- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
How will I ever forget that peacefu
How will I ever forget that peaceful picture? The flowers outside, the music of Mozart, Miss Halcombe reading the letters in the half-light, the delicate outline of Miss Fairlie's face against the dark wall. It was an evening of sights and sounds to remember for ever.
Later, when Miss Fairlie had finished playing and had wandered out into the moonlit garden, Miss Halcombe called me.
'Me Hartright, will you come here for a minute?'
I went over and she showed me a letter.
'It's from my mother to her second husband twelve years ago. She mentions a lady from Hampshire called Mrs Carherick, who had come to look after her sick sister living in the village. It seems she brought her only child with her, a little girl called Anne, who was about a year older then Laura. I was at a school in Paris at the time. My mother, who took a great interest in the village school, says the little girl was show in learbing so she gave her lessons here at the house. She also gave her some of Laura's white dresses and white hats, saying she looked better in white then any other colour. She says that little a Anne Catherick was so grateful, and loved her so much, that one day she kissed her hand and said, ''I'll always wear white as long as I live. It will help me to remember you.'''
Miss Galcombe stopped and looked at me.
'Did the woman you met that night seem young enough to be twenty-two or twenty-three?'
'Yes, Miss Halcombe, as young as that.'
'And was she dressed from head to foot, all in white?'
'All in white.'
From where I sat, I could see Miss Fairlie walking in the garden, and the whiteness of her dress in the moonlight suddenly made my heart beat faster.
'Now listen to what my mother says at the end of the letter,' Miss Halcombe continued. 'It will surprise you. She says that perhaps the real reason for her liking little Anne Catherick so much was that she looked exactly like-'
Before she could finish, I jumped up. Outside stood Miss Fairlie, a white figure alone in the moonlight. And suddenly I realized what it was that I had been unable to remember-it was the extraordinary likeness between Miss Laura Fairlie and the runaway from the asylum, the woman in white.
Later, when Miss Fairlie had finished playing and had wandered out into the moonlit garden, Miss Halcombe called me.
'Me Hartright, will you come here for a minute?'
I went over and she showed me a letter.
'It's from my mother to her second husband twelve years ago. She mentions a lady from Hampshire called Mrs Carherick, who had come to look after her sick sister living in the village. It seems she brought her only child with her, a little girl called Anne, who was about a year older then Laura. I was at a school in Paris at the time. My mother, who took a great interest in the village school, says the little girl was show in learbing so she gave her lessons here at the house. She also gave her some of Laura's white dresses and white hats, saying she looked better in white then any other colour. She says that little a Anne Catherick was so grateful, and loved her so much, that one day she kissed her hand and said, ''I'll always wear white as long as I live. It will help me to remember you.'''
Miss Galcombe stopped and looked at me.
'Did the woman you met that night seem young enough to be twenty-two or twenty-three?'
'Yes, Miss Halcombe, as young as that.'
'And was she dressed from head to foot, all in white?'
'All in white.'
From where I sat, I could see Miss Fairlie walking in the garden, and the whiteness of her dress in the moonlight suddenly made my heart beat faster.
'Now listen to what my mother says at the end of the letter,' Miss Halcombe continued. 'It will surprise you. She says that perhaps the real reason for her liking little Anne Catherick so much was that she looked exactly like-'
Before she could finish, I jumped up. Outside stood Miss Fairlie, a white figure alone in the moonlight. And suddenly I realized what it was that I had been unable to remember-it was the extraordinary likeness between Miss Laura Fairlie and the runaway from the asylum, the woman in white.
0/5000
วิธีจะผมเคยลืมภาพที่ดีหรือไม่ ดอกไม้นอก เพลงของโรงแรมโมสาร์ท นางสาว Halcombe อ่านตัวอักษรใน half-light เค้าโครงละเอียดอ่อนของนางสาว Fairlie หน้ากำแพงเข้ม ยามค่ำคืนและเสียงตัวเคยจำได้ภายหลัง Fairlie นางสาวได้เสร็จสิ้นการเล่น และมีตัวที่เดินเข้าออกเป็นสวนน้อย นางสาว Halcombe เรียกฉัน 'ฉัน Hartright จะมาที่นี่สำหรับนาที'ยิ้มมากกว่า และเธอแสดงให้ฉันเห็นตัวอักษร' จะจากแม่สามีสองสิบสองปีที่ผ่านมา เธอกล่าวถึงสุภาพสตรีจากแฮมเชียร์เรียกว่านาง Carherick ที่มาเอาใจน้องสาวเธอป่วยที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ดูเหมือนว่า เธอนำลูกของเธอเท่ากับเธอ น้อยสาวเรียกแอนน์ ที่เกี่ยวกับปีเก่าแล้วลอร่า ผมเรียนในปารีสเวลา แม่ของฉัน ผู้สนใจที่ดีในโรงเรียนหมู่บ้าน กล่าวว่า ลูกสาวถูกแสดงใน learbing เพื่อเธอให้เธอเรียนต่อที่บ้าน เธอยังให้เธอบางชุดสีขาวและสีขาวหมวก ของลอร่าบอกว่า เธอดูดีขึ้นสีขาวแล้วสีอื่น ๆ เธอกล่าวว่า เป็น Anne Catherick น้อยขอบคุณมาก และรักเธอมาก วันหนึ่งเธอรั้งมือของเธอ และกล่าว ว่า, "ผมจะใส่ขาวเสมอตราบใดที่ฉันอยู่ มันจะช่วยให้ฉันจำคุณ " 'นางสาว Galcombe หยุด และมองฉัน'ไม่ได้ผู้หญิงที่คุณไปตามคืนนั้นดูเหมือนหนุ่มพอยี่สิบสอง หรือยี่สิบสาม''ใช่ นางสาว Halcombe เป็นหนุ่มเป็นที่'"และเธอถูกแต่งตั้งแต่หัวถึงเท้า ในสีขาว"'ในขาว'จากที่ผมนั่ง ฉันได้เห็นนางสาว Fairlie เดินในสวน และขาวของเครื่องแต่งกายของเธอในแสงจันทร์ก็ทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้นนางสาว Halcombe 'เชื่อฟังแม่ที่กล่าวในตอนท้ายของจดหมาย อย่างต่อเนื่อง ' มันจะแปลกใจคุณ เธอกล่าวว่า อาจเป็นสาเหตุที่แท้จริงสำหรับเธอใจน้อย Anne Catherick มากคือ เธอมองว่าเหมือน-'ก่อนที่เธอทำเสร็จแล้ว ฉันไปค่า นอกยืนนางสาว Fairlie ตัวเลขสีขาวที่อยู่คนเดียวในแสงจันทร์ และทันใดนั้นฉันรู้สิ่งที่มันเป็นว่า ผมเคยไม่จำ-มันมีคล้ายพิเศษระหว่างนางสาวลอร่า Fairlie และรันอเวย์จากภัย หญิงสีขาว
การแปล กรุณารอสักครู่..
How will I ever forget that peaceful picture? The flowers outside, the music of Mozart, Miss Halcombe reading the letters in the half-light, the delicate outline of Miss Fairlie's face against the dark wall. It was an evening of sights and sounds to remember for ever.
Later, when Miss Fairlie had finished playing and had wandered out into the moonlit garden, Miss Halcombe called me.
'Me Hartright, will you come here for a minute?'
I went over and she showed me a letter.
'It's from my mother to her second husband twelve years ago. She mentions a lady from Hampshire called Mrs Carherick, who had come to look after her sick sister living in the village. It seems she brought her only child with her, a little girl called Anne, who was about a year older then Laura. I was at a school in Paris at the time. My mother, who took a great interest in the village school, says the little girl was show in learbing so she gave her lessons here at the house. She also gave her some of Laura's white dresses and white hats, saying she looked better in white then any other colour. She says that little a Anne Catherick was so grateful, and loved her so much, that one day she kissed her hand and said, ''I'll always wear white as long as I live. It will help me to remember you.'''
Miss Galcombe stopped and looked at me.
'Did the woman you met that night seem young enough to be twenty-two or twenty-three?'
'Yes, Miss Halcombe, as young as that.'
'And was she dressed from head to foot, all in white?'
'All in white.'
From where I sat, I could see Miss Fairlie walking in the garden, and the whiteness of her dress in the moonlight suddenly made my heart beat faster.
'Now listen to what my mother says at the end of the letter,' Miss Halcombe continued. 'It will surprise you. She says that perhaps the real reason for her liking little Anne Catherick so much was that she looked exactly like-'
Before she could finish, I jumped up. Outside stood Miss Fairlie, a white figure alone in the moonlight. And suddenly I realized what it was that I had been unable to remember-it was the extraordinary likeness between Miss Laura Fairlie and the runaway from the asylum, the woman in white.
Later, when Miss Fairlie had finished playing and had wandered out into the moonlit garden, Miss Halcombe called me.
'Me Hartright, will you come here for a minute?'
I went over and she showed me a letter.
'It's from my mother to her second husband twelve years ago. She mentions a lady from Hampshire called Mrs Carherick, who had come to look after her sick sister living in the village. It seems she brought her only child with her, a little girl called Anne, who was about a year older then Laura. I was at a school in Paris at the time. My mother, who took a great interest in the village school, says the little girl was show in learbing so she gave her lessons here at the house. She also gave her some of Laura's white dresses and white hats, saying she looked better in white then any other colour. She says that little a Anne Catherick was so grateful, and loved her so much, that one day she kissed her hand and said, ''I'll always wear white as long as I live. It will help me to remember you.'''
Miss Galcombe stopped and looked at me.
'Did the woman you met that night seem young enough to be twenty-two or twenty-three?'
'Yes, Miss Halcombe, as young as that.'
'And was she dressed from head to foot, all in white?'
'All in white.'
From where I sat, I could see Miss Fairlie walking in the garden, and the whiteness of her dress in the moonlight suddenly made my heart beat faster.
'Now listen to what my mother says at the end of the letter,' Miss Halcombe continued. 'It will surprise you. She says that perhaps the real reason for her liking little Anne Catherick so much was that she looked exactly like-'
Before she could finish, I jumped up. Outside stood Miss Fairlie, a white figure alone in the moonlight. And suddenly I realized what it was that I had been unable to remember-it was the extraordinary likeness between Miss Laura Fairlie and the runaway from the asylum, the woman in white.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผมเคยจะลืมว่า สันติภาพอย่างไร ? ดอกไม้นอก เพลงของโมสาร์ท คุณ halcombe อ่านตัวอักษรในแสงครึ่ง ร่างบอบบางของมิส Fairlie หน้ากำแพงมืด มันเป็นเย็นของสถานที่ท่องเที่ยวและเสียงไว้เป็นนิตย์ .
ในภายหลัง เมื่อคุณได้เสร็จสิ้นการเล่นแฟร์ลีและเดินออกไปยังสวนแสงจันทร์ คุณ halcombe โทรมา
ฉัน hartright , คุณจะมาที่นี่นะ ?
ฉันไปเธอให้ฉันดูจดหมาย .
' มันมาจากแม่ของเธอที่สองสามีสิบสองปีที่ผ่านมา เธอกล่าวถึงสุภาพสตรีจาก Hampshire เรียกนาง carherick ใครได้มาดูแลพี่สาวที่ป่วยอยู่ในบ้าน ดูเหมือนว่า เธอพาลูกของเธอกับเธอ สาวน้อยที่เรียกว่า แอน ที่เกี่ยวกับปีเก่าแล้ว ลอร่าฉันอยู่ที่โรงเรียนในปารีสในเวลา แม่ของฉัน ที่ได้รับความสนใจอย่างมากในโรงเรียนของหมู่บ้าน ว่าสาวน้อยที่ถูกแสดงใน learbing เธอให้บทเรียนเธอมาที่บ้าน เธอยังให้บางส่วนของลอร่าสีขาวชุดและหมวกสีขาว บอกว่า เธอดูดีในชุดขาว แล้ว สีอื่น ๆ . เธอบอกว่า น้อย แอน catherick ดีใจมาก และรักเธอมากวันหนึ่งเธอจูบมือเธอแล้วบอกว่า ' ' จะใส่สีขาว ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ มันจะช่วยให้ผมจำคุณ . ' ' '
คิดถึง galcombe หยุดและมองฉัน .
'did ผู้หญิงที่คุณเจอคืนนั้นดูยังหนุ่มพอที่จะเป็น 22 หรือ 23 ?
" คุณ halcombe เป็นเด็กที่ '
และเธอแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าในสีขาว ? ทั้งหมด '
สีขาว จากที่ฉันนั่งลงฉันสามารถเห็นคุณแฟร์ลี่เดินในสวน และความขาวของแต่งตัวของเธอในแสงจันทร์ก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็ว .
ตอนนี้ฟังสิ่งที่แม่ของฉันพูดในตอนท้ายของจดหมาย ' พลาด ' halcombe อย่างต่อเนื่อง มันจะทำให้คุณประหลาดใจ เธอบอกว่าบางทีเหตุผลที่แท้จริงที่เธอชื่นชอบน้อย แอน catherick มากว่าเธอหน้าตาเหมือน -
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฉันก็กระโดดขึ้นข้างนอก ยืนคิดถึง Fairlie , สีขาวรูปอยู่คนเดียวในแสงจันทร์ และก็รู้ว่ามันคืออะไรที่ฉันได้รับไม่สามารถจำได้ว่ามันเหมือนพิเศษระหว่างนางสาว Laura Fairlie และหนีออกจากโรงพยาบาล ผู้หญิงในชุดขาว
ในภายหลัง เมื่อคุณได้เสร็จสิ้นการเล่นแฟร์ลีและเดินออกไปยังสวนแสงจันทร์ คุณ halcombe โทรมา
ฉัน hartright , คุณจะมาที่นี่นะ ?
ฉันไปเธอให้ฉันดูจดหมาย .
' มันมาจากแม่ของเธอที่สองสามีสิบสองปีที่ผ่านมา เธอกล่าวถึงสุภาพสตรีจาก Hampshire เรียกนาง carherick ใครได้มาดูแลพี่สาวที่ป่วยอยู่ในบ้าน ดูเหมือนว่า เธอพาลูกของเธอกับเธอ สาวน้อยที่เรียกว่า แอน ที่เกี่ยวกับปีเก่าแล้ว ลอร่าฉันอยู่ที่โรงเรียนในปารีสในเวลา แม่ของฉัน ที่ได้รับความสนใจอย่างมากในโรงเรียนของหมู่บ้าน ว่าสาวน้อยที่ถูกแสดงใน learbing เธอให้บทเรียนเธอมาที่บ้าน เธอยังให้บางส่วนของลอร่าสีขาวชุดและหมวกสีขาว บอกว่า เธอดูดีในชุดขาว แล้ว สีอื่น ๆ . เธอบอกว่า น้อย แอน catherick ดีใจมาก และรักเธอมากวันหนึ่งเธอจูบมือเธอแล้วบอกว่า ' ' จะใส่สีขาว ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ มันจะช่วยให้ผมจำคุณ . ' ' '
คิดถึง galcombe หยุดและมองฉัน .
'did ผู้หญิงที่คุณเจอคืนนั้นดูยังหนุ่มพอที่จะเป็น 22 หรือ 23 ?
" คุณ halcombe เป็นเด็กที่ '
และเธอแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าในสีขาว ? ทั้งหมด '
สีขาว จากที่ฉันนั่งลงฉันสามารถเห็นคุณแฟร์ลี่เดินในสวน และความขาวของแต่งตัวของเธอในแสงจันทร์ก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็ว .
ตอนนี้ฟังสิ่งที่แม่ของฉันพูดในตอนท้ายของจดหมาย ' พลาด ' halcombe อย่างต่อเนื่อง มันจะทำให้คุณประหลาดใจ เธอบอกว่าบางทีเหตุผลที่แท้จริงที่เธอชื่นชอบน้อย แอน catherick มากว่าเธอหน้าตาเหมือน -
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฉันก็กระโดดขึ้นข้างนอก ยืนคิดถึง Fairlie , สีขาวรูปอยู่คนเดียวในแสงจันทร์ และก็รู้ว่ามันคืออะไรที่ฉันได้รับไม่สามารถจำได้ว่ามันเหมือนพิเศษระหว่างนางสาว Laura Fairlie และหนีออกจากโรงพยาบาล ผู้หญิงในชุดขาว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- interaction was observed for feed hardne
- i took fried plantain and custard
- ดเจ้าหญิงไม่ควรรังเกียจกบ
- murkymustymutablemyopianattyneonatenibni
- She are arrived hotel
- lovely girl
- แล้วก็ค่อยจัดการคนเบาๆให้ข้าวมันแตก
- He would eat a melted cheese sandwich
- จำหน่ายอาหารและของฝากจากภาคอีสาน
- In PMF2, mean contributions were 22–38%
- ฉันอยากเป็นเพื่อนคุณได้ไม
- ส่งเอกสาร
- ไม่ชอบฤดูฝน เพราพ
- ฉันต้องการเงิน3000บาท
- กางเกง
- น้ำนุ่น
- interaction was observed for feed hardne
- ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมใหม่
- พนักงานจะต้องทำการบันทึก PCBA SN ลงใน Tr
- you're dead meat
- ยินดีด้วยค่ะ ที่รัก
- I'm happy every time it sees you, you ma
- CONNECTING ATTITUDINAL PREDICTORS TOBEHA
- murkymustymutablemyopianattyneonatenibni
