ฉันถือว่าตัวเองเป็น “คนโชคดี” คนหนึ่งที่ได้เข้าศึกษาในสถาบันอุดมศึกษาที่เรียกว่า “มหาวิทยาลัย” การได้เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย นับเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของชีวิต จะว่าไปก็คงคล้ายกับคนจำนวนมาก ที่พากเพียรเรียนตามระบบการศึกษาเพื่อที่จะสอบเข้า “มหาวิทยาลัย” ซึ่งหากกล่าวถึง “มหาวิทยาลัย” เราคงนึกถึงสถาบันการศึกษาที่มีสถานที่กว้างขวาง มีห้องเรียนมากมาย
เป็นสถานที่ที่มีการเรียนการสอน มีครูอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิ มีชื่อเสียง มีหลักสูตร
สาขาวิชาการหลากหลาย มีห้องสมุดขนาดใหญ่ที่สะดวกสบาย มีเครื่องมือเทคโนโลยี
สื่อการเรียนการสอนที่ทันสมัย มีเพื่อนมากมาย มีกิจกรรมให้เลือกเข้าร่วมยามว่างจากการเรียน
มีการสอบที่เข้มข้นด้วยมาตรฐานสูง และที่สำคัญมีใบ “ปริญญาบัตร” ที่รับรองว่าได้ผ่านการศึกษา
จากสถาบันอันทรงเกียรตินี้ แต่ “มหาวิทยาลัยในดวงใจ” น่าจะเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
กระบวนการเรียนรู้เพื่อความเจริญงอกงามของบุคคลและสังคม โดยการถ่ายทอดความรู้ การฝึก การอบรม การสืบสานทางวัฒนธรรม การสร้างสรรค์จรรโลงความก้าวหน้าทางวิชาการ
การสร้างองค์ความรู้ อันเกิดจากการจัดสภาพแวดล้อม สังคมการเรียนรู้
และปัจจัยเกื้อหนุนให้บุคคลเรียนรู้อย่างต่อเนื่องตลอดชีวิต