Snow White too, awoke. She walked a

Snow White too, awoke. She walked along it, hopefully. On she walked till she came to a clearing. There stood a strange cottage, with a tiny door, tiny windows and a tiny chimney pot. Everything about the cottage was much tinier than it ought to be. Snow White pushed the door open.

"l wonder who lives here?" she peeping round the kitchen. "What tiny plates! And spoons! There must be seven of them, the table's laid for seven people." Upstairs was a bedroom with seven neat little beds.

"Who are you?" he asked. Snow White told them her sad story, and tears sprang to the dwarfs' eyes.

"Stay here with us!"

"Hooray! Hooray!" they cheered, dancing joyfully round the little girl. The dwarfs said to Snow White:

"You can live here and tend to the house while we're down the mine. Don't worry about your stepmother leaving you in the forest. We love you and we'll take care of you!" Next morning the dwarfs set off for work. But they warned Snow White not to open the door to strangers.

The stepmother turned again to the magic mirror. But her hopes were dashed, for the mirror replied: "The loveliest in the land is still Snow White, who lives in the seven dwarfs' cottage, down in the forest." The stepmother was beside herself with rage.

"She must die! She must die!" she screamed. Disguising herself as an old peasant woman, she put a poisoned apple with the others in her basket. Then, taking the quickest way into the forest, she crossed the swamp at the edge of the trees. She reached the bank unseen, just as Snow White stood waving goodbye to the seven dwarfs on their way to the mine.

Snow White was in the kitchen when she heard the sound at the door: KNOCK! KNOCK!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หิมะขาวตื่นขึ้นมาเกินไป เธอเดินไปตาม หวังว่า เมื่อเธอเดินจนเธอมาล้างตัว มียืนทเทจแปลก แง้ม windows เล็ก ๆ และหม้อปล่องไฟขนาดเล็ก ทุกอย่างเกี่ยวกับคอทเทจเป็น tinier กว่าที่มันควรจะเป็น หิมะขาวผลักประตูเปิด"l สงสัยที่อาศัยอยู่ที่นี่" เธอแอบรอบครัว "อะไรแผ่นเล็ก ๆ และช้อน ต้องมีเจ็ดของพวกเขา ของตารางวางเจ็ดคน" ชั้นบนเป็นห้องนอนที่ มีเตียงเล็กน้อยเรียบร้อยเจ็ด "คุณเป็นใคร" เขาถาม หิมะขาวเล่าเรื่องราวของเธอเศร้า และน้ำตาผุดตาดาวแคระ' "เข้าพักที่นี่กับเรา""Hooray Hooray "พวกเขาโห่ร้อง เต้นรำสนุกสนานรอบสาวน้อย ดาวแคระว่า หิมะขาว:"คุณอยู่ที่นี่ และมีแนวโน้มที่บ้านในขณะที่เรากำลังลงเหมือง ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่า เรารักคุณ และเราจะดูแลคุณ" เช้าวันถัดไปดาวแคระตั้งปิดการทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวต้องไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้าแม่เลี้ยงหันไปกระจกวิเศษอีกครั้ง แต่เธอหวังได้ประ สำหรับกระจกตอบ: "ที่สุดในแผ่นดินเป็นยังคงหิมะ ขาวที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของคนแคระทั้งเจ็ด ลงในป่า" แม่เลี้ยงถูกข้างตัวเอง ด้วยความโกรธ"เธอต้องตาย เธอกรีดร้องเธอต้องตาย" เธอปลอมแปลงตัวเองเป็นหญิงชาวนา ใส่ apple มีเกราะกับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้ว เธอการเป็นวิธีที่เข้าป่า ข้ามบึงที่ขอบของต้นไม้ เธอถึงมองไม่เห็น ธนาคารเหมือนหิมะสีขาวยืนโบกลากับคนแคระทั้งเจ็ดที่เหมืองเป็นหิมะสีขาวในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงประตู: เคาะ เคาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หิมะขาวเกินไปตื่นขึ้นมา เธอเดินตามมันหวังว่า เมื่อวันที่เธอเดินจนเธอมาถึงที่โล่ง มีกระท่อมแปลกยืนมีประตูเล็ก ๆ หน้าต่างขนาดเล็กและหม้อปล่องไฟเล็ก ๆ ทุกอย่างเกี่ยวกับกระท่อมได้มาก tinier กว่าที่มันควรจะเป็น Snow White ผลักประตูเปิด. "L สงสัยว่าผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่?" เธอแอบรอบครัว "สิ่งที่แผ่นเล็ก ๆ ! และช้อน! ต้องมีเจ็ดของพวกเขา, ของตารางที่วางไว้เป็นเวลาเจ็ดคน." ชั้นบนเป็นห้องนอนที่มีเจ็ดห้องนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ เรียบร้อย. "คุณเป็นใคร?" เขาถาม. หิมะขาวบอกพวกเขาว่าเรื่องที่น่าเศร้าของเธอและน้ำตาผุดตาดาวแคระ '. "อยู่ที่นี่กับเรา!" "ไชโย! ไชโย!" พวกเขาเชียร์เต้นรำอย่างสนุกสนานตลอดทั้งสาวน้อย ดาวแคระพูดกับ Snow White: "คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มที่บ้านในขณะที่เรากำลังลงเหมืองที่ไม่ต้องกังวลกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่าเรารักคุณและเราจะดูแลคุณ..! " เช้าวันรุ่งขึ้นคนแคระตั้งปิดสำหรับการทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวที่จะไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า. แม่เลี้ยงเปิดอีกครั้งเพื่อกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกประสำหรับกระจกตอบ: ". ผู้หญิงที่น่ารักในแผ่นดินยังคงเป็นสีขาวเหมือนหิมะที่อาศัยอยู่ในกระท่อมคนแคระทั้งเจ็ด" ลงในป่า " แม่เลี้ยงข้างตัวเองด้วยความโกรธ. "เธอจะต้องตาย! เธอจะต้องตาย!" เธอกรีดร้อง ปลอมตัวเป็นหญิงชาวนาเก่าเธอใส่แอปเปิ้ลอาบยาพิษกับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้วเอาวิธีที่เร็วที่สุดเข้าไปในป่าเธอข้ามหนองน้ำที่ขอบของต้นไม้ เธอเดินมาถึงธนาคารที่มองไม่เห็นเช่นเดียวกับหิมะขาวยืนโบกมือลาคนแคระทั้งเจ็ดในทางของพวกเขาไปยังเหมือง. สีขาวเหมือนหิมะในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู: เคาะ! เคาะ!