INTRODUCTIONAggression during early

INTRODUCTION
Aggression during early childhood is not taken seriously and is often considered a part of growing up. To understand this, one needs to examine the central theme of aggression, individual versus social-cultural aspects of aggressive behavior, and the meaning of aggression.

Aggression can be understood in various ways. It can be conceptualized as a personality trait or having origins within a difficult temperament In other words aggression may be inherent to the individual. Another view of aggression identifies it is a symptom with or without intention or adaptive function. Aggression may also reflect a behavioral pattern that can be attributed to a syndrome, such as Lesch-Nyhan syndrome. A wide spectrum of aggressive behavior is possible in the preschool age group.

The definition of aggression proposed by Shaw et al. (2000b) is accepted for the purposes of this paper. Shaw et al. described early aggressive behavior as an “act directed toward a specific other person or object with intent to hurt or frighten, for which there is a consensus about the aggressive intent of the act” (p. 398).

The principle of universality would suggest that children of all cultures should exhibit some degree of aggression as a developmental path and progression rather than as the exclusive expression of environmental factors. There are, however, notable exceptions to this hypothesis. Pygmies of Africa, Mennonites, the Amish and Hutterites of North America do not readily engage in physical violence (Moghaddam et al., 1992). Nevertheless, many other children do live with violence and will be subjected to aggression at some point in their lives (Perry, 1997). Both acculturation and cultural social codes may determine the extent of exposure to aggressive events and the levels of expressed aggression among young children.

The temper tantrum of the ‘terrible twos’ is generally a universally accepted notion. The aggression associated with these tantrums (kicking and throwing things), is therefore better tolerated. The notion of specific developmental periods when an increase or decrease in aggression is expected is supported. Tremblay (2002) studied a sample of Canadian children and reported that the vast majority of children reduced the frequency of their physical aggression from the time they began school until the end of high school. These findings are consistent with the results of other longitudinal surveys (Choquet and Ledoux, 1994). Fagot and Hagan (1991) also noted that there was a differential pattern in aggressive acts during the early years; aggressive young toddlers had brief interactions, whereas older toddlers engaged in aggressive acts for longer periods.

Clinicians and researchers agree that problematic expression of aggression is related to disinhibition and poor self-regulation. As capacity for self- regulation and inhibition is being modulated in the first 30 months the frequency of physical aggression increases and then decreases steadily (Tremblay et al., 2004).

Several points need to be considered before identifying aggressive behavior as a disorder. The typical rough and tumble play of preschoolers forms a scaffolding to support prosocial assertive play. What distinguishes playful fighting from aggressive behavior is the lack of intent to hurt or frighten. During the preschool years, children tend to resort to instrumental and physical expression of aggression such as snatching toys and pushing a playmate. Hostile aggression that is exhibited as aggressive behavior directed to others, such as name-calling, criticizing and ridiculing, comes much later, at around 7 years of age (Coie and Dodge, 1998).

Aggressive symptoms may change with developmental competence in motor and cognitive domains. A motorically competent toddler can throw objects at siblings with intention to hurt, and an irritable, frustrated preschooler can easily poke his peer with a crayon.

Poor impulse control often underlies aggression. Regulatory controls gradually begin in the prenatal period with the development of physiological or state regulation, attentional mastery, and emotional regulation; especially selfsoothing or help seeking when upset. In the preschool period this self-regulatory capacity may be aided by increased cognitive competence (Posner and Rothbart, 2000) or possibly made worse by cognitive limitations.

The current literature suggests that aggression starting at an early age continues throughout development (Campbell, 2002; Shaw et al., 1996). Understanding the developmental trajectories of aggression is one way to study aggression (Tremblay, 2004). Approximately thirty-eight years ago, Lee Robins conducted the first follow-up of children seen at child guidance clinics and discovered that problem children can become problem adults (Robins, 1966). Meta analytic studies have confirmed high stability coefficients for aggressive behavior (Olweus, 1979), but the jury is still out on whether there is one or multiple pathways that promote early aggressive behavior into later violent behavior. Generally, early aggressive behavior is predictor of later aggressive behaviors.

There is no prototypic aggressive preschooler. The origins of aggression in early childhood, is revealed by a review of the following pathways.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
การรุกรานในช่วงวัยเด็กที่ไม่ได้ดำเนินการอย่างจริงจังและมักจะคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของการเจริญเติบโต เพื่อทำความเข้าใจนี้หนึ่งต้องตรวจสอบแก่นกลางของการรุกรานของแต่ละบุคคลเมื่อเทียบกับด้านสังคมวัฒนธรรมของพฤติกรรมก้าวร้าวและความหมายของการรุกราน. รุกรานสามารถเข้าใจได้ในรูปแบบต่างๆ มันสามารถเป็นแนวความคิดลักษณะบุคลิกภาพหรือมีต้นกำเนิดที่อยู่ในอารมณ์ที่ยากลำบากในการรุกรานคำอื่น ๆ ที่อาจจะเป็นธรรมชาติที่มีอยู่กับแต่ละบุคคล มุมมองของการรุกรานอีกระบุว่าเป็นอาการที่มีหรือไม่มีความตั้งใจหรือฟังก์ชั่นการปรับตัว การรุกรานอาจสะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบพฤติกรรมที่สามารถนำมาประกอบกับกลุ่มอาการของโรคเช่นโรค Lesch-Nyhan คลื่นความถี่กว้างของพฤติกรรมก้าวร้าวเป็นไปได้ในกลุ่มอายุก่อนวัยเรียน. ความหมายของการรุกรานที่เสนอโดยชอว์, et al (2000b) เป็นที่ยอมรับสำหรับวัตถุประสงค์ของการวิจัยนี้ ชอว์, et al อธิบายพฤติกรรมก้าวร้าวเร็วที่สุดเท่าที่ "การกระทำโดยตรงต่อบุคคลอื่นที่เฉพาะเจาะจงหรือวัตถุที่มีความตั้งใจที่จะทำร้ายหรือขู่ซึ่งมีความเห็นเป็นเอกฉันท์เกี่ยวกับเจตนาของการกระทำที่ก้าวร้าว" (พี. 398). หลักการของความเป็นสากลขอแนะนำว่า เด็กของวัฒนธรรมที่ทุกคนควรจะแสดงระดับของความก้าวร้าวบางเป็นเส้นทางการพัฒนาและความก้าวหน้ามากกว่าที่จะเป็นแสดงออกพิเศษของปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตามยังมีข้อยกเว้นที่น่าสังเกตสมมติฐานนี้ Pygmies ของทวีปแอฟริกาไนทส์อามิชและ Hutterites ของทวีปอเมริกาเหนือไม่พร้อมมีส่วนร่วมในความรุนแรงทางกายภาพ (Moghaddam et al., 1992) แต่เด็กคนอื่น ๆ หลายคนมีชีวิตอยู่กับความรุนแรงและจะต้องอยู่ภายใต้การรุกรานในบางจุดในชีวิตของพวกเขา (เพอร์รี, 1997) ทั้งวัฒนธรรมและรหัสทางสังคมวัฒนธรรมอาจกำหนดขอบเขตของการสัมผัสกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเชิงรุกและระดับของการรุกรานแสดงในหมู่เด็กเล็ก. อารมณ์ฉุนเฉียวอารมณ์ของ 'เจ้าตัวน่ากลัว' โดยทั่วไปเป็นความคิดที่ได้รับการยอมรับในระดับสากล ที่เกี่ยวข้องกับการรุกรานเหล่านี้ tantrums (เตะและการขว้างปาสิ่ง) จึงทนดีกว่า ความคิดของระยะเวลาการพัฒนาเฉพาะเมื่อมีการเพิ่มขึ้นหรือลดลงในการรุกรานที่คาดว่าได้รับการสนับสนุน Tremblay (2002) ศึกษาตัวอย่างเด็กและแคนาดารายงานว่าส่วนใหญ่ของเด็กลดความถี่ของการรุกรานทางกายภาพของพวกเขาจากเวลาที่พวกเขาเริ่มที่โรงเรียนจนกว่าจะสิ้นสุดของโรงเรียนมัธยม การค้นพบนี้มีความสอดคล้องกับผลการสำรวจระยะยาวอื่น ๆ (Choquet และ Ledoux, 1994) กะเทยและเฮอแกน (1991) ยังตั้งข้อสังเกตว่ามีรูปแบบที่แตกต่างกันในการกระทำที่ก้าวร้าวในช่วงปีแรก; เด็กหนุ่มก้าวร้าวมีปฏิสัมพันธ์สั้น ๆ ในขณะที่เด็กวัยหัดเดินเก่ามีส่วนร่วมในการกระทำที่ก้าวร้าวสำหรับระยะเวลานาน. แพทย์และนักวิจัยยอมรับว่าการแสดงออกที่มีปัญหาของการรุกรานที่เกี่ยวข้องกับ disinhibition และคนจนการควบคุมตนเอง ขณะที่กำลังการผลิตสำหรับการควบคุมตนเองและการยับยั้งจะถูกปรับเป็นครั้งแรกในรอบ 30 เดือนความถี่ของการเพิ่มขึ้นของการรุกรานทางกายภาพและจากนั้นลดลงอย่างต่อเนื่อง (Tremblay et al., 2004). หลายจุดที่ต้องพิจารณาก่อนที่จะระบุพฤติกรรมก้าวร้าวเป็นความผิดปกติ หยาบและเกลือกกลิ้งเล่นตามแบบฉบับของเด็กก่อนวัยเรียนในรูปแบบนั่งร้านเพื่อสนับสนุน prosocial เล่นการแสดงออกที่เหมาะสม สิ่งที่แตกต่างจากการต่อสู้ขี้เล่นพฤติกรรมก้าวร้าวขาดเจตนาที่จะทำร้ายหรือขู่ ในช่วงปีก่อนวัยเรียนเด็กมีแนวโน้มที่จะหันไปใช้ประโยชน์และการแสดงออกทางกายภาพของการรุกรานเช่นแย่งของเล่นและผลักดันเพื่อนคู่หู การรุกรานที่เป็นมิตรที่แสดงเป็นพฤติกรรมก้าวร้าวสั่งให้คนอื่น ๆ เช่นชื่อเรียกวิจารณ์และยั่วเย้ามามากต่อมาเวลาประมาณ 7 ปี (Coie และดอดจ์, 1998). อาการก้าวร้าวอาจมีการเปลี่ยนแปลงที่มีความสามารถในการพัฒนายานยนต์และ โดเมนองค์ความรู้ เด็กวัยหัดเดินอำนาจ motorically สามารถโยนวัตถุที่พี่น้องที่มีความตั้งใจที่จะทำร้ายและหงุดหงิดผิดหวัง preschooler สามารถกระตุ้นเพื่อนของเขาด้วยดินสอสี. การควบคุมแรงกระตุ้นที่ไม่ดีมักจะรองรับการรุกราน การควบคุมกำกับดูแลค่อยๆเริ่มต้นในช่วงก่อนคลอดกับการพัฒนาของการควบคุมทางสรีรวิทยาหรือรัฐตั้งใจเรียนรู้และการควบคุมอารมณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง selfsoothing หรือความช่วยเหลือที่กำลังมองหาเมื่ออารมณ์เสีย ในช่วงก่อนวัยเรียนนี้ความสามารถในการกำกับดูแลตนเองอาจจะรับความช่วยเหลือจากองค์ความรู้ความสามารถที่เพิ่มขึ้น (Posner และ Rothbart, 2000) หรืออาจจะทำให้แย่ลงโดยข้อ จำกัด ทางความคิด. วรรณกรรมปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าการรุกรานเริ่มต้นในวัยเด็กอย่างต่อเนื่องตลอดการพัฒนา (แคมป์เบล 2002; ชอว์ et al., 1996) ทำความเข้าใจเกี่ยวกับวิถีการพัฒนาของการรุกรานเป็นวิธีหนึ่งในการศึกษาการรุกราน (Tremblay, 2004) ประมาณสามสิบแปดปีที่ผ่านมาโรบินลีดำเนินการครั้งแรกติดตามเด็กเห็นที่คลินิกให้คำแนะนำเด็กและพบปัญหาเด็กที่สามารถกลายเป็นปัญหาที่ผู้ใหญ่ (ร็อบบินส์, 1966) การศึกษาวิเคราะห์ Meta ได้รับการยืนยันค่าสัมประสิทธิ์ความมั่นคงสูงสำหรับพฤติกรรมก้าวร้าว (Olweus 1979) แต่คณะลูกขุนยังคงออกไม่ว่าจะมีหนึ่งหรือหลายอย่างทุลักทุเลที่ส่งเสริมพฤติกรรมก้าวร้าวก่อนเข้าสู่พฤติกรรมความรุนแรงในภายหลัง โดยทั่วไปพฤติกรรมก้าวร้าวในช่วงต้นเป็นตัวทำนายพฤติกรรมก้าวร้าวต่อมา. ไม่มีต้นแบบ preschooler ก้าวร้าว ต้นกำเนิดของการรุกรานในวัยเด็กจะถูกเปิดเผยโดยการตรวจสอบทางเดินต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรุกรานบทนำ
ปฐมวัยไม่ใช่อย่างจริงจัง และมักจะถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการเติบโต เพื่อให้เข้าใจได้ ต้องตรวจสอบชุดรูปแบบกลางของความก้าวร้าวทางสังคมและวัฒนธรรม ด้านบุคคลกับพฤติกรรมที่ก้าวร้าว และความหมายของการรุกราน

จะสามารถเข้าใจในหลากหลายวิธีมันสามารถ conceptualized เป็นบุคลิกภาพ คุณลักษณะ หรือมีต้นกำเนิดในอารมณ์ที่ยากในการรุกรานของคำอื่น ๆอาจจะอยู่ในแต่ละ อีกมุมมองหนึ่งของการระบุอาการหรือโดยไม่เจตนา หรือการทำงานแบบปรับได้ การรุกรานที่อาจสะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบพฤติกรรมที่สามารถประกอบกับโรค เช่น เลช nyhan ซินโดรมสเปกตรัมกว้างของพฤติกรรมก้าวร้าวที่สุดในวัยปฐมวัย

ความหมายของการรุกรานที่เสนอโดย Shaw et al . ( 2000b ) เป็นที่ยอมรับสำหรับวัตถุประสงค์ของบทความนี้ ชอว์ et al . อธิบายก่อนว่าเป็น " แสดงพฤติกรรมก้าวร้าวโดยตรงสู่บุคคลอื่นหรือวัตถุที่เฉพาะเจาะจง มีเจตนาที่จะทำร้ายหรือขู่ ,ซึ่งมีฉันทามติเกี่ยวกับเจตนาก้าวร้าวของกฎหมาย " ( หน้า 146 ) .

หลักการสากลแนะนำให้เด็กทุกวัฒนธรรมจะแสดงบางส่วนของความก้าวร้าวเป็นเส้นทางการพัฒนาและความก้าวหน้า มากกว่าการแสดงออกเฉพาะของปัจจัยสิ่งแวดล้อม มี , อย่างไรก็ตาม , เด่นข้อยกเว้นสมมติฐานนี้ ไนทส์ pygmies ของแอฟริกา ,Amish hutterites อเมริกาเหนือและไม่พร้อมที่จะมีส่วนร่วมในการใช้ความรุนแรงทางกายภาพ ( Moghaddam et al . , 1992 ) อย่างไรก็ตาม เด็ก ๆหลายคนทำอยู่กับความรุนแรงและจะอยู่ภายใต้การรุกรานที่บางจุดในชีวิตของพวกเขา ( เพอร์รี่ , 1997 )ทั้งการผสมผสานทางวัฒนธรรมและสังคมวัฒนธรรม อาจกำหนดขอบเขตของความเสี่ยงจากเหตุการณ์รุนแรงและระดับที่แสดงความก้าวร้าวในเด็ก

อารมณ์โมโหของ ' น่ากลัว ' ไปเป็นโดยทั่วไปความคิดที่ยอมรับอย่างกว้างขวาง . ความรุนแรงที่เกี่ยวข้องกับ tantrums เหล่านี้ ( ไล่และขว้างปาสิ่งของ ) จึงน่าจะยอมรับได้ความคิดที่เฉพาะเจาะจงตามระยะเวลาเมื่อมีการเพิ่ม หรือลดความก้าวร้าว คาดว่าจะรองรับได้ เทรมเบลย์ ( 2002 ) ศึกษาตัวอย่างเด็กและชาวแคนาดารายงานว่าส่วนใหญ่ของเด็กลดความถี่ของการรุกรานทางกายภาพของพวกเขาจากเวลาที่พวกเขาเริ่มเรียนจนจบมัธยมข้อมูลเหล่านี้สอดคล้องกับผลของการสำรวจอื่น ๆ ตามยาว ( choquet และเลอดูร์ , 1994 ) เกาหลีใต้ และฮาแกน ( 1991 ) ยังกล่าวว่ามีความแตกต่างในรูปแบบการกระทำก้าวร้าวในระหว่างปีแรก ; เด็กวัยหัดเดินเด็กก้าวร้าวมีปฏิสัมพันธ์ โดยย่อ ส่วนเด็กเก่าร่วมในการกระทำก้าวร้าวสำหรับระยะเวลานาน .

แพทย์และนักวิจัยยอมรับว่า ปัญหาของการรุกรานคือการแสดงออกที่เกี่ยวข้องกับสิ่งรบกวน และการกำกับตนเองยากจน ขณะที่ความสามารถในการควบคุมตนเอง และการยับยั้งการปรับใน 30 เดือนแรก ความถี่ ของเพิ่มความก้าวร้าวทางกายแล้วลดลงอย่างต่อเนื่อง ( เทรมเบลย์ et al . , 2004 ) .

หลายจุดที่ต้องพิจารณาก่อนการระบุพฤติกรรมก้าวร้าวเป็นโรค หยาบทั่วไปและเกลือกกลิ้งเล่นของเด็กวัยอนุบาลเป็นนั่งร้านเพื่อสนับสนุนความแตกต่าง กล้าเล่น สิ่งที่แตกต่างจากการต่อสู้ขี้เล่นพฤติกรรมก้าวร้าว ไม่มีเจตนาจะทำร้าย หรือหวาดกลัว ในระหว่างปีปฐมวัยเด็กมักจะใช้เครื่องมือทางกายภาพ และการแสดงออกของความก้าวร้าว เช่น แย่งของเล่น และการผลักดันให้มีเพื่อนเล่น ศัตรูรุกราน ที่จัดแสดงเป็นพฤติกรรมก้าวร้าวกับคนอื่น เช่น ชื่อเรียก วิจารณ์และหัวเราะเยาะมาอีกมาก ในรอบ 7 ปี ( coie และหลบ

, 1998 )อาการก้าวร้าวอาจเปลี่ยนแปลงได้ ด้วยการพัฒนาความสามารถในมอเตอร์และโดเมนที่รับรู้ได้ เป็นเด็กที่มีความสามารถ motorically สามารถโยนวัตถุที่พี่น้องที่มีความตั้งใจที่จะเจ็บปวด และหงุดหงิด ท้อแท้ อนุบาลสามารถแหย่เพื่อนของเขาด้วย . .

น่าสงสารแรงกระตุ้นควบคุมมักจะแผ่นอยู่โน่นเลยการควบคุมกฎระเบียบค่อยๆเริ่มต้นในครรภ์กับการพัฒนาของรัฐทางสรีรวิทยาหรือระเบียบที่ใส่ใจรอบรู้ และการควบคุมอารมณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง selfsoothing หรือช่วยหาเมื่อโกรธ ในช่วงวัยนี้เองที่มีความจุอาจช่วยเพิ่มความสามารถทางปัญญา ( พอสเนอร์ และโรธ์บาร์ท , 2000 ) หรืออาจจะทำให้แย่ลงด้วยข้อจำกัดทางปัญญา .

วรรณกรรมปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าการรุกรานเริ่มต้นที่อายุต้นต่อตลอดการพัฒนา ( Campbell , 2002 ; ชอว์ et al . , 1996 ) ความเข้าใจเกี่ยวกับพัฒนาการของความก้าวร้าว เป็นวิธีหนึ่งที่จะศึกษาการรุกราน ( เทรมเบลย์ , 2004 ) ประมาณสามสิบปีมาแล้วลี โรบิน มีติดตามผลแรกของเด็กที่เห็นที่คลินิกการแนะแนวเด็ก และพบว่าเด็กที่มีปัญหาจะกลายเป็นผู้ใหญ่มีปัญหา ( โรบินส์ , 1966 ) อภิวิเคราะห์การศึกษาได้ยืนยันค่าความเสถียรสูง สำหรับพฤติกรรมก้าวร้าว ( โอลวีอัส , 1979 )แต่คณะลูกขุนยังคงออกว่ามีหนึ่งหรือหลายๆที่จะส่งเสริมพฤติกรรมก้าวร้าวในพฤติกรรมรุนแรงในภายหลัง โดยทั่วไปแล้วพฤติกรรมก้าวร้าว ก่อนทำนายพฤติกรรมก้าวร้าวนะ

ไม่มี prototypic ก้าวร้าว อนุบาล ต้นกำเนิดของความก้าวร้าวของเด็กปฐมวัย พบว่า โดยทบทวนแนวทางต่อไปนี้