Economic development is the presume

Economic development is the presumed solution to absolute poverty and to many of the
world's other most pressing problems. But what is development, and how do we know it when we
see it?
The term, development, has been used in several ways. Traditionally, it was equated with
growth of per capita income. Since the 1970s, other indicators of development have become
widely used by development scholars and development agencies such as the World Bank. The
meeting of basic needs (or, equivalently, reduction in absolute poverty), the creation of modern
employment opportunities, and the achievement of a less unequal distribution of income and
farmland have all become important criteria in determining the level of development.
Traditional measures of growth, especially in developing countries, may be misleading in
that they fail to account for the environmental destruction that often accompanies spurts in
temporary and unsustainable economic growth; and economists are devising measures of the
national capital stock that includes environmental wealth. The United Nations has placed both
educational attainment and health standards on equal footings with per capita income as
development criteria, in the widely followed United Nations Development Program human
development index (HDI). Some leading development scholars, such as Amartya Sen, Denis
Goulet, and Dudley Seers, have gone further. They argue that more intangible goals, such as
expanded ability to choose (including political as well as market freedoms), enhanced self-esteem,
and self-actualization must be considered development criteria in their own right, if not its only
meaningful measures. (For an introduction to Amartya Sen’s influential “capabilities” approach to
measuring development goals, see Chapter 1 of Todaro and Smith).
Thus, development is not necessarily the same as growth, although in poor countries growth
is generally a precondition for meeting important development goals, such as poverty reduction. But
if growth is a necessary condition for development in poor countries, it is not a sufficient condition.
This case study comparing Brazil and Costa Rica brings out some of these contrasts in national
development performance when different aspects of development are stressed.
These two Latin American countries are good cases to examine carefully because while
Brazil is often cited as an example of a country experiencing growth without development and
Costa Rica is often cited as a case of successful development, a close examination of these two
countries reveals the great complexity of these issues.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พัฒนาเศรษฐกิจเป็นโซลูชัน presumed ความยากจนสัมบูรณ์ และหลาย ๆในโลกส่วนใหญ่กดปัญหาอื่น ๆ แต่อะไรคือการพัฒนา และวิธีทำเรารู้ว่าเมื่อเราเห็นหรือไม่ระยะ พัฒนา มีการใช้หลายวิธี ประเพณี มันถูก equated กับเจริญเติบโตของรายได้ต่อหัว ได้เป็นตัวบ่งชี้อื่น ๆ ของการพัฒนาตั้งแต่ทศวรรษ 1970ใช้กันอย่างแพร่หลาย โดยพัฒนานักวิชาการและหน่วยงานพัฒนาเช่นธนาคารโลก ที่การประชุมความต้องการพื้นฐานหรือ equivalently การลดความยากจนสัมบูรณ์) การสร้างความทันสมัยโอกาสการจ้างงาน และความสำเร็จในการกระจายรายได้ไม่เท่ากันน้อย และพื้นที่การเกษตรได้ทั้งหมดกลายเป็น เงื่อนไขสำคัญในการกำหนดระดับของการพัฒนาวัดโบราณเจริญเติบโต โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศกำลังพัฒนา เป็นระยะ ๆ ในว่า พวกเขาไม่ให้ทำลายสิ่งแวดล้อมที่มักจะมาพร้อมกับ spurts ในชั่วคราว และ unsustainable เศรษฐกิจ และนักเศรษฐศาสตร์จะทบทวนมาตรการของการหุ้นทุนชาติที่มีให้เลือกมากมายสิ่งแวดล้อม สหประชาชาติได้นำทั้งสองศึกษาภูมิปัญญาและสุขภาพมาตรฐาน footings เท่ากับรายได้ต่อหัวเป็นเกณฑ์พัฒนา ในมนุษย์สหประชาชาติพัฒนาโปรแกรมทั่วไปมาแล้วพัฒนาดัชนี (HDI) นักวิชาการพัฒนาบางชั้นนำ เช่นอมรรตยะเสน DenisGoulet และ Dudley Seers ได้ไปเพิ่มเติม พวกเขาโต้เถียงที่ไม่มีตัวตนมากขึ้นเป้าหมาย เช่นนับถือตนเอง ปรับปรุงความสามารถในการขยายการเลือก (รวมทั้งทางการเมืองและเสรีภาพตลาด),และ self-actualization ต้องพิจารณาพัฒนาเกณฑ์ในสิทธิของตนเอง ถ้าไม่เพียงวัดมีความหมาย (สำหรับบทนำสู่วิธีอมรรตยะเสนมีอิทธิพล "ความสามารถ"เป้าหมายการพัฒนาวัด ดูบทที่ 1 ความ Todaro สมิธ)พัฒนาจึงไม่จำเป็นต้องเหมือนกับการเจริญเติบโต แม้ว่าในประเทศที่ยากจนเจริญเติบโตโดยทั่วไปจะเป็นเงื่อนไขสำหรับการประชุมสำคัญเป้าหมาย เช่นลดความยากจน แต่ถ้าเจริญเติบโตเป็นเงื่อนไขจำเป็นสำหรับการพัฒนาในประเทศยากจน ไม่เป็นเงื่อนไขเพียงพอกรณีศึกษาเปรียบเทียบประเทศบราซิลและคอสตาริกานี้นำความแตกต่างเหล่านี้ในชาติพัฒนาประสิทธิภาพเมื่อมีเน้นด้านต่าง ๆ ของการพัฒนาริกาเหล่านี้ทั้งสองประเทศมีกรณีดีตรวจสอบอย่างระมัดระวังเนื่องจากในขณะมักมีการอ้างถึงประเทศบราซิลเป็นตัวอย่างของประเทศที่ประสบปัญหาการเจริญเติบโต โดยไม่มีการพัฒนา และมักมีการอ้างถึงคอสตาริกาเป็นกรณีประสบความสำเร็จพัฒนา การตรวจสอบสองปิดประเทศพบว่า ปัญหาเหล่านี้ซับซ้อนมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การพัฒนาเศรษฐกิจเป็นทางออกที่สันนิษฐานถึงความยากจนแน่นอนและหลายของโลกอื่น ๆ ปัญหาที่เร่งด่วนที่สุด
แต่สิ่งที่พัฒนาและทำอย่างไรเรารู้ว่าเมื่อเราเห็นได้ในระยะการพัฒนามีการใช้ในหลายวิธี เดิมมันถูกบรรจุด้วยการเจริญเติบโตของรายได้ต่อหัว นับตั้งแต่ปี 1970 ที่ชี้วัดอื่น ๆ ของการพัฒนาได้กลายเป็นที่ใช้กันอย่างแพร่หลายโดยนักวิชาการและการพัฒนาหน่วยงานพัฒนาเช่นธนาคารโลก ประชุมความต้องการขั้นพื้นฐาน (หรือเท่ากันในการลดความยากจนแน่นอน) การสร้างที่ทันสมัยโอกาสการจ้างงานและความสำเร็จของการกระจายไม่เท่ากันน้อยลงของรายได้และพื้นที่การเกษตรได้กลายเป็นเกณฑ์สำคัญในการกำหนดระดับของการพัฒนา. มาตรการแบบดั้งเดิมของการการเจริญเติบโตโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศกำลังพัฒนาอาจจะทำให้เข้าใจผิดในสิ่งที่พวกเขาล้มเหลวในการบัญชีสำหรับการทำลายสิ่งแวดล้อมที่มักจะมาพร้อม spurts ในการเติบโตทางเศรษฐกิจชั่วคราวและไม่ยั่งยืน; และนักเศรษฐศาสตร์จะตอบโต้มาตรการของหุ้นทุนระดับชาติที่มีความมั่งคั่งด้านสิ่งแวดล้อม สหประชาชาติได้วางไว้ทั้งที่สำเร็จการศึกษาและมาตรฐานด้านสุขภาพเกี่ยวกับการก่อสร้างที่เท่าเทียมกันกับรายได้ต่อหัวเป็นเกณฑ์ในการพัฒนาในการที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติมนุษย์ดัชนีการพัฒนา(HDI) นักวิชาการบางคนพัฒนาชั้นนำเช่นอมาตยาเซนเดนิสGoulet และดัดลีย์ผู้หยั่งรู้อนาคตได้ไปต่อ พวกเขาเชื่อว่าเป้าหมายที่ไม่มีตัวตนมากขึ้นเช่นความสามารถในการขยายตัวที่จะเลือก (รวมทั้งทางการเมืองเช่นเดียวกับเสรีภาพตลาด) เพิ่มความนับถือตนเองและactualization ตัวเองจะต้องได้รับการพิจารณาตามเกณฑ์การพัฒนาในสิทธิของตนเองหากไม่ได้เพียงมาตรการที่มีความหมาย (สำหรับการแนะนำให้กับอมาตยาเซนที่มีอิทธิพล "ความสามารถ" วิธีการไปยังวัดเป้าหมายการพัฒนาให้ดูบทที่1 ของ Todaro และสมิ ธ ). ดังนั้นการพัฒนาไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นเดียวกับการเจริญเติบโตแม้ว่าในประเทศที่ยากจนการเจริญเติบโตโดยทั่วไปเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการประชุมการพัฒนาที่สำคัญเป้าหมายเช่นการลดความยากจน แต่ถ้าการเจริญเติบโตเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาในประเทศที่ยากจนก็ไม่ได้เป็นเงื่อนไขที่เพียงพอ. กรณีศึกษานี้เปรียบเทียบบราซิลและคอสตาริกาออกมาบางส่วนของความแตกต่างเหล่านี้ในระดับชาติผลการดำเนินงานการพัฒนาเมื่อแง่มุมที่แตกต่างกันของการพัฒนากำลังเครียด. ทั้งสองในละตินอเมริกา ประเทศมีกรณีที่ดีที่จะตรวจสอบอย่างระมัดระวังเพราะในขณะที่บราซิลมักจะอ้างเป็นตัวอย่างของประเทศที่พบการเจริญเติบโตโดยไม่ต้องพัฒนาและคอสตาริกามักจะอ้างว่าเป็นกรณีของการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จการตรวจสอบอย่างใกล้ชิดของทั้งสองประเทศแสดงให้เห็นถึงความซับซ้อนที่ดีของปัญหาเหล่านี้.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพัฒนาเศรษฐกิจเป็นสันนิษฐานว่าแก้ปัญหาความยากจนสัมบูรณ์และหลายของ
ของโลกอื่น ๆ ปัญหาการกดมากที่สุด . แต่อะไรคือการพัฒนา และเราจะรู้ได้อย่างไรเมื่อเรา
เห็นมั้ย
ระยะยาว พัฒนา มีการใช้หลายวิธี แต่เดิมเป็น equated กับ
การเจริญเติบโตของรายได้ต่อหัว ตั้งแต่ปี 1970 , ตัวชี้วัดอื่น ๆของการพัฒนาได้กลายเป็น
ใช้กันอย่างแพร่หลายโดยนักพัฒนาและการพัฒนาหน่วยงานต่างๆ เช่น ธนาคารโลก
การประชุมความต้องการพื้นฐาน ( หรือ , ก้อง , การลดความยากจนสัมบูรณ์ ) , การสร้างโอกาสการจ้างงานที่ทันสมัย
และผลสัมฤทธิ์ของการกระจายไม่เท่ากันของรายได้และจำนวนน้อย
ทุกคนกลายเป็น หลักเกณฑ์สำคัญในการกำหนดระดับของการพัฒนา .
มาตรการดั้งเดิมของการเจริญเติบโตโดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา อาจจะทำให้เข้าใจผิดใน
ที่พวกเขาล้มเหลวที่จะบัญชีสำหรับการทำลายสิ่งแวดล้อมที่มักจะมาพร้อมกับ spurts ใน
ชั่วคราวและการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่ยั่งยืน และนักเศรษฐศาสตร์จะจัดมาตรการของประเทศที่มีความมั่งคั่ง
ทุนสิ่งแวดล้อม สหประชาชาติได้วางทั้ง
การศึกษาและมาตรฐานสุขภาพที่เท่าเทียมกับรายได้ต่อหัวเป็น footings
เกณฑ์การพัฒนาในกันอย่างแพร่หลาย ตามโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติด้านการพัฒนาดัชนี . บางนำการพัฒนานักวิชาการ เช่น อมาตยาเซน เดนิส
goulet และดัดลีย์เซียร์ส ไปเพิ่มเติม พวกเขาโต้เถียงว่า ไม่มีตัวตนมากกว่าเป้าหมาย เช่น
ความสามารถในการขยายการเลือก ( รวมทั้งการเมือง รวมทั้งตลาดเสรีภาพ ) ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองเพิ่มขึ้น และ การเข้าใจตนเอง
ต้องพิจารณาเกณฑ์ในด้านขวาของตนเอง ถ้าไม่เพียง
ที่มีมาตรการ ( สำหรับการแนะนำของอมาตยาเซนผู้มีอิทธิพล " ความสามารถ " แนวทาง
วัดเป้าหมายการพัฒนาเห็นบทที่ 1 ของโทดาโรและสมิธ ) .
ดังนั้นการพัฒนาไม่จําเป็นต้องเช่นเดียวกับการเจริญเติบโต ถึงแม้ว่าใน
การเจริญเติบโตประเทศยากจนโดยทั่วไปเงื่อนไขล่วงหน้าสำหรับการประชุมเป้าหมายการพัฒนาที่สำคัญ เช่น การลดความยากจน แต่ถ้าเติบโตเป็น
เงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาในประเทศยากจน ไม่ใช่เงื่อนไขที่เพียงพอ
กรณีศึกษาเปรียบเทียบบราซิลและคอสตาริกานำออกบางส่วนของความแตกต่างเหล่านี้ในชาติ
การพัฒนาสมรรถนะด้านต่าง ๆของการพัฒนาเมื่อตรึงเครียด .
ทั้งสองประเทศละตินอเมริกามีกรณีดีการตรวจสอบอย่างรอบคอบ เพราะในขณะที่
บราซิลมักจะอ้างเป็นตัวอย่างของประเทศที่ประสบการเติบโตโดยการพัฒนาและ
คอสตาริกามักจะอ้างเป็นกรณีของการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จ การตรวจสอบอย่างใกล้ชิดของทั้งสอง
ประเทศแสดงความซับซ้อนมากของปัญหาเหล่านี้