This paper began with the assertion

This paper began with the assertion of the
existence of a gap between two approaches and
usages of place branding; that of the public
sector place managers and that of the commercial
producers. This gap has not been bridged
here but its dimensions have been specified and
some of the confusion resulting from two quite
different approaches can, to an extent at least,
be ordered.
The Kotler et al. (1993) approach, shared implicitly
by most of the marketing science experts
cited here, stems from the standpoint and experience
of commercial product marketing. Here,
there is no logical or practical difficulty in
transposing physical and place products, commercial
and public corporations, customers and
place users. Place branding becomes the use of
place names as products and the use of place
attributes as associations for products.
In contrast our approach stems from the viewpoint
and experience of place management,
where marketing terminology, techniques
and philosophies have been used for at least a
decade as part of public sector management for
collective goals. In so far as brands are assets,
which are expensive to create and manage, it is
not surprising that brand owners endeavour
to protect them from predatory competitors. It
is perhaps a significant distinction that copyright
law rarely applies to place products. (The
‘champagne’ type case copyrights the nomenclature
as product name not the place product
in our sense of the word.) The disputes that
have occurred, such as the ‘battles’ between
spatial jurisdictions for ‘Robin Hood Country’
or ‘King Arthur’s Camelot’ have not resorted to
judicial resolution, which indicates a number of
significant differences between place products
and other products.
Place branding from the standpoint of the
place recognises that place products remain
places with the distinct attributes that accrue
to places, such as spatial scale, spatial hierarchies,
resulting scale shadowing, the inherent multiplicity
and vagueness of goals, product-user
combinations and consumer utilities. All these
and more (as outlined in Ashworth & Voogd
1990) make places distinctive products and thus
place branding a distinctive form of product
branding. If these distinctions can be recognised
and incorporated into the process then it
becomes a valid and effective form of management:
if not, it is an irrelevant distraction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระดาษนี้เริ่ม ด้วยการยืนยันของการมีช่องว่างระหว่างสองวิธี และประเพณีของตราสินค้า ที่สาธารณะผู้จัดการภาคสถานและที่เชิงพาณิชย์ผู้ผลิต ระหว่างกาลให้มีช่องว่างไม่ที่นี่ แต่มีการระบุขนาดของ และความสับสนที่เกิดจากสองค่อนข้างบางแนวทางที่แตกต่างกันสามารถ ขนาดน้อยสามารถสั่งวิธี Kotler et al. (1993) การใช้ร่วมกันนัยโดยส่วนใหญ่ของผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาสตร์การตลาดอ้างนี่ เกิดจากการมองและประสบการณ์การตลาดผลิตภัณฑ์เชิงพาณิชย์ ที่นี่มีปัญหาไม่มีตรรกะ หรือปฏิบัติในสลับตำแหน่งจริงและตำแหน่งผลิตภัณฑ์ พาณิชย์และประชาชน องค์กร ลูกค้า และทำผู้ใช้ ตราสินค้าจะ ใช้ใส่ชื่อเป็นผลิตภัณฑ์และการใช้สถานที่แอตทริบิวต์เป็นความสัมพันธ์ของผลิตภัณฑ์ใน วิธีการของเรามาจากจุดชมวิวและประสบการณ์การจัดการสถานที่ซึ่งคำศัพท์ เทคนิคการตลาดและใช้ปรัชญาสำหรับน้อยทศวรรษที่ผ่านมาเป็นส่วนหนึ่งของการจัดการภาครัฐเป้าหมายรวม ในตราบแบรนด์เป็นสินทรัพย์ซึ่งมีราคาแพงเพื่อสร้าง และจัดการ เป็นไม่น่าแปลกใจที่เจ้าของแบรนด์พยายามเพื่อปกป้องพวกเขาจากคู่แข่งมหาศาล มันอาจจะเป็นความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญที่ลิขสิทธิ์กฎหมายไม่ค่อยใช้กับทำผลิตภัณฑ์ (ระบบการตั้งชื่อ copyrights กรณีชนิดที่ 'แชมเปญ'ชื่อผลิตภัณฑ์ผลิตภัณฑ์ไม่ในของเราความรู้สึกของคำนั้น) ข้อโต้แย้งที่เกิดขึ้น เช่น 'ต่อสู้' ระหว่างดูแลพื้นที่สำหรับ 'โรบินฮูดประเทศ'หรือ 'คาเมล็อตของกษัตริย์ Arthur' มี resorted ที่จะไม่ความละเอียดที่ยุติธรรม ซึ่งบ่งชี้ว่า จำนวนความแตกต่างที่สำคัญระหว่างผลิตภัณฑ์และผลิตภัณฑ์อื่น ๆทำตราสินค้าจากการมองของสถานที่ผลิตภัณฑ์ยังคงตระหนักถึงการทำสถานที่ มีแอททริบิวต์ทั้งหมดที่รับรู้สถานที่ เช่นขนาดพื้นที่ พื้นที่ชั้นระดับผลลัพธ์การแรเงา มากมายหลายหลากแต่กำเนิดและ vagueness ของเป้าหมาย ผู้ใช้ผลิตภัณฑ์ชุดและอรรถประโยชน์ของผู้บริโภค ทั้งหมดนี้และอื่น ๆ (ตามที่ระบุไว้ใน Ashworth และ Voogdปี 1990) ให้วางผลิตภัณฑ์ที่โดดเด่น และดังทำแบบที่โดดเด่นของผลิตภัณฑ์ตราสินค้าตราสินค้า ถ้าสามารถยังความเหล่านี้และรูปเป็นกระบวนการแล้วเป็นแบบฟอร์มที่ถูกต้อง และมีประสิทธิภาพของการจัดการ:ถ้า ไม่มี มันก็เพลิดเพลินที่ไม่เกี่ยวข้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระดาษนี้เริ่มด้วยการยืนยันของ
มีช่องว่างระหว่างสองวิธีการในการใช้ตราสินค้าและ
สถานที่ที่ของสาธารณะ
ภาคสถานที่ผู้จัดการและของพาณิชย์
ผู้ผลิต ช่องว่างมีกกา
ที่นี่ แต่ขนาดของมันมีการระบุและ
บางส่วนของความสับสนที่เกิดจากสองวิธีที่แตกต่างกันค่อนข้าง
สามารถมีขอบเขตอย่างน้อย

จะสั่ง คอตเลอร์ et al .( 1993 ) วิธีการที่ใช้ร่วมกันโดยส่วนใหญ่ของการตลาดโดยปริยาย

อ้างวิทยาศาสตร์ผู้เชี่ยวชาญที่นี่ เกิดจากมุมมองและประสบการณ์
ผลิตภัณฑ์ทางการตลาดเชิงพาณิชย์ ที่นี่
ไม่มีตรรกะหรือความยากในการแปลงในทางปฏิบัติ
ผลิตภัณฑ์ทางกายภาพและสถานที่เชิงพาณิชย์และองค์กรสาธารณะและ

ลูกค้าผู้ใช้สถานที่ การสร้างตราสินค้าที่กลายเป็นใช้
ชื่อสถานที่เป็นผลิตภัณฑ์และใช้สถานที่
คุณลักษณะเป็นสมาคมสำหรับผลิตภัณฑ์ .
ในทางตรงกันข้ามวิธีการของเรา stems จากมุมมองและประสบการณ์ของการจัดการสถานที่

ที่ , ศัพท์การตลาด เทคนิค
และปรัชญามีใช้อย่างน้อย
ทศวรรษเป็นส่วนหนึ่งของการบริหารจัดการภาครัฐสำหรับ
เป้าหมายร่วมกัน ในเพื่อให้ห่างไกลเป็นยี่ห้อสินทรัพย์
ซึ่งราคาแพงเพื่อสร้างและจัดการเป็น มันคือ
ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าของแบรนด์ความบากบั่น
เพื่อปกป้องพวกเขาจากคู่แข่งขูดรีด มันอาจจะเป็นความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญที่

ไม่ค่อยใช้กฎหมายลิขสิทธิ์เพื่อวางผลิตภัณฑ์ (
'champagne ' กรณีประเภทลิขสิทธิ์ระบบการตั้งชื่อ
เป็นชื่อผลิตภัณฑ์ ไม่ใช่วางสินค้า
ในความรู้สึกของคำ ) ข้อพิพาทที่
เกิดขึ้น เช่น การต่อสู้ระหว่าง
' 'สังกัดพื้นที่ ' โรบินฮู้ด ' ประเทศ '
หรือ คิง อาเธอร์ Camelot ' ไม่ได้ใช้
มติตุลาการ ซึ่งบ่งชี้ว่า จำนวนของความแตกต่างระหว่างผลิตภัณฑ์สถานที่


และผลิตภัณฑ์อื่น ๆที่สร้างจากจุดยืนของ
สถานที่สามารถผลิตภัณฑ์สถานที่ยังคง
สถานที่ที่มีคุณลักษณะที่แตกต่างกันเกิดขึ้น
สถานที่ เช่น ระดับอวกาศลำดับชั้นการ
เป็นผลขนาดเงา , แท้จริงหลายหลาก
และชัดเจนของเป้าหมาย ผู้ใช้ผลิตภัณฑ์
รวมและอรรถประโยชน์ของผู้บริโภค ทั้งหมดเหล่านี้
และอื่น ๆ ( ตามที่อธิบายไว้ในที่ใกล้& voogd
1990 ) ให้สถานที่ ผลิตภัณฑ์โดดเด่น และดังนั้นจึง ที่ฟอร์มโดดเด่นของแบรนด์

ผลิตภัณฑ์ตราสินค้า ถ้าความแตกต่างเหล่านี้สามารถยอมรับ
และรวมอยู่ในกระบวนการแล้ว
เป็นแบบฟอร์มที่ถูกต้องและมีประสิทธิภาพของการจัดการ :
ถ้าไม่เป็นการรบกวนที่ไม่เกี่ยวข้อง