As designed by Meier, the 1983 layo

As designed by Meier, the 1983 layout brings together a number of compositional principles: The galleries are organized to suggest a clear procession of movement, marked by the axes of columns; the overall direction of movement is directly perceived through wall openings and internal windows; movement itself is deflected into and around spaces of smaller scale; the creation of multiple cross views allows objects to be seen at varying distances and from varying angles; views beyond the limits of the space currently occupied draw visitors into patterns of exploration; movement is always associated with viewing; viewing is directed not only to the objects on display but also to other visitors and to the building; at all points visitors are exposed to diverse scales of organization, ranging from the multistorey atrium to the intimate display alcove; the arrangement of space suggests alternative groupings for the objects on display and invites alternative comparative perspectives and frames; co-presence itself is choreographed to vary between the formal and processional (on the ramp), to the casual gathering (on the exhibition galleries) and the momentary intersection of gazes (in the main peripheral galleries); architectural intentions are marked by the disposition of the otherwise regular grid of columns: the columns find themselves situated in a variety of spatial contexts as if the embody the spatial circumstances addressed to the visitor (Peponis, 1997; 2005). These compositional principles converge into a thesis with two facets: First they embody the formal ideas cultivated over a number of years ever since the publication of “Five Architects” in 1975. These include “phenomenal transparency”, the layering of planes, the filtering of light (Rykwert, 1983). Second, they embody a curatorial ethos, pioneered in MOMA in the 1940s under Alfred Barr (Staniszewski, 1998). This has to do with the creation of multiple vistas in order to encourage the simultaneous perception and comparison of objects according to alternative classificatory frameworks. The explicit intent was to suggest that objects do not fall within a single chronology or a single classificatory system but must be interpreted according to patterns of overlap between chronologies and classificatory systems. Here we will use a small sample of six quotes to confirm that the qualities of the 1983 arrangement were intentional on the part of the architect; that they were well recognized by the museum curators; finally that they were also recognized by critics both in professional journals and in the daily press. Thus, we want to show that the architectural thesis was explicitly understood and discussed in the context of architectural and museum culture rather than tacitly embodied in the building and the experience of the building. Given this, the question to be pursued in subsequent sections is whether the layouts of 1997 and 1983 are modifications within the overall

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตามที่ออกแบบ โดยมุนเช่น 1983 เค้าโครงนำเลขหลัก compositional: แกลเลอรี่จัดขบวนเคลื่อนไหว การทำเครื่องหมาย โดยแกนของคอลัมน์ ชัดเจนแนะนำ โดยรวมทิศทางของการเคลื่อนไหวเป็นที่รับรู้โดยตรงผ่านช่องผนังและหน้าต่างภายใน การเคลื่อนไหวตัวเองคือคายลงใน และ รอบพื้นที่มาตราส่วนเล็กลง การสร้างมุมมองข้ามหลายช่วยให้วัตถุที่มองเห็นได้ ที่ระยะห่างแตกต่างกัน และ จาก มุมที่แตกต่างกัน มองไกลเกินกว่าพื้นที่ในปัจจุบันวาดนักท่องเที่ยวในรูปแบบของการสำรวจ การเคลื่อนไหวจะเกี่ยวข้องกับการดู ดูเป็นผู้กำกับไม่ เพียงวัตถุ บนจอภาพ แต่ที่ และ อาคาร ทุกจุด ชมสัมผัสเครื่องชั่งที่หลากหลายขององค์กร ตั้งแต่โถงอาคารแอลโคฟการแสดงใกล้ชิด แนะนำกลุ่มอื่นสำหรับวัตถุที่แสดงการจัดพื้นที่ และเชิญทางเลือกเปรียบเทียบมุมมองและกรอบ ร่วมแสดงตนเองเป็นออกแบบท่าเต้นเพื่อความแตกต่างระหว่างพรหมและ processional (บนลาด), การรวบรวมการสบาย ๆ (เกี่ยวกับศิลป์) และ gazes (ในหลักต่อพ่วงแกลเลอรี่); จุดมืด สถาปัตยกรรมความตั้งใจที่มีเครื่องหมายการจัดการตารางปกติมิฉะนั้นคอลัมน์: คอลัมน์ค้นหาตัวเองอยู่ในหลากหลายบริบทเชิงพื้นที่เช่นถ้า embody สถานการณ์เชิงพื้นที่ส่งถึงผู้เข้าชม (Peponis, 1997; 2005) หลักการเหล่านี้ compositional มาบรรจบกันเป็นวิทยานิพนธ์ด้วยแง่มุมที่สอง: ก่อน ที่พวกเขารวบรวมความคิดทางการเพาะปลูกจำนวนปีนับตั้งแต่การประกาศของ "สถาปนิกห้า" ในปี 1975 เหล่านี้รวมถึง "ปรากฎการณ์ความโปร่งใส" layering ของเครื่องบิน การกรองแสง (Rykwert, 1983) ที่สอง พวกเขารวบรวมร๊อคเป็นภัณฑารักษ์ บุกเบิกใน MOMA ในปี 1940 ภายใต้บารร์อัลเฟรด (Staniszewski, 1998) จะทำการสร้างทัศนียภาพหลายให้รับรู้พร้อมกันและการเปรียบเทียบของวัตถุตามกรอบ classificatory อื่นได้ เจตนาที่ชัดเจนคือการ แนะนำว่า วัตถุไม่ตกอยู่ภายในมีลำดับเหตุการณ์เดียวหรือระบบ classificatory เดียว แต่ต้องตีความตามรูปแบบการทับซ้อนระหว่างประกอบและระบบ classificatory ที่นี่เราจะใช้ตัวอย่างของใบเสนอราคาที่หกเพื่อยืนยันว่า คุณภาพของการจัด 1983 ได้ตั้งใจในส่วนของสถาปนิก ก็ดีรู้จัก โดยภัณฑารักษ์พิพิธภัณฑ์ สุดท้ายพวกเขาก็ยังยอมรับจากนักวิจารณ์สมุดมืออาชีพทั้งใน และในวันกด ดังนั้น เราจะแสดงว่า วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมถูกเข้าใจอย่างชัดเจน และกล่าวถึงในบริบทของสถาปัตยกรรมและวัฒนธรรมพิพิธภัณฑ์ มากกว่า tacitly รวบรวมไว้ในอาคารและประสบการณ์ของอาคาร ได้รับนี้ คำถามที่จะทำได้ในส่วนต่อมาคือ ว่า รูปแบบของปี 1997 และปี 1983 มีการปรับเปลี่ยนภายในโดยรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่ได้รับการออกแบบโดยไมเออร์, รูปแบบ 1983 นำมารวมกันเป็นจำนวนมากในหลักการ compositional: แกลเลอรี่ที่มีการจัดเพื่อแนะนำขบวนที่ชัดเจนของการเคลื่อนไหวการทำเครื่องหมายโดยแกนของคอลัมน์; ทิศทางโดยรวมของการเคลื่อนไหวเป็นที่รับรู้โดยตรงผ่านช่องผนังและหน้าต่างภายใน การเคลื่อนไหวของตัวเองจะถูกหักเหเข้าไปในพื้นที่และบริเวณใกล้เคียงของขนาดเล็ก; สร้างมุมมองข้ามหลายช่วยให้วัตถุที่จะมองเห็นได้ในระยะทางที่แตกต่างกันและจากมุมที่แตกต่างกัน; มุมมองที่เกินขอบเขตของพื้นที่ที่ครอบครองปัจจุบันผู้เข้าชมวาดในรูปแบบของการสำรวจ; การเคลื่อนไหวมีความเกี่ยวข้องเสมอกับการดู; ดูเป็นผู้กำกับที่ไม่เพียง แต่จะวัตถุบนจอแสดงผล แต่ยังรวมถึงผู้เข้าชมอื่น ๆ และอาคาร ในทุกจุดเข้าชมจะได้สัมผัสกับเครื่องชั่งที่มีความหลากหลายขององค์กรตั้งแต่ห้องโถงหมอบหลบกับจอแสดงผลแอลโคฟใกล้ชิด; การจัดเรียงของพื้นที่ที่แสดงให้เห็นการจัดกลุ่มทางเลือกสำหรับวัตถุบนจอแสดงผลและเชิญชวนให้มุมมองเปรียบเทียบทางเลือกและกรอบ; ร่วมแสดงตนเองจะออกแบบท่าเต้นที่จะแตกต่างกันไประหว่างที่เป็นทางการและขบวน (บนทางลาด) เพื่อการชุมนุมที่ไม่เป็นทางการ (ในแกลเลอรี่จัดแสดงนิทรรศการ) และสี่แยกชั่วขณะอาศัยการมองตา (ในแกลลอรี่ต่อพ่วงหลัก); ความตั้งใจของสถ​​าปัตยกรรมที่มีการทำเครื่องหมายโดยการจำหน่ายของตารางปกติอย่างอื่นของคอลัมน์: คอลัมน์ที่พบว่าตัวเองอยู่ในความหลากหลายของบริบทเชิงพื้นที่เช่นถ้ารวบรวมสถานการณ์เชิงพื้นที่ที่ส่งไปยังผู้เข้าชม (Peponis, 1997; 2005) หลักการ compositional เหล่านี้มาบรรจบกันเป็นวิทยานิพนธ์ที่มีสองแง่มุม: ก่อนที่พวกเขารวบรวมความคิดอย่างเป็นทางการได้รับการปลูกฝังในช่วงหลายปีนับตั้งแต่การประกาศของ "ห้าสถาปนิก" ในปี 1975 เหล่านี้รวมถึง "ความโปร่งใสเป็นปรากฎการณ์" ฝังรากลึกของเครื่องบินกรองของ แสง (Rykwert, 1983) ประการที่สองพวกเขารวบรวมร๊อคภัณฑารักษ์หัวหอกใน MOMA ในปี 1940 ภายใต้อัลเฟรด Barr (Staniszewski, 1998) นี้จะทำอย่างไรกับการสร้างทัศนียภาพที่หลาย ๆ เพื่อกระตุ้นการรับรู้พร้อมกันและการเปรียบเทียบของวัตถุตามกรอบ classificatory ทางเลือก เจตนาที่ชัดเจนคือการแสดงให้เห็นว่าวัตถุที่ไม่ตกอยู่ในเหตุการณ์เดียวหรือระบบ classificatory เดียว แต่ต้องตีความตามรูปแบบของการทับซ้อนระหว่างลำดับเหตุการณ์และระบบ classificatory ที่นี่เราจะใช้ตัวอย่างเล็ก ๆ ของหกคำพูดเพื่อยืนยันว่าคุณภาพของการจัดปี 1983 มีเจตนาในส่วนของสถ​​าปนิก; ว่าพวกเขาได้รับการยอมรับเป็นอย่างดีจากภัณฑารักษ์พิพิธภัณฑ์; ในที่สุดว่าพวกเขายังได้รับการยอมรับจากนักวิจารณ์ทั้งในวารสารระดับมืออาชีพและในหนังสือพิมพ์รายวัน ดังนั้นเราจึงต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่าวิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมก็เป็นที่เข้าใจอย่างชัดเจนและพูดคุยกันในบริบทของวัฒนธรรมสถาปัตยกรรมและพิพิธภัณฑ์มากกว่าโดยปริยายเป็นตัวเป็นตนในอาคารและประสบการณ์ของอาคาร ให้นี้คำถามที่จะดำเนินการในส่วนที่ตามมาไม่ว่าจะเป็นรูปแบบของปี 1997 และปี 1983 มีการปรับเปลี่ยนภายในโดยรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ออกแบบโดยไมเออร์ , 1983 เค้าโครงมาด้วยกันจำนวนของหลักการ ส่วนประกอบ : แกลลอรี่จัดแนะนำขบวนที่ชัดเจนของการเคลื่อนไหวที่มีแกนของคอลัมน์ ทิศทางโดยรวมของการรับรู้การเคลื่อนไหวโดยตรงผ่านช่องผนังและหน้าต่างภายใน เคลื่อนไหวตัวเองเบี่ยงเบนใน และ รอบ ๆเป็นขนาดเล็ก ; การสร้าง ความคิดเห็นที่ข้ามหลายช่วยให้วัตถุที่จะเห็นที่ระยะทางที่แตกต่างกัน และจากมุมที่แตกต่าง ; มุมมองที่เกินขีด จำกัด ของพื้นที่ขณะนี้ไม่ว่างวาดผู้เข้าชมในรูปแบบของการสำรวจ การเคลื่อนไหวได้เสมอที่เกี่ยวข้องกับการ ดู เป็น กำกับ ไม่เฉพาะวัตถุบนจอแสดงผล แต่ยังให้ผู้เยี่ยมชมอื่น ๆ และอาคาร ที่ทุกจุดเข้าชม เป็นอดีต เครื่องชั่งวางเพื่อความหลากหลายขององค์กร ตั้งแต่ห้อง multistorey เพื่อแสดงใกล้ชิดซุ้ม ; การจัดการพื้นที่ให้กลุ่มทางเลือกสำหรับวัตถุบนจอแสดงผลและเชิญชวนให้มุมมองเชิงเปรียบเทียบทางเลือกและเฟรม บริษัทตนเองยังแตกต่างกันระหว่างอย่างเป็นทางการและวัชรากร ( บนทางลาด ) เพื่อรวบรวมแบบสบายๆ ( ในนิทรรศการ แกลลอรี่ ) และชั่วขณะสี่แยกแห่ง ( ในหลักของอุปกรณ์ต่อพ่วง แกลลอรี่ ) ; ความตั้งใจสถาปัตยกรรมมีการทำเครื่องหมายโดยการจัดการของตารางอย่างปกติของคอลัมน์ : คอลัมน์ค้นหาตัวเองตั้งอยู่ในหลากหลายบริบทเชิงพื้นที่ เช่น ถ้ารวบรวมพื้นที่สถานการณ์ที่ส่งไปยังผู้เข้าชม ( peponis , 1997 ; 2005 ) หลักการเหล่านี้เป็นส่วนประกอบในวิทยานิพนธ์กับสองด้าน : แรกที่พวกเขารวบรวมอย่างเป็นทางการความคิดที่ปลูกมาหลายปี ตั้งแต่สิ่งพิมพ์ของ " ห้าสถาปนิก " ใน ค.ศ. เหล่านี้รวมถึง " ความโปร่งใส " ปรากฏการณ์ , ลำดับของเครื่องบิน , กรองแสง ( rykwert , 1983 ) ประการที่สอง พวกเขารวบรวม ethos ภัณฑารักษ์ Moma ในยุคบุกเบิกในสังกัดอัลเฟรด Barr ( staniszewski , 1998 ) นี้ได้จะทำอย่างไรกับการสร้างหลายไปพร้อมกันเพื่อกระตุ้นการรับรู้และเปรียบเทียบทางเลือกที่จัดแบ่งประเภทวัตถุตามกรอบ . เจตนาที่ชัดเจน เพื่อให้วัตถุที่ไม่ตกอยู่ในเหตุการณ์เดียวหรือระบบที่จัดแบ่งประเภทเดียว แต่ต้องตีความตามแบบแผนที่คาบเกี่ยวกันระหว่างตามลำดับเวลา และระบบที่จัดแบ่งประเภท . ที่นี่เราจะใช้ตัวอย่างเล็ก ๆของหกราคาเพื่อยืนยันว่าคุณภาพของ 2526 จัดเป็นโดยเจตนาในส่วนของสถาปนิก ที่พวกเขารู้จักดี โดยพิพิธภัณฑ์ภัณฑารักษ์ สุดท้ายที่พวกเขายังได้รับการยอมรับจากนักวิจารณ์ทั้งในวารสารวิชาชีพ และในสื่อทุกวัน ดังนั้น เราต้องการแสดงให้เห็นว่า วิทยานิพนธ์ทางสถาปัตยกรรมเป็นอย่างชัดเจนเข้าใจและอธิบายในบริบทของสถาปัตยกรรมและพิพิธภัณฑ์วัฒนธรรมมากกว่าโดยปริยาย embodied ในอาคาร และประสบการณ์ของอาคาร ให้นี้คำถามที่จะต้องติดตามในส่วนที่ตามมาไม่ว่าจะเป็นรูปแบบของปี 1997 และปี 1983 มีการปรับเปลี่ยนภายในโดยรวม