Meng Hao waved his hand, and the te

Meng Hao waved his hand, and the terracotta soldier chopped down with its greatsword. After a few slashes, it managed to slice all of the ground surrounding the lake. Afterward, Meng Hao struggled mightily to wrench the entire lake out of the ground and then put it in his bag of holding.

He actually had many bags of holding, some larger than others. After laboriously forcing the lake into one of them, he produced yet another bag of holding. Looking around shiftily, he sat back down on the terracotta soldier and proceeded onward.

The Seventh Patriarch was panting, and his eyes were wide as he watched what was happening. He even began to tremble.

As Meng Hao continued on, he saw a small mountain, which he took!

He saw a little pagoda, which he took!

He saw a bamboo forest, which he took!

He saw a log cabin, which he took!

He saw a carved sculpture, which he took!

Everything that he saw, every location that seemed to house good fortune, was taken away by the giant hands of the terracotta soldier, and then put into a bag of holding.

Meng Hao had a vast collection of bags of holding. When he ran out of big ones, he used small ones. If something was too big, he would dismantle the object into smaller pieces and cram it in.

As he sped along, he looked a bit ill at ease, even embarrassed. Up above, the Seventh Patriarch was trembling, and his beard was in disarray. His eyes shone with disbelief, as if he simply couldn’t imagine how such a charming, innocent child… would actually do something like this!

Were it not for the fact that he actually feared the terracotta soldier, the Seventh Patriarch might have instantly slaughtered the treasonous and disgraceful Meng Hao!

“Wha… what is he doing!? He’s not contemplating any enlightenment! He’s just taking all of the various items created and collected by the past Patriarchs… and putting them in his bags of holding!!”

This was especially true considering that, at one point, Meng Hao reached a palace. The Patriarch’s jaw dropped as he watched Meng Hao quickly began to dismantle the entire palace, including the floor tiles. He moved with a precision and accuracy that made it seem as if this was something he did on a daily basis.

This finally seemed to provoke a reaction from the ancestral land. Even as he went about dismantling the palace, stripping away even the columns, leaving it completely stark and bare… roaring could be heard from off in the distance as a pack of giant apes flew toward him.

There were more than a hundred of them, and each one had a cultivation base that was similar to the peak of the Immortal realm. Their bodies were covered with thick coats of luxuriant fur, and their eyes glowed bright red. Apparently, they were the palace guards, and their eyes were fixed hatefully on Meng Hao as they charged forward.

When Meng Hao saw the apes, he didn’t have the terracotta soldier attack. Instead, he slapped his bag of holding, causing the parrot to fly out.

It had apparently been stuffed into the bag of holding for too long, because as soon as it emerged, it flew several circles in the air at top speed. The meat jelly was attached to its foot in the shape of a bell, and immediately began to let out nonstop jingling sounds.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮา เมงโบกมือของเขา และทหารดินเผาสับลงกับ greatsword ของ หลังเครื่องหมายทับกี่ มันจัดการเชือดทั้งพื้นดินรอบ ๆ ทะเลสาบ หลังจากนั้น เมงเฮาต่อสู้กิลประแจทะเลสาบทั้งจากพื้นดิน และใส่ไว้ในกระเป๋าของเขาของโฮลดิ้งจริงเขาหลายกระเป๋าถือ บางใหญ่กว่าคนอื่น หลังจากบังคับให้ทะเลสาบ laboriously เป็นหนึ่งในพวกเขา เขาผลิตถือถุงอีก เขามองไปรอบ ๆ shiftily นั่งกลับลงบนตัวทหารดินเผา และดำเนินการเป็นต้นไปพระเจ็ดถูกหอบ และตาของเขากว้างเขาเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ เขายังเริ่มสั่นเครือเป็นเมงเฮาต่อบน เขาเห็นภูเขาขนาดเล็ก ซึ่งเขาเอาเขาเห็นเป็นเจดีย์เล็กน้อย ซึ่งเขาเอาเขาเห็นป่าไผ่ ซึ่งเขาเอาเขาเห็นห้องโดยสารล็อก ซึ่งเขาเอาเขาเห็นประติมากรรมแกะสลัก ซึ่งเขาเอาทุกอย่างที่เขาเห็น สถานที่ดูเหมือนจะโชคดีที่บ้าน ได้มือยักษ์ของทหารดินเผา และจากนั้น ใส่กระเป๋าถือของคุณเมงเฮามีคอลเลกชันของกระเป๋าของโฮลดิ้ง เมื่อเขาวิ่งออกมาจากคนใหญ่ เขาใช้คนเล็ก หากสิ่งที่ใหญ่เกินไป เขาจะถอดวัตถุเป็นชิ้นเล็กลง และอัดในเป็นเขาเร่งตาม เขาดูเก้อ อายแม้แต่น้อย ขึ้นเหนือ พระเจ็ดถูกสั่น และเคราก็อลวน ตาของเขาส่อง ด้วยศรัทธา ว่าเขาเพียงแค่ไม่สามารถคิดวิธีดังกล่าวมีเสน่ห์ บริสุทธิ์อายุจริงทำสิ่งนี้มันไม่ได้ความจริงว่า จริง ๆ แล้วเขากลัวทหารดินเผา พระเจ็ดอาจได้ทันทีฆ่าเฮาเมง treasonous และอับอาย" Wha...คือเขาทำอะไร เขาเป็นฮีมตรัสรู้ใด ๆ เขาเป็นเพียงแค่รายการต่าง ๆ สร้าง และรวบรวม โดยการขึงผ่านมา... และวางพวกเขาในถือถุงของเขาทั้งหมด!!"นี้คือความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งพิจารณาว่า ที่จุดหนึ่ง เมงเฮาถึงวัง ขากรรไกรของพระที่ลดลง ตามที่เขาได้ดูเมงเฮาอย่างรวดเร็วเริ่มรื้อวังทั้งหมด รวมทั้งกระเบื้องปูพื้น เขาย้ายที่แม่นยำและถูกต้องที่ทำให้ดูเหมือน กับว่า นี่คือสิ่งที่เขาทำเป็นประจำในที่สุดนี้ดูเหมือนจะกระตุ้นปฏิกิริยาจากแผ่นดินของบรรพบุรุษ แม้ในขณะที่เขาไปเกี่ยวกับรื้อวัง ลอกไปแม้กระทั่งคอลัมน์ ทิ้งอย่างสิ้นเชิง และเปลือย...คำรามอาจจะได้ยินจากปิดในระยะไกลเป็นชุดของลิงยักษ์บินเข้าหาเขาได้มีมากกว่าร้อยของพวกเขา และแต่ละคนมีการเพาะปลูกพื้นฐานที่คล้ายคลึงกับจุดสูงสุดของอาณาจักรอมตะ ร่างกายถูกปกคลุม ด้วยเสื้อโค้ทหนาของขนที่อุดมสมบูรณ์ และตาสีแดงสดสวม เห็นได้ชัด พวกเขาก็พายาม และตาของพวกเขาได้รับการแก้ไข hatefully บนเมงเฮาจะเรียกเก็บไปข้างหน้าเมื่อเฮาเมงเห็นลิง เขาไม่มีการโจมตีทหารดินเผา แทน เขาตบโฮลดิ้ง ถุงของเขาทำให้นกบินมันได้เห็นได้ชัดว่าถูกยัดเข้าไปในถุงของถือนานเกินไป เพราะทันทีที่มันโผล่ออกมา มันบินหลายวงในอากาศที่ความเร็วสูงสุด วุ้นเนื้อแนบการเท้าความในรูปร่างของกระดิ่ง และทันทีเริ่มให้ออกเสียง jingling ดุ๊กดิ๊ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมิ่งเฮ่าโบกมือ และทหารดินเผาสับลงกับ greatsword . หลังจากไม่กี่ slashes ก็จัดการหั่นหมดพื้นดินโดยรอบทะเลสาบ หลังจากนั้น เมิ่งฮ่าวดิ้นรนมากมายก่ายกองกับประแจทะเลสาบทั้งหมดออกจากพื้นดินแล้วใส่ไว้ในถุงของเขาไว้เขาก็ถือถุงหลาย มีขนาดใหญ่กว่าคนอื่น ๆ หลังจากรวบรวมบังคับทะเลสาบเป็นหนึ่งในพวกเขา เขาผลิตอีกกระเป๋าถือ มองไปรอบ ๆ shiftily เขานั่งกลับลงบนดินเผาทหารและดำเนินการต่อไป .ประมุขที่เจ็ดคือ หายใจหอบ และดวงตาของเขากว้างเหมือนเขาดูสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็เริ่มสั่นอย่างเมิงเฮาต่อไป เขาเห็นภูเขาเล็กๆ ที่เขาเอา !เขาเห็นเจดีย์เล็ก ซึ่งเขาเอา !เขาเห็นป่าไผ่ ซึ่งเขาเอา !เขาเห็นกระท่อมไม้ซุง ซึ่งเขาเอา !เขาเห็นแกะสลักประติมากรรม ซึ่งเขาเอา !ทุกอย่างที่เขาเห็น ทุกสถานที่ ที่ดูเหมือนบ้านโชคดี ถูกจับตัวไปโดยมือใหญ่ของทหารดินเผา แล้วใส่ถุงไว้เมิ่งฮ่าวมีเก็บใหญ่ของถุงของที่ถืออยู่ เมื่อเขาวิ่งออกจากคนตัวใหญ่ เขาใช้ขนาดเล็ก ถ้ามันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะรื้อเป็นชิ้นเล็กลง และอัดวัตถุในเขาวิ่งตาม เขาดูป่วยนิดหน่อยสบายใจ ยังอาย ขึ้นเหนือ ประมุขที่เจ็ดคือ สั่น และเคราของเขาตกอยู่ในความวุ่นวาย ดวงตาของเขาส่องแสงออกมาด้วย เช่น ถ้าเขาไม่สามารถจินตนาการว่าเป็นเสน่ห์ เด็กใสซื่อ . . . จะทำอะไรแบบนี้มันไม่ได้สำหรับความจริงที่ว่าเค้ากลัวทหารดินเผา ประมุขที่เจ็ดอาจทันทีฆ่ากบฏและน่าอับอาย เมิ่งฮ่าว !" อะ . . . . . . . เขาทำอะไรน่ะ ? เขาไม่ได้ใคร่ครวญธรรมใด ๆ ! เขาแค่เอาของรายการต่าง ๆที่สร้างขึ้นและเก็บรวบรวม โดยพระสังฆราช . . . . . . . ที่ผ่านมา และใส่ไว้ในถุงของเขาถือ ! ! "นี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาว่า ณจุดหนึ่ง เมิ่งฮ่าวถึงพระราชวัง ของประมุขขากรรไกรลดลงเขาดูเมิงเฮาเริ่มรื้อวังทั้งหมดอย่างรวดเร็ว รวมทั้งพื้นกระเบื้อง เขาย้ายมีความแม่นยำและความถูกต้องที่ทำให้มันดูเหมือนเป็นถ้านี้คือสิ่งที่เขาทำในแต่ละวันนี้ในที่สุดก็จะกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาจากแผ่นดินของบรรพบุรุษ แม้ในขณะที่เขาไปรื้อวังลอกออกไปแม้แต่คอลัมน์อย่างสมบูรณ์สิ้นเชิงและเปลือย . . . . . . . มันกลับเสียงอาจจะได้ยินจากในไกลเป็นฝูงลิงยักษ์บินเข้าหาเขามีมากกว่า 100 คน และแต่ละคนมีฐานการเพาะปลูกที่ใกล้เคียงกับจุดสูงสุดของดินแดนอมตะ ร่างกายของพวกเขาถูกปกคลุมด้วยเสื้อโค้ทหนาของตกแต่งขน และตาของเขาก็เรืองแสงสีแดงสด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นองครักษ์และดวงตาจ้องอย่างเต็มไปด้วยความเกลียดที่เมิงเฮา ตามที่พวกเขาคิดไปข้างหน้าเมื่อเมิงเฮาเห็นลิง เขาไม่ได้เผาทหารโจมตี แทน เขาตบหน้าของเขากระเป๋าถือ ทำให้นกแก้วบินออกมามันคงถูกยัดลงกระเป๋า ถือ สำหรับยาวเกินไป เพราะทันทีที่มันออกมา มันบินเป็นวงกลมในอากาศหลายที่ความเร็วสูงสุด เนื้อเจลลี่ แนบกับเท้าของตนในรูปของระฆังและทันทีเริ่มที่จะปล่อยออกมาไม่หยุด เสียง . .