Although she was a real Princess an

Although she was a real Princess and the Infanta of Spain, she had only one birthday every year, just like the children of quite poor people, so it was naturally a matter of great importance to the whole country that she should have a really fine day for the occasion. And a really fine day it certainly was. The tall striped tulips stood straight up upon their stalks, like long rows of soldiers, and looked defiantly across the grass at the roses, and said: 'We are quite as splendid as you are now.' The purple butterflies fluttered about with gold dust on their wings, visiting each flower in turn; the little lizards crept out of the crevices of the wall, and lay basking in the white glare; and the pomegranates split and cracked with the heat, and showed their bleeding red hearts. Even the pale yellow lemons, that hung in such profusion from the mouldering trellis and along the dim arcades, seemed to have caught a richer colour from the wonderful sunlight, and the magnolia trees opened their great globe-like blossoms of folded ivory, and filled the air with a sweet heavy perfume.

The little Princess herself walked up and down the terrace with her companions, and played at hide and seek round the stone vases and the old moss-grown statues. On ordinary days she was only allowed to play with children of her own rank, so she had always to play alone, but her birthday was an exception, and the King had given orders that she was to invite any of her young friends whom she liked to come and amuse themselves with her. There was a stately grace about these slim Spanish children as they glided about, the boys with their large-plumed hats and short fluttering cloaks, the girls holding up the trains of their long brocaded gowns, and shielding the sun from their eyes with huge fans of black and silver. But the Infanta was the most graceful of all, and the most tastefully attired, after the somewhat cumbrous fashion of the day. Her robe was of grey satin, the skirt and the wide puffed sleeves heavily embroidered with silver, and the stiff corset studded with rows of fine pearls. Two tiny slippers with big pink rosettes peeped out beneath her dress as she walked. Pink and pearl was her great gauze fan, and in her hair, which like an aureole of faded gold stood out stiffly round her pale little face, she had a beautiful white rose.

From a window in the palace the sad melancholy King watched them. Behind him stood his brother, Don Pedro of Aragon, whom he hated, and his confessor, the Grand Inquisitor of Granada, sat by his side. Sadder even than usual was the King, for as he looked at the Infanta bowing with childish gravity to the assembling counters, or laughing behind her fan at the grim Duchess of Albuquerque who always accompanied her, he thought of the young Queen, her mother, who but a short time before - so it seemed to him - had come from the gay country of France, and had withered away in the sombre splendour of the Spanish court, dying just six months after the birth of her child, and before she had seen the almonds blossom twice in the orchard, or plucked the second year's fruit from the old gnarled fig-tree that stood in the centre of the now grass- grown courtyard. So great had been his love for her that he had not suffered even the grave to hide her from him. She had been embalmed by a Moorish physician, who in return for this service had been granted his life, which for heresy and suspicion of magical practices had been already forfeited, men said, to the Holy Office, and her body was still lying on its tapestried bier in the black marble chapel of the Palace, just as the monks had borne her in on that windy March day nearly twelve years before. Once every month the King, wrapped in a dark cloak and with a muffled lantern in his hand, went in and knelt by her side calling out, 'MI REINA! MI REINA!' and sometimes breaking through the formal etiquette that in Spain governs every separate action of life, and sets limits even to the sorrow of a King, he would clutch at the pale jewelled hands in a wild agony of grief, and try to wake by his mad kisses the cold painted face.

To-day he seemed to see her again, as he had seen her first at the Castle of Fontainebleau, when he was but fifteen years of age, and she still younger. They had been formally betrothed on that occasion by the Papal Nuncio in the presence of the French King and all the Court, and he had returned to the Escurial bearing with him a little ringlet of yellow hair, and the memory of two childish lips bending down to kiss his hand as he stepped into his carriage. Later on had followed the marriage, hastily performed at Burgos, a small town on the frontier between the two countries, and the grand public entry into Madrid with the customary celebration of high mass at the Church of La Atocha, and a more than usually solemn AUTO-DA-FE, in which nearly three hundred heretics, amongst whom were many Englishmen, had been delivered over to the secular arm to be burned.

Certainly he had loved her madly, and to the ruin, many thought, of his country, then at war with England for the possession of the empire of the New World. He had hardly ever permitted her to be out of his sight; for her, he had forgotten, or seemed to have forgotten, all grave affairs of State; and, with that terrible blindness that passion brings upon its servants, he had failed to notice that the elaborate ceremonies by which he sought to please her did but aggravate the strange malady from which she suffered. When she died he was, for a time, like one bereft of reason. Indeed, there is no doubt but that he would have formally abdicated and retired to the great Trappist monastery at Granada, of which he was already titular Prior, had he not been afraid to leave the little Infanta at the mercy of his brother, whose cruelty, even in Spain, was notorious, and who was suspected by many of having caused the Queen's death by means of a pair of poisoned gloves that he had presented to her on the occasion of her visiting his castle in Aragon. Even after the expiration of the three years of public mourning that he had ordained throughout his whole dominions by royal edict, he would never suffer his ministers to speak about any new alliance, and when the Emperor himself sent to him, and offered him the hand of the lovely Archduchess of Bohemia, his niece, in marriage, he bade the ambassadors tell their master that the King of Spain was already wedded to Sorrow, and that though she was but a barren bride he loved her better than Beauty; an answer that cost his crown the rich provinces of the Netherlands, which soon after, at the Emperor's instigation, revolted against him under the leadership of some fanatics of the Reformed Church.

His whole married life, with its fierce, fiery-coloured joys and the terrible agony of its sudden ending, seemed to come back to him to-day as he watched the Infanta playing on the terrace. She had all the Queen's pretty petulance of manner, the same wilful way of tossing her head, the same proud curved beautiful mouth, the same wonderful smile - VRAI SOURIRE DE FRANCE indeed - as she glanced up now and then at the window, or stretched out her little hand for the stately Spanish gentlemen to kiss. But the shrill laughter of the children grated on his ears, and the bright pitiless sunlight mocked his sorrow, and a dull odour of strange spices, spices such as embalmers use, seemed to taint - or was it fancy? - the clear morning air. He buried his face in his hands, and when the Infanta looked up again the curtains had been drawn, and the King had retired.

She made a little MOUE of disappointment, and shrugged her shoulders. Surely he might have stayed with her on her birthday. What did the stupid State-affairs matter? Or had he gone to that gloomy chapel, where the candles were always burning, and where she was never allowed to enter? How silly of him, when the sun was shining so brightly, and everybody was so happy! Besides, he would miss the sham bull-fight for which the trumpet was already sounding, to say nothing of the puppet-show and the other wonderful things. Her uncle and the Grand Inquisitor were much more sensible. They had come out on the terrace, and paid her nice compliments. So she tossed her pretty head, and taking Don Pedro by the hand, she walked slowly down the steps towards a long pavilion of purple silk that had been erected at the end of the garden, the other children following in strict order of precedence, those who had the longest names going first.

A procession of noble boys, fantastically dressed as TOREADORS, came out to meet her, and the young Count of Tierra-Nueva, a wonderfully handsome lad of about fourteen years of age, uncovering his head with all the grace of a born hidalgo and grandee of Spain, led her solemnly in to a little gilt and ivory chair that was placed on a raised dais above the arena. The children grouped themselves all round, fluttering their big fans and whispering to each other, and Don Pedro and the Grand Inquisitor stood laughing at the entrance. Even the Duchess - the Camerera-Mayor as she was called - a thin, hard-featured woman with a yellow ruff, did not look quite so bad-tempered as usual, and something like a chill smile flitted across her wrinkled face and twitched her thin bloodless lips.

It certainly was a marvellous bull-fight, and much nicer, the Infanta thought, than the real bull-fight that she had been brought to see at Seville, on the occasion of the visit of the Duke of Parma to her father. Some of the boys pranced about on richly- caparisoned hobby-horses brandishing long javelins with gay streamers of bright ribands attached to them; others went on foot waving their scarlet cloaks before the bull, and vaulting lightly over the barrier when he charged them; and as for the bull himself, he was just like a live bull, though he was only made of wicker- work and stretched hide, and sometimes insisted o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงที่แท้จริงและเจ้าหญิงสเปน เธอมีเพียงหนึ่งวันเกิดทุกปี เหมือนเด็กคนยากจนมาก ดังนั้นมันเป็นธรรมชาติเรื่องประเทศทั้งที่เธอควรมีวันที่ดีจริง ๆ สำหรับโอกาสสำคัญยิ่ง และแน่นอนเป็นวันดีจริง ๆ สูงลายดอกทิวลิปยืนตรงขึ้นเมื่อ stalks ของพวกเขา เช่นแถวยาวของทหาร มอง defiantly ข้ามให้หญ้ากุหลาบ และกล่าวว่า: "เราเป็นค่อนข้างเป็นสวยหรูอย่างคุณอยู่ในขณะนี้' ผีเสื้อสีม่วง fluttered เกี่ยวกับกับฝุ่นละอองทองบนปีกของพวกเขา เยี่ยมชมแต่ละดอกจะ กิ้งก่าน้อย crept จาก crevices ของผนัง และนอนท่ามกลางแสงจ้าสีขาว และทับทิมที่แยกแตก ด้วยความร้อน และแสดงให้เห็นว่าหัวใจของพวกเขาสีแดงมีเลือดออก แม้จะซีดเหลืองมะนาว ที่แขวนสลอนเช่นตะแกรงลวดหนา mouldering และ ตามล่งมิติ ดูเหมือนจะ มีติดสีขึ้นจากแสงแดดที่ดี และต้นแมกโนเลียเปิดบลอสซั่มเหมือนโลกของดีของงาช้างพับ เติมอากาศ ด้วยน้ำหอมหนักหวานเจ้าหญิงน้อยตัวเองเดินขึ้นระเบียงสหายของเธอ และเล่นที่ซ่อน และแสวงหารอบแจกันหินและรูปปั้น moss-grown ที่เก่า ในวันปกติ เธอถูกเพียงได้เล่นกับเด็กทั้งของตนเอง เพื่อเธอได้เสมอเล่นคนเดียว แต่วันเกิดของเธอเป็นข้อยกเว้น และพระมหากษัตริย์ได้รับสั่งที่เธอชวนของเพื่อนสาวของเธอที่เธอชอบ มาตลกตัวเองกับเธอ มีพระคุณยิ่งใหญ่เกี่ยวกับเด็กสเปนบางพวกเขาทะยานเกี่ยวกับ เด็กชาย มีหมวก plumed ขนาดใหญ่และสั้น fluttering cloaks ผู้หญิงถือขึ้นรถไฟของ gowns ยาว brocaded ของพวกเขา และ shielding ซันจากตาของพวกเขากับแฟน ๆ ขนาดใหญ่สีดำและเงิน แต่เจ้าหญิงได้สง่ามากที่สุดทั้งหมด และที่สุดรสนิยม attired หลังแฟชั่นค่อนข้าง cumbrous วัน เธอเสื้อคลุมแพรสีเทา กระโปรงแขนกว้าง puffed ที่ปักอย่างมากกับเงิน และรัดแข็งที่ studded กับแถวของไข่มุกที่ดีได้ รองเท้าแตะเล็ก ๆ สองกับ rosettes ใหญ่สีชมพู peeped ออกใต้เสื้อของเธอขณะที่เธอเดิน สีชมพูและไข่มุกผ้าดีแฟนของเธอ และในผม ซึ่งชอบการ aureole ทองซีดยืนออก stiffly รอบจางเธอหน้าเล็กน้อย เธอมีดอกกุหลาบสีขาวสวยงามFrom a window in the palace the sad melancholy King watched them. Behind him stood his brother, Don Pedro of Aragon, whom he hated, and his confessor, the Grand Inquisitor of Granada, sat by his side. Sadder even than usual was the King, for as he looked at the Infanta bowing with childish gravity to the assembling counters, or laughing behind her fan at the grim Duchess of Albuquerque who always accompanied her, he thought of the young Queen, her mother, who but a short time before - so it seemed to him - had come from the gay country of France, and had withered away in the sombre splendour of the Spanish court, dying just six months after the birth of her child, and before she had seen the almonds blossom twice in the orchard, or plucked the second year's fruit from the old gnarled fig-tree that stood in the centre of the now grass- grown courtyard. So great had been his love for her that he had not suffered even the grave to hide her from him. She had been embalmed by a Moorish physician, who in return for this service had been granted his life, which for heresy and suspicion of magical practices had been already forfeited, men said, to the Holy Office, and her body was still lying on its tapestried bier in the black marble chapel of the Palace, just as the monks had borne her in on that windy March day nearly twelve years before. Once every month the King, wrapped in a dark cloak and with a muffled lantern in his hand, went in and knelt by her side calling out, 'MI REINA! MI REINA!' and sometimes breaking through the formal etiquette that in Spain governs every separate action of life, and sets limits even to the sorrow of a King, he would clutch at the pale jewelled hands in a wild agony of grief, and try to wake by his mad kisses the cold painted face.To-day he seemed to see her again, as he had seen her first at the Castle of Fontainebleau, when he was but fifteen years of age, and she still younger. They had been formally betrothed on that occasion by the Papal Nuncio in the presence of the French King and all the Court, and he had returned to the Escurial bearing with him a little ringlet of yellow hair, and the memory of two childish lips bending down to kiss his hand as he stepped into his carriage. Later on had followed the marriage, hastily performed at Burgos, a small town on the frontier between the two countries, and the grand public entry into Madrid with the customary celebration of high mass at the Church of La Atocha, and a more than usually solemn AUTO-DA-FE, in which nearly three hundred heretics, amongst whom were many Englishmen, had been delivered over to the secular arm to be burned.Certainly he had loved her madly, and to the ruin, many thought, of his country, then at war with England for the possession of the empire of the New World. He had hardly ever permitted her to be out of his sight; for her, he had forgotten, or seemed to have forgotten, all grave affairs of State; and, with that terrible blindness that passion brings upon its servants, he had failed to notice that the elaborate ceremonies by which he sought to please her did but aggravate the strange malady from which she suffered. When she died he was, for a time, like one bereft of reason. Indeed, there is no doubt but that he would have formally abdicated and retired to the great Trappist monastery at Granada, of which he was already titular Prior, had he not been afraid to leave the little Infanta at the mercy of his brother, whose cruelty, even in Spain, was notorious, and who was suspected by many of having caused the Queen's death by means of a pair of poisoned gloves that he had presented to her on the occasion of her visiting his castle in Aragon. Even after the expiration of the three years of public mourning that he had ordained throughout his whole dominions by royal edict, he would never suffer his ministers to speak about any new alliance, and when the Emperor himself sent to him, and offered him the hand of the lovely Archduchess of Bohemia, his niece, in marriage, he bade the ambassadors tell their master that the King of Spain was already wedded to Sorrow, and that though she was but a barren bride he loved her better than Beauty; an answer that cost his crown the rich provinces of the Netherlands, which soon after, at the Emperor's instigation, revolted against him under the leadership of some fanatics of the Reformed Church.His whole married life, with its fierce, fiery-coloured joys and the terrible agony of its sudden ending, seemed to come back to him to-day as he watched the Infanta playing on the terrace. She had all the Queen's pretty petulance of manner, the same wilful way of tossing her head, the same proud curved beautiful mouth, the same wonderful smile - VRAI SOURIRE DE FRANCE indeed - as she glanced up now and then at the window, or stretched out her little hand for the stately Spanish gentlemen to kiss. But the shrill laughter of the children grated on his ears, and the bright pitiless sunlight mocked his sorrow, and a dull odour of strange spices, spices such as embalmers use, seemed to taint - or was it fancy? - the clear morning air. He buried his face in his hands, and when the Infanta looked up again the curtains had been drawn, and the King had retired.She made a little MOUE of disappointment, and shrugged her shoulders. Surely he might have stayed with her on her birthday. What did the stupid State-affairs matter? Or had he gone to that gloomy chapel, where the candles were always burning, and where she was never allowed to enter? How silly of him, when the sun was shining so brightly, and everybody was so happy! Besides, he would miss the sham bull-fight for which the trumpet was already sounding, to say nothing of the puppet-show and the other wonderful things. Her uncle and the Grand Inquisitor were much more sensible. They had come out on the terrace, and paid her nice compliments. So she tossed her pretty head, and taking Don Pedro by the hand, she walked slowly down the steps towards a long pavilion of purple silk that had been erected at the end of the garden, the other children following in strict order of precedence, those who had the longest names going first.A procession of noble boys, fantastically dressed as TOREADORS, came out to meet her, and the young Count of Tierra-Nueva, a wonderfully handsome lad of about fourteen years of age, uncovering his head with all the grace of a born hidalgo and grandee of Spain, led her solemnly in to a little gilt and ivory chair that was placed on a raised dais above the arena. The children grouped themselves all round, fluttering their big fans and whispering to each other, and Don Pedro and the Grand Inquisitor stood laughing at the entrance. Even the Duchess - the Camerera-Mayor as she was called - a thin, hard-featured woman with a yellow ruff, did not look quite so bad-tempered as usual, and something like a chill smile flitted across her wrinkled face and twitched her thin bloodless lips.It certainly was a marvellous bull-fight, and much nicer, the Infanta thought, than the real bull-fight that she had been brought to see at Seville, on the occasion of the visit of the Duke of Parma to her father. Some of the boys pranced about on richly- caparisoned hobby-horses brandishing long javelins with gay streamers of bright ribands attached to them; others went on foot waving their scarlet cloaks before the bull, and vaulting lightly over the barrier when he charged them; and as for the bull himself, he was just like a live bull, though he was only made of wicker- work and stretched hide, and sometimes insisted o

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงจริงและธิดาของสเปนที่เธอมีเพียงหนึ่งวันเกิดทุกปีเช่นเดียวกับเด็กของคนยากจนมากดังนั้นมันจึงเป็นธรรมชาติว่ามีความสำคัญมากที่จะทั้งประเทศว่าเธอควรจะมีวันที่ดีจริงๆ สำหรับโอกาส และวันที่ดีจริงๆมันอย่างแน่นอน ดอกทิวลิปลายสูงยืนอยู่ตรงขึ้นเมื่อต้นของพวกเขาเช่นแถวยาวของทหารและมองข้ามท้าทายหญ้าที่ดอกกุหลาบและกล่าวว่า. เราจะค่อนข้างเป็นที่สวยงามในขณะที่คุณอยู่ในขณะนี้ ' ผีเสื้อสีม่วง fluttered เกี่ยวกับฝุ่นละอองทองบนปีกของพวกเขาเยี่ยมชมดอกไม้ในการเปิดแต่ละ จิ้งจกน้อยพุ่งออกมาจากรอยแยกของผนังและวาง basking ในแสงจ้าสีขาว; และทับทิมแยกและแตกด้วยความร้อนและแสดงให้เห็นว่ามีเลือดออกหัวใจสีแดงของพวกเขา แม้มะนาวสีเหลืองอ่อนที่แขวนอยู่ในความอุดมสมบูรณ์ดังกล่าวออกจากตาข่ายซึ่งผุพังและตามร้านค้าสลัวดูเหมือนจะได้จับสียิ่งขึ้นจากแสงแดดที่ยอดเยี่ยมและต้นไม้แมกโนเลียเปิดดอกโลกเหมือนที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาจากงาช้างพับและเต็มไปด้วย อากาศที่มีน้ำหอมหวานหนัก. ปริ๊นเซเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตัวเองเดินขึ้นและลงที่ระเบียงกับสหายของเธอและการเล่นที่ซ่อนและแสวงหารอบแจกันหินและรูปปั้นมอสโต ในวันธรรมดาที่เธอได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะเล่นกับเด็ก ๆ ของการจัดอันดับของตัวเองของเธอเพื่อให้เธอได้เสมอที่จะเล่นคนเดียว แต่วันเกิดของเธอคือข้อยกเว้นและพระมหากษัตริย์ได้รับคำสั่งว่าเธอเป็นคนที่จะเชิญใด ๆ ของเพื่อนสาวของเธอซึ่งเธอชอบ ที่จะมาและเป็นที่ชอบใจตัวเองกับเธอ มีพระคุณยิ่งใหญ่เกี่ยวกับเด็กสเปนเหล่านี้บางเช่นเดียวกับที่พวกเขาเดินเรื่องเกี่ยวกับเด็กผู้ชายที่มีหมวกขนาดใหญ่ขนนกของพวกเขาและเสื้อคลุมกระพือสั้นสาวถือขึ้นรถไฟชุดผ้าปักดอกยาวของพวกเขาและการป้องกันดวงอาทิตย์จากตาของเขากับแฟน ๆ อย่างมาก ของสีดำและสีเงิน แต่ธิดาของพระเจ้าแผ่นดินเป็นส่วนใหญ่สง่างามของทั้งหมดและส่วนใหญ่แต่งกายอย่างมีรสนิยมหลังจากที่แฟชั่นค่อนข้าง cumbrous ของวัน เสื้อคลุมของเธอเป็นผ้าซาตินสีเทาของกระโปรงและแขนพองกว้างปักอย่างมากที่มีเงินและรัดตัวแข็งเรียงรายด้วยแถวของไข่มุกที่ดี สองรองเท้าแตะขนาดเล็กที่มีโบสีชมพูขนาดใหญ่ peeped ออกภายใต้ชุดของเธอขณะที่เธอเดิน มุกสีชมพูและผ้าโปร่งเป็นแฟนที่ดีของเธอและในผมของเธอที่เหมือนรัศมีทองจาง ๆ ออกมายืนเคร่งครัดใบหน้ากลมเล็ก ๆ ของเธอซีดเธอมีสีขาวที่สวยงามเพิ่มขึ้น. จากหน้าต่างในพระราชวังเศร้าเศร้าคิงเฝ้าดูพวกเขา ยืนอยู่ข้างหลังเขาพี่ชายของเขา Don Pedro แห่งอารากอนเกลียดชังเขาและสารภาพของเขาสอบสวนของกรานาดานั่งอยู่เคียงข้างเขา เศร้ามากยิ่งขึ้นกว่าปกติเป็นกษัตริย์สำหรับในขณะที่เขามองไปที่ราชธิดาของพระเจ้าโค้งที่มีแรงโน้มถ่วงหน่อมแน้มไปประกอบเคาน์เตอร์หรือหัวเราะอยู่ข้างหลังแฟนของเธอที่ดัชเชสที่น่ากลัวของเคอร์กีที่พร้อมเสมอเธอเขาคิดของสมเด็จพระราชินีสาวแม่ของเธอ ที่ แต่เวลาสั้น ๆ ก่อน - ดังนั้นจึงดูเหมือนกับเขา - ได้มาจากประเทศที่เป็นเกย์ของฝรั่งเศสและเหี่ยวแห้งไปในความงดงามมืดของศาลสเปน, ตายเพียงหกเดือนหลังคลอดลูกของเธอและก่อนที่เธอมี เห็นอัลมอนด์เบ่งบานครั้งที่สองในสวนผลไม้หรือดึงผลไม้ปีที่สองจากตะปุ่มตะป่ำมะเดื่อเก่าที่ยืนอยู่ในใจกลางของลานตอนนี้ grass- ปลูก ดังนั้นที่ดีได้รับความรักของเขากับเธอว่าเขาไม่ได้รับความเดือดร้อนแม้แต่หลุมฝังศพของเธอที่จะซ่อนตัวจากเขา เธอได้รับการดองโดยแพทย์มัวร์ซึ่งในทางกลับกันสำหรับบริการนี้ได้รับการอนุมัติในชีวิตของเขาซึ่งบาปและความสงสัยของการปฏิบัติที่มีมนต์ขลังที่ได้รับการปรับแล้วคนกล่าวว่าพระ Office และร่างกายของเธอก็ยังคงนอนอยู่ในตัวของมัน tapestried ศพในโบสถ์หินอ่อนสีดำของพระราชวังเช่นเดียวกับพระสงฆ์ได้เป็นพาหะในของเธอในวันที่มีลมแรงมีนาคมเกือบสิบสองปีก่อน เมื่อทุกเดือนคิงห่อด้วยเสื้อคลุมสีเข้มและมีโคมไฟอู้อี้ในมือของเขาไปและคุกเข่าข้างเธอโทรออก 'MI REINA! MI REINA! และบางครั้งทะลุมารยาทอย่างเป็นทางการว่าในสเปนควบคุมทุกการกระทำที่แยกต่างหากจากชีวิตและได้กำหนดขีด จำกัด แม้จะเป็นความเศร้าโศกของกษัตริย์เขาจะคว้าที่อยู่ในมือประดับด้วยเพชรพลอยอ่อนในความทุกข์ทรมานป่าของความเศร้าโศกและพยายามที่จะตื่นโดยบ้าของเขา จูบเย็นวาดใบหน้า. เพื่อวันดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นเธออีกครั้งในขณะที่เขาได้เห็นเป็นครั้งแรกของเธอที่ปราสาท Fontainebleau เมื่อเขาเป็น แต่สิบห้าปีบริบูรณ์และเธอยังอายุน้อย พวกเขาได้รับอย่างเป็นทางการคู่หมั้นในโอกาสโดยเอกอัครสมณทูตของสมเด็จพระสันตะปาปาในการปรากฏตัวของกษัตริย์ฝรั่งเศสและทุกศาลนั้นและเขาได้กลับไป Escurial แบริ่งกับเขาหยิกหยองเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมสีเหลืองและความทรงจำของสองริมฝีปากหน่อมแน้มดัดลง จะจูบมือของเขาในขณะที่เขาก้าวเข้าสู่สายการบินของเขา ต่อมาเมื่อได้ปฏิบัติตามแต่งงานดำเนินการอย่างเร่งด่วนที่กอสเป็นเมืองเล็ก ๆ ชายแดนระหว่างสองประเทศและรายการสาธารณะแกรนด์ลงในอัลมาดริดที่มีการเฉลิมฉลองประเพณีของมวลสูงที่โบสถ์ลา Atocha และมากกว่ามักจะเคร่งขรึม AUTO-DA-FE ซึ่งในรอบเกือบสามร้อยนอกรีตในหมู่คนถูกหลายอังกฤษได้รับการส่งมอบไปยังแขนฆราวาสที่จะถูกเผาไหม้. แน่นอนเขาได้รักเธออย่างบ้าคลั่งและทำลายความคิดจำนวนมากของประเทศของเขา แล้วที่ทำสงครามกับอังกฤษเพื่อครอบครองอาณาจักรของโลกใหม่ที่ เขาแทบจะไม่เคยได้รับอนุญาตของเธอที่จะออกจากสายตาของเขา สำหรับเธอเขาลืมหรือดูเหมือนจะลืมทุกเรื่องหลุมฝังศพของรัฐ; และด้วยความที่ตาบอดที่น่ากลัวความรักที่นำบรรดาข้าราชการของเขาล้มเหลวที่จะแจ้งให้ทราบว่าพิธีที่ซับซ้อนโดยที่เขาพยายามที่จะโปรดของเธอได้ แต่ซ้ำเติมโรคภัยแปลกที่เธอทุกข์ทรมาน เมื่อเธอเสียชีวิตเขาเป็นเวลาเช่นเดียวสูญเสียของเหตุผล อันที่จริงมีข้อสงสัย แต่ที่เขาจะต้องสละราชสมบัติอย่างเป็นทางการและออกไปวัด Trappist ดีที่กรานาดาซึ่งเขาเป็นก่อนยศแล้วเขาไม่กลัวที่จะออกจากธิดาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ความเมตตาของพี่ชายของเขาที่มีความโหดร้าย แม้จะอยู่ในประเทศสเปนที่มีชื่อเสียงและผู้ที่ถูกสงสัยว่ามีหลายคนที่ได้ทำให้เกิดการตายของพระราชินีโดยวิธีการของถุงมือพิษที่เขาได้นำเสนอให้กับเธอในโอกาสที่เธอเข้ามาเยี่ยมชมปราสาทของเขาในแคว้นอารากอนที่ แม้หลังจากพ้นกำหนดสามปีของการไว้ทุกข์ประชาชนว่าเขาได้บวชตลอดอาณาจักรทั้งหมดของเขาโดยพระราชกฤษฎีกาเขาไม่เคยจะประสบรัฐมนตรีของเขาจะพูดเกี่ยวกับพันธมิตรใหม่ ๆ และเมื่อจักรพรรดิตัวเองส่งให้เขาและให้เขามือ ของเจ้าหญิงที่น่ารักของโบฮีเมียหลานสาวของเขาในการแต่งงานของเขาสั่งให้ทูตบอกเจ้านายของตนว่าพระมหากษัตริย์ของสเปนแต่งงานแล้วความเศร้าโศกและแม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าสาว แต่หมันเขารักเธอดีกว่าความงาม; คำตอบที่ค่าใช้จ่ายมงกุฎของจังหวัดที่อุดมไปด้วยของเนเธอร์แลนด์ซึ่งเร็ว ๆ นี้หลังจากที่ยั่วยุของจักรพรรดิเห็นด้วยกับเขาภายใต้การนำของลัทธิบางส่วนของโบสถ์. the ชีวิตแต่งงานของเขาทั้งกับรุนแรงของความสุขคะนองสีและ ทุกข์ทรมานที่น่ากลัวของตอนจบอย่างฉับพลันของมันดูเหมือนจะกลับมากับเขาต่อวันในขณะที่เขาดูธิดาเล่นที่ระเบียง เธอมีทั้งหมดสวยราชินีของความหงุดหงิดของลักษณะวิธีจงใจเดียวกันของโยนหัวของเธอเหมือนกันภาคภูมิใจโค้งปากที่สวยงามรอยยิ้มที่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน - vrai sourire DE FRANCE แน่นอน - ในขณะที่เธอมองขึ้นขณะนี้แล้วที่หน้าต่างหรือยืด มือเล็ก ๆ ของเธอสำหรับสุภาพบุรุษสเปนสง่างามที่จะจูบ แต่เสียงหัวเราะโหยหวนของเด็กขูดในหูของเขาและโหดร้ายแสงแดดสดใสล้อเลียนความเศร้าโศกของเขาและหมองคล้ำมีกลิ่นของเครื่องเทศที่แปลกเครื่องเทศเช่นใช้ embalmers ดูเหมือนจะทำให้เสีย - หรือถูกมันแฟนซี? - อากาศช่วงเช้าที่ชัดเจน เขาฝังใบหน้าของเขาในมือของเขาและเมื่อธิดามองขึ้นมาอีกครั้งผ้าม่านที่ได้รับการวาดและพระมหากษัตริย์เกษียณ. เธอทำ moue เล็ก ๆ น้อย ๆ ของความผิดหวังและยักไหล่ของเธอ แน่นอนเขาอาจจะอยู่กับเธอในวันเกิดของเธอ อะไรโง่รัฐกิจการเรื่อง? หรือเขาไปที่โบสถ์มืดมนที่ถูกเสมอเทียนเผาไหม้และการที่เธอไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้า? วิธีโง่ของเขาเมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงเพื่อให้สดใสและทุกคนมีความสุขมาก! นอกจากนี้เขาจะพลาดการต่อสู้วัวเสแสร้งที่แตรเสียงได้แล้วไม่มีอะไรจะพูดของหุ่นโชว์และอื่น ๆ สิ่งที่ยอดเยี่ยม ลุงของเธอและแกรนด์สอบสวนได้มากขึ้นที่เหมาะสม พวกเขาออกมาที่ระเบียงและจ่ายชมเชยที่ดีของเธอ ดังนั้นเธอจึงโยนหัวของเธอสวยและการ Don Pedro ด้วยมือเธอเดินช้าลงตามขั้นตอนไปสู่ศาลายาวผ้าไหมสีม่วงที่ได้รับการสร้างขึ้นในตอนท้ายของสวนที่เด็กคนอื่น ๆ ต่อไปนี้ในการสั่งซื้อที่เข้มงวดของผู้นำเหล่านั้น ที่ได้ชื่อที่ยาวที่สุดที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก. ขบวนชายขุนนาง A, แต่งตัวน่าขนลุกเป็น Toreadors ออกมาเพื่อตอบสนองความของเธอและนับหนุ่ม Tierra-นู, หนุ่มหล่อน่าพิศวงประมาณสิบสี่ปีเปิดโปงหัวของเขาที่มีทั้งหมด พระคุณของอีดัลโกเกิดและสเปนสเปนที่เธอนำเคร่งขรึมในเก้าอี้ทองและสีงาช้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกวางไว้บนเวทียกสูงขึ้นเหนือเวที เด็กจัดกลุ่มตัวเองทุกรอบกระพือแฟนใหญ่ของพวกเขาและกระซิบกับแต่ละอื่น ๆ และ Don Pedro และแกรนด์สอบสวนยืนหัวเราะที่ทางเข้า แม้ดัชเชส - The Camerera นายกเทศมนตรีขณะที่เธอถูกเรียกว่า - บางผู้หญิงยากที่โดดเด่นด้วยสร้อยสีเหลืองไม่ได้มีลักษณะค่อนข้างใจร้อนตามปกติและสิ่งที่ต้องการรอยยิ้มเย็น flitted ทั่วใบหน้าเหี่ยวย่นของเธอและกระตุกของเธอ ริมฝีปากเลือดบาง. แน่นอนมันเป็นวัวต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่และดีกว่ามากที่ราชธิดาของพระเจ้าคิดว่ากว่าจริงวัวต่อสู้ที่เธอได้รับมาให้เห็นในเซวิลล์ในโอกาสเดินทางเยือนของดยุคแห่งปาร์มาเพื่อเธอ พ่อ บางส่วนของเด็กเกี่ยวกับ pranced ใน caparisoned richly- งานอดิเรกม้าควงห่ายาวกับริ้วเกย์ ribands สดใสที่แนบมากับพวกเขา; คนอื่น ๆ ไปด้วยการเดินเท้าโบกเสื้อคลุมสีแดงของพวกเขาก่อนวัวและลิ่วเบา ๆ มากกว่าอุปสรรคเมื่อเขาเรียกเก็บพวกเขา; และในขณะที่สำหรับวัวตัวเองเขาก็เหมือนกับวัวสดแม้ว่าเขาจะได้ทำเฉพาะของการทำงาน wicker- และยืดซ่อนและบางครั้งยืนยัน o

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงจริงและนฟานตาของสเปน เธอมีเพียงหนึ่ง วันเกิดทุกปี เหมือนคนมาก คนจน ดังนั้น มันย่อมเป็นเรื่องสำคัญกับคนทั้งประเทศว่า เธอควรเป็นวันที่ดีจริงๆสำหรับโอกาส เป็นวันที่ดีจริงๆและแน่นอนมันเป็น ร่างสูงยืนตรงขึ้นเหนือดอกลายดอกทิวลิป เหมือนแถวยาวของทหารและมอง defiantly ข้ามหญ้าที่กุหลาบ และกล่าวว่า : ' เราค่อนข้างโอ่อ่าเป็นคุณตอนนี้ ' ผีเสื้อสีม่วงหวั่นไหวเกี่ยวกับทองบนปีกของพวกเขา เยี่ยมชมแต่ละดอกจะ ; จิ้งจกน้อยคลานออกมาจากรอยแยกของผนัง วาง basking ในแสงจ้าสีขาว ; และ ลูกทับทิมแยกและแตกด้วยความร้อน และมีเลือดออกสีแดงหัวใจของพวกเขาแม้หน้าซีดเหลืองมะนาว , ที่แขวนในความฟุ่มเฟือยจาก mouldering ลวดและตามร้านค้าสลัว ดูเหมือนจะติดสีดีขึ้นจากแสงแดดที่ยอดเยี่ยมและแมกโนเลียต้นไม้เปิดโลกที่ดีของพวกเขาเช่นบานพับ งาช้าง และเติมอากาศกับหวานหนักน้ำหอม

เจ้าหญิงตัวน้อยเดิน ขึ้นและลงระเบียงกับเพื่อนของเธอและเล่นที่ซ่อนและแสวงหารอบหินเก่า แจกัน และ มอสโตรูปปั้น ในวันธรรมดาเธอจะได้รับอนุญาตให้เล่นกับเด็กของตำแหน่งของเธอเอง ดังนั้นเธอต้องเล่นคนเดียว แต่ วันเกิดของเธอคือข้อยกเว้น และทรงรับสั่งว่า เธอชวนเพื่อนๆสาวของเธอที่เธอชอบมาขำตัวเองกับเธอมีความสง่างาม ภูมิฐาน กับสลิม สเปนเด็ก ตามที่พวกเขากไลดิดเรื่องเด็กชายกับหมวกขนนกขนาดใหญ่และสั้นพลิ้ว cloaks สาวถือขึ้นรถไฟยาว brocaded gowns และป้องกันแสงแดดจากตาของเขากับแฟนใหญ่ของสีดำและสีเงิน แต่ นฟานตาเป็นสง่างามที่สุด และโดยส่วนใหญ่มีรสนิยม ,หลังจากแฟชั่นค่อนข้าง cumbrous ของวัน เสื้อของเธอถูกของผ้าซาตินสีเทา กระโปรงและแขนเสื้อกว้างป่องมากปักด้วยเงิน และรัดตัวแข็ง studded กับแถวของไข่มุกปรับ สองรองเท้าเล็กกับโบสีชมพูแอบถ่ายออกมาภายใต้เสื้อผ้าของเธอขณะที่เธอเดิน สีชมพูไข่มุกของเธอที่ดีตาข่ายพัดลม ในผมของเธอซึ่งเหมือนเป็นเชิงกลอนของจางทองยืนอยู่ ใบหน้ากลมเล็ก ๆน้อย ๆของเธอตัวแข็งหน้าซีด เธอมีดอกกุหลาบสีขาวดอก

จากหน้าต่างในพระราชวังกษัตริย์หม่นหมองเศร้า ดูพวกเขา หลังเขา ยืน พี่ชายของเขา ดอนเปโดรแห่งอารากอน คนที่เขาเกลียด และวินิจฉัยของเขา ผู้ใหญ่ของ กรานาดา นั่งอยู่ข้างๆ เศร้ากว่าปกติได้เป็นกษัตริย์แล้วเพราะเขาดูนฟานตาโค้งด้วยแรงโน้มถ่วงหน่อมแน้มไปประกอบเคาน์เตอร์ หรือหัวเราะอยู่ข้างหลัง แฟนของเธอที่ดัชเชสที่น่ากลัวของอัลที่พร้อมเสมอของเธอ เขาคิดว่าองค์ราชินี แม่สาวของเธอ , แต่เวลาสั้น ๆก่อนที่มันดูเหมือนเขาได้มาจากประเทศเกย์ฝรั่งเศส และเหี่ยวแห้งในความงดงามมืดของศาลสเปนตายแค่ 6 เดือนหลังคลอดของเด็กของเธอ และก่อนที่เธอจะได้เห็นอัลมอนด์ออกดอกสองครั้งในสวนผลไม้ หรือถอนในปีที่สองของผลไม้จากเดิมยอดมะเดื่อที่ยืนอยู่ในศูนย์กลางของลานหญ้าตอนนี้ โต เยี่ยมมากที่ได้รับความรักที่เขามีต่อเธอว่าเขาไม่เคยได้รับแม้แต่หลุมซ่อนเธอจากเขา เธอถูกดองโดยแพทย์ Moorish ,ใครในการตอบแทนสำหรับบริการนี้ได้รับชีวิตของเขาที่นอกรีต และความสงสัยของการปฏิบัติขลังได้รับแล้วริบชายกล่าว สำนักงาน และร่างของเธอก็ยังคงนอนอยู่ในเบียร์ tapestried ในสีดำหินอ่อนโบสถ์พระราชวัง เช่นเดียวกับพระสงฆ์ได้แบกเธอในที่ลมแรง มีนาคม วันเกือบ 20 ปี ก่อน ทุกเดือนกษัตริย์ครั้งห่อด้วยเสื้อคลุมสีเข้มและมีคอโคมไฟในมือของเขาเข้าไปคุกเข่าข้างๆ เธอตะโกนเรียก ' มิ เรนะ ! มิเรน่า ! และบางครั้งการแบ่งผ่านมารยาทอย่างเป็นทางการที่สเปนปกครองแยกทุกการกระทําของชีวิต และชุด จำกัด ถึงความเศร้าโศกของพระราชา เขาจะคว้าที่ซีดเพชรพลอยมือในความทรมานของป่าความเศร้าโศก