Abstract: In 1963, Professor Vincen

Abstract: In 1963, Professor Vincent P. Dole at the Rockefeller University formed a small team to develop a pharmacotherapy for the management of heroin addiction. They hypothesized that heroin addiction is a disease of the brain with behavioral manifestations, and not merely a personality disorder or criminal behavior and began to address the specific question of whether a long-acting opioid agonist could be used in the long-term maintenance treatment of heroin addiction. Over the next 35 years, many studies documented the safety, efficacy and effectiveness of methadone pharmacotherapy for heroin addiction, but Federal regulations and stigmatization of heroin addiction prevented implementation of treatment. Finally, in 1999, NIH published a report unequivocally supporting methadone maintenance pharmacotherapy for heroin addiction. Two other effective opioid agonist treatments have been developed: the even longer acting opioid agonist l-alpha-acetylmethadol (LAAM) has been approved for pharmacotherapy for heroin addiction, and still under study is the opioid partial agonist-antagonist buprenorphine-naloxone combination. A variety of studies, both laboratory based and clinical, have revealed the mechanisms of action of long-acting opioid agonists in treatment, including prevention of disruption of molecular, cellular and physiologic events and, in fact, allowing normalization of those functions disrupted by chronic heroin use. Recent molecular biological studies have revealed single nucleotide polymorphisms of the human μ opioid receptor gene; the m opioid receptor is the site of action of heroin, the major opiate drug of abuse, analgesic agents such as morphine, and the major treatment agents for heroin addiction. These findings support the early hypotheses of our laboratory that addiction may be due to a combination of genetic, drug-induced and environmental (including behavioral) factors and also, that atypical stress responsivity may contribute to the acquisition and persistence of, as well as relapse to, use of addictive drugs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อ: ในปี 1963 ศาสตราจารย์วินเซนต์ P. โดลมหาวิทยาลัยร็อกกี้เฟลเลอร์เกิดทีมพัฒนา pharmacotherapy สำหรับการจัดการยาเสพติดเฮโรอีน พวกเขาตั้งสมมติฐานว่า เป็นโรคของสมองกับพฤติกรรมอาการ และไม่เพียงบุคลิก หรือพฤติกรรมติดยาเสพติดเฮโรอีน และเริ่มที่จะแก้ไขคำถามเฉพาะเจาะจงว่าเป็นเอก opioid ทำหน้าที่ยาวอาจจะใช้ในการบำรุงรักษาระยะยาวของยาเสพติดเฮโรอีน 35 ปี การศึกษาจำนวนมากได้รับการบันทึกความปลอดภัย ประสิทธิภาพ และประสิทธิผลของเมทาโดน pharmacotherapy สำหรับติดยาเสพติดเฮโรอีน แต่กฎระเบียบกลางและ stigmatization ของยาเสพติดเฮโรอีนทำให้การดำเนินงานของการรักษา ในที่สุด ในปี 1999, NIH เผยแพร่รายงาน unequivocally สนับสนุนเมทาโดน pharmacotherapy บำรุงรักษาติดยาเสพติดเฮโรอีน สองอื่น ๆ เอก opioid ที่มีประสิทธิภาพการรักษาได้รับการพัฒนา: ทำหน้าที่ได้อีกต่อไปที่ได้รับอนุมัติเอก opioid l-อัลฟา-acetylmethadol (หญ้า) สำหรับ pharmacotherapy ติดยาเสพติดเฮโรอีน และยังอยู่ภาย ใต้การศึกษาคือ ชุดวพรี naloxone บางส่วน opioid ปฏิปักษ์เอก ความหลากหลายของห้องปฏิบัติการทั้งตาม และทางคลินิก ศึกษา ได้เปิดเผยกลไกของการกระทำของทำหน้าที่ยาว opioid agonists ในการรักษา รวมทั้งการป้องกันการหยุดชะงักของกิจกรรมระดับโมเลกุล โทรศัพท์มือถือ และทางสรีรวิทยา และ ในความเป็นจริง ช่วยฟื้นฟูของฟังก์ชันเหล่านั้นหยุดชะงัก โดยใช้เฮโรอีนเรื้อรัง การศึกษาทางชีววิทยาโมเลกุลล่าสุดได้เปิดเผยหลากหลายเดี่ยวเบื่อหน่ายของยีนตัวรับ opioid μมนุษย์ รับ opioid เมตรเป็นตั้งของการกระทำของเฮโรอีน ยาเสพติด opiate หลักละเมิด ตัวแทนยาแก้ปวดเช่นมอร์ฟีน และตัวแทนการรักษาหลักสำหรับยาเสพติดเฮโรอีน เหล่านี้ผลการวิจัยสนับสนุนสมมติฐานแรกของห้องปฏิบัติการที่ติดยาเสพติดอาจเกิดจากการรวมกันของพันธุกรรม ยาที่กระตุ้นให้ และปัจจัยสิ่งแวดล้อม (รวมถึงพฤติกรรม) และ responsivity ที่ผิดปกติความเครียดอาจนำไปสู่การซื้อและการติดตา ตลอดจนกลับไปเสพการ ใช้ยาเสพติด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ: ในปี 1963 ศาสตราจารย์วินเซนต์พีโดที่มหาวิทยาลัยกี้เฟลเลอร์กลายเป็นทีมเล็ก ๆ ในการพัฒนายาสำหรับการจัดการของยาเสพติดเฮโรอีนที่ พวกเขาตั้งสมมติฐานว่าติดยาเสพติดเฮโรอีนเป็นโรคของสมองด้วยอาการพฤติกรรมและไม่เพียงความผิดปกติของบุคลิกภาพหรือพฤติกรรมความผิดทางอาญาและเริ่มที่จะอยู่ที่คำถามที่เฉพาะเจาะจงของไม่ว่าจะเป็นที่ออกฤทธิ์ยาวตัวเอก opioid สามารถนำมาใช้ในการรักษาการบำรุงรักษาในระยะยาวของ ติดยาเสพติดเฮโรอีน ในช่วง 35 ปีข้างหน้าการศึกษาจำนวนมากเอกสารด้านความปลอดภัยที่มีประสิทธิภาพและประสิทธิผลของยายาเสพติดเฮโรอีน แต่กฎระเบียบของรัฐบาลกลางและตราบาปของการเสพติดเฮโรอีนป้องกันไม่ให้เกิดการดำเนินงานของการรักษา ในที่สุดในปี 1999 NIH ตีพิมพ์รายงานอย่างแจ่มแจ้งสนับสนุนการบำรุงรักษาด้วยยาเมธาโดนติดยาเสพติดเฮโรอีน การรักษาทั้งสองตัวเอก opioid ที่มีประสิทธิภาพอื่น ๆ ที่ได้รับการพัฒนา: แม้อีกต่อไปทำหน้าที่ตัวเอก opioid L-alpha-acetylmethadol (Laam) ได้รับการอนุมัติการใช้ยาเสพติดเฮโรอีนและยังอยู่ภายใต้การศึกษาเป็นชุดที่ buprenorphine-naloxone ตัวเอก-opioid ศัตรูบางส่วน ความหลากหลายของการศึกษาทั้งในห้องปฏิบัติการและทางคลินิกได้เผยให้เห็นกลไกการออกฤทธิ์ของออกฤทธิ์ยาว agonists opioid ในการรักษารวมทั้งการป้องกันการหยุดชะงักของโมเลกุลเซลล์และสรีรวิทยาเหตุการณ์และในความเป็นจริงที่ช่วยให้การฟื้นฟูของฟังก์ชั่นเหล่านั้นหยุดชะงักโดยเรื้อรัง ใช้เฮโรอีน ล่าสุดการศึกษาทางชีววิทยาโมเลกุลได้เปิดเผยหลากหลายเดี่ยวเบื่อหน่ายของมนุษย์μ opioid รับยีน ตัวรับ M opioid เป็นเว็บไซต์ของการกระทำของเฮโรอีนยาเสพติดยาเสพติดที่สำคัญของการละเมิดตัวแทนยาแก้ปวดเช่นมอร์ฟีนและตัวแทนการรักษาที่สำคัญสำหรับการติดยาเสพติดเฮโรอีน การค้นพบนี้สนับสนุนสมมติฐานแรกของห้องปฏิบัติการของเราที่ติดยาเสพติดอาจจะเกิดจากการรวมกันของพันธุกรรมการกำเริบของโรคที่เกิดจากยาและสิ่งแวดล้อม (รวมถึงพฤติกรรม) ปัจจัยและยังว่า responsivity ความเครียดผิดปกติอาจนำไปสู่​​การได้มาและความคงทนของ, เช่นเดียวกับ กับการใช้ยาเสพติด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทคัดย่อ : 1963 , ศาสตราจารย์วินเซนต์หน้าดอลล์ที่มหาวิทยาลัยรอกกีเฟลเลอร์ก่อตั้งทีมงานเล็กๆเพื่อพัฒนาเภสัชบำบัดสำหรับการจัดการของการติดเฮโรอีน . พวกเขาตั้งสมมติฐานว่า เฮโรอีนติดยาเสพติดเป็นโรคสมองกับปรากฏการณ์พฤติกรรม และไม่เพียงแต่บุคลิกหรือพฤติกรรมทางอาญาและเริ่มที่อยู่คำถามที่เฉพาะเจาะจงของเวลาไม่ว่ายาวโคลนสามารถใช้ในการรักษาระยะยาว การรักษาเฮโรอีนติดยาเสพติด อีก 35 ปี การศึกษาหลายรายงานความปลอดภัย ประสิทธิภาพ และประสิทธิผลของเมทาโดนเภสัชบำบัดสำหรับการติดเฮโรอีน แต่กฎระเบียบและตราบาปของการติดเฮโรอีนแห่งชาติป้องกัน การรักษา ในที่สุด ในปี 1999 NIH เผยแพร่รายงานเป็นการสนับสนุนเมทาโดนบำรุงรักษาเภสัชบำบัดสำหรับการติดเฮโรอีน . อีกสองวันเวลาที่มีการรักษาได้รับการพัฒนา : นานแม้การแสดงวันเวลา l-alpha-acetylmethadol ( แรม ) ได้รับการอนุมัติสำหรับเภสัชบำบัดสำหรับการติดเฮโรอีน และยังศึกษา คือ โคลน บางส่วนปิดปฏิปักษ์บิวพรีนอร์ฟีนระงับการรวมกัน การศึกษาที่หลากหลาย ทั้งในห้องปฏิบัติการและตามคลินิก มีการเปิดเผยกลไกของการกระทำของ opioid agonists บางส่วนในการรักษา รวมทั้งการป้องกันการหยุดชะงักของกิจกรรมทางสรีรวิทยาระดับเซลล์และโมเลกุล และ ในความเป็นจริง การอนุญาตให้ใช้ฟังก์ชันการฟื้นฟูผู้ต้องเสพเรื้อรัง ล่าสุดทางชีววิทยาโมเลกุลเดี่ยวเบื่อหน่ายความหลากหลายมีการเปิดเผยของมนุษย์μโอปิออยด์รีเซพเตอร์ opioid receptor ยีน ; M เป็นเว็บไซต์ของการกระทำของเฮโรอีน ฝิ่น ยาเสพติดของการละเมิดหลักแทนยาแก้ปวด เช่น มอร์ฟีน และตัวแทนสาขาการรักษาเฮโรอีนติดยาเสพติด ผลการวิจัยนี้สนับสนุนสมมุติฐานช่วงต้นของห้องปฏิบัติการของเราที่ติดอาจจะเกิดจากการรวมกันของพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม ( รวมถึงพฤติกรรมยา - เทพ ) ปัจจัย และยัง ที่ responsivity ความเครียดผิดปกติอาจนำไปสู่การรักษา ตลอดจนการใช้ซ้ำ , เสพยา