Niger is the epicentre of hunger. H

Niger is the epicentre of hunger. Here, it is chronic. Corrosive. Structural. Systemic. Over 65 per cent of people survive on less than $1.25 a day.1 Nearly one in two children is malnourished.2 One in six dies before they reach the age of five.3

Families are fighting a losing battle against soil depletion, desertification, water scarcity, and unpredictable weather. They are exploited by a tiny elite of powerful traders who set food prices at predatory levels.

Shocks rain down upon them like hammer blows: a compounding series of disasters, each one leaving them more vulnerable to the next. The drought of 2005. The food price crisis of 2008. The drought of 2010. These events stole lives, shattered families, and obliterated livelihoods. The consequences will be felt for generations.

Chronic and persistent hunger. Rising demand on top of a collapsing resource base. Extreme vulnerability. Climate chaos. Spiralling food prices. Markets rigged against the many in favour of the few. It would be easy to dismiss Niger, but these problems are not unique – they are systemic. The global food system is broken. Niger is simply on the front line of an impending collapse.

At the start of 2011, there were 925 million hungry people worldwide.4 By the end of the year, extreme weather and rising food prices may have driven the total back to one billion, where it last peaked in 2008. Why, in a world that produces more than enough food to feed everybody, do so many – one in seven of us – go hungry?

The list of answers routinely given is bafflingly long, often crude and nearly always polarized. Too much international trade. Too little international trade. The commercialization of agriculture. A dangerously romantic obsession with peasant agriculture. Not enough investment in techno-fixes like biotechnology. Runaway population growth.

Most are self-serving, designed to blame the victims or to defend the status quo and the special interests that profit from it. This is symptomatic of a deeper truth: power above all determines who eats and who does not.

Oxfam is working towards a world where everyone has enough to eat and where women especially have the opportunity to earn a decent living.

Life is tough for millions of poor food producers, but the current economic crisis is hitting them particularly hard. Any fall in demand or rise in prices can mean the difference between eating every day or going hungry.

And it's women that are worst affected. Many women work the land or are employed in informal, casual work, so when things go wrong, they're the first to lose their jobs and go without when household budgets shrink.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไนเจอร์เป็นลอตของความหิว ที่นี่ มันเป็นเรื้อรัง กัดกร่อน โครงสร้างการ ระบบ กว่าร้อยละ 65 ของผู้อยู่รอดบนน้อยกว่า 1.25 เด็ก day.1 เกือบหนึ่งในสองเป็นหนึ่งในหกตายก่อนที่จะถึงอายุ five.3 malnourished.2ครอบครัวจะต่อสู้รบแพ้จนหมดดิน desertification การขาดแคลนน้ำ และสภาพอากาศที่ไม่แน่นอน พวกเขามีประโยชน์ โดย elite เล็ก ๆ ของผู้ค้าที่มีประสิทธิภาพที่ตั้งราคาอาหารที่ระดับมหาศาลแรงกระแทกโปรยเข้าเหมือนค้อนพัด: ภัยชุดทบต้น แต่ละคนออกจากพวกเขามีความเสี่ยงต่อไป ฤดูแล้งของปี 2005 วิกฤติราคาอาหาร 2008 ภัยแล้งปี 2553 เหตุการณ์เหล่านี้ขโมยชีวิต ครอบครัวมลาย และวิถีชีวิต obliterated ผลจะได้รู้สึกว่าสำหรับรุ่นเรื้อรัง และแก้ไม่หายหิว อุปสงค์เพิ่มขึ้นบนพื้นฐานทรัพยากร collapsing เสี่ยงมาก ความสับสนวุ่นวายของสภาพภูมิอากาศ ราคาอาหาร spiralling ตลาด rigged กับหลายลงกับ มันจะต้องยกเลิกไนเจอร์ แต่ปัญหาเหล่านี้ไม่เฉพาะ – มีระบบ ระบบอาหารโลกถูกตัดขาด สาธารณรัฐไนเจอร์อยู่เพียงทัพหน้าของการยุบใกล้ที่เริ่มต้นของ 2011 มี 925 ล้านคนหิว worldwide.4 โดยสิ้นปี สภาพอากาศที่มากและราคาอาหารที่เพิ่มขึ้นอาจมีการขับเคลื่อนหลังรวมการพัน ที่มันล่าสุด peaked ในปี 2008 ทำไม ในโลกที่ผลิตอาหารมากเกินพอจะเลี้ยงทุกคน ไม่มาก –หนึ่งในเจ็ดของเรา – หิวThe list of answers routinely given is bafflingly long, often crude and nearly always polarized. Too much international trade. Too little international trade. The commercialization of agriculture. A dangerously romantic obsession with peasant agriculture. Not enough investment in techno-fixes like biotechnology. Runaway population growth.Most are self-serving, designed to blame the victims or to defend the status quo and the special interests that profit from it. This is symptomatic of a deeper truth: power above all determines who eats and who does not.Oxfam is working towards a world where everyone has enough to eat and where women especially have the opportunity to earn a decent living.Life is tough for millions of poor food producers, but the current economic crisis is hitting them particularly hard. Any fall in demand or rise in prices can mean the difference between eating every day or going hungry.And it's women that are worst affected. Many women work the land or are employed in informal, casual work, so when things go wrong, they're the first to lose their jobs and go without when household budgets shrink.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไนเจอร์เป็นศูนย์กลางของความหิว นี่มันเป็นเรื้อรัง ที่มีฤทธิ์กัดกร่อน โครงสร้าง ระบบใน ร้อยละ 65 ของคนที่อยู่รอดบนน้อยกว่า $ 1.25 day.1 เกือบหนึ่งในสองเด็ก malnourished.2 หนึ่งในหกตายก่อนที่จะถึงยุคของ five.3 ครอบครัวที่จะต่อสู้กับปัญหาการสูญเสียกับการสูญเสียดินแห้งแล้งน้ำ ขาดแคลนและสภาพอากาศที่คาดเดาไม่ พวกเขาจะใช้ประโยชน์โดยยอดเล็ก ๆ ของผู้ประกอบการค้าที่มีประสิทธิภาพที่ตั้งราคาอาหารในระดับที่นักล่า. Shocks ฝนลงมาพวกเขาเช่นพัดค้อน: ชุดผสมของภัยพิบัติแต่ละคนปล่อยให้พวกเขามีความเสี่ยงต่อไป ภัยแล้งของปี 2005 วิกฤตราคาอาหารของปี 2008 ภัยแล้งของปี 2010 เหตุการณ์เหล่านี้ขโมยชีวิตครอบครัวแตกและการดำรงชีวิตหายไป ผลที่ตามมาจะรู้สึกสำหรับคนรุ่น. เรื้อรังและความหิวถาวร ต้องการที่เพิ่มขึ้นด้านบนของฐานทรัพยากรยุบ ช่องโหว่มาก ความสับสนวุ่นวายสภาพภูมิอากาศ Spiralling ราคาอาหาร ตลาดหัวเรือใหญ่กับหลายคนในความโปรดปรานของไม่กี่ มันจะง่ายที่จะยกเลิกไนเจอร์ แต่ปัญหาเหล่านี้จะไม่ซ้ำกัน - พวกเขามีระบบ ระบบอาหารโลกเสีย ไนเจอร์เป็นเพียงในแนวหน้าของการล่มสลายกำลังจะเกิดขึ้น. ในช่วงเริ่มต้นของปี 2011 มี 925,000,000 คนหิว worldwide.4 ในตอนท้ายของปีอากาศที่รุนแรงและเพิ่มขึ้นของราคาอาหารอาจมีการขับเคลื่อนทั้งหมดกลับไปหนึ่งพันล้าน, ที่มันผ่านมายอดในปี 2008 ทำไมในโลกที่ผลิตมากกว่าอาหารเพียงพอที่จะเลี้ยงทุกคนทำจำนวนมาก - หนึ่งในเจ็ดของเรา - ไปหิว? รายการของคำตอบที่ได้รับเป็นประจำเป็นเวลานาน bafflingly มักดิบและเกือบตลอดเวลา โพลาไรซ์ การค้าระหว่างประเทศมากเกินไป การค้าระหว่างประเทศน้อยเกินไป เชิงพาณิชย์ของการเกษตร ความหลงใหลโรแมนติกอันตรายกับการเกษตรชาวนา ไม่เพียงพอในการลงทุนเทคโนแก้ไขเช่นเทคโนโลยีชีวภาพ การเติบโตของประชากรรันอะเวย์. ส่วนใหญ่จะเห็นแก่ตัวที่ออกแบบมาเพื่อตำหนิผู้ที่ตกเป็นเหยื่อหรือเพื่อปกป้องสภาพที่เป็นอยู่และความสนใจเป็นพิเศษที่กำไรจากมัน นี้เป็นอาการของความจริงลึก: พลังทั้งหมดข้างต้นกำหนดที่กินและผู้ที่ไม่. ออกซ์แฟมทำงานต่อโลกที่ทุกคนมีพอที่จะกินและที่ผู้หญิงโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีโอกาสที่จะได้รับชีวิตที่ดี. ชีวิตเป็นเรื่องที่ยากสำหรับล้าน ผู้ผลิตอาหารที่ไม่ดี แต่วิกฤตเศรษฐกิจในปัจจุบันจะตีพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งยาก ตกอยู่ในความต้องการใด ๆ หรือเพิ่มขึ้นของราคาอาจหมายถึงความแตกต่างระหว่างการรับประทานอาหารทุกวันหรือจะหิว. และมันก็เป็นผู้หญิงที่เลวร้ายที่สุดได้รับผลกระทบ ผู้หญิงหลายคนทำงานที่ดินหรือเป็นลูกจ้างในทางการทำงานสบาย ๆ ดังนั้นเมื่อสิ่งที่ผิดไปก็จะเป็นครั้งแรกที่จะสูญเสียงานของพวกเขาและเมื่อไปโดยไม่มีงบประมาณที่ใช้ในครัวเรือนหดตัว