International Policy Coordination i

International Policy Coordination in Historical Perspective
There have been several attempts at international monetary coordination in modern times, dating
back to at least the interwar conferences in Brussels in 1920, and in Genoa in 1922. Bretton
Woods sought to go beyond episodic cooperation by codifying certain “rules of the road” that
would limit the scope for beggar-thy-neighbor policies. During the stagflationary period that
followed the first oil price shock, the major industrialized countries tried to coordinate efforts to
jump start the world economy during the 1977/78 London and Bonn Summits. The 1985 Plaza
Agreement and 1987 Louvre Accord were focused on coordinated foreign exchange intervention.
The G-7 central banks coordinated interest rate cuts and liquidity provision after the stock market
crash in October 1987 (and the G-20 coordinated fiscal expansion in the aftermath of the global
financial crisis).
Two recent episodes illustrate the difficulties of successful international policy coordination.
The first is the multilateral consultation on global imbalances, which was established in the mid-
2000s as a tool of multilateral surveillance to address the issue of resolving global imbalances
while maintaining robust global growth. The aim of the multilateral consultation as to facilitate
action-oriented debate and, ultimately, policy actions by participants that would make a
contribution to reducing imbalances. While the consultations did identify policy packages to be
adopted by each participant, it is fair to say that implementation of the packages fell short of the
intentions. One reason may have been that the process, which did not come from the participants
themselves, lacked ownership. Rather than being perceived as an opportunity for joint action to
result in better outcomes for all, the exercise became more a “blame game” in which each
participant preferred to blame others as responsible for global imbalances. Moreover, even though
participants recognized the potential risks from ever-growing imbalances in the abstract, they were
not seized by the urgency for action. As a result, policies were not materially altered and, in the
event, the Great Recession that followed the multilateral consultation reduced the urgency of
dealing with global imbalances.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสานงานนโยบายระหว่างประเทศในมุมมองประวัติศาสตร์
ได้มีความพยายามหลายครั้งที่นานาชาติทางการเงินสมัยใหม่เวลา เดท
กลับไปที่ประชุม interwar ในบรัสเซลส์ ในปี 1920 และเจนัวในค.ศ. 1922 Bretton
ป่าพยายามที่จะไปนอกเหนือจากความร่วมมือ episodic codifying บาง "กฎจราจร" ที่
จะจำกัดขอบเขตสำหรับนโยบายขอทาน-thy-ใกล้เคียง ช่วง stagflationary ที่
ตามการแรกน้ำมันราคาช็อก พยายามที่จะประสานความร่วมมือกับประเทศอุตสาหกรรมสำคัญ
กระโดดเริ่มเศรษฐกิจโลกระหว่าง 1977/78 ลอนดอนและ Bonn ประเทศ พลาซ่า 1985
ตกลงและแอคคอร์ดลูฟ 1987 ได้เน้นแทรกแซงประสานแลกเปลี่ยน
ธนาคารกลาง G-7 ประสานงานลดอัตราดอกเบี้ยและเงินสำรองสภาพคล่องหลังจากตลาดหุ้น
ชนตุลาคม 1987 (และขยายตัวทางการเงินในปัจจุบันของโลกร่วม G 20
วิกฤตการณ์ทางการเงิน)
สองตอนล่าสุดแสดงให้เห็นถึงความยากลำบากของการประสานงานนโยบายระหว่างประเทศประสบความสำเร็จ
ครั้งแรกเป็นที่ปรึกษาพหุภาคีความไม่สมดุลของโลก ซึ่งก่อตั้งขึ้นในกลาง
2000s เป็นเครื่องมือเฝ้าระวังพหุภาคีเพื่อแก้ไขปัญหาของการแก้ไขความไม่สมดุลของโลก
ขณะที่ยังคงเติบโตทั่วโลกแข็งแกร่ง จุดมุ่งหมายของการให้คำปรึกษาพหุภาคีเพื่ออำนวยความสะดวก
ดำเนินการอภิปรายและ สุด นโยบายการดำเนินการ โดยผู้เรียนที่จะทำให้การ
มีส่วนทำให้ลดความไม่สมดุล ในขณะที่ให้คำปรึกษากับไม่ระบุนโยบายการแพคเกจจะ
รับรอง โดยผู้เข้าร่วมแต่ละ เป็นธรรมที่จะกล่าวที่นำไปใช้ลดลงมือแพคเกจกะร่องกะแร่ง
ความตั้งใจ เหตุผลหนึ่งอาจมีกระบวนการ ซึ่งไม่ได้เกิดจากผู้เข้าร่วมได้ที่
ตัวเอง ขาดความเป็นเจ้าของได้ แทนที่จะถูกถือว่าเป็นโอกาสสำหรับการดำเนินการร่วมกับ
ทำให้ผลลัพธ์ที่ดีทั้งหมด การออกกำลังกายกลายเป็น ขึ้นเป็น "โทษเกม" ที่แต่ละ
ผู้เข้าร่วมต้องการโทษผู้อื่นเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับความไม่สมดุลของโลก ยิ่งไปกว่านั้น แม้
ร่วมรับรู้ความเสี่ยงอาจเกิดขึ้นจากเคยเติบโตสมดุลในบทคัดย่อ พวกเขา
ไม่ยึดตามความเร่งด่วนในการดำเนินการ ดัง นโยบายไม่กล้าเปลี่ยนแปลง และ ในการ
เหตุการณ์ ภาวะถดถอยมากว่าปรึกษาพหุภาคีลดของ
กับความไม่สมดุลของโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การประสานนโยบายระหว่างประเทศในมุมมองทางประวัติศาสตร์
มีความพยายามในการประสานงานการเงินระหว่างประเทศสมัยใหม่ เดท
กลับไปอย่างน้อย interwar การประชุมในกรุงบรัสเซลส์ในปี 1920 และในเจนัวใน 1922 . เบรตตันวูดส์
ขอไปไกลกว่าตอนโดยความร่วมมือการควบคุมกฎ " ของถนน "
จะ จำกัด ขอบเขต สำหรับนโยบายขอทานเพื่อนบ้าน . ในช่วงระยะเวลาที่ stagflationary
ตามภาวะช็อกราคาน้ํามันแรก สาขาประเทศอุตสาหกรรมพยายามที่จะประสานความพยายาม

เริ่มกระโดดเศรษฐกิจโลกในช่วงปี 1977 / 78 ลอนดอนและการประชุมสุดยอดบอนน์ 1985 และ 1987 ข้อตกลงพลาซ่าแอคคอร์ด
ลูฟถูกเน้นประสานการแทรกแซงอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ
G-7 ธนาคารกลางลดอัตราดอกเบี้ย และการประสานงาน สภาพคล่อง หลังตลาดหุ้นตก
ในตุลาคม 1987 ( และที่สำคัญ การประสานงานทางการเงินในผลพวงของวิกฤตการเงินทั่วโลก
)
สองตอนล่าสุดแสดงให้เห็นถึงความยากลำบากของการประสานนโยบายระหว่างประเทศที่ประสบความสำเร็จ
เป็นครั้งแรกหารือพหุภาคีในความไม่สมดุลของโลกซึ่งก่อตั้งขึ้นในช่วงกลางทศวรรษ 2000 เป็นเครื่องมือของพหุภาคี
เฝ้าระวังเพื่อแก้ไขปัญหาของการแก้ไขปัญหาความไม่สมดุลของโลก ( Global
ในขณะที่รักษาเจริญ จุดมุ่งหมายของการให้คำปรึกษาพหุภาคีเป็นเพื่อความสะดวก
ปฏิบัติการเชิงอภิปรายและ , ในที่สุด , นโยบายการกระทำโดยผู้เข้าร่วมที่จะทำให้
บริจาคเพื่อลดความไม่สมดุล .ขณะที่ การหารือไม่ได้ระบุนโยบายแพคเกจจะ
ที่รับรองโดยผู้เข้าร่วมแต่ละคน มันยุติธรรมที่จะกล่าวว่าการใช้งานของแพคเกจลดลงในระยะสั้นของ
ความตั้งใจ เหตุผลหนึ่งอาจจะว่า กระบวนการ ซึ่งไม่ได้มาจากผู้เข้าร่วม
ตัวเองขาดกรรมสิทธิ์ มากกว่าจะถูกมองว่าเป็นโอกาสในการร่วมดำเนินการ

ในผลลัพธ์ที่ดีกว่าสำหรับทั้งหมดการออกกำลังกายก็ยิ่งมี " โทษเกม " ซึ่งผู้เข้าร่วมแต่ละ
ชอบโทษคนอื่นเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับความไม่สมดุลของโลก นอกจากนี้ แม้ว่า
ผู้ยอมรับความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นจากที่เคยเติบโตไม่สมดุลในนามธรรมของพวกเขา
ไม่ยึดโดยเร่งด่วนสำหรับการดำเนินการ เป็นผลให้นโยบายไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากและใน
เหตุการณ์มหาภาวะถดถอยที่ตามคำปรึกษาพหุภาคีลดความเร่งด่วนของ
จัดการกับความไม่สมดุลของโลก