The International Commission on Zoo

The International Commission on Zoological Nomenclature (2003) ruled that the name for this wild species is not invalid by virtue of being antedated by the name based on the domestic form. Therefore, IUCN considers the wild species of Gaur under Bos gaurus, while referring to the domestic form (Mythun, Mithan or Gayal) as Bos frontalis Lambert, 1804 (see Gentry et al. 2004).

Traditionally, three subspecies of Gaur have been recognized: Bos gaurus gaurus in India, Nepal, and Bhutan; B. g. readei in Myanmar (Burma), southern China, Lao PDR, Viet Nam, Cambodia, and Thailand north of the Isthmus of Kra (Lydekker 1903); and B. g. hubbacki in Thailand south of the Isthmus of Kra and in West Malaysia (Lydekker 1907). (In addition, Hubback (1937) thought that there may be two subspecies of Gaur in Malaysia, one with a well developed dewlap and one without.) However, this trifid arrangement, based largely on differences in coloration and size, is no longer widely recognized (Grzimek 1990, Corbet and Hill 1992).

Groves and Grubb (cited in National Research Council 1983) concluded that there were only two subspecies: Bos gaurus gaurus in India and Nepal and Bos gaurus laosiensis in Myanmar (Burma), Lao PDR, Viet Nam, Cambodia, Thailand, and West Malaysia (and presumably southern China). More recent work by Groves and colleagues (e.g., Groves 2003) also supports this division into two subspecies. Analysis of skull and horn measurements revealed little multivariate overlap between Indian and Southeast Asian specimens: Southeast Asian specimens are much bigger, with relatively shorter nasal bones, a less wide horn span and a narrower occiput; and in South-east Asian specimens the ascending branch of the premaxilla generally does not reach the nasal, whereas in Indian specimens it usually does. Specimens from Bhutan, Chittagong (Bangladesh), Upper Chindwin (north Myanmar), and Mogok (north Myanmar) were intermediate, but tended more towards the South-east Asian type. The locations of these specimens suggest that the Gaur in north-east India are also likely to be intermediate but more similar to southeast Asian animals than to the Gaur in the rest of India (C. Groves pers. comm. 1995). In recognition of these phenotypic differences, B. g. gaurus and B. g. laosiensis are provisionally accepted here pending further morphometric and genetic study.

The extinct subspecies B. g. sinhaleyus survived on Sri Lanka into historic times (Grubb 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรรมาธิการนานาสัตว์ระบบการตั้งชื่อ (2003) พิพากษาว่า ชื่อพันธุ์ป่านี้ไม่ถูกต้องแต่ผู้เดียวเป็น antedated ตามชื่อตามแบบฟอร์มภายในประเทศ ดังนั้น เพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติพิจารณา Gaur ชนิดป่าใต้ Bos gaurus ในขณะที่อ้างอิงถึงแบบฟอร์มภายในประเทศ (Mythun, Mithan หรือ Gayal) เป็นบอสฟรอนทาลิส Lambert, 1804 (ดูสัญญาพวกมี et al. 2004) ประเพณี สามชนิดย่อยของ Gaur ได้รับ: Bos gaurus gaurus ในอินเดีย เนปาล ภูฏาน กรัมเกิด readei ในพม่า ประเทศจีน ลาว เวียดนาม กัมพูชา และไทยจากคอคอดคอดกระ (Lydekker 1903); และ hubbacki กรัมเกิด ในไทยจากกระของคอคอด และ มาเลเซียตะวันตก (Lydekker เศษ ๆ) (ในนี้ Hubback คิด (1937) ซึ่งอาจมีชนิดย่อยสองของ Gaur ในมาเลเซีย กับ dewlap ดี และไม่) อย่างไรก็ตาม นี้จัดการ trifid ใหญ่ตามความแตกต่างในการย้อมสีและขนาด ไม่อย่างกว้าง (Grzimek 1990, Corbet และ 1992 เขา) สวนและ Grubb (อ้างใน 1983 สภาวิจัยแห่งชาติ) สรุปว่า มีสองชนิดย่อย: Bos gaurus gaurus ในอินเดีย และเนปาล และ Bos gaurus laosiensis ในพม่า ลาว เวียดนาม กัมพูชา ไทย และ มาเลเซียตะวันตก (และสันนิษฐานว่าภาคใต้ของจีน) ล่าสุดงานสวนและเพื่อนร่วมงาน (เช่น สวน 2003) ยังสนับสนุนนี้แบ่งเป็น 2 ชนิดย่อย วิเคราะห์กะโหลกศีรษะและฮอร์นวัดเปิดเผยน้อยทับซ้อนของตัวแปรพหุระหว่างอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไว้เป็นตัวอย่าง: specimens เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีขนาดใหญ่ กระดูกโพรงจมูกค่อนข้างสั้น ช่วงฮอร์นกว้างน้อย และ ท้ายทอยแคบกว่า และใน specimens เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สาขาน้อยของ premaxilla ที่โดยทั่วไปไม่ถึงนาสิก ในขณะที่ในอินเดียไว้เป็นตัวอย่าง ก็มักจะไม่ ไว้เป็นตัวอย่างจากประเทศภูฏาน จิตตะกอง (บังคลาเทศ), Chindwin บน (เหนือพม่า), และ Mogok (เหนือพม่า) มี แต่มีแนวโน้มเข้าสู่แบบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตำแหน่งของเหล่านี้ไว้เป็นตัวอย่างแนะนำว่า Gaur ในอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือก็น่าจะเป็นกลาง แต่ขึ้นกับสัตว์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้กว่าที่ Gaur ในส่วนเหลือของอินเดีย (C. สวนอาทิสื่อ 1995) รับต่างไทป์ gaurus กรัมเกิดและ laosiensis กรัมเกิดสู่รับนี่รอ morphometric เพิ่มเติมและศึกษาพันธุกรรม Sinhaleyus กรัมสูญชนิดย่อย B. รอดชีวิตในศรีลังกาเป็นครั้งประวัติศาสตร์ (Grubb 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คณะกรรมาธิการระหว่างประเทศว่าด้วยสัตว์ศัพท์ (2003) ตัดสินว่าชื่อของสัตว์ป่าชนิดนี้ไม่ได้ไม่ถูกต้องโดยอาศัยอำนาจของการถูก antedated ชื่อขึ้นอยู่กับรูปแบบในประเทศ ดังนั้น IUCN พิจารณาพันธุ์ป่าของกระทิงภายใต้ Bos gaurus ในขณะที่หมายถึงรูปแบบในประเทศ (Mythun, Mithan หรือ Gayal) ในฐานะบอส frontalis แลมเบิร์ 1804 (ดู Gentry et al. 2004). เดิมสามชนิดย่อยของกระทิงได้รับการยอมรับ : Bos gaurus gaurus ในอินเดียเนปาลและภูฏาน; บีช readei ในพม่า (พม่า), ภาคใต้ของจีนลาวเวียดนามกัมพูชาและไทยทางตอนเหนือของคอคอดกระ (Lydekker 1903); และบีช hubbacki ในประเทศไทยทางตอนใต้ของคอคอดกระและในเวสต์มาเลเซีย (Lydekker 1907) (นอกจากนี้ Hubback (1937) คิดว่าอาจจะมีสองชนิดย่อยของกระทิงในประเทศมาเลเซียเป็นหนึ่งเดียวกับเหนียงพัฒนาดีและเป็นหนึ่งโดยไม่ต้อง.) อย่างไรก็ตามการจัด Trifid นี้ส่วนมากมาจากความแตกต่างในสีและขนาดไม่ได้อยู่กันอย่างแพร่หลาย . ได้รับการยอมรับ (Grzimek ปี 1990 เบทและฮิลล์ 1992) โกรฟส์และกรับบ์ (อ้างถึงในสภาวิจัยแห่งชาติ 1983) ได้ข้อสรุปว่ามีเพียงสองชนิดย่อย: Bos gaurus gaurus ในประเทศอินเดียและเนปาลและ Bos gaurus laosiensis ในพม่า (พม่า), สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว เวียดนาม, กัมพูชา, ไทย, มาเลเซียและเวสต์ (และน่าจะภาคใต้ของจีน) การทำงานที่ผ่านมามากขึ้นโดยโกรฟส์และเพื่อนร่วมงาน (เช่นสวน 2003) นอกจากนี้ยังสนับสนุนส่วนนี้ออกเป็นสองชนิดย่อย การวิเคราะห์ของกะโหลกศีรษะและการวัดฮอร์นเปิดเผยทับซ้อนหลายตัวแปรตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอินเดีย: ตัวอย่างในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีขนาดใหญ่มากกับกระดูกจมูกค่อนข้างสั้นช่วงฮอร์นกว้างน้อยลงและหัวด้านหลังแคบ; และในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จากน้อยไปมากตัวอย่างสาขาของ premaxilla โดยทั่วไปไม่ถึงจมูกในขณะที่ในตัวอย่างที่อินเดียก็มักจะไม่ ตัวอย่างจากภูฏานจิตตะกอง (บังคลาเทศ) บน Chindwin (เหนือพม่า) และ Mogok (เหนือพม่า) เป็นสื่อกลาง แต่มีแนวโน้มมากขึ้นไปทางตะวันออกเฉียงใต้เอเชียประเภท สถานที่ตัวอย่างเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ากระทิงในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียนอกจากนี้ยังมีแนวโน้มที่จะเป็นสื่อกลาง แต่คล้ายกับสัตว์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กว่ากับกระทิงในส่วนที่เหลือของอินเดีย (คโกรฟส์ pers. Comm. 1995) ในการรับรู้ของความแตกต่างเหล่านี้ฟีโนไทป์บีช gaurus และ B กรัม laosiensis ได้รับการยอมรับอยู่ระหว่างดำเนินการชั่วคราวที่นี่เมตริกต่อไปและการศึกษาทางพันธุกรรม. ย่อยสูญพันธุ์บีช sinhaleyus รอดชีวิตในศรีลังกาลงในประวัติศาสตร์ครั้ง (กรับบ์ 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คณะกรรมาธิการระหว่างประเทศในระบบการตั้งชื่อทางสัตววิทยา ( 2003 ) กล่าวว่า ชื่อนี้ไม่ได้เป็นป่าชนิดที่ไม่ถูกต้องโดยอาศัยการ antedated โดยใช้ชื่อตามแบบฟอร์มในประเทศ ดังนั้น โดยจะพิจารณาชนิดของป่ากระทิงได้ที่บอส กอรัส ในขณะที่อ้างถึงรูปแบบในประเทศ ( mythun mithan , หรือกายาล ) เป็นบอสของรยางค์บน แลมเบิร์ต 1804 ( ดูมีสกุล et al . 2004 )

ผ้าสามชนิดย่อยของกระทิง ได้รับการยอมรับ : บอส กอรัส กอรัสในอินเดีย เนปาล และภูฏาน ; B . g . readei ในพม่า จีนตอนใต้ ลาว เวียดนาม กัมพูชา และไทย ทางเหนือของคอคอดกระ ( lydekker 1903 ) ; และ b . G . hubbacki ในประเทศไทย ทางตอนใต้ของคอคอดกระและในมาเลเซียตะวันตก ( lydekker 1907 ) ( นอกจากนี้hubback ( 1937 ) คิดว่าอาจจะมีสองชนิดย่อยของกระทิงในมาเลเซีย มีการพัฒนาดีดิวแล็พและไม่มี ) แต่จัดไตรฟิดนี้ โดยส่วนใหญ่ที่แตกต่างกันสีและขนาด ไม่มีการยอมรับอย่างกว้างขวาง ( grzimek 1990 และ 1992 คอเบ็ทฮิลล์ )

groves และกรั๊บ ( อ้างถึงใน สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ 2526 ) พบว่ามีเพียงสองชนิดย่อย :บอส กอรัส กอรัสในอินเดียและเนปาล และบอส กอรัส laosiensis ในพม่า ลาว เวียดนาม กัมพูชา ไทย และตะวันตกของมาเลเซีย ( และสันนิษฐานว่าจีนตอนใต้ ) ล่าสุด โดยบรรดาเสารูปเคารพและเพื่อนร่วมงาน ( เช่นรูปเคารพ 2003 ) นอกจากนี้ยังสนับสนุนส่วนนี้เป็นสองสายพันธุ์การวิเคราะห์การวัดกะโหลกศีรษะและฮอร์น พบน้อยสองตัวอย่างที่คาบเกี่ยวกันระหว่างอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชิ้นใหญ่กว่ากับจมูกค่อนข้างสั้น กระดูก ช่วงเสียงกว้างน้อยกว่าและท้ายทอย แคบ และตัวอย่างในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จากสาขาของ premaxilla โดยทั่วไปไม่ได้ถึงจมูกในขณะที่ในอินเดียนั้นมักจะมี ตัวอย่างจากภูฏาน , จิตตะกอง ( บังคลาเทศ ) , Upper ชินด์วิน ( เหนือพม่าโมกก ( เหนือ ) และพม่า ) ระดับกลาง แต่มีแนวโน้มมากขึ้นที่มีต่อประเภทของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตำแหน่งที่ตั้งของตัวอย่างเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ากระทิงในภาคตะวันออกเฉียงเหนืออินเดียยังมีแนวโน้มที่จะเป็นสื่อกลาง แต่คล้ายกับสัตว์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้กว่ากระทิงในส่วนที่เหลือของอินเดีย สวนได้ที่ . Comm . 1995 ) ในการรับรู้ของความแตกต่างของเซลล์เหล่านี้ พ. ก. กอรัสและ กรัม laosiensis จะพิจารณาต่อไป ซึ่งการยอมรับที่นี่ลักษณะ และการศึกษาทางพันธุกรรม

ที่สูญพันธุ์ชนิดย่อย B . G . sinhaleyus รอดในศรีลังกาเป็นครั้งประวัติศาสตร์ ( กรั๊บ 2005 )