It had started out innocent. With t

It had started out innocent. With teasing and laughs, but it had grown into so much more. It became sweet whispers and hushed voices in the night. Small touches that couldn't be recognized by anyone but them. Quiet times alone together and bite marks on throats.

He hadn't known when it had happened, but it was one night in the dark of their room when it was said.

"Hey, Gary?" Ghost whispered, running his fingers lightly through thick messy brown hair.

"Hm? Something wrong Simon?" His eyes flicked up as if disrupted. He must have been counting the scars along his body again.

"Will you be mine?"

Roach scowled slightly. "Why would you ask something like that?"

He avoided his gaze. "Ah, never mind... forget I said anything..." What a stupid thing to say.

But then Roach smiled and shook his head. "You didn't let me finish. I was going to say that you didn't need to ask me that because..." He paused, a light warm flush spreading across his face.

"Because?" He couldn't stand waiting to hear what he had to say anymore. He was nervous as hell, but he was an expert at hiding it. Roach had been the only one who he dared let in, and even then, he still hid behind a mask.

"Because... I thought I already... was yours," he answered softly, brushing his lips against Ghost's.

He smiled, kissing him back with slow purpose. "I love you, Bug."

"I love you too Simon." He snuggled up closer, burying his face in the crook of his neck.

These were the times he loved. The times when they didn't have to worry, the times where war was the furthest from their minds, the times where everything felt like it would be... okay.

But those days were short.

They had been escaping Makarov's safe house when Roach had been wounded by mortar fire. He had to drag him because he couldn't stand. He would not leave him behind. At a certain point it all became a blur. Shepard had been there, he thought he would help them, but he didn't.

He shot them in the chest and threw them both in a ditch. He tried to get back up, but was shot again. Then the gasoline was poured on them. There was nothing he could do. Shepard stood over them with his mouth smug as he lit a cigar to smoke.

He threw it onto them. The blaze started instantly, engulfing them. It hurt. It burned the fabric into his flesh, it burned the nerves so after a while there was no pain. He had been looking at Roach the whole time. Trying to move to him, even though he couldn't. His face was full of fear. That was the last thing he saw.

He didn't remember much after that. When he had woken up he saw Soap's blurred face. 'Where's Roach...?' he had managed to croak out, and Soap had told him, "No' now Ghost, just rest, you'll be okay."

And then about a week passed. He had gotten surgery, skin grafts, for the burns. It was at this time where he asked where Roach was again. Soap's face had become stoic as he sat on the end of the bed Ghost was in.

"Bloody hell Soap, where is Roach?" He was on the verge of shouting.

His brow knit together as if thinking of what to say, but that shouldn't have been necessary if...

"Where the fucking hell is Gary?" he yelled, verging on sounding vicious.

"Ghost he... he didna mak it..." he answered solemn.

"No. No, you're lying." He shook his head.

"Ghost..."

"No! It's not true! He's not... Gary isn't dead!" he shouted, sitting upright.

"Ghost I—"

"Get out! Just get the hell out!"

Soap left without an other word knowing all too well his words wouldn't reach him.

He sat there, staring at the ceiling. Roach couldn't be dead. Roach wasn't easy to kill. He couldn't be dead.

In a few weeks however, he could no longer keep himself in denial. Roach was dead, and it was his fault. When he had come to this realization he had sobbed quietly in the room they had shared, wishing for his comfort that would no longer be there.

Some time after, he also found Soap wouldn't let him back out into the field. Not only because he was still recovering from burn injuries, but because he deemed him "mentally unfit." Mentally unfit his ass. If Shepard got in his sights he'd put a bullet right between his eyes without a second thought.

About a month had passed, a month of sleepless nights, a month of withdrawing from everyone, everything, a month of emptiness. He spent most of the days practicing at the shooting range, taking out his anger and pain on the still targets.

After another month had passed and he had confronted Soap again.

"Soap, you have to let me back into the field."

"Ghost, we've been ower this before. The answer is the same," he answered shuffling through some papers at his desk.

"Soap, you have to listen, Shepard is still out there. I need to kill him." He slammed his fist against the table.

"Ghost, that is enough. You cannot go out into the field. Killing Shepard yerself is not going to make anything better. Do you think it'll bring Gary back?" He stood up, shouting.

"I know that isn't going to make him come back! But that bastard killed Roach, and he is going to pay for it, and it will be by my hands!"

"Ghost, I will not repeat myself. If you go out there, yer gonna endanger not only yerself, but the entire team! I know you miss Roach, we all do!"

"No, you don't understand! None of you fucking understand! You don't know the hell it was seeing him burn alive! I watched him die! I couldn't move, I couldn't save him, so I watched him die, Soap! I..." He clenched his fists.

"Ghost..." He reached out to put a hand on his shoulder.

"Don't touch me," he responded, walking away.

It was nighttime. Soap and the others were out hunting for Shepard. He was alone except for a few other soldiers around the base. The day had been hell. He hadn't slept the night before, nightmares of Roach dying plagued his mind. He had spent all day shut away in their room staring at where he used to lay beside him.

He never noticed when he had started to cry, but the tears were choking him behind his balaclava and he had to take it off, rubbing his red eyes and bringing his hand up to clench at his hair.

It had all been his fault. He thought about it all day, knowing it to be true. If he had shot Shepard, Gary would be alive, even if he himself had died, at least Gary would be alive. But he was dead, and he was alive instead, like a cruel twist of fate. If he had been strong enough, he could've fought back, but he wasn't. He had never been strong.

His father had shown him that when he was a child. He had always been, and would always be weak. With his unresolved issues that he wouldn't speak to anyone about, the abuse he was put through, he never spoke about his family. He was worthless.

Gary had always been there for him, but in the end, he wasn't there in return. Everyday was hell without him. Without his Bug by his side.

He was shaking. His breathing uneven from trying to hold the sobs back, but they kept coming. He had grabbed a gun he kept under the bed and left it beside him. He wish he had died. Roach had never deserved to die. Never. But he did, he deserved pain.

With shaky hands he grabbed a pen and paper on the desk and wrote: I love you, and I'm sorry.

The tears stained his face no matter how much he tried to wipe them away. He sat on the bed and held the gun in his hands. His entire body was now trembling. This would be it. He breathed in deeply, pressing the gun to his head.

"See you soon, Bug."

The shot fired, blood splattering across the bedsheets were they both used to lay entangled in each others arms. It was late when Soap found him, no one had heard the gunshot. He had been too late, he should've had someone watching him... but life was full of "if only I had done this." On the desk was a small note simply saying, "I love you, and I'm sorry."

He turned to look at Ghost's body, today they had lost a great soldier. "I hope yer with yer bug now, Ghost.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันได้เริ่มต้นจากการเป็นผู้บริสุทธิ์ กับการล้อเล่นและหัวเราะ แต่มันได้เติบโตขึ้นเป็นมากขึ้น มันจะกลายเป็นหวานกระซิบแผ่วเบาและเสียงในเวลากลางคืน สัมผัสขนาดเล็กที่ไม่สามารถรับการยอมรับจากทุกคน แต่พวกเขา เวลาที่เงียบสงบเพียงอย่างเดียวร่วมกันและเครื่องหมายกัดที่คอ.

เขาไม่ได้รู้จักกันเมื่อมันได้เกิดขึ้น แต่มันเป็นคืนหนึ่งในความมืดของห้องพักของพวกเขาเมื่อมันถูกกล่าวว่า.

"เดี๋ยวก่อน gary?" ผีกระซิบใช้นิ้วมือข​​องเขาเบา ๆ ผ่านหนาผมสีน้ำตาลยุ่ง.

"หือ? บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง simon?" ดวงตาของเขาพลิกขึ้นเช่นถ้าหยุดชะงัก เขาจะต้องได้รับการนับรอยแผลเป็นตามร่างกายของเขาอีกครั้ง.

"คุณจะได้ไหม"

แมลงสาบ scowled เล็กน้อย "เหตุผลที่คุณจะขอให้สิ่งที่ต้องการที่?"

เขาหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา "อาไม่เคยคิด ... ลืมฉันพูดอะไร ... " สิ่งที่เป็นสิ่งที่โง่ที่จะพูด.

แต่แล้วแมลงสาบยิ้มและส่ายหัว "คุณไม่ได้แจ้งให้เราเสร็จ. ฉันกำลังจะบอกว่าคุณไม่จำเป็นต้องที่จะถามฉันว่าเป็นเพราะ ... " เขาหยุดชั่วคราวล้างอบอุ่นแสงกระจายทั่วใบหน้าของเขา.

"เพราะ" เขาไม่สามารถยืนรอที่จะได้ยินสิ่งที่เขาจะพูดอีกต่อไป เขาเป็นประสาทเป็นนรก แต่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการซ่อนมัน แมลงสาบได้รับเพียงคนเดียวที่เขากล้าให้ในและแม้แล้วเขายังคงซ่อนตัวอยู่หลังหน้ากาก.

"... เพราะฉันคิดว่าฉันอยู่แล้ว ... เป็นคุณ" เขาตอบเบา ๆ แปรงริมฝีปากของเขากับผี.

เขายิ้มจูบเขากลับมาพร้อมกับวัตถุประสงค์ช้า "ผมรักคุณ, ข้อผิดพลาด."

"ผมรักคุณ simon เกินไป." เขาเบียดขึ้นที่ใกล้ชิดและฝังใบหน้าของเขาในข้อพับคอของเขา.

เหล่านี้เป็นครั้งที่เขารัก เวลาที่พวกเขาไม่ต้องกังวลครั้งที่สงครามไกลจากจิตใจของพวกเขาเวลาที่ทุกอย่างรู้สึกเหมือนว่ามันจะเป็น ... โอเค.

แต่วันนั้นสั้น.

ที่พวกเขาได้รับการหนีเซฟเฮ้าส์ร็อฟเมื่อแมลงสาบได้รับบาดเจ็บจากไฟไหม้ปูน เขาจะต้องลากเขาเพราะเขาไม่สามารถยืน เขาจะไม่ปล่อยให้เขาอยู่เบื้องหลัง ณ จุดหนึ่งมันทั้งหมดกลายเป็นเบลอ Shepard ได้รับมีเขาคิดว่าเขาจะช่วยให้พวกเขา แต่เขาไม่ได้.

เขายิงพวกเขาในหน้าอกและโยนพวกเขาทั้งสองอยู่ในคู เขาพยายามที่จะได้รับกลับมา แต่ก็ถูกยิงอีกครั้ง จากนั้นน้ำมันที่ถูกเทลงบนพวกเขา ไม่มีอะไรที่เขาจะทำ Shepard ยืนอยู่เหนือพวกเขาด้วยปากของเขาพอใจในตัวเองในขณะที่เขาไฟซิการ์สูบบุหรี่.

เขาโยนมันลงบนพวกเขา เปลวไฟเริ่มต้นทันทีกลืนพวกเขา มันเจ็บมันเผาผ้าลงไปในเนื้อของเขาก็ถูกเผาเส้นประสาทดังนั้นหลังจากที่ในขณะที่มีอาการปวดไม่ เขาได้รับการมองหาที่แมลงสาบตลอดเวลา พยายามที่จะย้ายไปอยู่กับเขาแม้ว่าเขาจะทำไม่ได้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น.

เขาจำไม่ได้ว่ามากหลังจากที่ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาเขาเห็นใบหน้าเบลอสบู่ 'ซึ่งเป็นแมลงสาบ ... ?' เขามีการจัดการเพื่อบ่นออกและสบู่ได้บอกเขาว่า "ไม่" ตอนนี้ผีเพียงส่วนที่เหลือคุณจะโอเค. "

แล้วประมาณหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาได้รับการผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังเพื่อการเผาไหม้ มันเป็นช่วงเวลาที่เขาถามที่แมลงสาบได้อีกครั้งนี้ ใบหน้าของสบู่ได้กลายเป็นอดทนในขณะที่เขานั่งอยู่บนส่วนท้ายของผีเตียงได้ค่ะ

"สบู่นรกกระหายเลือดที่เป็นแมลงสาบ" เขากำลังจะตะโกน.

คิ้วของเขาเป็นพรรคพวกถ้าความคิดของสิ่งที่จะพูด แต่ที่ไม่ควรได้รับสิ่งจำเป็นหาก ...

"ที่นรกร่วมเพศเป็น gary?" เขาตะโกนเสียงผาหิน.

"ผีเขา ... เขาdidnâหมากมัน ... " เขาตอบเคร่งขรึม.

"no. ไม่ว่าคุณกำลังโกหก." เขาส่ายหัว.

"ผี ... "

"ไม่! มันไม่จริง! เขาไม่ได้ ... gary ยังไม่ตาย!" เขาตะโกนนั่งตรง.

"ผี i"

"ได้รับการออก!เพียงแค่ได้รับนรกออก "

สบู่ทิ้งไว้โดยไม่มีคำอื่น ๆ รู้ว่าทุกอย่างดีเกินไปคำพูดของเขาจะไม่ถึงเขา.

เขานั่งมีการจ้องมองที่เพดาน. แมลงสาบอาจจะไม่ตาย. แมลงสาบก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะฆ่า. เขาไม่สามารถจะตาย.

ในไม่กี่สัปดาห์ แต่เขาไม่สามารถที่จะให้ตัวเองในการปฏิเสธ. แมลงสาบตายและมันก็เป็นความผิดของเขาเมื่อเขามาตระหนักว่าเขาได้ร้องไห้เงียบ ๆ ในห้องที่พวกเขาได้ร่วมกันที่ต้องการเพื่อความสะดวกสบายของเขาที่จะได้ไม่ต้องมีนี้.

บางครั้งหลังจากที่เขายังพบว่าสบู่จะไม่ให้เขากลับออกไปในทุ่ง ไม่เพียง แต่เพราะเขายังคงฟื้นตัวจากการบาดเจ็บการเผาไหม้ แต่เป็นเพราะเขาถือว่าเขาว่า "จิตใจไม่เหมาะสม." ไม่เหมาะจิตใจตูดของเขาถ้า Shepard ได้ในสถานที่ท่องเที่ยวของเขาที่เขาต้องการใส่กระสุนที่เหมาะสมระหว่างดวงตาของเขาไม่มีความคิดที่สอง.

ประมาณหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเดือนของคืนนอนไม่หลับ, เดือนของการถอนทหารออกจากทุกคนทุกอย่างเดือนของความว่างเปล่า เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันที่ฝึกซ้อมในช่วงการถ่ายภาพ, การออกความโกรธและความเจ็บปวดของเขาที่ยังคงเป้าหมาย.

หลังจากเดือนที่ผ่านมาอีกและเขาได้เผชิญหน้ากับสบู่อีกครั้ง.

"สบู่ที่คุณต้องให้ฉันกลับเข้ามาในสนาม."

"ผีเราได้รับ ower นี้ก่อน. คำตอบคือเหมือนกัน" เขาตอบ สับผ่านเอกสารบางอย่างที่โต๊ะทำงานของเขา.

"สบู่ที่คุณต้องฟัง Shepard ยังคงออกมี. ฉันต้องการที่จะฆ่าเขา." เขากระแทกกำปั้นของเขากับตาราง.

"ผีที่เป็นพอคุณจะไม่สามารถเข้าไปในทุ่งนา ฆ่า Shepard yerself จะไม่ทำอะไรที่ดีกว่า ที่คุณคิดว่ามันจะนำ gary กลับ "เขาลุกขึ้นยืนตะโกน.

" ฉันรู้ว่าที่ไม่ได้ไปที่จะทำให้เขากลับมา แต่ไอ้ที่ฆ่าแมลงสาบและเขาจะจ่ายสำหรับมันและมันจะเป็นด้วยมือของฉัน "

" ผีจะไม่ทำซ้ำตัวเอง ถ้าคุณไปที่นั่นจะเป็นอันตรายต่อกะไม่เพียง แต่ yerself,แต่ทีมงานทั้งหมด! ฉันรู้ว่าคุณพลาดแมลงสาบเราทุกคนทำ "

" ไม่คุณไม่เข้าใจ ไม่มีคุณร่วมเพศเข้าใจ คุณไม่ทราบว่านรกก็เห็นเขาเผามีชีวิตอยู่ ผมเฝ้าดูเขาตาย ฉันไม่สามารถย้ายฉันไม่สามารถช่วยเขาเพื่อให้ฉันดูเขาตายสบู่ ฉัน ... "เขากำแน่นหมัดของเขา.

" ผี ... "เขาเอื้อมมือออกไปใส่มือบนไหล่ของเขา.

" ไม่ได้สัมผัสฉัน "เขาตอบเดินไป.

มันเป็นช่วงเวลากลางคืน สบู่และอื่น ๆ ออกมาล่าสัตว์สำหรับ Shepard เขาเป็นคนเดียวยกเว้นทหารอีกไม่กี่รอบฐาน วันที่ได้รับนรก เขาไม่ได้นอนคืนก่อ​​นฝันร้ายของการตายแมลงสาบรบกวนจิตใจของเขา เขาใช้เวลาตลอดทั้งวันปิดไปในห้องพักของพวกเขาจ้องมองที่ที่เขาใช้ในการวางข้างๆ.

เขาไม่เคยสังเกตเห็นเมื่อเขาเริ่มที่จะร้องไห้แต่น้ำตาก็สำลักเขาไว้ข้างหลังไหมพรมของเขาและเขาจะต้องเอามันออกถูตาสีแดงของเขาและนำมือของเขาขึ้นอยู่กับกำที่ผมของเขา.

จะได้รับทุกความผิดของเขา เขาคิดเกี่ยวกับมันทุกวันรู้ว่ามันจะเป็นจริง ถ้าเขายิง Shepard, gary จะมีชีวิตอยู่ถึงแม้ว่าตัวเขาเองเสียชีวิตอย่างน้อย gary จะมีชีวิตอยู่ แต่เขาเป็นคนที่ตายแล้วและเขายังมีชีวิตอยู่แทนเช่นบิดโหดร้ายของโชคชะตา หากเขาได้รับที่แข็งแกร่งมากพอที่เขาจะได้กลับมาต่อสู้ แต่เขาก็ไม่ได้ เขาไม่เคยแข็งแกร่ง.

พ่อของเขาได้แสดงให้เห็นว่าเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้รับเสมอและมักจะอ่อนแอ ที่มีปัญหาได้รับการแก้ไขของเขาว่าเขาจะไม่ได้พูดคุยกับทุกคนเกี่ยวกับการล่วงละเมิดเขาได้รับการใส่ผ่านเขาไม่เคยพูดเกี่ยวกับครอบครัวของเขา เขาเป็นคนไร้ค่า.

gary ได้รับเสมอสำหรับเขา แต่ในที่สุดเขาก็ไม่ได้มีในทางกลับกัน ในชีวิตประจำวันเป็นนรกโดยไม่มีเขา โดยไม่ต้องมีข้อผิดพลาดของเขาโดยด้านข้างของเขา.

เขาถูกสั่น การหายใจของเขาไม่สม่ำเสมอจากการพยายามที่จะถือสะอื้นกลับ แต่พวกเขายังคงมา เขาคว้าปืนเขาเก็บไว้ใต้เตียงและทิ้งมันไว้ข้างเขา เขาหวังว่าเขาเสียชีวิต แมลงสาบไม่เคยสมควรที่จะตาย ไม่เคย แต่เขาไม่เขาสมควรได้รับความเจ็บปวด.

ด้วยมือสั่นคลอนเขาคว้าปากกาและกระดาษบนโต๊ะทำงานและเขียน. ผมรักคุณและฉันขอโทษ

น้ำตาเปื้อนใบหน้าของเขาไม่ว่าเขาพยายามที่จะเช็ดพวกเขาออกไป เขานั่งอยู่บนเตียงและถือปืนในมือของเขา ทั้งร่างกายของเขาตอนนี้ตัวสั่น นี้จะเป็นมัน เขาสูดลมหายใจลึกในการกดปืนที่ศีรษะของเขา.

"เห็นคุณเร็ว ๆ นี้ข้อผิดพลาด."

ยิงยิงเลือดสาดทั่วผ้าปูที่พวกเขาทั้งสองใช้ในการวางทอดในแต่ละแขนคนอื่น ๆ มันก็สายสบู่เมื่อพบว่าเขาไม่มีใครเคยได้ยินเสียงปืน เขาได้รับสายเกินไปที่เขาควรจะได้มีคนเฝ้าดูเขา ... แต่ชีวิตก็เต็มไปด้วยความ "ถ้าเพียง แต่ฉันได้กระทำเช่นนี้." บนโต๊ะที่ถูกบันทึกเล็ก ๆ เพียงว่า "ผมรักคุณและฉันขอโทษ."

เขาหันไปมองไปที่ร่างกายของผี,วันนี้พวกเขาได้สูญเสียทหารที่ดี "ฉันหวังว่ากะที่มีข้อผิดพลาดในขณะนี้กะผี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันได้เริ่มต้นออกอินโนเซนต์ ล้อเล่นและหัวเราะ แต่มันได้เติบโตขึ้นเป็นมากขึ้น มันเป็น whispers หวานและเสียง hushed ในเวลากลางคืน สัมผัสขนาดเล็กที่ไม่รู้จัก ด้วยแต่พวกเขาทุกคน เงียบเวลาเดียวกัน และกัดเครื่องหมายบนลำคอ

เขาไม่ได้รู้จักกันเมื่อมันเกิด แต่มันเป็นคืนหนึ่งในห้องพักมืดเมื่อมันก็บอก

"Hey แกรี" ผีเกมส์ ใช้นิ้วมือของเขาเบา ๆ ผ่านผมสีน้ำตาลหนายุ่ง

"ฮึ่ม ไซม่อนผิดอะไร" ตาของเขา flicked ขึ้นว่าระหว่างสองวัน เขาต้องมีการนับรอยแผลเป็นตามร่างกายของเขาอีก

"คุณจะฉันหรือไม่"

โรช scowled เล็กน้อย "ทำไมต้องคุณถามอะไรเช่นนั้น"

เขาหลีกเลี่ยงสายตาของเขา "อา never mind...ลืมกล่าวว่า อะไร..." อะไรเป็นสิ่งโง่พูด

แต่โรชยิ้ม แล้วจับหัวของเขา "คุณไม่ได้ให้ผม ผมไปบอกว่า ไม่ต้องถามฉันว่าเพราะ... " หยุดเขาชั่ว ฟลัชอบอุ่นแสงแพร่กระจายทั่วทั้งใบหน้าของเขา

"เพราะ" เขาไม่สามารถยืนรอฟังสิ่งที่เขาได้พูดอีกต่อไป กำลังประสาทเป็นนรก แต่เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนไว้ โรชได้เพียงหนึ่งเดียวที่กล้าให้ใน และแม้ แล้ว เขายังคงซ่อนอยู่เบื้องหลังหน้ากาก

"เนื่องจาก... ฉันคิดว่า ฉันแล้ว...ถูกของคุณ , "เขาตอบเบา ๆ แปรงริมฝีปากของเขากับของผี

ยิ้ม จูบเขากลับมาพร้อมกับวัตถุประสงค์ที่ช้า "ฉันรักคุณ ข้อบกพร่อง"

"ผมก็รักคุณไซม่อน" เขาติดค่าใกล้ burying หน้าที่ในส่วนงอของคอของเขา

เวลารักคนเหล่านี้ ครั้งเมื่อพวกเขาไม่ต้องกังวล เวลาที่สงครามถูกหยั่งจากจิตใจของพวกเขา เวลาที่ทุกอย่างรู้สึกเหมือนมันจะเป็น...เค.

แต่ก็ สั้น

จะมีการหนีของ Makarov เซฟเฮ้าส์เมื่อโรชก็ได้รับบาดเจ็บ โดยไฟปูน เขาต้องลากเขาเนื่องจากเขาไม่สามารถยืน เขาจะไม่ทิ้งเขา แบบ มันทั้งหมดกลายเป็นความพร่า เพิร์ได้รับ เขาคิดว่า เขาจะช่วยให้พวกเขา แต่เขาไม่

เขายิงพวกเขาในหน้าอก และโยนได้ทั้งในแบบคู เขาพยายามกลับขึ้น แต่ถูกยิงอีกครั้ง แล้ว น้ำมันมี poured นั้น ไม่มีอะไรเขาไม่ เพิร์ยืนเหล่านั้น ด้วยปากของเขา smug เป็นเขาสว่างซิการ์ให้ควัน

เขาโยนมันไป ถ้ำที่เริ่มทันที โต่งเหล่านั้น มันเจ็บ มันเขียนผ้าเป็นเนื้อของเขา ก็เขียนเส้นประสาทเพื่อให้หลังมีอาการปวดไม่ เขาได้รับการดูโรชตลอดเวลา พยายามย้ายไป เขาแม้ว่าเขาไม่ ใบหน้าของเขาก็เต็มไป ด้วยความกลัว ที่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น

มากหลังจากที่เขาไม่ได้จำ เมื่อเขาได้ตื่นขึ้น เขาเห็นหน้ามัวของสบู่ 'อยู่ไหนโรช... ' เขาได้จัดการกับ croak และสบู่ได้บอกเขา, "ไม่มี ' ตอนนี้ผี เหลือเพียง คุณก็จะได้การ"

แล้วสัปดาห์ผ่านการ เขาได้รับผ่าตัด grafts ผิว สำหรับการเผาไหม้ ได้ในเวลานี้ที่เขาถามที่โรชได้อีก ใบหน้าของสบู่ได้กลายเป็น ใจเขานั่งบนปลายเตียง ผีถูกค่ะ

"เปื้อนเลือดสบู่ นรกโรช? " เขาเจียน shouting

คิ้วของเขาถักกันว่าคิดพูด แต่ที่ไม่น่าจำเป็นถ้า...

"นรกร่วมเพศ แกรี" เขา yelled, verging ในเสียงอึมครึม

"ผีเขา...เขา didna หมากมัน... " เขาตอบบุด

"หมายเลข ไม่ คุณกำลังโกหก" เขาจับหัวของเขา

"ผี..."

"ไม่ ไม่จริง เขาไม่ใช่... แกรีไม่ตาย "เขาตะโกน นั่งตั้งตรง

" ผีฉัน — "

"ไปเลย เพียงไปนรกเลย"

สบู่ซ้ายโดยไม่ต้องมีคำอื่นที่รู้ดีทั้งคำพูดของเขาจะไม่เข้าถึงเขา

เขาเสาร์ จ้องเพดาน โรชไม่ได้ตาย โรชไม่ต้องฆ่า เขาไม่ได้ตาย

ในกี่สัปดาห์ อย่างไรก็ตาม เขาอาจไม่ให้ตัวเองปฏิเสธการ โรชตาย และมันเป็นข้อบกพร่องของเขา เมื่อเขาได้มารับรู้นี้เขามี sobbed อย่างเงียบ ๆ ในห้อง พวกเขามีร่วม ต้องการเพื่อความสะดวกสบายของเขาที่จะไม่ได้มี

บางครั้งหลังจาก เขายังพบสบู่จะไม่ให้เขากลับออกลงในฟิลด์ ไม่ใช่ เพราะเขายังไม่ฟื้นตัวจากบาดเจ็บเขียน แต่เนื่อง จากเห็นว่าเขา "ใจสอาจ" จิตใจ unfit ตูดของเขา ถ้าเพิร์มีแหล่งของเขา เขาจะใส่กระสุนตรงตาของเขาไม่มีความคิดที่สองเป็นการ

เกี่ยวกับเดือนได้ผ่าน เดือนคืนสลีพเลสการ์ เดือนการถอนเงินจากทุกคน ทุกอย่าง เดือนของความว่างเปล่า เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของการฝึกที่ช่วงถ่ายภาพ การออกของเขาความโกรธและความเจ็บปวดบนเป้าหมายยังคง

หลังจากเดือนอื่นได้ผ่าน และเขาได้เผชิญหน้ากับสบู่ได้อีกด้วย

"สบู่ ได้ผมกลับเข้าไปในฟิลด์"

"ผี เราเคย ower นี้ก่อน คำตอบเดียวกัน, "เขาตอบสลับผ่านเอกสารบางอย่างที่เขา

" สบู่ การฟัง เพิร์ยังคงออกมี ฉันได้ฆ่า" เขาถาโถมกำปั้นของเขากับตาราง

"ผี นั่นคือพอ คุณไม่สามารถไปออกฟิลด์ใน ฆ่าเพิร์ yerself ไม่ได้ไปทำอะไรที่ดี คุณคิดว่า มันจะนำแกรีกลับมา" เขายืนขึ้น ตะโกน

"ฉันรู้ว่า ที่ไม่ไปทำให้เขากลับมา แต่ลูกครึ่งที่ฆ่าโรช และเขาจะจ่ายสำหรับมัน และจะ ด้วยมือของฉัน"

"ผี ฉันจะไม่ซ้ำตัวเอง ถ้าคุณไปออกมี yer ไปคุกไม่เท่า yerself แต่ทีมงานทั้งหมด ฉันรู้ว่าคุณโรชนางสาว เราทำ"

"ไม่ คุณไม่เข้าใจ คุณเป็นร่วมเพศไม่เข้าใจ คุณไม่รู้ว่านรกมันไม่เห็นเขาเขียนมีชีวิต ผมเห็นเขาตาย ฉันไม่สามารถย้าย ไม่สามารถบันทึกเขา ดังนั้นผมเห็นเขาตาย สบู่ I..." เขากัดหมัดของเขา

"ผี..." เขาถึงออกวางมือบนไหล่เขาด้วย

"อย่าจับฉัน เขาตอบ เดินไป

มันเป็นเวลากลางคืน สบู่และอื่น ๆ ได้ออกล่าสัตว์ในเพิร์ เขาเป็นคนเดียวยกเว้นทหารอื่น ๆ กี่รอบฐาน วันได้นรก เขาไม่ได้นอนตลอดคืน ฝันร้ายของโรชที่ plagued ตายจิตใจของเขา เขาใช้เวลาทั้งวันปิดไปในห้องของพวกเขาจ้องที่เขาใช้วางอยู่ข้างเขา

เขาไม่เคยสังเกตเห็นเมื่อเขาก็เริ่มร้องไห้ แต่น้ำตาได้ choking เขาอยู่เบื้องหลังบาลาคลาวาของเขา และเขาจะออก ถูตาสีแดง และนำมือค่า clench ที่ผมของเขา

มันทั้งหมดได้ความบกพร่องของเขา เขาคิดเกี่ยวกับมันทุกวัน รู้ว่ามันเป็นความจริง ถ้าเขาได้ยิงเพิร์ แกรีจะมีชีวิตอยู่ แม้ว่าเขาเองมีตาย น้อยแกรีจะมีชีวิตอยู่ แต่เขาตาย และเขามีชีวิตอยู่แทน เช่นบิดโหดร้ายของโชคชะตา ถ้าเขาได้แข็งแรงเพียงพอ เขาไม่ได้สู้กลับ แต่เขาไม่ ไม่ได้แข็งแกร่ง

บิดาได้แสดงเขาที่เมื่อเด็ก เขาได้รับเสมอ และเสมอจะอ่อนแอ ด้วยเขายังไม่ได้แก้ไขปัญหาที่จะไม่พูดกับใครเกี่ยวกับ ผิดที่เขาถูกใส่ผ่าน เขาไม่เคยพูดเกี่ยวกับครอบครัว เขาเป็นสามหาว.

แกรีเสมอเคยมีเขา แต่ในสุด ไม่มีกลับ ทุกวันนรกไม่ได้ โดยไม่มีข้อผิดพลาดของเขาโดยด้านข้างของเขา

เขาได้สั่น เขาหายใจไม่สม่ำเสมอจนกุม sobs กลับมา แต่พวกเขายังคงมา เขาได้คว้าปืนเขาเก็บไว้ใต้เตียงนอน และซ้ายอยู่ข้างเขา เขาต้องเขาเสียชีวิต โรชก็ไม่สมควรตาย ไม่เคย แต่เขาไม่ได้ เขาสมควรได้รับความเจ็บปวด

เสียงสั่นมือ เขาคว้าปากกาและกระดาษบนโต๊ะ และเขียน: ฉันรักคุณ และฉันขอ

น้ำตาที่สีหน้าของเขาไม่ว่าเขาพยายามเช็ดเก็บ เขานั่งบนเตียงนอน และถือปืนในมือของเขา ตอนนี้ได้ตะลึงงันร่างกายของเขาทั้งหมด นี้จะเป็นมัน เขาหายใจในลึก กดปืนศีรษะ

"เจอ Bug "

ยิงยิง เลือด splattering ผ่าน bedsheets ถูกพวกเขาทั้งสองที่ใช้ในการวางเกี่ยวกันในแผ่นดิน ก็ล่าช้าเมื่อพบสบู่เขา ไม่ได้ยินแท๊ก เคยสายเกินไป เขาควรได้มีคนดูเขา... แต่ชีวิตก็เต็มไปด้วย "หากเพียงฉันได้กระทำนี้" บนโต๊ะมีขนาดเล็กทราบเพียงว่า "ผมรักคุณ และฉันเสียใจ"

เขาหันไปมองร่างกายของผี วันนี้พวกเขาได้สูญเสียทหารมาก "ฉันหวังว่า yer yer บั๊กตอนนี้ ผีมีการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเริ่มออกมาโดยสุจริต พร้อมด้วยหัวเราะทีหลังดังกว่าและล้อเล่นแต่มันก็ขึ้นไปมากกว่านั้น กลายเป็นเสียงกระซิบเสียงหวานและเงียบสงบในยามค่ำคืน สัมผัสขนาดเล็กที่ไม่สามารถได้รับการยอมรับนับถือจากคนอื่นที่ไม่ได้. อันเงียบสงบครั้งด้วยกันตามลำพังและกัดเครื่องหมายบนคอ.

เขาก็ไม่ได้เป็นที่รู้จักเมื่อมันเกิดอะไรขึ้นแต่มันก็เป็นหนึ่งในยามค่ำคืนในสีเข้มในห้องพักของพวกเขาเมื่อได้มีการกล่าวกันว่า.

นี่"แกรี่?"ผีกระซิบบอกใช้นิ้วของเขาเบาๆผ่านเส้นผมสีน้ำตาลเข้มหนาความยุ่งเหยิง.

"พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว บางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้องหรือไม่?ไซมอนตาของเขาดีดขึ้นเป็นหากถูกขัดขวาง เขาจะต้องมีการนับบาดแผลตามร่างกายของเขาอีกครั้ง.

"คุณจะเป็นของเราหรือไม่?"ทำหน้าบึ้ง

โรชเล็กน้อย "ทำไมคุณจึงต้องถามอะไรอย่างนั้นหรือไม่?"

เขาหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา "อาไม่เคยลืมความคิดผมพูดอะไรเลย"เรื่องโง่ที่จะพูด.

แต่แล้วก็ยิ้มและโรชส่ายหน้า "คุณไม่ได้ให้ฉัน ผมจะบอกว่าคุณไม่จำเป็นต้องถามผมว่าเพราะ"เขาก็ต้องหยุดการกระจายความอบอุ่นที่ติดตั้งแบบฝังบนใบหน้าของเขา.

"เพราะอะไร?"เขาไม่สามารถยืนรอที่จะได้ยินสิ่งที่เขาจะพูดอีกต่อไป เขาเป็นประหม่าเหมือนอยู่ในนรกแต่เขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในการซ่อนไว้ โรชได้เป็นหนึ่งเดียวที่เขาไม่กล้าปล่อยให้และจะได้เขายังซ่อนตัวอยู่หลังหน้ากาก.

"เพราะได้ ฉันคิดว่าฉันอยู่แล้วจึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบว่า"เขาตอบว่า"อย่างนุ่มนวลแปรงฟันริมฝีปากของเขากับ' sghost .

เขายิ้มจูบเขากลับมาโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเคลื่อนตัวช้า "ผมรักคุณบั๊ก"

"ผมรักคุณมากเกินไปไซมอน."เขา snuggled เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นปิดหน้าของเขาในหน้าที่ของคอของเขา.

เหล่านี้เป็นเวลาที่เขารัก. เวลาที่พวกเขาไม่ต้องกังวลช่วงเวลาที่สถานที่ซึ่งทำสงครามห่างจากใจของพวกเขาครั้งที่ทุกอย่างรู้สึกเหมือนจะโอเค.

แต่วันนั้นไม่ไกลนัก.

พวกเขาได้รับการหลุดรอดออกไปบ้านตู้นิร ภัย ของ makarov เมื่อโรชได้รับบาดเจ็บโดยเพลิงไหม้ปูน. เขาจะลากตัวเขาเพราะเขาไม่สามารถยืนอยู่ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เขาอยู่เบื้องหลัง ที่จุดหนึ่งก็กลายเป็นที่ shepard เคยอยู่ที่นั่นเขาคิดว่าเขาจะช่วยให้เขาแต่เขาก็ไม่ได้ถาม..

เขายิงในหน้าอกและโยนทั้งในคู เขาพยายามที่จะได้กลับมาได้แต่ก็ถูกยิงอีกครั้ง แล้วน้ำมันเบนซินที่เป็นเทลงบนเขา ไม่มีอะไรเขาก็ไม่สามารถทำได้ shepard ยืนอยู่เหนือเขาด้วยปากของเขาสบายใจเมื่อเขามีแสงสว่างซิการ์ที่มีควัน.

เขาโยนลงไป ไฟที่เริ่มต้นใช้งานได้อย่างรวดเร็วถล่มท่วมได้ เจ็บมันเผาผ้าที่เข้าไปในเนื้อหนังของเขาซึ่งถูกเผาทำลายประสาทที่ดังนั้นหลังจากที่ในขณะที่ไม่มีความเจ็บปวด เขาได้รับกำลังมองหาที่โรชเวลาทั้งหมด กำลังพยายามที่จะย้ายไปยังเขาแม้ว่าเขาจะไม่ได้ ใบหน้าของเขามีความหวาดกลัว" ที่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น.

เขาไม่ได้จำได้ว่ามากหลังจากนั้น เมื่อเขาตื่นขึ้นมาเห็นของสบู่หน้าพร่ามัว 'ของโรช?"เขาก็บ่นกระปอดกระแปดออกมาสบู่และได้บอกว่า"ไม่มี"ตอนนี้ผีอยู่ส่วนที่เหลือจะโอเค."

แล้วประมาณสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาได้รับการผ่าตัด grafts ผิวสำหรับลวกผิวหนังจนไหม้พองได้ มันเป็นที่เวลานี้ที่เขาถามที่โรชได้อีกครั้ง หันหน้าเข้าหาของสบู่ได้กลายเป็นเลยขณะที่เขานั่งอยู่ที่ปลายเตียงผีอยู่ใน.สบู่

"นรกที่มีปลา roach หรือไม่?"เขาก็จะร้องตะโกนโหวกเหวก.

เขาหน้าผากผูกเข้าด้วยกันและหากคิดว่าจะพูดว่าแต่ว่าไม่ควรที่จะมีความจำเป็นหาก...

"ที่ร่วมเพศนรกแกรี่?"เขาก็ตะโกน, verging ในการหยั่งความลึกไม่มีศีลธรรม.

"ผีเขา...เขา didna หมากมัน..."เขาตอบว่า"ปฏิญาณตน.

"ฉบับที่ ไม่มีคุณกำลังนอนอยู่แล้ว"เขาก็ส่ายหัว.

"ผี"

"ไม่มี เป็นเรื่องจริงไม่ได้ เขาไม่ได้ แกรี่ไม่ได้ตายไปแล้ว!"เขาตะโกนนั่งตัวตรง.ฉัน

"ผี"

"ออกมาให้ได้คุณไม่สามารถเล่นได้นรกที่ออกมา!"ทางด้านซ้าย

สบู่ไม่มีคำอื่นๆที่รู้ว่าเป็นอย่างดีว่าเขาจะไม่มีการให้เขา.

เขานั่งจ้องที่เพดาน โรชไม่ได้ตายไปแล้ว โรชก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยในการฆ่า เขาไม่ได้ตายไปแล้ว.

ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่เขาไม่สามารถทำให้ตัวเองในการปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไป โรชก็ตายไปแล้วและมันก็เป็นความผิดของเขาเมื่อเขาเข้ามาถึงทำให้เป็นจริงนี้เขาเป็นคนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเงียบๆในห้องที่ใช้ร่วมกันได้ที่ต้องการเข้าพักในความสะดวกสบายของเขาว่าเขาจะอยู่ที่นั่น.

บางช่วงเวลาหลังจากไม่มีแล้วเขายังพบสบู่จะไม่ยอมให้เขากลับมาออกมาลงในฟิลด์นี้ ไม่เพียงเพราะเขาเป็นการกู้คืนข้อมูลจากการบาดเจ็บเผาแต่เพราะเขาถือว่าเขาว่า"จิตใจไม่เหมาะ"จิตใจไม่เหมาะลาของเขาหาก shepard มาในสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆของเขาเขาจะทำให้หัวกระสุนที่อยู่ตรงกลางระหว่างดวงตาของเขาโดยไม่คิดว่าคนที่สอง.

เกี่ยวกับหนึ่งเดือนผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนที่คืนนอนไม่หลับเดือนที่ถอนจากทุกคนทุกเดือนที่เป็นความว่างเปล่า. เขาใช้เวลาในวันนี้ส่วนใหญ่ซ้อมในระยะการถ่าย ภาพ ที่ถ่ายออกมาความเจ็บปวดและความโกรธแค้นของเขาในเป้าหมายยัง.

หลังจากนั้นอีกคนหนึ่งเดือนผ่านไปแล้วและเขาก็เผชิญหน้ากับสบู่อีกครั้ง.

"สบู่,คุณจำเป็นต้องปล่อยให้ผมกลับเข้าไปในฟิลด์"

"ผีที่เราได้รับการหอนี้มาก่อนเลย คำตอบที่ได้คือเหมือนกับที่เขาตอบมาผ่านหนังสือพิมพ์บางอย่างได้ที่เคาน์เตอร์ของเขา.

"สบู่คุณจะต้องมานั่งฟัง shepard ยังคงมี ฉันต้องการจะฆ่าเขา"เขาปิดกำปั้นของเขากับโต๊ะ.

"ผีที่ไม่เพียงพอคุณไม่สามารถเข้าไปในทุ่งนา ฆ่าถึงได้ทามอาไรโง่ๆ" shepard ไม่ได้จะทำให้อะไรดีขึ้น คุณคิดว่ามันจะทำให้แกรี่กลับมาหรือไม่?"เขายืนขึ้นตะโกน.

"ผมรู้ว่าจะไม่ทำให้เขากลับมา แต่ลูกไม่มีพ่อที่ถูกฆ่าปลา roach และเขาจะเสียค่าใช้จ่ายในการและจะทำได้โดยมือ!"

"ผีของฉันฉันจะไม่ทำซ้ำตัวเอง หากคุณออกไปมีอิทธิพลไม่เป็นอันตรายไม่เพียงเฉพาะถึงได้ทามอาไรโง่ๆ"แต่ทีมงานทั้งหมด! ผมรู้ว่าคุณพลาดโรชเราทั้งหมดทำ!"

"คุณไม่เข้าใจ ไม่มีของคุณร่วมเพศทำความเข้าใจ คุณไม่รู้ว่านรกมันก็คือการได้เห็นเขาเขียนมีชีวิตชีวา ผมมองเขาตาย ฉันไม่สามารถย้ายไปฉันไม่สามารถบันทึกเขาดังนั้นผมมองเขาตายสบู่ I ...เขาหมัด.

"ผี"เขาออกไปเพื่อทำให้มืออยู่บนบ่าของเขา.

"ไม่แตะที่ผม"เขาตอบว่าเดินไปถึงยังอยู่ห่างออกไปในระยะทาง

มันเป็นช่วงเวลากลางคืน สบู่และอื่นๆที่เป็นการล่าสำหรับ shepard ออกมา เขาอยู่ตามลำพังเว้นแต่สำหรับทหารอื่นๆในจำนวนไม่มากนักโดยรอบบริเวณฐานนั้น วันที่ได้รับการลงนรก เขาไม่ได้หลับในคืนก่อนหน้าเป็นฝันร้ายของโรชจะตายต้องเผชิญปัญหาความคิดของเขา เขาได้ใช้เวลาทั้งวันทั้งหมดอยู่ห่างออกไปในระบบปิดในห้องพักของพวกเขาจ้องไปยังที่ที่เขาใช้ในการนอนอยู่ข้างๆเขา.

เขาไม่เคยสังเกตเห็นเมื่อเขาเริ่มที่จะร้องแต่น้ำตาก็ทะลักเขาอยู่เบื้องหลัง of Balaclava ได้ของเขาและเขาจะนำออกจากถูตาสีแดงของเขาและการนำเอามือของเขาว่ากันให้ถึงที่สุดที่ผมของเขา.

มันทั้งหมดได้รับความผิดของเขา เขาคิดว่าเรื่องนี้ทุกวันไม่รู้จะเป็นความจริง หากเขายิง shepard แกก็คงจะมีชีวิตอยู่ได้หากเขาตายอย่างน้อยแกรี่จะมีชีวิตชีวา แต่เขาก็ตายไปแล้วและเขาก็มีชีวิตชีวาแทนท่าบิดตัวอันโหดเหี้ยมที่เหมือนกับของชะตากรรม. ถ้าหากเขาได้รับแรงพอเขาไม่สามารถจะต่อสู้แต่เขาก็ไม่ได้ เขาไม่เคย Strong .

บิดาของเขาไม่เคยแสดงว่าเมื่อเขาเป็นเด็กที่ เขาได้รับอยู่เสมอและจะไม่รัดกุมอยู่เสมอ มีปัญหายังไม่ได้รับคำตอบของเขาว่าเขาจะไม่พูดกับใครเกี่ยวกับการข่มขืนกระทำชำเราที่เขาจะถูกจัดให้ไปเขาก็ไม่เคยพูดถึงครอบครัวของเขา เขาไม่มีค่า.

แกรี่เคยอยู่ที่นั่นสำหรับตัวเขาอยู่เสมอแต่สุดท้ายก็ไม่ได้มีในกลับไป ในทุกๆวันก็ย่อมไม่มีเขา โดยไม่มีข้อบกพร่องของเขาโดยด้านข้างของเขา.

เขาก็สั่น ของเขาการหายใจไม่สม่ำเสมอจากกำลังพยายามที่จะจับเสียงสะอื้นกลับไปแต่ได้รับการดูแลรักษาให้เข้ามา เขาได้คว้าปืนที่เขาได้รับการดูแลรักษาให้อยู่ใต้เตียงและทิ้งไว้ข้างๆเขา เขาอยากให้เขาได้เสียชีวิตลง โรชไม่เคยสมควรแล้วที่จะเป็นจะตาย ไม่เคย แต่เขาก็เขาสมควรความเจ็บปวด.

พร้อมด้วยมือทั้งสองข้างไม่มั่นคงเขาคว้าปากกาและกระดาษบนโต๊ะและเขียนผมรักคุณและผมขอ อภัย .

ที่น้ำตาแต้มสีใบหน้าของเขาไม่ว่าเขาพยายามที่จะทำความสะอาดอยู่ห่างออกไปในนั้น เขานั่งอยู่บนเตียงและจัดให้มีปืนอยู่ในมือของเขา ร่างกายทั้งหมดของเขาก็ตัวสั่นแล้ว โรงแรมแห่งนี้จะไม่ว่าจะเป็น เขาก็หายใจในการกดปืนที่ศีรษะของเขา.

"ได้พบกับคุณอีกในไม่ช้าบั๊ก"

ที่ยิงยิงกระเด็นเลือดในหลอดด้ายนั้นทั้งคู่ใช้ในการวางอาวุธติดอยู่ในแต่ละคนอื่น มันสายไปเสียแล้วเมื่อสบู่พบเขาไม่มีใครได้ยินเสียงถูกยิงที่ เขาถูกสายเกินไปเขาควรจะมีใครบางคนมองเขาแต่ชีวิตก็เป็นแบบเต็มของ"หากผมได้ทำอย่างนี้"บนโต๊ะที่ถูกบันทึกไว้ด้วยขนาดเล็กที่เรียบง่ายว่า"ผมรักคุณและผมขอ อภัย "

เขาหันไปมองที่ตัวของผีในวันนี้ก็หายไปเป็นทหารที่ดีเยี่ยม "ผมหวังว่าแก Bug แกผีในตอนนี้