจะกระจาย เกาหลีใต้เป็นกรณีที่น่าสนใจที่สุด: มันมีปัญหาทางการเงินอย่างรุนแรงภายในและการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดขนาดใหญ่ แต่มีการเชื่อมโยงจริงไม่กี่ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในขณะที่เขียนมีดูเหมือนจะไม่ได้รับแรงกดดันใด ๆ ในประเทศจีนถึงแม้ประเทศยักษ์ใหญ่ที่มีการรายงานว่าจะมีปริมาณมากของหนี้ภายในที่ไม่ดี. แตกต่างที่น่าสนใจกับประสบการณ์ละตินที่ให้บริการโดยฮ่องกงซึ่งเหมือนอาร์เจนตินามี คณะกรรมการสกุลเงินและมีการตรึงกับดอลลาร์สหรัฐฯ (และยังคงมุ่งมั่นที่จะเป็นอย่างนั้นแม้ว่าจะเป็นทางการเมืองในขณะนี้เป็นส่วนหนึ่งของจีน) หลังจากที่สั้น ๆ แหย่ที่ตลาดการเงินดูเหมือนจะมีการตัดสินใจว่าค่าเงินดอลลาร์ฮ่องกงไม่ได้อยู่ที่ความเสี่ยงและตอนนี้คืออะไรเขตปกครองพิเศษจึงดูเหมือนว่าจะมีฉนวนตัวเองจากวิกฤต. ลักษณะที่แปลกประหลาดที่สุดของวิกฤตในเอเชียที่ได้รับการตอบสนอง บางส่วนของผู้นำของภูมิภาค มาเลเซียนายกรัฐมนตรีมหาธีร์บินฮาเหม็ดได้มาเป็นผู้นำโทษวิกฤตในกิจกรรมที่สมรู้ร่วมคิดของ George Soros (ซึ่งเขาได้อธิบายว่าเป็น "ปัญญาอ่อน") ได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลสหรัฐ ยกเว้นกรณีที่พื้นผิวหลักฐานใหม่, การเรียกร้องนี้คือแม้ออดเดอร์กว่าเสียง: เท่าที่นักลงทุนในตลาดมีความตระหนักโซรอสเป็นผู้เล่นที่ไม่ได้อยู่ในภาวะวิกฤตินี้และแน่นอนดูเหมือนจะเดาผิดริงกิตมาเลเซียซื้อ มหาชั่วคราวกำหนดข้อ จำกัด เกี่ยวกับการซื้อขายหุ้นได้มีวัตถุประสงค์ที่จะหยุดการสมรู้ร่วมคิดที่ถูกกล่าวหาและทำให้สายสาธารณะให้ยุติการซื้อขายสกุลเงินที่มีการทำตลาดการเงินประสาทเข้าใจว่าเขาอาจจะพยายามที่จะกำหนดควบคุมเงินทุน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สถานการณ์ในเอเชียยังคงอยู่ในฟลักซ์ในเวลาของการเขียน ข้อมูลยังไม่ครบ และไม่มีการศึกษาเศรษฐกิจระมัดระวังยังใช้ได้ ดังนั้นนี้สามารถย่อ และสรุปชั่วคราว

ช่วงปีจำนวนของนักเศรษฐศาสตร์ ก็เริ่มสงสัยว่า ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อาจเป็นช่องโหว่ให้ละตินแบบวิกฤติตัวบ่งชี้ที่วัตถุประสงค์หลักคือการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดขนาดใหญ่มาก . ใกล้สอบยังพบว่าหลายประเทศมีการพัฒนากังวลจุดอ่อนทางการเงินการลงทุนหนักในตลาดอสังหาริมทรัพย์มากที่สุดเช่นโดยการกู้ยืมจากต่างประเทศได้ข้อมูลหรือแหล่งข้อมูล โดยสินเชื่อจากสถาบันการเงินในประเทศ underregulated .ตอนนี้ทราบว่า ในช่วงปี 2539 เจ้าหน้าที่จากกองทุนการเงินระหว่างประเทศและธนาคารโลกจริงเริ่มรัฐบาลของประเทศไทย มาเลเซีย เตือน และประเทศอื่น ๆของความเสี่ยงที่เกิดจากสถานการณ์ทางการเงินของพวกเขาและการกระตุ้นนโยบายแก้ไข อย่างไรก็ตาม คำเตือนเหล่านี้ห้วนปฏิเสธโดยรัฐบาลนั้น

ในกรณีของสกุลเงินอื่นๆ ในภูมิภาคเพื่อตลาดการเงินมีป้ายเล็ก ๆน้อย ๆของความกังวลจนดึกมากในเกม พิเศษบันทึกการเจริญเติบโตของภูมิภาคดูเหมือนจะมั่นใจมากว่าข้อควรระวังปกติไม่ได้ใช้ ( ผู้จัดการกองทุนบำเหน็จบำนาญที่อธิบายให้ฉันฟังบรรยายภาษาไทย กลุ่มเป้าหมายโดยใครบางคนจาก Moody ' s .สมาชิกบางคนของผู้ชมได้แสดงความกังวลเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของข้อมูลและรายงานทางการเงินที่พวกเขาได้เห็น การตอบสนองของเขาว่า เธอน่าจะคิดว่ามันเป็นเหมือนเดิมหนังตะลุงแสดง -- คุณไม่สามารถจริง ๆ เห็นหุ่น แต่คุณสามารถเห็นเงาของตน และเล่าเรื่อง ) .

สไลด์ต่อวิกฤต เริ่มมีการส่งออกขยายตัวในภูมิภาคส่วนหนึ่งเนื่องจากการแข็งค่าของเงินดอลลาร์ ( ซึ่งเป้าหมายสกุลเงินเป็น pegged ) เมื่อเทียบกับเงินเยน ส่วนจะพัฒนาเฉพาะในอุตสาหกรรมที่สำคัญส่วนหนึ่งที่จะเติบโตการแข่งขันจากประเทศจีน กับการเจริญเติบโตซบเซาส่งออก สร้างตึกมากเกินไปของอสังหาริมทรัพย์ -- โดยเฉพาะอย่างยิ่งในไทยก็เหมือนกันที่เห็นได้อย่างชัดเจน ในการเปิดลดลงของราคาอสังหาริมทรัพย์ ดึงลงราคาหุ้นและวางความสามารถของสถาบันการเงินในคำถาม

ถึงจุดนี้ การพัฒนาส่วนใหญ่ในวิกฤตการณ์ทางการเงิน , ที่คล้ายกันในทั่วไปเค้าร่างที่จะระเบิดของญี่ปุ่นเป็น " เศรษฐกิจฟองสบู่ " ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ในช่วงครึ่งแรกของปี อย่างไรก็ตามนักเก็งกำไรก็เริ่มสงสัยว่าทุกข์ทางการเงินของประเทศในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะประเทศไทย อาจกระตุ้นให้ลดค่าในหวังของ reflating เศรษฐกิจ กำลังสงสัยว่าย้ายดังกล่าวอาจเป็นโอกาส แม้รัฐบาลยืนยันว่ามันไม่ได้ทำให้ขยับดอกเบี้ย Premia เหล่านี้จะเพิ่มความดันทั้งโดยการเพิ่มแรงผลักดัน deflationary และสร้างกระแสเงินสดปัญหาทางการเงินเน้นธุรกิจ .

ในวันที่ 2 กรกฎาคม ไทย ให้ความดันและลอยบาท ในวิกฤตการณ์อื่น ทำให้เกิดการเก็งกำไรจากค่าเงินในภูมิภาคอื่น ๆ และตามมาในไม่ช้า โดยค่อนข้างมีขนาดเล็กลงลดค่าเงินในประเทศมาเลเซีย อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ คลื่นของการลดค่าเงิน ,และปัญหาทางการเงินภาพเปิดเผยวิกฤตเขย่าความเชื่อมั่นของนักลงทุน ในความพยายามที่จะฟื้นความเชื่อมั่นว่าทุกประเทศที่เกี่ยวข้องมีกำหนดมาตรการรัดเข็มขัดการคลังใหม่ ประเทศไทยได้รับเงินกู้ฉุกเฉินจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ; ส่วนหนึ่งของเงื่อนไขคือการทำความสะอาดของระบบการเงิน .

ณจุดนี้ผลที่แท้จริงของวิกฤตกำลังจะถูกเปิดเผย