Table 2 indicates that the subjecti

Table 2 indicates that the subjective sleep-onset latency was longer
than the measurements recorded objectively. Sleep-onset latency that
exceeded 30 minutes recorded in the daily sleep log was greater than
the sleep-onset latency measured using actigraphy (Table 3). This result
was consistent with the results determined in a previous study, which
indicated that patients with bipolar disorders tended to overestimate
their sleep-onset latency (Harvey, Schmidt, Scarnà, Semler, & Goodwin,
2005). Because depression can cause negative biases when processing
information (Nolen-Hoeksema & Hilt, 2008), the time perception of patients with depression might not be as accurate as that of people without depression. Although depression patients might feel that they spent
a long time falling asleep, the length of time they actually required to fall
asleep was not that long.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตารางที่ 2 แสดงว่า แฝงเริ่มมีอาการนอนหลับตามอัตวิสัยได้อีกต่อไปกว่าการประเมินบันทึกไว้เป็น เริ่มนอนเวลาแฝงที่เกิน 30 นาทีบันทึกในล็อกนอนหลับทุกวันได้มากกว่าเวลาแฝงนอนเริ่มที่วัดใช้ actigraphy (ตาราง 3) ผลลัพธ์นี้ไม่สอดคล้องกับผลลัพธ์ที่กำหนดในการศึกษาก่อนหน้านี้ ซึ่งระบุว่า ผู้ป่วยโรค bipolar มีแนวโน้มจะ overestimateเวลาแฝงของพวกเขาเริ่มมีอาการนอนหลับ (ฮาร์วี่ ชมิดท์ Scarnà, Semler, & Goodwin2005) เนื่องจากโรคซึมเศร้าสามารถทำยอมลบประมวลผลข้อมูล (Nolen Hoeksema และด้ามจับ 2008), การรับรู้เวลาของผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอาจไม่ถูกต้องเป็นของผู้มีภาวะซึมเศร้า แม้ว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าอาจรู้สึกว่า พวกเขาใช้เวลาเวลานานหลับ ระยะเวลาที่พวกเขาจริงต้องตกasleep ไม่ที่ยาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตารางที่ 2
แสดงให้เห็นว่าการนอนหลับแฝงที่เริ่มมีอาการเป็นส่วนตัวอีกต่อไปกว่าการวัดบันทึกกรรม แฝงการนอนหลับที่เริ่มมีอาการที่เกิน 30 นาทีบันทึกไว้ในบันทึกของการนอนหลับทุกวันมากกว่าแฝงการนอนหลับการโจมตีวัดโดยใช้actigraphy (ตารางที่ 3) ผลที่ได้นี้มีความสอดคล้องกับผลการพิจารณาในการศึกษาก่อนหน้านี้ซึ่งแสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของสองขั้วมีแนวโน้มที่จะประเมินค่าสูงแฝงการนอนหลับที่เริ่มมีอาการของพวกเขา(ฮาร์วีย์ชามิดท์Scarnà, Semler และกูดวิน2005) เพราะภาวะซึมเศร้าสามารถก่อให้เกิดอคติเชิงลบเมื่อการประมวลผลข้อมูล (Nolen-Hoeksema และด้าม, 2008) การรับรู้เวลาของผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอาจจะไม่เป็นที่ถูกต้องเป็นที่ของคนที่ไม่มีภาวะซึมเศร้า แม้ว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าอาจรู้สึกว่าพวกเขาใช้เวลาเป็นเวลานานการนอนหลับความยาวของเวลาที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้จริงที่จะลดลงนอนหลับไม่ได้มานานแล้วว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตารางที่ 2 แสดงให้เห็นว่าการโจมตีแฝงเป็นอัตนัยนอนอีกต่อไปกว่าการวัดการบันทึกทาง หลับการโจมตีแฝงว่าเกิน 30 นาทีที่บันทึกไว้ในบันทึกประจำวันมากกว่านอนนอนวัดการแอบแฝงใช้แอคติกราฟฟี ( ตารางที่ 3 ) ผลที่ได้นี้สอดคล้องกับผลการศึกษาก่อนหน้านี้ได้กำหนดไว้ ซึ่งพบว่า ผู้ป่วยโรค bipolar มีแนวโน้มค่าที่สูงเกินไปพวกเขาหลับการโจมตีแฝง ( ฮาร์วีย์ ชมิดท์ scarn ล่าสุดเซมเลอร์ , และ กู๊ดวิน2005 ) เนื่องจากภาวะซึมเศร้าสามารถก่อให้เกิดอคติเชิงลบเมื่อการประมวลผลข้อมูล ( นอเลิน hoeksema & ด้ามจับ , 2008 ) , เวลาในการรับรู้ของผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าอาจไม่แม่นยำเหมือนที่คนไม่ซึมเศร้า แม้ว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าอาจรู้สึกว่าพวกเขาใช้เวลานานหลับลึก ความยาวของเวลาที่พวกเขาจริงต้อง ตกหลับได้นานขนาดนั้น