edged as a legitimate goal, whether

edged as a legitimate goal, whether collective ends will be
allowed as legitimate considerations in judicial review, or for
other purposes of major social policy. The demand there was
that we let cultures defend themselves, within reasonable
bounds. But the further demand we are looking at here is
that we all recognize the equal value of different cultures; that
we not only let them survive, but acknowledge their worth.
What sense can be made of this demand? In a way, it has
been operative in an unformulated state for some time. The
politics of nationalism has been powered for well over a century
in part by the sense that people have had of being despised
or respected by others around them. Multinational
societies can break up, in large part because of a lack of
(perceived) recognition of the equal worth of one group by
another. This is at present, I believe, the case in Canada—
though my diagnosis will certainly be challenged by some.
On the international scene, the tremendous sensitivity of
certain supposedly closed societies to world opinion—as
shown in their reactions to findings of, say, Amnesty International,
or in their attempts through UNESCO to build a new
world information order—attests to the importance of external
recognition.
But all this is still an sich, not für sich, to use Hegelian jargon.
The actors themselves are often the first to deny that
they are moved by such considerations, and plead other factors,
like inequality, exploitation, and injustice, as their motives.
Very few Quebec independentists, for instance, can
accept that what is mainly winning them their fight is a lack
of recognition on the part of English Canada.
What is new, therefore, is that the demand for recognition
is now explicit. And it has been made explicit, in the way I
indicated above, by the spread of the idea that we are formed
by recognition. We could say that, thanks to this idea, misrecognition
has now graduated to the rank of a harm that can
be hardheadedly enumerated along with the ones mentioned
in the previous paragraph.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขอบเป็นเป้าหมายที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ว่าจะรวมสิ้นสุดจะได้รับอนุญาตถูกต้องตามกฎหมายในการพิจารณาเป็น

ทบทวนการพิจารณาคดี หรือเพื่อวัตถุประสงค์อื่น ๆของนโยบายทางสังคมที่สำคัญ ความต้องการมี
ปล่อยให้วัฒนธรรม ปกป้องตัวเองได้ ภายในขอบเขตที่เหมาะสม

แต่เพิ่มเติมความต้องการเราดูที่นี่
ที่เราทุกคนตระหนักถึงคุณค่าเท่ากับของวัฒนธรรมที่แตกต่างที่เราไม่เพียง แต่ช่วยให้พวกเขาอยู่รอด
,แต่ยอมรับว่ามูลค่าของพวกเขา .
ยังไงสามารถทําจากความต้องการนี้ ในทางที่ มันมี
ถูกผ่าตัดอยู่ในสถานะ unformulated มานานแล้ว
การเมืองชาตินิยมได้ถูกขับเคลื่อนให้ดีกว่าศตวรรษ
ในส่วนของความรู้สึกที่ผู้คนมีการดูหมิ่น
หรือเคารพผู้อื่นรอบ ๆพวกเขา ข้ามชาติ
สังคมสามารถแบ่ง , ส่วนใหญ่เนื่องจากการขาด
( การรับรู้ ) การยอมรับในมูลค่าเท่ากับหนึ่งกลุ่มโดย
อีก นี้คือปัจจุบัน ผมเชื่อว่า คดีในแคนาดา -
แม้ว่าการวินิจฉัยของผมจะถูกท้าทายโดยบาง .
ในระดับนานาชาติ , มหาศาล ความไวของ
บางปิดสังคมโลกความคิดคาดคะเน
แสดงปฏิกิริยาของพวกเขากับผลการวิจัยของ , พูด , Amnesty International ,
หรือในความพยายามของพวกเขาผ่านทางยูเนสโกสร้างใหม่
โลกข้อมูลเพื่อยืนยันถึงความสำคัญของการรับรู้ภายนอก
.
แต่ทั้งหมดนี้ก็ยังเป็นบริษัทที่ไม่ F ü r เป็น การใช้ hegelian ศัพท์แสง .
นักแสดงที่ตัวเองมักจะเป็นปฏิเสธว่าพวกเขาจะย้าย โดยการพิจารณา
เช่น อ้อนวอน ปัจจัย อื่น ๆ ,
ชอบความเหลื่อมล้ำ การเอารัดเอาเปรียบ และความอยุติธรรม เป็นแรงจูงใจของพวกเขา .
น้อยมาก independentists ควิเบก , ตัวอย่างเช่นสามารถ
ยอมรับว่าอะไรส่วนใหญ่ของพวกเขาเป็นพวกเขาต่อสู้ชนะขาด
ของการรับรู้ในส่วนของภาษาอังกฤษแคนาดา .
อะไรใหม่ ดังนั้น คือ ความต้องการการยอมรับ
คือตอนนี้ที่ชัดเจน และมันได้ถูกทำให้ชัดเจน ในทางที่ฉัน
ที่ระบุข้างต้น โดยการแพร่กระจายของความคิดที่เราจะปั้น
โดยการรับรู้ เราอาจกล่าวได้ว่า ต้องขอบคุณ ไอเดียนี้misrecognition
ตอนนี้จบถึงอันดับของอันตรายที่สามารถ
เป็น hardheadedly แจกแจง พร้อมกับ ที่กล่าวถึง
ในย่อหน้าก่อนหน้า