In 1961, a solo exhibition by Argen

In 1961, a solo exhibition by Argentine-Italian artist Lucio Fontana met with a scathing critical response from New York art critics. Fontana (1899–1968), well known in Europe for his series of slashed monochrome paintings, offered New York ten canvases slashed and punctured, thickly painted in luridly brilliant hues and embellished with chunks of colored glass. One critic described the work as “halfway between constructivism and costume jewelry,” unwittingly putting his finger on the contradiction at the heart of these paintings and much of Fontana’s work: the cut canvases suggest avant-garde iconoclasm, but the glittery ornamentation evokes outmoded forms of kitsch. In Lucio Fontana, Anthony White examines a selection of the artist’s work from the 1930s to the 1960s, arguing that Fontana attacked the idealism of twentieth-century art by marrying modernist aesthetics to industrialized mass culture, and attacked modernism’s purity in a way that anticipated both pop art and postmodernism.
Fontana painted expressionist and abstract sculptures in the pinks and golds of mass-produced knick-knacks, saturated architectural installations with fluorescent paint and ultraviolet light, and encrusted candy-colored monochrome canvases with glitter. In doing so, White argues, he challenged Clement Greenberg’s dictum that avant-garde and kitsch are diametrically opposed. Relating Fontana’s art to the political and social context in which he worked, White shows how Fontana used the materials and techniques of mass culture to comment on the fate of the avant-garde under Italian fascism and the postwar “economic miracle.” At a time when Fontana’s work is commanding record prices, this new interpretation of the work assures that it has unprecedented critical relevance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน 1961 นิทรรศการเดี่ยว โดยศิลปินอิตาลีอาร์เจนตินาฟอนทานาอาหารพบกับคำตอบสำคัญ scathing จากนักวิจารณ์ศิลปะนิวยอร์ก ฟอนทานา (ย่าน – 1968), รู้จักกันในยุโรปเฉือนภาพขาวดำ ชุดของเขาเสนอนิวยอร์กสิบผืนผ้าเฉือนแฟบ ต้นทาสีในโทนสดใส luridly และประดับประดา ด้วยกระจกสีล้อม นักวิจารณ์คนหนึ่งอธิบายการทำงานเป็น "อยู่ตรงกลางระหว่างศิลปะเค้าโครงและเครื่องประดับเครื่องแต่งกาย ไม่เอานิ้วของเขาขัดแย้งหัวใจของภาพวาดเหล่านี้และส่วนใหญ่ของการทำงานของฟอนทานา: ผืนผ้าตัดแนะนำลัทธิทำลายรูปเคารพที่โอ่โถง แต่โอบ glittery evokes kitsch แบบ outmoded ในอาหารฟอนทานา Anthony ขาวตรวจสอบการเลือกงานของศิลปินสิบ ๆ ปี 1960 โต้เถียงว่า ฟอนทานาโจมตี idealism ยี่สิบศตวรรษศิลปะแต่งสุนทรียภาพบุกเบิกอุตสาหกรรมวัฒนธรรมมวลชน และโจมตีความบริสุทธิ์นี่ของที่คาดการณ์ไว้ทั้งป็อปอาร์ตและ postmodernism Fontana painted expressionist and abstract sculptures in the pinks and golds of mass-produced knick-knacks, saturated architectural installations with fluorescent paint and ultraviolet light, and encrusted candy-colored monochrome canvases with glitter. In doing so, White argues, he challenged Clement Greenberg’s dictum that avant-garde and kitsch are diametrically opposed. Relating Fontana’s art to the political and social context in which he worked, White shows how Fontana used the materials and techniques of mass culture to comment on the fate of the avant-garde under Italian fascism and the postwar “economic miracle.” At a time when Fontana’s work is commanding record prices, this new interpretation of the work assures that it has unprecedented critical relevance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1961 , นิทรรศการเดี่ยวโดยศิลปินชาวอิตาลีอาร์เจนตินาลูซิฟอนพบกับเสียดแทงวิจารณ์คำตอบจากนิวยอร์กนักวิจารณ์ศิลปะ ฟอนตานา ( 1899 – 1968 ) รู้จักกันดีในยุโรป สำหรับชุดของฟันขาวให้ผ้าใบภาพวาด , สิบนิวยอร์กฟันและแทงหนา ทาสีสดใส , luridly เฉดสี และตกแต่งด้วยชิ้นแก้วสีหนึ่งในนักวิจารณ์อธิบายงานเป็น " ครึ่งทางระหว่างสรรค์และเครื่องประดับเครื่องแต่งกาย , " โดยวางนิ้วของเขาในความขัดแย้งที่เป็นหัวใจของภาพเขียนเหล่านี้และมากของฟอนงาน : ตัดผ้าใบให้เปรี้ยวจี๊ดการทำลายรูปเคารพแต่ glittery ประดับที่มีรูปแบบล้าสมัยของศิลปที่ไร้ค่า . ลูซิฟอนใน ,แอนโทนี่ขาวตรวจสอบเลือกงานของศิลปินจากปี 1930 ถึง 1960 เถียงว่าตานาทำร้ายอุดมคติของศตวรรษที่ยี่สิบ - ศิลปะโดยแต่งงานกับสุนทรียศาสตร์สมัยใหม่ในอุตสาหกรรมสื่อมวลชนวัฒนธรรมและทำร้ายใจของความบริสุทธิ์ในทางที่คาดการณ์ศิลปะทั้งป๊อปและแนวคิดหลังสมัยใหม่ .
น้ำพุประติมากรรมนามธรรมและภาพวาดศิลปะใน pinks และสีทองของมวลผลิต knick knacks อิ่มตัวการติดตั้งสถาปัตยกรรมด้วยสีเรืองแสงและรังสีอัลตราไวโอเลตและที่หุ้มห่อลูกกวาดสีเอกรงค์ ผ้าใบกับแวว ในการทำเช่นนั้น , ขาวแย้ง เขาท้าทายคือ Clement Greenberg คำแถลงที่เปรี้ยวจี๊ดและตรงข้ามกันเกี่ยวกับฟอนเป็นศิลปะกับการเมืองและสังคมในบริบทที่เขาทำงาน สีขาว แสดงให้เห็นว่า ฟอนตาน่าใช้ วัสดุ และเทคนิคของวัฒนธรรมมวลชนเพื่อแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับชะตากรรมของเปรี้ยวจี๊ด - ภายใต้ลัทธิฟาสซิสต์อิตาลีและความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจหลังสงคราม " " เวลาที่ Fontana ทํางานราคาบันทึกคำสั่งการตีความใหม่นี้ของงานเพื่อให้มั่นใจได้ว่ามันเคยมีความเกี่ยวข้อง