Hellfire Pass in the Tenasserim Hil

Hellfire Pass in the Tenasserim Hills was a particularly difficult section of the line to build. It was the largest rock cutting on the railway, coupled with its general remoteness and the lack of proper construction tools during building. A tunnel would have been possible to build instead of a cutting, but this could only be constructed at the two ends at any one time, whereas the cutting could be constructed at all points simultaneously despite the excess effort required by the POWs. The Australian, British, Dutch and other allied Prisoners of War were required by the Japanese to work 18 hours a day to complete the cutting. Sixty nine men were beaten to death by Japanese guards in the six weeks it took to build the cutting, and many more died from cholera, dysentery, starvation, and exhaustion (Wigmore 568).[2] However, the majority of deaths occurred amongst labourers whom the Japanese enticed to come to help build the line with promises of good jobs. These labourers, mostly Malayans (Chinese, Malays and Tamils from Malaya), suffered mostly the same as the POWs at the hands of the Japanese. The Japanese kept no records of these deaths.

The railway was never built to a level of lasting permanence and was frequently bombed by the Royal Air Force during the Burma Campaign. After the war, all but the present section was closed and the line is now only in service between Bangkok and Nam Tok Sai Yok Noi.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผ่านช่องเขาในเทือกเขาตะนาวศรียากโดยเฉพาะส่วนของบรรทัดที่สร้างขึ้น ตัดหินที่ใหญ่ที่สุดบนรถไฟ ควบคู่ไปกับการ remoteness ทั่วไปและการขาดเครื่องมือก่อสร้างที่เหมาะสมระหว่างอาคารได้ จะได้รับอุโมงค์สามารถสร้างแทนการตัด แต่นี้ไม่เพียงสร้างที่ปลายทั้งสองตลอดเวลาหนึ่ง ในขณะที่ตัดอาจสร้างจุดทั้งหมดพร้อมกันแม้มีความพยายามเกินจำเป็น โดย POWs ในออสเตรเลีย อังกฤษ ดัตช์ และอื่น ๆ พันธมิตรเชลยศึกเป็นต่อ โดยญี่ปุ่น 18 ชั่วโมงการตัดการทำงาน หกเก้าคนถูกตีตาย โดยเจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นในสัปดาห์ 6 ใช้ในการสร้างแบบตัด และมากขึ้นที่เสียชีวิตจากอหิวาตกโรค โรคบิด ความอดอยาก และเกษียณ (568 วิกมอร์)[2] อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ตายเกิดหมู่กรรมกรที่ญี่ปุ่นได้ล่อให้มาช่วยสร้างบรรทัดที่ มีของงานดี ขึ้น กรรมกรเหล่านี้ ส่วนใหญ่ Malayans (จีน เชื้อสายมลายู และชาวทมิฬจากมาลายา), ประสบส่วนใหญ่เหมือนเป็นญี่ปุ่น ญี่ปุ่นเก็บระเบียนเหล่านี้ตายไม่

ทางรถไฟไม่เคยสร้างขึ้นระดับ permanence ถาวร และมักมี bombed โดยกองทัพอากาศพม่าเสริม หลังจากสงคราม ทั้งหมดแต่ปัจจุบันส่วนที่ปิด และรายการขณะนี้เฉพาะในระหว่างกรุงเทพฯ และน้ำน้ำตกไทรโยคน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ช่องเขาขาดในตะนาวศรีฮิลล์เป็นส่วนที่ยากลำบากโดยเฉพาะอย่างยิ่งของสายที่จะสร้าง มันก็ตัดที่ใหญ่ที่สุดหินรถไฟควบคู่กับการห่างไกลทั่วไปและขาดเครื่องมือที่เหมาะสมในระหว่างการก่อสร้างอาคาร อุโมงค์จะมีความเป็นไปได้ที่จะสร้างแทนการตัด แต่นี้จะถูกสร้างขึ้นที่ปลายทั้งสองข้างที่ใดเวลาหนึ่งในขณะที่ตัดจะถูกสร้างขึ้นในทุกจุดพร้อมกันแม้จะมีความพยายามที่เกินกว่าที่กำหนดโดย POWs ออสเตรเลียอังกฤษ, ดัตช์และอื่น ๆ ที่นักโทษในสงครามที่ถูกต้องตามภาษาญี่ปุ่นในการทำงาน 18 ชั่วโมงต่อวันที่จะเสร็จสิ้นการตัด หกสิบเก้าคนถูกทุบตีจนตายโดยเจ้าหน้าที่ของญี่ปุ่นในช่วงหกสัปดาห์ที่ผ่านมามันต้องใช้เวลาในการสร้างการตัดและอื่น ๆ อีกมากมายเสียชีวิตจากอหิวาตกโรคโรคบิด, ความอดอยากและความเหนื่อยล้า (วิกมอร์ 568.) [2] อย่างไรก็ตามส่วนใหญ่ของการเสียชีวิตที่เกิดขึ้นในหมู่ คนงานที่ญี่ปุ่นล่อจะมาช่วยสร้างความสอดคล้องกับสัญญาของงานที่ดี แรงงานเหล่านี้ส่วนใหญ่ในมลายู (จีน, มาเลเซียและชาวทมิฬจากแหลมมลายู) ได้รับความเดือดร้อนส่วนใหญ่เช่นเดียวกับ POWs ที่อยู่ในมือของคนญี่ปุ่น ญี่ปุ่นเก็บบันทึกของการเสียชีวิตเหล่านี้ไม่มีรถไฟก็ไม่เคยสร้างขึ้นเพื่อให้ระดับของความคงทนยาวนานและถูกวางระเบิดบ่อยครั้งโดยกองทัพอากาศในช่วงที่พม่ารณรงค์ หลังจากที่สงครามทั้งหมด แต่ส่วนปัจจุบันถูกปิดและสายซึ่งขณะนี้เป็นเพียงการให้บริการระหว่างกรุงเทพฯและน้ำตกไทรโยคน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่องเขาในเทือกเขาตะนาวศรี เป็นส่วนที่ยากของการสร้าง มันใหญ่ที่สุดตัดหินบนทางรถไฟ ควบคู่กับการทั่วไป และการขาดเครื่องมือที่เหมาะสมในการก่อสร้างอาคาร อุโมงค์ก็เป็นไปได้ที่จะสร้างแทนการตัด แต่นี้อาจจะถูกสร้างขึ้นที่ปลายสองในเวลาหนึ่งส่วนการตัดอาจจะสร้างขึ้นที่ทุกจุดพร้อมกัน ทั้งๆ ที่เกินความพยายามบังคับใช้โดยเชลยศึก . ออสเตรเลีย , อังกฤษ , ดัตช์และนักโทษอื่น ๆพันธมิตรสงครามถูกบังคับใช้โดยคนญี่ปุ่นทำงาน 18 ชั่วโมงต่อวันเพื่อให้ตัด หกสิบเก้าคนถูกซ้อมตายโดยทหารญี่ปุ่นในหกสัปดาห์มันใช้เวลาในการสร้างตัด และอื่น ๆอีกมากมายเสียชีวิตจากอหิวาตกโรคโรคบิด ความอดอยาก และอ่อนเพลีย ( วิกมอร์ 568 ) [ 2 ] อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของการเสียชีวิตเกิดขึ้นในหมู่ผู้ใช้แรงงานที่ญี่ปุ่นล่อมาช่วยสร้างบรรทัดกับสัญญาของงานที่ดี แรงงานเหล่านี้ส่วนใหญ่ malayans ( จีน มาเลย์และทมิฬจากแหลมมลายู ) ได้รับความเดือดร้อนส่วนใหญ่เหมือนกับ POWs ในมือของญี่ปุ่น ญี่ปุ่นเก็บประวัติของการเสียชีวิตเหล่านี้

รถไฟก็ไม่เคยสร้างถึงระดับของความทนทานและทนมักระเบิดโดยกองทัพอากาศในช่วงแคมเปญพม่า หลังจากที่สงครามทั้งหมด แต่ส่วนปัจจุบันถูกปิด และบรรทัดที่บัดนี้เป็นเพียงในการให้บริการระหว่างกรุงเทพฯ และน้ำตกไทรโยคน้อย