Results of this study showed the co

Results of this study showed the combined effects of chemical
content in sediment from the Beung Boraphet reservoir and the
biological effects associated with histopathological lesions in
P. canaliculata. Lesions seemed to be mainly related to metals
(Fe, Mn, Cu and Zn) bound to sediments which were readily accumulated by snails. Dietary uptake through sediment ingestion
is an important route of exposure in aquatic biota (Hendo´ zko
et al., 2010; Luoma and Rainbow, 2008) as was shown by the
sediment exposure test results in the present study. The digestive
tracts (esophagus, intestine, rectum) and digestive glands of
snails showed higher accumulations of most essential elements
(Fe, Mn, Cu and Zn) than the accumulations in the foot muscles,
and for some metals (Mn and Zn), they also showed biomagnifi-
cations. Several freshwater and marine mollusks contained significantly
higher levels of heavy metal in the hepatopancreas or
digestive glands compared with levels in other tissues (AbdAllah
and Moustafa, 2002; Supanopas et al., 2005; Tanhan et al., 2005;
Li et al., 2009; Kruatrachue et al., 2011). These are known to be
the main target organs for the accumulation and detoxification of
heavy metals and other toxicants in gastropod mollusks
(Dallinger and Weiser, 1984; Osterauer et al., 2010). Histopathological
alterations, including the increase in the number of
basophilic cells and dark granules, have already been documented
in the digestive glands of P. canaliculata exposed to heavy metals
(Kruatrachue et al., 2011), in Marisa cornuarietis exposed to Pb
and Cd (Osterauer et al., 2010) and in Amphimelania holandri
exposed to phenol (Lajtner et al., 1996). Within gastropods, the
digestive glands are particularly productive of non-mineralized
granules which take the form of condensed sulfur-containing
residual bodies of the lysosomal system that can store heavy
metals such as Hg, Cd, Pb, and Cu (Mason and Nott, 1981; George,
1982; Mason et al., 1984; Nott and Nicolaidau, 1989). Mason and
Simkiss (1982) suggested that the increase of dark granules may
represent the activation of an important mechanism of detoxifi-
cation in digestive gland cells. In general, heavy metals undergo
detoxification and are excreted as granules from the epithelium of
the digestive glands (Li et al., 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลของการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าผลของการใช้สารเคมีเนื้อหาในตะกอนจากอ่างเก็บน้ำบึงบอระเพ็ดและผลกระทบทางชีวภาพที่เกี่ยวข้องกับโรค histopathological ในP. เชอรี่ แผลที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับโลหะส่วนใหญ่(Fe, Mn, Cu และ Zn) ผูกไว้กับตะกอนที่ถูกสะสมพร้อมสนอง ดูดซึมอาหารผ่านกินตะกอนเป็นกระบวนการสำคัญของการสัมผัสในหน้าน้ำ (Hendo´ zkoet al. 2010 เหล่าและรุ้ง 2008) ถูกแสดงโดยการทดสอบแสงตะกอนผลการศึกษา การย่อยอาหารสถานที่ (หลอดอาหาร ลำไส้ ทวารหนัก) และต่อมย่อยอาหารของหอยทากที่พบจุลินทรีย์สูงขึ้นขององค์ประกอบที่สำคัญที่สุด(Fe, Mn, Cu และ Zn) กว่าจุลินทรีย์ในกล้ามเนื้อเท้าและสำหรับโลหะบาง (Mn และ Zn), พวกเขายังแสดงให้เห็น biomagnifi-แคทไอออน น้ำจืด และทะเลพัฒนาการต่าง ๆ อยู่มากระดับที่สูงขึ้นของโลหะหนักในของ hepatopancreas หรือเมื่อเทียบกับระดับในเนื้อเยื่ออื่น ๆ (AbdAllah ต่อมย่อยอาหารและ Moustafa, 2002 Supanopas et al. 2005 Tanhan et al. 2005Li et al. 2009 เครือตราชู et al. 2011) เหล่านี้เป็นที่รู้จักกันจะอวัยวะเป้าหมายหลักสำหรับการสะสมและการขับพิษของโลหะหนักและอื่น ๆ toxicants ในหอยกาบเดี่ยวพัฒนาการ(Dallinger และ Weiser, 1984 Osterauer et al. 2010) Histopathologicalเปลี่ยนแปลง รวมถึงการเพิ่มขึ้นของจำนวนbasophilic เซลล์และเม็ดสีเข้ม มีรับเอกสารในต่อมย่อยอาหารของ P. เชอรี่สัมผัสกับโลหะหนัก(เครือตราชู et al. 2011), ในสัมผัสกับ Pb cornuarietis มาริสาและซีดี (Osterauer et al. 2010) และ ใน Amphimelania holandriสัมผัสกับฟีนอล (Lajtner et al. 1996) ภายใน gastropods การต่อมย่อยอาหารมีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งของ mineralized ปลอดเม็ดที่นำมาประกอบกำมะถันที่ประกอบด้วยร่างกายส่วนที่เหลือของระบบที่สามารถเก็บหนัก lysosomalโลหะ เช่น Hg, Cd, Pb, Cu (เมสันและ Nott, 1981 จอร์จ1982 Mason et al. 1984 Nott และ Nicolaidau, 1989) เมสัน และSimkiss (1982) แนะนำว่า การเพิ่มขึ้นของเม็ดสีเข้มอาจแสดงการทำงานของกลไกที่สำคัญของ detoxifi-ไอออนในเซลล์ต่อมย่อยอาหาร ทั่วไป การได้รับโลหะหนักล้างพิษและถูกขับออกมาเป็นเม็ดจาก epithelium ของต่อมย่อยอาหาร (Li et al. 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าผลรวมของสารเคมี
เนื้อหาในดินตะกอนจากอ่างเก็บน้ำบึงบอระเพ็ดและ
ผลกระทบทางชีวภาพที่เกี่ยวข้องกับจุลพยาธิวิทยาใน
พี canaliculata แผลที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับโลหะ
(Fe, Mn, Cu และ Zn) ผูกไว้กับตะกอนที่สะสมได้อย่างง่ายดายโดยหอยทาก การดูดซึมอาหารผ่านการกินตะกอน
เป็นเส้นทางสำคัญของการได้รับในสิ่งมีชีวิตในน้ำ (Hendo' ZKO
et al, 2010;. Luoma และ Rainbow, 2008) ตามที่ได้แสดงโดย
ผลการทดสอบได้รับสารตะกอนในการศึกษาในปัจจุบัน ย่อยอาหาร
สถานที่ (หลอดอาหารลำไส้ทวารหนัก) และต่อมย่อยอาหารของ
หอยทากแสดงให้เห็นว่าการสะสมที่สูงขึ้นขององค์ประกอบที่สำคัญที่สุด
(Fe, Mn, Cu และ Zn) มากกว่าการสะสมในกล้ามเนื้อเท้า
และสำหรับบางโลหะ (MN และ Zn) พวกเขา ยังแสดงให้เห็น biomagnifi-
ไพเพอร์ หลายน้ำจืดและหอยทะเลที่มีอยู่อย่างมีนัยสำคัญ
ระดับสูงของโลหะหนักในตับหรือ
ต่อมย่อยอาหารเมื่อเทียบกับระดับในเนื้อเยื่ออื่น ๆ (Abdallah
และ Moustafa 2002; Supanopas et al, 2005;. Tanhan et al, 2005;.
. หลี่, et al, 2009. Kruatrachue et al, 2011) เหล่านี้เป็นที่รู้จักเป็น
อวัยวะเป้าหมายหลักสำหรับการสะสมและการล้างพิษของ
โลหะหนักและสารพิษอื่น ๆ ในหอยทาก
(Dallinger และ Weiser 1984. Osterauer et al, 2010) ทางจุลพยาธิวิทยา
เปลี่ยนแปลงรวมถึงการเพิ่มจำนวนของ
เซลล์เม็ดเลือดขาวและเม็ดสีเข้มได้รับการบันทึกไว้
ในต่อมย่อยอาหารของพี canaliculata สัมผัสกับโลหะหนัก
(Kruatrachue et al. 2011) ในมาริสา cornuarietis สัมผัสกับตะกั่ว
และ CD ( Osterauer et al., 2010) และใน Amphimelania holandri
สัมผัสกับฟีนอล (Lajtner et al., 1996) ภายในหอยที่
ต่อมย่อยอาหารมีประสิทธิผลโดยเฉพาะอย่างยิ่งของการไม่ mineralized
เม็ดซึ่งใช้รูปแบบของแบบย่อกำมะถันที่มี
ร่างกายที่เหลือของระบบ lysosomal ที่สามารถจัดเก็บหนัก
โลหะเช่นปรอทแคดเมียมตะกั่วและทองแดง (เมสันและ Nott 1981 ; จอร์จ,
1982. Mason et al, 1984; Nott และ Nicolaidau, 1989) เมสันและ
Simkiss (1982) ชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของเม็ดสีเข้มอาจ
หมายถึงการเปิดใช้งานเป็นกลไกสำคัญของ detoxifi-
ไอออนในเซลล์ต่อมย่อยอาหาร โดยทั่วไปโลหะหนักได้รับการ
ล้างพิษและขับออกมาเป็นเม็ดจากเยื่อบุผิวของ
ต่อมย่อยอาหาร (Li et al., 2009)