The authors sought to characterize

The authors sought to characterize the functional impairment in patients with panic disorder, specifically the variance in impairment explained by demographic and clinical variables.

Sixty-two patients with panic disorder and 61 comparison subjects from three primary care clinic sites were assessed with an adapted form of the Structured Clinical Interview for DSM-III-R. Impairment was assessed according to three measures from the 36-item Short-Form Health Survey (general health perception, mental health, and physical functioning) as well as a principal component factor of the survey. Subjects were also compared with respect to personality variables, presence and severity of chronic medical illness, and demographic characteristics. Stepwise multiple regressions with and without pairwise interactions were used to construct models of disability in the patients with panic disorder.

The patients with panic disorder were more impaired than comparison subjects on each measure of the Short-Form Health Survey. The panic disorder diagnosis combined with major depression, increasing neuroticism and age, less education, and an interaction between panic disorder and age accounted for 48%-77% of the variance in impairment scores. Gender and ethnicity contributed modestly to the variance in impairment in physical functioning, whereas no contribution was demonstrated for chronic medical illness or city of residence.

Factors in addition to panic phenomena contribute to the severe impairment seen in patients with panic disorder. Further research about factors that affect impairment may help improve clinical approaches to this illness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เขียนพยายามที่จะกำหนดลักษณะด้อยค่าทำงานในผู้ป่วยที่มีโรคตื่นตระหนก โดยเฉพาะความแปรปรวนในผลที่อธิบาย โดยตัวแปรทางประชากร และทางคลินิกหกสองผู้ป่วยที่ มีโรคตื่นตระหนกและ 61 เรื่องเปรียบเทียบจากเว็บไซต์คลินิกหลักสามได้ประเมิน ด้วยแบบดัดแปลงของการสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างที่ทางคลินิก DSM-III-อาร์ มีประเมินผลตามมาตรการ 3 จาก 36 สินค้าแบบฟอร์มสั้นสุขภาพสำรวจ (การรับรู้สุขภาพทั่วไป สุขภาพจิต และทำงานจริง) และตัวส่วนประกอบหลักของแบบสำรวจ เรื่องถูกเมื่อเทียบกับตัวแปรบุคลิกภาพ สถานะ และความรุนแรงของโรคทางการแพทย์ และลักษณะประชากร Stepwise regressions หลายมี และไม่ มีการโต้ตอบที่แพร์ไวส์ถูกใช้ในการสร้างแบบจำลองของความพิการในผู้ป่วยที่มีโรคตื่นตระหนกผู้ป่วยที่ มีโรคตื่นตระหนกพิการมากขึ้นกว่าเรื่องเปรียบเทียบในแต่ละวัดสำรวจสุขภาพแบบฟอร์มสั้นได้ การวินิจฉัยโรคตื่นตระหนกรวมกับภาวะซึมเศร้าหลัก neuroticism เพิ่มขึ้น และอายุ การศึกษาน้อย และการโต้ตอบระหว่างโรคตื่นตระหนกและอายุบัญชีสำหรับ 48-77% ของความแปรปรวนในคะแนนผล เพศและเชื้อชาติส่วนทั้งผลต่างเป็นผลในการทำงานจริง ในขณะที่สัดส่วนไม่ถูกแสดงสำหรับโรคทางการแพทย์หรือเมืองที่พำนักปัจจัยนอกจากปรากฏการณ์หวาดกลัวนำไปสู่ผลอย่างรุนแรงในผู้ป่วยที่มีโรคตื่นตระหนก การวิจัยเกี่ยวกับปัจจัยที่มีผลต่อผลอาจช่วยปรับปรุงวิธีทางคลินิกในโรคนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้เขียนพยายามที่จะอธิบายลักษณะการด้อยค่าทำงานในผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของความตื่นตระหนกโดยเฉพาะความแปรปรวนในการด้อยค่าอธิบายโดยตัวแปรประชากรและคลินิก. ผู้ป่วยที่หกสิบสองที่มีความผิดปกติของความตื่นตระหนกและ 61 วิชาเปรียบเทียบจากสามระดับปฐมภูมิเว็บไซต์คลินิกได้รับการประเมินที่มีรูปแบบการปรับตัวของ ให้สัมภาษณ์ทางคลินิกที่มีโครงสร้างสำหรับ DSM-III-R ได้รับการประเมินการด้อยค่าตามสามมาตรการจาก 36 รายการสำรวจสุขภาพแบบสั้น (รับรู้ภาวะสุขภาพทั่วไป, สุขภาพจิตและการทำงานทางกายภาพ) เช่นเดียวกับปัจจัยองค์ประกอบหลักของการสำรวจ วิชาที่ถูกนำมาเปรียบเทียบนอกจากนี้ยังให้ความเคารพกับตัวแปรบุคลิกภาพแสดงตนและความรุนแรงของอาการเจ็บป่วยเรื้อรังและลักษณะทางประชากร การถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอนที่มีและไม่มีปฏิสัมพันธ์คู่ถูกนำมาใช้ในการสร้างรูปแบบของความพิการในผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของความตื่นตระหนก. ผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของความหวาดกลัวถูกบกพร่องมากกว่าวิชาเปรียบเทียบตัวชี้วัดของการสำรวจสุขภาพแบบฟอร์มสั้นแต่ละ การวินิจฉัยโรคตื่นตระหนกรวมกับโรคซึมเศร้าเพิ่มขึ้นความมั่นคงในอารมณ์และอายุการศึกษาน้อยกว่าและปฏิสัมพันธ์ระหว่างความผิดปกติของความตื่นตระหนกและอายุคิดเป็น 48% -77% ของความแปรปรวนของคะแนนจากการด้อยค่า เพศและเชื้อชาติมีส่วนอย่างสุภาพเพื่อความแปรปรวนในการด้อยค่าในการทำงานทางกายภาพในขณะที่ไม่มีผลงานที่ได้รับการแสดงให้เห็นถึงความเจ็บป่วยเรื้อรังทางการแพทย์หรือเมืองที่อยู่อาศัย. ปัจจัยที่นอกเหนือไปจากความหวาดกลัวปรากฏการณ์นำไปสู่การด้อยค่าอย่างรุนแรงมองเห็นได้ในผู้ป่วยที่มีความผิดปกติของความตื่นตระหนก นอกจากนี้การวิจัยเกี่ยวกับปัจจัยที่มีผลต่อการด้อยค่าอาจช่วยปรับปรุงวิธีการทางคลินิกเพื่อโรคนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เขียนขออธิบายการทำงานบกพร่อง ในผู้ป่วย โรคแพนิค โดยเฉพาะความแปรปรวนในการอธิบายลักษณะทางประชากรศาสตร์ และคลินิก

หกสิบสองผู้ป่วยโรคตื่นตระหนกและ 61 เปรียบเทียบวิชาจากสามเว็บไซต์ดูแลคลินิกหลักจะถูกประเมินด้วยการดัดแปลงรูปแบบของโครงสร้างทาง dsm-iii-r. สัมภาษณ์สำหรับผลที่ได้รับจากมาตรการที่สามจาก 36 รายการสั้นแบบสํารวจสุขภาพการรับรู้สุขภาพทั่วไปสุขภาพ จิตใจ และการทำงานทางกายภาพ ) รวมทั้งปัจจัยองค์ประกอบหลักของการสำรวจ ศึกษาเปรียบเทียบเกี่ยวกับตัวแปรบุคลิกภาพ การแสดงและความรุนแรงของการเจ็บป่วยทางการแพทย์เรื้อรัง และคุณลักษณะของประชากรวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ และไม่มีปฏิสัมพันธ์กับคู่ที่ใช้สร้างแบบจำลองของความพิการในผู้ป่วยโรคตื่นตระหนก .

ผู้ป่วยโรคตื่นตระหนกเป็นมากขึ้นกว่าการเปรียบเทียบในแต่ละวัดที่มีจำนวนของรูปแบบสั้น ๆ สุขภาพ แบบสำรวจ ความหวาดกลัวโรคการวินิจฉัยรวมกับโรคซึมเศร้า และเพิ่มทางสถิติที่อายุน้อยกว่าและการปฏิสัมพันธ์ระหว่างโรคตื่นตระหนกและอายุ คิดเป็นร้อยละ 48 - 77 % ของความแปรปรวนในคะแนนเสื่อม เพศและชาติพันธุ์ส่วนเจียมจะแปรปรวนบกพร่องในการทํางานของร่างกาย ในขณะที่ไม่มีการพบแพทย์โรคเรื้อรังหรือเมืองที่อยู่อาศัย .

ปัจจัยนอกเหนือจากความตื่นตระหนกไปสู่การเห็นปรากฏการณ์รุนแรงในผู้ป่วยโรคตื่นตระหนก การวิจัยเรื่องปัจจัยที่มีผลต่อความบกพร่องอาจช่วยปรับปรุงคลินิกแนวทางการเจ็บป่วยนี้