Relational art or relational aesthe

Relational art or relational aesthetics is a mode or tendency in fine art practice originally observed and highlighted by French art critic Nicolas Bourriaud. Bourriaud defined the approach as "a set of artistic practices which take as their theoretical and practical point of departure the whole of human relations and their social context, rather than an independent and private space."[1] The artist can be more accurately viewed as the "catalyst" in relational art, rather than being at the centre.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เชิงศิลปะหรือสุนทรียศาสตร์เชิงเป็นโหมดหรือแนวโน้มในศิลปะฝึกสังเกต และจากนักวิจารณ์ศิลปะฝรั่งเศส Nicolas Bourriaud เดิม Bourriaud กำหนดวิธีการที่เป็น "ชุดของแนวทางศิลปะซึ่งจะเป็นจุดของทฤษฎี และการปฏิบัติของทั้งมนุษยสัมพันธ์ และบริบททางสังคมของพวกเขา แทนที่เป็นพื้นที่อิสระ และส่วนตัว"[1] ศิลปินสามารถจะดูเป็นการ "เศษ" ในศิลปะเชิง แทนที่เป็นศูนย์กลางได้แม่นยำมากขึ้น[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะเชิงสัมพันธ์หรือความสวยงามเชิงสัมพันธ์เป็นโหมดหรือแนวโน้มในการปฏิบัติงานศิลปะสังเกตเดิมและเน้นโดยนักวิจารณ์ศิลปะฝรั่งเศสนิโคลัส Bourriaud Bourriaud กำหนดวิธีการที่เป็น "ชุดของการปฏิบัติงานศิลปะที่ใช้เป็นจุดทางทฤษฎีและปฏิบัติของการเดินทางของพวกเขาทั้งหมดของความสัมพันธ์ของมนุษย์และบริบททางสังคมของพวกเขามากกว่าพื้นที่ที่เป็นอิสระและภาคเอกชน." [1] ศิลปินสามารถดูได้ถูกต้องมากขึ้น เป็น "ตัวเร่งปฏิกิริยา" ในงานศิลปะเชิงสัมพันธ์แทนที่จะเป็นที่ศูนย์. [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะสัมพันธ์หรือสุนทรียศาสตร์สัมพันธ์เป็นโหมดหรือแนวโน้มในการฝึกศิลปะเดิมสังเกตได้และเน้นโดยนักวิจารณ์ศิลปะฝรั่งเศส Nicolas bourriaud . bourriaud กำหนดวิธีการเป็น " ชุดของการปฏิบัติศิลปะภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติซึ่งใช้เป็นจุดของการเดินทางทั้งหมดของความสัมพันธ์ของมนุษย์และบริบทของสังคม มากกว่าจะเป็นอิสระและพื้นที่ของเอกชน" [ 1 ] ศิลปินสามารถเพิ่มเติมได้อย่างถูกต้องมองว่าเป็น " ตัวเร่ง " ในศิลปะสัมพันธ์ มากกว่าอยู่ที่ศูนย์ [ 2 ]