We mustn't hurry this," Miss Honey

We mustn't hurry this," Miss Honey said, "so let's have another cup of tea. And do eat that other slice of bread. You must be hungry."
Matilda took the second slice and started eating it slowly. The margarine wasn't at all bad. She doubted whether she could have told the difference if she hadn't known. "Miss Honey," she said suddenly, "do they pay you very badly at our school?"
Miss Honey looked up sharply. "Not too badly," she said. "I get about the same as the others."
"But it must still be very little if you are so dreadfully poor," Matilda said. "Do all the teachers live like this, with no furniture and no kitchen stove and no bathroom?"
"No, they don't," Miss Honey said rather stiffly. "I just happen to be the exception."
"I expect you just happen to like living in a very simple way," Matilda said, probing a little further. "It must make house cleaning an awful lot easier and you don't have furniture to polish or any of those silly little ornaments lying around that have to be dusted every day. And I suppose if you don't have a fridge you don't have to go out and buy all sorts of junky things like eggs and mayonnaise and ice-cream to fill it up with. It must save a terrific lot of shopping."
At this point Matilda noticed that Miss Honey's face had gone all tight and peculiar-looking. Her whole body had become rigid. Her shoulders were hunched up high and her lips were pressed together tight and she sat there gripping her mug of tea in both hands and staring down into it as though searching for a way to answer these not-quite-so-innocent questions.
There followed a rather long and embarrassing silence. In the space of thirty seconds the atmosphere in the tiny room had changed completely and now it was vibrating with awkwardness and secrets. Matilda said, "I am very sorry I asked you those questions, Miss Honey. It is not any of my business."
At this, Miss Honey seemed to rouse herself. She gave a shake of her shoulders and then very carefully she placed her mug on the tray.
"Why shouldn't you ask?" she said. "You were bound to ask in the end. You are much too bright not to have wondered. Perhaps I even wanted you to ask. Maybe that is why I invited you here after all. As a matter of fact you are the first visitor to come to the cottage since I moved in two years ago."
Matilda said nothing. She could feel the tension growing and growing in the room.
"You are so much wiser than your years, my dear," Miss Honey went on, "that it quite staggers me. Although you look like a child, you are not really a child at all because your mind and your powers of reasoning seem to be fully grown-up. So I suppose we might call you a grown-up child, if you see what I mean."
Matilda still did not say anything. She was waiting for what was coming next.
"Up to now", Miss Honey went on, "I have found it impossible to talk to anyone about my problems. I couldn't face the embarrassment, and anyway I lack the courage. Any courage I had was knocked out of me when I was young. But now, all of a sudden I have a sort of desperate wish to tell everything to somebody. I know you are only a tiny little girl, but there is some kind of magic in you somewhere. I've seen it with my own eyes."
Matilda became very alert. The voice she was hearing was surely crying out for help. It must be. It had to be.
Then the voice spoke again. "Have some more tea," it said. "I think there's still a drop left."
Matilda nodded.
Miss Honey poured tea into both mugs and added milk. Again she cupped her own mug in both hands and sat there sipping.
There was quite a long silence before she said, "May I tell you a story?"
"Of course," Matilda said.
"I am twenty-three years old," Miss Honey said, "and when I was born my father was a doctor in this village. We had a nice old house, quite large, red-brick. It's tucked away in the woods behind the hills. I don't think you'd know it."
Matilda kept silent.
"I was born there," Miss Honey said. "And then came the first tragedy. My mother died when I was two. My father, a busy doctor, had to have someone to run the house and to look after me. So he invited my mother's unmarried sister, my aunt, to come and live with us. She agreed and she came."
Matilda was listening intently. "How old was the aunt when she moved in?" she asked.
"Not very old," Miss Honey said. "I should say about thirty. But I hated her right from the start. I missed my mother terribly. And the aunt was not a kind person. My father didn't know that because he was hardly every around but when he did put in an appearance, the aunt behaved differently."
Miss Honey paused and sipped her tea. "I can't think why I am telling you all this," she said, embarrassed.
"Go on," Matilda said. "Please."
"Well," Miss Honey said, "then came the second tragedy. When I was five, my father died very suddenly. One day he was there and the next day he was gone. And so I was left to live alone with my aunt. She became my legal guardian. She had all the powers of a parent over me. And in some way or another, she became the actual owner of the house."
"How did your father die?" Matilda asked.
"It is interesting you should ask that," Miss Honey said. "I myself was much too young to question it at the time, but I found out later that there was a good deal of mystery surrounding his death."
"Didn't they know how he died?" Matilda asked.
"Well, not exactly," Miss Honey said, hesitating, "You see, no one could believe that he would ever have done it. He was such a very sane and sensible man."
"Done what?" Matilda a"Kille
d.
Matilda was stunn
?" she gasped.
"That's what it looked like," Miss Honey said. "But who knows?" She shrugged and turned away and stared out of the tiny window.
"I know what you're thinking," Matilda said. "You're thinking that the aunt killed him and made it look as though he'd done it himself."
"I am not thinking anything," Miss Honey said. "One must never think things like that without proof."
The little room became quiet. Matilda noticed that the hands clasping the mug were trembling slightly. "What happened after that?" she asked. "What happened when you were left all alone with the aunt? Wasn't she nice to you?"
"Nice?" Miss Honey said. "She was a demon. As soon as my father was out of the way she became a holy terror. My life was a nightmare."
"What did she do to you?" Matilda asked.
"I don't want to talk about it," Miss Honey said. "It's too horrible. But in the end I became so frightened of her I used to start shaking when she came into the room. You must understand I was never a strong character like you. I was always shy and retiring."
"Didn't you have any other relations?" Matilda asked. "Any uncles or aunts or grannies who would come and see you?"
"None that I knew about," Miss Honey said. "They were all either dead or they'd gone to Australia. And that's still the way it is now, I'm afraid."
"So you grew up in that house alone with your aunt," Matilda said. "But you must have gone to school,"
"Of course," Miss Honey said. "I went to the same school you're going to now. But I lived at home." Miss Honey paused and stared down into her empty tea-mug. "I think what I am trying to explain to you," she said, "is that over the years I became so completely cowed and dominated by this monster of an aunt that when she gave me an order, no matter what it was, I obeyed it instantly. That can happen, you know. And by the time I was ten, I had become her slave. I did all the housework. I made her bed. I washed and ironed for her. I did all the cooking. I learned how to do everything."
"But surely you could have complained to somebody?" Matilda said.
"To whom?" Miss Honey said. "And anyway, I was far too terrified to complain. I told you, I was her slave."
"Did she beat you?"
"Let's not go into details," Miss Honey said.
"How simply awful," Matilda said. "Did you cry nearly all the time?"
"Only when I was alone," Miss Honey said. "I wasn't allowed to cry in front of her. But I lived in fear."
"What happened when you left school?" Matilda asked.
"I was a bright pupil," Miss Honey said. "I could easily have got into university. But there was no question of that."
"Why not, Miss Honey?"
"Because I was needed at home to do the work."
"Then how did you become a teacher?" Matilda asked.
"There is a Teacher's Training College in Reading," Miss Honey said. "That's only forty minutes' bus-ride away from here. I was allowed to go there on condition I came straight home again every afternoon to do the washing and ironing and to clean the house and cook the supper."
"How old were you then?" Matilda asked.
"When I went into Teacher's Training I was eighteen," Miss Honey said.
"You could have just packed up and walked away," Matilda said.
"Not until I got a job," Miss Honey said. "And don't forget, I was by then dominated by my aunt to such an extent that I wouldn't have dared. You can't imagine what it's like to be completely controlled like that by a very strong personality. It
turns you to jelly. So that's it. That's the sad story of my life. Now I've talked enough."
"Please don't stop," Matilda said. "You haven't finished yet. How did you manage to get away from her in the end and come and live in this funny little house?"
"Ah, that was something," Miss Honey said. "I was proud of that."
"Tell me," Matilda said.
"Well," Miss Honey said, "when I got my teacher's job, the aunt told me I owed her a lot of money. I asked her why. She said, 'Because I've been feeding you for all these years and buying your shoes and your clothes!' She told me it added up to thousands and I had to pay her back by giving her my salary for the next ten years. I'll give you one pound a week pocket-money,' she said. 'But that's all you're going to get.' She even arranged with the school authorities to have my salary paid directly into her own bank. She made me sign the paper."
"You shouldn't have done that," Matilda said. "Your salary was your chance of freedom."
"I know, I know," Miss Honey said. "B

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราจะรีบนี้ นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "กันได้อีกถ้วยชา และกินที่ชิ้นอื่น ๆ ของขนมปัง จะหิว"มาทิลดาแห่งเอาชิ้นที่สอง และเริ่มกินช้า เนยเทียมไม่เลว เธอ doubted ว่า เธอสามารถบอกความแตกต่างถ้า เธอไม่ได้รู้จักกัน "นางสาวน้ำผึ้ง เธอกล่าวทันที "ไม่ได้จ่ายคุณเลวมากที่โรงเรียนของเรา"นางสาวน้ำผึ้งมองขึ้นอย่างรวดเร็ว "ไม่มากเกินไปไม่ดี เธอกล่าว "ผมได้เหมือนกับคนอื่นๆ""แต่ต้องยังมีน้อยมากถ้าจะให้ดี dreadfully มาทิลดาแห่งกล่าวว่า "ทำครูทุกคนอยู่อย่างนี้ ไม่เฟอร์นิเจอร์ครัวไม่เตา และน้ำไม่""ไม่ พวกเขาไม่ นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า เป็น stiffly "ฉันเพิ่งเกิดขึ้นจะเป็นข้อยกเว้น""ผมคาดว่า คุณเกิดชอบอาศัยอยู่ในง่ายมาก มาทิลดาแห่งกล่าว อำนวยความสะดวกโดยอาศัย "มันต้องทำให้บ้านทำความสะอาดง่ายมากแวะ และคุณไม่มีเฟอร์นิเจอร์ขัด หรือเครื่องประดับเล็ก ๆ เหล่านั้นโง่อยู่สถานที่ใด ๆ ต้องมี dusted ทุกวัน และฉันคิดว่า ถ้า คุณไม่มีตู้เย็นที่คุณไม่ต้องซื้อ หาทุกสิ่งเป็นเช่นไข่ และมายองเนส และไอศกรีมเพื่อเติมให้เต็มด้วย มันต้องประหยัดมากมากมายแหล่งช็อปปิ้ง"จุดนี้ มาทิลดาแห่งพบว่า นางสาวน้ำผึ้งหน้าแล้วทั้งแน่น และ มองแปลก ร่างกายของเธอทั้งหมดได้กลายเป็นแข็ง ไหล่ของเธอถูก hunched ขึ้นสูง และริมฝีปากของเธอถูกกดกันแน่นและเธอนั่งเธอ mug ชาในมือทั้งสองจับยึด และจ้องมองลงมาเหมือนค้นหาวิธีการตอบคำถามเหล่านี้ไม่เงียบดังบริสุทธิ์There followed a rather long and embarrassing silence. In the space of thirty seconds the atmosphere in the tiny room had changed completely and now it was vibrating with awkwardness and secrets. Matilda said, "I am very sorry I asked you those questions, Miss Honey. It is not any of my business."At this, Miss Honey seemed to rouse herself. She gave a shake of her shoulders and then very carefully she placed her mug on the tray."Why shouldn't you ask?" she said. "You were bound to ask in the end. You are much too bright not to have wondered. Perhaps I even wanted you to ask. Maybe that is why I invited you here after all. As a matter of fact you are the first visitor to come to the cottage since I moved in two years ago."Matilda said nothing. She could feel the tension growing and growing in the room."You are so much wiser than your years, my dear," Miss Honey went on, "that it quite staggers me. Although you look like a child, you are not really a child at all because your mind and your powers of reasoning seem to be fully grown-up. So I suppose we might call you a grown-up child, if you see what I mean."Matilda still did not say anything. She was waiting for what was coming next."ถึงตอนนี้" นางสาวน้ำผึ้งไป "ได้พบได้ไปพูดคุยกับทุกคนเกี่ยวกับปัญหาของฉัน ฉันไม่สามารถเผชิญกับความลำบากใจที่ และหรือ ผมขาดความกล้า ความกล้าหาญใด ๆ ผมถูกโบว์ลิ่งจากฉันเมื่อหนุ่ม แต่เดี๋ยวนี้ ทันทีมีการเรียงลำดับของหมดหวังอยากบอกทุกคน ฉันรู้ว่า คุณเป็นเพียงเล็กน้อยผู้หญิง แต่มีบางชนิดของวิเศษในตัวคุณอยู่ ผมเคยเห็นมัน ด้วยตาของตัวเอง"มาทิลดาแห่งกลายเป็นเตือนมาก ก็เธอไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ออกสำหรับความช่วยเหลือ มันต้องเป็น มันมีให้แล้วเสียงพูดอีก "มีน้ำชาอีก มันกล่าวว่า "ผมคิดว่า ยังมีวางซ้าย"มาทิลดาแห่งพยักหน้านางสาวน้ำผึ้ง poured ชาลงในแก้วทั้งสอง และเพิ่มน้ำนม อีกเธอ cupped mug ในสองมือของเธอเอง และนั่งจิบมีความเงียบค่อนข้างนานก่อนที่เธอกล่าวว่า "อาจฉันบอกคุณเรื่อง""แน่นอน มาทิลดาแห่งกล่าวว่า"ฉันอายุยี่สิบสามปี นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "และเมื่อผมเกิด พ่อเป็นหมอในหมู่บ้านนี้ เรามีบ้านเก่าที่เป็นดี กว้าง สีแดงอิฐ มันจะซ่อนตัวอยู่ในป่าหลังเขา ไม่คิดว่า คุณจะรู้"มาทิลดาแห่งเก็บเงียบนางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "ผมเกิดมี "และโศกนาฏกรรมครั้งแรกต่อมาก็ แม่เสียชีวิตเมื่อสอง พ่อ แพทย์ว่าง ต้องมีคนทำงานบ้าน และดูแลผมได้ เพื่อให้ เขาได้รับเชิญของแม่น้องสาวโสด ป้า มาอยู่กับเรา เธอตกลง แล้วเธอมา"มาทิลดาแห่งถูกฟัง intently "อายุเป็นป้าเมื่อเธอย้ายใน" เธอถาม"ไม่เก่ามาก นางสาวน้ำผึ้งกล่าว "ฉันควรพูดประมาณสามสิบ แต่ผมขี้เกียจขวาของเธอตั้งแต่เริ่มต้น ฉันพลาดแม่ฟ้า และป้าไม่ใช่คนดี พ่อไม่รู้ว่า เพราะเขาได้แทบทุกสถาน แต่เมื่อเขาไม่ได้ใส่ในลักษณะ ป้าที่ทำงานแตกต่างกัน"นางสาวน้ำผึ้งหยุดชั่วคราว และ sipped ชาของเธอ "ผมไม่คิดว่า ทำไมฉันบอกคุณทั้งหมดนี้, " เธอกล่าวว่า อับอายได้"ไป มาทิลดาแห่งกล่าวว่า "กรุณา""ดี นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า, " นั้นมาโศกนาฏกรรมสอง เมื่อ 5 พ่อเสียชีวิตอย่างกระทันหันมาก วันหนึ่งเขาไม่มี และในวันถัดไปเขาไป และดังนั้น ฉันถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับคุณป้า เธอเป็นผู้ปกครองของฉัน เธอมีอำนาจทั้งหมดเป็นแม่ข้า และในบางวิธีหรืออื่น เธอกลายเป็นเจ้าบ้านที่แท้จริง""วิธีทำของคุณพ่อตาย" มาทิลดาแห่งถาม"เป็นที่น่าสนใจคุณควรถามว่า นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "ตัวผมมีมากเกินไปเด็กจะถามเวลา แต่ฉันพบภายหลังว่า มีข้อเสนอที่ดีของลึกลับรอบตาย""ไม่ได้จะรู้ว่าเขาตาย" มาทิลดาแห่งถามกล่าวว่า "ดี ไม่ตรง นางสาวน้ำผึ้ง hesitating "คุณเห็น ไม่อาจเชื่อว่า เขาจะเคยได้กระทำมัน เขาได้เช่นชายคนหนึ่งบุคคล และเหมาะสมมาก""ทำอะไร" มาทิลดาแห่ง "Killedมาทิลดาแห่งถูก stunn? "เธอ gaspedนางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "เป็นอะไรที่มันดูเหมือน "แต่ใครรู้" เธอยักไหล่ และหัน และเริ่มจากหน้าต่างเล็ก ๆ"I know what you're thinking," Matilda said. "You're thinking that the aunt killed him and made it look as though he'd done it himself.""I am not thinking anything," Miss Honey said. "One must never think things like that without proof."The little room became quiet. Matilda noticed that the hands clasping the mug were trembling slightly. "What happened after that?" she asked. "What happened when you were left all alone with the aunt? Wasn't she nice to you?""Nice?" Miss Honey said. "She was a demon. As soon as my father was out of the way she became a holy terror. My life was a nightmare.""What did she do to you?" Matilda asked."I don't want to talk about it," Miss Honey said. "It's too horrible. But in the end I became so frightened of her I used to start shaking when she came into the room. You must understand I was never a strong character like you. I was always shy and retiring.""Didn't you have any other relations?" Matilda asked. "Any uncles or aunts or grannies who would come and see you?""None that I knew about," Miss Honey said. "They were all either dead or they'd gone to Australia. And that's still the way it is now, I'm afraid.""So you grew up in that house alone with your aunt," Matilda said. "But you must have gone to school,""แน่นอน นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "ฉันไปโรงเรียนเดียวกันที่คุณกำลังจะไปตอนนี้ แต่ผมอาศัยอยู่ที่บ้าน" นางสาวน้ำผึ้งหยุดชั่วคราว และเริ่มลงในชา-mug ของเธอว่างเปล่า "ผมคิดว่า สิ่งที่ฉันกำลังพยายามอธิบายให้คุณ เธอกล่าวว่า "คือปี ฉันกลายเป็นสมบูรณ์ดังนั้น cowed และครอบงำ โดยมอนสเตอร์นี้ของป้าว่า เมื่อเธอให้ฉันสั่ง ไม่ว่าสิ่งที่มันเป็น ฉันเชื่อฟังมันทันที ที่อาจเกิดขึ้น คุณรู้ และตามเวลาผมสิบ ฉันได้กลายเป็นทาสของเธอ ฉันทำงานบ้านทั้งหมด ฉันทำเตียงของเธอ ล้าง และ ironed สำหรับเธอ ไม่ได้ทั้งหมดทำอาหาร ฉันเรียนรู้วิธีการทำทุกอย่าง""แต่แน่นอน คุณสามารถได้แนะนำให้ใคร" มาทิลดาแห่งกล่าว"กับใคร" นางสาวน้ำผึ้งกล่าว "แล้วอย่างไรก็ตาม ผมคนกลัวเกินไปที่จะบ่น ฉันบอกคุณ ผมเป็นทาสของเธอ""ไม่เธอชนะคุณ"นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "เราไม่ไปลงรายละเอียด,""อย่างไรก็แวะ มาทิลดาแห่งกล่าว "ก็คุณร้องไห้เกือบตลอดเวลาหรือไม่""เฉพาะเมื่ออยู่คนเดียว นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "ฉันไม่สามารถร้องไห้หน้าเธอ แต่ในความกลัว""เมื่อคุณโรงเรียนเกิดอะไรขึ้น" มาทิลดาแห่งถามนางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า "ผมเป็นนักเรียนที่สดใส "ไม่ได้มีผมเข้ามหาวิทยาลัย แต่มีคำถามไม่ว่า""ทำไมไม่ นางสาวน้ำผึ้ง""เพราะฉันต้องอยู่บ้านทำงาน""แล้วว่ามาเป็นครู" มาทิลดาแห่งถาม"There is a Teacher's Training College in Reading," Miss Honey said. "That's only forty minutes' bus-ride away from here. I was allowed to go there on condition I came straight home again every afternoon to do the washing and ironing and to clean the house and cook the supper.""How old were you then?" Matilda asked.
"When I went into Teacher's Training I was eighteen," Miss Honey said.
"You could have just packed up and walked away," Matilda said.
"Not until I got a job," Miss Honey said. "And don't forget, I was by then dominated by my aunt to such an extent that I wouldn't have dared. You can't imagine what it's like to be completely controlled like that by a very strong personality. It
turns you to jelly. So that's it. That's the sad story of my life. Now I've talked enough."
"Please don't stop," Matilda said. "You haven't finished yet. How did you manage to get away from her in the end and come and live in this funny little house?"
"Ah, that was something," Miss Honey said. "I was proud of that."
"Tell me," Matilda said.
"Well," Miss Honey said, "when I got my teacher's job, the aunt told me I owed her a lot of money. I asked her why. She said, 'Because I've been feeding you for all these years and buying your shoes and your clothes!' She told me it added up to thousands and I had to pay her back by giving her my salary for the next ten years. I'll give you one pound a week pocket-money,' she said. 'But that's all you're going to get.' She even arranged with the school authorities to have my salary paid directly into her own bank. She made me sign the paper."
"You shouldn't have done that," Matilda said. "Your salary was your chance of freedom."
"I know, I know," Miss Honey said. "B

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราจะต้องไม่รีบร้อนนี้ "นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า" เพื่อให้มีชาอีกหนึ่งถ้วย และทำกินที่ชิ้นอื่น ๆ ของขนมปัง คุณจะต้องหิว. "
มาทิลด้าเอาชิ้นที่สองและเริ่มกินมันช้า. มาการีนไม่ได้อยู่ที่ไม่ดี. เธอสงสัยว่าเธอจะได้บอกความแตกต่างถ้าเธอไม่เป็นที่รู้จัก. "น้ำผึ้งนางสาว" เธอกล่าวอย่างกระทันหัน "พวกเขาจ่ายเงินให้คุณแย่มากที่โรงเรียนของเราหรือไม่"
นางสาวน้ำผึ้งมองขึ้นอย่างรวดเร็ว. "ไม่มากเกินไปไม่ดี" เธอกล่าว. "ฉันได้รับเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ."
"แต่ก็ยังต้องมีน้อยมากถ้าคุณเป็น ดังนั้นอย่างหวาดกลัวไม่ดี "มาทิลด้ากล่าวว่า." ทำทุกครูอยู่อย่างนี้โดยไม่มีเฟอร์นิเจอร์และเตาในครัวและห้องน้ำไม่มีหรือไม่? "
"ไม่มีพวกเขาไม่ได้" นางสาวน้ำผึ้งกล่าวอย่างเคร่งครัด. "ฉันแค่จะเกิดขึ้น ยกเว้น. "
"ฉันหวังว่าคุณเพียงแค่เกิดขึ้นเพื่อต้องการอาศัยอยู่ในวิธีที่ง่ายมาก" มาทิลด้ากล่าวว่าการแหย่. เล็กน้อยต่อไป "มันจะต้องทำให้การทำความสะอาดบ้านแย่มากได้ง่ายขึ้นและคุณไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์ให้ขัดหรือใด ๆ ของ เครื่องประดับเล็ก ๆ เหล่านั้นโง่โกหกรอบที่จะต้องมีการปัดฝุ่นทุกวัน และผมคิดว่าถ้าคุณไม่ได้มีตู้เย็นที่คุณจะได้ไม่ต้องออกไปและซื้อทุกประเภทของสิ่ง junky เช่นไข่และมายองเนสและไอศครีมที่จะเติมขึ้นกับ มันจะต้องบันทึกจำนวนมากที่ยอดเยี่ยมของการช้อปปิ้ง. "
ณ จุดนี้มาทิลด้าสังเกตเห็นว่าใบหน้าของนางสาวน้ำผึ้งได้หายไปทั้งหมดแน่นและแปลกมอง. ร่างกายของเธอได้กลายเป็นเข้มงวด. ไหล่ของเธอถูกทำให้โค้งขึ้นสูงและริมฝีปากของเธอถูกกดกันแน่นและเธอ นั่งจับแก้วของเธอของชาในมือทั้งสองข้างและจ้องมองลงไปมันเหมือนกับว่ามองหาวิธีที่จะตอบคำถามเหล่านี้ไม่ได้ค่อนข้างที่บริสุทธิ์.
มีตามความเงียบค่อนข้างยาวและน่าอาย. ในพื้นที่ของสามสิบวินาทีบรรยากาศ ในห้องเล็ก ๆ ที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์และตอนนี้มันก็สั่นด้วยความอึดอัดและความลับ. มาทิลด้ากล่าวว่า "ผมเสียใจมากผมถามคุณคำถามเหล่านั้นนางสาวน้ำผึ้ง มันไม่ได้เป็น ๆ ของธุรกิจของฉัน. "
ตอนนี้นางสาวน้ำผึ้งดูเหมือนจะปลุกตัวเอง. เธอให้การสั่นไหวของไหล่ของเธอแล้วอย่างระมัดระวังเธอวางแก้วของเธอบนถาด.
"ทำไมคุณไม่ควรถาม?" เธอกล่าว "คุณกำลังมุ่งที่จะถามในท้ายที่สุด คุณกำลังมากสว่างเกินไปไม่ต้องสงสัย บางทีฉันก็อยากให้คุณถาม บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ผมได้รับเชิญคุณมาที่นี่หลังจากทั้งหมด เป็นเรื่องของความเป็นจริงคุณเป็นผู้เข้าชมเป็นครั้งแรกที่จะมาถึงกระท่อมตั้งแต่ผมย้ายในสองปีที่ผ่านมา. "
มาทิลด้ากล่าวว่าไม่มีอะไร. เธอรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นและการเจริญเติบโตในห้องพัก.
"คุณมีมากฉลาดกว่าปีที่ผ่านมาของคุณ ที่รักของฉัน "น้ำผึ้งนางสาวไปใน" ว่ามันค่อนข้างเดินโซเซฉัน แม้ว่าคุณจะมีลักษณะเหมือนเด็กคุณไม่ได้จริงๆเด็กเลยเพราะใจและอำนาจของคุณของเหตุผลดูเหมือนจะเต็มที่โตขึ้น ดังนั้นผมจึงคิดว่าเราอาจจะเรียกคุณว่าเด็กโตขึ้นถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง. "
มาทิลด้ายังไม่ได้พูดอะไร. เธอกำลังรอสิ่งที่มาต่อไป.
"ถึงตอนนี้" นางสาวน้ำผึ้งไปใน "ฉัน ได้พบว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดคุยกับทุกคนเกี่ยวกับปัญหาของฉัน ฉันไม่สามารถเผชิญกับความลำบากใจและต่อไปฉันขาดความกล้าหาญ ความกล้าหาญใด ๆ ที่ฉันได้ถูกกระแทกออกไปของฉันเมื่อฉันยังเด็ก แต่ตอนนี้ทั้งหมดในทันทีที่ฉันมีการเรียงลำดับของความปรารถนาที่อยากจะบอกทุกอย่างเพื่อใครบางคน ฉันรู้ว่าคุณเป็นเพียงสาวน้อยเล็ก ๆ แต่มีชนิดของความมหัศจรรย์ในตัวคุณอยู่ที่ไหนสักแห่งบาง ผมเคยเห็นมันด้วยตาของตัวเอง. "
มาทิลด้ากลายเป็นแจ้งเตือนมาก. เสียงเธอก็ได้ยินถูกก็ร้องไห้ออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ. มันจะต้อง. มันจะเป็น.
จากนั้นเสียงพูดอีกครั้ง ". มีบางชามากขึ้น" ก็กล่าวว่า. "ผมคิดว่ายังคงลดลงเหลือ."
มาทิลด้าพยักหน้า.
นางสาวน้ำผึ้งเทชาลงไปในแก้วทั้งสองและเพิ่มนม. อีกครั้งที่เธอบรรจุในถ้วยแก้วของเธอเองในมือทั้งสองข้างและนั่งจิบ.
มีค่อนข้างเงียบนานก่อนที่เธอกล่าวว่า "ผมอาจบอกคุณเรื่อง?"
"แน่นอน" มาทิลด้ากล่าวว่า.
"ผมยี่สิบสามปี" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า "และเมื่อผมเกิดมาพ่อของฉันเป็นหมอในหมู่บ้านนี้ เรามีบ้านหลังเก่าที่ดีค่อนข้างใหญ่สีแดงอิฐ มันซุกอยู่ในป่าหลังเนินเขา ผมไม่คิดว่าคุณจะรู้ว่ามัน. "
มาทิลด้าเก็บเงียบ.
"ผมเกิดที่นั่น" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า. "และแล้วก็มาโศกนาฏกรรมครั้งแรก แม่ของฉันเสียชีวิตเมื่อฉันถูกสอง พ่อของฉัน, หมอไม่ว่างจะต้องมีคนที่จะทำงานบ้านและที่จะดูแลฉัน ดังนั้นเขาจึงได้รับเชิญน้องสาวที่ยังไม่แต่งงานแม่ของฉัน, ป้าของฉันที่จะมาอยู่กับเรา เธอเห็นด้วยและเธอมา. "
มาทิลด้าได้ฟังอย่างตั้งใจ. "เก่าเป็นอย่างไรป้าเมื่อเธอย้ายเข้ามาอยู่?" เธอถาม.
"ไม่เก่ามาก" นางสาวน้ำผึ้งกล่าว. "ผมควรจะพูดประมาณสามสิบ แต่ผมเกลียดขวาของเธอตั้งแต่เริ่มต้น ฉันคิดถึงแม่ของฉันชะมัด และป้าไม่ได้เป็นคนใจดี พ่อของฉันไม่ทราบว่าเพราะเขาแทบจะทุกรอบ แต่เมื่อเขาไม่วางในลักษณะป้าประพฤติที่แตกต่างกัน. "
นางสาวน้ำผึ้งหยุดและจิบชาของเธอ. "ฉันไม่สามารถคิดว่าทำไมผมบอกคุณทั้งหมดนี้ "เธอกล่าวอาย.
"ไปอยู่กับ" มาทิลด้ากล่าวว่า. "โปรด."
"ดี" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า "แล้วมาโศกนาฏกรรมที่สอง เมื่อฉันอายุได้ห้าขวบพ่อของฉันเสียชีวิตอย่างกระทันหันมาก วันหนึ่งเขาก็อยู่ที่นั่นและในวันรุ่งขึ้นเขาก็หายไป และดังนั้นผมจึงถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวกับป้าของฉัน เธอกลายเป็นผู้ปกครองตามกฎหมายของฉัน เธอมีอำนาจทั้งหมดเป็นของ บริษัท ใหญ่กว่าฉัน และในบางวิธีหรืออื่นเธอก็กลายเป็นเจ้าของที่แท้จริงของบ้าน. "
"ยังไงคุณพ่อของคุณตาย?" มาทิลด้าถาม.
"มันเป็นที่น่าสนใจที่คุณควรถามว่า" ฮันนี่กล่าวว่านางสาว. "ตัวผมเองได้มากเด็กเกินไปที่จะ คำถามมันได้ตลอดเวลา แต่ผมมาทราบภายหลังว่ามีการจัดการที่ดีของความลึกลับรอบการตายของเขา. "
"ไม่ได้พวกเขารู้ว่าเขาตาย?" มาทิลด้าถาม.
"ดีไม่ได้ว่า" ฮันนี่นางสาวกล่าวว่าลังเล "คุณจะเห็นไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าเขาเคยจะทำมัน เขาเป็นเช่นคนมากมีเหตุผลและเหมาะสม. "
"เสร็จสิ้นอะไร?" มาทิลด้า "Kille
ง.
มาทิลด้าได้รับคว
? "เธออ้าปากค้าง.
"นั่นคือสิ่งที่มันดูเหมือน" นางสาวน้ำผึ้งกล่าว. "แต่ใครจะรู้?" เธอยักไหล่ และหันไปและจ้องมองออกจากหน้าต่างเล็ก ๆ .
"ฉันรู้ว่าสิ่งที่คุณคิดว่า" มาทิลด้ากล่าวว่า. "คุณกำลังคิดว่าป้าของเขาถูกฆ่าตายและทำให้มันดูราวกับว่าเขาต้องการทำมันเอง."
"ฉัน ผมไม่ได้คิดอะไร "นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า." หนึ่งจะต้องไม่คิดว่าสิ่งที่ต้องการที่ไม่มีหลักฐาน. "
กลายเป็นห้องเล็ก ๆ ที่เงียบสงบ. มาทิลด้าสังเกตเห็นว่ามือกุมแก้วถูกสั่นเล็กน้อย. "เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่?" เธอถาม "เกิดอะไรขึ้นเมื่อคุณถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวกับป้า? เธอไม่ได้มีความสุขกับคุณ? "
"Nice?" มิสฮันนี่กล่าวว่า. "เธอเป็นปีศาจ ทันทีที่พ่อของฉันเป็นออกจากทางที่เธอกลายเป็นความหวาดกลัวที่ศักดิ์สิทธิ์ ชีวิตของฉันเป็นฝันร้าย. "
"สิ่งที่เธอทำกับคุณ?" มาทิลด้าถาม.
"ฉันไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับมัน" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า. "มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวเกินไป แต่ในท้ายที่สุดผมจึงกลายเป็นที่หวาดกลัวของฉันเธอใช้ในการเริ่มสั่นเมื่อเธอเข้ามาในห้อง คุณต้องเข้าใจว่าฉันไม่เคยเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งเช่นเดียวกับคุณ ฉันถูกเสมออายและออก. "
"ท่านไม่ได้มีความสัมพันธ์อื่น ๆ ?" มาทิลด้าถาม. "ลุงหรือป้าหรือยายที่จะมาและเห็นคุณ?"
"ไม่มีที่ฉันรู้เกี่ยวกับ" นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า. " พวกเขาทั้งหมดตายหรือพวกเขาต้องการไปยังประเทศออสเตรเลีย และที่ยังคงวิธีที่มันเป็นตอนนี้ฉันกลัว. "
"ดังนั้นคุณเติบโตขึ้นมาในบ้านที่อยู่คนเดียวกับป้าของคุณ" มาทิลด้ากล่าวว่า. "แต่คุณจะต้องได้ไปโรงเรียน"
"แน่นอน" นางสาวน้ำผึ้งกล่าว . "ฉันไปโรงเรียนเดียวกับที่คุณกำลังจะไปตอนนี้ แต่ผมอาศัยอยู่ที่บ้าน. "นางสาวน้ำผึ้งหยุดและจ้องมองลงไปในที่ว่างเปล่าของเธอชาแก้ว." ผมคิดว่าสิ่งที่ฉันพยายามที่จะอธิบายให้คุณ "เธอกล่าวว่า" คือว่าในช่วงหลายปีที่ผมกลายเป็นเพื่อให้สมบูรณ์ตกใจและครอบงำโดย มอนสเตอร์ของป้านี้ว่าเมื่อเธอให้ฉันเพื่อไม่ว่าสิ่งที่มันเป็นผมเชื่อฟังมันทันที ที่สามารถเกิดขึ้นคุณจะรู้ว่า และทุกครั้งที่ผมเป็นสิบผมได้กลายเป็นทาสของเธอ ฉันทำทุกบ้าน ฉันทำเตียงของเธอ ฉันล้างและรีดสำหรับเธอ ฉันทำทุกการปรุงอาหาร ผมได้เรียนรู้วิธีการที่จะทำทุกอย่าง. "
"แต่แน่นอนคุณจะได้บ่นกับใครบางคน?" มาทิลด้ากล่าวว่า.
"เพื่อใคร?" มิสฮันนี่กล่าวว่า. "และแล้วฉันก็ยังห่างไกลกลัวเกินไปที่จะบ่น ผมบอกคุณผมเป็นทาสของเธอ. "
"เธอไม่ชนะคุณ?"
"เราไม่ไปลงรายละเอียด" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า.
"วิธีการอันยิ่งใหญ่เพียง" มาทิลด้ากล่าวว่า. "คุณร้องไห้เกือบตลอดเวลา?"
"เพียง เมื่อผมอยู่คนเดียว "มิสฮันนี่กล่าวว่า". ผมไม่ได้รับอนุญาตที่จะร้องไห้อยู่ตรงหน้าเธอ แต่ผมอาศัยอยู่ในความกลัว. "
"เกิดอะไรขึ้นเมื่อคุณออกจากโรงเรียน?" มาทิลด้าถาม.
"ผมเป็นนักเรียนสดใส" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า. "ผมได้อย่างง่ายดายสามารถได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย แต่มีคำถามที่ว่าไม่มี. "
"ทำไมไม่นางสาวน้ำผึ้ง?"
"เพราะฉันเป็นสิ่งที่จำเป็นที่บ้านเพื่อทำผลงาน."
"แล้วคุณไม่ได้เป็นครู?" มาทิลด้าถาม.
"มีการฝึกอบรมวิทยาลัยครูเป็น ในการอ่าน, "น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า." นั่นเป็นเพียงสี่สิบนาทีรถขี่ออกไปจากที่นี่ ผมได้รับอนุญาตให้ไปที่นั่นในสภาพที่ฉันมาที่บ้านตรงอีกครั้งในช่วงบ่ายที่จะทำซักผ้าทุกวันและที่รองและการทำความสะอาดบ้านและปรุงอาหารมื้อเย็น. "
"วิธีการเก่า ๆ ได้แล้วคุณ?" มาทิลด้าถาม.
"เมื่อฉันเดินเข้าไปในการฝึกอบรมครู ผมอายุสิบแปด "น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า.
"คุณจะได้บรรจุเพียงแค่ขึ้นและเดินออกไป" มาทิลด้ากล่าวว่า.
"ไม่จนกว่าฉันจะได้งาน" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า. "และอย่าลืมที่ผมได้จากการครอบงำแล้วโดย ป้าของฉันดังกล่าวเท่าที่ฉันจะไม่ได้กล้า คุณไม่สามารถจินตนาการสิ่งที่มันต้องการที่จะได้รับการควบคุมอย่างสมบูรณ์แบบนั้นโดยบุคลิกที่แข็งแกร่งมาก มัน
จะเปลี่ยนคุณวุ้น ดังนั้นที่มัน นั่นเป็นเรื่องที่น่าเศร้าในชีวิตของฉัน ตอนนี้ผมได้พูดคุยพอ. "
"กรุณาอย่าหยุด" มาทิลด้ากล่าวว่า. "คุณยังไม่แล้วเสร็จ คุณไม่จัดการที่จะได้รับอยู่ห่างจากเธอในที่สุดและมาและอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ นี้ตลก? "
"อาว่าเป็นสิ่งที่" นางสาวน้ำผึ้งกล่าว. "ผมภูมิใจที่."
"บอกฉัน" มาทิลด้ากล่าวว่า .
"ดี" น้ำผึ้งนางสาวกล่าวว่า "เมื่อฉันได้งานที่ครูของฉันป้าบอกฉันว่าฉันเป็นหนี้เธอเงินเป็นจำนวนมาก ผมถามเธอว่าทำไม เธอบอกว่า 'เพราะฉันได้รับการให้อาหารสำหรับคุณทุกปีเหล่านี้และซื้อรองเท้าของคุณและเสื้อผ้าของคุณ! เธอบอกฉันมันเพิ่มขึ้นหลายพันและผมต้องจ่ายเงินให้เธอกลับมาให้เธอเงินเดือนของฉันสำหรับสิบปีข้างหน้า ฉันจะให้คุณ£ 1 สัปดาห์กระเป๋าเงิน 'ที่เธอบอกว่า 'แต่นั่นคือทั้งหมดที่คุณกำลังจะได้รับ.' เธอจัดแม้จะมีหน่วยงานที่โรงเรียนจะมีเงินเดือนของฉันกรุณาชำระเงินโดยตรงเข้าธนาคารของเธอเอง เธอทำให้ฉันลงนามในกระดาษ. "
"คุณไม่ควรทำอย่างนั้น" มาทิลด้ากล่าวว่า. "เงินเดือนของคุณเป็นโอกาสของเสรีภาพ."
"ฉันรู้ว่าฉันรู้" นางสาวน้ำผึ้งกล่าวว่า. "บี