The aim of this study was to invest

The aim of this study was to investigate the effects of forefoot bending elasticity of running shoes on kinetics and kinematics during walking and running. Twelve healthy male participants wore normal and elastic shoes while walking at 1.5 m/s, jogging at 2.5 m/s, and running at 3.5 m/s. The elastic shoes were designed by modifying the stiffness of flexible shoes with elastic bands added to the forefoot part of the shoe sole. A Kistler force platform and Vicon system were used to collect kinetic and kinematic data during pushoff. Electromyography was used to record the muscle activity of the medial gastrocnemius and medial tibialis anterior. A paired dependent t-test was used to compare the various shoes and the level of significance was set at a = .05. The range of motion of the ankle joint and the maximal anterior–posterior propulsive force differed significantly between elastic and flexible shoes in walking and jogging. The contact time and medial gastrocnemius muscle activation in the push-off phase were significantly lower for the elastic shoes compared with the flexible shoes in walking and jogging. The elastic forefoot region of shoes can alter movement characteristics in walking and jogging. However, for running, the elasticity used in this study was not strong enough to exert a similar effect.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้การ ตรวจสอบผลกระทบของ forefoot ดัดความยืดหยุ่นของรองเท้าจลนพลศาสตร์และ kinematics ระหว่างการเดิน และวิ่งได้ ร่วมเพศเพื่อสุขภาพ 12 สวมรองเท้าปกติ และยืดหยุ่นในขณะที่เดินที่ 1.5 m/s วิ่งออกกำลังกายที่ 2.5 m/s และทำงานที่ 3.5 m/s รองเท้ายืดหยุ่นถูกออกแบบ โดยการปรับเปลี่ยนความแข็งของรองเท้ามีความยืดหยุ่นกับแถบยางยืดเพิ่มส่วน forefoot ของเล่รองเท้า แพลตฟอร์ม Kistler กองทัพและระบบ Vicon ถูกใช้เพื่อรวบรวมข้อมูลเดิม ๆ และจลน์ระหว่าง pushoff Electromyography ถูกใช้เพื่อบันทึกกิจกรรมกล้ามเนื้อ gastrocnemius ด้านใกล้กลางและด้านใกล้กลาง tibialis แอนทีเรียร์ จัดเป็นคู่ขึ้นอยู่กับ t-ทดสอบถูกใช้เพื่อเปรียบเทียบรองเท้าต่าง ๆ และความสำคัญของระดับถูกตั้งค่าในตัว =.05 ช่วงของการเคลื่อนไหวของเท้าและแรง propulsive แอนทีเรียร์ – หลังสูงสุดแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างรองเท้ายืดหยุ่น และมีความยืดหยุ่นในการเดิน และวิ่ง เวลาติดต่อและเปิดกล้ามเนื้อ gastrocnemius ด้านใกล้กลางในขั้นตอนการส่งออกต่ำสำหรับรองเท้ายืดหยุ่นเมื่อเทียบกับรองเท้ามีความยืดหยุ่นในการเดิน และวิ่ง ภูมิภาค forefoot ยืดหยุ่นของรองเท้าสามารถเปลี่ยนลักษณะการเคลื่อนไหวในการเดิน และวิ่ง อย่างไรก็ตาม สำหรับทำงาน ความยืดหยุ่นใช้ในการศึกษานี้ไม่แข็งแรงพอที่จะมีผลคล้ายกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการดัดเท้าความยืดหยุ่นของรองเท้าวิ่งบนจลนพลศาสตร์และกลศาสตร์การเคลื่อนไหวในระหว่างการเดินและวิ่ง สิบสองผู้เข้าร่วมเพศชายที่มีสุขภาพดีสวมรองเท้าปกติและความยืดหยุ่นในขณะที่เดินที่ 1.5 เมตร / วินาที, วิ่ง 2.5 เมตร / วินาทีและทำงานที่ 3.5 เมตร / วินาที รองเท้ายืดหยุ่นได้รับการออกแบบโดยการปรับเปลี่ยนความแข็งของรองเท้าที่มีความยืดหยุ่นกับวงยืดหยุ่นที่เพิ่มให้กับส่วนที่เท้าของรองเท้า แต่เพียงผู้เดียว แพลตฟอร์มแรง Kistler และระบบการ Vicon ถูกนำมาใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวและจลนศาสตร์ในช่วง pushoff electromyography ถูกใช้ในการบันทึกกิจกรรมของกล้ามเนื้อน่องตรงกลางและตรงกลาง tibialis ล่วงหน้า จับคู่ขึ้นอยู่กับ t-test ถูกใช้ในการเปรียบเทียบรองเท้าต่างๆและระดับของความสำคัญเป็นที่ตั้ง = 0.05 ช่วงของการเคลื่อนไหวของข้อเท้าและแรงที่หน้า-หลังสูงสุดแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างรองเท้าที่ยืดหยุ่นและมีความยืดหยุ่นในการเดินและวิ่งออกกำลังกาย เวลาสัมผัสและการกระตุ้นกล้ามเนื้อน่องตรงกลางอยู่ในขั้นตอนการผลักดันออกอย่างมีนัยสำคัญที่ต่ำกว่าสำหรับรองเท้ายืดหยุ่นเมื่อเทียบกับรองเท้าที่มีความยืดหยุ่นในการเดินและวิ่งออกกำลังกาย ภูมิภาคเท้ายืดหยุ่นของรองเท้าสามารถปรับเปลี่ยนลักษณะการเคลื่อนไหวในการเดินและวิ่งออกกำลังกาย อย่างไรก็ตามสำหรับการทำงาน, ความยืดหยุ่นที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ยังไม่แข็งแรงพอที่จะออกแรงผลที่คล้ายกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือ เพื่อศึกษาผลของการดัดปลายเท้าความยืดหยุ่นของรองเท้าวิ่งบนจลนพลศาสตร์และจลนศาสตร์ในการเดินและวิ่ง 12 ผู้เข้าร่วมสวมรองเท้าปกติเพศชายมีสุขภาพดีและยืดหยุ่นในขณะที่เดิน 1.5 m / s วิ่ง 2.5 m / s และวิ่งที่ 3.5 M / s .รองเท้ายืดหยุ่นได้รับการออกแบบโดยการปรับเปลี่ยนค่าของรองเท้าที่มีความยืดหยุ่นกับหนังยางเพิ่มไปยังปลายเท้า ส่วนหนึ่งของรองเท้าแต่เพียงผู้เดียว ระบบวาล์วทองเหลืองและแพลตฟอร์มแรง VICON เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเชิงจลน์ระหว่าง pushoff . คลื่นไฟฟ้ากล้ามเนื้อถูกใช้เพื่อบันทึกกิจกรรมของ medial เกิดและอยู่ตรงกลางของกล้ามเนื้อขณะเดิน .จับคู่แบบ t-test เปรียบเทียบรองเท้าต่างๆและระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ = . 05 ช่วงของการเคลื่อนไหวของข้อเท้า และแรงขับดันสูงสุดด้านหน้า–ด้านหลังแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ระหว่างยืดและรองเท้าที่มีความยืดหยุ่นในการเดินและวิ่ง .การติดต่อและการเปิดใช้งานกล้ามเนื้อเวลาที่มาเกิดในดันปิดเฟสลดลงอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับยางรองเท้ารองเท้าที่มีความยืดหยุ่นในการเดินและวิ่ง . ยางยืดปลายเท้าเขตของรองเท้าสามารถเปลี่ยนแปลงลักษณะการเคลื่อนไหวในการเดินและวิ่ง . อย่างไรก็ตาม สำหรับวิ่ง ความยืดหยุ่นที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ไม่แข็งแรงเพียงพอที่จะออกแรงผลที่คล้ายกัน