The Story Undertaker: Laughter is..

The Story Undertaker: Laughter is... My poor soul was tortured by a ridiculous private tutor. By God, his rules were so strict, I was hardly even allowed to smile. My father brought him to fix up me rotten behavior I was indeed a tough customer, I must say. Didn't much like obeying anyone's rules. But boy, did obey his. That tutor was as fearsome as a rabid beast, but only when my pop's head was his punishments for acting out weren't what you'd thought I learned never to smile, be happy or laugh, I knew what would always come next. He'd violate me for his own twisted pleasure, touch me here, touch me there, put the fear of God in me with ugly threats to make sure kept me mouth shut. I was but a scared little boy. what was I to do? I was much too frightened to tell me pop; every time the thought crossed my mind.I knew that if I did tell, he'd make me regret it. learned those damn manners,but me pop merely thought the man was doing his job. I dreaded seeing that bastard's face every day. I could do nothing but cringe and take all he was impulse to give me. loathed him: his face, his voice, those sin-stained hands, and I grew to hate myself. It taught me never accept a moment's joy. I had nothing to be joyful about anyway. I took me dark secret to the grave, when at the fresh age of nineteen, I stuck a dagger through me gut. I did it in front of the bedroom mirror... My bloody reflection was hilarious. I died in a pool of it, filled with hatred for me own self image nothing coulda' prevented such a tragic end. Now, I am legendary, but I try not to flaunt that quality too much. My mediocre job as London's one and only undertaker suits me quite well if I do say so me-self. I'm only able to stand the horrid sights in me office every day because of the mutilation I once knew. If you want me service, you've got to tell me something as laughable as the pitiful reflection that stared so empty back at me that day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อันเดอร์เทเกอร์เรื่อง: เสียงหัวเราะเป็น... จิตวิญญาณของฉันยากจนถูกทรมาน โดยการอนุบาลเอกชนไร้สาระ พระเจ้า กฎของเขาถูกเข้มงวดดังนั้น ฉันได้รับอนุญาตแม้แทบไม่ยิ้ม พ่อของฉันนำเขาเพื่อแก้ไขค่าฉันเน่าลักษณะการทำงานได้แน่นอนลูกค้ายาก ต้องบอกว่า มากไม่ชอบเชื่อฟังกฎของทุกคน แต่ ไม่เชื่อฟังของเขา ติวเตอร์ที่เป็นพิลึกเป็นสัตว์รุนแรง แต่เมื่อหัวของ pop ของฉันถูกลงโทษสำหรับการทำหน้าที่ของเขา ออกไม่ได้สิ่งที่คุณมีความคิดจะเรียนรู้ที่ไม่เคยจะยิ้ม มีความสุข หรือหัวเราะ รู้อะไรเสมอมาถัดไป เขาจะถือว่าละเมิดฉันเพื่อความสุขของตัวเองบิด สัมผัสฉันที่นี่ ผม ใส่ความกลัวพระเจ้าฉันกับภัยคุกคามที่น่าเกลียดเพื่อให้แน่ใจเก็บไว้ฉันปากสัมผัสปิด แต่เด็กน้อยกลัวได้ ผมจะทำคืออะไร ผมมากเกินไปกลัวจะบอกป๊อป ทุกครั้งที่คิดข้ามใจของฉัน ผมรู้ว่า ถ้าผมบอก เขาจะทำให้ฉันเสียใจมัน เรียนรู้มารยาทไอ้เหล่านั้น แต่ฉันป๊อปเพียงคิดว่า คนทำงานของเขา ผมอนาคตเห็นใบหน้าลูกครึ่งที่ทุกวัน ฉันจะทำอะไรแต่การประจบประแจงและเขาเป็นแรงกระตุ้นให้ฉันใช้เวลาทั้งหมด loathed เขา: เติบโตใบหน้าของเขา เสียงของเขา มือเปื้อนบาปเหล่านั้น และฉันเกลียดตัวเอง มันสอนผมไม่เคยยอมรับความสุขเป็นช่วงเวลา ผมไม่มีอะไรจะสุขเกี่ยวกับอยู่ดี ผมกลับมาความลับมืดเมื่อหลุมฝังศพ อายุสดนัด ติดกริชทางเราลำไส้ ฉันไม่ได้อยู่หน้ากระจกห้องนอน... สะท้อนของฉันเลือดก็เฮฮา ฉันตายในสระของมัน เต็มไป ด้วยความเกลียดชังฉันเองรูปภาพตัวเองอะไรไม่ได้ ' ป้องกันจุดสิ้นสุดดังกล่าวน่าเศร้า ตอนนี้ ฉันตำนาน แต่พยายามที่จะไม่โอ้อวดคุณภาพที่มากเกินไป งานปานกลางเป็นของลอนดอนหนึ่งและอันเดอร์เทเกอร์เท่านั้นเหมาะกับผมค่อนข้างดีถ้าคุณไม่ให้ผมตัวเอง ผมเพียงเพื่อจะฉันรักเที่ยว office ทุกวัน เพราะตัดครั้งเดียวรู้ว่า ถ้าคุณต้องการบริการ ได้โปรดบอกฉันสิ่งที่เป็น laughable เป็นเงาสะท้อนที่น่าสงสารที่จ้องด้านหลังว่างเปล่าที่ฉันวันที่ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องสัปเหร่อ: เสียงหัวเราะเป็น ... จิตวิญญาณที่ไม่ดีของฉันถูกทรมานโดยครูสอนพิเศษส่วนตัวที่ไร้สาระ โดยพระเจ้ากฎระเบียบที่เข้มงวดของเขาเป็นเช่นนั้นผมก็แทบจะไม่ได้รับอนุญาตแม้แต่จะยิ้ม พ่อของฉันนำเขาไปสู่การแก้ไขปัญหาขึ้นฉันพฤติกรรมเน่าผมก็ย่อมเป็นลูกค้าที่ยากลำบากผมต้องบอกว่า ไม่เหมือนการเชื่อฟังกฎของทุกคน แต่เด็กไม่เชื่อฟังเขา ครูสอนพิเศษที่เป็นที่น่ากลัวเป็นสัตว์บ้า แต่เมื่อหัวป๊อปของฉันคือการลงโทษของเขาสำหรับการทำหน้าที่ออกไม่ได้สิ่งที่คุณต้องการคิดว่าผมได้เรียนรู้ที่จะยิ้มไม่เคยมีความสุขหรือหัวเราะผมรู้ว่าสิ่งที่จะมาเสมอต่อไป เขาต้องการละเมิดฉันเพื่อความสุขบิดของตัวเองสัมผัสฉันที่นี่สัมผัสฉันมีใส่ความเกรงกลัวพระเจ้าในตัวผมกับภัยคุกคามที่น่าเกลียดเพื่อให้แน่ใจว่าเก็บไว้ฉันปิดปาก แต่ผมก็กลัวเด็กน้อย สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร? ผมก็กลัวมากเกินไปที่จะบอกฉันปรากฏ; เวลาคิดข้าม mind.I ของฉันทุกรู้ว่าถ้าผมไม่บอกว่าเขาต้องการทำให้ฉันเสียใจมัน เรียนรู้มารยาทแช่งเหล่านั้น แต่ฉันคิดว่าป๊อปเพียงชายคนทำหน้าที่ของตน ฉันหวั่นเห็นใบหน้าของไอ้ว่าทุกวัน ฉันจะทำอะไร แต่ประจบประแจงและใช้ทุกอย่างที่เขาเป็นแรงกระตุ้นให้ฉัน เกลียดเขาใบหน้าของเขาเสียงของเขาเหล่านั้นบาปมือเปื้อนและฉันเริ่มจะเกลียดตัวเอง มันสอนให้ฉันไม่ยอมรับความสุขช่วงเวลา ผมไม่มีอะไรที่จะมีความสุขอยู่แล้วเกี่ยวกับ ฉันเอาฉันความลับดำมืดที่หลุมฝังศพเมื่อในวัยสิบเก้าสดผมติดอยู่กริชผ่านฉันลำไส้ ฉันไม่ได้อยู่หน้ากระจกในห้องนอน ... สะท้อนเลือดของฉันคือเฮฮา ฉันเสียชีวิตในสระว่ายน้ำของมันเต็มไปด้วยความเกลียดชังสำหรับผมเองไม่มีอะไรภาพตัวเองบ้า 'การป้องกันดังกล่าวสิ้นสุดที่น่าเศร้า ตอนนี้ผมเป็นตำนาน แต่ผมพยายามที่จะไม่โอ้อวดมีคุณภาพที่มากเกินไป งานปานกลางของฉันเป็นของกรุงลอนดอนเดียวสัปเหร่อเหมาะกับผมค่อนข้างดีถ้าฉันไม่พูดอย่างนั้นฉันด้วยตนเอง ฉันเพียง แต่สามารถที่จะยืนสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าเกลียดน่ากลัวในตัวผมสำนักงานทุกวันเพราะการตัดที่ผมเคยรู้ หากคุณต้องการให้ฉันบริการคุณได้มีการบอกฉันสิ่งที่เป็นบ้องแบ๊วเป็นภาพสะท้อนที่น่าสงสารที่จ้องกลับว่างเปล่าเพื่อที่ผมในวันนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องเล่าสัปเหร่อ : เสียงหัวเราะ . . . . . . . วิญญาณที่น่าสงสารถูกทรมานโดยไร้สาระ ติวเตอร์ส่วนตัว โดยพระเจ้า กฎของเขาเข้มงวดมาก ผมแทบจะไม่อนุญาติให้ยิ้ม พ่อพาเขาไปแก้ไขผมเน่าพฤติกรรมฉันแน่นอนลูกค้ายาก ฉันต้องพูด ไม่ชอบทำตามกฏของใคร แต่เด็กชายก็เชื่อฟังเขา ที่ติวเตอร์เป็นสัตว์น่ากลัวเป็นบ้า แต่เมื่อหัวของพ่อคือการลงโทษของเขาแสดงออกไม่ได้สิ่งที่คุณจะคิดว่าฉันได้เรียนรู้ไม่ยิ้ม หรือ หัวเราะมีความสุข ผมรู้ว่าอะไรจะตามมา เขาละเมิดผมเองบิดความสุข สัมผัสฉัน สัมผัสฉันตรงนั้น เอาความกลัวของพระเจ้าในตัวฉันกับภัยคุกคามที่น่าเกลียด เพื่อให้แน่ใจว่าทำให้ฉันหุบปาก ผมอยู่ แต่เด็กกลัว จะทำอะไรได้ล่ะ ? ผมมากเกินไปกลัวที่จะบอกป๊อป ; ทุกครั้งที่คิดอยู่ในใจของฉัน ฉันรู้ว่า ถ้าฉันบอก เขาจะทำให้ฉันต้องเสียใจ เรียนไอ้มารยาทแต่ฉันปรากฏเพียงว่าเขาทำหน้าที่ของเขาได้ ผมหวั่น เห็นหน้ามันทุกวัน ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หงอและใช้เวลาทั้งหมดที่เขาเป็นแรงกระตุ้นให้ผม รังเกียจเขา ใบหน้าของเขา เสียงของเขา บรรดาบาปเปื้อนมือ , และฉันก็เกลียดตัวเอง มันสอนผมไม่เคยยอมรับ เวลาของความสุข ผมไม่มีอะไรที่จะมีความสุขได้ทุกๆเรื่อง ฉันเอาฉันลับมืดไปป่าช้า เมื่อตอนอายุสิบเก้า สด ผมก็แทงกริชผ่านฉันท้อง ฉันทำหน้าห้องนอนกระจก . . . . . . . สะท้อนเลือดของฉันก็เฮฮา ฉันตายในสระว่ายน้ำ มันเต็มไปด้วยความเกลียดชังผมเองไม่มีรูปตนเองอาจ " ป้องกันดังกล่าวสิ้นสุดที่น่าเศร้า ตอนนี้ผมเป็นตำนาน แต่ผมพยายามที่จะไม่โอ้อวดว่าคุณภาพมากเกินไป งานธรรมดาที่ลอนดอนและเพียงสัปเหร่อเหมาะสมกับผมดี ถ้าจะให้ผมพูด ผมเอง ฉันทำได้แค่ยืนสถานที่น่ากลัวในที่ทำงานทุกวัน เพราะหลักฐานต่างๆที่ผมเคยรู้จัก ถ้าคุณต้องการให้ผมบริการคุณต้องบอกฉันสิ่งที่น่าหัวเราะอย่างน่าสงสาร สะท้อนว่าจ้องว่างเปล่ากลับมาที่ผมในวันนั้น