I’ll never forget the time I receiv

I’ll never forget the time I received my first traffic ticket. It happened on Christmas Eve
at the busiest time of day. My mother, sister, and two sons were riding in the car with me, and
we were on our way to a shopping mall. Mother was afraid we wouldn’t reach the department
store before it closed, and my sons wanted to have a gift wrapped. I wondered how I was going
to manage all of this. To add to my problems, the traffic was terrible; cars of all shapes and sizes
seemed to be intentionally blocking my progress. I kept thinking to myself, “This car has to go
faster,” while I pushed the accelerator toward the floor. I watched the speedometer zip to fiftyfive
miles per hour in a twenty-five mile zone. “So what,” I thought. “I’m almost at the mall.”
Little did I know, however, that the police were waiting just around the corner for me. Their
radar device had caught me speeding; my brief career as a race car driver was at an end.
Embarrassed and angry at myself, I sat fuming in the police car for forty minutes as an officer
wrote up a very expensive ticket. Afterwards it was too late to complete any of my errands, and
I had to face four frowning passengers, who expressed negative opinions about my driving for a
long time afterwards. Needless to say, that pale blue ticket will forever hold a spot in my
memory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันไม่เคยจะลืมเวลาฉันได้รับบัตรเข้าชมครั้งแรกของฉัน มันเกิดขึ้นในวันคริสต์มาสเวลาคึกคักวัน แม่ น้องสาว และบุตรชายสองคนได้ขี่รถกับฉัน และเราอยู่บนห้างของเราไป แม่กลัวเราจะไม่ไปถึงแผนกเก็บก่อนที่จะปิด และท่านที่ต้องการห่อของขวัญ ฉันสงสัยว่า วิธีผมถูกไปในการจัดการทั้งหมดนี้ เพิ่มปัญหาของฉัน การจราจรมาก รถยนต์ของรูปร่างและขนาดดูเหมือน ตั้งใจจะบล็อคความคืบหน้าของฉัน เก็บไว้คิดกับตัวเอง "รถคันนี้ได้เร็ว ในขณะที่ฉันดันคันเร่งไปชั้น เฝ้าวัดความเร็วที่ไปรษณีย์เพื่อ fiftyfiveไมล์ต่อชั่วโมงในโซนยี่สิบห้าไมล์ "ไง คิด "ฉันเกือบที่เดอะมอลล์"น้อยไม่ได้ฉันรู้ว่า อย่างไรก็ตาม ว่า ตำรวจได้รอใกล้ฉัน ของพวกเขาอุปกรณ์เรดาร์ก็จับฉันเพิ่ม อาชีพของฉันโดยสังเขปเป็นการขับรถแข่งขันเป็นที่สิ้นสุดอาย และโกรธที่ตัวเอง ฉันนั่งบริษัทฟูมิ่งในรถตำรวจนาทีสี่สิบเป็นพนักงานเขียนค่าตั๋วแพงมาก หลังจากนั้น ก็สายเกินไปให้เสร็จสมบูรณ์ของการทำธุระ และผมต้องเผชิญกับผู้โดยสารงอสี่ ที่แสดงความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับการขับรถของฉันสำหรับการเวลานานภายหลัง จำเป็นต้องพูด ว่าตั๋วสีฟ้าซีดตลอดจะถือจุดในของฉันหน่วยความจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันจะไม่ลืมเวลาที่ฉันได้รับตั๋วเข้าชมครั้งแรกของฉัน มันเกิดขึ้นในวันคริสต์มาสอีฟ
ในเวลาที่คึกคักที่สุดของวัน แม่ของฉัน, น้องสาวและบุตรชายสองคนได้ขี่ในรถกับฉันและ
เราอยู่ในทางของเราไปช้อปปิ้งมอลล์ แม่ก็กลัวว่าเราจะไม่ถึงแผนก
ร้านค้าก่อนที่จะปิดและบุตรชายของฉันอยากจะได้ของขวัญที่ห่อ ผมสงสัยว่าผมกำลัง
ในการจัดการทั้งหมดนี้ ในการเพิ่มปัญหาของฉัน, การจราจรเป็นที่น่ากลัว; รถยนต์ของรูปทรงและขนาด
ที่ดูเหมือนจะจงใจปิดกั้นความคืบหน้าของฉัน ฉันเก็บความคิดกับตัวเองว่า "รถคันนี้มีที่จะไป
ได้เร็วขึ้น "ในขณะที่ฉันผลักเร่งไปสู่พื้น ฉันดูซิปวัดความเร็วในการ fiftyfive
ไมล์ต่อชั่วโมงในโซนยี่สิบห้าไมล์ "ดังนั้นสิ่งที่" ฉันคิดว่า "ผมเกือบที่ห้างสรรพสินค้า."
เล็ก ๆ น้อย ๆ ผมไม่ทราบ แต่ที่ตำรวจกำลังรอเพียงรอบมุมสำหรับฉัน ของพวกเขา
อุปกรณ์เรดาร์ได้จับฉันเร่ง; อาชีพสั้น ๆ ของฉันเป็นคนขับรถแข่งเป็นที่สิ้นสุด.
อายและโกรธที่ตัวเองผมนั่งเป็นควันอยู่ในรถตำรวจเพื่อสี่สิบนาทีเป็นเจ้าหน้าที่
เขียนขึ้นตั๋วมีราคาแพงมาก หลังจากนั้นมันก็สายเกินไปที่จะดำเนินการใด ๆ ของการทำธุระของฉันและ
ฉันต้องเผชิญสี่ผู้โดยสารมุ่ยผู้แสดงความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับการขับรถของฉันสำหรับ
เวลานานหลังจากนั้น จำเป็นต้องพูดว่าซีดตั๋วสีฟ้าตลอดไปจะถือจุดในของฉัน
หน่วยความจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันจะไม่ลืมเวลาที่ฉันได้รับตั๋วเข้าชมครั้งแรก มันเกิดขึ้นในคืนคริสต์มาสอีฟ
เวลาที่วุ่นวายที่สุดของวัน น้องสาวฉัน แม่ และลูกชาย 2 คน นั่งในรถกับผม และ
เราในทางของเราไปยังห้างสรรพสินค้า แม่กลัวเราไม่เข้าถึงแผนก
ร้านก่อนที่มันจะปิด และบุตรชายของฉันอยากจะได้ของขวัญห่อ ฉันสงสัยว่าฉันจะ
จะจัดการทั้งหมดเพื่อเพิ่มปัญหา รถติดน่ะ คันของรูปทรงและขนาด
ดูเหมือนจะจงใจขัดขวางความคืบหน้าของฉัน ฉันคิดกับตัวเองว่า " รถคันนี้ไป
เร็ว " ผมผลักคันเร่งต่อพื้น ฉันมองหน้าปัด Zip fiftyfive
ไมล์ต่อชั่วโมงในเขต 25 กิโลเมตร . " แล้วไง " ผมคิด " ฉันเกือบจะในห้าง "
ฉันไม่น้อยรู้ว่าอย่างไรก็ตาม ตำรวจกำลังรอเพียงรอบมุมสำหรับฉัน อุปกรณ์เรดาร์
จับฉันเร่งสรุป อาชีพเป็นคนขับรถแข่งที่สิ้นสุด .
อายและโกรธตัวเอง ฉันนั่งควันออกหูในรถตำรวจ สี่สิบนาที เป็นเจ้าหน้าที่
เขียน ตั๋วแพงมาก หลังจากนั้นมันก็สายเกินไปที่จะเสร็จสมบูรณ์ใด ๆให้ฉัน ฉันต้องเผชิญหน้ากับมุ่ย
4 ผู้โดยสารใครมีความคิดเห็นเชิงลบเกี่ยวกับการขับรถของฉันสำหรับ
นานหลังจากนั้น จำเป็นต้องพูดว่าตั๋วสีฟ้าตลอดไปจะถือจุดในความทรงจำ