1) พัฒนาด้านการเมืองการปกครอง : ในอดีตดินแดนส่วนใหญ่ของทวีปยุโรปมีกษัตริย์เป็นประมุขสูงสุด เรียกว่า ซีซาร์หรือจักรพรรดิ เมื่อจักรวรรดิโรมันล่มสลายลง ยุโรปได้เข้าสู่สมัยกลาง บ้านเมืองแตกแยกจากการเข้ารุกรานของพวกอนารยชนเผ่ากอท เกิดเป็นกฎหมายระบบฟิวดัลหรือการปกครองแบบกระจายอำนาจที่อำนาจการปกครองตกอยู่ในมือขุนนางซึ่งพระราชอำนาจในการปกครองของกษัตริย์ในดินแดนต่างๆ มีพัฒนาการที่แตกต่างกัน ดังนี้
ระบอบกษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญ : ในอังกฤษ พระเจ้าจอห์นทรงยอมรับแมกนาร์ตาที่ขุนนาง พระ พ่อค้า และประชาชนรวมตัวกันบีบบังคับให้พระองค์ยอมรับข้อตกลงที่เป็นลายลักษณ์อักษร ในการกำจัดพระราชอำนาจไม่ให้เกินขอบเขตในการเก็บภาษี การลงโทษ และอื่นๆ
ระบอบกษัตริย์แบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ : หลังจากสงครามสามสิบปี ซึ่งเกิดจากความขัดแย้งระหว่างนิกายโรมันคาทอลิกกับนิกายโปรเตสแตนด์สิ้นสุดลง ประเทศฝรั่งเศส ปรัสเซีย และออสเตรียก็จัดการปกครองแบบรวมศูนย์อำนาจให้อยู่ในมือของกษัตริย์