“I’m a lawyer, here to see a client

“I’m a lawyer, here to see a client on death row,” Adam said
weakly, aware o f how nervous he sounded.
“We’ve got nobody on death row, sir.”
“I’m sorry?”
“No such place as death row. We’ve got lots o f them in the
Maximum Security Unit, that’s MSU for short, but you won’t
find no death row here.”
“OK.”
“Name?” she said.
“Adam Hall.”
“And your client?”
“Sam Cayhall.” She seemed unimpressed, and after a few more
questions sent him on his way. Small buildings and trees on each
side of the main prison road made this more like a pleasant street
in a small town than a prison with 5,000 inmates. An arrow on a
road sign pointed left to the Maximum Security Unit. A dirt road
led quickly to some 12-foot high fencing. The unit was a singlestory
flat roof building o f red brick.
Adam stepped unsteadily from his car and stared at the
building. He looked up to the watchtower. A gate slid open a few
feet so he could enter, then closed behind him. A second gate
opened. As Adam went through, a huge guard with a thick neck
and arms as big as Adam’s legs approached.
He held out an enormous black hand and said, “Sergeant
Packer.” Adam shook the hand. “Adam Hall.”
“Here to see Sam.”
“Yes, sir.”
“Your first visit?” They walked toward the building.
“Yeah. Are all death row inmates here?”
“Yes, all forty-seven.” They were at the door. “I have to search
you.
He took Adam’s briefcase from him, and put it down on the
ground. Then he ran his hands up his legs, around his body, and
under his arms, patting expertly around in search o f hidden
weapons. The search was over in seconds. “Not a good day to see
Sam,” he said.
“Whys that?” Adam asked, following Packer.
“Didn’t you know? They’ve fixed a new date for the
execution. The big day is four weeks away. August 8.”
“Four weeks!” Adam said, shocked.
“Afraid so. Papers came from the Mississippi Supreme Court
this morning.”
Adam entered the conference room. Four weeks.


The room was empty. It was a large room divided by a solid wall
of brick and metal; the lawyers had their side and the clients had
theirs. The lower wall was made o f brick, then there was a
counter for the lawyers’ papers. A green metal screen ran from
there up to the ceiling.
“I have to lock this door,” Packer said as he stepped outside.
“We’ll get Sam.” The door closed, and Adam was alone. His
stomach was turning over violently.
Adam began chewing his fingernails. In the center of the screen
in front of him was a gap, four inches by ten, and it was through
this little hole that he would come face-to-face with Sam Cayhall.
Adam jumped as a door was unlocked. The door opened
slowly, and a young white guard stepped into the inmates’ side.
Behind him, in a bright red cotton jumpsuit, was Sam Cayhall.
He frowned, looking hard at the screen, until his eyes landed on
Adam. “Who are you?” he spat. The guard led him across to a
spot directly across from the lawyer and sat him in a chair. Sam
stared at Adam as the guard departed.
This was it, the Cayhall version of a family reunion.
“I’m Adam Hall. I’m a lawyer with Kravitz and Bane.”
Sam took his card and examined it. Adam watched him. Sam
was an old man now, with pale delicate skin and tiny lines around
his eyes. His hair was long, gray, and oily. Deep lines o f age and
sadness cut into his forehead. The only attractive feature was the
set o f deep blue eyes that now looked up at Adam. “You Jew boys
never give up, do you?” he asked.
“I’m not Jewish,” Adam said, returning the stare.
“Then how can you work for Kravitz and Bane?” His words
were soft, slow, and delivered with the patience o f a man who’d
spent nine and a half years alone in a tiny cell.
“We’re an equal opportunity employer.”
“Oh, sure. How many women partners do you have? How
many blacks?” Sam lit a cigarette. “I thought I was finished with
you people.”
“They didn’t send me down here. I volunteered.”

“Why are you so nervous?”
Adam pulled his fingernails away from his teeth. “I’m not
nervous.”
“Sure you are. I’ve seen lots o f lawyers around here, and I’ve
never seen one as nervous as you. What’s the matter, kid? You
afraid I’m coming through the screen after you?”
“Don’t be silly.” Adam tried to smile.
“How old are you?”
“Twenty-six.”
“You look twenty-two. You just finished law school?”
“Last year.”
“You’ve handled death cases before? How many?”
“This is the first.”
“Just great. Those Jewish-American lawyers at Kravitz and
Bane sent you down here to experiment on me, right? I’ve
known for a long time that they secretly wanted me dead, now
this proves it.”
“You need a lawyer, Mr. Cayhall. I’m here to help.”
“I need a lot o f things, boy, but I sure as hell don’t need a
beginner like you. Do you realize, son, that I get at least three
offers a week now from lawyers who want to represent me for
nothing? Big lawyers. Well-known lawyers. You see, son, I’m
famous. There’ll be a book deal, a movie deal, a television series.
I’m worth a lot o f money.”
Adam was shaking his head. “I don’t want any o f that. I’ll sign
a confidentiality agreement.”
“The fact is, Mr. Hall, I hate lawyers.” He leaned forward
slightly and stared at Adam through the hole in the screen.
"You’re twenty-six, you say?”
“Yeah.”
“Born in 1964.”
“That’s right.”

Sam gave this some thought. “Where?”
“Memphis,” Adam replied, without looking at him.
“What you’ve got to understand, son, is that this state needs an
execution, and I’m the nearest victim. Louisiana, Texas, and
Florida are killing them like flies, and the people o f this state can’t
understand why our little chamber is not being used. The more
violent crime we have, the more people beg for executions. It’s
my turn, and you can’t stop it. So where did you grow up?”
“Southern California. LA.”
“Did you know the law has just been changed here? Now we
can die by injection. It’s less cruel. Isn’t that nice? It doesn’t apply
to me though, since my conviction was years ago. I’ll smell the
gas. Are your family still in California?”
For a second, Adam’s heart stopped beating. He sank a few
inches in his chair. “My father’s dead.”
A long minute passed. Sam said, “And your mother?”
“She lives in Portland. Remarried.”
“Where’s your sister?” he asked.
Adam closed his eyes and dropped his head. “She’s in college.”
Sam’s next words were softly spoken. “ I believe her name’s
Carmen, right?”
Adam nodded. “How did you know?” he asked.
“The voice. You sound like your father. Why’d you come here?”
“Eddie sent me.”
Their eyes met briefly, then Sam looked away. He placed his
right hand over his eyes.
“We need to talk,” Adam said quietly.
Sam nodded. “So you’re really Alan,” he said. “My first
grandson. You disappeared in 1967.”
“Something like that. I don’t remember that far back.”
“I heard Eddie went to California, and that there was another
child. Someone told me later her name was Carmen.” He closed

his eyes tightly for a moment. “When did you find out about me?”
“Not until after my fathers funeral. Lee told me.”
Sam relaxed a bit in his chair. “Listen to me, kid. I can see
you’ve been planning this for a long time. But you can’t be my
lawyer. First, I’m beyond help. They’re determined to gas me, for
lots o f reasons. Second, your true identity will be revealed. It’ll be
very embarrassing.”
“Look, I don’t care if the world knows that I’m your
grandson. I’m tired o f all these dirty little family secrets.”
“You don’t understand, kid.”
“So explain it to me. We have four weeks. You can do a lot of
talking in four weeks.”
“Exactly what is it that you want to hear?”
Adam leaned closer to the screen. “First, I want to talk about
the case - appeals, how we handle the legal process, the bombing,
who was with you that night —”
“No one was with me that night.”
“We’ll talk about that. Second, I want to know about my
family. I want to know about your father and his father, and your
brother and cousins. I have the right to know about them. And I
want to know about Eddie.”
Sam took a deep breath and closed his eyes. “You don’t want
much, do you?” he said softly.
Adam reached into his briefcase and removed a thin file. Fie
slid a sheet o f paper and a pen through the opening.
“This is an agreement for legal representation. Sign at the
bottom.”
Sam took the paper. He read it slowly. “I’ll need some time to
think about this, Adam. Let me look over this, make some
changes, and we’ll meet again tomorrow.”
“That’s wasting time.”
“I’ve wasted ten years here. What’s another day?”
Adam put his pen in his pocket and picked up his briefcase.
“I’ll be working out o f our Memphis office. The numbers on the
card. Feel free to call anytime.”
Sam slowly stood up. “Just make sure you come back.”
“I promise.”

The Memphis offices o f Kravitz and Bane were large, thickly
carpeted, and richly decorated. Adam was met by an attractive
young secretary and taken to the corner office o f Baker Cooley,
the managing partner.
“Welcome south,” Cooley said.
“Thanks. I guess you’ve talked to Garner Goodman.”
“Twice. He told me what you’ll be doing. We’ve got a nice
room at the end of this hall with a phone, computer, lots o f space.
It’s yours for, uh, however long you need it.”
Adam nodded. “What kind o f work goes on here?”
“Mostly company stuff. We represent some old banks, and we
do a lot o f local government work. Certainly no criminal work,”
he added quickly, as if criminals were not welcome in his
respectable offices.
“I hope I won’t be in the way here.”
“Not at all. I’m afraid we won’t be much help, though. We’re
not trial lawyers.”
“I’ll be fine. Mr. Goodman and the guys there will help.”
Cooley rubbed his hands as if he wasn’t sure what else to do
with them. “There is one thing, though. Got a call a couple o f
hours ago from a reporter here in Memphis. Asking about the
Cayhall

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมเป็นทนายความ ที่นี่เพื่อดูลูกค้าตาย กล่าวว่า อาดัมf o สูญ ทราบว่าประสาทเขาแต่เพียงแห่ง"เราได้ไม่มีใครบนตาย รัก""ฉันขอ""ไม่เช่นสถานที่เป็นการตาย เราได้ f o จำนวนมากพวกเขาในการหน่วยรักษาความปลอดภัยสูงสุด ที่ MSU สั้น ๆ แต่คุณจะไม่หาแถวไม่ตายที่นี่""OK""ชื่อ" ก็"อาดัมฮอลล์""และลูกค้าของคุณ""สาม Cayhall" เธอดูเหมือน unimpressed และ หลังอีกกี่ถามส่งเขาในทางของเขา อาคารขนาดเล็กและต้นไม้ในแต่ละนี้เพิ่มเติมเช่นถนนรื่นรมย์ที่ถนนคุกหลักทำในตัวเมืองมากกว่าเรือนจำมีผู้ต้องขัง 5000 ลูกศรในการเครื่องหมายชี้ซ้ายกับหน่วยรักษาความปลอดภัยสูงสุด ถนนสกปรกนำอย่างรวดเร็วไปสู่รั้วบางสูง 12 ฟุต หน่วยได้ singlestoryดาดฟ้าอาคารอิฐสีแดง f oอาดัมก้าว unsteadily จากรถของเขา และจ้องไปที่การอาคาร เขามองขึ้นไป watchtower ประตูฝ่อเปิดกี่ฟุตเพื่อให้เขาสามารถใส่ แล้วปิดด้านหลัง ประตูที่สองเปิด ขณะที่อดัมไปผ่าน มียามใหญ่คอหนาและประดับแผ่นดินขนาดใหญ่ที่ขาของอาดัมเขาจัดออกเป็นมือสีดำขนาดใหญ่ และกล่าว ว่า "สิบเอกห่อของ" อาดัมจับมือ "อาดัมฮอลล์""นี่เห็นสาม""ใช่ ที่รักกัน""ครั้งแรกหรือไม่" พวกเขาเดินไปทางอาคาร"ใช่ มีผู้ต้องขังตายทั้งหมดที่นี่""ใช่ ทั้งหมดสี่สิบเจ็ด" พวกที่ประตู "ฉันได้ค้นหาyou.He took Adam’s briefcase from him, and put it down on theground. Then he ran his hands up his legs, around his body, andunder his arms, patting expertly around in search o f hiddenweapons. The search was over in seconds. “Not a good day to seeSam,” he said.“Whys that?” Adam asked, following Packer.“Didn’t you know? They’ve fixed a new date for theexecution. The big day is four weeks away. August 8.”“Four weeks!” Adam said, shocked.“Afraid so. Papers came from the Mississippi Supreme Courtthis morning.”Adam entered the conference room. Four weeks.The room was empty. It was a large room divided by a solid wallof brick and metal; the lawyers had their side and the clients hadtheirs. The lower wall was made o f brick, then there was acounter for the lawyers’ papers. A green metal screen ran fromthere up to the ceiling.“I have to lock this door,” Packer said as he stepped outside.“We’ll get Sam.” The door closed, and Adam was alone. Hisstomach was turning over violently.Adam began chewing his fingernails. In the center of the screenin front of him was a gap, four inches by ten, and it was throughthis little hole that he would come face-to-face with Sam Cayhall.Adam jumped as a door was unlocked. The door openedslowly, and a young white guard stepped into the inmates’ side.Behind him, in a bright red cotton jumpsuit, was Sam Cayhall.He frowned, looking hard at the screen, until his eyes landed onAdam. “Who are you?” he spat. The guard led him across to aspot directly across from the lawyer and sat him in a chair. Samstared at Adam as the guard departed.This was it, the Cayhall version of a family reunion.“I’m Adam Hall. I’m a lawyer with Kravitz and Bane.”Sam took his card and examined it. Adam watched him. Samwas an old man now, with pale delicate skin and tiny lines aroundhis eyes. His hair was long, gray, and oily. Deep lines o f age andsadness cut into his forehead. The only attractive feature was theset o f deep blue eyes that now looked up at Adam. “You Jew boysnever give up, do you?” he asked.“I’m not Jewish,” Adam said, returning the stare.“Then how can you work for Kravitz and Bane?” His wordswere soft, slow, and delivered with the patience o f a man who’dspent nine and a half years alone in a tiny cell.“We’re an equal opportunity employer.”“Oh, sure. How many women partners do you have? Howmany blacks?” Sam lit a cigarette. “I thought I was finished withyou people.”“They didn’t send me down here. I volunteered.”“Why are you so nervous?”Adam pulled his fingernails away from his teeth. “I’m notnervous.”“Sure you are. I’ve seen lots o f lawyers around here, and I’venever seen one as nervous as you. What’s the matter, kid? Youafraid I’m coming through the screen after you?”“Don’t be silly.” Adam tried to smile.“How old are you?”“Twenty-six.”“You look twenty-two. You just finished law school?”“Last year.”“You’ve handled death cases before? How many?”“This is the first.”“Just great. Those Jewish-American lawyers at Kravitz andBane sent you down here to experiment on me, right? I’veknown for a long time that they secretly wanted me dead, nowthis proves it.”“You need a lawyer, Mr. Cayhall. I’m here to help.”“I need a lot o f things, boy, but I sure as hell don’t need abeginner like you. Do you realize, son, that I get at least threeoffers a week now from lawyers who want to represent me fornothing? Big lawyers. Well-known lawyers. You see, son, I’mfamous. There’ll be a book deal, a movie deal, a television series.I’m worth a lot o f money.”Adam was shaking his head. “I don’t want any o f that. I’ll signa confidentiality agreement.”“The fact is, Mr. Hall, I hate lawyers.” He leaned forwardslightly and stared at Adam through the hole in the screen."You’re twenty-six, you say?”“Yeah.”“Born in 1964.”“That’s right.”Sam gave this some thought. “Where?”“Memphis,” Adam replied, without looking at him.“What you’ve got to understand, son, is that this state needs anexecution, and I’m the nearest victim. Louisiana, Texas, andFlorida are killing them like flies, and the people o f this state can’tunderstand why our little chamber is not being used. The moreviolent crime we have, the more people beg for executions. It’smy turn, and you can’t stop it. So where did you grow up?”“Southern California. LA.”“Did you know the law has just been changed here? Now wecan die by injection. It’s less cruel. Isn’t that nice? It doesn’t applyto me though, since my conviction was years ago. I’ll smell thegas. Are your family still in California?”For a second, Adam’s heart stopped beating. He sank a fewinches in his chair. “My father’s dead.”A long minute passed. Sam said, “And your mother?”“She lives in Portland. Remarried.”“Where’s your sister?” he asked.Adam closed his eyes and dropped his head. “She’s in college.”Sam’s next words were softly spoken. “ I believe her name’sCarmen, right?”Adam nodded. “How did you know?” he asked.“The voice. You sound like your father. Why’d you come here?”“Eddie sent me.”Their eyes met briefly, then Sam looked away. He placed hisright hand over his eyes.“We need to talk,” Adam said quietly.Sam nodded. “So you’re really Alan,” he said. “My firstgrandson. You disappeared in 1967.”“Something like that. I don’t remember that far back.”“I heard Eddie went to California, and that there was anotherchild. Someone told me later her name was Carmen.” He closedhis eyes tightly for a moment. “When did you find out about me?”“Not until after my fathers funeral. Lee told me.”Sam relaxed a bit in his chair. “Listen to me, kid. I can see
you’ve been planning this for a long time. But you can’t be my
lawyer. First, I’m beyond help. They’re determined to gas me, for
lots o f reasons. Second, your true identity will be revealed. It’ll be
very embarrassing.”
“Look, I don’t care if the world knows that I’m your
grandson. I’m tired o f all these dirty little family secrets.”
“You don’t understand, kid.”
“So explain it to me. We have four weeks. You can do a lot of
talking in four weeks.”
“Exactly what is it that you want to hear?”
Adam leaned closer to the screen. “First, I want to talk about
the case - appeals, how we handle the legal process, the bombing,
who was with you that night —”
“No one was with me that night.”
“We’ll talk about that. Second, I want to know about my
family. I want to know about your father and his father, and your
brother and cousins. I have the right to know about them. And I
want to know about Eddie.”
Sam took a deep breath and closed his eyes. “You don’t want
much, do you?” he said softly.
Adam reached into his briefcase and removed a thin file. Fie
slid a sheet o f paper and a pen through the opening.
“This is an agreement for legal representation. Sign at the
bottom.”
Sam took the paper. He read it slowly. “I’ll need some time to
think about this, Adam. Let me look over this, make some
changes, and we’ll meet again tomorrow.”
“That’s wasting time.”
“I’ve wasted ten years here. What’s another day?”
Adam put his pen in his pocket and picked up his briefcase.
“I’ll be working out o f our Memphis office. The numbers on the
card. Feel free to call anytime.”
Sam slowly stood up. “Just make sure you come back.”
“I promise.”

The Memphis offices o f Kravitz and Bane were large, thickly
carpeted, and richly decorated. Adam was met by an attractive
young secretary and taken to the corner office o f Baker Cooley,
the managing partner.
“Welcome south,” Cooley said.
“Thanks. I guess you’ve talked to Garner Goodman.”
“Twice. He told me what you’ll be doing. We’ve got a nice
room at the end of this hall with a phone, computer, lots o f space.
It’s yours for, uh, however long you need it.”
Adam nodded. “What kind o f work goes on here?”
“Mostly company stuff. We represent some old banks, and we
do a lot o f local government work. Certainly no criminal work,”
he added quickly, as if criminals were not welcome in his
respectable offices.
“I hope I won’t be in the way here.”
“Not at all. I’m afraid we won’t be much help, though. We’re
not trial lawyers.”
“I’ll be fine. Mr. Goodman and the guys there will help.”
Cooley rubbed his hands as if he wasn’t sure what else to do
with them. “There is one thing, though. Got a call a couple o f
hours ago from a reporter here in Memphis. Asking about the
Cayhall

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมเป็นทนายความที่นี่เพื่อดูลูกค้าในแถวที่ตาย"
อดัมกล่าวว่าไม่ค่อยตระหนักถึงวิธีการที่ประสาทเขาฟัง.
"เราได้มีไม่มีใครประหารครับ."
"ฉันขอโทษ?"
"ไม่มี สถานที่เช่นประหาร เรามีจำนวนมากของพวกเขาในหน่วยรักษาความปลอดภัยสูงสุดที่ MSU สำหรับระยะสั้น แต่คุณจะไม่พบประหารไม่มีที่นี่. "" OK. "" ชื่อ? "เธอกล่าว." อดัมฮอลล์. "" และลูกค้าของคุณ ? "" แซม Cayhall. "เธอดูเหมือนไม่รู้สึกประทับใจและหลังจากนั้นอีกไม่กี่คำถามส่งเขาในทางของเขา อาคารขนาดเล็กและต้นไม้ในแต่ละด้านของถนนหลักคุกทำนี้มากขึ้นเช่นสถานที่ที่น่ารื่นรมย์ในเมืองเล็กๆ กว่าคุก 5,000 ผู้ต้องขัง ลูกศรบนป้ายถนนชี้ซ้ายไปหน่วยรักษาความปลอดภัยสูงสุด ถนนลูกรังนำอย่างรวดเร็วบางส่วน 12 ฟุตรั้วสูง หน่วยเป็น singlestory อาคารหลังคาแบนของอิฐแดง. อดัมโทงเทงก้าวออกมาจากรถของเขาและจ้องที่อาคาร เขามองขึ้นไปบนหอคอย ประตูเลื่อนเปิดไม่กี่ฟุตเพื่อที่เขาจะใส่แล้วปิดอยู่ข้างหลังเขา ประตูที่สองเปิด ในฐานะที่เป็นอดัมเดินผ่านยามขนาดใหญ่ที่มีความหนาคอและแขนเป็นใหญ่เป็นขาของอดัมเดินเข้ามาใกล้. เขาจัดออกมือสีดำอย่างมากและกล่าวว่า "จ่าเกย์." อดัมจับมือ "อดัมฮอลล์." "ที่นี่เพื่อดูแซม." "ใช่ครับ." "ครั้งแรกของคุณ?" พวกเขาเดินไปยังอาคาร. "ใช่ มีการประหารนักโทษทั้งหมดที่นี่? "" ใช่ทั้งหมด 47. "พวกเขาอยู่ที่ประตู "ผมต้องค้นหาคุณ. เขาเอากระเป๋าเอกสารของอดัมจากเขาและวางมันลงบนพื้นดิน จากนั้นเขาก็วิ่งมือของเขาขึ้นขาของเขารอบร่างกายของเขาและใต้วงแขนของเขาตบรอบเชี่ยวชาญในการค้นหาของที่ซ่อนอาวุธ การค้นหาถูกกว่าในไม่กี่วินาที "ไม่ได้เป็นวันที่ดีที่จะเห็นแซม" เขากล่าว. "ที่ whys?" อดัมถามว่าต่อไปนี้เกย์. "คุณจะไม่ทราบหรือไม่? พวกเขาได้รับการแก้ไขวันที่ใหม่สำหรับการดำเนินการ วันใหญ่สี่สัปดาห์ 8 สิงหาคม "" สี่สัปดาห์! "อดัมกล่าวว่าตกใจ." เพื่อให้กลัว เอกสารมาจากแม่น้ำมิสซิสซิปปีศาลฎีกาในเช้าวันนี้. "อดัมเข้ามาในห้องประชุม สี่สัปดาห์. ห้องพักเป็นที่ว่างเปล่า มันเป็นห้องขนาดใหญ่แบ่งออกโดยผนังทึบของอิฐและโลหะ ทนายความมีด้านของพวกเขาและลูกค้าที่มีพวกเขา ผนังที่ต่ำกว่าที่ทำจากอิฐแล้วมีเคาน์เตอร์สำหรับเอกสารที่ทนายความ หน้าจอโลหะสีเขียววิ่งออกมาจากที่นั่นถึงเพดาน. "ผมต้องล็อคประตูนี้" เกย์กล่าวว่าในขณะที่เขาก้าวออกไปข้างนอก. "เราจะได้รับแซม." ประตูปิดและอดัมเป็นคนเดียว ของเขาในกระเพาะอาหารได้รับการพลิกรุนแรง. อดัมเริ่มเคี้ยวเล็บของเขา ในใจกลางของหน้าจอในด้านหน้าของเขาเป็นช่องว่างสี่สิบนิ้วและมันก็ผ่านนี้หลุมเล็กๆ น้อย ๆ ที่เขาจะมาใบหน้าเพื่อใบหน้ากับแซม Cayhall. อดัมเพิ่มขึ้นเป็นประตูถูกปลดล็อก ประตูเปิดอย่างช้าๆและยามหนุ่มผิวขาวก้าวเข้าไปด้านผู้ต้องขัง. ด้านหลังของเขาในผ้าฝ้ายสีแดงสดใส jumpsuit เป็นแซม Cayhall. เขาขมวดคิ้วมองอย่างหนักที่หน้าจอจนดวงตาของเขาลงบนอดัม "คุณเป็นใคร?" เขาถ่มน้ำลาย ยามทำให้เขาผ่านไปยังจุดที่ตรงข้ามกับทนายความและนั่งอยู่ในเก้าอี้ แซมจ้องที่อดัมเป็นยามออก. นี้มันเป็นรุ่น Cayhall ชุมนุมของครอบครัว. "ฉันอดัมฮอลล์ ฉันทนายความกับรวิตซ์และสารพิษ. "แซมเอาบัตรของเขาและตรวจสอบมัน อดัมดูเขา แซมเป็นคนเก่าตอนนี้มีผิวที่บอบบางอ่อนและเส้นเล็ก ๆ รอบดวงตาของเขา ผมของเขาเป็นเวลานาน, สีเทา, และผิวมัน เส้นลึกของอายุและความโศกเศร้าตัดเข้าไปในหน้าผากของเขา คุณลักษณะเฉพาะที่น่าสนใจคือชุดของตาสีฟ้าลึกที่ตอนนี้มองมาที่อดัม "คุณเด็กชายชาวยิวไม่เคยยอมแพ้คุณ?" เขาถาม. "ผมไม่ได้ของชาวยิว" อดัมกล่าวว่าจ้องมองกลับมาได้. "แล้ววิธีการที่คุณสามารถทำงานรวิตซ์และสารพิษ?" คำพูดของเขาก็อ่อนช้าและพร้อมกับคน Ofa อดทนที่ต้องการใช้เวลาเก้าปีครึ่งอยู่คนเดียวในเซลล์เล็กๆ . "เรานายจ้างโอกาสที่เท่าเทียมกัน." "โอ้แน่ใจว่า วิธีการหลายคู่ค้าผู้หญิงที่คุณมี? วิธีหลายคนผิวดำ? "แซมไฟบุหรี่ "ผมคิดว่าผมจบด้วยคุณคน." "พวกเขาไม่ได้ส่งฉันลงที่นี่ ผมอาสา. "" ทำไมคุณประสาทเพื่อ? "อดัมดึงเล็บของเขาออกไปจากฟันของเขา "ผมไม่ได้ประสาท." "แน่นอนว่าคุณเป็น ผมเคยเห็นจำนวนมากของทนายความรอบ ๆ ที่นี่และฉันไม่เคยเห็นเป็นหนึ่งในประสาทในขณะที่คุณ เป็นอะไรที่เด็ก? คุณกลัวผมที่ผ่านมาทางหน้าจอหลังจากที่คุณได้หรือไม่"" อย่าโง่. "อดัมพยายามที่จะยิ้ม." คุณอายุเท่าไหร่? "" ยี่สิบหก. "" คุณมองยี่สิบสอง คุณเพียงแค่เรียนจบกฎหมาย? "" ปีที่แล้ว. "" คุณได้รับการจัดการกรณีตายมาก่อนหรือไม่ วิธีการหลาย? "" นี่เป็นครั้งแรก. "" แค่ที่ดี ผู้ที่ทนายความชาวยิวอเมริกันที่รวิตซ์และสารพิษส่งลงที่นี่ในการทดสอบกับฉันใช่มั้ย? ผมเคยรู้จักกันมาเป็นเวลานานว่าพวกเขาต้องการให้ผมแอบตายตอนนี้พิสูจน์มัน. "" คุณต้องทนายความนาย Cayhall ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยให้. "" ผมต้องการมากของสิ่งที่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง แต่ผมแน่ใจว่าเป็นนรกไม่จำเป็นต้องมีการเริ่มต้นเช่นเดียวกับคุณ คุณตระหนักถึงลูกชายที่ฉันได้รับอย่างน้อยสามข้อเสนอต่อสัปดาห์ในขณะนี้จากทนายความที่ต้องการแสดงฉันเพื่ออะไร? ทนายความบิ๊ก ทนายความที่รู้จักกันดี คุณจะเห็นลูกชายของผมที่มีชื่อเสียง จะมีการจัดการหนังสือข้อตกลงภาพยนตร์ละครทีวี. ฉันคุ้มค่าเงินเป็นจำนวนมาก. "อดัมก็สั่นหัวของเขา "ฉันไม่ต้องการใด ๆ ที่ ฉันจะลงนามในข้อตกลงการรักษาความลับ. "" ความจริงก็คือนายฮอลล์, ฉันเกลียดทนายความ. "เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและจ้องที่อดัมผ่านหลุมในหน้าจอ." คุณยี่สิบหกคุณพูด? " "ใช่." "เกิดในปี 1964" "ที่เหมาะสม." แซมให้นี้บางคนคิดว่า. "ที่ไหน?" "เมมฟิส" อดัมตอบโดยไม่ได้มองไปที่เขา. "สิ่งที่คุณได้มีการเข้าใจลูกชายคือ รัฐนี้ต้องการการดำเนินการและฉันเหยื่อที่ใกล้ที่สุด. หลุยเซีย, เท็กซัสและฟลอริด้าจะฆ่าพวกเขาเช่นแมลงวันและคนของรัฐนี้ไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมห้องเล็กๆ ของเราไม่ได้ถูกใช้. ยิ่งอาชญากรรมรุนแรงเรามีผู้คนมากขึ้นขอประหารชีวิต. ก็เปิดของฉันและคุณไม่สามารถหยุดมันได้. ดังนั้นที่คุณไม่ได้เติบโตขึ้นมา? "" แคลิฟอร์เนียภาคใต้. แอล. "" คุณรู้ไหมว่ากฎหมายมีการเปลี่ยนแปลงเพียงที่นี่? ตอนนี้เราสามารถตายโดยการฉีด. มันโหดร้ายน้อย. ไม่ดีที่มันใช้ไม่ได้กับผมแต่เนื่องจากความเชื่อมั่นของฉันคือปีที่ผ่านมา. ฉันจะได้กลิ่นก๊าซ. มีครอบครัวของคุณยังคงอยู่ในรัฐแคลิฟอร์เนีย? "สำหรับสองหัวใจของอาดัมหยุดเต้น. เขาจมลงไม่กี่นิ้วเก้าอี้ของเขา "พ่อของฉันตาย." นาทีผ่านไปนาน แซมกล่าวว่า "และคุณแม่ของคุณ?" "เธออาศัยอยู่ในพอร์ตแลนด์ แต่งงาน. "" ที่เป็นน้องสาวของคุณ? "เขาถาม. อดัมปิดตาของเขาและหัวของเขาลดลง "เธออยู่ในวิทยาลัย." แซมต่อไปคำพูดเบา ๆ "ผมเชื่อว่าชื่อของเธอคาร์เมนใช่มั้ย?" อดัมพยักหน้า "คุณรู้ได้ยังไง?" เขาถาม. "เสียง คุณเสียงเหมือนคุณพ่อของคุณ ทำไมคุณมาที่นี่? "" เอ็ดดี้ส่งฉัน. "สายตาของพวกเขาได้พบในเวลาสั้นๆ แล้วมองออกไปแซม เขาวางของเขามือข้างขวาเหนือดวงตาของเขา. "เราต้องการที่จะพูดคุย" อดัมกล่าวว่าเงียบ ๆ . แซมพยักหน้า "ดังนั้นคุณจริงๆลัน" เขากล่าว "ครั้งแรกของฉันหลานชาย คุณหายไปในปี 1967 "" สิ่งที่ต้องการที่ ผมจำไม่ได้ว่าไกลกลับ. "" ผมได้ยินเอ็ดดี้ไปแคลิฟอร์เนียและที่มีอีกเด็ก มีคนบอกฉันในภายหลังชื่อของเธอคือคาร์เมน. "เขาปิดตาของเขาแน่นสักครู่ "เมื่อไหร่ที่คุณหาข้อมูลเกี่ยวกับผมได้ไหม" "ไม่จนกว่าจะหลังจากงานศพของบรรพบุรุษของเรา ลีบอกฉัน. "แซมผ่อนคลายบิตในเก้าอี้ของเขา "ฟังฉันเด็ก ฉันสามารถดูที่คุณได้รับการวางแผนนี้มาเป็นเวลานาน แต่คุณไม่สามารถจะเป็นของฉันทนายความ ครั้งแรกที่ฉันเกินความช่วยเหลือ พวกเขากำลังมุ่งมั่นที่จะก๊าซฉันสำหรับจำนวนมากด้วยเหตุผล ประการที่สองตัวตนที่แท้จริงของคุณจะได้รับการเปิดเผย มันจะน่าอายมาก. "" ดูผมไม่สนใจว่าโลกรู้ว่าผมของคุณหลานชาย ฉันเหนื่อยกับการทั้งหมดเหล่านี้ความลับของครอบครัวเล็ก ๆ น้อย ๆ สกปรก. "" คุณไม่เข้าใจเด็ก. "" ดังนั้นอธิบายให้ฉัน เรามีสี่สัปดาห์ คุณสามารถทำมากของการพูดคุยในสี่สัปดาห์. "" ว่าอะไรคือสิ่งที่คุณต้องการจะได้ยิน? "อดัมโน้มตัวใกล้ชิดกับหน้าจอ "ครั้งแรกที่ผมต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับกรณี - ดึงดูดความสนใจวิธีการที่เราจัดการกับกระบวนการทางกฎหมาย, การระเบิด, ที่อยู่กับคุณในคืนนั้น -". "ไม่มีใครอยู่กับฉันในคืนนั้น" "เราจะพูดคุยเกี่ยวกับการที่ ประการที่สองผมต้องการทราบเกี่ยวกับฉันครอบครัว ฉันต้องการที่จะรู้เกี่ยวกับพ่อและพ่อของเขาของคุณและคุณพี่ชายและญาติ ผมมีสิทธิที่จะรู้เกี่ยวกับพวกเขา และผมต้องการทราบเกี่ยวกับเอ็ดดี้. "แซมเอาลมหายใจลึกและปิดตาของเขา "คุณไม่ต้องการที่มากคุณ?" เขาพูดเบา ๆ . อดัมเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเขาและลบไฟล์บาง เหม่เลื่อนแผ่นกระดาษและปากกาผ่านการเปิด. "นี่คือข้อตกลงการเป็นตัวแทนทางกฎหมาย เข้าสู่ระบบที่ด้านล่าง. "แซมเอากระดาษ เขาอ่านมันช้า "ฉันจะต้องใช้เวลาที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อดัม ผมขอดูมากกว่านี้ทำให้บางเปลี่ยนแปลงและเราจะพบกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้. "" นั่นคือการสูญเสียเวลา. "" ผมเคยสูญเสียสิบปีที่นี่ มีอะไรอีกวันหนึ่ง? "อดัมวางปากกาในกระเป๋าของเขาและหยิบกระเป๋าเอกสารของเขา." ผมจะทำงานออกจากสำนักงานของเราเมมฟิส ตัวเลขบนบัตร รู้สึกฟรีเพื่อโทรได้ตลอดเวลา. "แซมช้าลุกขึ้นยืน "เพียงแค่ให้แน่ใจว่าคุณกลับมา." "ผมสัญญาว่า." สำนักงานของเมมฟิสรวิตซ์และสารพิษมีขนาดใหญ่, หนาปูพรมและตกแต่งอย่างหรูหรา อดัมได้พบกับที่น่าสนใจเลขานุการหนุ่มสาวและถูกนำตัวไปยังสำนักงานมุมของเบเคอร์คูลลีย์เป็นหุ้นส่วนผู้จัดการ. "ยินดีต้อนรับใต้" คูลลีย์กล่าวว่า. "ขอบคุณ ผมคิดว่าคุณได้พูดคุยกับการ์เนอร์กู๊ดแมน. "" สองครั้ง เขาบอกผมว่าสิ่งที่คุณจะทำ เรามีความสุขห้องพักในตอนท้ายของห้องโถงนี้กับโทรศัพท์คอมพิวเตอร์จำนวนมากพื้นที่ว่าง. มันเป็นของคุณสำหรับเอ่อ แต่ระยะเวลาที่คุณต้องการมัน. "อดัมพยักหน้า "สิ่งที่ชนิดของการทำงานไปที่นี่?" "สิ่งที่ บริษัท ส่วนใหญ่ เราเป็นตัวแทนบางธนาคารเก่าและเราทำมากของการทำงานของรัฐบาลท้องถิ่น แน่นอนว่าไม่มีความผิดทางอาญาการทำงาน "เขากล่าวเสริมได้อย่างรวดเร็วเช่นถ้าคนร้ายไม่ได้รับการต้อนรับในของเขาสำนักงานเกียรติ." ฉันหวังว่าฉันจะไม่อยู่ในทางที่นี่. "" ไม่ได้ทั้งหมด ผมเกรงว่าเราจะไม่ช่วยมาก แต่ เราไม่ได้ทนายความคดี. "" ฉันจะได้รับการปรับ นายกู๊ดแมนและพวกที่มีจะช่วยให้. "คูลลีย์ลูบมือของเขาราวกับว่าเขาไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรกับพวกเขา "มีสิ่งหนึ่งที่แม้ว่า ได้รับโทรศัพท์ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาจากนักข่าวที่นี่ในเมมฟิส ถามเกี่ยวกับCayhall

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมเป็นทนาย มาที่นี่เพื่อพบลูกค้าในแดนประหาร " อดัมกล่าว
อย่างอ่อน ทราบ F o วิธีประสาทเขาเป่า .
" เราก็ไม่มีใครเสียชีวิตครับ "
" ครับ "
" ไม่มีสถานที่เป็นโทษประหาร เราเคยมี F o ใน
หน่วยความปลอดภัยสูงสุดของมหาวิทยาลัยที่สั้นๆ แต่ก็ไม่พบ ประหาร ครับ
"
"
" OK . " ชื่ออะไรคะ ? " เธอกล่าวว่า .
" อดัมฮอลล์ "
" และลูกค้าของคุณ "
" แซม cayhall ." เธอดูผิดหวังและไม่กี่เพิ่มเติม
คำถามส่งเขาในทางของเขา อาคารขนาดเล็กและต้นไม้ในแต่ละ
ถนนคุกหลักทำเหมือนถนน
ในเมืองเล็ก ๆ กว่าคุกที่มีนักโทษ 5000 ลูกศรบน
ป้ายชี้ไปทางซ้าย ให้หน่วยรักษาความปลอดภัยสูงสุด ถนนดิน
LED อย่างรวดเร็วบางฟันดาบ 12 ฟุตสูง หน่วยเป็น singlestory