I was always the first one in the o

I was always the first one in the office in the morning, and the last to leave at night. It was a running joke that I actually never left but set up a cot in my office in order to sleep. Sometimes I considered it, as I spent more time at work than home anyways. But next to work, coming home after a long day and sitting in front of my big, bay window with a cup of coffee and a book was what I loved most.
Now, the entire floor was silent. The only sounds were the scratching of my quill against parchment, and the quiet ticking of the clock in the corner. I snuck a glance. Already past eleven. Most people were probably out, pint in hand and ready to bring in the new year with a bang. I leaned back in my chair, letting out a yawn. Perhaps it was finally time to call it a night. I began organizing the papers on my desk, trying to arrange them into neat piles for when I came back after the holiday. I sighed a little. I’d almost forgotten there was no work tomorrow. To me, that spelled out a particularly long day of itching to be back in the office.
I pushed my chair away from my desk and stood, turning to grab my coat from the hook behind my desk.
“Why am I not surprised to see you still here?”
A smile automatically lifted the corners of my mouth. I turned back around to see Percival Graves, Director of Magical Security, standing in the door of my office. He slid his hands into the pockets of his trousers and leaned one shoulder against the doorjam. The silver tie around his neck had been loosened, the sleeves of his black dress shirt rolled up to reveal his muscular forearms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเสมออันแรกทำงานในตอนเช้า และสุดท้ายจะออกเวลากลางคืน มันเป็นตลกวิ่งที่ผมปล่อยจริงไม่ แต่ตั้งเด็กในสำนักงานเพื่อการนอนหลับ บางครั้งผมถือว่ามัน เป็นใช้เวลาในการทำงานมากกว่าบ้านอยู่ดี แต่ติดทำงาน มาที่บ้านพักและที่นั่งด้านหน้าของหน้าต่างของฉันอ่าวใหญ่ พร้อมจิบกาแฟและหนังสือ อะไรที่ฉันรักมากที่สุดตอนนี้ ชั้นทั้งเป็นเงียบ เสียงเดียวก็เป็นรอยปากกากับกระดาษของฉัน และที่ผ้าหุ้มที่นอนเงียบของนาฬิกาที่มุม ผมแอบชำเลืองมอง แล้วผ่านมาสิบเอ็ด คนส่วนใหญ่ก็คงออก ไพน์ในมือ และพร้อมที่จะนำมาในปีใหม่ด้วยความสนุกสนาน ผมก็เอนหลังเก้าอี้ของฉัน ให้ออกอ้าปากค้าง บางทีมันถูกสุดก็เรียกคืน เริ่มการจัดเอกสารบนโต๊ะทำงาน พยายามจัดวางให้เป็นกองเรียบร้อยสำหรับเพิ่มหลังจากวันหยุดนั้น ผมถอนหายใจเล็กน้อย ผมมีเกือบลืมก็ทำไม่ ฉัน ที่สะกดออกนานวันอาการคันจะกลับมาอยู่ในสำนักงานฉันผลักฉันเก้าอี้ห่างจากโต๊ะทำงาน และ ยืน หันไปคว้าเสื้อของฉันจากตะขอหลังโต๊ะทำงาน"ทำไม:ผมไม่แปลกใจที่เห็นคุณยังคงที่นี่"รอยยิ้มยกมุมปากของฉันโดยอัตโนมัติ ผมหันกลับไปดูสุสาน Percival กรรมการของขลังความ ยืนในประตูของ office ของฉัน เขาฝ่อมือของเขาลงในกระเป๋ากางเกงของเขา และก็เอนไหล่ข้างหนึ่งกับการ doorjam เน็คไทสีเงินรอบคอของเขามีการหลวม สะสมเพื่อการเปิดเผยของเขากล้ามเนื้อแขนเสื้อแต่งแขนสีดำของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันถูกเสมอคนแรกในสำนักงานในตอนเช้าและสุดท้ายที่จะออกในเวลากลางคืน มันเป็นเรื่องตลกที่จริงผมไม่เคยทิ้ง แต่ตั้งขึ้นเตียงในสำนักงานของฉันในการสั่งซื้อที่จะนอนหลับ บางครั้งผมก็คิดว่ามันเป็นฉันใช้เวลามากขึ้นในการทำงานมากกว่าที่บ้านนะ แต่ต่อไปในการทำงานกลับมาบ้านหลังจากวันที่ยาวนานและนั่งอยู่หน้าใหญ่หน้าต่างของฉันกับถ้วยกาแฟและหนังสือคือสิ่งที่ผมรักมากที่สุด
ตอนนี้ทั้งชั้นก็เงียบ เสียงแค่รอยขีดข่วนของปากกากับกระดาษของฉันและฟ้องเงียบสงบของนาฬิกาในมุม ฉันแอบรวดเร็ว สิบเอ็ดที่ผ่านมาแล้ว คนส่วนใหญ่อาจจะออกไพน์ในมือและพร้อมที่จะนำมาในปีใหม่ด้วยปัง ผมเอนหลังลงไปในเก้าอี้ของฉันให้ออกหาว บางทีมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเรียกมันคืน ผมเริ่มจัดระเบียบเอกสารบนโต๊ะของฉันพยายามที่จะจัดให้พวกเขาเป็นกองเรียบร้อยสำหรับเมื่อผมกลับมาหลังจากวันหยุด ผมถอนใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมเกือบลืมมีวันพรุ่งนี้ไม่ทำงาน ผมว่าสะกดออกมาเป็นวันที่ยาวนานโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาการคันที่จะกลับมาในสำนักงาน
ฉันผลักเก้าอี้ของฉันออกไปจากโต๊ะทำงานของฉันลุกขึ้นยืนและหันไปคว้าเสื้อของฉันจากเบ็ดหลังโต๊ะทำงานของฉัน
"ทำไมฉันจึงไม่แปลกใจที่จะเห็นคุณยังอยู่ที่นี่?"
รอยยิ้มยกมุมปากของฉันโดยอัตโนมัติ ผมหันกลับไปรอบ ๆ เพื่อดู Percival เกรฟส์ผู้อำนวยการรักษาความปลอดภัยที่มีมนต์ขลังยืนอยู่ที่ประตูสำนักงานของฉัน เขาเลื่อนมือของเขาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาและพิงไหล่ข้างหนึ่งกับ doorjam เน็คไทสีเงินรอบคอของเขาได้รับการคลายแขนของเสื้อเชิ้ตสีดำของเขารีดขึ้นเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแขนของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันถูกเสมอหนึ่งในสำนักงานในตอนเช้า และคนสุดท้ายที่ไปตอนกลางคืน มันวิ่งตลกที่จริงผมไม่เคยเหลือแต่ตั้งค่าเตียงในสำนักงานของฉันเพื่อที่จะนอน บางครั้ง ผมถือว่ามันเป็นฉันใช้เวลาในที่ทำงานมากกว่าที่บ้านอยู่ดี แต่ไปทำงาน กลับมาบ้านหลังจากวันที่ยาวนานและนั่งในด้านหน้าของชั้นใหญ่ อ่าวหน้าต่างพร้อมแก้วกาแฟ หนังสือ คือสิ่งที่ฉันรักมากที่สุดตอนนี้ทั้งชั้นเงียบ มีเพียงเสียงมีรอยขีดของปากกาขนนกมาต่อรอง และเงียบฟ้องของนาฬิกาที่มุมห้อง ฉันแอบชำเลืองมอง . ผ่านมาแล้ว 11 คนส่วนใหญ่อาจจะออก แก้วในมือและพร้อมที่จะนำในปีใหม่กับปัง ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ฉัน ปล่อยให้ออกมาหาว บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่จะเรียกมันคืน ผมเริ่มจัดเอกสารบนโต๊ะของฉัน พยายามที่จะจัดให้พวกเขาลงเสาเข็มเรียบร้อย เมื่อผมกลับมาจากวันหยุด ฉันถอนหายใจเล็กน้อย ฉันเกือบจะลืมไม่ทำงานพรุ่งนี้ ฉันว่ามันสะกดออกโดยเฉพาะอย่างยิ่งวันยาวของคันที่จะกลับในสำนักงานฉันเลื่อนเก้าอี้ออกจากโต๊ะ และลุกขึ้นยืน หันไปคว้าเสื้อจากตะขอหลังโต๊ะของฉัน" ทำไมฉันไม่แปลกใจเลยที่เห็นเธอยังอยู่ที่นี่ "รอยยิ้มโดยอัตโนมัติยกมุมปากของฉัน ฉันหันกลับไปดู เพอร์ซิวาล หลุมฝังศพ , ผู้อำนวยการรักษาความปลอดภัยขลัง , ยืนในประตูของสำนักงาน เขาเลื่อนมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาและพิงไหล่หนึ่งกับ doorjam . เงินผูกรอบคอของเขามีหลวม แล้วแขนของเขาสีดำเสื้อรีดขึ้นเผยให้เห็นกล้ามเนื้อท่อนแขนของเขา