Chapter 460: Azure-robed Han Shan!T

Chapter 460: Azure-robed Han Shan!

The instant their gazes met, Meng Hao suddenly couldn’t see the azure-robed man anymore. When he reappeared, he was standing next to Meng Hao.

Meng Hao’s scalp went numb; it was impossible to see the level of the man’s Cultivation base. Trying to do so gave Meng Hao the same feeling you might get when looking into a deep ocean.

He immediately stood up and bowed deeply toward the azure-robed man. “Meng Hao of the junior generation greets senior.”

The man looked over at Meng Hao, then sat down off to the side. He took a sip of alcohol, and, his face as disconsolate as ever, said, “Are you on your way to Sealbreaking Continent?”

“Sealbreaking Continent?” replied Meng Hao, a blank expression on his face. He thought back to the jade slip map, and the description of the place he was headed to. Finally, he nodded.

“So, we happen to be heading in the same direction,” said the man with a slight nod. After that he said nothing more. Leaning up against a protruding rock, he drank and looked off into the blackness of the void.

Meng Hao looked at the man hesitantly for a moment, then made his way some distance off and sat down cross-legged. Unfortunately, he couldn’t slip into a meditative trance. All he could do was sit there as time passed.

One day, two days, three days…. In the blink of an eye half a month had passed.

During that time, the azure-robed man continued to recline there, drinking. It seemed the alcohol in his flagon was endless. He drank and drank, looking out into the blackness, his expression morose. His bleakness continued to grow more and more apparent.

The stubble of a beard could be seen on his face; it seemed as if it had been a very long time since he was inclined to clean up. His robes were wrinkled, and although the man should have cut a sorry figure in his state of disarray, his aura was filled with an indescribable charm. As such, he seemed… lonely, but not a mess.

The alcohol flagon he held in hand was crafted from wood, and the woodgrain was even visible on its surface. It was impossible to determine how much he drank during the half month.

He did not speak, nor did Meng Hao. It seemed that this azure-robed man really was just heading in the same direction and didn’t feel like walking. Therefore, he had decided to share the rock with Meng Hao.

They maintained their mutual silence for another month as they proceeded onward.

Meng Hao was finally able to slip into meditation. However, he left a sliver of will on the outside. He knew that doing so was essentially pointless, but he was used to the practice and it wasn’t something he would stop doing.

One day as the three hundred meter wide rock flew forward, the previously listless and melancholy azure-robed man suddenly sat up and looked off into the distance.

The movement immediately caused Meng Hao to open his eyes. He looked out into the blackness, but saw nothing. The azure-robed man, however, seemed very intent, as if he was completely focused on looking off into the distance.

Meng Hao was puzzled, but didn’t show it, and instead continued to look out into the void. Time passed, three days in which the azure-robed man and Meng Hao both looked out into the blackness.

It was on that third day that the world of blackness around them suddenly turned gray. At the same time, the three hundred meter wide rock they were on suddenly stopped moving. Meng Hao’s mind trembled as a thick mist began to spread out in all directions. Soon, everything was like a sea of mist.

Meng Hao’s scalp prickled as he realized that he couldn’t move a muscle. How could he not understand what was happening? Off in the mists, a group of figures could be seen, shouldering rocks as they marched forward.

They looked frustrated, confused as they approached. Soft voices could be heard echoing out in the mists.

“When will the Bridge of Immortality reappear like new…? Sir, on what day will we again lay eyes on you…?”

Surrounded by the echoing sound, the figures floated through the mist. Men and women, elderly and young, all looked confused. As they neared Meng Hao, he felt a coldness that seemed capable of freezing the soul.

Meng Hao gradually grew colder, until it seemed as if his very life force were about to be extinguished. It was at this point that Meng Hao noticed that this group of people was not the same group that he had encountered on the last land mass, when he was chasing Yi Chenzi.

Next to him, the azure-robed man continued to sit there, occasionally sipping alcohol. As he looked at the group of people, the melancholy in his eyes grew deeper, and the corners of his mouth twisted with bitterness.

He examined them closely, as if he were looking for something. He examined each figure closely, and when he reached the last one, his loneliness seemed to grow deeper. He frowned and took another drink.

The figures moved toward the rock Meng Hao was on, and as the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 460: เสื้อคลุมสีฟ้าฮันฉาน

ทันทีอาศัยการมองตาของพวกเขาได้พบกับเม้งเฮาจู่ ๆ ก็ไม่สามารถมองเห็นชายเสื้อคลุมสีฟ้าอีกต่อไป เมื่อเขากลับมาเขาก็ยืนอยู่ข้างเม้งเฮา.

หนังศีรษะเม้งเฮาเดินมึน; มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นระดับของฐานการเพาะปลูกของมนุษย์ พยายามที่จะทำเช่นนั้นให้เม้งเฮาความรู้สึกเดียวกับที่คุณอาจได้รับเมื่อมองลงไปในทะเลลึก.

ทันทีที่เขายืนขึ้นและโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งที่มีต่อชายสีฟ้าเสื้อคลุม "เม้ง Hao ของรุ่นจูเนียร์ทักทายอาวุโส."

ชายคนนั้นมองไปที่เม้งเฮาแล้วนั่งลงออกไปด้านข้าง เขาเอาจิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และใบหน้าของเขาเป็นกลัดกลุ้มเช่นเคยกล่าวว่า "คุณอยู่ในทางของคุณเพื่อ Sealbreaking ทวีป?"

"Sealbreaking ทวีป?" ตอบเม้งเฮาสีหน้าว่างเปล่าบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่ากลับไปที่แผนที่หยกลื่นและรายละเอียดของสถานที่ที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยัง ในที่สุดเขาพยักหน้า.

"ดังนั้นเราจึงเกิดขึ้นที่จะมุ่งไปในทิศทางเดียวกัน" ชายคนดังกล่าวพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็บอกว่าไม่มีอะไรมาก พิงขึ้นกับหินที่ยื่นออกมาเขาดื่มและมองออกไปในความมืดของโมฆะ.

เม้งเฮามองไปที่คนที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วทำทางของเขาห่างออกและนั่งลงไขว่ห้าง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถแอบเข้าไปในภวังค์สมาธิ ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือนั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อเวลาผ่านไป.

วันหนึ่งสองวันสามวัน ... ในพริบตาครึ่งเดือนที่ผ่านมานั้น.

ในช่วงเวลาที่ชายเสื้อคลุมสีฟ้ายังคงหนุนมีการดื่มสุรา มันดูเหมือนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในขวดเหล้าของเขาเป็นที่สิ้นสุด เขาดื่มและดื่มมองออกไปในความมืด, การแสดงออกของเขาอารมณ์ไม่ดี ความเปล่าเปลี่ยวของเขายังคงเติบโตมากขึ้นและชัดเจนมากขึ้น.

ฟางของเคราอาจจะเห็นบนใบหน้าของเขา; มันดูเหมือนว่าจะได้รับเป็นเวลานานมากเพราะเขามีความโน้มเอียงที่จะทำความสะอาด เสื้อคลุมของเขาถูกเหี่ยวย่นและถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นควรจะมีการตัดรูปขออภัยในรัฐของความระส่ำระสายกลิ่นอายของเขาก็เต็มไปด้วยเสน่ห์สุดจะพรรณนา เป็นเช่นนี้ดูเหมือนว่าเขา ... เหงา แต่ไม่เป็นระเบียบ.

ขวดเหล้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เขาถืออยู่ในมือเป็นงานฝีมือจากไม้และ woodgrain ได้แม้แต่มองเห็นได้บนพื้นผิวของมัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำหนดเท่าใดเขาดื่มในช่วงเดือนครึ่ง.

เขาไม่ได้พูดหรือไม่เม้งเฮา มันดูเหมือนว่าชายคนนี้สีฟ้าเสื้อคลุมจริงๆเป็นเพียงการมุ่งหน้าไปในทิศทางเดียวกันและไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะแบ่งปันหินกับเม้งเฮา.

พวกเขาเก็บรักษาไว้เงียบกันและกันของพวกเขาอีกเดือนขณะที่พวกเขาเดินไปข้างหน้า.

เม้งเฮาในที่สุดก็สามารถที่จะลื่นในการทำสมาธิ อย่างไรก็ตามเขาออกจากเศษไม้จากความประสงค์ในการออกไปข้างนอก เขารู้ว่าการทำเช่นนั้นเป็นจุดหมายหลัก แต่เขาก็ถูกนำมาใช้เพื่อการปฏิบัติและมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะหยุดทำ.

วันหนึ่งเป็นสามร้อยเมตรกว้างหินบินไปข้างหน้าคนสีฟ้าเสื้อคลุมก่อนหน้านี้มีชีวิตชีวาและความเศร้าโศกจู่ ๆ ก็นั่ง ขึ้นและมองออกไปไกล.

การเคลื่อนไหวทันทีที่เกิดเม้งเฮาจะเปิดตาของเขา เขามองออกไปในความมืด แต่ไม่เห็นอะไร ในขณะที่คนเสื้อคลุมสีฟ้า แต่ดูเหมือนความตั้งใจมากราวกับว่าเขากำลังจดจ่ออยู่อย่างสมบูรณ์ในการมองออกไปไกล.

เม้งเฮางง แต่ไม่ได้แสดงมันและแทนที่จะยังคงมองออกเป็นโมฆะ เวลาผ่านไปสามวันในการที่ชายเสื้อคลุมสีฟ้าและเม้งเฮาทั้งมองออกไปในความมืด.

มันเป็นวันที่สามว่าโลกของความมืดรอบตัวพวกเขาก็กลายเป็นสีเทา ในเวลาเดียวกัน, สามร้อยเมตรหินกว้างพวกเขาอยู่บนก็หยุดการเคลื่อนย้าย จิตใจเม้งงูเห่าตัวสั่นเป็นหมอกหนาเริ่มกระจายออกไปในทุกทิศทุกทาง เร็ว ๆ นี้ทุกอย่างเป็นเหมือนทะเลหมอก.

หนังศีรษะเม้งเฮาส์ prickled ในขณะที่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถขยับกล้ามเนื้อ วิธีการที่เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น? ปิดในหมอกกลุ่มของตัวเลขอาจจะเห็นแบกก้อนหินขณะที่พวกเขาเดินไปข้างหน้า.

พวกเขามองผิดหวังสับสนขณะที่พวกเขาเดินเข้ามาใกล้ เสียงซอฟท์อาจจะได้ยินสะท้อนออกมาในสายหมอก.

"เมื่อสะพานแห่งความเป็นอมตะจะเกิดขึ้นอีกครั้งเหมือนใหม่ ... ? เซอร์ในสิ่งที่วันที่เราจะวางอีกครั้งตากับคุณ ... ? "

ล้อมรอบด้วยเสียงสะท้อนตัวเลขลอยผ่านหมอก ชายและหญิงสูงอายุและหนุ่มสาวทุกคนมองสับสน ขณะที่พวกเขาใกล้จะเม้งเฮาเขารู้สึกเย็นที่ดูเหมือนมีความสามารถในการแช่แข็งจิตวิญญาณ.

เม้งเฮาค่อยเย็นจนกว่ามันจะดูเหมือนว่าพลังชีวิตของเขามากกำลังจะถูกดับ มันเป็นที่จุดนี้ว่าเม้งเฮาสังเกตเห็นว่ากลุ่มคนนี้ไม่ได้เป็นกลุ่มเดียวกับที่เขาเคยพบบนผืนแผ่นดินที่ผ่านมาเมื่อเขาถูกไล่ยี่ Chenzi.

ถัดเขาไปที่ชายสีฟ้าเสื้อคลุมยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น บางครั้งการจิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ในขณะที่เขามองไปที่กลุ่มของคนที่เศร้าโศกในสายตาของเขาขยายตัวลึกและมุมปากของเขาบิดด้วยความขมขื่น.

เขาตรวจสอบพวกเขาอย่างใกล้ชิดราวกับว่าเขากำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง เขาตรวจสอบแต่ละรูปอย่างใกล้ชิดและเมื่อเขามาถึงคนสุดท้ายเหงาของเขาดูเหมือนจะเติบโตลึก เขาขมวดคิ้วและเอาเครื่องดื่มอื่น.

ตัวเลขเดินตรงไปยังหินเม้งเฮาอยู่บนและเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่ 460 : Azure robed ฮันชาน !ทันทีที่ชื่นชอบของพวกเขาพบกัน เมิ่งฮ่าวก็ไม่เห็น Azure robed มนุษย์อีกต่อไป เมื่อเขากลับมา เขายืนอยู่ข้างๆ เมิ่งฮ่าวเหม็ง เฮาหนังศีรษะไปเหน็บ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นระดับของฐานการเพาะปลูกของมนุษย์ พยายามที่จะทำให้ เมิ่งฮ่าวรู้สึกเดียวกันคุณอาจได้รับเมื่อมองลงไปในทะเลลึกทันทีที่เขาลุกขึ้นยืนโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งต่อผู้ชาย robed สีฟ้า " เมิ่งฮ่าวของรุ่นน้องทักทายรุ่นพี่ "คนมองมากกว่าที่เมิงเฮา แล้วนั่งลงไปข้าง ๆ เขาจิบแอลกอฮอล์ และใบหน้าของเขาอย่างเศร้าใจ ตามที่เคยกล่าวว่า " คุณกำลังในทางของคุณเพื่อ sealbreaking ทวีป ? "" sealbreaking ทวีป ? " ตอบเมิงเฮาสีหน้าที่ว่างเปล่าบนใบหน้าของเขา เขาคิดว่ากลับไปหยกใบแผนที่ และรายละเอียดของสถานที่ที่เขาไป . ในที่สุด เขาพยักหน้า" ดังนั้น เราบังเอิญต้องมุ่งไปในทิศทางเดียวกัน " ชายผู้นั้นกล่าวพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นเขากล่าวว่าไม่มีอะไรมากกว่านั้น พิงกับหินยื่นออกมา เขาดื่มและมองเข้าไปในความดำมืดของโมฆะเมิ่งฮ่าวมองเพื่อนอย่างลังเลสักครู่ แล้วทำให้เขาห่างออกไป แล้วนั่งไขว้ขา . แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเข้าไปในภวังค์สมาธิ . ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้คือนั่งเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งวัน สองวัน สามวัน . . . . . . . ในชั่วพริบตา ครึ่งเดือนได้ผ่านในช่วงเวลานั้น ผู้ชาย robed สีฟ้ายังคงหนุนนั้นดื่ม มันเหมือนเหล้าในเหยือกของเขาไม่มีที่สิ้นสุด เขาดื่มและดื่ม มองไปมืดไปหมด สีหน้าบูดบึ้ง . ยะเยือกของเขายังคงเติบโตมากขึ้นและชัดเจนมากขึ้นตอของหนวดเคราอาจจะเห็นบนใบหน้าของเขา มันดูเหมือนเป็นถ้ามันได้รับเป็นเวลานานมากตั้งแต่เขาเป็นแนวโน้มที่จะทำความสะอาด เสื้อคลุมของเขายับ และแม้ว่าชายต้องตัดรูป ขอโทษ ในรัฐของเขา กัน รังสีออร่าของเขาก็เต็มไปด้วยเสน่ห์มากเกินจะบรรยาย เช่น เขาดู . . . . . . . เหงา แต่ไม่วุ่นวายเหล้า เหยือกเขาจัดขึ้นในมือถูกสร้างขึ้นมาจากไม้ และ woodgrain ยังมองเห็นได้บนพื้นผิว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำหนดเท่าใดเขาดื่มในช่วงครึ่งเดือนเขาไม่พูด หรือทำ เมิ่งฮ่าว ดูเหมือนผู้ชายจริงๆนี่ Azure robed แค่มุ่งไปในทิศทางเดียวกัน และไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะใช้หินกับเมิ่งเฮ่าพวกเขารักษาความเงียบซึ่งกันและกันอีกเดือนพวกเขาก็เดินทางต่อเมิ่งฮ่าวก็สามารถลื่นในการทำสมาธิ อย่างไรก็ตาม เขายังเหลือเศษไม้จะอยู่ข้างนอก เขารู้ว่าทำอะไรอยู่ เป็นจุดหมาย แต่เขาใช้เพื่อการปฏิบัติ และมันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะหยุดทำวันหนึ่งขณะที่สามร้อยเมตร หินบินไปข้างหน้า ก่อนหน้านี้ง่วงเหงาหาวนอนและเศร้าโศก Azure robed แมนก็ลุกขึ้นนั่งและมองไปไกล ๆเคลื่อนไหวทันที ทำให้เมิ่งเฮ่าเปิดตาของเขา เขาดูออกสู่ความมืด แต่ไม่เห็นอะไรเลย โดย Azure robed มนุษย์ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเจตนา เช่น ถ้าเขาต้องเน้นมองไปไกล ๆเมิ่งเฮ่างง แต่ไม่แสดงมัน แต่ยังคงมองเข้าไปในช่องว่าง เวลา ผ่านไป สามวันที่ Azure robed มนุษย์และเมิ่งฮ่าวทั้งสองมองออกไปสู่ความมืดมันอยู่ที่ 3 วัน ที่โลกของความมืดรอบตัวก็กลายเป็นสีเทา ในเวลาเดียวกัน สามร้อยเมตร หินมีก็หยุดเคลื่อนที่ เหม็ง เฮาใจก็เป็นหมอกหนาเริ่มกระจายออกไปทุกทิศทาง ไม่นานทุกอย่างก็เหมือนทะเลหมอกเหม็ง เฮาหนังศีรษะหนามที่เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อ ทำไมเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ? ปิดในหมอก , กลุ่มของตัวเลข อาจจะ เห็น รับหินเป็นพวกเขาเดินไปข้างหน้าเขาดูท้อแท้ สับสน เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ เสียงนุ่มอาจจะได้ยินเสียงสะท้อนในหมอก ." เมื่อสะพานอมตะอีกครั้ง เหมือนใหม่ . . . . . . . ? ท่านครับ ในวันนี่เราจะมองเห็นเธออีกครั้ง . . . . . . . "ล้อมรอบด้วยกังวานเสียง ตัวเลขลอยผ่านหมอก ผู้ชายและผู้หญิง คนชราและเด็ก ดูสับสน ขณะที่พวกเขา neared เมิ่งฮ่าว เขารู้สึกหนาวที่ดูเหมือนมีความสามารถในการแช่แข็งของวิญญาณเมิ่งเฮ่าค่อยๆเติบโตขึ้น จนเหมือนพลังชีวิตของเขากำลังจะดับ มันเป็นที่จุดนี้ว่าเมิ่งเฮ่าสังเกตเห็นว่ากลุ่มคนกลุ่มนี้ไม่ใช่กลุ่มเดียวกันกับที่เขาได้พบในมวลดิน สุดท้าย เมื่อเขาถูกไล่ยิ chenzi .ข้างๆเขา ผู้ชาย robed สีฟ้ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น บางครั้งนั่งจิบเหล้า เมื่อมองไปที่กลุ่มของคน เศร้าในดวงตาของเขาเติบโตลึกและมุมปากของเขาบิดกับความขมขื่นเขาตรวจสอบพวกเขาอย่างใกล้ชิด ราวกับว่าเขากำลังมองหาบางอย่าง เขาตรวจสอบแต่ละรูปอย่างใกล้ชิด และเมื่อถึงคนสุดท้าย ความเหงาของเขาดูเหมือนจะเติบโตขึ้น เขาขมวดคิ้ว และก็ดื่มอีกตัวเลขที่ย้ายไปยังหินเมงเฮาอยู่ และเป็น