The day my grandfather went into ho

The day my grandfather went into hospital I saw a patient who had died being wheeled into what Thais literally call the 'Heart-stopped Building* That was the first time I had heard of such a place, and I remember thinking what an awful name it was. It looked to me, at first, like an ordinary place; but after I learned what it was, the building suddenly became a much darker grey-almost shadowy, the way buildings and houses look just before a thunderstorm. The two large windows on either side became eyes, and the entrance below formed a wide-open mouth. I told myself not to look in that direction from then on.
The body being wheeled was covered from head to toe with a bright coloured Chinese silk sheet. Thais use these silk sheets the way people in cold countries use blankets, only the silk keeps them cool as well as protecting them from mosquitoes in the tropical climate. The woman walking alongside the wheel-bed had her umbrella open. She held it over the body, I found it amusing that art adult would actually try to shield a dead person, instead of herself, from the blazing sunlight. Even a nine-year-old like me knew that dead people cannot feel anything. What a dumb thing to do, I thought.
I was glad grandfather was going home in just a few days; I heard the doctor say so myself. Grandfather had always been a happy, healthy, robust kind of person. He was also, in every sense, a successful man: well-educated, rich, important, respected and loved. As a Buddhist he had fulfilled his six important duties: he had served his religion well; he had been a good son, a good husband and father. And surely, most definitely, he was a good-a great-grandfather.
There were four of us grandchildren living under his roof; several of his unmarried children were there: a few relatives: five generations of servants. Elderly servants who had been there since his father’s day were well taken care-of, and young ones were sent to school at his expense.
Grandmother once told me that adults call people like him ‘Bo Tree’, I knew what she meant. Most every temple I had ever gone to had huge Bo trees. They looked like gigantic umbrellas with their long branches radiating in every direction like the bamboo ribs that hold up paper umbrellas, only the masses of intense green leaves were much thicker than the paper. If you stand right underneath a Bo tree, you are sheltered from the รนท as well as the rain.
That’s why birds loved to live in Bo trees. There seemed to be thousands, because it was more than I could count. They are the Bo’s little fruit and built their nests; knowing their young would be safe from fierce sunlight and piercing rain.
Ten days later, grandfather died. Grandmother covered him with his Chinese silk sheet. I secretly wished she would not cover his face.
As we walked by his side to the 'Heart-Stopped Building* where he would have to stay before they removed him to a temple for religious rites, I opened the umbrella to shield him from the sunlight. It was April, our

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันที่คุณปู่ของฉันเดินเข้าไปในโรงพยาบาลที่ผมเห็นผู้ป่วยที่เสียชีวิตถูกล้อเป็นสิ่งที่คนไทยอย่างแท้จริงเรียกว่า 'อาคารหัวใจหยุด * นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเคยได้ยินชื่อของสถานที่ดังกล่าวและผมจำได้ว่าคิดว่าชื่อมันน่ากลัว เป็น มันดูเหมือนกับผมในตอนแรกเช่นเดียวกับสถานที่สามัญ แต่หลังจากที่ผมได้เรียนรู้สิ่งที่มันเป็นอาคารก็กลายเป็นสีเทาเข้มมากเกือบเงาอาคารและบ้านวิธีมองก่อนที่จะมีพายุฝนฟ้าคะนอง สองหน้าต่างขนาดใหญ่ทั้งสองข้างกลายเป็นตาและทางด้านล่างที่เกิดขึ้นปากเปิดกว้าง ผมบอกกับตัวเองไม่ได้ที่จะมองไปในทิศทางจากนั้น. ที่
ร่างกายถูกล้อถูกปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแผ่นผ้าไหมจีนสีสดใส คนไทยใช้เหล่านี้แผ่นผ้าไหมวิธีที่ผู้คนในประเทศที่มีอากาศเย็นใช้ผ้าห่มผ้าไหมเพียงช่วยให้พวกเขาเย็นเช่นเดียวกับการปกป้องพวกเขาจากยุงในสภาพภูมิอากาศเขตร้อน ผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างล้อเตียงมีร่มของเธอเปิด เธอถือมันไว้ทั่วร่างกายของผมพบว่ามันสนุกที่ผู้ใหญ่ศิลปะจริงจะพยายามที่จะปกป้องคนตายแทนตัวเองจากแสงแดดที่เห็นได้ชัด แม้เก้าปีอย่างผมรู้ว่าคนตายไม่สามารถรู้สึกอะไร อะไรเป็นสิ่งที่โง่ที่จะทำผมคิดว่า.
ผมก็ดีใจที่คุณปู่ก็จะกลับบ้านในเวลาเพียงไม่กี่วัน ฉันได้ยินหมอพูดเพื่อให้ตัวเอง คุณปู่เคยมีความสุขมีสุขภาพดีชนิดที่แข็งแกร่งของคน นอกจากนี้เขายังอยู่ในความรู้สึกทุกคนที่ประสบความสำเร็จ: การศึกษาดีที่อุดมไปด้วยที่สำคัญเป็นที่เคารพและรัก ในฐานะที่เป็นชาวพุทธที่เขาได้ปฏิบัติตามหน้าที่ที่สำคัญของเขาที่หก: เขาได้ทำหน้าที่ศาสนาของเขาดี; เขาได้รับลูกชายที่ดีสามีที่ดีและพ่อ และแน่นอนที่สุดแน่นอนเขาเป็นดีทวด.
มีลูกหลานสี่ของเราอยู่ภายใต้หลังคาของเขาได้; หลายของเด็กที่ยังไม่ได้แต่งงานของเขาอยู่ที่นั่น: ญาติไม่กี่: ห้ารุ่นของข้าราชการ คนรับใช้ของผู้สูงอายุที่ได้รับมีตั้งแต่วันที่พ่อของเขาได้รับการดูแลอย่างดีของและคนหนุ่มสาวที่ถูกส่งไปยังโรงเรียนที่ค่าใช้จ่ายของเขา.
ยายเคยบอกฉันว่าผู้ใหญ่เรียกคนชอบเขา 'บ่อต้นไม้' ผมรู้ว่าสิ่งที่เธอหมาย ส่วนใหญ่วัดทุกครั้งที่ผมได้ไปที่เคยมีต้นไม้บ่อขนาดใหญ่ พวกเขามองเช่นร่มขนาดใหญ่ที่มีสาขาของพวกเขาแผ่ยาวในทุกทิศทางเช่นซี่โครงไม้ไผ่ที่ถือได้ร่มกระดาษเพียงมวลของใบสีเขียวที่รุนแรงมีมากหนากว่ากระดาษ ถ้าคุณยืนอยู่ใต้ต้นไม้บ่อคุณจะได้รับการปกป้องจากรนทเช่นเดียวกับฝน.
นั่นเป็นเหตุผลที่นกรักที่จะอาศัยอยู่ในต้นไม้บ่อ ดูเหมือนจะมีหลายพันคนเพราะมันเป็นมากกว่าที่ฉันสามารถนับ พวกเขาเป็นผลไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของบ่อและสร้างรังของพวกเขา; รู้เล็กของพวกเขาจะปลอดภัยจากแสงแดดที่รุนแรงและฝนเจาะ.
สิบวันต่อมาคุณปู่เสียชีวิต ยายเขาที่ปกคลุมด้วยแผ่นผ้าไหมของจีน ฉันแอบอยากเธอจะไม่ครอบคลุมใบหน้าของเขา.
ขณะที่เราเดินเคียงข้างเขาไป 'อาคารหัวใจหยุด * ที่เขาจะต้องพักก่อนที่พวกเขาเขาออกไปที่วัดสำหรับพิธีกรรมทางศาสนาผมเปิดร่มเพื่อป้องกันเขาจาก แสงแดด มันเป็นเดือนเมษายนของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนี้คุณปู่ของฉันเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ผมเห็นคนไข้ที่เสียชีวิตถูกเข็นเข้าไปในสิ่งที่คนไทยอย่างแท้จริง เรียกว่า ' หัวใจหยุดเต้น * อาคารนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินแบบนี้ และฉันคิดว่าอะไรน่ากลัว ชื่อมันคือ มันมองผม ตอนแรกเหมือนเป็นสถานที่ธรรมดาๆ แต่หลังจากที่ผมได้เรียนรู้สิ่งที่มันเป็น อาคารกลายเป็นสีเทาเข้มมากเกือบเงาทางอาคารและบ้านดูก่อนพายุฝน หน้าต่างขนาดใหญ่สองข้าง เป็นตา และทางเข้าด้านล่างรูปแบบที่กว้าง เปิดปาก ฉันบอกกับตัวเองไม่ให้มองไปในทิศทางนั้นจากนั้น ร่างกายถูกล้อ
ถูกปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า กับ สดใส สีผ้าไหมจีนแผ่น คนไทยใช้แผ่นผ้าไหมเหล่านี้วิธีที่ผู้คนในประเทศหนาว ใช้ผ้าห่มเฉพาะผ้าไหมช่วยให้พวกเขาเย็น ตลอดจนปกป้องพวกเขาจากยุงในภูมิอากาศเขตร้อนชื้น ผู้หญิงที่เดินควบคู่ไปกับล้อเตียงมีร่มของเธอเปิด เธอทำให้มันผ่านร่างกาย ผมพบว่ามันสนุกผู้ใหญ่ว่าศิลปะจะลองโล่คนตายแทนตัวเอง จากโชนแสง แม้แต่เด็กอายุเก้าขวบอย่างผมรู้ว่าคนตาย ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยอะไรโง่ ๆ . .
ผมดีใจที่ปู่กลับบ้านเพียงไม่กี่วัน ผมได้ยินหมอพูดเองนะ คุณปู่มักจะมีความสุข สุขภาพแข็งแรง ใจดี ของ คน เขายัง ทุกความรู้สึก คนที่ประสบความสำเร็จ : พื้นดี รวย ที่สำคัญ การเคารพและรัก ในฐานะชาวพุทธ เขาทำของเขาหกหน้าที่สำคัญ : เขามีหน้าที่ศาสนาของเขาดีเขาเคยเป็นลูกที่ดี เป็นสามีที่ดี และพ่อ และแน่นอน แน่นอนที่สุด เขาเป็น good-a ตาทวด .
มีเราสี่หลานอาศัยอยู่ใต้หลังคาของเขา หลายลูกที่ยังไม่แต่งงานเขามีไม่กี่รุ่นที่ 5 ของญาติ : คนรับใช้ แก่ข้าราชการที่ได้รับมีตั้งแต่วันที่พ่อของเขาถูกดูแลอย่างดีและหนุ่มที่ถูกส่งไปโรงเรียนที่ค่าใช้จ่ายของเขา .
คุณยายเคยบอกข้าว่า ผู้ใหญ่เรียกคนชอบต้นไม้ ' เขา ' โบ ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร . ส่วนใหญ่ทุกวัดที่ผมเคยไปมีต้นไม้โบใหญ่ พวกเขาดูเหมือนร่มยักษ์กับพวกเขานานกิ่งแผ่กระจายในทุกทิศทาง เช่น ไม้ไผ่ ซี่โครง ที่ถือ ร่ม กระดาษแต่มวลของใบสีเขียวเข้มมีมากหนากว่ากระดาษ ถ้าคุณยืนอยู่ใต้ต้นโพธิ์ที่เหมาะสมคุณจะปลอดภัยจากรนทเช่นเดียวกับฝน
ว่าทำไมนกรักที่จะอยู่ในบ่อต้นไม้ มีดูเหมือนจะเป็นพัน เพราะมันเป็นมากขึ้นกว่าที่ฉันสามารถนับ พวกเขาเป็นโบเล็กๆ ผลไม้และสร้างรังของพวกเขารู้จักหนุ่มของพวกเขาจะปลอดภัยจากแสงแดดที่รุนแรงและฝนเจาะ
10 วันต่อมา คุณปู่เสีย คุณย่าปกคลุมเขาไหมจีนแผ่น ฉันแอบหวังว่าเธอจะไม่ครอบคลุมถึงใบหน้าของเขา
ขณะที่เราเดินเคียงข้างเขาไป ' หัวใจหยุดอาคาร * * * * ที่เขาจะต้องอยู่ก่อนที่จะเอาเขาไปยังวัด เพื่อประกอบพิธีกรรมทางศาสนาผมเปิดร่มบังเขาจากแสงแดด มันคือเมษายนของเรา