- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Young King The young king was a
The Young King
The young king was alone in his beautiful room in the palace. He was only sixteen years old and he was wild-eyed, like an animal of the forest. The old king’s servants found him in the forest. At that time, the boy believed that he was the son of a poor forester. He was brought up by the forester. But now he knew that he was the child of the old king’s daughter.
The king’s daughter married an ordinary man, a painter. He painted pictures on the walls of the great church where kings were crowned. But one day he disappeared, leaving the pictures unfinished. The week-old baby was taken away from his mother’s side while she slept. The forester and his wife had no children, and the baby was given to them.
The princess died.
When the old king was dying, he said, “My heart is heavy and I have done a terrible thing. The crown must not pass away from my family. Bring me my daughter’s child from the forest. He will be king after me.”
When the boy was brought to the palace, he showed a strange love for beautiful things. He gave a happy cry when he saw his fine new clothes and rich jewels. He quickly took off the old coat that he wore in the forest. He walked through the palace from room to room, looking at everything.
A rich man came to see the young prince one day. He found him on his knees in front of a beautiful picture from Venice. On another day, people searched for the young king for hours. They finally found him in a little room at the north end of the palace. He was looking at the shape of the Greek god Adonis, cut in a jewel.
In bed that night, the young king thought about the beautiful clothes for his special day – a gold coat and a jeweled crown. People were working day and night to finish his clothes in time. The young king imagined himself in a great church, dressed as a king. His eyes closed, and he fell asleep. As he slept, he dreamed.
He dreamed that he was standing in a long, low room. Around him were cloth-makers at work. Only a little daylight came in through narrow windows. The men’s faces were pale and thin. Little children were working with them. They were weak and hungry and their hands shook.
The young king went to watch one of the cloth-makers. The man looked at him angrily.
“Why are you watching me?” he said. “Did our employer ask you to watch us?”
“Who is your employer?” asked the young king.
“He is a man like me, but unlike me, he wears fine clothes. And while I am hungry, he has too much food.”
“You are not a slave,” said the young king. “Your employer doesn’t own you.”
“The rich make the poor their slaves,” answered the cloth-maker. “We must work to live. But they pay us too little and we die. Men call us free, but we are slaves. But these things do not matter to you. You are not one of us: your face is too happy.”
He turned away and continued his work. Then the young king saw that the cloth-maker was making gold cloth. He felt a sudden fear.
“Whom are you making the gold cloth for?” he asked.
“I am making it for the crowning of a young king.”
The young king woke up with a loud cry. He was in his own room in the palace. Through the window, he saw the golden moon hanging in the sky.
The young king fell asleep again and dreamed. He dreamed that he was on a ship. Hundreds of slaves were working on the ship. They were wearing only simple cloths around their waists, and each man was tied to the man next to him. The hot sun shone down on them without pity. A man ran up an down between the slaves. He hit them until they bled. “Work faster!” he ordered.
At last the ship stopped near land. The seamen took one of the youngest slaves, tied a stone to his feet and let him down over the side of the ship. After some time, they pulled him out of the water. He had a pearl in his right hand. The seamen took him out of the water, then pushed him back into the water.
The young slave came up again and again; each time, he brought with him a beautiful pearl. The seamen put the pearls in a green bag.
Then the slave came up for the last time. This time he brought the best pearl of all: it was shaped like the moon and it was brighter than the morning star. But the face of the slave was strangely white; he fell down on the ship and he bled from his ears and mouth.
“Dead?” cried one of the seamen. “Throw the body into the sea.” He looked at the pearl. “This will be for the crowning of the young king.”
When the young king heard this, he woke up with a great cry. Through the window, the stars were growing weak and daylight was coming.
The young king again fell asleep and dreamed. He was walking through a dark forest full of strange fruit and flowers. He continued walking until he came out of the forest. There he saw a great crowd of men, working in a dry river. They were making big holes in the ground and breaking the rocks with tools. The young king turned and saw an old man standing behind him, with a mirror in his hand.
“Who are these men?” he asked.
“The people in the walled cities have no food, and little water,” said the old man. “But these men are working in the river to find-“
“What are they trying to find?”
“Jewels – for a king’s crown,” said the old man.
“For which king?”
“Look in the mirror and you will see him.”
The young king looked in the mirror and saw his own face. He woke up with a great cry. Bright sunlight was shining into the room, and in the garden outside the birds were singing in the trees.
Government officers came into the young king’s room and greeted him. Servants brought the coat made of gold cloth. Other servants placed the crown and fine jewels in front of him. The young king looked at the lovely things. They were very beautiful. But he remembered his dreams, and said, “Take them away. I will not wear them.”
The government officers were very surprised. Some of them thought that he was joking. They laughed. He spoke to them again: “Take these things away. I will not wear them. This cloth was made by the hands of pain. There is blood in the jewels and death in the heart of the pearl.” And then he told them his three dreams.
When the men heard this, they said to him, “You do not know what you are saying. A dream is only a dream – it is not real.” We cannot worry about the people who work for us. And if you don’t wear these clothes and this crown, you will not look like a king. How will people know you are king?”
“Perhaps you are right,” answered the young king. “But I will not wear this coat and I will not wear this crown. I did not wear fine clothes when I came to the palace, and I will go out of this place in the same way. Go, all of you. Only this boy may stay.”
The government officers and servants left. Only one servant, a boy, stayed with the king. The young king opened a big box and took out a rough coat. This was his coat in the days when he watched animals on the hillside for the forester. The young king also took out a stick from the forest.
The boy said, “Sir, where is your crown?”
The young king cut a piece from a wild rose that grew near the window. He made it into a circle and put it on his head.
“This will be my crown,” he said.
The young king left his room. The government officers were waiting for him. He got on his horse and rode out through the great gates of the palace towards the cathedral. The boy ran with him. The people in the streets laughed: “This is not the king,” they said as he rode past them. He stopped and answered, “I am the king.” And he told them about the three dreams.
A man came out of the crowd and spoke angrily to him: “The life of the poor comes from the fine things that rich people use. When we make things, we can buy bread. Go back to your palace and put on your king’s clothes. Why are you worrying about us?”
“Aren’t rich people and poor people brothers?” asked the young king.
“Yes,” said the man, “and the rich brother tries to kill the poor brother.”
His eyes filled with tears as he rode through the angry cries of the people.
At the great gate of the church, the soldiers tried to stop him. “Only the king may enter here,” they said to him.
“But I am the king,” he answered angrily, and he pushed through them.
The most important priest in the cathedral was waiting to crown the new king. He saw the young king in his poor clothes, and he went to meet him.
“My son,” he said, “is this how a king dresses? What crown shall I crown you with? This should be a day of great happiness.”
“Can happiness wear what sadness and pain have made?” said the king, and he told the high priest his dreams.
“I am an old man,” said the high priest. “I know that many wrong things are done in the world. But God has made us this way, and He is wiser than you. The weight of the world’s suffering is too heavy for one man.”
“Can you really say that in this house of God?” said the young king. He walked past the high priest and kneeled.
Suddenly a loud noise came from the street outside. The government officers came into the church, shouting, “Where is this dreamer of dreams? Where is the king who is dressed as a servant? We will kill him! He cannot be our king!”
The young king stood up and turned sadly towards them. Then sunlight shone down through the coloured glass of the church windows. It changed his coat into one more beautiful than any made of gold cloth. From his dead stick, white flowers grew more beautiful then pearls. The wild roses on his head shone brighter than jewels.
He stood there dressed as a king. The light of God filled the place and there was music and singing. The people fell on their knees.
The high priest put his hands on the young king’s head. “Someone has crowned you who is greater than me,” he said, and he kneeled in front of his king.
The young king was alone in his beautiful room in the palace. He was only sixteen years old and he was wild-eyed, like an animal of the forest. The old king’s servants found him in the forest. At that time, the boy believed that he was the son of a poor forester. He was brought up by the forester. But now he knew that he was the child of the old king’s daughter.
The king’s daughter married an ordinary man, a painter. He painted pictures on the walls of the great church where kings were crowned. But one day he disappeared, leaving the pictures unfinished. The week-old baby was taken away from his mother’s side while she slept. The forester and his wife had no children, and the baby was given to them.
The princess died.
When the old king was dying, he said, “My heart is heavy and I have done a terrible thing. The crown must not pass away from my family. Bring me my daughter’s child from the forest. He will be king after me.”
When the boy was brought to the palace, he showed a strange love for beautiful things. He gave a happy cry when he saw his fine new clothes and rich jewels. He quickly took off the old coat that he wore in the forest. He walked through the palace from room to room, looking at everything.
A rich man came to see the young prince one day. He found him on his knees in front of a beautiful picture from Venice. On another day, people searched for the young king for hours. They finally found him in a little room at the north end of the palace. He was looking at the shape of the Greek god Adonis, cut in a jewel.
In bed that night, the young king thought about the beautiful clothes for his special day – a gold coat and a jeweled crown. People were working day and night to finish his clothes in time. The young king imagined himself in a great church, dressed as a king. His eyes closed, and he fell asleep. As he slept, he dreamed.
He dreamed that he was standing in a long, low room. Around him were cloth-makers at work. Only a little daylight came in through narrow windows. The men’s faces were pale and thin. Little children were working with them. They were weak and hungry and their hands shook.
The young king went to watch one of the cloth-makers. The man looked at him angrily.
“Why are you watching me?” he said. “Did our employer ask you to watch us?”
“Who is your employer?” asked the young king.
“He is a man like me, but unlike me, he wears fine clothes. And while I am hungry, he has too much food.”
“You are not a slave,” said the young king. “Your employer doesn’t own you.”
“The rich make the poor their slaves,” answered the cloth-maker. “We must work to live. But they pay us too little and we die. Men call us free, but we are slaves. But these things do not matter to you. You are not one of us: your face is too happy.”
He turned away and continued his work. Then the young king saw that the cloth-maker was making gold cloth. He felt a sudden fear.
“Whom are you making the gold cloth for?” he asked.
“I am making it for the crowning of a young king.”
The young king woke up with a loud cry. He was in his own room in the palace. Through the window, he saw the golden moon hanging in the sky.
The young king fell asleep again and dreamed. He dreamed that he was on a ship. Hundreds of slaves were working on the ship. They were wearing only simple cloths around their waists, and each man was tied to the man next to him. The hot sun shone down on them without pity. A man ran up an down between the slaves. He hit them until they bled. “Work faster!” he ordered.
At last the ship stopped near land. The seamen took one of the youngest slaves, tied a stone to his feet and let him down over the side of the ship. After some time, they pulled him out of the water. He had a pearl in his right hand. The seamen took him out of the water, then pushed him back into the water.
The young slave came up again and again; each time, he brought with him a beautiful pearl. The seamen put the pearls in a green bag.
Then the slave came up for the last time. This time he brought the best pearl of all: it was shaped like the moon and it was brighter than the morning star. But the face of the slave was strangely white; he fell down on the ship and he bled from his ears and mouth.
“Dead?” cried one of the seamen. “Throw the body into the sea.” He looked at the pearl. “This will be for the crowning of the young king.”
When the young king heard this, he woke up with a great cry. Through the window, the stars were growing weak and daylight was coming.
The young king again fell asleep and dreamed. He was walking through a dark forest full of strange fruit and flowers. He continued walking until he came out of the forest. There he saw a great crowd of men, working in a dry river. They were making big holes in the ground and breaking the rocks with tools. The young king turned and saw an old man standing behind him, with a mirror in his hand.
“Who are these men?” he asked.
“The people in the walled cities have no food, and little water,” said the old man. “But these men are working in the river to find-“
“What are they trying to find?”
“Jewels – for a king’s crown,” said the old man.
“For which king?”
“Look in the mirror and you will see him.”
The young king looked in the mirror and saw his own face. He woke up with a great cry. Bright sunlight was shining into the room, and in the garden outside the birds were singing in the trees.
Government officers came into the young king’s room and greeted him. Servants brought the coat made of gold cloth. Other servants placed the crown and fine jewels in front of him. The young king looked at the lovely things. They were very beautiful. But he remembered his dreams, and said, “Take them away. I will not wear them.”
The government officers were very surprised. Some of them thought that he was joking. They laughed. He spoke to them again: “Take these things away. I will not wear them. This cloth was made by the hands of pain. There is blood in the jewels and death in the heart of the pearl.” And then he told them his three dreams.
When the men heard this, they said to him, “You do not know what you are saying. A dream is only a dream – it is not real.” We cannot worry about the people who work for us. And if you don’t wear these clothes and this crown, you will not look like a king. How will people know you are king?”
“Perhaps you are right,” answered the young king. “But I will not wear this coat and I will not wear this crown. I did not wear fine clothes when I came to the palace, and I will go out of this place in the same way. Go, all of you. Only this boy may stay.”
The government officers and servants left. Only one servant, a boy, stayed with the king. The young king opened a big box and took out a rough coat. This was his coat in the days when he watched animals on the hillside for the forester. The young king also took out a stick from the forest.
The boy said, “Sir, where is your crown?”
The young king cut a piece from a wild rose that grew near the window. He made it into a circle and put it on his head.
“This will be my crown,” he said.
The young king left his room. The government officers were waiting for him. He got on his horse and rode out through the great gates of the palace towards the cathedral. The boy ran with him. The people in the streets laughed: “This is not the king,” they said as he rode past them. He stopped and answered, “I am the king.” And he told them about the three dreams.
A man came out of the crowd and spoke angrily to him: “The life of the poor comes from the fine things that rich people use. When we make things, we can buy bread. Go back to your palace and put on your king’s clothes. Why are you worrying about us?”
“Aren’t rich people and poor people brothers?” asked the young king.
“Yes,” said the man, “and the rich brother tries to kill the poor brother.”
His eyes filled with tears as he rode through the angry cries of the people.
At the great gate of the church, the soldiers tried to stop him. “Only the king may enter here,” they said to him.
“But I am the king,” he answered angrily, and he pushed through them.
The most important priest in the cathedral was waiting to crown the new king. He saw the young king in his poor clothes, and he went to meet him.
“My son,” he said, “is this how a king dresses? What crown shall I crown you with? This should be a day of great happiness.”
“Can happiness wear what sadness and pain have made?” said the king, and he told the high priest his dreams.
“I am an old man,” said the high priest. “I know that many wrong things are done in the world. But God has made us this way, and He is wiser than you. The weight of the world’s suffering is too heavy for one man.”
“Can you really say that in this house of God?” said the young king. He walked past the high priest and kneeled.
Suddenly a loud noise came from the street outside. The government officers came into the church, shouting, “Where is this dreamer of dreams? Where is the king who is dressed as a servant? We will kill him! He cannot be our king!”
The young king stood up and turned sadly towards them. Then sunlight shone down through the coloured glass of the church windows. It changed his coat into one more beautiful than any made of gold cloth. From his dead stick, white flowers grew more beautiful then pearls. The wild roses on his head shone brighter than jewels.
He stood there dressed as a king. The light of God filled the place and there was music and singing. The people fell on their knees.
The high priest put his hands on the young king’s head. “Someone has crowned you who is greater than me,” he said, and he kneeled in front of his king.
0/5000
กษัตริย์หนุ่ม กษัตริย์หนุ่มอยู่คนเดียวในห้องพักสวยในวัง เขามีอายุเพียงสิบหกปี และเขา wild-eyed เช่นสัตว์ในป่า ข้าราชการของกษัตริย์เก่าพบเขาในป่า ในขณะนั้น เด็กเชื่อว่า เป็นบุตรของ forester ดี เขาถูกนำขึ้น โดย forester ที่ แต่ตอนนี้ เขารู้ว่า เป็นลูกของลูกสาวของพระเก่าลูกสาวของพระราชาแต่งงานเป็นคนธรรมดา จิตรกร เขาวาดภาพบนผนังของโบสถ์ใหญ่ที่ได้มงกุฎกษัตริย์ แต่วันหนึ่งเขาหาย ไป ออกจากภาพยังไม่เสร็จ เด็กเก่าสัปดาห์ถูกนำจากข้างแม่ของเขาในขณะที่เธอนอนหลับ Forester ที่และภรรยาของเขามีไม่ และเด็กได้รับไปเจ้าหญิงเสียชีวิต เมื่อกษัตริย์เก่ากำลังตาย เขากล่าว "หัวใจคือหนัก และเสร็จเป็นสิ่งที่น่ากลัว ไม่ต้องผ่านมงกุฎจากครอบครัว ขอลูกสาวของฉันจากป่า เขาจะเป็นกษัตริย์หลังจากฉัน"เมื่อเด็กถูกนำตัวไปพาเลส เขาแสดงความรักที่แปลกสำหรับสิ่งสวยงาม เขาให้ร้องมีความสุขเมื่อเห็นเสื้อผ้าใหม่ดีและอุดมไปด้วยอัญมณีของเขา เขาได้อย่างรวดเร็วได้ปิดตราเก่าที่เขาสวมในป่า เขาเดินผ่านวังจากไกล มองทุกอย่างคนรวยมาดูเจ้าชายหนุ่มวันหนึ่ง เขาพบเขาบนหัวเข่าของเขาหน้าภาพจากเวนิส ในวันอื่น คนค้นหายุวกษัตริย์ชั่วโมง พวกเขาก็พบเขาในห้องน้อยทางตอนเหนือของพระราชวัง เขาได้มองที่รูปร่างของเทพเจ้ากรีกอโดนิส ตัดใสเหมือนกระจกเตียง คืน กษัตริย์หนุ่มคิดเกี่ยวกับเสื้อผ้าสวยงามสำหรับวันพระพิเศษตัวเรือนทองและมงกุฎ jeweled คนมีวันทำงานและเสื้อผ้าของเขาเสร็จสิ้นในเวลาค่ำคืน กษัตริย์หนุ่มจินตนาการตัวเองในโบสถ์ใหญ่ แต่งตัวเป็นกษัตริย์ ปิดตา และเขาตกหลับ ขณะที่เขานอนหลับ ฝันเขา เขาฝันว่า เขายืนในห้องลอง ต่ำ รอบมีผ้าผู้ผลิตที่ทำงาน เพียงเล็กน้อยตามฤดูกาลมาผ่านหน้าต่างแคบ ใบหน้าของผู้ชายบาง และซีด เด็กน้อยกำลังทำงานกับพวกเขา พวกเขาอ่อนแอ และหิว และมือจับกษัตริย์หนุ่มไปชมผ้าผู้ผลิตอย่างใดอย่างหนึ่ง คนมองดูที่เขา angrily"ทำไมคุณดูฉัน" เขากล่าวว่า "ไม่ได้นายเราขอให้คุณชมเรา""ใครเป็นนายจ้างของคุณ" ถามยุวกษัตริย์"เขาเป็นคนอย่างฉัน แต่แตกต่างจากฉัน เขาสวมเสื้อผ้าที่ดี และในขณะที่ฉันหิว เขามีอาหารมากเกินไป""คุณไม่ใช่ทาส กล่าวว่า ยุวกษัตริย์ "นายจ้างของคุณไม่เป็นเจ้าของคุณ"ตอบ "คนรวยทำให้คนจนไปเป็นทาส ผ้าผู้ผลิต "เราต้องทำงานอยู่ แต่พวกเขาจ่ายเราน้อยเกินไป และเราตาย คนโทรหาเราฟรี แต่เราเป็นทาส แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ว่าคุณ คุณไม่ใช่พวกเดียวกัน: ใบหน้าของคุณจะมีความสุขมากขึ้น "เขาหัน และต่องานของเขา จากนั้น กษัตริย์หนุ่มเห็นว่า ผ้าเครื่องถูกทำให้ผ้าทอง เขารู้สึกกลัวทันที"ที่คุณทำผ้าทองสำหรับ" เขาถาม"ทำมันสำหรับผ่อนของกษัตริย์หนุ่ม"กษัตริย์หนุ่มตื่นพร้อมร้องเสียงดัง กำลังอยู่ในห้องของเขาเองในวัง ผ่านหน้าต่าง เขาเห็นดวงจันทร์ทองลอยในท้องฟ้า กษัตริย์หนุ่มตกหลับอีก และฝัน เขาฝันว่า เขาอยู่บนเรือ ร้อยของทาสทำงานบนเรือ พวกเขาถูกสวมใส่เฉพาะเรื่องเสื้อรอบ waists ของพวกเขา และแต่ละคนเกี่ยวพันกับคนติดเขา แสงแดดร้อน shone ลงนั้นเหี้ยมเกรียม ชายคนหนึ่งวิ่งขึ้นลงที่ระหว่างทาส เขาตีพวกเขาจนกว่าพวกเขาคราวที่แล้ว "ทำงานได้เร็วขึ้น" เขาสั่งในที่สุด เรือหยุดใกล้ที่ดิน แหล่งชาวทาสอายุน้อยที่สุด ผูกหินเพื่อเท้าของเขา และให้เขาลงไปด้านข้างของเรือด้วย บางเวลา พวกเขาดึงเขาออกจากน้ำ เขามีเพิร์ลเป็นมือขวาของเขา ชาวเขาใช้จากน้ำ แล้วผลักดันเขาให้กลับเข้าไปในน้ำทาสสาวมาอีก แต่ละครั้ง นำกับเขาแบบมีมุกที่สวยงาม ชาวใส่ไข่มุกในถุงสีเขียวแล้ว ทาสมาค่าสุดท้าย เวลานี้เขานำไข่มุกดีทั้งหมด: มันมีรูปร่างคล้ายดวงจันทร์ และก็สว่างกว่าดาวตอนเช้า แต่ใบหน้าของทาสแพงกว่าสีขาว เขาล้มลงบนเรือ และเขาคราวที่แล้วจากหูและปากของเขาคนที่ร้อง "ตาย" ของ "โยนตัวลงทะเล" เขาดูที่เพิร์ล "นี้จะได้การผ่อนของยุวกษัตริย์"เมื่อกษัตริย์หนุ่มได้ยินนี้ เขาตื่น ด้วยร้องดีด้วย ผ่านหน้าต่าง ดาวได้เติบโตที่อ่อนแอ และกำลังตามฤดูกาล กษัตริย์หนุ่มตก asleep และฝันอีกครั้ง เขาได้เดินผ่านป่ามืดเต็มไปด้วยดอกไม้และผลไม้แปลก เขายังคงเดินต่อไปจนกว่าจะได้มาจากป่า มีเขาเห็นฝูงชนมากของผู้ชาย การทำงานในแม่น้ำแห้ง พวกเขาได้ทำหลุมขนาดใหญ่ในพื้นดิน และทำลายหินกับเครื่องมือ กษัตริย์หนุ่มเปิด และเห็นมีคนยืนอยู่ข้างหลังเขา กระจกใน"ผู้คนเหล่านี้" เขาถาม"คนในเมืองกำแพงมีอาหารไม่มี และน้อยน้ำ กล่าวว่า คน "แต่คนเหล่านี้จะทำงานในการค้นหา - แม่น้ำ""สิ่งพวกเขาพยายามค้นหา""พลอย – สำหรับพระมงกุฎ กล่าวว่า คน"การที่พระมหากษัตริย์หรือไม่""ส่องกระจก และคุณจะเห็นเขา"กษัตริย์หนุ่มมองในกระจก และเห็นใบหน้าของเขาเอง เขาตื่นพร้อมร้องดี แสงสว่างส่องแสงในห้อง และสวนภายนอกนกก็ร้องเพลงในต้น ราชการมาเป็นยุวกษัตริย์ห้อง และรับการต้อนรับเขา ข้าราชการนำเสื้อที่ทำจากผ้าทอง ข้าราชการอื่น ๆ วางมงกุฎและพลอยดีหน้าเขา กษัตริย์หนุ่มมองในสิ่งที่ดี พวกสวยงามมาก แต่เขาจำความฝันของเขา กล่าว ว่า "พาพวกเขาไป ผมจะไม่ใส่พวกเขา"ราชการได้ประหลาดใจมาก บางส่วนของพวกเขาคิดว่า เขาถูกหยอกล้อ พวกเขาหัวเราะ เขาพูดกับพวกเขาอีกครั้ง: "พาสิ่งเหล่านี้ไป ผมจะไม่ใส่พวกเขา ผ้านี้ทำ ด้วยมือของความเจ็บปวด มีเลือดในรัตนากรและตายในห้องพักเพิร์ล" แล้ว เขาบอกว่า ความฝันของเขาทั้งสามเมื่อคนได้ยินนี้ พวกเขากล่าวว่า เขา "คุณไม่ทราบสิ่งที่คุณกำลังพูด ความฝันเป็นความฝัน – ไม่จริง" เราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนที่ทำงานเรา และถ้าคุณไม่สวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้และคราวน์นี้ คุณจะไม่เหมือนพระมหากษัตริย์ จะคนรู้คุณเป็นกษัตริย์หรือไม่""บางทีคุณอาจจะขวา ตอบยุวกษัตริย์ "แต่ผมจะไม่ใส่เสื้อนี้ และฉันจะไม่ได้สวมมงกุฎนี้ ผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่ดีเมื่อฉันมาถึงวัง และฉันจะไปจากนี้เดียว ไป ทั้งหมดของคุณ นี้เด็กอาจอยู่"ราชการและฝ่ายซ้าย ข้าราชการเดียว เด็กผู้ชาย อยู่กับพระมหากษัตริย์ กษัตริย์หนุ่มเปิดกล่องใหญ่ และเอาออกตราหยาบ นี้เป็นเสื้อของเขาในวันที่เมื่อเขาเห็นสัตว์บนเนินเขาสำหรับ forester ที่ กษัตริย์หนุ่มยังได้ออกไม้จากป่าบอยกล่าวว่า, "ที่รัก ที่เป็นมงกุฎของคุณ? "กษัตริย์หนุ่มตัดชิ้นส่วนจากกุหลาบป่าที่เติบโตใกล้หน้าต่าง เขาทำเป็นวงกลม และวางลงบนศีรษะของเขา"นี้จะเป็นมงกุฎของฉัน เขากล่าวว่ากษัตริย์หนุ่มออกจากห้องพัก เจ้าหน้าที่รัฐบาลก็รอเขา เขามีในม้าของเขา และกำลังออกผ่านประตูใหญ่ของพระราชวังไปทางวิหาร เด็กวิ่งกับเขา คนในถนนหัวเราะ: "นี้ไม่ใช่พระมหากษัตริย์ ว่า เขาขี่ผ่านมาพวกเขา เขาหยุด และ ตอบ "ฉันเป็นพระมหากษัตริย์" และเขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับความฝัน 3คนออกมาจากฝูงชน และพูด angrily เขา: "ชีวิตยากจนมาจากสิ่งที่ดีที่คนรวยใช้ เมื่อเราทำสิ่ง เราสามารถซื้อขนมปัง กลับไปที่วังของคุณ และใส่เสื้อผ้าของคุณคิงส์ ทำไมคุณใจกังวลเรา? ""ปัจจุบันคนรวยและคนจนพี่" ถามยุวกษัตริย์คนที่กล่าวว่า "yes "และพี่รวยพยายามฆ่าพี่ชายยากจน"ตาของเขาเต็มไป ด้วยน้ำตาเขาขี่ผ่านเสียงร้องของคนโกรธที่ประตูใหญ่ของคริสตจักร ทหารพยายามที่จะหยุดเขา "เดอะคิงอาจใส่ที่นี่ กล่าวกับเขา"แต่พระมหากษัตริย์ เขาตอบ angrily และเขาผลักดันผ่านได้พิธีสำคัญในวิหารที่รอคราวน์กษัตริย์องค์ใหม่ เขาเห็นพระหนุ่มในเสื้อผ้าของเขายากจน และเขาได้ไปพบเขา"ลูกชายของฉัน เขากล่าวว่า, " นี่ชุดกษัตริย์อย่างไร มงกุฎ อะไรจะฉันคราวน์กับ นี้ควรเป็นวันความสุขดี""ได้ความสุขใส่อะไรความโศกเศร้าและความเจ็บปวดได้หรือไม่" กล่าวว่า พระมหากษัตริย์ และเขาบอกสงฆ์สูงความฝันของเขา"ฉันคนเก่า กล่าวว่า ท่านปุโรหิต "ฉันรู้ว่า จะทำสิ่งไม่ถูกต้องในโลก แต่พระเจ้าได้ทำให้เราด้วยวิธีนี้ และเขาจะ wiser กว่าคุณ น้ำหนักของโลกทุกข์จะหนักเกินไปสำหรับหนึ่งคน""สามารถคุณจริง ๆ ว่า ในนี้บ้านของพระเจ้า" กล่าวว่า ยุวกษัตริย์ เขาเดินผ่านมาปุโรหิต และ kneeledทันใดนั้นเสียงดังมาจากถนนภายนอก ราชการมาเป็นคริสตจักร ตะโกน "มีดรีมเมอร์นี้ฝันของ พระที่แต่งตัวเป็นคนใช้อยู่ที่ไหน เราจะฆ่า เขาไม่สามารถเป็นพระมหากษัตริย์ของเรา"กษัตริย์หนุ่มลุกขึ้นยืน และเปิดเศร้าต่อพวกเขา แล้ว แสงแดด shone ลงผ่านกระจกสีที่หน้าต่างโบสถ์ มันเปลี่ยนเสื้อนอกของเขาเป็นหนึ่งสวยงามมากขึ้นกว่าที่ทำจากผ้าทอง จากไม้ตายของเขา ดอกไม้สีขาวสวยงามมากขึ้นเติบโต แล้วเมย์ กุหลาบป่าหัว shone brighter รัตนากรเขายืนมีเครื่องแต่งกายของกษัตริย์ ที่เติมไฟของพระเจ้า และมีเพลงและร้องเพลง คนล้มลงบนเข่าของพวกเขาปุโรหิตใส่มือของเขาบนหัวของกษัตริย์หนุ่ม "คนมีมงกุฎที่มากกว่าฉัน เขากล่าวว่า และเขา kneeled หน้าพระราชา
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Young King
The young king was alone in his beautiful room in the palace. He was only sixteen years old and he was wild-eyed, like an animal of the forest. The old king’s servants found him in the forest. At that time, the boy believed that he was the son of a poor forester. He was brought up by the forester. But now he knew that he was the child of the old king’s daughter.
The king’s daughter married an ordinary man, a painter. He painted pictures on the walls of the great church where kings were crowned. But one day he disappeared, leaving the pictures unfinished. The week-old baby was taken away from his mother’s side while she slept. The forester and his wife had no children, and the baby was given to them.
The princess died.
When the old king was dying, he said, “My heart is heavy and I have done a terrible thing. The crown must not pass away from my family. Bring me my daughter’s child from the forest. He will be king after me.”
When the boy was brought to the palace, he showed a strange love for beautiful things. He gave a happy cry when he saw his fine new clothes and rich jewels. He quickly took off the old coat that he wore in the forest. He walked through the palace from room to room, looking at everything.
A rich man came to see the young prince one day. He found him on his knees in front of a beautiful picture from Venice. On another day, people searched for the young king for hours. They finally found him in a little room at the north end of the palace. He was looking at the shape of the Greek god Adonis, cut in a jewel.
In bed that night, the young king thought about the beautiful clothes for his special day – a gold coat and a jeweled crown. People were working day and night to finish his clothes in time. The young king imagined himself in a great church, dressed as a king. His eyes closed, and he fell asleep. As he slept, he dreamed.
He dreamed that he was standing in a long, low room. Around him were cloth-makers at work. Only a little daylight came in through narrow windows. The men’s faces were pale and thin. Little children were working with them. They were weak and hungry and their hands shook.
The young king went to watch one of the cloth-makers. The man looked at him angrily.
“Why are you watching me?” he said. “Did our employer ask you to watch us?”
“Who is your employer?” asked the young king.
“He is a man like me, but unlike me, he wears fine clothes. And while I am hungry, he has too much food.”
“You are not a slave,” said the young king. “Your employer doesn’t own you.”
“The rich make the poor their slaves,” answered the cloth-maker. “We must work to live. But they pay us too little and we die. Men call us free, but we are slaves. But these things do not matter to you. You are not one of us: your face is too happy.”
He turned away and continued his work. Then the young king saw that the cloth-maker was making gold cloth. He felt a sudden fear.
“Whom are you making the gold cloth for?” he asked.
“I am making it for the crowning of a young king.”
The young king woke up with a loud cry. He was in his own room in the palace. Through the window, he saw the golden moon hanging in the sky.
The young king fell asleep again and dreamed. He dreamed that he was on a ship. Hundreds of slaves were working on the ship. They were wearing only simple cloths around their waists, and each man was tied to the man next to him. The hot sun shone down on them without pity. A man ran up an down between the slaves. He hit them until they bled. “Work faster!” he ordered.
At last the ship stopped near land. The seamen took one of the youngest slaves, tied a stone to his feet and let him down over the side of the ship. After some time, they pulled him out of the water. He had a pearl in his right hand. The seamen took him out of the water, then pushed him back into the water.
The young slave came up again and again; each time, he brought with him a beautiful pearl. The seamen put the pearls in a green bag.
Then the slave came up for the last time. This time he brought the best pearl of all: it was shaped like the moon and it was brighter than the morning star. But the face of the slave was strangely white; he fell down on the ship and he bled from his ears and mouth.
“Dead?” cried one of the seamen. “Throw the body into the sea.” He looked at the pearl. “This will be for the crowning of the young king.”
When the young king heard this, he woke up with a great cry. Through the window, the stars were growing weak and daylight was coming.
The young king again fell asleep and dreamed. He was walking through a dark forest full of strange fruit and flowers. He continued walking until he came out of the forest. There he saw a great crowd of men, working in a dry river. They were making big holes in the ground and breaking the rocks with tools. The young king turned and saw an old man standing behind him, with a mirror in his hand.
“Who are these men?” he asked.
“The people in the walled cities have no food, and little water,” said the old man. “But these men are working in the river to find-“
“What are they trying to find?”
“Jewels – for a king’s crown,” said the old man.
“For which king?”
“Look in the mirror and you will see him.”
The young king looked in the mirror and saw his own face. He woke up with a great cry. Bright sunlight was shining into the room, and in the garden outside the birds were singing in the trees.
Government officers came into the young king’s room and greeted him. Servants brought the coat made of gold cloth. Other servants placed the crown and fine jewels in front of him. The young king looked at the lovely things. They were very beautiful. But he remembered his dreams, and said, “Take them away. I will not wear them.”
The government officers were very surprised. Some of them thought that he was joking. They laughed. He spoke to them again: “Take these things away. I will not wear them. This cloth was made by the hands of pain. There is blood in the jewels and death in the heart of the pearl.” And then he told them his three dreams.
When the men heard this, they said to him, “You do not know what you are saying. A dream is only a dream – it is not real.” We cannot worry about the people who work for us. And if you don’t wear these clothes and this crown, you will not look like a king. How will people know you are king?”
“Perhaps you are right,” answered the young king. “But I will not wear this coat and I will not wear this crown. I did not wear fine clothes when I came to the palace, and I will go out of this place in the same way. Go, all of you. Only this boy may stay.”
The government officers and servants left. Only one servant, a boy, stayed with the king. The young king opened a big box and took out a rough coat. This was his coat in the days when he watched animals on the hillside for the forester. The young king also took out a stick from the forest.
The boy said, “Sir, where is your crown?”
The young king cut a piece from a wild rose that grew near the window. He made it into a circle and put it on his head.
“This will be my crown,” he said.
The young king left his room. The government officers were waiting for him. He got on his horse and rode out through the great gates of the palace towards the cathedral. The boy ran with him. The people in the streets laughed: “This is not the king,” they said as he rode past them. He stopped and answered, “I am the king.” And he told them about the three dreams.
A man came out of the crowd and spoke angrily to him: “The life of the poor comes from the fine things that rich people use. When we make things, we can buy bread. Go back to your palace and put on your king’s clothes. Why are you worrying about us?”
“Aren’t rich people and poor people brothers?” asked the young king.
“Yes,” said the man, “and the rich brother tries to kill the poor brother.”
His eyes filled with tears as he rode through the angry cries of the people.
At the great gate of the church, the soldiers tried to stop him. “Only the king may enter here,” they said to him.
“But I am the king,” he answered angrily, and he pushed through them.
The most important priest in the cathedral was waiting to crown the new king. He saw the young king in his poor clothes, and he went to meet him.
“My son,” he said, “is this how a king dresses? What crown shall I crown you with? This should be a day of great happiness.”
“Can happiness wear what sadness and pain have made?” said the king, and he told the high priest his dreams.
“I am an old man,” said the high priest. “I know that many wrong things are done in the world. But God has made us this way, and He is wiser than you. The weight of the world’s suffering is too heavy for one man.”
“Can you really say that in this house of God?” said the young king. He walked past the high priest and kneeled.
Suddenly a loud noise came from the street outside. The government officers came into the church, shouting, “Where is this dreamer of dreams? Where is the king who is dressed as a servant? We will kill him! He cannot be our king!”
The young king stood up and turned sadly towards them. Then sunlight shone down through the coloured glass of the church windows. It changed his coat into one more beautiful than any made of gold cloth. From his dead stick, white flowers grew more beautiful then pearls. The wild roses on his head shone brighter than jewels.
He stood there dressed as a king. The light of God filled the place and there was music and singing. The people fell on their knees.
The high priest put his hands on the young king’s head. “Someone has crowned you who is greater than me,” he said, and he kneeled in front of his king.
The young king was alone in his beautiful room in the palace. He was only sixteen years old and he was wild-eyed, like an animal of the forest. The old king’s servants found him in the forest. At that time, the boy believed that he was the son of a poor forester. He was brought up by the forester. But now he knew that he was the child of the old king’s daughter.
The king’s daughter married an ordinary man, a painter. He painted pictures on the walls of the great church where kings were crowned. But one day he disappeared, leaving the pictures unfinished. The week-old baby was taken away from his mother’s side while she slept. The forester and his wife had no children, and the baby was given to them.
The princess died.
When the old king was dying, he said, “My heart is heavy and I have done a terrible thing. The crown must not pass away from my family. Bring me my daughter’s child from the forest. He will be king after me.”
When the boy was brought to the palace, he showed a strange love for beautiful things. He gave a happy cry when he saw his fine new clothes and rich jewels. He quickly took off the old coat that he wore in the forest. He walked through the palace from room to room, looking at everything.
A rich man came to see the young prince one day. He found him on his knees in front of a beautiful picture from Venice. On another day, people searched for the young king for hours. They finally found him in a little room at the north end of the palace. He was looking at the shape of the Greek god Adonis, cut in a jewel.
In bed that night, the young king thought about the beautiful clothes for his special day – a gold coat and a jeweled crown. People were working day and night to finish his clothes in time. The young king imagined himself in a great church, dressed as a king. His eyes closed, and he fell asleep. As he slept, he dreamed.
He dreamed that he was standing in a long, low room. Around him were cloth-makers at work. Only a little daylight came in through narrow windows. The men’s faces were pale and thin. Little children were working with them. They were weak and hungry and their hands shook.
The young king went to watch one of the cloth-makers. The man looked at him angrily.
“Why are you watching me?” he said. “Did our employer ask you to watch us?”
“Who is your employer?” asked the young king.
“He is a man like me, but unlike me, he wears fine clothes. And while I am hungry, he has too much food.”
“You are not a slave,” said the young king. “Your employer doesn’t own you.”
“The rich make the poor their slaves,” answered the cloth-maker. “We must work to live. But they pay us too little and we die. Men call us free, but we are slaves. But these things do not matter to you. You are not one of us: your face is too happy.”
He turned away and continued his work. Then the young king saw that the cloth-maker was making gold cloth. He felt a sudden fear.
“Whom are you making the gold cloth for?” he asked.
“I am making it for the crowning of a young king.”
The young king woke up with a loud cry. He was in his own room in the palace. Through the window, he saw the golden moon hanging in the sky.
The young king fell asleep again and dreamed. He dreamed that he was on a ship. Hundreds of slaves were working on the ship. They were wearing only simple cloths around their waists, and each man was tied to the man next to him. The hot sun shone down on them without pity. A man ran up an down between the slaves. He hit them until they bled. “Work faster!” he ordered.
At last the ship stopped near land. The seamen took one of the youngest slaves, tied a stone to his feet and let him down over the side of the ship. After some time, they pulled him out of the water. He had a pearl in his right hand. The seamen took him out of the water, then pushed him back into the water.
The young slave came up again and again; each time, he brought with him a beautiful pearl. The seamen put the pearls in a green bag.
Then the slave came up for the last time. This time he brought the best pearl of all: it was shaped like the moon and it was brighter than the morning star. But the face of the slave was strangely white; he fell down on the ship and he bled from his ears and mouth.
“Dead?” cried one of the seamen. “Throw the body into the sea.” He looked at the pearl. “This will be for the crowning of the young king.”
When the young king heard this, he woke up with a great cry. Through the window, the stars were growing weak and daylight was coming.
The young king again fell asleep and dreamed. He was walking through a dark forest full of strange fruit and flowers. He continued walking until he came out of the forest. There he saw a great crowd of men, working in a dry river. They were making big holes in the ground and breaking the rocks with tools. The young king turned and saw an old man standing behind him, with a mirror in his hand.
“Who are these men?” he asked.
“The people in the walled cities have no food, and little water,” said the old man. “But these men are working in the river to find-“
“What are they trying to find?”
“Jewels – for a king’s crown,” said the old man.
“For which king?”
“Look in the mirror and you will see him.”
The young king looked in the mirror and saw his own face. He woke up with a great cry. Bright sunlight was shining into the room, and in the garden outside the birds were singing in the trees.
Government officers came into the young king’s room and greeted him. Servants brought the coat made of gold cloth. Other servants placed the crown and fine jewels in front of him. The young king looked at the lovely things. They were very beautiful. But he remembered his dreams, and said, “Take them away. I will not wear them.”
The government officers were very surprised. Some of them thought that he was joking. They laughed. He spoke to them again: “Take these things away. I will not wear them. This cloth was made by the hands of pain. There is blood in the jewels and death in the heart of the pearl.” And then he told them his three dreams.
When the men heard this, they said to him, “You do not know what you are saying. A dream is only a dream – it is not real.” We cannot worry about the people who work for us. And if you don’t wear these clothes and this crown, you will not look like a king. How will people know you are king?”
“Perhaps you are right,” answered the young king. “But I will not wear this coat and I will not wear this crown. I did not wear fine clothes when I came to the palace, and I will go out of this place in the same way. Go, all of you. Only this boy may stay.”
The government officers and servants left. Only one servant, a boy, stayed with the king. The young king opened a big box and took out a rough coat. This was his coat in the days when he watched animals on the hillside for the forester. The young king also took out a stick from the forest.
The boy said, “Sir, where is your crown?”
The young king cut a piece from a wild rose that grew near the window. He made it into a circle and put it on his head.
“This will be my crown,” he said.
The young king left his room. The government officers were waiting for him. He got on his horse and rode out through the great gates of the palace towards the cathedral. The boy ran with him. The people in the streets laughed: “This is not the king,” they said as he rode past them. He stopped and answered, “I am the king.” And he told them about the three dreams.
A man came out of the crowd and spoke angrily to him: “The life of the poor comes from the fine things that rich people use. When we make things, we can buy bread. Go back to your palace and put on your king’s clothes. Why are you worrying about us?”
“Aren’t rich people and poor people brothers?” asked the young king.
“Yes,” said the man, “and the rich brother tries to kill the poor brother.”
His eyes filled with tears as he rode through the angry cries of the people.
At the great gate of the church, the soldiers tried to stop him. “Only the king may enter here,” they said to him.
“But I am the king,” he answered angrily, and he pushed through them.
The most important priest in the cathedral was waiting to crown the new king. He saw the young king in his poor clothes, and he went to meet him.
“My son,” he said, “is this how a king dresses? What crown shall I crown you with? This should be a day of great happiness.”
“Can happiness wear what sadness and pain have made?” said the king, and he told the high priest his dreams.
“I am an old man,” said the high priest. “I know that many wrong things are done in the world. But God has made us this way, and He is wiser than you. The weight of the world’s suffering is too heavy for one man.”
“Can you really say that in this house of God?” said the young king. He walked past the high priest and kneeled.
Suddenly a loud noise came from the street outside. The government officers came into the church, shouting, “Where is this dreamer of dreams? Where is the king who is dressed as a servant? We will kill him! He cannot be our king!”
The young king stood up and turned sadly towards them. Then sunlight shone down through the coloured glass of the church windows. It changed his coat into one more beautiful than any made of gold cloth. From his dead stick, white flowers grew more beautiful then pearls. The wild roses on his head shone brighter than jewels.
He stood there dressed as a king. The light of God filled the place and there was music and singing. The people fell on their knees.
The high priest put his hands on the young king’s head. “Someone has crowned you who is greater than me,” he said, and he kneeled in front of his king.
การแปล กรุณารอสักครู่..
กษัตริย์หนุ่ม
กษัตริย์หนุ่มเป็นคนเดียวในห้องที่สวยงามของเขาในพระราชวัง เขาอายุแค่ 16 ปีและเขาเป็นป่าตา เหมือนสัตว์ในป่า ข้าราชการเก่าของกษัตริย์พบเขาในป่า ตอนนั้นเด็กที่เชื่อว่าเขาเป็นลูกชายของชาวป่าที่น่าสงสาร เขาถูกนำขึ้นโดยเจ้าหน้าที่ป่าไม้ . แต่ตอนนี้เขาได้รู้ว่าเขาเป็นลูกของลูกสาว
เก่าของกษัตริย์ลูกสาวของพระราชาแต่งงานกับคนธรรมดาได้ จิตรกร เขาวาดภาพบนผนังของคริสตจักรที่ดีที่กษัตริย์เป็นองค์รัชทายาท แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็หายตัวไป ทิ้งภาพที่ยังไม่เสร็จ สัปดาห์เก่าลูกถูกพรากไปจากแม่ของเขา ขณะที่เธอหลับ พวกชาวป่า และภรรยาไม่มีลูก และลูกให้กับพวกเขา .
เจ้าหญิงตาย
เมื่อแก่กษัตริย์ตาย ,เขากล่าวว่า " หัวใจของฉันมันหนักและผมได้ทำสิ่งที่แย่มาก พระมหากษัตริย์ไม่ต้องผ่านออกไปจากครอบครัวของฉัน เอาลูกของลูกสาวฉัน จากป่า เขาจะเป็นกษัตริย์ต่อจากฉัน "
ตอนที่เด็กถูกนำตัวเข้าวัง เขาแสดงความรักที่แปลกสำหรับสิ่งสวยงาม เขาก็ร้องไห้ดีใจ เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ปรับใหม่และอุดมไปด้วยอัญมณีเขารีบเอาเสื้อเก่าที่เขาสวมอยู่ในป่า เขาเดินเข้าวัง จากห้องไปที่ห้อง มองทุกอย่าง
รวยมาหาเจ้าชายองค์หนึ่งวัน เขาพบว่าเขาอยู่บนหัวเข่าของเขาในด้านหน้าของภาพที่สวยงามจากเวนิส ในวันอื่น คนค้นหา กษัตริย์หนุ่มสำหรับชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็พบว่าเขาอยู่ในห้องเล็กๆที่ด้านเหนือของพระราชวังเขามองดูรูปร่างของ Adonis พระเจ้ากรีก , ตัดเพชร
นอนคืนนั้น กษัตริย์หนุ่มคิดเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่สวยงาม–วันพิเศษของเขาเคลือบทองและอัญมณีมงกุฎ คนที่ทำงานกลางวันและกลางคืนเพื่อให้เสื้อผ้าของเขาในเวลา กษัตริย์หนุ่มจินตนาการตัวเองในโบสถ์ใหญ่ แต่งตัวเป็นกษัตริย์ ดวงตาของเขาปิดลง และเขาก็หลับไป ขณะที่เขานอน เขาฝัน
เขาฝันว่าเขายืนอยู่ในระยะยาวต่ำ , ห้อง รอบตัวเขาเป็นผู้ผลิตผ้าในที่ทำงาน เพียงเล็กน้อย แสงเข้ามาทางหน้าต่างแคบ ใบหน้าของคนกำลังอ่อนและบาง เด็กๆกำลังทำงานกับพวกเขา พวกเขาอ่อนแอและหิวโหย มือของเขาสั่น
กษัตริย์หนุ่มไปชมหนึ่งในผ้าผู้ผลิต ผู้ชาย มองเขาอย่างโกรธๆ นะ
" ทำไมคุณดูฉัน ? " เขากล่าวว่า" ไม่ได้ นายจ้างของเรา ขอให้คุณดูเรา "
" ใครคือนายจ้างของคุณ " ถามว่ากษัตริย์หนุ่ม
" เขาเป็นผู้ชายที่ชอบฉัน แต่เหมือนฉัน เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย และในขณะที่ฉันกำลังหิว เขาได้รับอาหารมากเกินไป . "
" เธอไม่ใช่ทาสกล่าวว่า " กษัตริย์หนุ่ม " นายจ้างของคุณไม่ได้เป็นเจ้าของคุณ "
" คนรวยให้คนจน ทาส " ตอบผ้าเครื่อง " เราต้องทำงานเพื่อให้มีชีวิตรอดแต่เค้าจ่ายเราน้อยเกินไป และเราก็จะตาย ผู้ชายที่โทรหาเราฟรี แต่เราเป็นทาส แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับคุณเลย เธอไม่ใช่เรา : ใบหน้าของคุณมากเกินไป . "
เขาหันไปและยังคงทำงานของเขา แล้วกษัตริย์หนุ่มเห็นผ้าเครื่องทำผ้าทอง เขารู้สึกกลัวขึ้นมา
" ใครที่คุณทำทองผ้า ?
" เขาถาม" ฉันทำมันเพื่อแต่งตั้งกษัตริย์หนุ่ม "
กษัตริย์หนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยเสียงร้อง เขาอยู่ในห้องของเขาเอง ในพระราชวัง ผ่านทางหน้าต่าง เขาเห็นทองจันทร์ลอยในท้องฟ้า .
กษัตริย์หนุ่มหลับอีกครั้ง ฝันถึง เขาฝันว่าเขาอยู่บนเรือ เป็นทาสทำงานบนเรือ พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียบง่ายเพียงรอบ waists ของพวกเขาและแต่ละคนเชื่อมโยงกับเพื่อนข้างๆ เขา แดดร้อนส่องลงบนพวกเขา โดยไม่เสียดาย ชายคนหนึ่งวิ่งขึ้นลงระหว่างทาส เขาถูกตีจนเลือดออก ทำงานได้เร็วขึ้น ! " เขาสั่ง
ในที่สุดเรือหยุดใกล้ที่ดิน ชาวประมงเอาทาสคนหนึ่งที่อายุน้อยที่สุด เอาหินไปที่เท้าของเขาและให้เขาลงมากกว่าด้านข้างของเรือ หลังจากเวลาที่พวกเขาดึงเขาขึ้นมาจากน้ำ "เขามีมุกในมือข้างขวาของเขา ชาวประมงเอาเขาขึ้นจากน้ำ แล้วผลักเขาลงไปในน้ำ
ทาสหนุ่มขึ้นมาอีกครั้งและอีกครั้ง ; แต่ละครั้ง ที่เขาพามาด้วยไข่มุกที่สวยงาม ชาวประมงเอาไข่มุกในถุงสีเขียว
แล้วทาสมาเป็นครั้งสุดท้าย คราวนี้เขาเอามุกที่ดีที่สุดของทั้งหมด :มันมีรูปร่างเหมือนดวงจันทร์มันสว่างกว่าดาวเช้า แต่ใบหน้าของทาสขาวแปลกๆ เขาล้มลงบนเรือ เขาเลือดออกจากหูของเขา ปาก
" ตายล่ะ " ร้องหนึ่งของร่างกาย . " โยนศพลงทะเล เขามองดูไข่มุก " นี่จะเป็น กษัตริย์หนุ่ม "
เมื่อกษัตริย์หนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตื่นขึ้นมาร้องไห้ด้วยความดีผ่านทางหน้าต่าง ดวงดาวกำลังอ่อนแรงและกลางวันมา
หนุ่มกษัตริย์อีกครั้ง หลับและฝัน เขากำลังเดินผ่านป่ามืดที่เต็มไปด้วยผลไม้แปลก ๆและดอกไม้ เขายังคงเดินจนกว่าเขาจะออกมาจากป่า ที่นั่นเขาเห็นฝูงชนที่ดีของมนุษย์ การทำงานในแม่น้ำแห้ง พวกเขามีหลุมขนาดใหญ่ในพื้นดิน และทำลายหินด้วยเครื่องมือกษัตริย์หนุ่มหันกลับมาและเห็นชายแก่คนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา กับกระจกในมือของเขา . . . . . .
" คนพวกนี้เป็นใคร ? " เขาถาม
" คนในกำแพงเมืองไม่มีอาหารและน้ำเล็กน้อย " ชายชราว่า " แต่คนเหล่านี้ทำงานในแม่น้ำเพื่อหา "
" สิ่งที่พวกเขากำลังค้นหา "
" อัญมณีมงกุฎของกษัตริย์ 2552 " ชายชราว่า
" ที่กษัตริย์ "
" มองในกระจกและคุณจะเห็นเขา "
กษัตริย์หนุ่มมองกระจกแล้วเห็นตัวเองหน้า เขาตื่นขึ้นมาร้องไห้ด้วยความดี แสงแดดส่องเข้ามาในห้อง และสวนด้านนอกนกร้องเพลงในต้นไม้ .
ข้าราชการเข้ามาในห้องของกษัตริย์หนุ่ม และทักทายเขา คนรับใช้นำเสื้อผ้าทองข้าราชการอื่น ๆวางมงกุฎและปรับอัญมณีในด้านหน้าของเขา กษัตริย์หนุ่มมองสิ่งที่น่ารัก พวกเธอสวยมาก แต่เขาจำความฝันของเขาว่า " พาพวกเขาไป ผมจะไม่ใส่มัน . "
ข้าราชการคงประหลาดใจมาก บางคนคิดว่าเขาล้อเล่น เขาหัวเราะ เขาพูดกับพวกเขาอีกครั้ง " เอาสิ่งนี้ไป ผมจะไม่ใส่มันผ้านี้ถูกสร้างขึ้นมาโดยน้ำมือของความเจ็บปวด มีเลือดในอัญมณีและความตายในหัวใจของมุก " แล้วเขาบอกว่าความฝันของเขาสาม
เมื่อคนได้ยินนี้พวกเขากล่าวแก่พวกเขา , " คุณไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คุณพูด ความฝันที่เป็นเพียงความฝัน และมันเป็นเรื่องจริง เราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับคนที่ทำงานเพื่อเรา และถ้าคุณไม่ใส่เสื้อผ้าและมงกุฎนี้คุณจะดูไม่เหมือนกษัตริย์ คนเค้าจะรู้ว่าคุณเป็นพระราชา "
" บางทีคุณอาจจะถูกก็ได้ " ตอบกษัตริย์หนุ่ม " แต่ผมจะไม่ใส่เสื้อตัวนี้ และผมจะไม่ใส่มงกุฎนี้ ผมไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดีเมื่อฉันไปที่วัง และ ฉัน จะ ไปจากสถานที่นี้ในลักษณะเดียวกัน ไป ทั้งหมดของคุณ แต่เด็กคนนี้อาจอยู่ "
เจ้าหน้าที่ และข้าราชการเท่านั้น เพียงหนึ่งคนใช้เด็ก พักกับกษัตริย์ กษัตริย์หนุ่มเปิดกล่องใหญ่ และเอาเสื้อที่ขรุขระ นี้เป็นเสื้อของเขาในวันเมื่อเขาเห็นสัตว์บนเนินเขาสำหรับชาวป่า . กษัตริย์หนุ่มก็เอาไม้จากป่า
เด็ก กล่าวว่า " ท่านที่เป็นมงกุฎของคุณ ? "
กษัตริย์หนุ่มตัดชิ้นส่วนจากกุหลาบป่าที่เติบโตใกล้หน้าต่าง เขาทำให้มันเป็นวงกลม แล้วเอาวางไว้บนหัวของเขา . . . . . .
" นี่จะเป็นมงกุฎของฉัน " เขากล่าว .
กษัตริย์หนุ่มออกจากห้องของเขาเลย เจ้าหน้าที่กำลังรอเขาอยู่ เขาได้ขี่ม้าและขี่ออกไปทางประตูใหญ่ของพระราชวังต่อโบสถ์ เด็กชายวิ่งกับเขา ผู้คนในถนนหัวเราะ : " นี้ไม่ได้เป็นกษัตริย์ , " พวกเขากล่าวว่าเขาขี่ผ่านพวกเขา เขาหยุด แล้วตอบว่า " ข้าเป็นพระราชา" และเขาบอกว่าพวกเขาเกี่ยวกับสามความฝัน
ผู้ชายออกมาจากฝูงชน และพูดด้วยความโกรธกับเขา : " ชีวิตของคนจนมาจากสิ่งที่ดี ที่คนรวยใช้ เมื่อเราทำสิ่งที่เราสามารถซื้อขนมปัง กลับไปที่วัง และใส่เสื้อผ้าของกษัตริย์ ทำไมคุณกังวลเกี่ยวกับเรา ? "
" ไม่ได้รวยทุกคนและพี่น้องประชาชนที่ยากจน " ถามว่ากษัตริย์หนุ่ม
" ใช่ " กล่าวว่า ผู้ชาย" และพี่รวย พยายามที่จะฆ่าพี่ชายที่น่าสงสาร "
ของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่เขาขี่ผ่านโกรธร้องไห้ของคน
ที่ประตูใหญ่ของโบสถ์ ทหารพยายามที่จะหยุดเขา " กษัตริย์เข้ามาที่นี่ " เขากล่าวกับเขา
" แต่ข้าเป็นกษัตริย์ " เขาตอบอย่างโกรธๆ เขาผลักผ่านพวกเขา .
บาทหลวงในโบสถ์ที่สำคัญที่สุด คือ รอ มงกุฎกษัตริย์องค์ใหม่ เขาเห็นกษัตริย์หนุ่มในเสื้อของเขาจนเขาไปพบเขา
" ลูกชายของฉัน " เขากล่าวว่า " นี่คือวิธีที่พระราชาชุด ? มงกุฎมงกุฎอะไรจะคุณ ? นี้ควรจะเป็นวันแห่งความสุขที่ยิ่งใหญ่ "
" ความสุขสวมอะไรที่เศร้าและเจ็บปวดได้ ? " กษัตริย์ตรัสว่า " เขาบอกว่า พระสูง
ความฝันของเขา" ฉันเป็นคนแก่ กล่าวว่า มหาปุโรหิต " ฉันรู้ว่ามันผิดมากแล้วในโลก แต่พระเจ้าทรงทำให้เราเป็นแบบนี้ และเขาก็ฉลาดกว่าคุณ น้ำหนักของโลกที่ทุกข์หนักเกินไปสำหรับคน . "
" จริงๆคุณสามารถพูดได้ว่าในบ้านหลังนี้ของพระเจ้า ? " บอกว่า กษัตริย์หนุ่ม เขาเดินผ่านพระสูงและคุกเข่าลง
ทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากถนนข้างนอกเจ้าหน้าที่ของรัฐเข้ามาในโบสถ์ , ตะโกน , " ซึ่งเป็นฝันของฝัน ที่เป็นกษัตริย์ผู้ที่แต่งตัวเป็นสาวใช้ เราจะฆ่าเขา เขาไม่สามารถเป็นกษัตริย์ของเรา "
กษัตริย์หนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเศร้าต่อพวกเขา แล้วแสงแดดส่องลงมาผ่านแก้วสีของคริสตจักร Windows มันเปลี่ยนเสื้อของเขาเป็นหนึ่งที่สวยงามมากกว่าผ้าทองจากไม้ที่ตายแล้วของเขา ดอกไม้สีขาวเติบโตสวยงามมากขึ้นแล้ว ไข่มุก กุหลาบป่าบนศีรษะของเขาส่องแสงสว่างกว่าพลอย
เขาก็แต่งตัวเป็นกษัตริย์ แสงของพระเจ้าเต็มไปสถานที่และมีดนตรีและร้องเพลง คนลดลงบนหัวเข่าของพวกเขา .
พระสูงวางมือบนศีรษะเล็กของกษัตริย์ " มีคนครองตำแหน่งนายมากกว่าฉัน " เขากล่าวและเขาได้คุกเข่าต่อหน้ากษัตริย์ของเขา
กษัตริย์หนุ่มเป็นคนเดียวในห้องที่สวยงามของเขาในพระราชวัง เขาอายุแค่ 16 ปีและเขาเป็นป่าตา เหมือนสัตว์ในป่า ข้าราชการเก่าของกษัตริย์พบเขาในป่า ตอนนั้นเด็กที่เชื่อว่าเขาเป็นลูกชายของชาวป่าที่น่าสงสาร เขาถูกนำขึ้นโดยเจ้าหน้าที่ป่าไม้ . แต่ตอนนี้เขาได้รู้ว่าเขาเป็นลูกของลูกสาว
เก่าของกษัตริย์ลูกสาวของพระราชาแต่งงานกับคนธรรมดาได้ จิตรกร เขาวาดภาพบนผนังของคริสตจักรที่ดีที่กษัตริย์เป็นองค์รัชทายาท แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็หายตัวไป ทิ้งภาพที่ยังไม่เสร็จ สัปดาห์เก่าลูกถูกพรากไปจากแม่ของเขา ขณะที่เธอหลับ พวกชาวป่า และภรรยาไม่มีลูก และลูกให้กับพวกเขา .
เจ้าหญิงตาย
เมื่อแก่กษัตริย์ตาย ,เขากล่าวว่า " หัวใจของฉันมันหนักและผมได้ทำสิ่งที่แย่มาก พระมหากษัตริย์ไม่ต้องผ่านออกไปจากครอบครัวของฉัน เอาลูกของลูกสาวฉัน จากป่า เขาจะเป็นกษัตริย์ต่อจากฉัน "
ตอนที่เด็กถูกนำตัวเข้าวัง เขาแสดงความรักที่แปลกสำหรับสิ่งสวยงาม เขาก็ร้องไห้ดีใจ เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ปรับใหม่และอุดมไปด้วยอัญมณีเขารีบเอาเสื้อเก่าที่เขาสวมอยู่ในป่า เขาเดินเข้าวัง จากห้องไปที่ห้อง มองทุกอย่าง
รวยมาหาเจ้าชายองค์หนึ่งวัน เขาพบว่าเขาอยู่บนหัวเข่าของเขาในด้านหน้าของภาพที่สวยงามจากเวนิส ในวันอื่น คนค้นหา กษัตริย์หนุ่มสำหรับชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็พบว่าเขาอยู่ในห้องเล็กๆที่ด้านเหนือของพระราชวังเขามองดูรูปร่างของ Adonis พระเจ้ากรีก , ตัดเพชร
นอนคืนนั้น กษัตริย์หนุ่มคิดเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่สวยงาม–วันพิเศษของเขาเคลือบทองและอัญมณีมงกุฎ คนที่ทำงานกลางวันและกลางคืนเพื่อให้เสื้อผ้าของเขาในเวลา กษัตริย์หนุ่มจินตนาการตัวเองในโบสถ์ใหญ่ แต่งตัวเป็นกษัตริย์ ดวงตาของเขาปิดลง และเขาก็หลับไป ขณะที่เขานอน เขาฝัน
เขาฝันว่าเขายืนอยู่ในระยะยาวต่ำ , ห้อง รอบตัวเขาเป็นผู้ผลิตผ้าในที่ทำงาน เพียงเล็กน้อย แสงเข้ามาทางหน้าต่างแคบ ใบหน้าของคนกำลังอ่อนและบาง เด็กๆกำลังทำงานกับพวกเขา พวกเขาอ่อนแอและหิวโหย มือของเขาสั่น
กษัตริย์หนุ่มไปชมหนึ่งในผ้าผู้ผลิต ผู้ชาย มองเขาอย่างโกรธๆ นะ
" ทำไมคุณดูฉัน ? " เขากล่าวว่า" ไม่ได้ นายจ้างของเรา ขอให้คุณดูเรา "
" ใครคือนายจ้างของคุณ " ถามว่ากษัตริย์หนุ่ม
" เขาเป็นผู้ชายที่ชอบฉัน แต่เหมือนฉัน เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย และในขณะที่ฉันกำลังหิว เขาได้รับอาหารมากเกินไป . "
" เธอไม่ใช่ทาสกล่าวว่า " กษัตริย์หนุ่ม " นายจ้างของคุณไม่ได้เป็นเจ้าของคุณ "
" คนรวยให้คนจน ทาส " ตอบผ้าเครื่อง " เราต้องทำงานเพื่อให้มีชีวิตรอดแต่เค้าจ่ายเราน้อยเกินไป และเราก็จะตาย ผู้ชายที่โทรหาเราฟรี แต่เราเป็นทาส แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับคุณเลย เธอไม่ใช่เรา : ใบหน้าของคุณมากเกินไป . "
เขาหันไปและยังคงทำงานของเขา แล้วกษัตริย์หนุ่มเห็นผ้าเครื่องทำผ้าทอง เขารู้สึกกลัวขึ้นมา
" ใครที่คุณทำทองผ้า ?
" เขาถาม" ฉันทำมันเพื่อแต่งตั้งกษัตริย์หนุ่ม "
กษัตริย์หนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยเสียงร้อง เขาอยู่ในห้องของเขาเอง ในพระราชวัง ผ่านทางหน้าต่าง เขาเห็นทองจันทร์ลอยในท้องฟ้า .
กษัตริย์หนุ่มหลับอีกครั้ง ฝันถึง เขาฝันว่าเขาอยู่บนเรือ เป็นทาสทำงานบนเรือ พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียบง่ายเพียงรอบ waists ของพวกเขาและแต่ละคนเชื่อมโยงกับเพื่อนข้างๆ เขา แดดร้อนส่องลงบนพวกเขา โดยไม่เสียดาย ชายคนหนึ่งวิ่งขึ้นลงระหว่างทาส เขาถูกตีจนเลือดออก ทำงานได้เร็วขึ้น ! " เขาสั่ง
ในที่สุดเรือหยุดใกล้ที่ดิน ชาวประมงเอาทาสคนหนึ่งที่อายุน้อยที่สุด เอาหินไปที่เท้าของเขาและให้เขาลงมากกว่าด้านข้างของเรือ หลังจากเวลาที่พวกเขาดึงเขาขึ้นมาจากน้ำ "เขามีมุกในมือข้างขวาของเขา ชาวประมงเอาเขาขึ้นจากน้ำ แล้วผลักเขาลงไปในน้ำ
ทาสหนุ่มขึ้นมาอีกครั้งและอีกครั้ง ; แต่ละครั้ง ที่เขาพามาด้วยไข่มุกที่สวยงาม ชาวประมงเอาไข่มุกในถุงสีเขียว
แล้วทาสมาเป็นครั้งสุดท้าย คราวนี้เขาเอามุกที่ดีที่สุดของทั้งหมด :มันมีรูปร่างเหมือนดวงจันทร์มันสว่างกว่าดาวเช้า แต่ใบหน้าของทาสขาวแปลกๆ เขาล้มลงบนเรือ เขาเลือดออกจากหูของเขา ปาก
" ตายล่ะ " ร้องหนึ่งของร่างกาย . " โยนศพลงทะเล เขามองดูไข่มุก " นี่จะเป็น กษัตริย์หนุ่ม "
เมื่อกษัตริย์หนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตื่นขึ้นมาร้องไห้ด้วยความดีผ่านทางหน้าต่าง ดวงดาวกำลังอ่อนแรงและกลางวันมา
หนุ่มกษัตริย์อีกครั้ง หลับและฝัน เขากำลังเดินผ่านป่ามืดที่เต็มไปด้วยผลไม้แปลก ๆและดอกไม้ เขายังคงเดินจนกว่าเขาจะออกมาจากป่า ที่นั่นเขาเห็นฝูงชนที่ดีของมนุษย์ การทำงานในแม่น้ำแห้ง พวกเขามีหลุมขนาดใหญ่ในพื้นดิน และทำลายหินด้วยเครื่องมือกษัตริย์หนุ่มหันกลับมาและเห็นชายแก่คนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา กับกระจกในมือของเขา . . . . . .
" คนพวกนี้เป็นใคร ? " เขาถาม
" คนในกำแพงเมืองไม่มีอาหารและน้ำเล็กน้อย " ชายชราว่า " แต่คนเหล่านี้ทำงานในแม่น้ำเพื่อหา "
" สิ่งที่พวกเขากำลังค้นหา "
" อัญมณีมงกุฎของกษัตริย์ 2552 " ชายชราว่า
" ที่กษัตริย์ "
" มองในกระจกและคุณจะเห็นเขา "
กษัตริย์หนุ่มมองกระจกแล้วเห็นตัวเองหน้า เขาตื่นขึ้นมาร้องไห้ด้วยความดี แสงแดดส่องเข้ามาในห้อง และสวนด้านนอกนกร้องเพลงในต้นไม้ .
ข้าราชการเข้ามาในห้องของกษัตริย์หนุ่ม และทักทายเขา คนรับใช้นำเสื้อผ้าทองข้าราชการอื่น ๆวางมงกุฎและปรับอัญมณีในด้านหน้าของเขา กษัตริย์หนุ่มมองสิ่งที่น่ารัก พวกเธอสวยมาก แต่เขาจำความฝันของเขาว่า " พาพวกเขาไป ผมจะไม่ใส่มัน . "
ข้าราชการคงประหลาดใจมาก บางคนคิดว่าเขาล้อเล่น เขาหัวเราะ เขาพูดกับพวกเขาอีกครั้ง " เอาสิ่งนี้ไป ผมจะไม่ใส่มันผ้านี้ถูกสร้างขึ้นมาโดยน้ำมือของความเจ็บปวด มีเลือดในอัญมณีและความตายในหัวใจของมุก " แล้วเขาบอกว่าความฝันของเขาสาม
เมื่อคนได้ยินนี้พวกเขากล่าวแก่พวกเขา , " คุณไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คุณพูด ความฝันที่เป็นเพียงความฝัน และมันเป็นเรื่องจริง เราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับคนที่ทำงานเพื่อเรา และถ้าคุณไม่ใส่เสื้อผ้าและมงกุฎนี้คุณจะดูไม่เหมือนกษัตริย์ คนเค้าจะรู้ว่าคุณเป็นพระราชา "
" บางทีคุณอาจจะถูกก็ได้ " ตอบกษัตริย์หนุ่ม " แต่ผมจะไม่ใส่เสื้อตัวนี้ และผมจะไม่ใส่มงกุฎนี้ ผมไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าดีเมื่อฉันไปที่วัง และ ฉัน จะ ไปจากสถานที่นี้ในลักษณะเดียวกัน ไป ทั้งหมดของคุณ แต่เด็กคนนี้อาจอยู่ "
เจ้าหน้าที่ และข้าราชการเท่านั้น เพียงหนึ่งคนใช้เด็ก พักกับกษัตริย์ กษัตริย์หนุ่มเปิดกล่องใหญ่ และเอาเสื้อที่ขรุขระ นี้เป็นเสื้อของเขาในวันเมื่อเขาเห็นสัตว์บนเนินเขาสำหรับชาวป่า . กษัตริย์หนุ่มก็เอาไม้จากป่า
เด็ก กล่าวว่า " ท่านที่เป็นมงกุฎของคุณ ? "
กษัตริย์หนุ่มตัดชิ้นส่วนจากกุหลาบป่าที่เติบโตใกล้หน้าต่าง เขาทำให้มันเป็นวงกลม แล้วเอาวางไว้บนหัวของเขา . . . . . .
" นี่จะเป็นมงกุฎของฉัน " เขากล่าว .
กษัตริย์หนุ่มออกจากห้องของเขาเลย เจ้าหน้าที่กำลังรอเขาอยู่ เขาได้ขี่ม้าและขี่ออกไปทางประตูใหญ่ของพระราชวังต่อโบสถ์ เด็กชายวิ่งกับเขา ผู้คนในถนนหัวเราะ : " นี้ไม่ได้เป็นกษัตริย์ , " พวกเขากล่าวว่าเขาขี่ผ่านพวกเขา เขาหยุด แล้วตอบว่า " ข้าเป็นพระราชา" และเขาบอกว่าพวกเขาเกี่ยวกับสามความฝัน
ผู้ชายออกมาจากฝูงชน และพูดด้วยความโกรธกับเขา : " ชีวิตของคนจนมาจากสิ่งที่ดี ที่คนรวยใช้ เมื่อเราทำสิ่งที่เราสามารถซื้อขนมปัง กลับไปที่วัง และใส่เสื้อผ้าของกษัตริย์ ทำไมคุณกังวลเกี่ยวกับเรา ? "
" ไม่ได้รวยทุกคนและพี่น้องประชาชนที่ยากจน " ถามว่ากษัตริย์หนุ่ม
" ใช่ " กล่าวว่า ผู้ชาย" และพี่รวย พยายามที่จะฆ่าพี่ชายที่น่าสงสาร "
ของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่เขาขี่ผ่านโกรธร้องไห้ของคน
ที่ประตูใหญ่ของโบสถ์ ทหารพยายามที่จะหยุดเขา " กษัตริย์เข้ามาที่นี่ " เขากล่าวกับเขา
" แต่ข้าเป็นกษัตริย์ " เขาตอบอย่างโกรธๆ เขาผลักผ่านพวกเขา .
บาทหลวงในโบสถ์ที่สำคัญที่สุด คือ รอ มงกุฎกษัตริย์องค์ใหม่ เขาเห็นกษัตริย์หนุ่มในเสื้อของเขาจนเขาไปพบเขา
" ลูกชายของฉัน " เขากล่าวว่า " นี่คือวิธีที่พระราชาชุด ? มงกุฎมงกุฎอะไรจะคุณ ? นี้ควรจะเป็นวันแห่งความสุขที่ยิ่งใหญ่ "
" ความสุขสวมอะไรที่เศร้าและเจ็บปวดได้ ? " กษัตริย์ตรัสว่า " เขาบอกว่า พระสูง
ความฝันของเขา" ฉันเป็นคนแก่ กล่าวว่า มหาปุโรหิต " ฉันรู้ว่ามันผิดมากแล้วในโลก แต่พระเจ้าทรงทำให้เราเป็นแบบนี้ และเขาก็ฉลาดกว่าคุณ น้ำหนักของโลกที่ทุกข์หนักเกินไปสำหรับคน . "
" จริงๆคุณสามารถพูดได้ว่าในบ้านหลังนี้ของพระเจ้า ? " บอกว่า กษัตริย์หนุ่ม เขาเดินผ่านพระสูงและคุกเข่าลง
ทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากถนนข้างนอกเจ้าหน้าที่ของรัฐเข้ามาในโบสถ์ , ตะโกน , " ซึ่งเป็นฝันของฝัน ที่เป็นกษัตริย์ผู้ที่แต่งตัวเป็นสาวใช้ เราจะฆ่าเขา เขาไม่สามารถเป็นกษัตริย์ของเรา "
กษัตริย์หนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วหันไปเศร้าต่อพวกเขา แล้วแสงแดดส่องลงมาผ่านแก้วสีของคริสตจักร Windows มันเปลี่ยนเสื้อของเขาเป็นหนึ่งที่สวยงามมากกว่าผ้าทองจากไม้ที่ตายแล้วของเขา ดอกไม้สีขาวเติบโตสวยงามมากขึ้นแล้ว ไข่มุก กุหลาบป่าบนศีรษะของเขาส่องแสงสว่างกว่าพลอย
เขาก็แต่งตัวเป็นกษัตริย์ แสงของพระเจ้าเต็มไปสถานที่และมีดนตรีและร้องเพลง คนลดลงบนหัวเข่าของพวกเขา .
พระสูงวางมือบนศีรษะเล็กของกษัตริย์ " มีคนครองตำแหน่งนายมากกว่าฉัน " เขากล่าวและเขาได้คุกเข่าต่อหน้ากษัตริย์ของเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- เบียร์เหล้า
- I've met friends Thairiendly's my reques
- Look in my eyes
- (b) Tensile strength(c) Elongation(d) Hi
- The researchers investigated all the par
- ไม่ยุติธรรม
- Understanding Dilation and Erosion
- brother,,we go to 7/11 first ..wait for
- ฉันคิดว่าคุณชอบผู้หญิงที่มีหน้าอกใหญ่ๆมา
- ถ้าหากก๊อปรูปท่าน แล้วไม่ได้ใส่เครดิตให้
- The researchers investigated all the par
- component
- the photograpy club meets on weekdays
- อย่างไรก็ตามคนไทยยังมีทางออก ซึ่งการจะดำ
- ซักเสื้อผ้าให้ลูก
- so he is like us
- Oi pam pasalubong.hehe
- เล่นเกม
- vitamin contents
- มีอะไรหรือเปล่า
- century
- 1. Northwest-corner method2. Least-cost
- Can I see pic of you
- Do not have the time, or don't care.
