The ASCII text-encoding standard us

The ASCII text-encoding standard uses 128 unique values (0–127) to represent the alphabetic, numeric, and punctuation characters commonly used in English, plus a selection of control codes which do not represent printable characters. For example, the capital letter A is ASCII character 65, the numeral 2 is ASCII 50, the character } is ASCII 125, and the metacharacter carriage return is ASCII 13. Systems based on ASCII use seven bits to represent these values digitally.

In contrast, most computers store data in memory organized in eight-bit bytes. Files that contain machine-executable code and non-textual data typically contain all 256 possible eight-bit byte values. Many computer programs came to rely on this distinction between seven-bit text and eight-bit binary data, and would not function properly if non-ASCII characters appeared in data that was expected to include only ASCII text. For example, if the value of the eighth bit is not preserved, the program might interpret a byte value above 127 as a flag telling it to perform some function.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาตรฐานการเข้ารหัสข้อความ ASCII ใช้ค่าเฉพาะ 128 (0-127) แทนอักขระตัวอักษร ตัวเลข และเครื่องหมายวรรคตอนที่ใช้กันทั่วไปในอังกฤษ พลัสของรหัสควบคุมที่ไม่แสดงอักขระที่พิมพ์ เช่น ตัวอักษรพิมพ์ใหญ่ A เป็นอักขระ ASCII 65 เลข 2 เป็น ASCII 50 ตัวละคร} เป็น ASCII 125 และการขนส่ง metacharacter คืนเป็น ASCII 13 ระบบ ASCII ใช้เจ็ดบิตเพื่อแทนค่าเหล่านี้เซ็นชื่อแบบดิจิทัลตรงกันข้าม คอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่เก็บข้อมูลในหน่วยความจำในการจัดระเบียบในแปดบิตไบต์ แฟ้มที่ประกอบด้วยรหัสเครื่องปฏิบัติการและข้อมูลไม่ใช่เป็นข้อความโดยทั่วไป ประกอบด้วยค่าเป็นไปได้แปดบิตไบต์ 256 ทั้งหมด โปรแกรมคอมพิวเตอร์หลายโปรแกรมมาพึ่งความแตกต่างระหว่างข้อความเจ็ดบิตและ 8 บิตข้อมูลไบนารี และจะไม่ทำงานอย่างถูกต้องถ้าอักขระไม่ใช่ ASCII ที่ปรากฏในข้อมูลที่คาดว่าจะรวมข้อความ ASCII เท่านั้น เช่น ถ้าไม่มีเก็บค่าของบิตแปด โปรแกรมอาจตีความค่าไบต์เหนือ 127 เป็นธงบอกให้ทำหน้าที่บางอย่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มาตรฐาน ASCII ข้อความเข้ารหัสใช้ค่าที่ไม่ซ้ำกัน 128 (0-127) เพื่อเป็นตัวแทนของตัวอักษรตัวเลขและเครื่องหมายวรรคตอนที่ใช้กันทั่วไปในภาษาอังกฤษรวมทั้งการเลือกรหัสควบคุมซึ่งไม่ได้เป็นตัวแทนตัวอักษรพิมพ์ ยกตัวอย่างเช่นตัวอักษรตัวใหญ่เป็นอักขระ ASCII 65, เลข 2 เป็น ASCII 50, อักขระ} เป็น ASCII 125 และผลตอบแทน metacharacter สายการบินเป็น ASCII 13. ระบบที่ใช้ ASCII ใช้เจ็ดบิตที่จะเป็นตัวแทนค่าเหล่านี้แบบดิจิทัล.

ในทางตรงกันข้าม ส่วนใหญ่ข้อมูลคอมพิวเตอร์จัดเก็บในหน่วยความจำในการจัดไบต์แปดบิต ไฟล์ที่มีรหัสและไม่ใช่ต้นฉบับเดิมข้อมูลเครื่องที่ปฏิบัติการโดยปกติจะมีค่าไบต์แปดบิตเป็นไปได้ทั้งหมด 256 โปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่หลายคนมาพึ่งพาความแตกต่างระหว่างข้อความเจ็ดบิตและข้อมูลไบนารีแปดบิตนี้และจะไม่ทำงานอย่างถูกต้องถ้าอักขระที่ไม่ใช่ ASCII ปรากฏในข้อมูลที่ถูกคาดว่าจะรวมข้อความ ASCII เท่านั้น ตัวอย่างเช่นถ้าค่าของบิตที่แปดไม่ได้เก็บรักษาไว้โปรแกรมอาจตีความค่าไบต์เหนือ 127 เป็นธงบอกให้ปฏิบัติหน้าที่บางอย่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อความการเข้ารหัส ASCII มาตรฐานใช้ 128 ค่าลักษณะเฉพาะ ( 0 – 127 ) เป็นตัวแทนของตัวอักษร , ตัวเลขเครื่องหมายวรรคตอนและอักขระที่ใช้บ่อยในภาษาอังกฤษ บวกกับการเลือกของรหัสควบคุมซึ่งไม่ได้เป็นตัวแทนของตัวอักษรที่พิมพ์ได้ ตัวอย่าง ทุนจดหมายเป็นอักขระ ASCII 65 , เลข 2 เป็น ASCII อักขระ ASCII } เป็น 50 , 125 , และ metacharacter ปัดแคร่เป็น ASCII 13 ระบบที่ใช้รหัสแอสกีใช้ 7 บิตที่จะเป็นตัวแทนของค่าเหล่านี้แบบดิจิทัล .ในทางตรงกันข้ามมากที่สุด คอมพิวเตอร์เก็บข้อมูลในหน่วยความจำที่จัดในแปดไบต์บิต ไฟล์ที่มีเครื่องที่ปฏิบัติการรหัสและไม่มีข้อความข้อมูลทั่วไปประกอบด้วยค่า 256 ไบต์ 8 บิตที่เป็นไปได้ทั้งหมด โปรแกรมคอมพิวเตอร์หลายมาอาศัยความแตกต่างระหว่างเจ็ดแปดบิตบิตข้อความและข้อมูลไบนารีและจะไม่ทำงานอย่างถูกต้องหากอักขระ ASCII ที่ไม่ปรากฎในข้อมูลที่คาดว่าจะรวมข้อความ ASCII เท่านั้น ตัวอย่างเช่น ถ้าค่าของบิตที่แปดไม่ได้เก็บรักษาไว้ โปรแกรมจะแปลเป็นไบต์มีค่าเหนือ 127 เป็นธงบอกมันเพื่อดำเนินการบางฟังก์ชัน