America’s grand strategy, its long-

America’s grand strategy, its long-term blueprint for advancing national interests and countering major adversaries, is in total disarray. Top officials lurch from crisis to crisis, improvising strategies as they go, but rarely pursuing a consistent set of policies. Some blame this indecisiveness on a lack of resolve at the White House, but the real reason lies deeper. It lurks in a disagreement among foreign policy elites over whether Russia or China constitutes America’s principal great-power adversary.

Knowing one’s enemy is usually considered the essence of strategic planning. During the Cold War, enemy number one was, of course, unquestioned: it was the Soviet Union, and everything Washington did was aimed at diminishing Moscow’s reach and power. When the USSR imploded and disappeared, all that was left to challenge U.S. dominance were a few “rogue states.” In the wake of 9/11, however, President Bush declared a “global war on terror,” envisioning a decades-long campaign against Islamic extremists and their allies everywhere on the planet. From then on, with every country said to be either with us or against us, the chaos set in. Invasions, occupations, raids, drone wars ensued — all of it, in the end, disastrous — while China used its economic clout to gain new influence abroad and Russia began to menace its neighbors.

Among Obama administration policymakers and their Republican opponents, the disarray in strategic thinking is striking. There is general agreement on the need to crush the Islamic State (ISIS), deny Iran the bomb, and give Israel all the weapons it wants, but not much else. There is certainly no agreement on how to allocate America’s strategic resources, including its military ones, even in relation to ISIS and Iran. Most crucially, there is no agreement on the question of whether a resurgent Russia or an ever more self-assured China should head Washington’s enemies list. Lacking such a consensus, it has become increasingly difficult to forge long-term strategic plans. And yet, while it is easy to decry the current lack of consensus on this point, there is no reason to assume that the anointment of a common enemy — a new Soviet Union — will make this country and the world any safer than it is today.

Choosing the enemy

For some Washington strategists, including many prominent Republicans, Russia under the helm of Vladimir Putin represents the single most potent threat to America’s global interests, and so deserves the focus of U.S. attention. “Who can doubt that Russia will do what it pleases if its aggression goes unanswered?” Jeb Bush asserted on June 9th in Berlin during his first trip abroad as a potential presidential contender. In countering Putin, he noted, “our alliance [NATO], our solidarity, and our actions are essential if we want to preserve the fundamental principles of our international order, an order that free nations have sacrificed so much to build.”

For many in the Obama administration, however, it is not Russia but China that poses the greatest threat to American interests. They feel that its containment should take priority over other considerations. If the U.S. fails to enact a new trade pact with its Pacific allies, Obama declared in April, “China, the 800-pound gorilla in Asia, will create its own set of rules,” further enriching CHINESE COMPANIES and reducing U.S. access “in the fastest-growing, most dynamic economic part of the world.”

In the wake of the collapse of the Soviet Union, the military strategists of a seemingly all-powerful United States — the unchallenged “hyperpower” of the immediate post-Cold War era — imagined the country being capable of fighting full-scale conflicts on two (or even three fronts) at once. The shock of the twenty-first century in Washington has been the discovery that the U.S. is not all-powerful and that it can’t successfully take on two major adversaries simultaneously (if it ever could). It can, of course, take relatively modest steps to parry the initiatives of both Moscow and Beijing while also fighting ISIS and other localized threats, as the Obama administration is indeed attempting to do. However, it cannot also pursue a consistent, long-range strategy aimed at neutralizing a major adversary as in the Cold War. Hence a decision to focus on either Russia or China as enemy number one would have significant implications for U.S. policy and the general tenor of world affairs.

Choosing Russia as the primary enemy, for example, would inevitably result in a further buildup of NATO forces in Eastern Europe and the delivery of major weapons systems to Ukraine. The Obama administration has consistently opposed such deliveries, claiming that they would only inflame the ongoing conflict and sabotage peace talks. For those who view Russia as the greatest threat, however, such reluctance only encourages Putin to escalate his Ukrainian intervention and poses a long-term threat to U.S. interests. In light of Putin’s ruthlessness, said Senator John McCain, chairman of the Senate Armed Services Committee and a major advocate of a Russia-centric posture, the president’s unwillingness to better arm the Ukrainians “is one of the most shameful and dishonorable acts I have seen in my life.”

On the other hand, choosing China as America’s principal adversary means a relatively restrained stance on the Ukrainian front coupled with a more vigorous response to Chinese claims and base building in the South China Sea. This was the message delivered to Chinese leaders by Secretary of Defense Ashton Carter in late May at U.S. Pacific Command headquarters in Honolulu. Claiming that Chinese efforts to establish bases in the South China Sea were “out of step” with international norms, he warned of military action in response to any Chinese efforts to impede U.S. operations in the region. “There should be... no mistake about this — the United States will fly, sail, and operate wherever international law allows.”

If you happen to be a Republican (other than Rand Paul) running for president, it’s easy enough to pursue an all-of-the-above strategy, calling for full-throttle campaigns against China, Russia, Iran, Syria, ISIS, and any other adversary that comes to mind. This, however, is rhetoric, not strategy. Eventually, one or another approach is likely to emerge as the winner and the course of history will be set.

The “pivot” to Asia

The Obama administration’s fixation on the “800-pound gorilla” that is China came into focus sometime in 2010-2011. Plans were then being made for what was assumed to be the final withdrawal of U.S. forces from Iraq and the winding down of the American military presence in Afghanistan. At the time, the administration’s top officials conducted a systematic review of America’s long-term strategic interests and came to a consensus that could be summed up in three points: Asia and the Pacific Ocean had become the key global theater of international competition; China had taken advantage of a U.S. preoccupation with Iraq and Afghanistan to bolster its presence there; and to remain the world’s number one power, the United States would have to prevent China from gaining more ground.

This posture, spelled out in a series of statements by President Obama, Secretary of State Hillary Clinton, and other top administration officials, was initially called the “pivot to Asia” and has since been relabeled a “rebalancing” to that region. Laying out the new strategy in 2011, Clinton noted, “The Asia-Pacific has become a key driver of global politics. Stretching from the Indian subcontinent to the western shores of the Americas... it boasts almost half of the world’s population [and] includes many of the key engines of the global economy.” As the U.S. withdrew from its wars in the Middle East, “one of the most IMPORTANT tasks of American statecraft over the next decade will therefore be to lock in substantially increased investment — diplomatic, economic, strategic, and otherwise — in the Asia-Pacific region.”

This strategy, administration officials claimed then and still insist, was never specifically aimed at containing the rise of China, but that, of course, was a diplomatic fig leaf on what was meant to be a full-scale challenge to a rising power. It was obvious that any strengthened American presence in the Pacific would indeed pose a direct challenge to Beijing’s regional aspirations. “My guidance is clear,” Obama told the Australian parliament that same November. “As we plan and budget for the future, we will allocate the resources necessary to maintain our strong military presence in this region. We will preserve our unique ability to project power and deter threats to peace.”

Implementation of the pivot, Obama and Clinton explained, would include support for or cooperation with a set of countries that ring China, including increased military aid to Japan and the Philippines, diplomatic outreach to Burma, Indonesia, Malaysia, Vietnam, and other nations in Beijing’s economic orbit, military overtures to India, and the conclusion of a major trade arrangement, the Trans-Pacific Partnership (TPP), that would conveniently include most countries in the region but exclude China.

Many in Washington have commented on how much more limited the administration’s actions in the Pacific have proven to be than the initial publicity suggested. Of course, Washington soon found itself re-embroiled in the Greater Middle East and shuttling many of its military resources back into that region, leaving less than expected available for a rebalancing to Asia. Still, the White House continues to pursue a strategic blueprint aimed at bolstering America’s encirclement of China. “No matter how many hotspots emerge elsewhere, we will continue to deepen our enduring commitment to this critical region,” National Security Adviser Susan Rice declared in November 2013.

For Obama and his top

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของอเมริกาแกรนด์กลยุทธ์ พิมพ์เขียวของระยะยาวสำหรับความก้าวหน้าผลประโยชน์แห่งชาติ และต่อต้านคู่แข่งสำคัญ อลวนรวมได้ เจ้าหน้าที่ด้าน lurch จากวิกฤตกับวิกฤติ improvising กลยุทธ์พวกเขาไป แต่ไม่ค่อยใฝ่หาชุดสอดคล้องกันของนโยบาย บางคนโทษว่า indecisiveness นี้บนขาดการแก้ไขที่ทำเนียบขาว แต่สาเหตุแท้จริงที่อยู่ลึก มัน lurks ในพ้องนโยบายต่างประเทศที่ร่ำรวยกว่าว่ารัสเซียหรือจีนถือเชิงมหาอำนาจหลักของอเมริการู้ว่า ศัตรูเป็นปกติถือว่าสาระสำคัญของการวางแผนเชิงกลยุทธ์ ในช่วงสงครามเย็น ศัตรูหมายเลขหนึ่งได้ แน่นอน รัชทายาท: ก็สหภาพโซเวียต และทุกอย่างที่วอชิงตันได้มุ่งลดลงถึงระดับและอำนาจ เมื่อสหภาพโซเวียตที่ imploded และหายไป ที่ให้ท้าทายสหรัฐครอบงำได้กี่ "อันธพาลอเมริกา" ในการปลุกของ 9/11 ไร ประธานาธิบดีบุชประกาศ "โลกสงครามการก่อการร้าย envisioning แคมยาวนานหลายทศวรรษกับพวกหัวรุนแรงอิสลามและพันธมิตรทุกที่บนโลก จากนั้น ทุกประเทศที่กล่าวได้ว่า เป็นเรา หรือเรา ความนิยมตั้งใน เสียงพึมพำรุกราน อาชีพ ปะทะ สงครามตามมา — ทั้งหมด ในสุด ร้าย — ในขณะที่จีนใช้ของ clout เศรษฐกิจจะได้รับอิทธิพลใหม่ต่างประเทศ และรัสเซียเริ่มข่มขู่บ้านDisarray ในการคิดเชิงกลยุทธ์จะโดดเด่นระหว่าง Obama บริหารผู้กำหนดนโยบายและฝ่ายตรงข้ามพล มีความตกลงทั่วไปว่าด้วยต้องสนใจในอิสลามรัฐ (ISIS), ปฏิเสธอิหร่านระเบิด และให้อิสราเอลทั้งหมดอาวุธจะต้อง แต่ไม่มากอื่น ได้แน่นอนไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับวิธีการปันส่วนทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ของอเมริกา รวมถึงคนของทหาร แม้เกี่ยวกับ ISIS และอิหร่าน ส่วนใหญ่อำนาจ มีไม่มีข้อตกลงในคำถามที่ว่ารัสเซีย resurgent หรือจีนเคยขึ้นมั่นใจตนเองควรมุ่งหน้ารายการศัตรูของวอชิงตัน ขาดฉันทามติดังกล่าว มันได้กลายเป็นยากขึ้นที่จะปลอมแผนยุทธศาสตร์ระยะยาว และยัง ขณะซึ่งง่ายต่อการ decry ปัจจุบันไม่ช่วยในจุดนี้ ไม่มีเหตุผลไม่คิดไปว่า anointment ของศัตรูทั่วไป — สหภาพโซเวียตใหม่ซึ่งจะทำให้ประเทศและโลกได้ปลอดภัยมากกว่าที่เป็นอยู่ปัจจุบันเลือกศัตรูสำหรับบาง strategists วอชิงตัน รวม Republicans เด่นมาก รัสเซียภายใต้โอกาสของ Vladimir ปูสนใจโลกของอเมริกาภัยคุกคามมีศักยภาพมากที่สุดเดียว และสมควรดังนั้น จุดเน้นของสหรัฐอเมริกาให้ความสนใจนั้น "ที่สามารถสงสัยว่า รัสเซียจะทำอะไรที่มันสบายถ้าการรุกรานไปยังไม่ได้ตอบหรือไม่" เจ็บบุชคนในวันที่ 9 มิถุนายนในกรุงเบอร์ลินระหว่างการเดินทางครั้งแรกของเขาต่างประเทศเป็นคอนเทนเดอร์ประธานาธิบดีที่อาจเกิดขึ้น ในการต่อต้านปู เขากล่าว "พันธมิตรของเรา [นาโต], เอกภาพของเรา และการกระทำของเราจะจำเป็นถ้าเราต้องรักษาหลักการพื้นฐานของเรานานาชาติสั่ง สั่งว่า ประชาชาติฟรีได้เสียสละมากเพื่อสร้าง"สำหรับหลาย ๆ คนบริหาร Obama อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้รัสเซียแต่จีนที่ส่อเค้าคุกคามยิ่งไปสนใจอเมริกัน พวกเขารู้สึกว่า การบรรจุควรใช้ระดับความสำคัญอันดับหนึ่ง ถ้าสหรัฐอเมริกาประกาศใช้ข้อตกลงทางการค้าใหม่กับพันธมิตรของแปซิฟิก Obama ประกาศในเดือนเมษายน "จีน กอริลล่า 800 ปอนด์ ในเอเชีย จะสร้างชุดของกฎ เพิ่มเติม บริษัทจีนทำและเข้าสหรัฐอเมริกาลดลง"ในเร็วที่สุด ที่สุดทางเศรษฐกิจของโลก"ในการปลุกของการล่มสลายของสหภาพโซเวียต strategists ทหารของสหรัฐอเมริกาดูเหมือนว่าจะถอดตัวอันดับหนึ่ง "hyperpower" ของยุคสงครามเย็นหลังทันที — จินตนาการประเทศที่มีความสามารถในการต่อสู้ความขัดแย้งอย่างเต็มรูปแบบบนสอง (หรือแม้แต่สามแผน) ที่ครั้งหนึ่ง ช็อตของศตวรรษยี่สิบแรกในวอชิงตันได้ค้นพบ ว่าสหรัฐอเมริกาจะถอด และ ที่ไม่สำเร็จใช้ในคู่แข่งสำคัญที่สองพร้อมกัน (ถ้ามันเคยได้) แน่นอน สามารถ ใช้เวลาขั้นตอนค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อหลบหลีกการริเริ่มของมอสโควและปักกิ่งขณะต่อสู้ไอซิสและการคุกคามอื่น ๆ ภาษาท้องถิ่น เป็นบริหาร Obama กำลังพยายามที่จะทำจริง ๆ อย่างไรก็ตาม มันยังไม่สามารถติดตามกลยุทธ์สอดคล้อง พิสัยมุ่ง neutralizing ศัตรูสำคัญในสงครามเย็น ดังนั้น การตัดสินใจให้ความสำคัญกับรัสเซียหรือจีนเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งจะมีนัยสำคัญสำหรับนโยบายสหรัฐอเมริกาและในโลกกิจการบินทั่วไปเลือกรัสเซียเป็นศัตรูหลัก เช่น จะย่อมส่งผลเป็นความรู้เพิ่มเติมของกองกำลังนาโต้ในยุโรปตะวันออกและการส่งมอบระบบอาวุธหลักยูเครน บริหาร Obama ได้อย่างตรงข้ามเช่นการจัดส่ง อ้างว่า พวกเขาจะเพียงทำให้โกรธต่อความขัดแย้งและการก่อวินาศกรรมสันติภาพเจรจา สำหรับผู้ที่ดูรัสเซียเป็นภัยคุกคามมากที่สุด อย่างไรก็ตาม รายการอาหารดังกล่าวเท่านั้นให้ปูเพื่อเลื่อนระดับการแทรกแซงของยูเครน และส่อเค้าคุกคามระยะยาวเพื่อผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกา เมื่อของปู ruthlessness กล่าวว่า สวีจอห์นแมคเคน ประธานกรรมการราชการทหารวุฒิสภาและทนายใหญ่ของท่ากลางรัสเซีย unwillingness ประธานการแขน Ukrainians ดี "เป็นหนึ่งกระทำ dishonorable และแม้ที่สุดที่ฉันได้เห็นในชีวิต"บนมืออื่น ๆ เลือกจีนเป็นศัตรูหลักของอเมริกาหมายถึง ท่าทางค่อนข้าง restrained ริมยูเครนควบคู่กับการตอบรับคึกคักมากเรียกร้องจีนและฐานอาคารในทะเลจีนใต้ นี่คือข้อความที่ส่งไปจีน โดยรัฐมนตรีกลาโหมของแอชตันคาร์เตอร์ในปลายเดือนพฤษภาคมที่สำนักงานใหญ่บัญชาการแปซิฟิกของสหรัฐฯ ที่โฮโนลูลูอินเตอร์เนชั่นแนล เขาอ้างว่า จีนพยายามสร้างฐานในทะเลจีนใต้ได้ "ออกจากขั้นตอน" ด้วยบรรทัดฐานสากล เตือนการดำเนินการทางทหารในการตอบสนองใด ๆ ความพยายามจีนเป็นอุปสรรคขัดขวางการดำเนินงานของสหรัฐฯ ในภูมิภาค "มี...ไม่ผิดเรื่องนี้คือสหรัฐอเมริกาจะบิน แล่นเรือ และงานไหนก็ได้ช่วยให้กฎหมายระหว่างประเทศ"หากคุณเกิดขึ้นเป็น สาธารณรัฐสังคมนิยม (ไม่ใช่ Paul Rand) ใช้สำหรับประธาน ได้ง่ายพอที่จะดำเนินการทั้งหมดของเดอะเหนือกลยุทธ์ เรียกแคมเปญเค้นเต็มกับจีน รัสเซีย อิหร่าน ซีเรีย ISIS และฝ่ายอื่น ๆ ที่มา อย่างไรก็ตาม นี้ เป็นสำนวน กลยุทธ์ไม่ ในที่สุด หนึ่ง หรืออีกวิธีจะโผล่เป็นผู้ชนะ และจะกำหนดหลักสูตรประวัติศาสตร์"สาระสำคัญ" เอเชียของบริหาร Obama เบีบน "กอริลลา 800 ปอนด์" ที่จีนมาจุดในปี 2010-2011 แล้วมีการทำแผนสำหรับสิ่งถือว่า กองกำลังสหรัฐอเมริกาถอนสุดท้ายจากขดลวดลงอยู่ทหารอเมริกันในอัฟกานิสถานและอิรัก เวลา เจ้าหน้าที่ด้านการจัดการดำเนินการตรวจสอบระบบของประโยชน์เชิงกลยุทธ์ระยะยาวของอเมริกา และมาถึงฉันทามติที่สามารถบวกค่าในสามจุด: เอเชียและมหาสมุทรแปซิฟิกได้กลายเป็น โรงละครโกลบคีย์แข่งขันนานาชาติ จีนได้นำประโยชน์จาก preoccupation สหรัฐอเมริกากับอิรักและอัฟกานิสถานให้การส่งเสริมสถานะของตนมี และยังคง ใช้พลังงานจำนวนหนึ่งของโลก ประเทศสหรัฐอเมริกาจะต้องป้องกันไม่ให้จีนดินเพิ่มเติมท่านี้ สะกดออกในชุดของคำสั่ง โดยประธานาธิบดี Obama เสนาบดีฮิลลารีคลินตัน และเจ้า หน้าที่ดูแลด้านอื่น ๆ เริ่มถูกเรียกว่า "pivot เอเชีย" และมีตั้งแต่ถูก relabeled เป็น "rebalancing" ไป เค้ากลยุทธ์ใหม่ในปี 2011 คลินตันกล่าว "เอเชียแปซิฟิกได้กลายเป็น โปรแกรมควบคุมที่สำคัญของการเมืองโลก ยืดจากอนุทวีปอินเดียกับชายฝั่งตะวันตกของอเมริกา...ก็มีเกือบครึ่งหนึ่งของประชากรโลก [และ] รวมหลายเครื่องยนต์หลักของเศรษฐกิจโลก" ตามที่สหรัฐฯ ต้องถอนตัวออกจากการสงครามในตะวันออกกลาง, "ของ by compareItApplication" len="81">สำคัญงาน statecraft อเมริกันกว่าทศวรรษถัดไปจะเป็นการ ล็อคในการลงทุนเพิ่มมากขึ้น — ทูต เศรษฐกิจ กลยุทธ์ และอื่น ๆ ซึ่งในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก"กลยุทธ์นี้ บริหารเจ้าหน้าที่อ้างว่า แล้ว และยังคง ยืนยัน ไม่เฉพาะมุ่งที่ประกอบด้วยการเพิ่มขึ้นของจีน แต่ แน่นอน เป็นทูตฟิกใบไม้บนมีความหมาย ท้าทายกำลังเพิ่มขึ้นอย่างเต็มรูปแบบ ก็ชัดเจนว่า สถานะใด ๆ อเมริกัน strengthened ในแปซิฟิกจะแน่นอนก่อให้เกิดความท้าทายโดยตรงกับความปรารถนาระดับภูมิภาคของปักกิ่ง "คำแนะนำของฉันคือใส Obama บอกว่า รัฐสภาออสเตรเลียพฤศจิกายนที่เดียว "เราวางแผน และงบประมาณในอนาคต เราจะจัดสรรทรัพยากรจำเป็นในการรักษาสถานะของกองทัพที่แข็งแกร่งในภูมิภาคนี้ เราจะรักษาสามารถเฉพาะโครงการพลังงาน และขัดขวางการคุกคามเพื่อสันติภาพ"Obama และคลินตันอธิบาย จะรวมของสาระสำคัญ การสนับสนุนหรือความร่วมมือกับชุดของประเทศที่แหวนจีน รวมถึงเพิ่มกองทัพช่วยเหลือญี่ปุ่นและฟิลิปปินส์ บริการวิชาการทางการทูตกับพม่า อินโดนีเซีย มาเลเซีย เวียดนาม และอื่น ๆ ประเทศในปักกิ่งเศรษฐกิจโคจร overtures ทหารอินเดีย และบทสรุปของการค้าที่สำคัญจัดการ แปซิฟิกร่วม (TPP) ที่เชิญจะรวมประเทศส่วนใหญ่ในภูมิภาค แต่ไม่รวมประเทศจีนหลายในวอชิงตันมีความเห็นเกี่ยวกับจำนวนมากกว่าจำกัดการจัดการการดำเนินการในแปซิฟิกถูกพิสูจน์ว่ามากกว่าประชาสัมพันธ์เริ่มต้นที่แนะนำ แน่นอน วอชิงตันเร็ว ๆ นี้พบตัวเองอีกครั้ง embroiled ในมากกว่าตะวันออกกลาง และ shuttling ทรัพยากรทางทหารจำนวนมากไว้ที่ภาค ออกน้อยกว่าที่คาดไว้สำหรับการปรับสมดุลเพื่อเอเชีย ยังคง ไวท์เฮ้าส์ยังคงไล่พิมพ์เขียวเชิงกลยุทธ์ที่มุ่งการประคบประหงมของอเมริกา encirclement ของจีน "ไม่ว่าจำนวนฮอตสปอออกอื่น ๆ เรายังคงมุ่งมั่นยั่งยืนในภูมิภาคนี้สำคัญอย่างลึกซึ้ง ข้าวซูซานที่ปรึกษาความปลอดภัยแห่งชาติประกาศในปี 2013 เดือนพฤศจิกายนสำหรับ Obama และด้านบนของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่ของอเมริกาพิมพ์เขียวในระยะยาวสำหรับความก้าวหน้าผลประโยชน์ของชาติและการโต้ตอบศัตรูที่สำคัญคือในความระส่ำระสายรวม เจ้าหน้าที่ระดับสูงเซถลาจากวิกฤตวิกฤตทันควันกลยุทธ์ที่พวกเขาไป แต่ไม่ค่อยใฝ่หาชุดที่สอดคล้องกันของนโยบาย บางคนไม่กล้าตัดสินใจตำหนินี้ในการแก้ปัญหาการขาดการที่ทำเนียบขาว แต่เหตุผลที่แท้จริงที่อยู่ลึกลงไป มันสิงสถิตอยู่ในความขัดแย้งในหมู่ชนชั้นสูงของนโยบายต่างประเทศไม่ว่าจะเป็นรัสเซียหรือจีนที่ถือว่าเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่พลังงานหลักของอเมริกา. รู้ว่าศัตรูของคนมักจะถือว่าเป็นสาระสำคัญของการวางแผนเชิงกลยุทธ์ ในช่วงสงครามเย็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของหลักสูตรสอบถาม: มันเป็นสหภาพโซเวียตและทุกสิ่งที่วอชิงตันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่การเข้าถึงลดลงของกรุงมอสโกและพลังงาน เมื่อสหภาพโซเวียต imploded และหายไปทั้งหมดที่ถูกทิ้งให้ท้าทายอำนาจสหรัฐไม่กี่ "รัฐอันธพาล." ในการปลุกของ 9/11 แต่ประธานาธิบดีบุชประกาศ "สงครามต่อต้านการก่อการร้ายทั่วโลก" envisioning แคมเปญนานหลายสิบปี ต่อต้านอิสลามสุดโต่งและพันธมิตรของพวกเขาทุกที่ในโลก ต่อจากนั้นมีทุกประเทศกล่าวว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งกับเราหรือกับเราความวุ่นวายตั้งอยู่ในรุกรานอาชีพบุกสงครามจมูกเกิด -. ทั้งหมดของมันในที่สุดหายนะ - ในขณะที่ประเทศจีนใช้อิทธิพลทางเศรษฐกิจที่จะได้รับ อิทธิพลใหม่ในต่างประเทศและรัสเซียเริ่มคุกคามประเทศเพื่อนบ้าน. ท่ามกลางโอบามากำหนดนโยบายการบริหารและฝ่ายตรงข้ามพรรครีพับลิของพวกเขาความระส่ำระสายในการคิดเชิงกลยุทธ์เป็นที่โดดเด่น มีข้อตกลงทั่วไปเกี่ยวกับความจำเป็นที่จะบดขยี้รัฐอิสลาม (ISIS) ปฏิเสธอิหร่านระเบิดและให้อิสราเอลอาวุธทั้งหมดที่ต้องการ แต่ไม่มากอื่น มีแน่นอนไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับวิธีการจัดสรรทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ของอเมริการวมทั้งคนที่กำลังทหารของตนแม้จะอยู่ในความสัมพันธ์กับ ISIS และอิหร่าน ส่วนใหญ่ขับเคลื่อนไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับคำถามที่ว่ารัสเซียฟื้นคืนหรือมากกว่าที่เคยด้วยตนเองมั่นใจจีนควรมุ่งหน้ารายการศัตรูของวอชิงตัน ขาดฉันทามติดังกล่าวได้กลายเป็นเรื่องยากมากขึ้นที่จะเคลื่อนในระยะยาวแผนกลยุทธ์ และยังในขณะที่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะประณามการขาดปัจจุบันของฉันทามติในประเด็นนี้มีเหตุผลที่จะคิดว่า anointment ของศัตรูร่วมกันไม่ได้ - สหภาพโซเวียตใหม่ - จะทำให้ประเทศนี้และโลกใด ๆ ปลอดภัยมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ในวันนี้ . เลือกศัตรูสำหรับบางยุทธศาสตร์วอชิงตันรวมทั้งรีพับลิกันที่โดดเด่นหลายรัสเซียภายใต้หางเสือของปูตินหมายถึงภัยคุกคามที่มีศักยภาพมากที่สุดเดียวกับความสนใจของทั่วโลกของอเมริกาและอื่น ๆ สมควรได้รับจุดเน้นของสหรัฐให้ความสนใจ "ใครจะสงสัยว่ารัสเซียจะทำในสิ่งที่มันพอใจถ้ารุกรานของไปยังไม่?" Jeb พุ่มไม้ถูกกล่าวหาในวันที่ 9 มิถุนายนในเบอร์ลินในระหว่างการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของเขาเป็นคู่แข่งที่มีศักยภาพในการเลือกตั้งประธานาธิบดี ในการโต้ตอบปูตินเขาตั้งข้อสังเกต "พันธมิตรของเรา [นาโต้] ความเป็นปึกแผ่นของเราและการกระทำของเรามีความจำเป็นถ้าเราต้องการที่จะรักษาหลักการพื้นฐานของการสั่งซื้อระหว่างประเทศของเรา, การสั่งซื้อสินค้าที่ประเทศฟรีได้เสียสละมากที่จะสร้าง." สำหรับหลาย ๆ คน ในการบริหารของโอบามา แต่ก็ไม่ได้เป็นรัสเซียจีน แต่ที่ poses ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกา พวกเขารู้สึกว่ากักกันควรใช้ความสำคัญมากกว่าการพิจารณาอื่น ๆ หากสหรัฐล้มเหลวในการออกกฎหมายข้อตกลงการค้าใหม่กับพันธมิตรแปซิฟิกโอบามาประกาศในเดือนเมษายน "จีนกอริลลา 800 ปอนด์ในเอเชียจะสร้างชุดของตัวเองของกฎ" ต่อสมบูรณ์ บริษัท จีนและลดการเข้าถึงสหรัฐฯ "ใน ที่เติบโตเร็วที่สุดส่วนหนึ่งของเศรษฐกิจแบบไดนามิกมากที่สุดของโลก ". ในการปลุกของการล่มสลายของสหภาพโซเวียตยุทธศาสตร์ทหารของดูเหมือนว่าทั้งหมดที่มีประสิทธิภาพสหรัฐอเมริกา - ท้า" hyperpower "ของยุคหลังสงครามเย็นทันที - ประเทศที่คิดเป็นความสามารถในการต่อสู้กับความขัดแย้งอย่างเต็มรูปแบบในวันที่สอง (หรือแม้กระทั่งสามด้าน) ในครั้งเดียว ช็อตของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดในกรุงวอชิงตันได้รับการค้นพบว่าเราไม่ได้เป็นทั้งหมดที่มีประสิทธิภาพและประสบความสำเร็จในการที่จะไม่สามารถใช้กับสองฝ่ายตรงข้ามที่สำคัญไปพร้อม ๆ กัน (ถ้าเคยได้) ด้วย มันสามารถของหลักสูตรให้ใช้ขั้นตอนที่ค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อหลบหลีกความคิดริเริ่มของทั้งสองมอสโกและปักกิ่งในขณะที่ยังต่อสู้ ISIS และภัยคุกคามที่เป็นภาษาท้องถิ่นอื่น ๆ เช่นโอบามาบริหารแน่นอนคือความพยายามที่จะทำ แต่ก็ยังไม่สามารถดำเนินการที่สอดคล้องกลยุทธ์ระยะยาวที่มุ่ง neutralizing ศัตรูที่สำคัญในขณะที่สงครามเย็น ดังนั้นการตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นไปที่ทั้งรัสเซียหรือจีนเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งจะมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในการกำหนดนโยบายของสหรัฐและอายุโดยทั่วไปของกิจการโลก. เลือกรัสเซียเป็นศัตรูหลักตัวอย่างเช่นหลีกเลี่ยงไม่ได้จะส่งผลให้การเจริญเติบโตต่อไปของกองกำลังนาโตใน ยุโรปตะวันออกและการจัดส่งของระบบอาวุธสำคัญในยูเครน โอบามาบริหารได้อย่างต่อเนื่องเมื่อเทียบกับการส่งมอบดังกล่าวอ้างว่าพวกเขาเท่านั้นที่จะลุกเป็นไฟความขัดแย้งอย่างต่อเนื่องและการก่อวินาศกรรมการเจรจาสันติภาพ สำหรับผู้ที่ดูรัสเซียเป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่ไม่เต็มใจดังกล่าวเพียง แต่สนับสนุนให้ปูตินที่จะขยายการแทรกแซงของยูเครนของเขาและเป็นภัยคุกคามในระยะยาวเพื่อผลประโยชน์ของสหรัฐ ในแง่ของความเหี้ยมโหดของปูตินกล่าวว่าวุฒิสมาชิกจอห์นแม็คเคนประธานคณะกรรมการบริการอาวุธวุฒิสภาและผู้ให้การสนับสนุนที่สำคัญของท่ารัสเซียเป็นศูนย์กลางความไม่เต็มใจของประธานาธิบดีที่ดีกว่าแขน Ukrainians "เป็นหนึ่งในการกระทำที่น่าอับอายมากที่สุดและเสียชื่อเสียงฉันได้เห็น ในชีวิตของฉัน. "ในทางกลับกันการเลือกจีนเป็นศัตรูหลักของอเมริกาหมายถึงท่าทางค่อนข้างจำกัด ที่ด้านหน้ายูเครนควบคู่ไปกับการตอบสนองที่แข็งแรงมากขึ้นในการเรียกร้องจีนและการสร้างฐานในทะเลจีนใต้ นี่เป็นข้อความที่ส่งไปยังผู้นำจีนโดยกระทรวงกลาโหมแอชตันคาร์เตอร์ในช่วงปลายเดือนพฤษภาคมที่กองบัญชาการแปซิฟิกของสหรัฐในโฮโนลูลู อ้างว่ามีความพยายามของจีนที่จะสร้างฐานในทะเลจีนใต้เป็น "ก้าวออกมาจาก" กับบรรทัดฐานระหว่างประเทศเขาเตือนของการดำเนินการทางทหารในการตอบสนองต่อความพยายามใด ๆ ที่จะเป็นอุปสรรคต่อการที่จีนดำเนินงานของสหรัฐในภูมิภาคนี้ "ควรจะมี ... ความผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้ -. สหรัฐอเมริกาจะบินแล่นเรือและการใช้งานที่ใดก็ตามที่กฎหมายต่างประเทศที่ช่วยให้" หากคุณเกิดขึ้นจะเป็นรีพับลิกัน (นอกเหนือจากแรนด์พอล) สมัครเป็นประธานาธิบดีก็ง่ายพอที่จะไล่ตาม กลยุทธ์ทั้งหมดของข้างต้นเรียกร้องให้มีแคมเปญเต็มเค้นกับจีน, รัสเซีย, อิหร่านซีเรีย ISIS และศัตรูอื่น ๆ ที่อยู่ในใจ นี้ แต่เป็นสำนวนไม่กลยุทธ์ ในที่สุดคนหนึ่งหรืออีกวิธีหนึ่งมีแนวโน้มที่จะออกมาเป็นผู้ชนะและหลักสูตรของประวัติศาสตร์จะถูกตั้งค่า. "การหมุน" เอเชียตรึงบริหารของโอบามาที่"กอริลลา 800 ปอนด์" ที่ประเทศจีนเข้ามาโฟกัสในช่วง 2010 2011 มีแผนแล้วสำหรับการทำสิ่งที่ถูกสันนิษฐานว่าจะถอนตัวสุดท้ายของกองกำลังสหรัฐออกจากอิรักและม้วนลงของทหารอเมริกันในอัฟกานิสถาน ในขณะที่เจ้าหน้าที่ระดับสูงการบริหารงานของการดำเนินการตรวจสอบระบบของอเมริกาในระยะยาวผลประโยชน์เชิงกลยุทธ์และการมาถึงฉันทามติที่อาจจะสรุปได้ในสามจุดในภูมิภาคเอเชียและมหาสมุทรแปซิฟิกได้กลายเป็นโรงละครที่สำคัญระดับโลกของการแข่งขันระหว่างประเทศ ได้รับประโยชน์จากประเทศจีนของความลุ่มหลงสหรัฐกับอิรักและอัฟกานิสถานที่จะหนุนการแสดงตนที่นั่น และจะยังคงอยู่จำนวนหนึ่งของโลกพลังงานที่สหรัฐอเมริกาจะต้องป้องกันไม่ให้จีนจากพื้นดินมากขึ้น. ท่านี้สะกดออกมาในชุดของงบโดยประธานาธิบดีโอบามารัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของฮิลลารีคลินตันและเจ้าหน้าที่บริหารชั้นนำอื่น ๆ เป็นครั้งแรก ที่เรียกว่า "หมุนไปยังเอเชีย" และนับ แต่นั้นมา relabeled เป็น "ปรับสมดุล" ไปยังภูมิภาคที่ ออกวางกลยุทธ์ใหม่ในปี 2011 คลินตันกล่าวว่า "เอเชียแปซิฟิกได้กลายเป็นปัจจัยสำคัญของการเมืองระดับโลก การยืดกล้ามเนื้อจากอนุทวีปอินเดียไปยังชายฝั่งตะวันตกของอเมริกา ... มันภูมิใจเกือบครึ่งหนึ่งของประชากรโลก [และ] มีหลายของเครื่องมือที่สำคัญของเศรษฐกิจโลก. "ในขณะที่สหรัฐถอนตัวออกจากสงครามในตะวันออกกลาง "หนึ่งในงานที่สำคัญที่สุดของรัฐนาวาอเมริกันในช่วงทศวรรษหน้าจึงจะได้รับการล็อคในเพิ่มขึ้นอย่างมากในการลงทุน - การทูตเศรษฐกิจเชิงกลยุทธ์และอื่น ๆ -. ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก" กลยุทธ์นี้เจ้าหน้าที่บริหารอ้างแล้วและยังคง ยืนยันไม่เคยมุ่งเน้นเฉพาะการที่มีการเพิ่มขึ้นของประเทศจีน แต่ที่แน่นอนเป็นตะปิ้งทูตในสิ่งที่ควรจะเป็นความท้าทายอย่างเต็มรูปแบบที่จะเป็นพลังที่เพิ่มขึ้น มันเห็นได้ชัดว่ามีความเข้มแข็งอเมริกันในมหาสมุทรแปซิฟิกแน่นอนจะก่อให้เกิดความท้าทายโดยตรงกับแรงบันดาลใจในระดับภูมิภาคของปักกิ่ง "คำแนะนำของฉันเป็นที่ชัดเจน" โอบามาบอกว่ารัฐสภาของออสเตรเลียที่เดียวกันพฤศจิกายน "ขณะที่เราวางแผนและงบประมาณสำหรับอนาคตเราจะจัดสรรทรัพยากรที่จำเป็นในการรักษาทหารที่แข็งแกร่งของเราในภูมิภาคนี้ เราจะรักษาความสามารถที่ไม่ซ้ำกันของเรากับโครงการพลังงานและยับยั้งภัยคุกคามต่อความสงบสุข. "การดำเนินการหมุน, โอบามาและคลินตันกล่าวว่าจะรวมถึงการสนับสนุนหรือร่วมมือกับชุดของประเทศที่แหวนประเทศจีนรวมทั้งช่วยเหลือทางทหารที่เพิ่มขึ้นไปยังประเทศญี่ปุ่นและฟิลิปปินส์ การประชาสัมพันธ์ทางการทูตไปยังประเทศพม่า, อินโดนีเซีย, มาเลเซีย, เวียดนามและประเทศอื่น ๆ ในวงโคจรทางเศรษฐกิจของปักกิ่งประชามติทหารอินเดียและบทสรุปของการจัดเรียงค้าที่สำคัญที่ Trans-Pacific Partnership (TPP) ที่สะดวกจะรวมถึงประเทศส่วนใหญ่ใน ภูมิภาค แต่ไม่รวมประเทศจีน. หลายคนในกรุงวอชิงตันมีความเห็นเกี่ยวกับวิธีที่ จำกัด มากขึ้นการกระทำของการบริหารงานในมหาสมุทรแปซิฟิกที่มีการพิสูจน์แล้วว่าเป็นมากกว่าการประชาสัมพันธ์เริ่มต้นแนะนำ แน่นอนวอชิงตันเร็ว ๆ นี้พบว่าตัวเองอีกครั้งพัวพันในมหานครตะวันออกกลางและกลับไปกลับมาหลายของทรัพยากรทางทหารกลับเข้ามาในพื้นที่ที่ออกน้อยกว่าที่คาดใช้ได้สำหรับการปรับสมดุลให้กับเอเชีย ยังทำเนียบขาวยังคงติดตามพิมพ์เขียวเชิงกลยุทธ์มุ่งเป้าไปที่การประคบประหงมตีวงอเมริกาจีน "ไม่ว่ากี่จุดเกิดที่อื่น ๆ เราจะยังคงมุ่งมั่นที่จะกระชับความยั่งยืนของเราไปยังภูมิภาคที่สำคัญนี้" ที่ปรึกษาความมั่นคงแห่งชาติซูซานไรซ์ประกาศในเดือนพฤศจิกายน 2013 สำหรับโอบามาและด้านบนของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของอเมริกาที่ยิ่งใหญ่ในระยะยาวกลยุทธ์พิมพ์เขียวสำหรับ advancing ผลประโยชน์ของชาติและต่อต้านศัตรูหลัก คือ ความวุ่นวายทั้งหมด เจ้าหน้าที่ด้านบนเซถลาจากวิกฤติสู่วิกฤต improvising กลยุทธ์ที่พวกเขาไป แต่ไม่ค่อยได้ติดตามชุดสอดคล้องของนโยบาย บางคนโทษความไม่เด็ดขาดในการแก้ไขปัญหา ในทำเนียบขาว แต่เหตุผลที่แท้จริงมันอยู่ลึกๆมันแฝงอยู่ในความขัดแย้งระหว่างชนชั้น ไม่ว่า นโยบายต่างประเทศของรัสเซียหรือจีน ถือเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ของอเมริกาหลักคู่ต่อสู้

รู้หนึ่งของศัตรูมักจะพิจารณาสาระของการวางแผนเชิงกลยุทธ์ ในช่วงสงครามเย็น ศัตรูอันดับหนึ่งคือ แน่นอน สอบถาม : มันคือสหภาพโซเวียตและทุกสิ่งที่วอชิงตันได้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้มอสโก และการเข้าถึงอำนาจเมื่อสหภาพโซเวียต imploded และหายตัวไป ทุกคนที่ถูกทิ้งไว้เพื่อท้าทายการปกครองของสหรัฐอเมริกาเป็นรัฐอันธพาลน้อย " . " ในการปลุกของ 9 / 11 อย่างไรก็ตาม ประธานาธิบดีบุช ประกาศ " สงครามบนโลกที่น่ากลัวมาก " คิดถึงทศวรรษยาวรณรงค์ต่อต้านพวกหัวรุนแรงและพันธมิตรทุกที่บนโลกอิสลาม จากนั้น ทุกประเทศบอกว่าจะให้กับเราหรือกับเรา ความตั้งในการรุกราน , การประกอบอาชีพ , บุก , ผึ้งตัวผู้สงครามยาวนาน - ทั้งหมดของมันในตอนท้าย หายนะ ในขณะที่จีนใช้อิทธิพลทางเศรษฐกิจของตนที่จะได้รับอิทธิพลใหม่ในต่างประเทศและรัสเซียเริ่มคุกคามเพื่อนบ้าน

ของนโยบายการบริหารของโอบามาและพรรคคู่แข่ง ที่สับสนในการคิดเชิงกลยุทธ์อยู่โดดเด่น มีข้อตกลงทั่วไปที่ต้องกำจัดรัฐอิสลาม ( ISIS )ปฏิเสธอิหร่านระเบิดและให้อิสราเอลอาวุธทั้งหมดที่มันต้องการได้ แต่ไม่มากอื่น มีแน่นอนไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับวิธีการจัดสรรทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ของอเมริกา รวมทั้งที่ของทหาร แม้ในความสัมพันธ์กับไอซิส และอิหร่าน ส่วนใหญ่ crucially ไม่มีข้อตกลงเมื่อถามว่าฟื้นคืนชีพรัสเซียหรือตนเองเคยได้มากขึ้น จีนควรหัววอชิงตันรายชื่อศัตรู .