Sugarcane is an important commercia

Sugarcane is an important commercial crop in India and it is
a cash crop and plays a vital role in the economic uplift of the
growers and the country. To meet the needs of over
increasing population, crop production per unit area has to
be increased as the possibility of increasing area under
cultivation in remote. Although the yield potential of
existing cultivars is high, yet it has not been fully explored
mainly due to poor agro management. Micronutrient deficiency
in soil is one of the yield limiting factors (Sundara
1995). Intensive cultivation, mono cropping with out proper
crop rotation, introduction of high yielding varieties, use of
high analysis fertilizers devoid of micronutrients and
unavailability of organic manures resulted in depletion
of organic matter leading to micronutrient deficiencies
(Rakkiyyappan and Thangavelu 2000). Soil constraints like
alkalinity, calcareousness, excess of carbonates and bicarbonates
aggravates micronutrient deficiencies. Besides all
these factors, unawareness of farming community in respect
of crop requirement for micronutrient is also a major cause
for low yields. Micronutrients play a vital role in the growth
and development of sugarcane plant. Though these elements
are required in lesser amounts for plant growth but are as
essential as N, P and K. Further more deficiency of micronutrient
in soil as well as in plants develops symptoms of
crop malignancy (Bowen 1975). Micronutrient requirement
of sugarcane crop varies with soil type and agro climatic
conditions of area (Li 1985). Micronutrient deficiency
symptoms in sugarcane crop are observed in light textured
soils, calcareous soils and intensively cultivated soils of
Southern zone of Andhra Pradesh. In our soils, Iron and
Boron are the limiting micronutrients next only to zinc. Zinc
is essential for production of growth substances, required for
the synthesis of tryptophan from which indole acetic acid is
produced, required for the protein metabolism. Iron is the
fourth abundant element in the soil, yet deficiency is frequently
noticed in sugarcane crop especially in ratoons of
sugarcane

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อ้อยเป็นพืชที่สำคัญในเชิงพาณิชย์ในประเทศอินเดียและมันก็เป็น
พืชเศรษฐกิจและมีบทบาทสำคัญในการยกตัวทางเศรษฐกิจของ
เกษตรกรผู้ปลูกและประเทศ เพื่อตอบสนองความต้องการของมากกว่า
ประชากรที่เพิ่มขึ้น, การผลิตพืชต่อหน่วยพื้นที่จะสามารถ
เพิ่มความเป็นไปได้ของพื้นที่ที่เพิ่มขึ้นภายใต้
การเพาะปลูกในระยะไกล แม้ว่าศักยภาพผลผลิตของ
สายพันธุ์ที่มีอยู่สูง แต่ก็ยังไม่ได้รับการสำรวจอย่างเต็มที่
ส่วนใหญ่เนื่องจากการจัดการเกษตรยากจน การขาดธาตุอาหาร
ในดินเป็นหนึ่งในปัจจัยที่อัตราผลตอบแทนการ จำกัด (ดารา
1995) การเพาะปลูกเร่งรัดโมโนการปลูกพืชที่มีออกมาเหมาะสม
การปลูกพืชหมุนเวียน, การแนะนำของสายพันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง, การใช้
ปุ๋ยการวิเคราะห์สูงปราศจากแร่ธาตุอาหารและ
ความไม่พร้อมของปุ๋ยอินทรีย์ส่งผลให้เกิดการสูญเสีย
ของสารอินทรีย์ที่นำไปสู่การขาดธาตุอาหาร
(Rakkiyyappan และ Thangavelu 2000) ข้อ จำกัด เช่นดิน
ด่าง calcareousness ส่วนเกินของคาร์บอเนตและไบคาร์บอเนต
aggravates การขาดธาตุอาหาร นอกเหนือจากทุก
ปัจจัยเหล่านี้ไม่รู้ของชุมชนเกษตรกรรมในแง่
ของความต้องการพืชสำหรับธาตุยังเป็นสาเหตุสำคัญ
สำหรับอัตราผลตอบแทนต่ำ ธาตุอาหารที่มีบทบาทสำคัญในการเจริญเติบโต
และการพัฒนาของพืชอ้อย แม้ว่าองค์ประกอบเหล่านี้
จะต้องใช้ในปริมาณที่น้อยกว่าสำหรับการเจริญเติบโตของพืช แต่มี
ความสำคัญเป็น N, P และ K ขาดเพิ่มเติมมากขึ้นของธาตุอาหาร
ในดินเช่นเดียวกับในพืชพัฒนาอาการของ
มะเร็งพืช (เวน 1975) ความต้องการธาตุอาหาร
ของพืชอ้อยขึ้นอยู่กับชนิดของดินและภูมิอากาศเกษตร
เงื่อนไขของพื้นที่ (Li 1985) การขาดธาตุ
อาการในการเพาะปลูกอ้อยมีการตั้งข้อสังเกตในพื้นผิวแสง
ดินดินเนื้อปูนและดินที่ปลูกอย่างหนาแน่นของ
เขตทางตอนใต้ของรัฐอานธรประเทศ ในดินของเราและเหล็ก
โบรอนเป็นแร่ธาตุอาหาร จำกัด ต่อไปเท่านั้นที่จะสังกะสี สังกะสี
เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการผลิตของสารการเจริญเติบโตที่จำเป็นสำหรับ
การสังเคราะห์ของโพรไบโอจากการที่กรดอะซิติกอินโดลถูก
ผลิตที่จำเป็นสำหรับการเผาผลาญโปรตีน เหล็กเป็น
องค์ประกอบมากมายที่สี่ในดินที่ยังขาดมัก
สังเกตเห็นในการเพาะปลูกอ้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน ratoons ของ
อ้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อ้อยเป็นพืชพาณิชย์ที่สำคัญในอินเดียและเป็นเป็นพืชเศรษฐกิจ และมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจของเกษตรกร และประเทศชาติ เพื่อตอบสนองความต้องการของมากกว่าการเพิ่มประชากร , การผลิตพืชต่อพื้นที่ได้จะเพิ่มความเป็นไปได้ของพื้นที่เพิ่มมากขึ้นภายใต้การปลูกในที่ห่างไกล แม้ว่าผลผลิตศักยภาพของพันธุ์ที่มีอยู่สูง แต่ยังไม่ได้รับอย่างเต็มที่ สํารวจเนื่องจากการจัดการเกษตรยากจน ชนิดขาดในดินเป็นหนึ่งในผลผลิตปัจจัยที่จำกัด ( ซันดารา1995 ) การเร่งรัด , โมโน การออกที่เหมาะสมการปลูกพืชหมุนเวียน บทนำของพันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง ใช้ของการวิเคราะห์ปุ๋ยสูงไร้รูป และส่วนผลในการ unavailability ของอินทรีย์อินทรีย์ชั้นนำชนิดข้อบกพร่อง( rakkiyyappan และ thangavelu 2000 ) ข้อจำกัด เช่น ดินค่าความเป็นด่าง calcareousness ส่วนเกินของคาร์บอเนต และไบคาร์บอเนตaggravates ชนิดข้อบกพร่อง นอกจากนี้ทั้งหมดปัจจัยเหล่านี้ ระดับของชุมชนเกษตรกรรม ในส่วนความต้องการของพืชสำหรับชนิดเป็นสาเหตุหลักที่มีผลผลิต รูปมีบทบาทสำคัญในการเจริญเติบโตและพัฒนาการของพืช อ้อย แม้ว่าองค์ประกอบเหล่านี้จะต้องใช้ในปริมาณที่น้อยกว่าสำหรับการเจริญเติบโตของพืชแต่เป็นสรุปเป็น N P และ K . เพิ่มเติมการขาดจุลธาตุในดิน ตลอดจนพัฒนาอาการของพืชพืชพิษ ( เวน 1975 ) ความต้องการจุลธาตุอ้อย พืชที่แตกต่างกันกับชนิดของดินและภูมิอากาศเกษตรสภาพของพื้นที่ ( หลี่ 1985 ) ชนิดขาดอาการในอ้อยปลูกจะสังเกตพื้นผิวแสงดินเนื้อปูนดินและปลูกอย่างหนาแน่นของดินโซนภาคใต้ของอินเดีย . ในดินของเรา เหล็ก และการจำกัดรูปถัดไปเท่านั้นที่จะซิงค์ สังกะสีเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการผลิตสารที่จำเป็นสำหรับการเจริญเติบโตการสังเคราะห์ทริปโตเฟนซึ่งเทพทอง คือผลิตโปรตีนที่จำเป็นสำหรับการเผาผลาญ เหล็กคือองค์ประกอบที่สี่ในดินอุดมสมบูรณ์ แต่ขาดบ่อยพบในพืชโดยเฉพาะใน ratoons ของอ้อยอ้อย