A movement of style in the works of

A movement of style in the works of certain 20th-century composers, who, particularly during the period between the two world wars, revived the balanced forms and clearly perceptible thematic processes of earlier styles to replace what were, to them, the increasingly exaggerated gestures and formlessness of late Romanticism. The history and evolution of the term in all its aspects have been traced by Messing. Since a neo-classicist is more likely to employ some kind of extended tonality, modality or even atonality than to reproduce the hierarchically structured tonal system of true (Viennese) Classicism, the prefix ‘neo-’ often carries the implication of parody, or distortion, of truly Classical traits. The advent of postmodern sensibilities since the 1970s has made it possible to see neo-classicism not as regressive or nostalgic but as expressing a distinctly contemporary multiplicity of awareness. It is therefore difficult and even artificial to regard neo-classicism and postmodernism as separate except in historical sequence, with the former the preferred term for the period from World War I to the 1950s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเคลื่อนที่ของลักษณะงานของคีตกวีบาง 20 ศตวรรษ ที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาระหว่างสงครามโลกทั้งสอง ฟื้นฟูแบบและกระบวน perceptible ชัดเจนเฉพาะเรื่องลักษณะก่อนหน้าแทนอะไรได้ พวกเขา exaggerated มากขึ้นรูปแบบลายเส้นและ formlessness ของศิลปะจินตนิยมสาย ประวัติและวิวัฒนาการของคำในด้านการได้รับการตรวจสอบ โดย Messing นีโอ-classicist เป็นแนวโน้มที่จะจ้างบางชนิดขยาย tonality, modality หรือ atonality แม้กว่าจะสร้างระบบใช้โครงสร้างตามลำดับชั้นของคคลาจริง (ชาญ) นำหน้า 'นีโอ-' มักจะดำเนินการเนื่องจากล้อเลียน หรือเพี้ยน ลักษณะคลาสสิกอย่างแท้จริง มาย sensibilities หลังสมัยใหม่นับตั้งแต่ทศวรรษ 1970 ได้ทำจะเห็นนีโอคคลาไม่ เป็นลดค่าลงเรื่อย ๆ หรือคิด แต่ เป็นการแสดงมากมายหลายหลากที่ร่วมสมัยอย่างเห็นได้ชัดของการรับรู้ จึงยาก และประดิษฐ์ได้นำพานีโอคคลาและ postmodernism เป็นแยกต่างหากยกเว้นในลำดับประวัติ กับอดีตคำที่ต้องการสำหรับรอบระยะเวลาจากสงครามโลกกับมินิ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเคลื่อนไหวของรูปแบบในการทำงานของนักประพันธ์เพลงบางศตวรรษที่ 20 ที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองที่ฟื้นขึ้นมาในรูปแบบที่มีความสมดุลและกระบวนการใจความเข้าใจอย่างชัดเจนของรูปแบบก่อนหน้านี้ที่จะเปลี่ยนสิ่งที่เขากับพวกเขาท่าทางที่พูดเกินจริงมากขึ้น และชั้นเลิศของยวนปลาย ประวัติความเป็นมาและวิวัฒนาการของคำในทุกด้านที่ได้รับการตรวจสอบโดยการล้อเล่น ตั้งแต่นีโอข้มีแนวโน้มที่จะจ้างงานชนิดของ tonality ขยายกิริยาหรือแม้กระทั่ง atonality กว่าที่จะทำซ้ำระบบวรรณยุกต์โครงสร้างลำดับชั้นของความจริง (เวียนนา) คลาส, คำนำหน้า 'ใหม่' มักจะพกความหมายของการล้อเลียนหรือบิดเบือน ของลักษณะคลาสสิกอย่างแท้จริง การถือกำเนิดของความรู้สึกหลังสมัยใหม่ตั้งแต่ปี 1970 ได้ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะเห็นแบบนีโอคลาสสิกไม่เป็นถอยหลังหรือคิดถึง แต่เป็นแสดงความหลายหลากร่วมสมัยอย่างเห็นได้ชัดของการรับรู้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ยากและแม้กระทั่งเทียมที่จะเชื่อว่านีโอคลาสสิกและลัทธิหลังสมัยใหม่แยกยกเว้นในลำดับประวัติศาสตร์กับอดีตระยะที่ต้องการสำหรับระยะเวลาตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่หนึ่งไปยังปี 1950

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเคลื่อนไหวในลักษณะงานของคีตกวี , ศตวรรษที่ 20 บางใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองระหว่างการฟื้นฟูแบบสมดุลและชัดเจนสำเหนียกใจกระบวนการของรูปแบบก่อนหน้านี้ แทน แล้ว พวก ท่าทางดุดันยิ่งขึ้น และ formlessness สายโรแมนติก .ประวัติและวิวัฒนาการของการศึกษาในด้านของทั้งหมดได้รับการตรวจสอบโดยการเล่น . ตั้งแต่ นีโอ ผู้ที่ศึกษาวัฒนธรรมกรีกและโรมันโบราณมีแนวโน้มที่จะใช้บางชนิดของ tonality ขยายกิริยาหรือแม้กระทั่งทนาลิตี้กว่าที่จะทบทวนโครงสร้างระบบสาธารณูปการวรรณยุกต์ของทรู ( เวียนนา ) คลาสสิค , คำนำหน้า ' นีโอ ' มักจะแฝงนัยของการล้อเลียน หรือการบิดเบือนลักษณะคลาสสิกอย่างแท้จริงการมาถึงของยุคหลังสมัยใหม่ไหวตั้งแต่ปี 1970 ได้ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะเห็นนีโอคลาสสิคไม่ถอยหลัง หรือคิดถึงแต่ความหลายหลากอย่างเห็นได้ชัดร่วมสมัยของความตระหนัก มันจึงยากและแม้แต่ประดิษฐ์เรื่องคลาสสิกนีโอ และแนวคิดหลังสมัยใหม่เป็นแยกยกเว้นในลำดับประวัติศาสตร์กับอดีตระยะที่ต้องการสำหรับระยะเวลาจากสงครามโลกครั้งที่ 1950