3. Theoretical Background and Hypot

3. Theoretical Background and Hypothesis
Stanley (1982) defined a coupon as “a certificate that, when presented for redemption at a retail store, entitles the bearer to a specified saving on the purchase of a particular product or brand.”
In Korea, coupons have been used as a means to increase purchase incentives through price discounts or complimentary products (Kim, 1997). Lee and Kim (2008) pointed out that coupons contain a set of provisions that retailers are bound to execute when consumers purchase the stipulated products or brands. In addition, they insisted that coupons should be understood as a way to stimulate sales by increasing purchase incentives. Thus, coupons serve as a stimulus for sales by offering discounted prices and additional or free benefits; they also increase consumer purchase motivation within a short period of time (Kwak and Kim, 2006; Lee and Kim, 2008).
The coupon expiration date is the time until which coupons are valid and consumers can enjoy the promised benefits (Kim et al., 2006). Inman and McAlister (1994) defined the role of the coupon expiration date as “couponers to limit their financial liability temporally.”
The effect of the coupon expiration date on coupon redemption was discussed in Bowman (1980); he stated that the highest redemption rates of coupons are in the early stages of their issuance and that afterward, there is a rapid drop in redemption rate. In contrast to Bowman, Inman and McAlister (1994) claimed that consumers make efforts to remember the expiration date of coupons and that as the expiration date approaches, consumers attempt to redeem coupons to avoid economic loss. In this regard, Hypothesis 1 is proposed as follows:
H1: The coupon expiration date has a positive effect on coupon redemption intention.
Although there have been a number of studies of whether the coupon expiration date influences coupon redemption intention, few studies have examined the relationship between the expiration date and coupon value. Ye et al. (1999) investigated the influence of the expiration date on perceived value of coupons; however, they failed to verify a significant relationship. Hence, the present study tests hypothesis 2 as follows:
H2: The coupon expiration date has a positive effect on coupon value.
The perceived value of a coupon is the value assigned to the coupon by the consumer who plans to make a purchase with the coupon (Ye et al., 1999). Prior research on this topic has focused on the economic benefits perceived by consumers (Dodson et al., 1978; Winer, 1986; Bawa and Shoemaker, 1987). Raghubir (1998) claimed that a coupon’s value is a signal for price. Others have argued that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. พื้นหลังทฤษฎีและสมมติฐาน สแตนเลย์ (1982) กำหนดคูปองเป็น "ใบรับรองที่ เมื่อนำเสนอสำหรับการแลกที่ร้านค้าปลีก ผู้ถือก็จะได้รับการระบุการประหยัดในการซื้อผลิตภัณฑ์เฉพาะหรือแบรนด์" เกาหลี คูปองมีใช้เป็นการเพิ่มแรงจูงใจในการซื้อราคาส่วนลดหรือฟรีผลิตภัณฑ์ (คิม 1997) ลีและคิม (2008) ชี้ให้เห็นว่า คูปองประกอบด้วยชุดของข้อกำหนดว่า ผู้ค้าปลีกจะผูกพันที่จะดำเนินการเมื่อผู้บริโภคซื้อผลิตภัณฑ์กำหนดหรือแบรนด์ นอกจากนี้ พวกเขายืนยันว่า คูปองควรจะเข้าใจเป็นวิธีการกระตุ้นยอดขาย โดยการเพิ่มแรงจูงใจซื้อ ดังนั้น คูปองเป็นการกระตุ้นการขาย โดยราคาเสนอส่วนลดและสิทธิประโยชน์เพิ่มเติม หรือฟรี พวกเขาเพิ่มแรงจูงใจซื้อของผู้บริโภคภายในระยะเวลาสั้น ๆ ของเวลา (Kwak และคิม 2006 ลีและคิม 2008) วันหมดอายุของคูปองเป็นเวลาจนกว่าคูปองที่ถูกต้อง และผู้บริโภคสามารถได้รับประโยชน์ตามสัญญา (Kim et al. 2006) กำหนดบทบาทของวันหมดอายุของคูปองเป็น "couponers การจำกัดความรับผิดของเงินดอก" Inman และนพจตุรพิธพรพิเศษ (1994) กล่าวถึงผลของวันหมดอายุของคูปองแลกคูปองใน Bowman (1980); เขาระบุว่า อัตราแลกคูปองสูงสุดอยู่ในขั้นตอนแรกของการออก และหลังจากนั้น มีหล่นอย่างรวดเร็วในอัตราแลก ตรงข้ามกับ Bowman, Inman และนพจตุรพิธพรพิเศษ (1994) อ้างว่า ผู้บริโภคทำให้ความพยายามจดจำวันหมดอายุของคูปอง และที่ เป็นแนวทางวันหมดอายุ ผู้บริโภคพยายามแลกคูปองเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียทางเศรษฐกิจ ในเรื่องนี้ 1 สมมติฐานจะเสนอเป็นดังนี้: H1: วันหมดอายุของคูปองมีคูปองแลกตั้งใจผลดี แม้ว่าจะมีจำนวนของการศึกษาของว่าวันหมดอายุของคูปองมีอิทธิพลต่อความตั้งใจแลกคูปอง ศึกษาน้อยมีการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างค่าวันและคูปองที่หมดอายุ อิทธิพลของวันหมดอายุในการรับรู้มูลค่าของคูปอง ตรวจสอบ ye et al. (1999) อย่างไรก็ตาม พวกเขาล้มเหลวในการตรวจสอบความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้น ศึกษาทดสอบสมมติฐาน 2 เป็นดังนี้: H2: วันหมดอายุของคูปองมีคูปองมูลค่าผลดี รับรู้มูลค่าของคูปองที่เป็นค่ากำหนดคูปอง โดยผู้บริโภคที่จะซื้อ ด้วยคูปอง (Ye et al. 1999) งานวิจัยก่อนหน้านี้ในหัวข้อนี้เน้นผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจรับรู้ผู้บริโภค (Dodson และ al. 1978 Winer, 1986 บาวาและชูเมกเกอร์ 1987) Raghubir (1998) อ้างว่า มูลค่าของคูปองเป็นสัญญาณสำหรับราคา อื่น ๆ มีโต้เถียงที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3. พื้นหลังทฤษฎีและสมมติฐาน
สแตนลี่ย์ (1982) กำหนดคูปองเป็น "ใบรับรองว่าเมื่อนำเสนอสำหรับการไถ่ถอนที่ร้านค้าปลีกได้รับสิทธิผู้ถือเพื่อการประหยัดที่ระบุไว้ในการซื้อสินค้าหรือแบรนด์."
ในประเทศเกาหลีคูปอง ได้ถูกนำมาใช้เป็นวิธีการเพิ่มแรงจูงใจในการซื้อสินค้าผ่านส่วนลดราคาหรือผลิตภัณฑ์ฟรี (คิม, 1997) ลีและคิม (2008) ชี้ให้เห็นว่าคูปองมีชุดของบทบัญญัติว่าร้านค้าปลีกจะผูกพันที่จะดำเนินการเมื่อผู้บริโภคซื้อสินค้าที่กำหนดไว้หรือแบรนด์ นอกจากนี้พวกเขายืนยันว่าคูปองควรจะเข้าใจเป็นวิธีที่จะกระตุ้นยอดขายโดยการเพิ่มแรงจูงใจในการซื้อสินค้า ดังนั้นคูปองทำหน้าที่เป็นตัวกระตุ้นยอดขายโดยนำเสนอราคาพิเศษและสิทธิประโยชน์เพิ่มเติมหรือฟรี; พวกเขายังเพิ่มแรงจูงใจซื้อของผู้บริโภคภายในระยะเวลาสั้น ๆ . (Kwak และคิม 2006; ลีและคิม 2008)
วันที่หมดอายุคูปองเป็นเวลาจนกว่าคูปองที่ถูกต้องและผู้บริโภคได้รับประโยชน์จากสัญญา (Kim et al, 2006) Inman และ McAlister (1994) กำหนดบทบาทของวันหมดอายุคูปองเป็น "couponers การจำกัดความรับผิดการเงินของพวกเขาชั่วคราว."
ผลของวันที่หมดอายุคูปองการไถ่ถอนคูปองที่ถูกกล่าวถึงในโบว์แมน (1980); เขาบอกว่าอัตราการแลกคูปองสูงสุดของการอยู่ในขั้นเริ่มต้นของการออกของพวกเขาและต่อมาภายหลังมีการลดลงอย่างรวดเร็วในอัตราการแลกของรางวัล ในทางตรงกันข้ามกับโบว์แมน Inman และ McAlister (1994) อ้างว่าผู้บริโภคทำให้ความพยายามที่จะจำวันหมดอายุของคูปองและเห็นว่าเมื่อใกล้จะถึงวันหมดอายุผู้บริโภคพยายามที่จะแลกคูปองเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียทางเศรษฐกิจ ในเรื่องนี้สมมติฐาน 1 เสนอดังนี้
H1:. วันที่หมดอายุคูปองมีผลในเชิงบวกต่อความตั้งใจแลกคูปอง
แม้ว่าจะมีการจำนวนของการศึกษาว่าหมดอายุคูปองตั้งใจวันที่มีอิทธิพลต่อการแลกคูปองการศึกษาไม่กี่ได้ตรวจสอบ ความสัมพันธ์ระหว่างวันที่หมดอายุและมูลค่าคูปอง Ye, et al (1999) การตรวจสอบอิทธิพลของวันที่หมดอายุในการรับรู้คุณค่าของคูปอง; แต่พวกเขาล้มเหลวในการตรวจสอบความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้นการศึกษาในปัจจุบันการทดสอบสมมติฐาน 2 ดังนี้
H2: วันหมดอายุคูปองมีผลบวกกับค่าคูปอง.
คุณค่าของคูปองคือค่าที่ได้รับมอบหมายให้คูปองโดยผู้บริโภคที่มีแผนจะซื้อสินค้าที่มีคูปอง (Ye et al., 1999) การวิจัยก่อนในหัวข้อนี้ได้มุ่งเน้นผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจการรับรู้ของผู้บริโภค (ดอด et al, 1978;. Winer 1986; Bawa และเท้า, 1987) Raghubir (1998) อ้างว่ามูลค่าของคูปองเป็นสัญญาณสำหรับราคา คนอื่น ๆ ได้ถกเถียงกันอยู่ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . ประวัติความเป็นมาทฤษฎีและสมมติฐานสแตนลี่ย์ ( 1982 ) กำหนดคูปองเป็น " ใบรับรองว่า เมื่อเสนอแลกที่ร้านค้าปลีก ให้สิทธิผู้ถือเพื่อระบุการประหยัดในการซื้อผลิตภัณฑ์ใดผลิตภัณฑ์หรือแบรนด์”ในเกาหลี , คูปองได้ถูกใช้เป็นวิธีการเพื่อเพิ่มแรงจูงใจซื้อด้วยราคาส่วนลดหรือสินค้าฟรี ( คิม , 1997 ) ลี และ คิม ( 2008 ) ชี้ให้เห็นว่า คูปองประกอบด้วยชุดของบทบัญญัติที่ร้านค้าปลีกจะผูกพันที่จะรันเมื่อผู้บริโภคซื้อระบุผลิตภัณฑ์หรือแบรนด์ นอกจากนี้ ยังยืนยันว่า คูปองควรจะเข้าใจเป็นวิธีการกระตุ้นยอดขายโดยการซื้อขาย ดังนั้นคูปองใช้เป็นสิ่งเร้าเพื่อขาย โดยเสนอราคาส่วนลดเพิ่มเติม หรือผลประโยชน์ที่ฟรี พวกเขายังเพิ่มแรงจูงใจในการซื้อของผู้บริโภคภายในระยะเวลาสั้น ๆของเวลา ( กวักและคิม , 2006 ; ลี และ คิม , 2008 )คูปองหมดอายุวันที่เวลาจนกว่าคูปองจะหมดอายุ ซึ่งผู้บริโภคสามารถเพลิดเพลินกับสัญญาผลประโยชน์ ( Kim et al . , 2006 ) อินเมิน และ แมคอลิสเตอร์ ( 1994 ) กำหนดบทบาทของคูปองหมดอายุ " couponers ให้ข้อจำกัดความรับผิดทางการเงินชั่วคราว”ผลของคูปองหมดอายุในการไถ่ถอนตราสารที่กล่าวถึงในโบว์แมน ( 1980 ) ; เขากล่าวว่าอัตราสูงสุดการแลกคูปอง ในระยะแรกของการออกของตน และว่า ภายหลังมีการลดลงอย่างรวดเร็วในอัตราแลก ในทางตรงกันข้ามกับโบว์แมน อินเมิน และ แมคอลิสเตอร์ ( 1994 ) อ้างว่าผู้บริโภคพยายามที่จะจำวันหมดอายุของคูปองที่หมดอายุวิธี ผู้บริโภคพยายามที่จะแลกคูปองเพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียทางเศรษฐกิจ ในการนี้ สมมติฐานที่ 1 เสนอ ดังนี้H1 : คูปองหมดอายุวันที่มีผลเป็นบวกในการไถ่ถอนตราสารเจตนาแม้จะมีจำนวนของการศึกษาว่าคูปองที่หมดอายุของตราสารเจตนาหรือ การศึกษาน้อยมีการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างวันหมดอายุและมูลค่าของตราสาร ท่าน et al . ( 2542 ) ได้ศึกษาอิทธิพลของวันหมดอายุในการรับรู้มูลค่าของคูปอง แต่พวกเขาล้มเหลวในการตรวจสอบความสัมพันธ์ . ดังนั้น ผลการศึกษาปัจจุบันสมมติฐานที่ 2 ดังนี้H2 : คูปองหมดอายุวันที่มีผลบวกต่อมูลค่าของตราสารการรับรู้คุณค่าของตราสารเป็นค่าที่ได้รับคูปอง โดยผู้บริโภคที่มีแผนจะซื้อด้วยคูปอง ( ท่าน et al . , 1999 ) ก่อนการวิจัยในหัวข้อนี้มุ่งเน้นผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจในการรับรู้ของผู้บริโภค ( ดอด et al . , 1978 ; Winer , 1986 ; บาวา และช่างทำรองเท้า , 1987 ) raghubir ( 1998 ) กล่าวว่า มูลค่าของคูปองเป็นสัญญาณสำหรับราคา คนอื่นแย้งว่า