This move was most concerned with m

This move was most concerned with might and form, akin to a rainstorm, desiring turbulence for heaven and earth.

Currently, it was raining within the Tower of Purging Dust.

If Chen Chang Sheng wanted to borrow this rain’s momentum, he would first have to borrow its might and form.

Innumerable gales flooded in from outside the tower to within, the windows and doors that were open on the second floor relentlessly clattered in the wind, giving out a sound that made others feel a little restless, and resembling a secluded residence that had been left vacant for many years.

The storm suddenly became even more violent and Chen Chang Sheng’s sword followed suit, gleaming in all directions, striking towards Gou Han Shi.

The most powerful movement from Zhong Shan’s Sword of Wind and Rain, coupled with the ample True Essence Chen Chang Sheng had obtained after his third undergoing of initial meditation. Even Gou Han Shi should have trouble countering it, wanting to avoid it was also exceedingly difficult.

Gou Han Shi didn’t dodge, but silently stood within the real rain and Chen Chang Sheng’s storm of swords. He calmly gripped his sword’s hilt and held it horizontally across his chest, his eyes didn’t reveal any fear, only a calmness that represented his confidence.

His sword was akin to the very last step before arriving at the peak of Li Mountain.

His person was akin to that evergreen tree of unknown species, which stood before Li Shan Sword Sect’s main entrance.

That evergreen tree had already existed on Li Mountain for hundreds of years, for many, the reason why that tree could survive was because its luck was especially good. But very few had noticed, that tree, without saying anything, without moving or swaying, had sheltered countless disciples of Li Mountain so that they need not suffer from storms.

Gou Han Shi was that very tree.

He raised his sword to meet Chen Chang Sheng’s storm of swords, his expression calm and gentle.

What he used was the Sword of Distant Deliverance.

Upon the second floor, the sound of a sigh from an Archbishop of the Holy Church could be heard: “To be able to utilise that sword art to this degree at only the Ethereal Opening realm, Li Mountain is incredible, Gou Han Shi is even more incredible.”

A sword art that can draw praise from an Archbishop of the Holy Church was obviously not something ordinary.

The storm-like sword forms from Chen Chang Sheng all fell upon empty air, not a single blade landed upon Gou Han Shi’s body.

Unknown as to if Gou Han Shi felt a natural fear against the sword in Chen Chang Sheng’s grasp, or if it was because he felt cautious of Chen Chang Sheng’s sword art, Gou Han Shi didn’t use his sword to directly counter, but had instead use an indirect method.
The sound of blades akin to the rustle of pines, surrounded his body and then spread out far away, completely blocking Chen Chang Sheng’s sword manifestations at an outer perimeter.

Rustling Pines wasn’t a sword art from Li Shan Sword Sect, but is a palm art from one of the bluffs of the Longevity Sect.
Gou Han Shi had used this palm art’s manifestation in a sword technique, the momentum was energetic and simple, having strength without needing a keen edge; Chen Chang Sheng’s sword couldn’t pose any threat to him at all.

A muffled thump could be heard.

Chen Chang Sheng’s chest had been pierced by Gou Han Shi’s blade, blood spurted out as he fell back, heavily crashing upon the stone wall and then sliding down like mud, unable to stand.

In the next moment, he got back up with much difficulty while holding onto the wall. Staring at Gou Han Shi who was opposite, he remained silent. His face was sickly pale; the confidence he had only just regained previously, rapidly disappeared.

He had never expected that Gou Han Shi’s sword would be exactly the same as the person himself; calm and far reaching, simple and free. Seemingly without any power, but being difficult to stand against.

He had burnt away a fragment of snow plain, but still didn’t have a chance of victory, then, what should he do?

He thrust out his left hand and wiped away the rain on his face, then, once again raised the sword in front of him.

On the moment his right leg landed upon the puddled water, his divine sense lit up ten fragments of snow plain at the same time. The rain that landed on his body, instantly evaporated and turned into steam.

As if the rain from the heavens above could perceive something, it instantly became even heavier.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ย้ายนี้เป็นกังวลมากที่สุดอาจด้วยฟอร์ม คล้ายกับพายุฝน ปรารถนาความวุ่นวายสำหรับสวรรค์และโลกขณะนี้ มันถูกฝนตกภายในทาวเวอร์ของการกำจัดฝุ่นถ้า Chen Sheng ช้างอยากขอยืมโมเมนตัมของฝนนี้ เขาจะแรกต้องยืมของอาจและแบบฟอร์มพายุทิศนับไม่ถ้วนถูกน้ำท่วมในจากนอกทาวเวอร์ภายใน หน้าต่างและประตูที่เปิดบนชั้นสองอย่างไม่ลดละ clattered ลม ให้ออกเสียงที่ทำให้ผู้อื่นรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย และแปะที่อยู่อาศัยที่เงียบสงบที่ได้เหลือว่างหลายปีพายุก็กลายเป็นความรุนแรงมากยิ่งขึ้น และเฉินช้าง Sheng ดาบตามสูท วับวาวในทุกทิศทาง โดดเด่นไปทางโกฮันโตะการเคลื่อนไหวพลังจากดาบของลมและฝน จงซานควบคู่ไปกับความกว้างขวางจริงสาระสำคัญเฉินช้าง Sheng ได้รับหลังจากเขาที่สามของการทำสมาธิเบื้องต้น แม้แต่โกฮันนะควรมีปัญหาในการต่อต้านมัน ต้องการหลีกเลี่ยงมันก็ยากเหลือเกินโกฮันโตะหลบไม่ได้ แต่ยืนอยู่เงียบ ๆ จริงฝนและพายุเฉินช้าง Sheng ของดาบ เขาพิพากษาด้ามจับดาบของเขา และจัดขึ้นตามแนวนอนบนหน้าอกของเขาอย่างสงบ ตาของเขาไม่ได้เปิดเผยความกลัวใด ๆ เพียงความสงบที่แสดงความเชื่อมั่นของเขาดาบก็คล้ายกับขั้นตอนสุดท้ายก่อนเดินทางที่สูงสุดของภูเขาหลี่คนของเขาก็คล้ายกับต้นไม้ที่เอเวอร์กรีนของสายพันธุ์ที่ไม่รู้จัก ซึ่งยืนอยู่ก่อนทางเข้าหลักของ Li Shan ดาบนิกายต้นไม้ป่าดิบที่มีอยู่บนภูเขาหลี่ร้อยปี สำหรับหลาย ๆ คน เหตุผลทำไมต้นไม้ที่สามารถอยู่รอดได้เพราะความโชคดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่น้อยคนได้สังเกต เห็น ต้นไม้นั้น โดยไม่พูดอะไร โดยไม่ต้องย้าย หรือเอนไปมา มีกำบังภูเขา Li เป็นสาวกนับไม่ถ้วนเพื่อให้พวกเขาไม่ต้องทรมานจากพายุโกฮันโตะเป็นต้นไม้ที่มากเขายกดาบเฉินช้าง Sheng พายุของดาบ เขานิพจน์สงบ และอ่อนโยนสิ่งที่เขาใช้คือ ดาบพระองค์ อยู่ไกลเมื่อชั้น 2 อาจได้ยินเสียงถอนหายใจจากการอาร์ชบิชอปแห่งโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์: "เพื่อให้สามารถใช้ประโยชน์จากงานศิลปะที่ดาบระดับนี้ที่แดนเปิดไม่มีตัวตน ภูเขา Li เป็นเหลือเชื่อ ฮันโกโตะที่น่าทึ่งมากยิ่งขึ้น"ศิลปะดาบที่สามารถวาดสรรเสริญจากการอาร์ชบิชอปแห่งโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ แน่นอนไม่ได้บางสิ่งบางอย่างที่สามัญแบบฟอร์มเหมือนพายุดาบจาก Chen Sheng ช้างทั้งหมดอยู่กับอากาศว่างเปล่า ไม่มีดเดียวที่ดินเมื่อร่างกายโกฮันโตะไม่รู้จักเป็นการหากโกฮันโตะรู้สึกความกลัวธรรมชาติกับดาบใน Chen Sheng ช้างของเข้าใจ หรือถ้ามันเป็น เพราะเขารู้สึกระมัดระวังของเฉินช้าง Sheng ซอร์ด โกฮันนะไม่ใช้ดาบของเขาจะตอบโต้โดยตรง แต่ได้ใช้วิธีการทางอ้อมแทนเสียงของใบคล้ายกับเสียงของไพน์ ล้อมรอบร่างกายของเขาแล้ว กางออกห่างไกล บล็อกอาการดาบเฉินช้าง Sheng ที่มีขอบเขตภายนอกอย่างสมบูรณ์ยามไพน์ซอร์ดจาก Li Shan ดาบนิกายไม่ แต่เป็นศิลปะปาล์มจากตลิ่งนิกายอายุยืนอย่างใดอย่างหนึ่งโกฮันโตะได้ใช้ศิลปะนี้ปาล์มประกาศในเทคนิคดาบ โมเมนตัมได้ ง่าย มีความแข็งแรงโดยไม่จำเป็นขอบแหลม และมีพลัง ดาบเฉินช้าง Sheng ไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคามใด ๆ กับเขาเลยอาจได้ยินเป็น thump อู้อี้เฉินช้าง Sheng หน้าอกได้รับการเจาะ โดยใบมีดโกฮันโตะ spurted เลือดออกเขาตกกลับ หนักชนกับผนังหิน และเลื่อนลงเหมือนโคลน ไม่เด่นในช่วงเวลาถัดไป เขาได้กลับขึ้น ด้วยความยากลำบากมากขณะที่กดลงบนผนัง กำลังจ้องโกฮันโตะซึ่งตรงกันข้าม เขายังคงเงียบ ใบหน้าของเขาก็ซีด sickly ความเชื่อมั่นที่เขามีเพียงชัวก่อนหน้านี้ หายไปอย่างรวดเร็วเขาไม่ได้คาดว่า ดาบโกฮันนะจะว่าเหมือนกับคนที่ตัวเอง ความสงบและไกลไปถึง ง่าย และฟรี ดูเหมือนจะไม่ มีพลังใด ๆ แต่เป็นเรื่องยากที่จะสู้เขาได้เผาไปส่วนของหิมะล้วน แต่ยัง ไม่มีโอกาสได้ชัยชนะ แล้ว ก็ เขาควรทำอย่างไรเขากระตุกมือซ้ายของเขาออก และเช็ดออกไปฝนบนใบหน้าของเขา แล้ว ยกดาบหน้าเขาอีกครั้งในขณะที่ขาขวาของเขาเป็นเจ้าของที่ดินเมื่อน้ำเยิ้ม ความรู้สึกของเขาพระเจ้าติดสิบเศษหิมะธรรมดาในเวลาเดียวกัน ฝนที่ที่ดินบนร่างกายของเขา ระเหยทันที และกลายเป็นไอน้ำเช่นถ้าฝนที่ตกจากสวรรค์ข้างต้นสามารถรับรู้บางสิ่งบางอย่าง มันทันทีกลายเป็นหนักแม้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ย้ายนี้ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับอาจและรูปแบบคล้ายกับพายุปรารถนาโดยฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกขณะนี้ฝนตกภายในหอกำจัดฝุ่นถ้าฉางเฉินเซิงต้องการยืมนี้ฝนตกแรง เขาจะต้องยืมของอาจและแบบฟอร์มอสงไขย Gales น้ำท่วมจากภายนอกอาคารภายใน หน้าต่างและประตูที่ถูกเปิดบนชั้น 2 คืบ clattered ในลม ที่ให้เสียงที่ทำให้คนอื่นรู้สึกกระสับกระส่าย และคล้ายที่เงียบสงบที่อยู่อาศัยที่ถูกทิ้งร้างมานานหลายปีพายุก็ยิ่งรุนแรงและเฉินชางเชงดาบตามเหมาะสม , แพรวในทุกทิศทาง ตื่นตาตื่นใจกับโกฮันชิการเคลื่อนไหวที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดจากจงซาน ดาบแห่งลม และ ฝน ควบคู่กับการเล่นที่แท้จริงแก่นแท้เฉินฉาง เซิง ได้หลังจากการเริ่มต้นของเขาสามของการทำสมาธิ แม้แต่โกฮัน ชี น่าจะมีปัญหาในการต่อต้านมัน ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงมันก็ยากเหลือเกิน .โกฮัน ชี ไม่ได้หลบ แต่เงียบ ๆอยู่ภายในฝนจริงและของเฉินฉาง เซิง พายุดาบ เขากำด้ามดาบของเค้าอย่างใจเย็นและจัดขึ้นในแนวนอนบนทรวงอกของเขา สายตาของเขาไม่ได้เปิดเผยใด ๆ กลัว มีแต่ความสงบ ที่แสดงความมั่นใจของเขาดาบของเขาคล้ายกับขั้นตอนสุดท้ายก่อนที่จะมาถึงที่จุดสูงสุดของหลี่ภูเขาเขาเป็นเหมือนต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม ไม่ทราบชนิด ซึ่งยืนอยู่หน้าหลัก li Shan ดาบนิกายของทางเข้าต้นไม้ที่เขียวชอุ่ม ได้มีอยู่แล้วในภูเขาลี่เป็นเวลาหลายร้อยปี หลาย เหตุผลที่ต้นไม้ที่สามารถอยู่รอดได้เพราะโชคดียิ่งดีมาก แต่น้อยมากที่ได้เห็นว่า ต้นไม้นั้น โดยไม่พูดอะไรเลย ไม่ต้องย้าย หรือ หวั่นไหว มีซุ้มมากมายสาวกของหลี่ภูเขาเพื่อให้พวกเขาต้องไม่ประสบจากพายุโกฮันซือที่ต้นไม้เขายกดาบขึ้นเพื่อตอบสนองของเฉินฉาง เซิง พายุดาบ สงบ สีหน้าของเขาอ่อนโยนสิ่งที่เขาใช้เป็นดาบจากการปลดปล่อยบนชั้นสอง เสียงถอนหายใจจากบาทหลวงของโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์อาจจะได้ยินว่า " สามารถใช้ดาบศิลปะระดับนี้ที่แค่ไม่มีตัวตนเปิดอาณาจักร หลี่ภูเขาถูกเหลือเชื่อ โกฮัน ชี คือแม้ไม่น่าเชื่อมากขึ้น”ศิลปะดาบที่สามารถดึงสรรเสริญจากบาทหลวงของโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ไม่แน่ชัดธรรมดาทั่วไปพายุเหมือนดาบรูปแบบจากเฉินฉาง เซิง ล้มอยู่บนอากาศว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ดาบลงบนร่างของโกฮันชิไม่รู้ว่าถ้าโกฮันชิรู้สึกกลัวธรรมชาติกับดาบของเฉินฉาง เซิง เข้าใจ หรือถ้ามันเป็นเพราะเขารู้สึกระมัดระวังของเฉินฉาง เซิง ดาบศิลปะ โกฮัน ชีไม่ได้ใช้ดาบของเขาโดยตรงเคาน์เตอร์ แต่แทนที่จะใช้วิธีทางอ้อมเสียงใบมีดคล้ายกับเสียงกรอบแกรบของต้นสน ล้อมรอบร่างกายของเขาและจากนั้นแพร่กระจายออกไปไกลอย่างสมบูรณ์การปิดกั้นของเฉินฉาง เซิง ดาบลักษณะอาการที่ขอบนอกเสียงสนไม่ใช่ศิลปะดาบจากดาบ Li Shan นิกาย แต่เป็นปาล์มศิลปะจากหนึ่งของหน้าผาของยืนยาวนิกายโกฮัน ชี ก็ใช้ปาล์มศิลปะช่วยในกระบวนดาบ , โมเมนตัมคือความกระตือรือร้นและง่ายมีความแข็งแรงโดยไม่ต้องขอบแหลม ; เฉินฉาง เซิง ดาบก็ไม่อาจคุกคามเขาแบบอู้อี้ๆอาจจะได้ยินหน้าอกของเฉินฉาง เซิง ถูกแทงด้วยดาบของโกฮันชิ เลือด หลุดออกมา เขาก็กลับหนักกระแทกกับกำแพงหิน แล้วเลื่อนลงเหมือนโคลน ไม่สามารถยืนในเวลาต่อมา เขาได้กลับมาลำบากในขณะที่ถือลงบนผนัง มองโกฮันชิ ที่ตรงข้าม เขายังคงเงียบ ใบหน้าของเขาซีดเผือด ; ความมั่นใจเขาเพิ่งฟื้นก่อนหน้านี้หายไปอย่างรวดเร็ว .เขาไม่เคยคาดหวังว่าดาบของโกฮันซีก็เหมือนกับคนที่ตนเอง สงบและเข้าถึงง่าย และฟรี ที่ดูเหมือนไม่มีพลังอำนาจใด แต่เป็นเรื่องยากที่จะยืนต่อเขาก็เผาทิ้ง ส่วนหิมะธรรมดา แต่ยังไม่มีโอกาสแห่งชัยชนะ แล้วเขาควรจะทำยังไง ?เขาผลักออก มือซ้าย และเช็ดไปฝนตกบนใบหน้าของเขาอีกครั้งแล้วยกดาบต่อหน้าเขาในช่วงเวลาที่เขาขาขวาลงบน puddled น้ำ สมทิพย์สว่างขึ้นสิบเศษหิมะธรรมดาในเวลาเดียวกัน ฝนที่ตกลงมาบนร่างกายของเขา ทันทีที่ระเหยกลายเป็นไอน้ำถ้าเป็นฝนจากสวรรค์เบื้องบนจะรับรู้อะไรได้ก็จะหนักขึ้น