In 1948, the National Party (NP), r

In 1948, the National Party (NP), representing Afrikaners, won the national election on a platform of racism and segregation under the slogan of 'apartheid’. Apartheid built upon earlier laws, but made segregation more rigid and enforced it more aggressively. All Government action and response was decided according to the policy of apartheid. In turn, apartheid failed to respond effectively and adequately to concerns that had led to intermittent labour and civic unrest that erupted in the aftermath of World War II. Consequently, throughout the 1950s unrest in African, Coloured and Indian communities escalated, becoming more frequent and determined. Labour unrest too was in evidence during this period.

After the 1948 elections, as the liberation movements intensified their efforts, the Government came down heavily on them. It introduced the Suppression of Communism Act in 1950. However, in a determined reaction, the liberation movements had assumed a more combative posture. This was spelled out in the Programme of Action adopted by the ANC in 1949. Under this policy the first major action was the Defiance Campaign launched in 1952. . This Campaign brought Africans, Coloureds and Indians together against the common enemy and was a direct reaction by the liberation movements to the unjust laws passed by the government. Some Whites also joined the struggle alongside Africans, Indians and Coloureds in different campaigns.

Other campaigns included the Western Areas Campaign from 1953 to 1957 and intended to undermine efforts to forcibly remove the community from Sophiatown to Soweto. The Bantu Education Campaign was a reaction to the introduction of Bantu Education in 1953. The Congress of the People gathrered in Kliptown in 1955 to adopt the Freedom Charter and the women’s anti pass march in 1956 expressed women’s abhorrence of the extension of pass laws to them was expressed.

There were other forms of unrest that were spontaneous, largely unorganized reactions to apartheid measures. Foremost among these were bus boycotts that were responses to increased transport costs, boycotts and attacks on municipal beerhalls that were intended to undermine African Women’s source of livelihood from proceeds of beer brewing and reactions to stricter enforcement of influx control regulations.

Institutionalising Apartheid

National Party leaders D. F. Malan and Hendrik F. Verwoerd were the architects of apartheid. Malan used the term "apartheid" from the 1930s as he distanced his party from British traditions of liberalism and the earlier policy of segregation, which he saw as too lenient towards Blacks. Verwoerd, educated in the Netherlands, the United States, and Germany, was the main ideologue of apartheid. He became Native Affairs Minister in the early 1950s and Prime Minister in 1958.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในค.ศ. 1948 ชาติพรรค (NP), แทน Afrikaners ชนะการเลือกตั้งแห่งชาติบนแพลตฟอร์มเหยียดและแบ่งแยกภายใต้สโลแกน 'แบ่งแยกสีผิว" การแบ่งแยกสีผิวสร้างขึ้นก่อนหน้ากฎหมาย แต่ทำการแบ่งแยกที่เข้มงวดมากขึ้น และบังคับมันอุกอาจมาก การดำเนินการของรัฐบาลและตอบสนองทั้งหมดเป็นการตัดสินใจตามข้อกำหนดของการแบ่งแยกสีผิว กลับ การแบ่งแยกสีผิวไม่สามารถตอบสนองได้อย่างมีประสิทธิภาพ และเพียงพอกับความกังวลที่มีแรงงานไม่ต่อเนื่องและความไม่สงบพลเมืองที่ปะทุผลพวงของสงครามโลกครั้งที่สอง ดังนั้น ตลอดช่วงทศวรรษ 1950 ความไม่สงบในแอฟริกา ชุมชนสีและอินเดียเลื่อน กลายเป็นบ่อยขึ้น และกำหนด ความไม่สงบที่แรงเกินไปอยู่ในหลักฐานในช่วงเวลานี้หลังจากการเลือกตั้งค.ศ. 1948 เป็นความพยายามของพวกเขา intensified เคลื่อนไหวปลดปล่อยรัฐบาลก็ลงมามากนั้น จะนำพ.ร.บ.ปราบปรามของคอมมิวนิสต์ในปี 1950 อย่างไรก็ตาม ในปฏิกิริยากำหนด เคลื่อนไหวปลดปล่อยมีสันนิษฐานท่าขี้เมา มากขึ้น นี้ถูกสะกดออกในหลักสูตรของการดำเนินการนำมาใช้ โดยเมือปี 1949 ภายใต้นโยบายนี้ ดำเนินหลักแรกเป็นสมัยที่แคมเปญเปิดตัวใน 1952 . ส่งเสริมการขายนี้นำแอฟริกา Coloureds และอินเดียร่วมกับศัตรูทั่วไป และเป็นปฏิกิริยาโดยตรง โดยการเคลื่อนไหวปลดปล่อยเพื่อทำลายกฎหมายที่ผ่าน โดยรัฐบาล ขาวบางยังร่วมต่อสู้แอฟริกา อินเดีย และ Coloureds ในการส่งเสริมการขายที่แตกต่างกันOther campaigns included the Western Areas Campaign from 1953 to 1957 and intended to undermine efforts to forcibly remove the community from Sophiatown to Soweto. The Bantu Education Campaign was a reaction to the introduction of Bantu Education in 1953. The Congress of the People gathrered in Kliptown in 1955 to adopt the Freedom Charter and the women’s anti pass march in 1956 expressed women’s abhorrence of the extension of pass laws to them was expressed.There were other forms of unrest that were spontaneous, largely unorganized reactions to apartheid measures. Foremost among these were bus boycotts that were responses to increased transport costs, boycotts and attacks on municipal beerhalls that were intended to undermine African Women’s source of livelihood from proceeds of beer brewing and reactions to stricter enforcement of influx control regulations.Institutionalising ApartheidNational Party leaders D. F. Malan and Hendrik F. Verwoerd were the architects of apartheid. Malan used the term "apartheid" from the 1930s as he distanced his party from British traditions of liberalism and the earlier policy of segregation, which he saw as too lenient towards Blacks. Verwoerd, educated in the Netherlands, the United States, and Germany, was the main ideologue of apartheid. He became Native Affairs Minister in the early 1950s and Prime Minister in 1958.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1948 พรรคชาติ (NP) คิดเป็นแอฟริกัน, ชนะเลือกตั้งระดับชาติบนแพลตฟอร์มของชนชาติและการแยกจากกันภายใต้สโลแกนของการแบ่งแยกสีผิว ' การแบ่งแยกสีผิวสร้างขึ้นเมื่อกฎหมายก่อนหน้านี้ แต่ทำแยกเข้มงวดมากขึ้นและบังคับใช้มันมากขึ้น ทุกการกระทำของรัฐบาลและการตอบสนองก็ตัดสินใจตามนโยบายการแบ่งแยกสีผิว ในทางกลับกันการแบ่งแยกสีผิวไม่สามารถตอบสนองได้อย่างมีประสิทธิภาพและเพียงพอที่จะกังวลว่าจะนำไปสู่การใช้แรงงานเป็นระยะ ๆ และความไม่สงบของเทศบาลที่ปะทุขึ้นในผลพวงของสงครามโลกครั้งที่สอง ดังนั้นตลอดทั้งเหตุการณ์ความไม่สงบในปี 1950 แอฟริกันสีและชุมชนอินเดียเพิ่มขึ้นกลายเป็นบ่อยมากขึ้นและความมุ่งมั่น ความไม่สงบแรงงานก็เป็นหลักฐานในช่วงเวลานี้. หลังจากการเลือกตั้ง 1948, การเคลื่อนไหวปลดปล่อยความพยายามของพวกเขาที่รัฐบาลลงมาอย่างหนักเกี่ยวกับพวกเขา มันแนะนำปราบปรามตามพระราชบัญญัติคอมมิวนิสต์ในปี 1950 อย่างไรก็ตามในการตอบสนองความมุ่งมั่นการเคลื่อนไหวปลดปล่อยสันนิษฐานว่าท่าทางการต่อสู้มากขึ้น นี้ถูกสะกดออกมาในแผนปฏิบัติการนำโดย ANC ในปี 1949 ภายใต้นโยบายนี้เป็นครั้งแรกที่การดำเนินการที่สำคัญคือการรณรงค์การต่อต้านการเปิดตัวในปี 1952 แคมเปญนี้ทำให้แอฟริกัน Coloureds และอินเดียด้วยกันกับศัตรูร่วมกันและเป็นปฏิกิริยาโดยตรงโดยการเคลื่อนไหวปลดปล่อยกับกฎหมายที่ไม่เป็นธรรมผ่านโดยรัฐบาล ผ้าขาวบางคนยังได้เข้าร่วมต่อสู้เคียงข้างแอฟริกัน, อินเดียและ Coloureds ในแคมเปญที่แตกต่างกัน. แคมเปญอื่น ๆ รวมถึงการรณรงค์พื้นที่ตะวันตก 1953-1957 และตั้งใจที่จะบ่อนทำลายความพยายามที่จะบังคับเอาจากชุมชน Sophiatown เพื่อ Soweto รณรงค์การศึกษาเป่าเป็นปฏิกิริยาที่จะมีการนำการศึกษาเป่าในปี 1953 สภาคองเกรสของคน gathrered ใน Kliptown ในปี 1955 เพื่อนำมาใช้เสรีภาพกฎบัตรและผ่านการป้องกันของผู้หญิงเดินขบวนในปี 1956 แสดงความเกลียดชังของผู้หญิงส่วนขยายของกฎหมายผ่านไปยังพวกเขา ได้แสดงออก. มีรูปแบบอื่น ๆ ของความไม่สงบที่มีธรรมชาติเป็นปฏิกิริยาส่วนใหญ่จะไม่มีการรวบรวมมาตรการการแบ่งแยกสีผิว สำคัญที่สุดในหมู่เหล่านี้มีการคว่ำบาตรรถบัสที่มีการตอบสนองต่อต้นทุนการขนส่งที่เพิ่มขึ้นการคว่ำบาตรและการโจมตีใน beerhalls เทศบาลว่ามีเจตนาที่จะทำลายแหล่งที่มาของแอฟริกันผู้หญิงหากินจากการดำเนินการของเบียร์และปฏิกิริยากับการบังคับใช้ที่เข้มงวดของกฎระเบียบควบคุมการไหลเข้า. Institutionalising แบ่งแยกผู้นำพรรคชาติ DF ลันและเอฟ Hendrik Verwoerd เป็นสถาปนิกของการแบ่งแยกสีผิว ลันใช้คำว่า "การแบ่งแยกสีผิว" จากปี 1930 ในขณะที่เขาห่างพรรคของเขาจากประเพณีของอังกฤษเสรีนิยมและนโยบายก่อนหน้าของการแยกจากกันซึ่งเขาเห็นว่าเป็นผ่อนปรนเกินไปต่อคนผิวดำ Verwoerd, การศึกษาในเนเธอร์แลนด์, สหรัฐอเมริกาและเยอรมนีเป็น ideologue หลักของการแบ่งแยกสีผิว เขากลายเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศพื้นเมืองในช่วงต้นทศวรรษ 1950 และนายกรัฐมนตรีในปี 1958

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1948 , พรรคชาติ ( NP ) หรืออาฟริคาน ชนะการเลือกตั้งบนแพลตฟอร์มของการเหยียดเชื้อชาติและการแบ่งแยกภายใต้สโลแกน ' เหยียดผิว ' การแบ่งแยกกฎหมายสร้างขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ แต่ให้มีการเข้มงวดมากขึ้นและใช้มันมากขึ้น รัฐบาลและการตอบสนองที่ได้ตัดสินใจกระทำตามนโยบายการแบ่งแยกสีผิวอยู่ ในการเปิดการแบ่งแยกล้มเหลวที่จะตอบสนองได้อย่างมีประสิทธิภาพและเพียงพอ ทำให้มีความกังวลว่า ความไม่สงบแรงงานและ พลเมืองที่ปะทุขึ้นในผลพวงของสงครามโลกครั้งที่สอง ดังนั้น ทั้งความไม่สงบในประเทศแอฟริกา ชุมชนสีและอินเดียเพิ่มขึ้น กลายเป็นบ่อยมากขึ้นและมุ่งมั่น ความไม่สงบแรงงานมากเกินไปในหลักฐานในช่วงเวลานี้

หลังจากที่ 1948 เลือกตั้งเป็นขบวนการปลดปล่อยเน้นความพยายามของพวกเขา รัฐบาลได้ลงมามากในพวกเขา แนะนําการปราบปรามของพระราชบัญญัติคอมมิวนิสต์ในปี 1950 อย่างไรก็ตาม ในการพิจารณาการปลดปล่อยการเคลื่อนไหวได้ถือว่าเป็นท่าที่ดุดันมากขึ้น นี้ถูกสะกดออกมาในแผนปฏิบัติการอุปการะโดย ANC ในปี 1949ภายใต้นโยบายการกระทำหลักแรกคือการเปิดตัวแคมเปญใน 1952 . แคมเปญนี้ นำแอฟริกัน , สีและชาวอินเดียด้วยกันกับศัตรูที่พบบ่อยและเป็นปฏิกิริยาโดยตรงโดยขบวนการปลดปล่อยสู่ธรรมกฎหมายที่ผ่านโดยรัฐบาล ผ้าขาวบาง ร่วมต่อสู้เคียงข้างแอฟริกัน , อินเดียและสีในแคมเปญต่าง ๆ .

แคมเปญอื่นๆ รวมพื้นที่ทางตะวันตกรณรงค์จาก 2496 ถึง 1957 และตั้งใจที่จะบ่อนทำลายความพยายามหาทางออกในชุมชนจากโซเฟียทาวน์ไปโซเวโต การเป่าจบแคมเปญ ปฏิกิริยาเบื้องต้นของการศึกษาบันตูใน 2496รัฐสภาของประชาชน gathrered ใน kliptown ในปี 1955 อุปการะเสรีภาพเช่าและสตรีต่อต้านผ่านมีนาคม 2499 แสดงความเกลียดชังสตรีของส่วนขยายของกฎหมายผ่านพวกเขาได้

มีรูปแบบอื่น ๆของความไม่สงบที่เกิดขึ้น ปฏิกิริยาส่วนใหญ่ไม่ได้ให้มาตรการการเหยียดผิว .