Optimisation models for mechanic as

Optimisation models for mechanic assignment and scheduling have been developed
and analysed, e.g., Billionet (1999), Duffuaa and Al-Sultan (1999, 1997), Frostig (1999),
Dietz (1997), Buzacott and Shanthikumar (1993), Mukerji et al. (1991), Wordehoff (1991),
Contaxis et al. (1989), Liang and Thompson (1987) and Roberts and Escudero (1983),
among others. Thus, while optimal solutions are theoretically possible, it is difficult if not
infeasible to apply them in practice for large-scale systems given the computational burden
associated with their non-polynomial time (NP-hard) nature (Chen and Toyoda 1989).
The complexity of the mechanic scheduling and assignment optimisation models are also
more difficult to be understood and interpreted by maintenance personnel with limited
background. Classical optimisation techniques have also tended to focus on ensuring
machine availability while neglecting the mechanics’ utilisation (Dekker 1996). Therefore,
other non-exact optimisation techniques have been used to perform the scheduling and
assignment of mechanics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้รับการพัฒนารูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพสำหรับช่างกำหนดและวางแผนและ analysed เช่น Billionet (1999), Duffuaa และอัลสุลต่าน (1999, 1997), Frostig (1999),Dietz (1997), Buzacott และ Shanthikumar (1993), Mukerji และ al. (1991), Wordehoff (1991),Contaxis et al. (1989), เหลียง และทอมป์สัน (1987) และโรเบิตส์ และ Escudero (1983),หมู่คนอื่น ๆ ดังนั้น ในขณะที่โซลูชั่นที่เหมาะสมเป็นไปตามหลักวิชา จึงยากถ้าไม่ถอดเพื่อนำไปใช้ในทางปฏิบัติสำหรับระบบขนาดใหญ่ที่รับภาระงานคำนวณเกี่ยวข้องกับธรรมชาติของพวกเขาเวลาไม่ใช่พหุนาม (NP-หนัก) (เฉินและ Toyoda 1989)มีความซับซ้อนของช่างวางแผนและกำหนดรูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพยากที่จะเข้าใจ และตีความ โดยบำรุงรักษาบุคลากรมีจำกัดพื้นหลัง เทคนิคเพิ่มประสิทธิภาพคลาสสิกมียังมีแนวโน้มให้ ความสำคัญกับลูกค้าเครื่องพร้อมใช้งานในขณะที่การจัดสรรของกลศาสตร์ (Dekker 1996) neglecting ดังนั้นใช้เทคนิคไม่แน่นอนการเพิ่มประสิทธิภาพการจัดกำหนดการ และกำหนดของกลศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพสำหรับการมอบหมายช่างและการตั้งเวลาได้รับการพัฒนา
และวิเคราะห์เช่น Billionet (1999), Duffuaa และอัลสุลต่าน (1999, 1997), Frostig (1999),
ดิเอทซ์ (1997), และ Buzacott Shanthikumar (1993), Mukerji และ อัล (1991), Wordehoff (1991),
Contaxis และคณะ (1989), เหลียงและ ธ อมป์สัน (1987) และโรเบิร์ตและ Escudero (1983),
หมู่คนอื่น ๆ ดังนั้นในขณะที่การแก้ปัญหาที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้ในทางทฤษฎีมันเป็นเรื่องยากหากไม่
เป็นไปไม่ได้ที่จะนำไปใช้ในการปฏิบัติสำหรับระบบขนาดใหญ่ที่ได้รับการคำนวณภาระ
ที่เกี่ยวข้องกับเวลาที่ไม่พหุนามของพวกเขา (NP-ยาก) ธรรมชาติ (เฉินและ Toyoda 1989).
ความซับซ้อนของการจัดตารางการช่างและการกำหนดรูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพนอกจากนี้ยังมี
เรื่องที่ยากมากที่จะเข้าใจและตีความโดยบุคลากรที่มีอยู่อย่าง จำกัด ในการบำรุงรักษา
พื้นหลัง เทคนิคการเพิ่มประสิทธิภาพคลาสสิกก็ยังคงมีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นไปที่การสร้างความมั่นใจ
ความพร้อมเครื่องขณะที่ละเลยการใช้กลศาสตร์ (Dekker 1996) ดังนั้น
เทคนิคการเพิ่มประสิทธิภาพที่ไม่แน่นอนอื่น ๆ ที่ได้รับการใช้ในการดำเนินการจัดตารางเวลาและ
การมอบหมายของกลศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รุ่นเพิ่มประสิทธิภาพงานช่างและการได้รับการพัฒนา
และวิเคราะห์ เช่น billionet ( 1999 ) , duffuaa และอัลสุลต่าน ( พ.ศ. 2540 ) , frostig ( 1999 ) ,
เดียต ( 1997 ) และ buzacott shanthikumar ( 1993 ) , มุคาจี et al . ( 1991 ) , wordehoff ( 1991 ) ,
contaxis et al . ( 1989 ) , เหลียง และทอมป์สัน ( 1987 ) และ โรเบิร์ต และ เอสกูแดโร ( 1983 ) ,
ในหมู่คนอื่น ๆ ดังนั้นในขณะที่โซลูชั่นที่เหมาะสมก็เป็นไปได้ในทางทฤษฎี มันเป็นเรื่องยากหากไม่
ที่จะใช้พวกเขาในการปฏิบัติสำหรับระบบขนาดใหญ่ที่ได้รับการคำนวณภาระ
เกี่ยวข้องกับของพวกเขาไม่ใช่พหุนามเวลา ( ของหนัก ) ธรรมชาติ ( เฉิน และ โตโยดะ 1989 ) .
ความซับซ้อนของช่างจัดและมอบหมาย optimisation รุ่นยังมี
ยากที่จะเข้าใจและตีความโดยรักษาบุคลากรที่มีพื้นหลังจำกัด

เทคนิค optimisation คลาสสิกก็มีแนวโน้มที่จะเน้นให้เครื่องห้องพักในขณะที่ละเลย
อู่ซ่อมรถ ( เดกเกอร์ในปี 1996 ) ดังนั้น
อื่นๆที่ไม่ใช่แน่นอนเพิ่มประสิทธิภาพเทคนิคได้ถูกใช้เพื่อแสดงการตั้งเวลาและ
งานยนต์