The opposition between truth and fa

The opposition between truth and falsity. The will to know is governed by a system of exclusions. The ancient discourse of truth in Greece had a performative nature, it was linked to power: but in the fifth century BC, the discourse of truth became linked to its meaning, its reference, the value of the utterance. Truth becomes semantic: it is displaced from the act to the utterance. It is the origin of philosophy, of the will to truth, born in opposition to the sophists. There is an evolution in this will to truth, not always due to a discovery. Around 1600 (Foucault is probably thinking of Francis Bacon) there is a new regime of classification and mensuration being born in England. It is the origin of technicism/positivism. The will to truth has a history of its own, which is not the history of constraining truths: a history of the delimitation of methods, of the objects of knowledge... It is sustained by institutional practices, among them the use of knowledge. This "truth" exerts pressure on the other discourses, which converge towards the discourse of truth. (E.g. realist or sincere literature). Thus, the modern penal code is no longer founded on power or spectacle, but on the scientific discourse of psychology, psychiatry, etc. (See on this point Foucault's work Discipline and Punish). That is, procedures of exclusion (1) and (2) become subordinated to (3): they become more fragile, while (3) grows all the time. But (3) is masked: in the sense that it necessarily ignores its links with power and desire. In Nietzsche, Artaud, Bataille... we appreciate a will to truth turned towards a critique of the notion of truth itself; they are the models for Foucault's analysis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฝ่ายค้านระหว่างความจริงและ falsity จะต้องทราบเป็นไปตามระบบของ exclusions วาทโบราณของจริงในประเทศกรีซมีธรรมชาติ performative มันถูกเชื่อมโยงกับอำนาจ: แต่ในก่อนคริสต์ศตวรรษที่ห้า วาทกรรมของความจริงกลายเป็นเชื่อมโยงกับความหมาย อิง utterance ที่ค่า ความจริงกลายเป็นความหมาย: เป็นการพลัดถิ่นจากบัญญัติการ utterance ที่ จุดเริ่มต้นของปรัชญา ความจริง เกิดใน sophists ที่มาได้ มีวิวัฒนาการในความจริง ไม่เสมอเนื่องจากการค้นพบนี้จะ ประมาณ 1600 (Foucault เป็นคงคิดของเบคอน Francis) มีระบอบการปกครองใหม่ของการจัดประเภทและ mensuration ที่เกิดในอังกฤษ ต้นกำเนิดของ technicism/positivism ได้ ความจริงจะมีประวัติของตัวเอง ซึ่งไม่ใช่ประวัติศาสตร์จริงกีด: ประวัติกำหนดเขตของวิธีการ วัตถุความรู้... มันไม่ยั่งยืน โดยสถาบันปฏิบัติ ในหมู่พวกเขาใช้ความรู้ นี้ "ความจริง" exerts ความดันอื่น ๆ ประการ ซึ่งมาบรรจบกันต่อวาทกรรมของความจริง (เช่น realist หรือประกอบการจริงใจ) ดังนั้น อาญาสมัยไม่ก่อตั้งขึ้น ในอำนาจหรือปรากฏการณ์ แต่ ในวาทกรรมทางวิทยาศาสตร์ของจิตวิทยา จิตเวช เป็นต้น (ดูงานของ Foucault จุดนี้วินัยและ Punish) นั่นคือ ขั้นตอนการแยก (1) และ (2) เป็นรองการ (3): เป็นพวกเขาเปราะบางมากขึ้น ในขณะที่ (3) ขยายตลอดเวลา (3) แต่เป็นการหลอกลวง: ในแง่ที่ว่า มันจำเป็นต้องละเว้นความเชื่อมโยงกับอำนาจและความปรารถนา Nietzsche, Artaud, Bataille...เรายินดีที่จะเปิดไปวิจารณ์ความจริงตัวเอง ความจริง พวกเขาเป็นแบบจำลองสำหรับการวิเคราะห์ของ Foucault

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความขัดแย้งระหว่างความจริงและความเท็จ จะต้องรู้อยู่ภายใต้ระบบการทำงานของการยกเว้น วาทกรรมโบราณของความจริงในกรีซมีธรรมชาติในภาคปฏิบัติมันก็เชื่อมโยงกับอำนาจ แต่ในศตวรรษที่ห้า, วาทกรรมของความจริงกลายเป็นที่เชื่อมโยงกับความหมายของมันอ้างอิงมูลค่าของคำพูด ความจริงจะกลายเป็นความหมายมันจะย้ายออกจากการกระทำที่จะเปล่งเสียง มันเป็นที่มาของปรัชญาของจะไปสู่​​ความจริงที่เกิดขึ้นในการต่อสู้กับโซฟิส มีวิวัฒนาการในพินัยกรรมนี้ความจริงไม่เสมอเนื่องจากการค้นพบคือ ประมาณ ค.ศ. 1600 (Foucault อาจจะเป็นความคิดของฟรานซิสเบคอน) มีระบอบการปกครองใหม่ของการจัดหมวดหมู่และการวัดที่กำลังเกิดขึ้นในประเทศอังกฤษ มันเป็นที่มาของ technicism / positivism จะไปสู่​​ความจริงที่มีประวัติศาสตร์ของตัวเองซึ่งไม่ได้เป็นประวัติศาสตร์ของจริง constraining: ประวัติของปริมาณของวิธีการของวัตถุของความรู้ ... มันจะยั่งยืนโดยการปฏิบัติตามสถาบันในหมู่พวกเขาใช้ความรู้ นี้ "ความจริง" ออกแรงดันในวาทกรรมอื่น ๆ ซึ่งมาบรรจบกันต่อวาทกรรมของความเป็นจริง (เช่นความจริงหรือวรรณกรรมจริงใจ) ดังนั้นประมวลกฎหมายอาญาที่ทันสมัย​​มีการก่อตั้งขึ้นไม่อยู่ในอำนาจหรือปรากฏการณ์ แต่ในวาทกรรมทางวิทยาศาสตร์ของจิตวิทยา, ฯลฯ (โปรดดูในประเด็นนี้มีระเบียบวินัยในการทำงานของ Foucault และลงโทษ) นั่นคือขั้นตอนของการยกเว้น (1) และ (2) เป็นรอง (3): พวกเขากลายเป็นที่เปราะบางมากขึ้นในขณะที่ (3) เติบโตขึ้นตลอดเวลา แต่ (3) เป็นหน้ากากในแง่ที่ว่ามันจำเป็นต้องละเว้นการเชื่อมโยงกับอำนาจและความปรารถนา ในนิท Artaud, Bataille ... เราขอขอบคุณที่จะไปสู่​​ความจริงหันไปวิจารณ์ความคิดของความเป็นจริงของตัวเอง; พวกเขาเป็นแบบจำลองสำหรับการวิเคราะห์ของ Foucault

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความขัดแย้งระหว่างความจริงและคำหลอกลวง . จะว่าถูกควบคุม โดยระบบของการยกเว้น โบราณ วาทกรรมของความจริงในกรีซ มีธรรมชาติ performative มันเชื่อมโยงกับพลังงาน แต่ในศตวรรษที่ห้าก่อนคริสต์ศักราช , วาทกรรมแห่งความจริงก็เชื่อมโยงกับความหมายของมัน , อ้างอิง , ค่าของข้อกำหนด ความจริงกลายเป็นความหมาย : มันเป็นผู้พลัดถิ่นจากกฎหมายกับข้อกำหนดมันคือที่มาของปรัชญา ของจะถึงความจริง เกิดความขัดแย้งกับ sophists . มีการวิวัฒนาการนี้จะให้ความจริง ไม่เสมอ เนื่องจากมีการค้นพบ ประมาณ 1600 ( ฟูโกก็คงคิดของฟรานซิส เบคอน ) นั้นเป็นระบบการปกครองใหม่ของการจำแนกและการวัดการเกิดในอังกฤษ มันเป็นจุดเริ่มต้นของ technicism / ปฏิฐานนิยม . จะจริง มีประวัติของตัวเองซึ่งไม่ใช่ประวัติศาสตร์ constraining ความจริง : ประวัติของจำนวนของวิธีการของวัตถุของความรู้ . . . . . . . มันคือยั่งยืน โดยการปฏิบัติการของพวกเขา การใช้ความรู้ " ความจริง " สร้างแรงกดบนอื่น ๆรวม ซึ่งบรรจบกับวาทกรรมของความจริง ( เช่นวรรณกรรมสัจนิยมหรือจริงใจ ) ดังนั้นประมวลกฎหมายอาญาที่ทันสมัยไม่ก่อตั้งอำนาจหรือปรากฏการณ์ แต่วาทกรรมวิทยาศาสตร์จิตวิทยา จิตเวชศาสตร์ ฯลฯ ( ดูในจุดนี้ " / งานวินัยและการลงโทษ ) นั่นคือ กระบวนการของการยกเว้น ( 1 ) และ ( 2 ) เป็นด้อยสิทธิ ( 3 ) : พวกเขากลายเป็นอ่อนแอมากขึ้นในขณะที่ ( 3 ) เติบโตขึ้นตลอดเวลา แต่ ( 3 ) สวมหน้ากาก :ในความรู้สึกมันต้องละเว้นการเชื่อมโยงกับพลังและความปรารถนา ในนิท artaud บาไตย์ , , . . . เรายินดีจะให้ความจริงเปลี่ยนไปติชมความคิดของความจริงนั้นเอง เขาเป็นแบบจำลองสำหรับการวิเคราะห์ฟูโก .