My Story BeginsIn 1825, I was ten y

My Story Begins
In 1825, I was ten years old. My father and mother were dead. I
lived with my aunt and uncle, Mr. and Mr.s Reed. Their house
was called Gateshead Hall. The house was in Yorkshire, in the
north of England. My Aunt and Uncle Reed had two children - a
boy, John, and a girl, Eliza.
I liked my Uncle Reed and he liked me. But in 1825, my
uncle died. After that, I was very unhappy. My Aunt Reed did
not like me. And John and Eliza were unkind to me.
It was a cold, rainy day in December. All of us were in the
house. I wanted to be alone. I wanted to read. I opened a book.
Then I heard my Cousin John's voice.
'Jane! Jane Eyre! Where are you?' John shouted. He came
into the room and he saw me.
'Why are you reading my book?' he asked. 'Give it to me!'
John took the book. He hit my head with it. I screamed. John
hit me again. I pulled his hair and I kicked him.
'Help! Help, Mamma!' John shouted. 'Jane Eyre is hurting me!'
Aunt Reed ran into the room. She pulled me away from John.
'John hit me with a book,' I said. 'I hate him. And I hate you
too!'
'You are a bad girl, Jane,' my aunt said. 'Why do you hate me?'
'You don't like me,' I replied. 'John and Eliza are unkind to me.
I want to leave Gateshead Hall.'
'You want to leave!' Aunt Reed said. 'Where will you go? Your
parents are dead. You cannot live alone.'
Aunt Reed thought for a moment.
'My friend, Mr. Brocklehurst, is the owner of a school,' she
said. 'I will send you to Mr. Brocklehurst's school.'
A few days later, Mr. Brocklehurst came to Gateshead Hall. He
was a very tall man. His eyes were dark and his face was cruel.
'Jane Eyre,' he said to me. 'God does not like bad children. God
punishes bad children, Jane Eyre.'
'God will punish John Reed,' I replied. 'John Reed hits me and
he shouts at me.'
'That is not true. You are a liar, Jane Eyre,' Mr. Brocklehurst
said. 'You must not tell lies. And you must not live here with your
cousins. You will come to Lowood School. You will become a
good girl.'
'I want to come to your school, sir,' I said. 'I want to leave this
house.'
'Bad girls are punished at my school, Jane Eyre,' Mr.
Brocklehurst said. 'The girls work very hard at Lowood.'
'I will work hard. I will be a good pupil, Mr. Brocklehurst,' I
said.
Two weeks later, I left Gateshead Hall. I went to Lowood School.
Lowood School
It was the month of January. I arrived at Lowood School at night.
A servant took me up some stairs and into a big bedroom. There
were many beds in the room. The girls in the beds were asleep.
The servant took me to an empty bed. 1 put on my nightclothes
and I got into bed. Soon, 1 was asleep too.
I woke up very early. A loud bell was ringing. The bedroom was
dark and cold. I watched the other girls. They washed in cold
water and they dressed quickly.
There was a plain brown dress next to my bed. And there was a
pair of ugly, heavy shoes. I washed quickly. Then I put on my new
clothes.
I was very hungry. I followed the other girls down the stairs.
We sat down at long tables in a large dining-room. Our food was
terrible.
'The food is bad again,' one of the girls said.
'Stand up!' a teacher shouted. 'Don't talk!'
We stood up. We did not speak. We walked into a big
schoolroom and we sat down.
There were about eighty girls in the schoolroom. And there
were four classes. The oldest girls were in the fourth class. I was in
the first class.
Four teachers came into the room and we began our lessons.
The lessons were not interesting. First, we read some pages in a
book. Then our teacher asked us questions about those pages.
After four hours, we went outside. It was very cold. Very soon,
a bell rang. Lessons started again.
Three weeks passed. One afternoon, the head teacher came into the
schoolroom. The head teacher's name was Miss Temple. Mr.
Brocklehurst was with her. We all stood up. I stood behind an
older girl. I did not want Mr. Brocklehurst to see me.
Mr. Brocklehurst walked slowly round the room. Everybody
was very quiet. And then I dropped my book!
Mr. Brocklehurst stopped walking. He looked at me.
'Ah! The new girl,' he said. 'Come here, Jane Eyre!' Then he
pointed at two of the older girls. 'You two girls — put Jane Eyre
on that high chair!' he said.
'Look at Jane Eyre, everybody!' Mr. Brocklehurst
said. 'This child is bad. She is a liar. She will be
punished! Miss Temple! Teachers! Girls! Do not talk
to this child.'
Then he spoke to me again.
'Jane Eyre, you must stand on that chair for two
hours,' he said. 'You are a bad girl!'
That evening, I cried and cried. But Miss Temple
was kind to me.
'You are a good pupil, Jane,' she said. 'And you
are not a bad girl. I am your friend, Jane.'
'Thank you, Miss Temple,' I said.
Lowood School was in an unhealthy place. The buildings were wet
and cold. Mr. Brocklehurst owned the school. He was a rich man.
But he did not buy warm clothes for us. And he did not buy good
food for us. Everybody hated him.
In the spring, many of the girls became sick. Some of them left
the school. They never came back. Many of the girls died.
That spring was a terrible time. We had no lessons. Miss
Temple and the other teachers took care of the
sick pupils. Mr. Brocklehurst had to buy better food for us. And he
had to buy warm clothes for us. Mr. Brocklehurst never came to
the school.
The next year, Lowood School moved to a better place. It was a
healthier place. There were new schoolrooms, new bedrooms and a
new dining-room. The new buildings were bright and clean. The
teachers were happy. After that, I was happy at Lowood School
too.
I was a pupil at Lowood School for six years. Then I became a
teacher. I was a teacher at the school for two years. But I never
returned to Gateshead Hall. And the Reeds never wrote to me.
Thornfield Hall
In 1833, I was eighteen years old. In the summer, Miss Temple left
Lowood School. She got married. I wanted to leave Lowood too. I
wanted a new life.
'I will be a governess,' I thought.
I put an advertisement in a newspaper.
I had a reply to my advertisement. The reply was from Mr.s
Fairfax of Thornfield Hall, near Millcote. Millcote was about
seventy miles from Lowood School. Mr.s Fairfax wanted a
governess for a little girl.
I wrote to Mr.s Fairfax immediately. I was going to be a
governess at Thornfield Hall!
I travelled to Millcote in a coach. At Millcote, a servant met
me. He took me to Thornfield Hall. At Thornfield Hall, another
servant opened the door. She was smiling. She took me into a
small, warm room. A lady was in the room. She was sitting by the
fire.
'Are you Mr.s Fairfax?' I asked her.
'Yes, my dear,' she said. 'And you are Miss Eyre. Are you
cold? Sit by the fire, Miss Eyre, A servant will bring you some
food.'
'Mr.s Fairfax is very kind,' I said to myself. 'I will be happy
here.'
'Will 1 see Miss Fairfax tonight?' I asked.
Mr.s Fairfax looked at me. She smiled.
'Miss Fairfax? No, no,' she said. 'Your pupil's name is not Miss
Fairfax. Your pupil is Adele Varens. Adele's mother was a
Frenchwoman. Adele is Mr. Rochester's ward. He takes care of
her.'
'Mr. Rochester? Who is Mr. Rochester?' I asked.
'Mr. Edward Rochester is the owner of Thornfield Hall,' Mr.s
Fairfax said. 'I am his housekeeper. I take care of Thornfield Hall.
Mr. Rochester is not here now. He does not like this house. He is
often away from home.'
I was very tired. Mr.s Fairfax took me up the wide stairs. She
took me to my room. I went to bed immediately. And I slept well.
The next morning, I woke early. The sun was shining. I put on a
plain black dress. I opened my bedroom door. I walked along a
corridor and down the wide stairs. I walked out into the sunny
garden.
I turned and I looked up at my new home. Thornfield Hall was
a beautiful house with many large windows. The garden was
beautiful too.
After a few minutes, Mr.s Fairfax came into the garden. She
spoke to me.
'Good morning, Miss Eyre,' she said. 'You have woken early.
Miss Adele is here. After breakfast, you must take her to the
schoolroom. She must begin her lessons.'
A pretty little girl walked towards me. She was about eight
years old. She spoke to me in French and I replied in French.
After breakfast, I took Adele to the schoolroom. We worked all
morning. Adele enjoyed her lessons and I was happy.
In the afternoon, Mr.s Fairfax took me into all the rooms of
Thornfield Hall. We looked at the paintings and at the beautiful
furniture. We walked along the corridors,
'Come up onto the roof, Miss Eyre,' Mr.s Fairfax said. 'You
will see the beautiful countryside around Thornfield Hall.'
We walked up many stairs. At last, we were at the top of the
house. We walked along the top corridor. Mr.s Fairfax opened a
small door and we walked onto the roof.
'Look, Miss Eyre,' Mr.s Fairfax said. 'You can see for many
miles.'
We stood on the roof for a few minutes. Then we went back
into the house. We walked carefully towards the stairs. The top
corridor was narrow and dark.
Suddenly, I heard a strange laugh.
'Who is that, Mr.s Fairfax?' I asked.
Mr.s Fairfax did not reply. She knocked on a door.
'Grace!' she said. The door opened. Behind the door was a
small room. A servant was standing at the door.
'Be quiet, Grace, please,' Mr.s Fairfax said.
The woman looked at Mr.s Fairfax. Then she closed the door.
'That was Grace Poole,' Mr.s Fairfax said. 'She works up here.
Sometimes she laughs and talks with the other servants. Don't
worry about Grace. Please come downstairs now, Miss Eyre.'
Mr. Rochester
Three months passed. I had not met the owner of Thornfield Hall.
Mr. Rochester had not come home.
One January afternoon, I went out and I walked towards the
road. I was going to the village of Hay. I was going to post a letter
in the village. Hay was two miles from Thornfield Hall. The day
was fine but it was very cold. I walked quickly and soon I was near
the village.
Suddenly, a big black-and-white dog ran past me. A moment
later, a man on a black horse followed the dog.
Then, I heard an angry shout. The dog ran past me again. It was
barking l

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่มต้นเรื่องราวของฉันใน 1825 ผม 10 ขวบ พ่อและแม่ของฉันตาย ฉันอาศัยอยู่กับป้าและลุง ฉันนายและ Mr.s Reed บ้านของพวกเขามีเรียก Gateshead ฮอลล์ บ้านอยู่ในยอร์คเชียร์ ในการทางตอนเหนือของอังกฤษ ป้าและลุงลิ้นมีเด็กสอง - การเด็กผู้ชาย จอห์น และผู้หญิง อีไลซ่าผมชอบลุงลิ้นของฉัน และเขาชอบฉัน แต่ ใน 1825 ของฉันลุงเสียชีวิต หลังจากนั้น ผมไม่มีความสุขมาก ลิ้นของฉันป้าไม่ได้ไม่เหมือนผม และจอห์นและ Eliza unkind กับฉันมันเป็นวันฝนตกเย็น ในเดือนธันวาคม เราอยู่ในบ้าน ฉันอยากอยู่คนเดียว อยากจะอ่าน เปิดหนังสือจากนั้น ผมได้ยินเสียงจอห์นลูกพี่ลูกน้องของฉัน' เจน เจนแอร์ อยู่ไหน? " จอห์นตะโกน เขามาเป็นโรงแรมดี และเขาเห็นฉัน 'ทำไมเป็นคุณอ่านหนังสือของฉัน "เขาถาม 'ให้ฉัน'จอห์นเอาหนังสือ เขาตีหัวของฉันด้วย ฉันกรีดร้อง จอห์นตีอีกด้วย ผมดึงผมของเขา และฉันเตะเขา' ช่วย ช่วย Mamma !' จอห์นตะโกน 'เจนแอร์จะทำร้ายฉัน'ป้ากกวิ่งเข้าไปในห้อง เธอดึงฉันออกจากจอห์น 'จอห์นตีกับหนังสือ ฉันกล่าว ' ฉันเกลียดเขา และเกลียดชังคุณเกินไป!'ป้ากล่าวว่า 'คุณเป็นผู้หญิงไม่ดี เจน 'ทำไมทำคุณเกลียดฉันหรือ"'คุณไม่ต้องการฉัน ผมตอบ ' จอห์นและอีไลซ่าเป็น unkind กับฉันต้องการปล่อย Gateshead ฮอลล์ ''คุณต้องไป' ป้า Reed กล่าว ' ที่จะไปหรือไม่ ของคุณพ่อแม่จะตาย คุณไม่สามารถอยู่ตามลำพังได้ 'ป้ากกคิดครู่'เพื่อนของฉัน นาย Brocklehurst เป็นเจ้าของโรงเรียน เธอกล่าวว่า 'ฉันจะส่งคุณไปโรงเรียนนาย Brocklehurst 'ไม่กี่วันต่อมา นาย Brocklehurst มาถึงหอ Gateshead เขามีชายคนหนึ่งสูงมาก ตามีสีเข้ม และใบหน้าของเขาโหดร้าย'เจนแอร์ เขากล่าวว่า ผม ' พระเจ้าเหมือนเด็กไม่ พระเจ้าpunishes เด็กดี เจนแอร์ ''พระเจ้าจะลงโทษจอห์น Reed ผมตอบ ' จอห์นกกฮิตฉัน และเขา shouts ที่ผม '' ที่ไม่เป็นความจริง คุณเป็นคนโกหก เจนแอร์ นาย Brocklehurstกล่าวว่า ' คุณไม่ต้องบอกอยู่ และคุณต้องไม่อยู่ที่นี่กับของคุณลูกพี่ลูกน้อง คุณจะมาที่โรงเรียน Lowood คุณจะกลายเป็นการสาวดี ''อยากให้มาโรงเรียนของคุณ ที่รัก ฉันกล่าว ' อยากจะปล่อยบ้าน.''ผู้หญิงไม่ดีจะโทษโรงเรียนของฉัน เจนแอร์ MrBrocklehurst กล่าวว่า 'หญิงทำงานหนักมากที่ Lowood ' ' จะทำงาน จะเป็นนักเรียนดี นาย Brocklehurst ฉันกล่าวว่าสัปดาห์ที่สองหลังจาก ฉันซ้าย Gateshead ฮอลล์ ผมไปโรงเรียน Lowood โรงเรียน Lowoodเดือนมกราคมได้ ฉันถึงโรงเรียน Lowood ในเวลากลางคืนข้าราชการเอาผม ขึ้นบันไดบาง และ เป็นห้องนอนใหญ่ มีมีหลายเตียงในห้อง หญิงในห้องพักหลับได้คนรับใช้เอาฉันเป็นเตียงว่างเปล่า 1 ใส่ใน nightclothes ของฉันและผมมีเตียง เร็ว ๆ นี้ 1 ได้หลับมากเกินไปฉันตื่นเช้ามาก ระฆังดังถูก ringing มีห้องนอนมืด และเย็น ผมเห็นผู้หญิงอื่น พวกเขาล้างในน้ำเย็นน้ำและพวกเขาแต่งตัวอย่างรวดเร็ว มีชุดสีน้ำตาลธรรมดาติดกับเตียงของฉัน และมีการคู่ของรองเท้าน่าเกลียด หนัก ผมล้างอย่างรวดเร็ว แล้วผมใส่ในของฉันใหม่เสื้อผ้าที่ผมหิวมาก ผมตามผู้หญิงลงบันไดเรานั่งลงที่ตารางยาวใหญ่รับประทานอาหารห้องพัก อาหารของเราน่ากลัว'อาหารเสียอีก หญิงหนึ่งกล่าวว่า'ยืน ' ครูตะโกน 'อย่าพูด'เรายืนขึ้น เราไม่ได้พูด เราเดินเข้าไปในใหญ่schoolroom และเรานั่งลงยังมีหญิงประมาณแปดใน schoolroom และมีชั้นสี่ได้ หญิงเก่าแก่ที่สุดในชั้นสี่ได้ ผมอยู่ในชั้นแรกครูสี่มาในห้อง และเราเริ่มสอนบทเรียนไม่น่าสนใจ ครั้งแรก เราอ่านบางหน้าในการจอง แล้ว ครูของเราถามเราเกี่ยวกับเพจเหล่านั้นหลังจาก 4 ชั่วโมง เราไปนอก มันก็เย็นมาก เร็ว ๆ นี้เบลล์เป็นรัง บทเรียนเริ่มต้นอีกครั้งสามสัปดาห์ที่ผ่าน บ่ายหนึ่ง ครูใหญ่เข้ามาschoolroom ชื่อของอาจารย์ใหญ่วัด นางสาว นายอภิรักษ์โกษะโยธินBrocklehurst กับเธอได้ เราทุกคนยืนขึ้น ยืนอยู่เบื้องหลังการสาวเก่า ฉันไม่ต้อง Brocklehurst นายเห็นฉันนาย Brocklehurst ช้าเดินรอบห้อง ทุกคนได้บรรยากาศ แล้ว ผมหลุดจองของฉันนาย Brocklehurst หยุดเดิน เขามองที่ฉัน ' Ah สาวใหม่ เขากล่าวว่า "มานี่ เจนแอร์" แล้วเขาชี้ไปที่สองสาวเก่า ' คุณผู้หญิงสองตัวใส่เจนแอร์บนเก้าอี้ที่สูง!' เขากล่าวว่า' ดูเจนแอร์ ทุกคน!' นาย Brocklehurstกล่าวว่า ' เด็กคนนี้ไม่ดี เธอเป็นคนโกหก เธอจะลงโทษ นางสาววัด ครู หญิง ไม่ต้องพูดลูกนี้ 'แล้ว เขาพูดกับฉันอีกครั้ง' เจนแอร์ คุณต้องยืนบนเก้าอี้ที่สองชั่วโมง, "เขากล่าวว่า 'คุณเป็นผู้หญิงไม่ดี'คืนนั้น ฉันร้อง และร้อง แต่พลาดวัดแนะนำให้ฉัน'คุณเป็นนักเรียนดี เจน เธอกล่าว ' และคุณไม่สาวไม่ ฉันเพื่อน เจน.''ขอบคุณ วัดนางสาว ผมพูดโรงเรียน Lowood ในสถานที่ไม่แข็งแรงได้ อาคารที่เปียกและเย็น นาย Brocklehurst เป็นเจ้าของโรงเรียน เขาเป็นคนรวยแต่เขาไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าที่อบอุ่นสำหรับเรา และเขาก็ไม่ซื้อดีอาหารสำหรับเรา ทุกคนเกลียดชังท่านในฤดูใบไม้ผลิ หญิงมากมายเป็นป่วย บางส่วนของพวกเขาที่เหลือโรงเรียน พวกเขาไม่เคยกลับมา หลายหญิงตายสปริงที่ถูกเวลาที่น่ากลัว เราเรียนไม่ได้ นางสาววัดและครูอื่น ๆ ค่ะ นักเรียนที่ป่วย นาย Brocklehurst ก็ต้องซื้ออาหารที่ดีสำหรับเรา และเขาก็ต้องซื้อเสื้อผ้าที่อบอุ่นสำหรับเรา นาย Brocklehurst ไม่เคยมาโรงเรียนปีถัดไป โรงเรียน Lowood ย้ายไปดีกว่า มันเป็นการมีสุขภาพดี มี schoolrooms ใหม่ ห้องนอนใหม่และร้านอาหารห้องใหม่ อาคารใหม่ถูก และสะอาด ที่ครูมีความสุข หลังจากนั้น ฉันมีความสุขที่โรงเรียน Lowoodเกินไปผมนักเรียนโรงเรียน Lowood หกปี จาก นั้นเป็นการครู ผมเป็นครูที่โรงเรียน 2 ปี แต่ฉันไม่เคยกลับไปหอ Gateshead และ Reeds เคยเขียนถึงฉัน Thornfield ฮอลล์ใน 1833 ผมอายุสิบแปดปี ในฤดูร้อน ซ้ายวัดนางสาวLowood โรงเรียน เธอได้แต่งงาน อยากจะปล่อย Lowood เกินไป ฉันต้องการชีวิตใหม่'ฉันจะเป็น governess ฉันคิดว่าใส่ลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์ผมตอบกลับไปโฆษณาของฉัน การตอบถูกจาก Mr.sแฟร์แฟกซ์ของ Thornfield ฮอลล์ ใกล้ Millcote Millcote กำลังไมล์เซเว่นตี้จากโรงเรียน Lowood Mr.s แฟร์แฟกซ์ที่ต้องการgoverness สำหรับสาวน้อยฉันเขียนไปแฟร์แฟ็กซ์ Mr.s ทันที ผมไปได้governess ฮอลล์ Thornfieldผมเดินทางไป Millcote ในรถเป็นการ ที่ Millcote ข้าราชการเป็นไปตามฉัน เขาก็พาผมไปห้อง Thornfield Thornfield ฮอลล์ อื่นคนรับใช้เปิดประตู เธอไม่ยิ้ม เธอเอาฉันเข้าไปในตัวห้องขนาดเล็ก อบอุ่น ผู้หญิงอยู่ในห้อง เธอนั่งโดยการไฟไหม้ 'บ้างคุณแฟร์แฟ็กซ์ Mr.s' ฉันถามเธอ'ใช่ ยาหยี ก็ ' และคุณแอร์นางสาว มีคุณเย็น นั่ง โดยไฟ แอร์มิส ข้าราชการจะนำคุณอาหาร ''Mr.s แฟร์แฟกซ์มีดี ผมพูดกับตัวเอง ' ฉันจะมีความสุขที่นี่ "'จะ 1 ดูแฟร์แฟ็กซ์นางสาวคืนนี้" ถามดูแฟร์แฟ็กซ์ Mr.s ที่ฉัน เธอยิ้ม' มิสแฟร์แฟ็กซ์ ไม่ ไม่ ก็ ' ชื่อของนักเรียนไม่พลาดแฟร์แฟ็กซ์ นักเรียนของคุณคือ Adele Varens มารดาของ AdeleFrenchwoman Adele เป็น ward นายเชสเตอร์ เขาจะดูแลเธอ '' นายเชสเตอร์ นายเชสเตอร์เป็นใคร? " ถาม'นายเอ็ดเวิร์ดโรเชสเตอร์เป็นเจ้าของ Thornfield ฮอลล์ Mr.sแฟร์แฟ็กซ์กล่าว ' ฉันเป็นแม่บ้านของเขา ฉันดูแลของ Thornfield ฮอลล์นายเชสเตอร์ได้ที่นี่เดี๋ยวนี้ เขาไม่ชอบบ้านหลังนี้ เขาเป็นมักจะพัก 'ผมเหนื่อยมาก Mr.s แฟร์แฟ็กซ์เอาฉันขึ้นบันไดกว้าง เธอเอาฉันไปที่ห้องของฉัน ฉันนอนต่อไปทันที และฉันไปไหนดีเช้าวันถัดไป ตื่นเช้า ดวงอาทิตย์ส่องแสง ผมใส่เป็นเครื่องแต่งกายสีดำธรรมดา เปิดประตูห้องนอนของฉัน ฉันเดินไปตามภายในและ ลงบันไดกว้าง ฉันเดินออกไปที่ซันนี่สวนฉันเปิด และมองขึ้นที่บ้านของฉันใหม่ Thornfield ฮอลล์ได้บ้านสวยงาม ด้วยหน้าต่างขนาดใหญ่มาก มีสวนสวยเกินไป หลังจากไม่กี่นาที แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s มาเข้าสวน เธอพูดกับฉัน'สวัสดี นางสาวแอร์ ก็ ' คุณได้ตื่นเช้านางสาว Adele ที่อยู่ หลังอาหารเช้า คุณต้องพาเธอไปschoolroom เธอต้องเริ่มต้นเรียนเธอ 'สาวสวยเดินเข้าไปหาผม เธอเกี่ยวกับแปดปีเก่า เธอพูดกับฉันในฝรั่งเศส และผมตอบไปในฝรั่งเศสหลังอาหารเช้า ฉันเอาอะเดลไปใน schoolroom เราทำงานทั้งหมดตอนเช้า อะเดลชอบบทของเธอ และฉันมีความสุข ในช่วงบ่าย แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s เอาฉันเข้าไปในห้องพักทั้งหมดของThornfield ฮอลล์ เรามอง ที่ภาพ และความสวยงามจำหน่ายเฟอร์นิเจอร์ เราเดินตามทางเดิน'ขึ้นมาบนดาดฟ้า นางสาวแอร์ แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s กล่าว ' คุณจะดูสวยงามชนบทรอบ ๆ ฮอลล์ Thornfield .'เราเดินขึ้นบันไดมาก ในที่สุด เราได้ที่นี้บ้าน เราเดินตามทางเดินด้านบน เปิดแฟร์แฟ็กซ์ Mr.sประตูเล็กและเราเดินบนหลังคา'ดู นางสาวแอร์ แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s กล่าว ' คุณสามารถดูได้ในหลายไมล์ 'เรายืนบนหลังคาสำหรับไม่กี่นาที แล้ว เราก็กลับเข้าบ้าน เราเดินอย่างระมัดระวังต่อบันได ด้านบนทางเดินแคบ และมืดทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงหัวเราะแปลก' จะได้ แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s ?' ถามไม่ได้ตอบกลับ Mr.s แฟร์แฟกซ์ เธอกังวานประตู'เกรซ ' เธอบอกว่า ประตูเปิด เบื้องหลังประตูเป็นห้องพักขนาดเล็ก ข้าราชการยืนที่ประตู' เงียบ โปรดปราน กรุณา แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s กล่าวผู้หญิงดูที่ Mr.s แฟร์แฟกซ์ แล้ว เธอปิดประตู'ที่มีพระคุณ Poole แฟร์แฟ็กซ์ Mr.s กล่าว "เธอทำงานที่นี่บางครั้งเธอหัวเราะที และพูดคุยกับข้าราชการอื่น ๆ ไม่กังวลเกี่ยวกับเกรซ กรุณามาลงบันไดขณะนี้ แอร์มิส ' นายเชสเตอร์สามเดือนผ่านไป ฉันไม่ได้พบเจ้าของหอ Thornfieldนายเชสเตอร์ไม่มาภายในบ้านผมหนึ่งมกราคมบ่าย และฉันเดินไปทางนี้ถนน ผมไปหมู่บ้าน Hay ผมไปทิ้งจดหมายในหมู่บ้าน Hay สองไมล์จาก Thornfield ฮอลล์ วันถูกดี แต่มันก็เย็นมาก ฉันเดินอย่างรวดเร็ว และเร็ว ๆ นี้ ผมใกล้เดอะวิลเลจทันที สุนัขขาวใหญ่ตัวหนึ่งวิ่งผ่านฉัน ครู่หนึ่งภายหลัง มนุษย์บนม้าดำตามสุนัขฉันได้ยินการ shout โกรธ สุนัขวิ่งผ่านฉันอีกครั้ง มันเป็นเก้ง l

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องของฉันเริ่มต้นใน 1825 ผมเป็นสิบปี
พ่อและแม่ของฉันตาย ผมอาศัยอยู่กับป้าและลุงของฉันและนาย Mr.s กก บ้านของพวกเขาถูกเรียกว่าฮอลล์เกตส์เฮ บ้านอยู่ในยอร์คในทางเหนือของอังกฤษ ป้าและลุงกกฉันมีลูกสอง -. เด็กจอห์นและสาวเอลิซ่าฉันชอบลุงกกของฉันและเขาชอบฉัน แต่ใน 1,825 ของฉันลุงเสียชีวิต หลังจากนั้นผมก็มีความสุขมาก ฉันป้าอ้อไม่ไม่ชอบฉัน และจอห์นและเอลิซ่าเป็นที่ไร้ความปรานีให้ฉัน. มันเป็นเย็นวันที่ฝนตกในเดือนธันวาคม เราทุกคนอยู่ในบ้าน ผมอยากที่จะอยู่คนเดียว ฉันต้องการที่จะอ่าน ผมเปิดหนังสือ. จากนั้นผมได้ยินเสียงญาติของจอห์นฉัน. 'เจน! Jane Eyre! คุณอยู่ที่ไหน?' จอห์นตะโกน เขาเดินเข้ามาในห้องและเขาเห็นฉัน. ทำไมคุณกำลังอ่านหนังสือของฉัน? เขาถาม. 'ให้มันกับฉัน!' จอห์นเอาหนังสือเล่มนี้ เขาตีหัวของฉันกับมัน ฉันกรีดร้อง. จอห์นตีผมอีกครั้ง ผมดึงผมและเตะเขาของเขา. 'ช่วยเหลือ! ช่วยแม่! จอห์นตะโกน 'เจนแอร์ทำร้ายฉัน!' ป้าอ้อวิ่งเข้ามาในห้อง เธอดึงฉันออกไปจากจอห์น. 'จอห์นตีฉันด้วยการอ่านหนังสือ' ฉันกล่าวว่า 'ฉันเกลียดเขา. และฉันเกลียดคุณมากเกินไป! '' คุณเป็นสาวร้ายเจนป้าของฉันบอกว่า 'ทำไมคุณถึงเกลียดฉัน?' 'คุณไม่ชอบผมว่า' ผมตอบ 'จอห์นและเอลิซ่าเป็นที่ไร้ความปรานีให้ฉัน. ฉันต้องการที่จะออกจากฮอลล์เกตส์เฮ.' 'คุณต้องการที่จะออก! ป้าอ้อกล่าวว่า 'คุณจะไปที่ไหน? คุณพ่อแม่ที่ตายไปแล้ว คุณไม่สามารถอยู่คนเดียว. ป้าอ้อคิดสักครู่. 'เพื่อนของฉันนาย Brocklehurst เป็นเจ้าของโรงเรียนที่เธอกล่าวว่า 'ฉันจะส่งไปเรียนที่โรงเรียนนาย Brocklehurst ของ. ไม่กี่วันต่อมานาย Brocklehurst มาถึงฮอลล์เกตส์เฮ เขาเป็นคนที่สูงมาก ดวงตาของเขามืดและใบหน้าของเขาเป็นสิ่งที่โหดร้าย. 'Jane Eyre "เขาบอกกับผมว่า พระเจ้าไม่ชอบเด็กที่ไม่ดี พระเจ้าลงโทษเด็กที่ไม่ดี Jane Eyre. '' พระเจ้าจะลงโทษจอห์นรีด 'ผมตอบ 'จอห์นรีดฮิตฉันและเขาตะโกนใส่ฉัน.' 'ที่ไม่เป็นความจริง คุณเป็นคนโกหก, Jane Eyre 'นาย Brocklehurst กล่าวว่า 'คุณจะต้องไม่พูดโกหก และคุณจะต้องไม่อยู่ที่นี่กับญาติ คุณจะมาถึงโรงเรียน Lowood คุณจะกลายเป็นคนดี. '' ฉันต้องการที่จะมาถึงโรงเรียนของคุณครับ 'ผมบอกว่า "ผมต้องการที่จะออกจากนี้บ้าน. '' สาว Bad จะต้องถูกลงโทษที่โรงเรียนของฉัน, Jane Eyre 'นายBrocklehurst กล่าวว่า 'สาว ๆ ที่ทำงานหนักมากที่ Lowood.' 'ผมจะทำงานอย่างหนัก ฉันจะเป็นนักเรียนที่ดีนาย Brocklehurst 'ฉันกล่าว. สองสัปดาห์ต่อมาผมออกจากฮอลล์เกตส์เฮ ผมไปโรงเรียน Lowood. โรงเรียน Lowood มันเป็นเดือนมกราคม ฉันมาถึงที่โรงเรียน Lowood ในเวลากลางคืน. ข้าราชการพาฉันขึ้นบันไดและเข้าไปในห้องนอนใหญ่ มีเตียงหลายคนในห้องพัก หญิงในเตียงไม่หลับ. คนรับใช้พาฉันไปที่เตียงที่ว่างเปล่า 1 ใส่ใน nightclothes ของฉันและฉันได้เข้าไปในห้องนอน เร็ว ๆ นี้ 1 หลับเกินไป. ฉันตื่นขึ้นมามากในช่วงต้น ระฆังดังถูกเรียกเข้า ห้องนอนเป็นที่มืดและเย็น ฉันดูผู้หญิงคนอื่น ๆ พวกเขาในเย็นล้างน้ำและพวกเขาสวมใส่ได้อย่างรวดเร็ว. มีชุดสีน้ำตาลธรรมดาถัดจากเตียงของฉันคือ และมีคู่ของน่าเกลียดรองเท้าหนัก ฉันล้างได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นฉันใส่ใหม่ของฉันเสื้อผ้า. ผมหิวมาก ผมทำตามผู้หญิงคนอื่น ๆ ลงบันได. เรานั่งลงที่โต๊ะยาวในห้องรับประทานอาหารขนาดใหญ่ อาหารของเราเป็นที่น่ากลัว. 'อาหารที่ไม่ดีอีกครั้ง' ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวว่า. 'ยืนขึ้น! ครูตะโกน 'อย่าพูด!' เราลุกขึ้นยืน เราไม่ได้พูด เราเดินเข้าไปใหญ่ห้องเรียนและเรานั่งลง. มีอยู่ประมาณแปดสิบหญิงในห้องเรียน และมีสี่ชั้นเรียน สาว ๆ ที่เก่าแก่ที่สุดอยู่ในระดับที่สี่ ผมอยู่ในชั้นแรก. สี่ครูเข้ามาในห้องและเราก็เริ่มบทเรียนของเรา. บทเรียนที่ไม่น่าสนใจ ครั้งแรกที่เราอ่านบางหน้าในหนังสือเล่มนี้ จากนั้นครูของเราขอให้เราตั้งคำถามเกี่ยวกับหน้าเว็บเหล่านั้น. หลังจากสี่ชั่วโมงเราออกไปข้างนอก มันหนาวมาก. เร็ว ๆ นี้ระฆังดังขึ้น บทเรียนเริ่มต้นอีกครั้ง. สามสัปดาห์ผ่านไป บ่ายวันหนึ่งครูหัวเข้ามาในห้องเรียน ชื่อครูใหญ่ของวัดเป็นนางสาว นายBrocklehurst อยู่กับเธอ เราทุกคนลุกขึ้นยืน ผมยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาวที่มีอายุมากกว่า ฉันไม่อยากให้นาย Brocklehurst จะเห็นฉัน. นาย Brocklehurst เดินช้ารอบห้อง ทุกคนเป็นที่เงียบสงบมาก แล้วฉันลดลงหนังสือของฉัน! นาย Brocklehurst หยุดเดิน เขามองมาที่ฉัน. 'Ah! สาวใหม่ "เขากล่าว 'มาที่นี่ Jane Eyre! จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่สองของสาวที่มีอายุมากกว่า 'คุณสองสาว - ใส่ Jane Eyre บนเก้าอี้สูง! เขากล่าวว่า. 'ดู Jane Eyre ทุกคน! นาย Brocklehurst กล่าวว่า 'เด็กคนนี้ไม่ดี เธอเป็นคนโกหก เธอจะได้รับการลงโทษ! นางสาววัด! ครู! สาว ๆ ! ไม่ได้พูดคุยกับเด็กนี้. 'แล้วเขาก็พูดกับฉันอีกครั้ง.' Jane Eyre คุณต้องยืนอยู่บนเก้าอี้ที่สองชั่วโมง"เขากล่าว 'คุณเป็นสาวร้าย' เย็นวันนั้นฉันร้องไห้และร้องไห้ แต่นางสาววัดเป็นชนิดให้ฉัน. 'คุณเป็นนักเรียนที่ดีเจน' เธอกล่าวว่า 'และคุณไม่ได้เป็นสาวร้าย ผมเพื่อนของคุณเจน. '' ขอบคุณนางสาววัด 'ผมบอกว่า. Lowood โรงเรียนที่อยู่ในที่ไม่แข็งแรงเป็นสถานที่ที่ อาคารเปียกและเย็น นาย Brocklehurst เป็นเจ้าของโรงเรียน เขาเป็นคนที่อุดมไปด้วย. แต่เขาไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าที่อบอุ่นสำหรับเรา และเขาไม่ได้ซื้อที่ดีอาหารสำหรับเรา ทุกคนเกลียดเขา. ในฤดูใบไม้ผลิของสาว ๆ หลายคนกลายเป็นคนป่วย บางส่วนของพวกเขาเหลือโรงเรียน พวกเขาไม่เคยกลับมา หลายของสาวเสียชีวิต. ฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัว เรามีบทเรียนไม่มี นางสาววัดและครูคนอื่น ๆ เข้ามาดูแลนักเรียนที่ป่วย นาย Brocklehurst มีการซื้ออาหารที่ดีกว่าสำหรับเรา และเขาได้ไปซื้อเสื้อผ้าที่อบอุ่นสำหรับเรา นาย Brocklehurst ไม่เคยมาถึงโรงเรียน. ปีหน้า Lowood โรงเรียนย้ายไปยังสถานที่ที่ดี มันเป็นสถานที่ที่มีสุขภาพดี มีห้องเรียนใหม่, ห้องนอนใหม่และห้องรับประทานอาหารใหม่ อาคารใหม่ที่สดใสและสะอาด ครูผู้สอนมีความสุข หลังจากนั้นผมก็มีความสุขที่ Lowood โรงเรียนด้วย. ผมเป็นนักเรียนที่โรงเรียน Lowood เป็นเวลาหกปี จากนั้นฉันก็กลายเป็นครู ผมเป็นครูที่โรงเรียนเป็นเวลาสองปีที่ผ่านมา แต่ฉันไม่เคยกลับไปที่เกตส์เฮฮอลล์ และกกไม่เคยเขียนให้ฉัน. Thornfield ฮอลล์ใน1833 ผมอายุสิบแปดปี ในช่วงฤดูร้อนวัดนางสาวซ้ายของโรงเรียน Lowood เธอแต่งงานแล้ว. ผมอยากที่จะออกจาก Lowood เกินไป ฉันอยากมีชีวิตใหม่. 'ฉันจะเป็นแม่นม' ฉันคิดว่า. ฉันใส่โฆษณาในหนังสือพิมพ์. ผมมีการตอบกลับโฆษณาของฉัน คำตอบจาก Mr.s แฟร์ของ Thornfield ฮอลล์ที่อยู่ใกล้ Millcote Millcote เป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ็ดสิบไมล์จากโรงเรียนLowood Mr.s แฟร์ต้องการแม่นมสำหรับสาวน้อย. ผมเขียนถึง Mr.s แฟร์ทันที ฉันกำลังจะไปเป็นแม่นมที่ Thornfield ฮอลล์! ผมเดินทางไป Millcote ในโค้ช ที่ Millcote, คนรับใช้พบฉัน เขาพาฉันไป Thornfield ฮอลล์ ที่ Thornfield ฮอลล์อีกคนรับใช้เปิดประตู เธอเป็นคนที่ยิ้ม เธอเอาฉันเป็นขนาดเล็กห้องที่อบอุ่น ผู้หญิงอยู่ในห้องพัก เธอได้รับการนั่งโดยไฟ. 'คุณ Mr.s แฟร์? ฉันถามเธอ. 'ใช่ที่รักของฉัน "เธอกล่าวว่า 'และคุณมีนางสาวแอร์ คุณเย็น? นั่งด้วยไฟมิสแอร์ทาสที่จะนำคุณบางอาหาร. '' Mr.s แฟร์เป็นชนิดมาก "ผมพูดกับตัวเอง 'ฉันจะมีความสุขที่นี่.' 'จะเห็น 1 นางสาวแฟร์คืนนี้?' ฉันถาม. Mr.s แฟร์มองมาที่ฉัน เธอยิ้ม. 'นางสาวแฟร์? ไม่มี 'เธอกล่าวว่า ชื่อนักเรียนของคุณไม่ได้เป็นนางสาวแฟร์ นักเรียนของคุณคือ Adele VARENS แม่ของ Adele เป็นฝรั่งเศส Adele คือนายวอร์ดโรเชสเตอร์ เขาจะดูแลเธอ. '' นาย โรเชสเตอร์? นายโรเชสเตอร์ใคร? ' ฉันถาม. 'นาย เอ็ดเวิร์ดโรเชสเตอร์เป็นเจ้าของ Thornfield ฮอลล์ 'Mr.s แฟร์กล่าวว่า 'ผมแม่บ้านของเขา ฉันจะดูแล Thornfield ฮอลล์. นาย โรเชสเตอร์ไม่ได้ที่นี่ตอนนี้ เขาไม่ชอบบ้านหลังนี้ เขาเป็นคนที่มักจะออกจากบ้าน. ผมเหนื่อยมาก Mr.s แฟร์เอาฉันขึ้นบันไดกว้าง เธอพาฉันไปที่ห้องของฉัน ผมเดินไปที่เตียงทันที และฉันนอนกัน. เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นต้น พระอาทิตย์กำลังฉายแสง. ฉันใส่ชุดสีดำธรรมดา ผมเปิดประตูห้องนอนของฉัน ผมเดินไปตามทางเดินลงบันไดกว้าง ผมเดินออกไปในที่แดดจัดสวน. ผมหันและผมมองขึ้นไปที่บ้านใหม่ของฉัน Thornfield ฮอลล์เป็นบ้านที่สวยงามที่มีหน้าต่างขนาดใหญ่จำนวนมาก สวนเป็นที่สวยงามมากเกินไป. หลังจากนั้นไม่กี่นาที Mr.s แฟร์เข้ามาในสวน เธอพูดกับฉัน. 'ตอนเช้าที่ดีมิสแอร์' เธอกล่าวว่า 'คุณได้ตื่นต้น. นางสาว Adele อยู่ที่นี่ หลังอาหารเช้าคุณต้องพาเธอไปที่ห้องเรียน เธอจะต้องเริ่มต้นบทเรียนของเธอ. สาวน้อยสวยเดินมาหาผม เธอเป็นประมาณแปดปี เธอพูดกับฉันในภาษาฝรั่งเศสและผมตอบในฝรั่งเศส. หลังอาหารเช้าผมเอาไป Adele ห้องเรียน เราทำงานทุกเช้า อเดลมีความสุขกับการเรียนของเธอและฉันมีความสุข. ในช่วงบ่าย Mr.s แฟร์เอาผมเข้าไปในห้องพักทุกห้องของThornfield ฮอลล์ เรามองที่ภาพวาดและในที่สวยงามเฟอร์นิเจอร์ เราเดินไปตามทางเดินที่'ขึ้นมาบนหลังคามิสแอร์' Mr.s แฟร์กล่าวว่า 'คุณจะเห็นชนบทที่สวยงามรอบ Thornfield ฮอลล์. เราเดินขึ้นบันไดจำนวนมาก ที่ล่าสุดเราอยู่ที่ด้านบนของบ้าน เราเดินไปตามทางเดินด้านบน Mr.s แฟร์เปิดประตูขนาดเล็กและเราเดินไปบนหลังคา. 'ดูมิสแอร์' Mr.s แฟร์กล่าวว่า 'คุณสามารถดูหลายไมล์. เรายืนอยู่บนหลังคาไม่กี่นาที จากนั้นเราก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน เราเดินอย่างระมัดระวังต่อบันได ด้านบนทางเดินแคบและความมืด. ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงหัวเราะแปลก. 'ใครคือว่า Mr.s แฟร์? ฉันถาม. Mr.s แฟร์ไม่ได้ตอบ เธอเคาะประตู. 'เกรซ' เธอพูด. ประตูเปิด หลังประตูเป็นห้องเล็ก ๆ คนรับใช้กำลังยืนอยู่ที่ประตู. 'เงียบ, เกรซโปรด' Mr.s แฟร์กล่าวว่า. ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ Mr.s แฟร์ จากนั้นเธอก็ปิดประตู. 'นั่นคือเกรซพูล' Mr.s แฟร์กล่าวว่า 'เธอทำงานที่นี่. บางครั้งเธอหัวเราะและพูดคุยกับคนรับใช้อื่น ๆ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเกรซ กรุณามาชั้นล่างตอนนี้มิสแอร์. นาย โรเชสเตอร์สามเดือนที่ผ่าน ผมไม่ได้พบกับเจ้าของ Thornfield ฮอลล์. นาย โรเชสเตอร์ไม่ได้มาที่บ้าน. หนึ่งมกราคมช่วงบ่ายผมก็ออกไปและผมเดินไปทางถนน ฉันกำลังจะไปที่หมู่บ้านของฟาง ผมจะโพสต์จดหมายในหมู่บ้าน ฟางเป็นสองไมล์จาก Thornfield ฮอลล์ วันถูกปรับ แต่มันก็หนาวมาก ผมเดินไปได้อย่างรวดเร็วและเร็ว ๆ นี้ผมอยู่ใกล้หมู่บ้าน. ทันใดนั้นสุนัขสีดำและสีขาวขนาดใหญ่วิ่งผ่านผม ช่วงเวลาต่อมาคนที่อยู่บนม้าสีดำตามสุนัข. แล้วฉันได้ยินเสียงตะโกนโกรธ สุนัขวิ่งผ่านมาฉันอีกครั้ง มันก็เห่าลิตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวของผมเริ่มต้น
ใน 1825 , ฉันเป็นสิบปี พ่อและแม่ของฉันตายไปแล้ว ผม
อาศัยอยู่กับป้าและลุง คุณและ mr.s รีด บ้าน
ชื่อว่า Gateshead Hall บ้านในยอร์คเชอร์ใน
ทางเหนือของอังกฤษ ป้าและลุง รีดได้ 2 ลูก -
เด็ก , จอห์น , และสาว ซ่า .
ผมชอบลุงลิ้นของผม และเขาก็ชอบฉัน แต่ใน 1825 ลุง
ตาย หลังจากนั้น ฉันทุกข์มากอ้อป้าของฉัน
ไม่เหมือนผม และ จอห์น และ เอลิซ่าก็โหดร้ายกับฉัน .
มันเป็นเย็นวันที่ฝนตกในเดือนธันวาคม เราทั้งหมดอยู่ใน
บ้าน ฉันต้องการอยู่คนเดียว ฉันต้องการที่จะอ่าน ผมเปิดหนังสือ
จากนั้นฉันได้ยินญาติของจอห์นเสียง .
'jane ! เจน แอร์ ! คุณอยู่ไหน ? จอห์นตะโกน เขามา
เข้าไปในห้อง และเขาเห็นฉัน
'why คุณอ่านหนังสือ ? ' เขาถาม เอามาให้ฉัน
จอห์น เอาหนังสือเขาถูกตีหัวด้วย ฉันร้อง จอห์น
ตีฉันอีก ผมดึงผมของเขาและฉันไล่เขา .
'help ! ช่วยด้วยค่ะ ! จอห์นตะโกน . เจน แอร์จะทำร้ายฉัน
น้าอ้อก็วิ่งเข้ามาในห้อง เธอดึงฉันออกมาจาก จอห์น
'john ตีฉันกับหนังสือ ' ' ผมพูด ฉันเกลียดเขา และฉันเกลียดคุณ
เหมือนกัน”
คุณเป็นผู้หญิงไม่ดี เจน ' ' ป้าของฉันพูด ทำไมคุณถึงเกลียดผม
คุณไม่ชอบฉัน " ผมตอบ' จอห์น และซ่า จะใจร้ายกับฉัน .
ฉันต้องการทิ้ง Gateshead ฮอลล์ '
" อยากไป ! ป้าอ้อบอกว่า . คุณจะไปที่ไหน ? พ่อแม่ของคุณ
ตายแล้ว คุณไม่ได้อยู่คนเดียว '
ป้าอ้อคิดสักครู่ .
' ของฉันเพื่อนนายบร็อกลีเฮิร์สต เป็นเจ้าของ ของโรงเรียน '
' เธอกล่าว ผมจะส่งคุณไปโรงเรียนคุณบร็อกลีเฮิร์สต . '
ไม่กี่วันต่อมา นายบร็อกลีเฮิร์สตมา Gateshead Hall เขา
เป็นคนสูงมาก ตาของเขาเป็นสีดำและใบหน้าของเขาโหดร้าย .
'jane แอร์ ' เขาพูด ' พระเจ้าไม่ได้เป็นเด็กไม่ดี พระเจ้า
ลงโทษเด็กไม่ดี เจน แอร์ '
'god จะลงโทษ จอห์น รีด , ' ' ฉันตอบ จอห์นรีดตีฉันและ

' เขาตะโกนใส่ฉัน ที่ไม่เป็นจริง คุณเป็นคนโกหก เจน แอร์ ' ' นายบร็อกลีเฮิร์สต
กล่าว คุณต้องไม่โกหก และคุณไม่ต้องอาศัยอยู่กับญาติของคุณ

คุณจะมา lowood โรงเรียน คุณจะกลายเป็นสาวดี
'
" อยากมาโรงเรียนของคุณครับ ' ' ผมพูด ฉันต้องการที่จะออกไปจากบ้านหลังนี้
.
'bad หญิงทำโทษที่โรงเรียน เจน แอร์ ' ' คุณ
บร็อกลีเฮิร์สต กล่าว สาวๆทำงานหนักมากที่ lowood '
" จะตั้งใจทำงาน ข้าจะเป็นนักเรียนที่ดี นายบร็อกลีเฮิร์สต ผม

ว่า สองสัปดาห์ต่อมา ฉันซ้าย Gateshead Hall ฉันไป lowood โรงเรียน
โรงเรียน lowood
เป็นเดือนมกราคม ฉันมาถึงที่โรงเรียนตอนกลางคืน lowood .
คนรับใช้พาฉันขึ้นบันได และ เป็นห้องนอนใหญ่ มีเตียงหลาย
อยู่ในห้อง สาวในเตียงหลับ
ผู้รับใช้พาผมไปที่เตียงที่ว่างเปล่า 1 ใส่
เสื้อผ้าสวมเข้านอนของฉันและฉันได้นอนบนเตียง เร็วๆนี้ , 1 หลับเหมือนกัน . . . . . .
ผมตื่นแต่เช้ามาก ระฆังดังก็ดัง ห้องนอนถูก
ที่มืดและเย็นฉันมองผู้หญิงคนอื่น ก็ล้างในน้ำหนาว
และพวกเขาสวมใส่ได้อย่างรวดเร็ว
มีธรรมดาชุดสีน้ำตาลข้างๆเตียงของฉัน และมีคู่ของรองเท้าที่น่าเกลียด
, หนัก ผมล้างเร็วๆเข้า ผมใส่เสื้อใหม่
.
ฉันหิวมาก ฉันตามผู้หญิงอื่น ๆ ลงบันได
เรานั่งลงที่โต๊ะยาวเป็นห้องอาหารขนาดใหญ่ อาหารของเราถูก

" แย่ อาหารก็ไม่ดีอีก' หญิงคนหนึ่งกล่าวว่า 'stand '
! ครูตะโกน . อย่าพูด !
เราลุกขึ้นยืน เราไม่ได้พูด เราเดินเข้าห้องเรียนใหญ่

และเรานั่ง มีประมาณ 80 คนในห้องเรียน และมี
เป็นสี่ชั้น ผู้หญิงที่เก่าแก่ที่สุดอยู่ในระดับที่สี่ ผมอยู่

4 ชั้น ครูเข้ามาในห้องและเริ่มบทเรียนของเรา .
บทเรียนที่ไม่น่าสนใจ ครั้งแรกเราอ่านหน้าเว็บบางหน้าใน
หนังสือ แล้วครูถามคำถามเกี่ยวกับหน้าเว็บเหล่านั้น .
หลังจากสี่ชั่วโมง เราออกไปข้างนอก มันหนาวมาก อีกไม่นาน
กระดิ่งดัง บทเรียนเริ่มต้นอีกครั้ง .
3 อาทิตย์ผ่านไป บ่ายหนึ่ง ครูประจำชั้นเข้ามา
ห้องเรียน ชื่อหัวครู คือ วัดนางสาว คุณ
บร็อกลีเฮิร์สตอยู่กับเธอ พวกเราทั้งหมดลุกขึ้นยืน ผมยืนหลัง
แก่ผู้หญิงผมไม่อยากให้คุณเห็นผมบร็อกลีเฮิร์สต .
นายบร็อกลีเฮิร์สตเดินช้าๆ รอบๆห้อง ทุกคน
คือเงียบมาก แล้วผมก็ทิ้งหนังสือของฉัน !
นายบร็อกลีเฮิร์สตก็หยุดเดิน เขามองดูฉัน
'ah ! สาวใหม่ ' ' เขากล่าวว่า มานี่ , เจน แอร์ " แล้วเขา
ชี้ไปที่หญิงสาวอีกสองคนที่มีอายุมากกว่า . คุณสองสาวใส่เจน แอร์
บนที่สูงเก้าอี้ !
นี่เธอที่เขากล่าวว่า เจน แอร์ ทุกคน ! คุณบร็อกลีเฮิร์สต
กล่าว . เป็นเด็กที่ไม่ดี เธอโกหก เธอจะต้อง
ลงโทษ ! คิดถึงวัด ครู ! หญิง ไม่พูด

' เด็กคนนี้ แล้วเขาพูดกับผมอีก
'jane แอร์ คุณต้องยืนบนเก้าอี้สอง
ชั่วโมง ' ' เขากล่าวว่า คุณเป็นผู้หญิงที่แย่ !
ในเย็นวันนั้น ผมร้องไห้แล้วร้องไห้อีก แต่วัดนางสาว

ใจดีกับฉันมาก คุณเป็นนักเรียนที่ดี , เจน , ' ' เธอกล่าวว่า และคุณ
ไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดี