The sky, with the sun no longer ove

The sky, with the sun no longer overhead but sending shadows now into the Field of Leaving from the trees and thorn bushes at its edge, told her that it was long past midday. In her uncertainty she had lingered here too long. Carefully she gathered the skins on which she had slept these four nights guarding her mother's spirit. Her fire was cold ashes, a blackened smudge. Her water container was empty and she had no more food.

Slowly, using her stick, she limped toward the path that led back to the village, holding on to a small hope that she might still be welcome there.

Tykes played at the edge of the clearing, scampering about on the moss-covered ground. Pine needles stuck to their naked bodies and in their hair. She smiled. She recognized each little one. There was the yellow-haired son of her mother's friend; she remembered his birth two mid-summers ago. And the girl whose twin had died; she was younger than the yellow-haired one, just toddling, but she giggled and shrieked with the others, playing catch-me-while-I'm-running. Tussling, the toddlers slapped and kicked at each other, grabbing toy-sticks, flailing with their small fists. Kira remembered watching her childhood companions at such play, preparing for the real scramble of adult life. Unable to participate because of her flawed leg, she had watched from the sidelines with envy.

An older child, a dirty-faced boy of eight or nine years, still too young for puberty and the two-syllable name that he would receive, looked over at her from the place where he was clearing underbrush and sorting the twigs into bundles for firestarting. Kira smiled. It was Matt, who had always been her friend. She liked Matt. He lived in the swampy, disagreeable Fen, probably the child of a dragger or digger. But he ran freely through the village with his disorderly friends, his dog always at his heels. Often he stopped, as now, to do some chore or small job in return for a few coins or a sweet. Kira called a greeting to the boy. The dog's bent tail, matted with twigs and leaves, thumped on the ground, and the boy grinned in reply.

"So you be back from the Field," he said. "What's it like there? Scared, was you? Did creatures come in the night?"

Kira shook her head and smiled at him. Younger, one-syllable tykes were not allowed in the Field, so it was natural that Matt would be curious and a little in awe. "No creatures," she reassured him. "I had fire, and it kept them away."

"So Katrina be gone now from her body?" he asked in his dialect. People from the Fen were oddly different. Always identifiable by their strange speech and crude manners, they were looked down upon by most people. But not by Kira. She was very fond of Matt.

She nodded. "My mother's spirit has gone," she acknowledged. "I watched it leave her body. It was like mist. It drifted away."

Matt came over to her, still carrying an armful of twigs. He squinted at her ruefully and wrinkled his nose. "Your cott is horrid burnt," he told her.

Kira nodded. She knew that her home had been destroyed, though secretly she had hoped she was mistaken. "Yes," she sighed. "And everything in it? My frame? Did they burn my threading frame?"

Matt frowned. "I tried to save things but it's mostly all burnt. Just your cott, Kira. Not like when there's a big sickness. This time it just be your mum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท้องฟ้า ดวงอาทิตย์มีค่าผลิตแต่ส่งเงาตอนนี้ไปฟิลด์ของออกจากต้นไม้และพุ่มไม้หนามที่ บอกเธอว่า ไม่นานเลยเที่ยง ความไม่แน่นอนของเธอ เธอมีตวามนี่นานเกินไป อย่างเธอรวบรวมสกินซึ่งเธอได้นอนสี่คืนเหล่านี้ป้องกันวิญญาณของแม่ของเธอ ไฟของเธอถูกขี้เถ้าเย็น รอยเปื้อนนตลอด ภาชนะบรรจุน้ำของเธอว่างเปล่า และเธอมีอาหารมากขึ้นไม่ช้า ใช้ติดของเธอ เธอ limped ไปยังเส้นทางที่นำไปวิลเลจ ถือเพื่อหวังเล็ก ๆ ว่า เธออาจมีการต้อนรับมีการTykes เล่นที่หัก scampering เกี่ยวกับบนพื้นดินที่ปกคลุมด้วยมอส เข็มสนติดร่างกายเปลือยกาย และทรงผม เธอยิ้ม เธอรู้จักแต่ละเล็กน้อยหนึ่ง มีลูกชายผมสีเหลืองของเพื่อนของแม่ของเธอ เธอจำเขาเกิดสองกลางปีฤดูร้อนแล้ว สาวแฝดเสียชีวิต เธออายุน้อยกว่าผมสีเหลือง toddling เพียง แต่เธอ giggled และ shrieked กับผู้อื่น การเล่นจับ-ฉันสักตอบ:รัน Tussling เด็กวัยหัดเดินที่ตบ และเตะที่ ของเล่นไม้ โลภ flailing มี fists เล็ก คิระจำดูสหายวัยเด็กของเธอที่เล่นดังกล่าว เตรียมการสำหรับการแย่งแท้จริงของชีวิตผู้ใหญ่ ไม่เข้าร่วมเนื่องจากขาข้อผิดพลาดของเธอ เธอได้ดูจากสนามอิจฉารับเด็กเก่า เด็กหน้าสกปรกแปด หรือเก้าปี ยังเด็กเกินไปสำหรับวัยแรกรุ่นและชื่อสองพยางค์ที่เขาจะได้รับ มองไปที่เธอจากสถานที่ที่เขาล้างกเพื่อ และเรียงลำดับกิ่งไม้เข้าชุดสำหรับ firestarting คิระยิ้ม แมตต์ ที่รับเพื่อนของเธอได้ เธอชอบแมตต์ เขาอาศัยอยู่ใน Fen เป็นหนอง ไม่ อาจจะเด็ก dragger หรือขุด แต่วิ่งได้อย่างอิสระผ่านหมู่บ้านกับเพื่อนของเขาทุลักทุเล สุนัขของเขาเสมอที่ส้นเท้าของเขา บ่อยเขาหยุด เป็นตอนนี้ จะเบื่อหรืองานเล็กมในกี่เหรียญหรือหวานบาง คิระเรียกว่าอวยพรให้เด็ก สุนัขงอหาง matted ด้วยกิ่งไม้และใบไม้ thumped บนพื้นดิน และเด็ก grinned ตอบกลับ"ดังนั้นคุณสามารถกลับจากฟิลด์ เขากล่าวว่า "อยากมี กลัว เป็นคุณ สิ่งมีชีวิตมาไหนในเวลากลางคืน"คิระส่ายหัวของเธอ และยิ้มที่เขา Tykes อายุ พยางค์หนึ่งไม่ได้รับอนุญาตในฟิลด์ เพื่อให้มันเป็นธรรมชาติว่า แมตต์จะอยากรู้อยากเห็นและกลัวในเล็กน้อย "ไม่มีสิ่งมีชีวิต เธอมั่นใจเขา "ผมมีไฟ และเก็บพวกเขาไป""ดังนั้นคารีน่าหายไปตอนนี้ร่างกายของเธอ" เขาถามในภาษาของเขา คนจาก Fen ได้แตกต่างกันน่า เสมอระบุเสียงแปลกและมารยาทที่หยาบ พวกเขาถูกมองลง โดยคนส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ โดยคิระ เธอรักมากแมตต์เธอพยักหน้า เธอยอมรับ "จิตวิญญาณของคุณแม่ได้ไป "ฉันดูมันออกจากร่างกายของเธอ มันเป็นเหมือนหมอก มันลอยออกไป"แมตต์มาเพื่อเธอ ยังคง ดำเนินการ armful ของกิ่งไม้ เขา squinted ที่เธอ ruefully และรอยย่นจมูก "คุณ cott เป็น horrid เผา เขาบอกเธอว่าคิระที่พยักหน้า เธอรู้ว่า บ้านของเธอได้ถูกทำลาย ว่าเธอแอบมีหวังเธอถูกเข้าใจผิด "Yes เธอ sighed "และทุกอย่างในนั้น กรอบของฉัน ไม่ได้จะเขียนกรอบเธรดของฉันได้อย่างไร"แมตต์ frowned "พยายามบันทึกสิ่งต่าง ๆ แต่ส่วนใหญ่จะเผาทั้งหมด เพียงคุณ cott คิระ ไม่ชอบเมื่อมีโรคใหญ่ เวลานี้มันเป็นแม่ของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ท้องฟ้ามีดวงอาทิตย์ไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ส่งเงาตอนนี้เข้าไปในเขตของออกจากต้นไม้และพุ่มไม้หนามที่ขอบของมันบอกเธอว่ามันเป็นเวลาเที่ยงวันที่ผ่านมาเป็นเวลานาน ในความไม่แน่นอนของเธอเธอได้อ้อยอิ่งอยู่ที่นี่นานเกินไป อย่างรอบคอบเธอรวบรวมหนังที่เธอเคยนอนเหล่านี้สี่คืนเฝ้าจิตวิญญาณของแม่ของเธอ ไฟของเธอเป็นขี้เถ้าเย็นรอยเปื้อนดำคล้ำ ภาชนะบรรจุน้ำของเธอเป็นที่ว่างเปล่าและเธอไม่มีอาหารมากขึ้น. ช้า ๆ โดยใช้ไม้ของเธอเธอเดินกะโผลกกะเผลกไปยังเส้นทางที่นำกลับไปยังหมู่บ้านที่ถือครองเพื่อความหวังเล็ก ๆ ว่าเธออาจยังคงได้รับการต้อนรับมี. Tykes เล่นที่ขอบของ หักบัญชี, scampering เกี่ยวกับบนพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหญ้ามอส เข็มสนติดอยู่กับร่างกายเปลือยเปล่าของพวกเขาและในผมของพวกเขา เธอยิ้ม เธอได้รับการยอมรับแต่ละคนเล็ก ๆ น้อย ๆ มีบุตรชายคนที่สีเหลืองผมของเพื่อนแม่ของเธอเป็น; เธอจำเกิดของเขาทั้งสองในช่วงกลางฤดูร้อนที่ผ่านมา และหญิงสาวที่มีฝาแฝดเสียชีวิต; เธอเป็นคนที่อายุน้อยกว่าหนึ่งสีเหลืองที่มีผมเพียง toddling แต่เธอหัวเราะและร้องกับคนอื่น ๆ ที่เล่นจับผมในขณะที่ผมกำลัง-วิ่ง Tussling, เด็กวัยหัดเดินตบและเตะที่แต่ละอื่น ๆ คว้าของเล่นไม้ flailing ด้วยกำปั้นเล็ก ๆ ของพวกเขา คิระจำดูสหายวัยเด็กของเธอที่เล่นดังกล่าวเตรียมความพร้อมสำหรับการแย่งชิงที่แท้จริงของชีวิตในวัยผู้ใหญ่ ไม่สามารถที่จะเข้าร่วมเพราะขาข้อบกพร่องของเธอเธอได้ดูจากข้างสนามด้วยความอิจฉา. เด็กที่มีอายุมากกว่าเป็นเด็กสกปรกเผือดของแปดหรือเก้าปียังเด็กเกินไปสำหรับวัยแรกรุ่นและชื่อสองพยางค์ว่าเขาจะได้รับการมอง มากกว่าที่เธอจากสถานที่ที่เขาได้รับการล้างพุ่มไม้กิ่งไม้และการเรียงลำดับลงในการรวมกลุ่ม firestarting คิระยิ้ม มันเป็นแมตต์ซึ่งเคยเป็นเพื่อนของเธอเสมอ เธอชอบแมตต์ เขาอาศัยอยู่ในแอ่งน้ำไม่ถูกใจลุ่มอาจจะเป็นลูกของ Dragger หรือขุด แต่เขาวิ่งได้อย่างอิสระผ่านหมู่บ้านกับเพื่อนที่เป็นระเบียบของสุนัขของเขาเสมอที่ส้นเท้าของเขา บ่อยครั้งที่เขาหยุดเป็นตอนนี้จะทำงานบ้านบางส่วนหรืองานเล็ก ๆ ในทางกลับกันสำหรับไม่กี่เหรียญหรือหวาน คิระเรียกว่าทักทายเด็ก ของสุนัขหางโค้งสังกะตังกับกิ่งไม้และใบไม้ทุบบนพื้นดินและเด็กยิ้มในการตอบกลับ. "ดังนั้นคุณจะกลับมาจากสนาม" เขากล่าว "มีอะไรมันเหมือนมี? กลัวเป็นคุณหรือไม่สิ่งมีชีวิตที่มาในเวลากลางคืน?" คิระส่ายหัวของเธอและยิ้มให้เขา น้อง Tykes หนึ่งพยางค์ไม่ได้รับอนุญาตในเขตเพื่อให้มันเป็นธรรมชาติที่แมตต์จะอยากรู้อยากเห็นและน้อยในความหวาดกลัว "ไม่มีสิ่งมีชีวิต" เธอมั่นใจเขา "ผมมีไฟและไฟได้เก็บพวกเขาไป." "ดังนั้นแคทรีนาจะหายไปในขณะนี้จากร่างกายของเธอ?" เขาถามในภาษาของเขา คนที่มาจากที่ลุ่มที่แตกต่างกันอย่างผิดปกติ เสมอโดยระบุคำพูดแปลก ๆ ของพวกเขาและมารยาทน้ำมันดิบที่พวกเขากำลังมองลงมาโดยคนส่วนใหญ่ แต่ไม่ได้โดยคิระ เธอเป็นคนรักที่ดีของม ธ . เธอพยักหน้า "วิญญาณแม่ของฉันได้หายไป" เธอได้รับการยอมรับ "ผมเฝ้าดูมันออกจากร่างกายของเธอ. มันเป็นเหมือนหมอก. มันลอยห่างออกไป." แมตต์มามากกว่าที่เธอยังคงถือหอบกิ่งไม้ เขา squinted เธอเศร้าและรอยย่นจมูกของเขา "Cott ของคุณจะน่าเกลียดน่ากลัวไฟไหม้" เขาบอกเธอ. คิระพยักหน้า เธอรู้ว่าบ้านของเธอได้ถูกทำลาย แต่แอบหวังว่าเธอได้เธอก็เข้าใจผิด "ใช่" เธอถอนหายใจ "และทุกอย่างในนั้น? กรอบของฉัน? พวกเขาเผากรอบเกลียวของฉัน" แมตต์ขมวดคิ้ว "ผมพยายามที่จะบันทึกสิ่ง แต่มันเป็นส่วนใหญ่ทั้งหมดเผา. เพียง Cott ของคุณ Kira. ไม่ชอบเมื่อมีการเจ็บป่วยใหญ่. และเวลานี้มันก็จะเป็นของคุณแม่