Indonesia had persistent balance-of

Indonesia had persistent balance-of-payments difficulties from the time of its independence. Typically, surpluses on merchandise trade were achieved by restricting imports, but these surpluses did not provide sufficient exchange for debt repayments or for other invisibles, such as profit remittances on foreign investment and interest payments on government loans from abroad. Indonesia's payments position brightened considerably in the late 1970s as a result of a rapid increase in oil prices mandated by OPEC. However, expansion of the non-oil export industries failed to keep pace with burgeoning import requirements for some consumer goods and machinery, equipment, and spare parts for development programs. The current account deficit averaged -2% of GDP between 1992 and 1997, but accrued a surplus of over 4% of GDP in 1998 due to currency devaluation and a cut in imports of one-third. Real GDP growth was expected to rise in 2004, as demand for exports of goods and services increased. The current account was forecast to remain in surplus in 2003/04, but to decline as a percentage of GDP. Indonesia's total external debt stood at approximately $135 billion in 2001; a loan with the IMF was due to expire in December 2003.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อินโดนีเซียมีปัญหาดุลการชำระเงินแบบถาวรจากเวลาของความเป็นอิสระ โดยทั่วไป เกินดุลทางการค้าสินค้าถูกทำได้ โดยการจำกัดการนำเข้า แต่เกินดุลเหล่านี้ไม่ได้ให้แลกเปลี่ยนเพียงพอ สำหรับหนี้ หรือ invisibles อื่น ๆ เช่นส่งเงินกำไรต่างประเทศชำระเงินลงทุนและดอกเบี้ยเงินกู้ยืมของรัฐบาลจากต่างประเทศ ตำแหน่งการเงินของอินโดนีเซียให้สว่างมากในปลายทศวรรษที่ 1970 เป็นผลมาจากการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในราคาน้ำมันบังคับ โดยประมุขแห่งรัฐ อย่างไรก็ตาม การขยายตัวของอุตสาหกรรมส่งออกไม่ใช่น้ำมันไม่สามารถให้ทันกำลังขยายตัวการนำเข้าสินค้าอุปโภคบริโภคบางอย่าง และเครื่องจักร อุปกรณ์ และอะไหล่สำหรับพัฒนาโปรแกรม ขาดดุลบัญชีเดินสะพัดเฉลี่ย -2% ของ GDP ระหว่าง 1992 และ 1997 ค้างจ่ายเกินดุลกว่า 4% ของ GDP ในปี 1998 เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสกุลเงินและการตัดนำเข้าหนึ่งในสามแต่ เจริญเติบโตของ GDP ที่แท้จริงคาดว่าจะเพิ่มขึ้นในปี 2004 เป็นความต้องการสำหรับการส่งออกสินค้าและบริการที่เพิ่มขึ้น บัญชีปัจจุบันมีการคาดการณ์ จะยังคงอยู่ในส่วนเกินใน 2003/04 แต่ จะลดลงเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP ของอินโดนีเซียรวมณรประมาณ 135 ล้านเหรียญในปี 2001 เงินกู้ยืมกับ IMF คือครบกำหนดจะหมดอายุในเดือน 2003 ธันวาคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อินโดนีเซียมีถาวรสมดุลของการชำระเงินยากลำบากจากเวลาของความเป็นอิสระของตน โดยปกติส่วนเกินทุนจากการค้าสินค้าก็ประสบความสำเร็จโดยการ จำกัด การนำเข้า แต่ส่วนเกินเหล่านี้ไม่ได้ให้แลกเปลี่ยนเพียงพอสำหรับการชำระหนี้หรือไม่แสดงตัวอื่น ๆ เช่นการส่งเงินกำไรจากการลงทุนต่างประเทศและการจ่ายดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมของรัฐบาลจากต่างประเทศ อินโดนีเซียตำแหน่งการชำระเงินสว่างมากในช่วงปลายปี 1970 เป็นผลจากการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของราคาน้ำมันได้รับคำสั่งจากโอเปก อย่างไรก็ตามการขยายตัวของอุตสาหกรรมส่งออกที่ไม่ใช่น้ำมันล้มเหลวเพื่อให้ทันกับความต้องการที่กำลังขยายการนำเข้าสินค้าอุปโภคบริโภคบางส่วนและเครื่องจักรอุปกรณ์และชิ้นส่วนอะไหล่สำหรับการพัฒนาโปรแกรม การขาดดุลบัญชีเดินสะพัดเฉลี่ย -2% ของ GDP ในระหว่างปี 1992 และปี 1997 แต่ค้างเกินดุลกว่า 4% ของจีดีพีในปี 1998 เนื่องจากการลดค่าเงินสกุลเงินและการลดการนำเข้าของหนึ่งในสาม การเจริญเติบโตของ GDP ที่แท้จริงที่คาดว่าจะเพิ่มขึ้นในปี 2004 ในขณะที่ความต้องการสำหรับการส่งออกสินค้าและบริการเพิ่มขึ้น บัญชีปัจจุบันคาดการณ์ว่าจะยังคงอยู่ในส่วนเกินใน 2003/04 แต่จะลดลงเป็นร้อยละของจีดีพี หนี้ต่างประเทศของอินโดนีเซียรวมอยู่ที่ประมาณ $ 135 พันล้านในปี 2001; กู้เงินกับกองทุนการเงินระหว่างประเทศมีกำหนดจะหมดอายุในธันวาคม 2003