Policy problems should have an empi

Policy problems should have an empirical basis; the ultimate quest is for evidence-based policy. For example, arguments about the scope of the New York City rat problem turn on the number of reported rat complaints (increasing from 18,045 in 1997 to 32,000 in 2005). But other estimates are anecdotal estimates, such as one rat per New Yorker (The Economist 2005, 54; Spurgeon 1997). Some claim that increased complaints were the result of a City Hall hotline that made it easier to complain. This institutional constraint is plausible. In another example, in the early 2000s it was impossible to rationally define the stray dog problem in Bucharest, Romania, despite massive numbers of dogs roaming around town in packs that attacked the public almost randomly, often transmitting rabies. The fragmented, district-based regulatory structures, with their separate dog-catching units, muzzle laws,leash laws, and databases to record numbers of strays and rabies infections,
impossible to formulate or diagnose the problem properly (Guess 2009,123)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหานโยบายควรจะมีพื้นฐานเชิงประจักษ์; การแสวงหาที่ดีที่สุดสำหรับนโยบายการตามหลักฐาน ตัวอย่างเช่นข้อโต้แย้งเกี่ยวกับขอบเขตของเมือง york ปัญหาหนูเปิดใหม่อยู่กับจำนวนของรายงานข้อร้องเรียนของหนู (เพิ่มขึ้นจาก 18,045 ในปี 1997 เพื่อ 32,000 ในปี 2005) แต่ประมาณการอื่น ๆ ที่มีประวัติประมาณการดังกล่าวเป็นหนึ่งในหนูต่อชาวนิวยอร์ก (เศรษฐศาสตร์ 2005, 54; Spurgeon 1997)เรียกร้องบางอย่างที่เพิ่มขึ้นการร้องเรียนเป็นผลมาจากเมืองฮอลล์สายด่วนที่ทำให้มันง่ายกว่าที่จะบ่น จำกัด สถาบันนี้เป็นที่น่าเชื่อถือ ในอีกตัวอย่างหนึ่งในช่วงต้นยุค 2000 มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเหตุผลกำหนดปัญหาสุนัขจรจัดใน, โรมาเนีย, แม้จะมีจำนวนมากของสุนัขสัญจรรอบเมืองในชุดที่ทำร้ายประชาชนเกือบสุ่มมักจะส่งโรคพิษสุนัขบ้า แยกส่วนโครงสร้างการกำกับดูแลอำเภอที่ใช้กับหน่วยงานของพวกเขาแยกสุนัขจับกฎหมายตะกร้อกฎหมายบังคับและฐานข้อมูลในการบันทึกตัวเลขของสัตว์เร่ร่อนและการติดเชื้อพิษสุนัขบ้า
ไม่สามารถที่จะกำหนดหรือวินิจฉัยปัญหาได้อย่างถูกต้อง (เดา 2009,123)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัญหานโยบายควรมีพื้นฐานการประจักษ์ แสวงหาที่ดีที่สุดสำหรับนโยบายตามหลักฐานได้ ตัวอย่าง อาร์กิวเมนต์เกี่ยวกับขอบเขตของปัญหาหนูนิวยอร์กเปิดจำนวนข้อร้องเรียนรายงานหนู (เพิ่มจาก 18,045 ในปี 1997 เพื่อ 32,000 ในปี 2005) แต่อื่น ๆ ประเมิน ประเมินเล็ก ๆ เช่นหนูหนึ่งต่อ New Yorker (นักเศรษฐศาสตร์ 2005, 54 สเปอร์เจียนเป็นท่าน 1997) บางคนเรียกร้องที่เพิ่มขึ้นร้องเรียนถูกผลของสายด่วนศาลาว่าการเมืองที่ทำให้มันง่ายที่จะบ่น ข้อจำกัดนี้สถาบันจะเป็นไปได้ ในอย่างอื่น ใน 2000s ก่อน ก็ไม่สามารถที่จะกำหนดปัญหาสุนัขจรจัดในบูคาเรสต์ โรมาเนีย แม้มีขนาดใหญ่จำนวนสุนัขข้ามเมืองใน pack ที่โจมตีประชาชนเกือบสุ่ม ลูก โรคมักจะส่ง ปากกระบอกปืนมีการกระจายตัว ตามอำเภอกำกับดูแลโครง กับการแยกจับสุนัข กฎหมาย กฎหมายบังคับ และฐานข้อมูลเพื่อบันทึกหมายเลข strays และโรคติดเชื้อ,
ไม่สามารถที่จะกำหนด หรือวินิจฉัยปัญหาได้อย่างถูกต้อง (เดา 2009,123)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัญหาเกี่ยวกับนโยบายควรจะมีพื้นฐานการสืบหาข้อมูลเชิงประจักษ์ที่ดีเยี่ยมสำหรับนโยบายการใช้ ตัวอย่างเช่นอาร์กิวเมนต์เกี่ยวกับขอบเขตของ New York City ปัญหาหนูให้เปิดหมายเลขของข้อร้องเรียนหนูรายงาน(เพิ่มขึ้นจาก 18,045 ในปี 1997 เพื่อ 32,000 ในปีค.ศ. 2005 ) แต่มีการประเมินโดยจะมีการประเมินโดยแสดงเรื่องราวดังกล่าวเป็นหนึ่งหนูต่อชาวนิวยอร์ก(นักเศรษฐศาสตร์ที่ 200554 spurgeon 1997 )บางคนอ้างว่าเรื่องร้องเรียนเพิ่มขึ้นเป็นผลมาจาก City Hall สายด่วนที่ทำได้ง่ายขึ้นในการร้องเรียน บังคับสถาบันแห่งนี้คือตั้งใจ ในตัวอย่างหนึ่งในปี 2000 ช่วงต้นที่เป็นไปไม่ได้ที่จะทำใจกำหนดปัญหาสุนัขจรจัดในบูคาเรสต์ประเทศโรมาเนียแม้ตัวเลขจำนวนมากของสุนัขโรมมิ่งโดยรอบเมืองในชุดที่ถูกโจมตีสาธารณะที่แทบจะแบบสุ่มมักส่งวัคซีน โครงสร้างกฎระเบียบเขต - ใช้แยกย่อยที่พร้อมด้วยชุดสุนัข - จับแบบแยกพื้นที่ของตนมีกฎหมายปากกระบอกปืนกฎหมายผูกเชือกและฐานข้อมูลเพื่อบันทึกหมายเลขของสุนัขจรจัดและการติดเชื้อโรคสุนัขบ้า
ไปไม่ได้ที่จะกำหนดหรือการวินิจฉัยปัญหาให้ถูกต้อง(คง 2009,123 )